Werken aan eigenwaarde om met hernia om te gaan De kerstsfeer wil nog niet erg komen met het aanhoudend mooie en relatief warme weer. Vlak voor de kerst rijd ik door een prachtig deel van ons land, over de Veluwe en verder en verder. In deze lage ochtendzon is het genieten op die eindeloze snelweg zonder file dankzij de kerstvakantie. Als zelfs het navigatiesysteem niet meer weet waar ik ben, kom ik in de buurt van het huis van Ineke. Sinds 7 jaar woont ze hier samen met Henny. Vroeger zat ze in de verpleging van verstandelijk gehandicapte mensen. Daar ligt haar hart, maar tijdens een operatie aan haar hiel werd een zenuw geraakt, waardoor ze niet meer lang kan lopen. Het werken in de zorg ging daardoor niet meer en Ineke is zich gaan omscholen. Ze is kantoorwerk gaan doen. Eerst was er alleen werk voor haar in Woerden: iedere dag vijf uur in de auto, maar ze deed het graag, want het was een kans op werk in een voor haar nieuwe richting. En na twee jaar was er inderdaad plaats bij hetzelfde bedrijf in Deventer waar ze nu alweer 7 jaar werkt. Toch min of meer in de zorg, maar dan vooral op kantoor. Via de telefoon regelt ze namelijk dat mensen die dat nodig hebben zuurstof thuis geleverd krijgen. Zo hoeft ze niet lang te lopen. Ineke Pelzer, Borculo Maar vier jaar geleden ontstond een hernia. Een dubbele, en die bleef maar terugkomen. Iedere keer weer werd haar leven onderbroken en lag ze weer plat. Dan ging het even wel weer wat beter en kon ze ook weer werken, maar in no d e k u n st v a n g e z o n d z i j n time kwam de hernia telkens weer terug. De huisarts had haar voor haar rug verwezen naar het revalidatiecentrum in Enschede, maar daar hadden ze een hele lange wachttijd. “De bedrijfsarts had eigenlijk de indruk dat er nog iets meer nodig was dan klassiek revalideren. Hij had in de gaten dat ik er ook mentaal helemaal doorheen was en heeft me gewezen op de mogelijkheid van een Ciran traject. Bij DBC in Enschede is dat te volgen. Daar kon ik direct terecht en ik had zoiets van, hoe sneller hoe beter. In mei ben ik begonnen. “De eerste maand was zwaar. Heel zwaar. Ik had echt zoiets van ik kom hier niet om te praten, ik kom hier voor mijn rug, om weer beter te bewegen. Maar met het bewegen moest ik gewoon meedoen. Soms zelfs met een groep mensen die lichamelijk veel sterker waren. En dat kon ik niet. Ik durfde er eerst niet veel van te zeggen en probeerde het dus wel. Maar toen ben ik zo gigantisch op mijn bek gegaan en heb toen luid en duidelijk kenbaar gemaakt dat het niet ging. Boos ben ik toen geworden! En eigenlijk heb ik toen voor het eerst mijn grens aangegeven. En wat bleek, dat was nu net de bedoeling. Ze waren er bij Ciran gewoon op aan het wachten dat ik mijn grens zou aangeven. En vanaf dat moment ben ik mezelf anders gaan opstellen. Misschien hebben ze toch wel gelijk. Moet ik wat meer openstaan voor wat er wordt gezegd. Daarna ging het beter. Veel beter. Het ging nog niet goed, maar de ommekeer kwam toen wel. Ik kreeg uitleg over hoe pijn werkt, wat het verschil is tussen een defect en een signaal. En ik begon te begrijpen dat ik zelf de grens moest voelen en aangeven. En dat had vrij snel een goed effect op mijn rug. Maar ook in mijn leven gold hetzelfde. Ik heb best veel meegemaakt en ook daar speelde dat ik het moeilijk vond om de grens aan te geven. Ik deed het uiteindelijk wel, maar dat betekende wel dat ik het eerst eigenlijk te ver had laten komen, dat alles veel te hoog was opgelopen en de narigheid heel veel energie kostte om praktisch gezien op te lossen. Het verwerken kwam ik dan nog niet eens aan toe. Dat ben ik pas bij Ciran gaan begrijpen. Al in mijn jeugd heb ik veel met geweld te maken gehad, waardoor ik behoorlijk onzeker ben geworden. Ik trok me steeds meer terug en dacht dat het aan mij lag. Je ziet het op een gegeven moment aankomen; het humeur slaat om, je probeert je onzichtbaar te maken, maar dat helpt niet. Daarom kreeg ik zo snel mogelijk een relatie. Zo kon ik weg van thuis. Maar het was een herhaling: ook daar veel geweld. Ik heb toen zelfs allerlei schulden op me genomen in de hoop dat hij me met rust zou laten. Maar dat gebeurde niet. Een hele nare periode met stalking is nog gevolgd. Zie je: zo liet ik het erg ver oplopen in plaats van veel eerder de grens aangeven. Uiteindelijk ben ik naar Apeldoorn verhuisd en toen werd het minder. Jammer genoeg kreeg ik weer een relatie die geen stand hield. Maar in ieder geval heb ik die scheiding goed kunnen regelen en daarna zelfs alle schulden kunnen afbetalen. Ik ben er best trots op dat ik dat zo goed voor elkaar heb gekregen. Ik ben toen in ieder geval aan het eind van die relatie goed voor mezelf opgekomen. d e k u n st v a n g e z o n d z i j n Nu heb ik eindelijk een goede man. Hij waardeert me om wie ik ben en hij vindt ook dat ik leuke dingen voor mezelf moet doen en mezelf niet moet wegcijferen. In het Ciran traject heb ik daar heel veel over gesproken. Ik heb nooit hulp gevraagd en nu eigenlijk onverwacht gekregen. Er is in mijn leven heel veel niet goed gelopen wat mijn eigenwaarde een deuk heeft gegeven. Eerst dus het geweld en de mislukte relaties met de schulden. Maar wat ik het aller-moeilijkste vond, is accepteren dat wij geen kinderen kunnen krijgen. Ik ben wel drie keer zwanger geworden; de laatste keer zelfs van een tweeling. Maar al die keren is dat in een miskraam geëindigd. Om de een of andere reden lukt het niet een zwangerschap te voldragen. En na de derde keer hebben we besloten dat we het niet meer proberen. Maar het is zwaar. Bij onze vrienden krijgt de een na de ander een baby’tje. En dan krijg ik dat kindje in mijn armen. Daar laat ik niks merken, maar thuis ga ik echt kapot. Nu ga ik niet meer op kraamvisite. Ik kies ervoor om mezelf dat niet meer aan te doen. Dat heb ik geleerd in het traject. Ik hoef mezelf niet meer weg te cijferen. Ook is het Ciran traject een reis in eigenwaarde. Vroeger toen ik alleen was, kookte ik nooit voor mezelf. Vond ik niet de moeite waard. Als Henny alleen is, maakt hij wel gewoon een potje klaar. En zo hoort het. Maar ik deed dat nooit. Dat moet ik nog echt leren. Op een gegeven moment had ik een outdoor training met een groep. Dat waren verder allemaal mannen, behoorlijk sportief en ik dacht al o je, dan val ik helemaal op in negatieve zin. We gingen een soort bootcamp doen, en toen bleek ik het juist heel goed te doen. Ik kreeg toen een compliment, dat ze dat niet hadden gedacht. En dat vond ik echt heel leuk, om zelfs te winnen van die sportieve kerels en een complimentje te krijgen. Later moest ik aan vijf mensen vragen vijf goede kanten van mij te benoemen. Dat was heel bijzonder. Van sommige mensen die ik al heel lang als vriend beschouwde, kreeg ik geen reactie en van mensen van wie ik het niet verwachtte juist wel. Het leven is net een trein. Er stappen mensen in en er stappen mensen uit. Mensen die op een gegeven moment alleen maar energie kosten moet je laten uitstappen. Je moet je richten op mensen, contacten en activiteiten waar je energie van krijgt. Deze oefening heeft ertoe geleid dat ik sommige mensen heb laten uitstappen. Langzaamaan begin ik te zien dat ik er echt wel mag zijn. Dat ik me niet meer onzichtbaar hoef te maken en voor mezelf kan kiezen. Ik doe nu meer dingen die ik leuk vind. Ben ook nieuwe contacten aan het opbouwen en andere oude contacten die alleen maar energie kosten aan het afbouwen. Met de buurvrouw ben ik laatst bijvoorbeeld naar een musical geweest. Dat was echt leuk. Een hele overwinning was het om een reis te boeken, helemaal alleen naar Zwitserland. Maar ik heb het wel gedaan. En gemerkt dat het prima ging en ik steeds meer alleen durfde. Dat is wat het traject me heeft opgeleverd. Ik durf nu om hulp te vragen, ik kies voor dingen die me energie geven, en ik cijfer mezelf niet meer weg. Mijn rug doet het nu heel redelijk en mijn leven komt langzaam weer op orde.” d e k u n st v a n g e z o n d z i j n Eten is een punt voor Ineke. Het lijkt een symbool van “zorgen voor een ander”. Ook heeft het op de een of andere manier enorm met prestatie en emotie te maken voor Ineke. Als zij een keer niet thuis is met het eten, vindt ze het vreselijk dat Henny alleen moet eten. En ze moet zich dan echt dwingen om toch weg te gaan. Henny maakt er helemaal geen punt van. Die vindt gewoon dat ze iets leuks moet gaan doen. Maar voor haar is het een drempel. Ineke vindt zichzelf ook fors te zwaar. Ze vertelt dat ze een gevaarlijk hoog gewicht heeft en 50 kilo moet afvallen, ook voor haar rug. Binnenkort heeft ze het intakegesprek voor een maagverkleining. 15 Kilo afvallen lukt me wel, maar 4050 kilo lukt me niet alleen. Daar heb ik deze hulp voor nodig. In februari verwacht ze de operatie en met de intensieve nazorg en alles wat ze bij Ciran heeft geleerd, verwacht ze dat ze dan sterk genoeg is om een gezonder gewicht te handhaven. Haar reis naar eigenwaarde is dus nog bezig. Je merkt ook aan haar dat ze voorzichtig is. Voorzichtige stappen naar haar nieuwe, echte leven. Ineke is helemaal uit de ziektewet, heeft al haar doelstellingen in het traject gehaald en is op weg haar zelfrespect terug te krijgen, haar leven weer leuk te vinden en dat ook echt te voelen. “Na de maagverkleining wil ik een tatoeage. Ergens achterop mijn schouder, alleen voor mezelf, met drie vlindertjes, die symbool staan voor de miskramen, en een lotusbloem voor een nieuwe begin.”