Latoya Brulée Coureur in camouflage - Lensworld.eu

Latoya Brulée
Coureur in camouflage
Intussen staat de dame in kwestie weer voor ons. Haar jog-
Ze was nog maar zestien jaar oud en al in
gingbroek heeft plaatsgemaakt voor het rood-witte tenue
van CyclelivePlus-Zannata, de ploeg waar ze in 2013 voor
haar derde wedstrijd werd ze Vlaams kampi- reed en die dit jaar samengaat met het Nederlandse Team
Futurumshop. De licht gebruinde armen en benen stralen
oen. Sindsdien is Latoya Brulée verslingerd kracht uit. Hoe bruiner de benen, hoe meer uren op de fiets,
zo luidt een wielerwet. De ijdele renner pakt nog weleens
een zonnebankje mee. Zij ook? Ze lacht. ‘‘Nee, nee!’’
aan de wielrennerij. In 2014 rijdt ze voor
het Futurumshop.nl-Zannata Team, maar wij
Eerste Koers
zoeken haar op bij haar andere werkgever: Die eerste maanden op de fiets. Hoe verliepen die? Diende
het latere profbestaan zich toen al aan? ‘‘Je hebt het gehoord, ik moest alles leren,’ ’ vertelt ze. ‘‘Ik wist niet eens hoe
de Belgische landmacht.
6
FEMININMAGAZINE
ik moest schakelen. Voor de derde wedstrijd gingen we naar
Heusden-Zolder, in Belgisch Limburg. Mijn papa had mij niet
verteld dat we daar om het Vlaams kampioenschap zouden
gaan rijden. Al mijn familie was erbij, dus dat vond ik wel plezant. We reden op een omloop en bij de eerste doorkomst
was ik blij dat ik er nog bij zat. Ik naar iedereen wuiven en
doen. In de volgende rondes werd het al lastig en tijdens de
vijfde van zes omlopen moest ik eraf, op de klim. Mijn vader
en broer stonden daar en die moedigden mij aan om toch
nog even door te zetten. Ik kwam ook terug en was inmiddels zo enthousiast dat ik meteen naar voren reed.
Ik wist niet eens
hoe ik moest
schakelen!
De Belgisch ex-kampioene zat daar. Ik kom naast haar rijden
en zeg ‘hallo, ik zit voorin’. Ik wist echt niet waar ik mee bezig
was. Toen het parcours smaller werd, schakelde ik groter, om
wat meer ruimte te krijgen. Ik keek om en plots zat ik alleen.
Ik ben doorgereden, op mijn grootste versnelling, maar op
de slotklim kreeg ik die niet meer rond. Ik was te bang om
te schakelen, stel dat die ketting eraf zou gaan! Dus ben
ik zigzaggend naar de finish gereden. Gelukkig was ik tien
meter voorbij de meet toen de andere rensters me aan alle
kanten voorbij kwamen.’ ’
Editie 2 - Maart 2014
Credits
We hebben afgesproken op het kazerneterrein van Gavere,
Oost-Vlaanderen. De hemel is lichtgrijs. Aan de andere kant
van de slagboom wacht een tiental kleurloze gebouwen. We
spreken met de dienstdoende wachtcommandant tot een
grijze BMW het terrein opdraait met achter het stuur een
opgewekte renster van vierentwintig. Het contrast met de
legerbasis kan niet veel groter. Naast haar zit moeder Brulée,
in zomerjurk. ‘’Ik zei ‘mam, jij moet mee’, want die is hier nog
nooit geweest.’ ’
In de auto ligt een in dekens ingepakte tijdritfiets. Vragend
kijkt Latoya ons aan. ‘‘Wat gaan we doen?’’ We besluiten
te beginnen met de foto’s en tussendoor het interview te
doen. De Vlaamse kruipt weer achter het stuur en even later
rijden we over het kazerneterrein, op zoek naar de mooiste
fotolocatie. Op het dashboard prijkt een vlaggetje dat ik niet
thuis kan brengen. ‘‘Dat is de vlag van Inghushetiya, een Russisch gebied in de Kaukasus. Daar komt mijn vriend vandaan.
Kijk, ginder staan een paar mooie legerwagens.’ ’
Samen staan we rond de kofferbak van haar auto. ‘‘Ik heb
voor de zekerheid maar alles meegenomen: militaire oefenkledij, service dress en koerstenue. Wat moet ik eerst aan?’’
Fotografe Natasja Koops-Dubbeld opteert voor het laatste
en voor we er erg in hebben, is Latoya achter een vrachtwagen verdwenen. ‘‘Ja, dat is men op een gegeven moment
gewend, hè. Van al die wedstrijddagen’’, legt haar moeder uit.
‘‘Omkleden kan overal. Op welke leeftijd Latoya begon met
fietsen? Dat moet met zestien jaar zijn geweest. Mijn man
had Latoya een zomerlicentie cadeau gedaan. Dat kan hier in
België: een juniorenlicentie voor de zomermaanden. Om te
kijken of je dat wat vindt. Ze komt uit een echt wielergezin:
vader en broer hebben gekoerst, en goed ook. Maar Latoya
had tot dan toe nog nooit op een koersfiets gezeten. Haar
vader heeft haar alles moeten leren.’ ’
7
Inmiddels heeft Latoya haar lycra fietstenue omgewisseld
voor een stoere camouflagebroek en groen legershirt.
“Baret op of af?” vraagt ze terwijl ze haar tijdritfiets pakt.
Ik heb gelezen dat ze heel diep kan gaan. Dat ze meer kan
afzien dan anderen. Is er een verband met haar functie bij de
Belgische defensie? ‘’Nee, dat heeft niets met elkaar te maken. Hiervoor had ik zelf nog niet aan defensie gedacht, maar
een vriendin tipte mij. De situatie deed zich zo voor.’ ’ Latoya
wordt financieel ondersteund, in ruil daarvoor werkt ze als
ambassadrice voor de Belgische landmacht. Voor die aanstelling moest ze drie jaar geleden bijna een heel seizoen opofferen. ‘‘We waren verplicht tot een opleiding van drie maanden. Die begon in december, dus dat valt precies samen
met ons voorseizoen. We deden aan fitness, gingen op bivak
en volgden cursussen in schieten en patrouilletheorie. Mijn
probleem zat hem vooral in de voeding. ’s Ochtends kregen
we spek en ei, in de middag soep met spek en ’s avonds hot
dogs. Aan het begin woog ik zestig kilo, na drie maanden
waren dat er 74! Het hele seizoen heb ik moeten afvallen en
pas tijdens de Giro Donne kwam ik er een beetje doorheen.
Maar niet dat het niet leuk is geweest, hè! Wij sporters kregen daar geen privileges. Nee, ‘kruupe ga de!’” Ze lacht kort
en hard, terwijl ze losjes poseert voor een golfplatenmuur.
De spontane beelden gaan haar duidelijk beter af.
Ik zou wel
wat minder angst
mogen hebben
Op haar achttiende werd Latoya prof. Ze reed dat jaar gelijk
de Tour Feminin. Het woordje ‘tour’ is gevallen. Ook zij zou
die graag nog een keer rijden. En niet alleen om de status
die de etappekoers heeft: ‘‘Ik ben goed in het rondewerk.
Na een week, als veel meiden erdoorheen zitten en beginnen te huilen, dan word ik sterker. Ik kan door die pijn heen.
Niet dat ik tijdens die Tour Feminin niet heb gehuild, maar
dat was vanwege de mieren in mijn rugzak.’ ’ De mieren in
haar rugzak? Ze lacht. ‘’Ja, vrouwen zijn na een paar dagen
straffe koers toch wat emotioneler dan de mannen denk ik.’ ’
Dat vermogen tot afzien is een wapen. Had ze dat van
kinds af? ‘‘Ik weet het eigenlijk niet,’ ’ denkt Latoya hardop
na. Moeder springt bij: ‘‘Ik heb haar nooit gespaard. Ze is de
jongste van vier, ze heeft drie oudere broers. En als ze naar
school moest fietsen, dan was dat 25 kilometer heen en 25
kilometer terug. Ik heb haar nooit gebracht.’ ’ Latoya herinnert zich nu: ‘‘Mijn vriendinnen deden dat met de trein en
ik maakte er een spelletje van om juist dan eerder thuis aan
te komen. Dat lukte regelmatig! Onderweg kwam ik ook
meestal dezelfde mannen tegen. Die moest ik ook inhalen.
Ik moest altijd winnen. Op een gegeven moment kenden
ze mij en begonnen ze om te kijken om te zien of ik er al
aan kwam. Ja, als ik er nu zo aan terugdenk, dan heeft het er
dus altijd wel in gezeten.’ ’ Moeder: ‘‘Ze kan verschrikkelijk
hard zijn voor zichzelf. In de zomer was ze aan het trainen
voor het Belgisch kampioenschap tijdrijden in augustus vorig
jaar. Dat deed ze bij ons thuis op de roller. Dan schreeuwt
ze tegen zichzelf om zich op te peppen. Het zweet gutste
van haar hoofd.’ ’ Latoya werd vierde bij het Belgisch kampioenschap en verdiende daarmee een ticket naar het WK
tijdrijden in Italië waar ze uiteindelijk 26e werd. Een prachtprestatie voor de jonge Brulée. Meedoen aan dat WK was
haar grote doel in 2013. ‘’In 2014 is het doel gewijzigd, nu wil
ik wereldkampioen worden!’’ lacht ze breeduit. ‘’Maar laten
we reëel blijven, ik wil dit jaar bij het WK in Spanje in ieder
geval mijn positie van 2013 verbeteren. Laten we eerst het
nieuwe seizoen maar eens afwachten, dan weet ik pas hoe ik
ervoor sta.’ ’
Verder heeft ze vorig seizoen vooral veel pech gekend.
‘‘Valpartijen, ziek, zadelpech.’ ’ Zadelpech? ‘‘In de Waalse Pijl
zat ik in de afdaling voor de Muur van Huy bij de voorste
8
FEMININMAGAZINE
groep toen ik iets aan mijn zadel voelde. Ik liet onze volgwagen ernaar kijken; ze zouden er op het vlakke iets aan doen.
Onze kopvrouw was daar Carla Ryan, maar die had toen al
laten weten niet goed te zijn. Toch bleven ze niet bij me. Een
inschattingsfout, want een paar tellen later was mijn zadel
verdwenen. Ze kwamen te laat met een reservefiets en de
bende was gaan vliegen.’ ’ En dan is er nog de etappekoers
Emakumeen Bira van verleden juni. ‘‘In de tweede etappe
regende het. We kwamen bij een afdaling en ik zie voor mij
één renster onderuit gaan, een tweede, en toen wist ik: nu
ben ik aan de beurt. Met vijftig tegen de vlakte gaan, dat is
niet fijn. De volgende dag was de tijdrit. Ik voelde mij als een
madammeke van negentig.’ ’
Als de storm van pech gaat luwen, dan liggen er niettemin
mogelijkheden voor Latoya. Ze is jong en heeft talent. Wat
is nodig om dat potentieel te ontsluiten? ‘‘Ik zou wel wat
minder angst mogen hebben. Die staat me nog weleens in
de weg. Twee jaar geleden ben ik zwaar ten val gekomen en
heb ik drie ruggenwervels gebroken. Het had één millimeter
gescheeld of ik was aan mijn linkerzijde verlamd geweest.
Toen kwam het besef dat ik niet ten koste van alles wil winnen. Het gevaar ga ik sindsdien uit de weg. Gelukkig wordt
er in België met wederzijds respect gekoerst, maar die Nederlandse waaierkoersen, daar heb ik echt schrik voor. Dat
wringen, daar ga ik me niet in mengen.’ ’
De foto’s zijn gemaakt. Voor eventjes was ze weer militair,
maar de militaire kledij kan worden opgeborgen. Zijn er
doelen voor de toekomst? ‘’Een aansprekend resultaat op
een WK tijdrijden als gezegd. Maar als ik zie hoe de dames
van dertig en ouder daar presteren, die taaiheid, dan denk ik
dat ik daar nog even op zal moeten wachten.’ ’ F
Credits
Camouflage

Download Report