Publicatiedatum: 21-3-2014 Bordeaux

“zet die fles toch
gewoon op tafel!”
bordeaux-adept willem korstanje schenkt zelf wel bij
Zijn wijnkelder, voornamelijk gevuld met fraaie Bordeaux, is behoorlijk imposant. En zijn gulle hand van
schenken is dat eveneens. Investeerder Willem Korstanje deelt zijn passie graag met echte liefhebbers.
TEKST LORENZO LEDEL FOTO’S MATHIJS HANENKAMP
D
De wijnkelder van Willem Korstanje (70)
bestaat uit twee gedeelten: de ‘kleine’
kelder, waar de ‘op dronk’-wijnen liggen,
en de grote kelder, waar een verbijsterende
collectie Châteaukisten ligt opgeslagen.
Bijna allemaal zijn ze afkomstig uit de
Bordeauxstreek. Met name de grote
6 VISION
wijnen van de linkeroever van de Gironde
hebben de interesse van de gepassioneerde
collectioneur. Er ligt ook nog wel wat
St. Emilion, een mooie wand met
Pomerols, wat Graves – potverdorie, die
Haut Brion-flessen kunnen door hun
afwijkende vorm niet gestapeld worden:
die liggen dus in aparte lades. Korstanje:
“Negentig procent van wat hier ligt is
inderdaad Bordeaux. Vijf procent bestaat
uit witte Bourgognes, en nog vijf procent
zijn wat mooie Italiaanse wijnen. Maar
Bordeaux, tja, dat heeft nou eenmaal
mijn voorkeur.”
Ans en Willem Korstanje in hun bomvolle
wijnkelder. “Allemaal Bordeaux inderdaad,
dat vind ik nou eenmaal het lekkerst.”
VISION 7
De professioneel ogende wijnkelder van
Korstanje is volledig geklimatiseerd. De
temperatuur schommelt continu rond de
dertien graden Celsius (en komt die
boven de 14,5 graad dan gaat er in huize
Korstanje een alarm af) en de luchtvochtigheid bedraagt zo’n zeventig
procent. Hoe belangrijk dat allemaal is
proeven we als we later op de avond een
schitterende serie wijnen uit zijn kelder
te drinken krijgen. Ze smaken alle vitaal
en jeugdig, ondanks de al gevorderde
leeftijd van de flessen. “Als ze niet goed
waren opgeslagen, te warm, of te droog,
zodat de kurk krimpt, dan was het leven
er allang uit geweest en hadden ze
vermoeid gesmaakt.”
giscours-ambassadeur
Het bloed van Willem Korstanje zal
inmiddels voor een gedeelte wel uit
Giscours bestaan, want dat is al decennialang een favoriet. Zijn eega Ans houdt
het overigens bij Château du Tertre. Ach,
het blijft ‘binnen de familie’: beide topwijnhuizen zijn het eigendom van de
Nederlander Eric Albada Jelgersma.
“Ik dronk al veertig jaar Giscours voordat ik voor het eerst een keer in
Bordeaux was, vreemd eigenlijk hè? Maar
toen ben ik wel meteen ‘Ambassadeur
van Giscours’ geworden, haha! Wat dat
exact voorstelt weet ik nog steeds niet
precies hoor, maar ik schenk het in elk
geval graag aan iedereen die een goed
glas apprecieert.” Ergens in de wijnkelder
zien we een straatnaambordje ‘Place du
Giscours’, en inderdaad: dat stukje is
exclusief gereserveerd voor alle jaargangen
van het mooie Château.
wijn van het vat
“De meeste van mijn wijn koop ik ‘en
primeur’, bij Joost en Eric de Bruijn.
Eric proeft elk jaar in april de topBordeauxwijnen al vanaf het vat. Dat
vind ik altijd zo knap. Ik heb dat ook een
keer gedaan, een heel jonge Petrus was
het nota bene, maar ik vond het helemaal
8 VISION
“Eric proeft
meteen of een wijn
potentie heeft
en wanneer hij
ongeveer op
dronk zal zijn.
Ongelooflijk
toch?”
niet lekker. Eric proeft meteen of een
wijn potentie heeft en wanneer hij
ongeveer op dronk zal zijn. Ongelooflijk
toch?,” aldus Korstanje. “Zo zie je maar,
wijnhandelaar is écht een vak. Er is
trouwens geen enkele andere wijnhandel
in Nederland waar ik alles kan kopen wat
ik hebben wil. De Bruijn Wijnkopers
heeft zich natuurlijk helemaal in Frankrijk
gespecialiseerd en heeft het grootste
aanbod mooie Bordeauxwijnen van het
land.”
kleine keldermeester
“Elk jaar krijg ik een overzicht van De
Bruijn waarop staat welke wijnen uit
mijn voorraad op dronk zijn. Die hevel
ik dan over naar het gedeelte van de
kelder waar ze zo voor het grijpen
liggen. Althans, dat doet mijn kleinzoon
die zo een zakcentje bijverdient en
ondertussen een echte keldermeester aan
het worden is. En hij is gelukkig nog iets
te jong om het zelf op te drinken: hij
vindt het nog niet eens lekker! Ikzelf heb
wel eens geprobeerd niet elke dag een
mooi glas te drinken, maar dat heb ik
maar snel opgegeven. Ik geniet veel te
graag van de mooie zaken des levens...”
Voor alle vijf kleinkinderen van Korstanje
staat overigens iets prachtigs in de kelder.
Van elk van hen zijn alle mooie Grand
Cru’s uit hun geboortejaar aangeschaft.
De kisten staan onder een naambordje.
“Kijk, deze heeft mazzel,” wijst Ans
Korstanje aan, “Die is uit 2000 en dat
was natuurlijk een prachtig jaar...”
Jasmijn heeft inderdaad geluk, maar dat
hebben ze natuurlijk eigenlijk allemaal.
heavy metal
Wat zien we toch voor klein ornamentje
op de brug van Korstanjes bril? Ja echt,
het is een doodshoofdje. Deze kleine
frivoliteit verraadt zijn andere passie: heavy
metal muziek. Voor wie niet meteen weet
wat dat is: het is nog harder dan hard
rock. En wie nou écht nieuwsgierig is
geworden moet deze zomer maar eens
zijn FortaRock Festival in Nijmegen
bijwonen. Toen Willem Korstanje een
keer door zijn zoon was meegenomen
naar een concert, sloeg de vonk over en
sindsdien is ook hij besmet met het
metal-virus. En zoals alles kennelijk bij
hem gaat, liep ook deze liefhebberij nogal uit de hand. Als snel organiseerde
vader en zoon een eigen festival, waarvan
vorig jaar in het Goffertpark in
Nijmegen de zesde editie heeft plaatsgevonden. Bijna vijftigduizend bezoekers
zagen topacts als Motörhead en
Rammstein. U raadt al wat de relaties
van Korstanje in de VIP-ruimte achter het
Waardige ambassadeurs van
Château Giscours – kijk maar
eens goed naar het schilderij.
Mooie wijnen en heavy metal gaan goed samen...
podium te drinken kregen... Inderdaad!
En we hebben daar proefondervindelijk
ervaren dat Château Giscours en heavy
metal prima samen gaan.
Terug naar de wijn maar weer. Anders
raakt u helemaal de weg kwijt. Als
Willem Korstanje uit eten gaat – en dat
is vaak – neemt hij over het algemeen
zijn eigen wijn mee naar het restaurant.
“In de meeste restaurants worden veel te
jonge wijnen geschonken. En zeker voor
Bordeaux vind ik dat echt jammer. Dan
heb ik geen fijne avond. Ik eet heel graag
buiten de deur, maar daar wil ik ook
geweldige wijn bij. En die heb ik nou
eenmaal thuis liggen. Ik heb met de
restaurants waar ik graag kom een nette
afspraak gemaakt over het ‘kurkengeld’.
Kortom: zij blij, ik blij.”
In het buitenland kennen ze het fenomeen
al veel langer, en het wordt ‘BYO’
genoemd: Bring Your Own. De oorsprong
ligt volgens ons in Australië.
zet de fles toch op tafel!
Korstanje noemt zichzelf een echte
‘horeca-fan’ (“restaurants dan, hè...”) maar
wil nog wel graag wat kwijt. “Wat me
mateloos irriteert is dat de fles steeds van
“In de meeste
restaurants
worden veel te
jonge wijnen
geschonken. zeker
voor Bordeaux
vind ik dat echt
jammer...”
tafel wordt gehaald. Een fles wijn staat
toch gezellig op tafel? En bovendien heb
ik geen zin om steeds te hoeven wachten
tot de bediening tijd heeft mijn glas bij
te vullen. Ik kan dat zelf uitstekend en
vind het ook leuk om mijn gasten ruim
bij te schenken. Dames en heren van de
bediening: u heeft toch wel wat beters te
doen dan elke paar minuten al die glazen
bij te vullen?”
Een mooi pleidooi. Een fijne fles hoort
gewoon binnen handbereik te staan. Dat
komt de sfeer alleen maar ten goede.
VISION 9

Download Report