Lees hier haar indrigende interview met Red

Merrwires
/
/
/
i
,
\
Jessica Spier (29) heeft obesitas. Na een leven lang vechten
tegen eten, heeft ze de strijd nu bijna overwonnen.
Door CHANTAL VANWEES
,
O
P de kleuterschool hoorde ik al bij de zwaarste
kinderen van de klas. Thuis is iedereen aan de
stevige kant, maar ik ben de enige met overgewicht. Het zit wel in de familie, zowel aan
mijn moeders- als mijn vaders kant: het kan dus
zomaar dat ik het deels genetisch heb meegekregen. Ik zal niet
zeggen dat ik nooit 'dikzak' naar mijn hoofd geslingerd heb
gekregen, maar stelselmatig gepest ben ik nooit. Misschien
ook omdat ik sociaal behoorlijk handig ben, ik heb altijd veel
vrienden gehad.
Van de bedrijfsarts naar de kliniek
Als puber ging ik voor het eerst lijnen. Mijn moeder vond het
verstandig als ik iets aan mijn gewicht deed en zelf wilde ik
er graag beter uitzien. Het was het begin van een hele reeks dieten. Het brooddieet, het yoghurtdieet, het bloedgroependieet:
aan elke hype deed ik mee. Sommige hield ik twee weken vol,
andere een halfjaar. Ik viel altijd af, maar kwam vervolgens
altijd weer aan. Mijn familie steunde me, we hebben zelfs eens
068 Red.nll
MAART 2014
met het hele gezin gesonjabakkerd. Als mijn zusje en broertje
snoepten waar ik bij was, riep ik meteen: 'Voelje niet bezwaard hoor, neem wat je wilt.' Achteraf is dat misschien wel
de rode draad in mijn leven: er mensen niet mee lastig willen
vallen. Na mijn hbo-studie facility management kreeg ik een
baan en ging ik op mezelf wonen. Ik kon eten wat ik wilde,
niemand die het zag. Het voelde als vrijheid. Wantje voelt je
altijd in de gaten gehouden als je overgewicht hebt. Bij elke
hap hoor je anderen denken: zou je dat wel doen? Ik vond
het lastig om regelmaat te vinden in mijn eetpatroon. Dan at
ik de hele ochtend niks, tijdens de lunch veel en daarna de
hele middag weer niets. Na mijn werk ging ik altijd meteen de
supermarkt in. Gooi met zo'n hongergevoel maar eens niet te
veel inje karretje.
In slechte periodes at ik vooral koolhydraat- en vetrijk eten:
brood, pasta met romige saus, kaas, patat, pizza, ijs. En
's avonds voor de tv nog snacks en snoep. Af en toe probeerde
ik weer een dieet. Zonder dat ik erin geloofde, ik had al zo
veel geprobeerd. Hoeveel ik woog? Ik weet het niet meer.
.;.,
Op een zeker moment kon ik me gewoon
niet meer tot lijnen zetten. Elke keer als
ik weer aankwam, kwam dat over als een
nederlaag. Toen ik halverwege de twintig
was, voelde ik: dit gevecht ga ik niet winnen. Ik zonderde me steeds meer af, probeerde onder afspraken uit te komen. Als
ik werd uitgenodigd voor een feestje, zei
ik dat ik een andere afspraak had. Ik was
bang voor onbekende situaties, voelde me
zo onprettig met mezelf, dat ik liever thuisbleef. In de spiegel zag ik iemand met een
ongezond, opgeblazen uiterlijk. Witjes, ongelukkig, verre van stralend. Mijn manager
heeft een verandering teweeggebracht. In
een gesprek vroeg ze hoe het met me ging,
of ik nog met dat dieet bezig was waar ik
haar ooit over verteld had. Zo sneed ze het
onderwerp voorzichtig aan. Ze vertelde
over een kennis met overgewicht, die psychische hulp had gezocht. Misschien was
dat ook iets voor mij? Ik reageerde eerst afwijzend, maar ging
uiteindelijk toch naar de bedrijfsarts, die me doorstuurde naar
een kliniek die gespecialiseerd was in eetziekten.
niet bepaald het moment om zoiets aan te
kaarten. En als je er duidelijk niet op zit
te wachten, zoals ik destijds, is het voor
mensen ook lastig om je te benaderen.
Maar nu voel ik me enorm gesteund. Als
ik wil praten, wandelen of sporten, kan ik
allerlei mensen bellen. Ik word uitgenodigd
om te komen eten, zodat ik zelf niet de fout
in kan gaan.
Delat ligthoog
Mijntherapie is afgerond. Ik ben vijfendertig kilo afgevallen en niet langer
kortademig. Ik ben actiever, ondernemender, vrolijker, heb veel minder pijn in mijn
rug. Samen met een vriendin ben ik een
webwinkel gestart. En - dat is echt een
doorbraak - sta ik open voor de liefde. Ik
heb nog geen vriend, maar het is al fijn om
te voelen dat ik het aandurf om iemand toe
te laten in mijn leven. Angst om terug te
vallen heb ik steeds minder. Natuurlijk ga ik weleens de mist
in, maar daar maak ik geen issue meer van. Als het dinsdagavond misgaat, ga ik woensdag gewoon weer door met gezond
eten. En met familie en vrienden heb ik afgesproken dat zij
het deze keer wél zeggen als ze denken dat het minder met me
gaat. Op dat vangnet vertrouw ik, ook omdat inmiddels alles
bespreekbaar is. Een streefgewicht heb ik niet. In mijn kledingkast laat ik mijn te grote kleren hangen, zodat ze kunnen
zeggen: ga niet naar ons terug! En de kleren die er hangen die
nog te klein zijn, roepen: hier wil je naartoe'
Mijn ideaal is een normaal gewicht. Dat heb ik nog nooit
gehad, dus daar kan ik me weinig bij voorstellen. Ik vind het
eng om de lat zo hoog te leggen. Want stel dat het me niet lukt,
wat doet dat dan met mij? Ik denk liever per dag, per maand.
Stap voor stap gaat het de goede kant op.' II
'Vijfendertig kilo
liëhter begint er
voor m1Jnu een
nieuw leven'
Eén dure bonbon
Twee jaar therapie heb ik gevolgd. Ik leerde wat gezond
eten eigenlijk is, en merkte dat ik het interessant vond om
te weten wat bepaalde voedingsstoffen met je lichaam doen.
Meer kennis over eten is ook een handvat. Sindsdien volg ik
geen dieet meer, maar maak ik zelf bewuste keuzes. En ik heb
leren proeven. Nu heb ik liever een dure bonbon dan een doos
zeebanket. Maar ik leerde vooral mezelf kennen. Ik kwam
erachter dat ik me afsloot voor mensen, een muur om me heen
had gebouwd. Ik leerde mijn emoties beter een plek te geven,
het gesprek met mensen aan te gaan als ik me ergens onprettig bij voelde. Ik kwam steviger in mijn schoenen te staan, en
doordat ik me krachtiger voelde, lukte het ook beter om aan
een gezond levenspatroon vast te houden.
Wat ik bijzonder vond, was de reactie van mijn omgeving toen
ik vertelde dat ik in een psychologisch traject zat. Mensen
zeiden: 'Mooi, want we waren al een tijdje bezorgd om je.'
Ergens had ik daar ook wel moeite mee: dat niemand blijkbaar de ballen had gehad om naar me toe te stappen en dat
te zeggen. Aan de andere kant is het ook pittig om iemand op
een probleem aan te spreken. Vrienden zieje vaak op feestjes,
INTHERAPIE
Jessica volgde een behandeling bij
Novarum, een gespecialiseerd centrum
voor eetstoornissen en met name obesitas,
in het centrum van Amsterdam, Novarum
biedt groepsbehandelingen voor obesitas,
Individuele behandeling is ook mogelijk,
Meer weten? Kijk op novarurn.nl
Red.nl
ï
MAART 2014 069