YouYouYou Ik ben dan ik dacht Een persoonlijk drama dat je leven op z’n kop zet. Deze vijf vrouwen maakten het mee. Na een moeilijke periode is het ze gelukt om weer happy door het leven te gaan. DOOR MARIEKE ORDELMANS FOTOGRAFIE NO CANDY 52 * COSMOPOLITAN.NL Jorna: ‘Ze verdient het om herinnerd te worden’ TWEE JAAR GELEDEN KOOS DE BESTE VRIENDIN VAN JORNA (26) VOOR EUTHANASIE. NA EEN BIZAR AFSCHEIDSFEEST VIEL JORNA IN EEN DIEP DAL WAAR ZE NU LANGZAAM WEER UITKRABBELT. “Met Priscilla uitgaan was één groot feest. Niemand in de bar kon om haar intrigerende verschijning heen. Soms had ze kramp tijdens het dansen en moesten we haar even masseren. Maar verder merkte je nauwelijks dat ze een erfelijke, dodelijke ziekte had. Haar moeder was tweeëndertig jaar geworden, dus ze had nog wel even, zei ze. We leerden elkaar als tieners kennen, over de dood spraken we bijna niet. Liever hadden we het over hoe leuk het leven was. Samen, dansend in de stad. Twee jaar geleden ging haar gezondheid in sneltreinvaart achteruit. Op een lijdensweg zat ze niet te wachten. ‘Ik kies op mijn verjaardag voor euthanasie’, vertelde ze lam in de kroeg. Ik was woest. Op het klotemoment en haar beslissing. Het klinkt egoïstisch, maar ik hield haar liever zo lang mogelijk bij me. De laatste maanden heb ik voor Pris gezorgd. En geholpen met de organisatie van haar verjaardagsfeest. Ze wilde een knallend afscheid in de stad. Die avond was onwerkelijk. Ik maakte me druk om hapjes die niemand door zijn keel kreeg. Met de woorden ‘ga lekker naar je moeder’ heb ik de volgende dag afscheid genomen. Op een terras tegenover het hospice hebben we gewacht op het verlossende telefoontje. We klapten. Priscilla’s wens was uitgekomen. Maar voor mij was de nasleep te heftig. Ik kon niet met het verdriet omgaan en ben naar Frankrijk gevlucht. Twee maanden snowboarden, weg van het serieuze leven. Lang vond ik het te pijnlijk om aan Priscilla te denken. Tot iemand opmerkte dat ze het juist verdient om herinnerd te worden. Daardoor kijk ik er nu positiever tegenaan. Maar ik mis mijn kleine draak iedere dag.” Over het afscheid van Priscilla is een documentaire gemaakt. Nachtvlinder, de laatste dagen van Priscilla is te zien op Uitzendinggemist.nl. SYLVIA (29) RAAKTE TWEE JAAR GELEDEN VOLLEDIG ARBEIDSONGESCHIKT. OM TOCH TE KUNNEN WERKEN, HEEFT ZE HAAR WIA-UITKERING STOPGEZET EN IS ZE, CRISIS OF NIET, VOOR ZICHZELF BEGONNEN. “Denken in mogelijkheden en altijd vooruit blijven kijken. That’s me. Op mijn zesentwintigste ben ik geopereerd aan een tumor in mijn rug, waardoor ik volledig arbeidsongeschikt raakte. Ik was net afgestudeerd aan de kunstacademie, had ambitieuze plannen, wilde reizen – en nu zat ik thuis met een uitkering. Zonder energie, met heftige chronische (spier)pijn. Ik kon niks meer, zelfs geen boodschappen. Sylvia: ‘Altijd vooruit blijven kijken, that's me' JANUARI 2014 COSMOPOLITAN * 53 YouYouYou OP 12 MAART 2012 VERLOOR JACQUELINE (32) HAAR MAN MICHAEL AAN DE GEVOLGEN VAN EEN VERKEERSONGELUK. ZE BLEEF ALLEEN ACHTER MET HUN DESTIJDS 1-JARIGE DOCHTER SOPHIA. “Toen Michael zijn droombaan als vrachtwagenchauffeur vond, hield ik mijn hart vast. Hij had zo’n macho ‘mij overkomt niets’-rijstijl. Hij was net twee jaar bezig, toen ik hem op een ochtend niet te pakken kreeg. Zijn opa was overleden en dat moest hij weten. Na een half uur bellen, werd ik nerveus. Toen vertelde mijn moeder dat er een ongeluk was gebeurd op de A12. Michael, schoot er direct door mijn hoofd. Dit kon toch niet waar zijn. Ik informeerde bij de KLPD of ze iets wisten, maar ze mochten niets zeggen. Even later liepen er twee politieagenten mijn kantoor binnen. Ik heb Michael niet eens meer kunnen zien. Hij was frontaal op een andere vrachtwagen gebotst en ernstig verminkt. Alleen een stukje arm was nog intact, dat hebben we in de kist kunnen aanraken. Tot de begrafenis werd ik geleefd, daarna viel ik in een zwart gat. Ik was bang dat ik, verblind door verdriet, geen oog meer zou hebben Jacqueline ‘Je bent sterker dan je denkt’ 54 * COSMOPOLITAN.NL voor mijn dochtertje. Uiteindelijk ben je toch sterker dan je denkt, langzaam heb ik mezelf bij elkaar geraapt. Nu, anderhalf jaar later, kan ik eindelijk aan Michael denken zonder hartverscheurende pijn. Ik geniet weer van dingen, zoals stappen met vriendinnen of familie-uitjes. Tegen al mijn verwachtingen in voel ik sinds kort weer iets voor iemand anders. Heftig, maar fijn. Mijn gevoel zal nooit meer zo worden als bij Michael, maar het maakt alles wel draaglijker, leuker. Aan Michael denk ik nog iedere dag. Ter nagedachtenis hebben vrienden graffitischilderingen van hem gemaakt. Eentje prijkt er groot langs de A12, vlakbij mijn werk. In het begin vermeed ik die weg, nu groet ik mijn schatje elke dag als ik er langs rijd.” Lindsay: ‘Ik viel bijna tachtig kilo af ’ JARENLANG WERD HET LEVEN VAN LINDSAY (23) BEÏNVLOED DOOR EEN NEGATIEF ZELFBEELD. NA EEN MAAGOPERATIE EN PREVENTIEVE BORSTAMPUTATIE IS ZE EINDELIJK BLIJ MET HAAR LIJF EN ZICHZELF. “Mijn schooltijd vond ik een hel. Ik werd vaak gepest, overal reageerden andere mensen negatief op mij. Ik snapte niet waarom, maar als je vaak genoeg van anderen hoort dat je lelijk en stom bent, dan denk je: het zal wel zo zijn. Ik kreeg last van een negatief zelfbeeld, ook door mijn overgewicht. Op mijn tiende had ik al een C-cup. Diëten hielp niet, het bleek een medische oorzaak te hebben. Ik werd op een wachtlijst gezet voor een zogenaamde gastric bypass (een combinatie van een maagverkleining en darmomleiding/ verkorting - red). Ook schreef ik me in voor een hbo-studie. Doodeng, maar STYLING RENSKE VAN DER PLOEG VISAGIE MIRANDA RAVELLI Tot ik ontdekte dat ik met mijn commerciele inzicht nog wel advies kon geven aan kunstacademie-vrienden die klaagden over hun slechte business. Toen ook vrienden van vrienden naar me toe kwamen, ben ik Keep Moving Forward gestart, een adviesbedrijf in de creatieveen cultuursector. Zo kon ik mezelf naast mijn uitkering tenminste een beetje nuttig maken en weer deel uitmaken van de maatschappij. Niet iedereen was daar blij mee. Mijn ex had liever dat ik rust hield en daarna weer veilig voor een baas ging werken. Ook het UWV hield me aan alle kanten tegen. Ik kreeg torenhoge boetes omdat ik ‘te veel’ verdiende, terwijl ze er zelf mee hadden ingestemd. Die strijd vrat zo veel energie, dat ik heb besloten het dan maar helemaal zelf te gaan doen. Zonder vangnet, in crisistijd. Dat ik soms maar een uurtje energie per dag heb en drie keer per week moet revalideren, boeit niet. Het gaat goed, ik kom er wel. Mijn bedrijf groeit. Geld is voor mij geen drijfveer. Als ik, ondanks mijn beperkingen, maar midden in het leven sta en zelf mijn hoofd boven water kan houden.” ik wilde mijn leven niet stilleggen tot de operatie. Een jaar later was het zo ver. Ik viel dankzij de operatie bijna tachtig kilo af. Dat hielp. Ik durfde daardoor meer van mezelf te laten zien, maakte vrienden en had voor het eerst het gevoel waardevol te zijn. Maar dit betekende nog niet het einde van mijn strijd. Op mijn veertiende kreeg mijn moeder borstkanker, ze bleek draagster van het borstkankergen. Vanaf dat moment was ik bang voor mijn eigen borsten. Met vrouwelijkheid hadden ze niets meer te maken. Op mijn eenentwintigste ben ik positief getest op het BRCA1-gen. Drie maanden geleden zijn mijn borsten preventief geamputeerd en gereconstrueerd met mijn eigen buikvet. Dat heeft mijn zelfbeeld goed gedaan. Ik zie nu een dappere, sterke vrouw met gezonde borsten. Soms vergelijken mensen een preventieve borstamputatie met het verminken van je lichaam, maar voor mij was het een must om gelukkig te kunnen worden met mezelf. Op mijn blog zet ik me in voor vrouwen met het borstkankergen. Het onderwerp moet bespreekbaar worden. Elke vrouw die na de diagnose borstkanker ontdekt dat ze draagster is, is er één te veel.” DOOR EEN POSTTRAUMATISCHE STRESSSTOORNIS, KON VALERIE (34) NIET MEER WERKEN. OMDAT NIETS HIELP, BESLOOT ZE TE DOEN WAAR ZE ALTIJD AL VAN DROOMDE: REIZEN. duurde een jaar. Ik raakte gestrest en ik kreeg paniekaanvallen. De dokter adviseerde rust, maar stoppen met mijn baan als ontwerper voelde als falen. Tot ik onderweg naar huis in de auto een breakdown kreeg. Ik kon niet meer om mijn posttraumatische stressstoornis heen. Ik heb echt van alles geprobeerd om beter te worden: coaching, angstpraatgroepen, toneeltherapie. Het hielp weinig. Dan maar op reis, dacht ik. Een droom waar ik nooit iets mee had gedaan. In Indonesië bloeide ik op. Ik werd weer geprikkeld om mooie dingen te maken. Mijn dagboek kladderde ik vol met allerlei tekeningen. De naderende terugreis maakte me benauwd. Ik had net de rust gevonden die ik zocht en wilde niet terug naar mijn oude, minder gelukkige leven. Ik reis nu al twee jaar de wereld over. Mijn leven is één avontuur waarbij ik mijn passies voor reizen en creativiteit combineer. Ik raak geïnspireerd door andere culturen en kleuren, en ontwerp en produceer ter plekke mijn sieradencollectie. Ik verkoop prints, maak filmpjes, ontwerp logo’s en heb een TEDx talk gegeven. Ik ben nu bezig met een kinderboek. Door PTSS te overwinnen, kan ik nu ook anderen helpen met mijn creativiteit. Ik maak street art met kansarme kinderen en geef therapie aan autistische jongeren. Zonder PTSS had ik nooit zo bewust mijn droom nagestreefd. Daar ben ik nu onwijs dankbaar voor.” “Een kleine, snelle ingreep. Meer zou het verwijderen van de cyste op mijn eierstokken niet zijn. Maar het herstel Valerie: ‘Ik reis al twee jaar de wereld over' JANUARI 2014 COSMOPOLITAN * 55