Merrwires / / / i , \ Jessica Spier (29) heeft obesitas. Na een leven lang vechten tegen eten, heeft ze de strijd nu bijna overwonnen. Door CHANTAL VANWEES , O P de kleuterschool hoorde ik al bij de zwaarste kinderen van de klas. Thuis is iedereen aan de stevige kant, maar ik ben de enige met overgewicht. Het zit wel in de familie, zowel aan mijn moeders- als mijn vaders kant: het kan dus zomaar dat ik het deels genetisch heb meegekregen. Ik zal niet zeggen dat ik nooit 'dikzak' naar mijn hoofd geslingerd heb gekregen, maar stelselmatig gepest ben ik nooit. Misschien ook omdat ik sociaal behoorlijk handig ben, ik heb altijd veel vrienden gehad. Van de bedrijfsarts naar de kliniek Als puber ging ik voor het eerst lijnen. Mijn moeder vond het verstandig als ik iets aan mijn gewicht deed en zelf wilde ik er graag beter uitzien. Het was het begin van een hele reeks dieten. Het brooddieet, het yoghurtdieet, het bloedgroependieet: aan elke hype deed ik mee. Sommige hield ik twee weken vol, andere een halfjaar. Ik viel altijd af, maar kwam vervolgens altijd weer aan. Mijn familie steunde me, we hebben zelfs eens 068 Red.nll MAART 2014 met het hele gezin gesonjabakkerd. Als mijn zusje en broertje snoepten waar ik bij was, riep ik meteen: 'Voelje niet bezwaard hoor, neem wat je wilt.' Achteraf is dat misschien wel de rode draad in mijn leven: er mensen niet mee lastig willen vallen. Na mijn hbo-studie facility management kreeg ik een baan en ging ik op mezelf wonen. Ik kon eten wat ik wilde, niemand die het zag. Het voelde als vrijheid. Wantje voelt je altijd in de gaten gehouden als je overgewicht hebt. Bij elke hap hoor je anderen denken: zou je dat wel doen? Ik vond het lastig om regelmaat te vinden in mijn eetpatroon. Dan at ik de hele ochtend niks, tijdens de lunch veel en daarna de hele middag weer niets. Na mijn werk ging ik altijd meteen de supermarkt in. Gooi met zo'n hongergevoel maar eens niet te veel inje karretje. In slechte periodes at ik vooral koolhydraat- en vetrijk eten: brood, pasta met romige saus, kaas, patat, pizza, ijs. En 's avonds voor de tv nog snacks en snoep. Af en toe probeerde ik weer een dieet. Zonder dat ik erin geloofde, ik had al zo veel geprobeerd. Hoeveel ik woog? Ik weet het niet meer. .;., Op een zeker moment kon ik me gewoon niet meer tot lijnen zetten. Elke keer als ik weer aankwam, kwam dat over als een nederlaag. Toen ik halverwege de twintig was, voelde ik: dit gevecht ga ik niet winnen. Ik zonderde me steeds meer af, probeerde onder afspraken uit te komen. Als ik werd uitgenodigd voor een feestje, zei ik dat ik een andere afspraak had. Ik was bang voor onbekende situaties, voelde me zo onprettig met mezelf, dat ik liever thuisbleef. In de spiegel zag ik iemand met een ongezond, opgeblazen uiterlijk. Witjes, ongelukkig, verre van stralend. Mijn manager heeft een verandering teweeggebracht. In een gesprek vroeg ze hoe het met me ging, of ik nog met dat dieet bezig was waar ik haar ooit over verteld had. Zo sneed ze het onderwerp voorzichtig aan. Ze vertelde over een kennis met overgewicht, die psychische hulp had gezocht. Misschien was dat ook iets voor mij? Ik reageerde eerst afwijzend, maar ging uiteindelijk toch naar de bedrijfsarts, die me doorstuurde naar een kliniek die gespecialiseerd was in eetziekten. niet bepaald het moment om zoiets aan te kaarten. En als je er duidelijk niet op zit te wachten, zoals ik destijds, is het voor mensen ook lastig om je te benaderen. Maar nu voel ik me enorm gesteund. Als ik wil praten, wandelen of sporten, kan ik allerlei mensen bellen. Ik word uitgenodigd om te komen eten, zodat ik zelf niet de fout in kan gaan. Delat ligthoog Mijntherapie is afgerond. Ik ben vijfendertig kilo afgevallen en niet langer kortademig. Ik ben actiever, ondernemender, vrolijker, heb veel minder pijn in mijn rug. Samen met een vriendin ben ik een webwinkel gestart. En - dat is echt een doorbraak - sta ik open voor de liefde. Ik heb nog geen vriend, maar het is al fijn om te voelen dat ik het aandurf om iemand toe te laten in mijn leven. Angst om terug te vallen heb ik steeds minder. Natuurlijk ga ik weleens de mist in, maar daar maak ik geen issue meer van. Als het dinsdagavond misgaat, ga ik woensdag gewoon weer door met gezond eten. En met familie en vrienden heb ik afgesproken dat zij het deze keer wél zeggen als ze denken dat het minder met me gaat. Op dat vangnet vertrouw ik, ook omdat inmiddels alles bespreekbaar is. Een streefgewicht heb ik niet. In mijn kledingkast laat ik mijn te grote kleren hangen, zodat ze kunnen zeggen: ga niet naar ons terug! En de kleren die er hangen die nog te klein zijn, roepen: hier wil je naartoe' Mijn ideaal is een normaal gewicht. Dat heb ik nog nooit gehad, dus daar kan ik me weinig bij voorstellen. Ik vind het eng om de lat zo hoog te leggen. Want stel dat het me niet lukt, wat doet dat dan met mij? Ik denk liever per dag, per maand. Stap voor stap gaat het de goede kant op.' II 'Vijfendertig kilo liëhter begint er voor m1Jnu een nieuw leven' Eén dure bonbon Twee jaar therapie heb ik gevolgd. Ik leerde wat gezond eten eigenlijk is, en merkte dat ik het interessant vond om te weten wat bepaalde voedingsstoffen met je lichaam doen. Meer kennis over eten is ook een handvat. Sindsdien volg ik geen dieet meer, maar maak ik zelf bewuste keuzes. En ik heb leren proeven. Nu heb ik liever een dure bonbon dan een doos zeebanket. Maar ik leerde vooral mezelf kennen. Ik kwam erachter dat ik me afsloot voor mensen, een muur om me heen had gebouwd. Ik leerde mijn emoties beter een plek te geven, het gesprek met mensen aan te gaan als ik me ergens onprettig bij voelde. Ik kwam steviger in mijn schoenen te staan, en doordat ik me krachtiger voelde, lukte het ook beter om aan een gezond levenspatroon vast te houden. Wat ik bijzonder vond, was de reactie van mijn omgeving toen ik vertelde dat ik in een psychologisch traject zat. Mensen zeiden: 'Mooi, want we waren al een tijdje bezorgd om je.' Ergens had ik daar ook wel moeite mee: dat niemand blijkbaar de ballen had gehad om naar me toe te stappen en dat te zeggen. Aan de andere kant is het ook pittig om iemand op een probleem aan te spreken. Vrienden zieje vaak op feestjes, INTHERAPIE Jessica volgde een behandeling bij Novarum, een gespecialiseerd centrum voor eetstoornissen en met name obesitas, in het centrum van Amsterdam, Novarum biedt groepsbehandelingen voor obesitas, Individuele behandeling is ook mogelijk, Meer weten? Kijk op novarurn.nl Red.nl ï MAART 2014 069