interview mijn verhaal Hij bedreigde mijn vrienden en sloeg m'n ex-vriendje in elkaar. Niemand nam nog contact met me op Renate (30) woonde drie jaar onder dwang samen met een agressieve crimineel. Zelfs haar familie en vrienden weten niet alles. Hij zei: 'Ik ga jouw vlammetje uit krijgen.' TEKST: PAM VAN DER VEEN ' Hij wist precies hoe lang hij mijn keel kon dichtknijpen zonder dat hij me zou vermoorden. Op een gegeven moment hoopte ik dat hij het per ongeluk toch te lang zou doen. Dan zou ik eindelijk een uitweg hebben uit de hel waarin ik leefde. Ik heb ook meer dan eens een pistool tegen mijn hoofd gehad, en steeds dacht ik: 'Schiet maar.' Ik geloof in karma: eens zal hij boeten voor wat hij heeft gedaan. De man die mij drie jaar lang lichamelijk en psychisch in bezit nam, woonde in dezelfde stad als ik. Ik kende hem uit het uitgaansleven. Ik wist dat hij dingen op zijn kerfstok had, maar hij deed altijd vrij normaal tegen me. Tot die avond dat hij mijn huis binnendrong. Hij brak dwars door de voordeur. Zijn plan: dat ik mij zou voordoen als zijn vriendin, zodat hij zijn zoontje vaker te zien kreeg. Door een relatie met een fatsoenlijke meid zou hij representatiever lijken en dat kon hij als ex-tbs'er wel gebruiken. Om mij onder druk te zetten, had hij zijn strafdossier bij zich, compleet met foto's. Zo liet hij zien waartoe hij in staat was: vrouwen onherkenbaar mishandelen, moord zelfs. Hij wist waar mijn ouders woonden en waar mijn moeder en broer werkten. Hij dreigde ze iets aan te doen als ik niet diezelfde avond nog met hem meeging. Ik was zo bang dat ik deed wat hij zei. Van de ene dag op de andere belandde ik in een nachtmerrie. Borderliner, psychotisch, narcistisch, manipulatief, paranoïde - je verzint het maar of die man was het. Hij bedreigde mijn vrienden, © AD sloeg mijn ex-vriendje in elkaar, op een gegeven moment nam niemand meer contact met mij op. Mensen dachten dat ik uit vrije wil met hem samenleefde. Ook mijn ouders moest ik wijsmaken dat ik smoorverliefd op hem was. Na verloop van tijd ging ik het zélf geloven. Ik werd gebrainwashed; doordat ik nooit alleen was, ik de hele dag naar zijn verknipte gedachtegang moest luisteren en hij me elke dag in elkaar sloeg. Hij dealde en gebruikte veel drugs, en dwong mij dat ook te doen. Het hielp mij om wakker te blijven omdat hij me vaak 's nachts te pakken nam, durfde ik niet meer te gaan slapen. Door de angst, de speed en het slaapgebrek leefde ik in een twilight zone, ik ben stukken uit die tijd kwijt, heb zwarte gaten in mijn geheugen. Mensen die mij op straat zagen, dachten dat ik bij hem was voor de drugs. Ik leek in niets meer op de oude Renate: broodmager, bont en blauw, grote plukken haar uit mijn hoofd. Als ik mezelf in de spiegel zag, moest ik mijn hoofd afdraaien. Hij werd daar boos om, dat ik niet meer dat leuke, vrolijke meisje was. Maar tegelijkertijd zei hij, als hij me sloeg: 'Ik ga jouw vlammetje uit krijgen.' Huilen mocht ik niet, dan kreeg ik nog meer klappen. Als ik aardig was of hem seks gaf, bracht hem dat enigszins tot bedaren. Erg liefkozend ging dat er niet aan toe. Ik moest mee naar zijn tbsbehandelaar, de advocaat en Jeugdzorg, waar hij zich heel charmant voordeed. Ook was ik erbij als hij z'n zoontje mocht zien, altijd onder toezicht. Dat waren de enige momenten dat ik hem als een normale man zag. Voor zijn kind deed hij alles. Maar als we weer alleen waren, wist ik nooit wat hem zou triggeren om door het lint te gaan. Hoe de drugs zouden vallen, zaterdag 14 december 2013 waar hij zich boos over zou maken, wat ik verkeerd zou doen. Af en toe heb ik de duivel in hem gezien, dat was angstaanjagend. En ik voelde me verantwoordelijk, alsof zijn gemoedstoestand van mij afhing. Een paar keer heb ik geprobeerd te ontsnappen, maar altijd haalde hij me weer op. Ik was ervan overtuigd geraakt dat ik geen andere keus had, ik leek wel onder hypnose. Later is me verteld dat dat een bekende manier is om je staande te houden. Om te overleven maak je jezelf van alles wijs. Op een avond had hij me zo te pakken genomen dat de buren de politie belden. Die deden een inval en namen hem mee. Omdat ik geen aangifte durfde te doen daarvoor had hij me bang genoeg gemaakt - was hij snel weer vrij. Intussen had ik onderdak gevonden in een opvanghuis voor vrouwen. Met code rood, omdat hij vuurwapengevaarlijk was. Negen maanden heb in dat huis gezeten, tussen de getraumatiseerde vrouwen en kinderen. Niemand mocht weten waar ik was. Hij ging bij mijn ouders en vrienden langs, stuurde ze dreigbrieven en bleef maar bellen, maar hij vond me niet. Na een half jaar stopte hij met zoeken, waarschijnlijk had hij een nieuw slachtoffer. Ik volgde een jaar therapie, ging op een geheim adres wonen en veranderde mijn uiterlijk. Als ik over straat moest, liepen vrienden met me mee. Langzaam is de angst gezakt, maar de schaamte is er nog steeds. Daarom heb ik de mensen om me heen maar mondjesmaat verteld wat er is gebeurd. Ik schaam me dat mij dit is overkomen, dat ik mezelf en anderen voor de gek heb gehouden, dat ik er niet van los kon komen. Dat ik mezelf ben kwijtgeraakt. Ik was een ondernemend, optimistisch meisje dat zich niets liet vertellen, maar hij heeft me gebroken. Gelukkig heb ik uiteindelijk wel de stap gezet om Pagina 25 (1) hulp te zoeken. Dat zou ik willen meegeven aan iedereen die met huiselijk geweld te maken heeft, in welke vorm dan ook: je kúnt eruit ontsnappen. Laat de schaamte geen belemmering zijn.'' Vragen over huiselijk geweld of denk je dat iemand in je omgeving slachtoffer of pleger is? Bel dan anoniem naar het Steunpunt Huiselijk Geweld voor hulp en advies, 0900 1262626. Of kijk op vooreenveiligthuis.nl Wilt u ook (anoniem) uw geheim delen? Mail naar [email protected] © AD zaterdag 14 december 2013 Pagina 25 (2)
© Copyright 2024 ExpyDoc
