CADILLAC CLUB NEDERLAND
The Standard
Jaargang 12, nummer 3, 2001
Opgericht 7 januari 1990
Aangesloten bij de F.E.H.A.C.
Voorzitter:
Rob Wiegers
Prins Bernhardlaan 15
3981 BC Bunnik
Telefoon: 030-6563869
Secretaris en
ledenadministratie:
Linda Heinhuis
Hellenbeekstraat 58
8081 HX Elburg
Telefoon/fax: 0525-685958
E-mail: [email protected]
Penningmeester:
Ria Kleinveld-Kooijman
Weijland 63
2415 BD Nieuwerbrug
Telefoon: 0348-688192
Telefax: 0348-688393
Algemeen
bestuurslid,
redactie:
Koen Ongkiehong
Ahornstraat 30
2565 ZX Den Haag
Tel: 070-3560035 of 06-24804408
Telefax: 070-3630492
E-mail: [email protected]
Algemeen
bestuurslid en
evenementen
coördinator:
Bernadette Bosman
Aalsmeerderweg 447
1432 EC Aalsmeer
Telefoon: 020-4533832
Kopij adres:
Leontien van Brummelen
Van Leeuwenhoekstraat 87
1222 SH Hilversum
Telefoon: 035-6853792
E-mail: [email protected]
Technische
commissie:
- Bouwjaren voor 1961:
Ton Christiaanse, tel: 030-2314451
- Bouwjaren 1961-1976:
Koen Ongkiehong,
tel: 070-3560035 of 06-24804408
- Eldorado’s van 1967-1978:
Peter Onken, tel: 0251-248361 of
06-53287347
INTERNET:
Web master:
http://www.cadillacclub.nl
Ruud Gersons: [email protected]
De CCN is gelieerd met de Amerikaanse
Cadillac LaSalle Club, POB 1916 Lenoir, NC 28645, USA,
E-mail: [email protected]
The Standard verschijnt 4 x per jaar
Ontwerper voorkant The Standard: Andréas Mol.
Uitgever: Benelux Press Image Center B.V.
Tel. 070-3876167 E-mail: [email protected]
Oplage The Standard: ca. 400 exemplaren.
Contributie leden:
Partnerlid:
Contributie donateurs:
Inschrijfgeld leden en donateurs:
Tarieven advertenties:
ƒ100,- per jaar.
ƒ60,- per jaar.
ƒ60,- per jaar.
ƒ25,op aanvraag.
Toegelaten automobielen: Cadillacs en LaSalles.
Postbank girorekening nummer: 7310062
t.n.v. Cadillac Club Nederland, Nieuwerbrug of
I.N.G. Bank Bodengraven nummer: 67.49.01.118
t.n.v. Cadillac Club Nederland, Nieuwerbrug.
Bij betalingen gaarne uw naam, adres en
lidmaatschapnummer vermelden.
Inhoud:
Inhoud
Onder de hamer
Ledennieuws
Van de redactie
Evenementen
USA Plaza show
Van de penningmeester
Brabantdag
Tourtocht Noord-Holland
4e Cadillac Oldtimerfestival Leimuiderbrug
Mijn Cadillac verhaal
Cadillac motoren
Ervaring rijker
De 1953 Sedan de Ville van de familie Laurijsen
Een dag toeren met Gerard Ferwerda
Hoofdprijs: Een Cadillac
Mamie
De CCN en de aanslagen in Amerika
The White Giant: 1956 Sedan DeVille
Fehac nieuws
Je wordt maar één keer 100
Gentleman’s dream Cadillac 75 Limousine ’57
De grote automobiel ontwerpers bij GM,
deel 8: Bill Mitchell‘s laatste ontwerpdagen
De tombola
Italo-American: Cadillac Alanté
Reisverslag van Leontien
Oude liefde roest niet: ’71 Eldorado convertible
Cadillac nieuws
Vraag en aanbod
1
2
3
4
5
6
7
8
10
14
16
19
20
23
24
27
28
30
31
32
33
34
36
40
41
42
46
47
48
Adverteerders:
USA Cars Hoogezand
Automax uitlaatsystemen
ABC Assurantiën
Gebr. Van Orsouw gasinbouw
M. van der Putten & Zonen B.V
Cadillac Boeken
Expertise groep Nederland
Cadillac USA Parts Supply
Dreamcars
Zijl assurantiën
McVey’s
2
6
12
13
19
26
29
32
47
CADILLAC CLUB NEDERLAND
The Standard
Jaargang 12, nummer 3, 2001
Opgericht 7 januari 1990
Aangesloten bij de F.E.H.A.C.
Voorzitter:
Rob Wiegers
Prins Bernhardlaan 15
3981 BC Bunnik
Telefoon: 030-6563869
Secretaris en
ledenadministratie:
Linda Heinhuis
Hellenbeekstraat 58
8081 HX Elburg
Telefoon/fax: 0525-685958
E-mail: [email protected]
Penningmeester:
Ria Kleinveld-Kooijman
Weijland 63
2415 BD Nieuwerbrug
Telefoon: 0348-688192
Telefax: 0348-688393
Algemeen
bestuurslid,
redactie:
Koen Ongkiehong
Ahornstraat 30
2565 ZX Den Haag
Tel: 070-3560035 of 06-24804408
Telefax: 070-3630492
E-mail: [email protected]
Algemeen
bestuurslid en
evenementen
coördinator:
Bernadette Bosman
Aalsmeerderweg 447
1432 EC Aalsmeer
Telefoon: 020-4533832
Kopij adres:
Leontien van Brummelen
Van Leeuwenhoekstraat 87
1222 SH Hilversum
Telefoon: 035-6853792
E-mail: [email protected]
Technische
commissie:
- Bouwjaren voor 1961:
Ton Christiaanse, tel: 030-2314451
- Bouwjaren 1961-1976:
Koen Ongkiehong,
tel: 070-3560035 of 06-24804408
- Eldorado’s van 1967-1978:
Peter Onken, tel: 0251-248361 of
06-53287347
INTERNET:
Web master:
http://www.cadillacclub.nl
Ruud Gersons: [email protected]
De CCN is gelieerd met de Amerikaanse
Cadillac LaSalle Club, POB 1916 Lenoir, NC 28645, USA,
E-mail: [email protected]
The Standard verschijnt 4 x per jaar
Ontwerper voorkant The Standard: Andréas Mol.
Uitgever: Benelux Press Image Center B.V.
Tel. 070-3876167 E-mail: [email protected]
Oplage The Standard: ca. 400 exemplaren.
Contributie leden:
Partnerlid:
Contributie donateurs:
Inschrijfgeld leden en donateurs:
Tarieven advertenties:
ƒ100,- per jaar.
ƒ60,- per jaar.
ƒ60,- per jaar.
ƒ25,op aanvraag.
Toegelaten automobielen: Cadillacs en LaSalles.
Postbank girorekening nummer: 7310062
t.n.v. Cadillac Club Nederland, Nieuwerbrug of
I.N.G. Bank Bodengraven nummer: 67.49.01.118
t.n.v. Cadillac Club Nederland, Nieuwerbrug.
Bij betalingen gaarne uw naam, adres en
lidmaatschapnummer vermelden.
Inhoud:
Inhoud
Onder de hamer
Ledennieuws
Van de redactie
Evenementen
USA Plaza show
Van de penningmeester
Brabantdag
Tourtocht Noord-Holland
4e Cadillac Oldtimerfestival Leimuiderbrug
Mijn Cadillac verhaal
Cadillac motoren
Ervaring rijker
De 1953 Sedan de Ville van de familie Laurijsen
Een dag toeren met Gerard Ferwerda
Hoofdprijs: Een Cadillac
Mamie
De CCN en de aanslagen in Amerika
The White Giant: 1956 Sedan DeVille
Fehac nieuws
Je wordt maar één keer 100
Gentleman’s dream Cadillac 75 Limousine ’57
De grote automobiel ontwerpers bij GM,
deel 8: Bill Mitchell‘s laatste ontwerpdagen
De tombola
Italo-American: Cadillac Alanté
Reisverslag van Leontien
Oude liefde roest niet: ’71 Eldorado convertible
Cadillac nieuws
Vraag en aanbod
1
2
3
4
5
6
7
8
10
14
16
19
20
23
24
27
28
30
31
32
33
34
36
40
41
42
46
47
48
Adverteerders:
USA Cars Hoogezand
Automax uitlaatsystemen
ABC Assurantiën
Gebr. Van Orsouw gasinbouw
M. van der Putten & Zonen B.V
Cadillac Boeken
Expertise groep Nederland
Cadillac USA Parts Supply
Dreamcars
Zijl assurantiën
McVey’s
2
6
12
13
19
26
29
32
47
Beste leden,
Het is al weer even geleden dat ik het woord tot jullie heb kunnen richten.
Er zit een lange warme zomer tussen de vorige Hamer en deze, een zomer die we
ons na alle regen en herfststormen van de afgelopen weken wellicht nauwelijks nog heugen.
Toch hebben velen van u kunnen genieten van enkele prachtige ritten dit jaar, tot in de
puntjes uitgezet en verzorgd door enkele enthousiaste leden. Het culinair
gehalte steeg dit jaar zelfs tot een ware proeverij, in landelijke sferen, met op de achtergrond
het vervaarlijke gesnuif van de plaatselijke Herman de stier. Ook het jaarevenement was
buitengewoon geslaagd, met een feestelijke middeleeuwse brasserij, inclusief
topentertainment. Jammer dat we enkele mensen misten die de voorgaande jaren zonder
uitzondering van de partij waren. Wellicht zijn die er volgend jaar weer bij.
Gelukkig is er voor dit najaar nog een technische dag georganiseerd waarbij ook de minder
technische mensen, waaronder ondergetekende, rustig kunnen komen, want het is gewoon
gezellig al is er geen rit.
Inmiddels hebben twee zittende bestuursleden aangezegd hun functie te willen neerleggen:
Koen, die zijn tijd erop heeft zitten en ook Ria, onze zeer gewaardeerde penningmeester heeft
gemeend dat het tijd is de fakkel door te geven. Vraag is: aan wie?
Denkt u nu: “Ach, zo’n bestuursfunctie da’s niks voor mij, daar komt zoveel bij kijken”
Dan kan ik u alvast vertellen dat het reuze meevalt. Indien u daarentegen denkt: welja, dat
lijkt me nu wel wat voor mij: de kar van de cadillac-club een paar jaar helpen trekken, neemt
u dan gerust contact op met mij of een van de andere zittende of al staande bestuursleden: wij
zijn graag bereid om uit te leggen wat de functies precies inhouden.
We zien ieders reactie met belangstelling tegemoet!
ROB WIEGERS
Lidnr:
643
644
645
646
647
648
649
650
651
652
653
654
655
656
657
658
659
660
P. Berendsen
Neptunus
6922 LA Duiven
O. Broekhuizen
Zuiderkruis 12
2665 WS Bleiswijk
A.J. Laurijsen-Kooij
Eemnesserweg 120
3741 GC Baarn
J. Dost
Zwaluwstraat 50
6822 KX Arnhem
F. Kolkman
Ebenhaezerstraat 32
3083 RN Rotterdam
P. Nieuwlandt
Langestraat 116
B9300 Aalst (B)
L. Engelaar
Lijster 3A
5831 MT Boxmeer
M. v/d Krul
De Genestetstraat 55 2985 CE Ridderkerk
P.J.J. Bakker
Kleine Werf 21
1474 JK Oosthuizen
E. Solkamans
Loefzij 35
1276 HJ Huizen
W. Weijters
Ir.Lelystraat 2B
3841 JW Harderwijk
H.J. Dondorp
Koogsingel 5
1444 GA Purmerend
Van Dijck Holding BV
Boulevard 1
3707 BK Zeist
H.P. Nederhof
Bremstraat 58
6413 SB Heerlen
G.J. de Turck
Havensingel 94
5611 VT Eindhoven
R.M. Boon
Dusseldorperweg 82
1906 AL Limmen
BMB Car Center
Fahrenheitstraat 16
3316 AG Dordrecht
van Elswijk
Fazantenhoeve 12
3831 TK Leusden
1957 Sedan DeVille
1976 Fleetwood Brougham
1953 Series 62
06-53142707
1974 Sedan DeVille
0485-520022
Donateur
Donateur
1959 Coupe DeVille
1968 Coupe DeVille
035-5268268
0341-420005
1973 Eldorado Convertible
1973 Sedan DeVille
078-6130153
Diverse Cadillacs
1970 Sedan DeVille
Adreswijzigingen:
306
142
225
633
426
453
316
356
160
TH. Bruinstroop
A.J. Top
B. van Dartel
A. Laenen
T. ten Bokkel
J. Gabriels
A. Karelse
W.J.M. van Schaik
M.A.C. v/d Langenberg
Wandeloordstraat 14a
Eemslandweg 28
Schappeveld 17
Gerst 5
Lambert de Wijsstraat 31-48
Mesdagstraat 38
Jan Sofat 45
Dorpsstraat 7
Burg.Keyzerlaan 120
3034 VE Rotterdam
7894 AB Zwartemeer
6611 DA Overasselt
5491 NK St Oedenrode
5046 LG Tilburg
3331 VK Zwijdrecht
Curacao
3481 EA Harmelen
2262 BL Leidschendam
Nederlandse Antillen
0348-500050
Op de voorkant van deze Standard ziet u de prachtige 1947 Coupe van Roy Schneider, auteur van de boeken
Cadillac of the forties, fifties and sixties. Tijdens mijn vakantie bezocht ik hem in zijn woonplaats Arcadia in
California. Oxana en ik werden door Roy en zijn vrouw zeer hartelijk ontvangen. In de volgende Standard zal ik
verder verslag doen van deze vakantie. Leontien bracht haar vakantie door aan de Oostkust van Amerika. Hierover
kunt u meer lezen elders in deze Standard.
Ruud Gersons geeft een beschouwing van de aanslagen in Amerika. De aanslagen hebben op ons extra veel
indruk gemaakt omdat wij in onze vakanties de getroffen plaatsen kort voor de aanslagen hebben bezocht.
Evenementen
Op 20 oktober organiseert Cees van Langen een technische dag in IJmuiden.
Van twee afgelopen CCN-evenementen heeft Willem Spaans rijk geïllustreerde verslagen gemaakt.
Van de door Theo en Monica van der Burg en Jan en Geranda van Vliet georganiseerde evenementen zal in de
volgende Standard verslag worden gedaan. In de laatste maanden van dit jaar worden diverse grote landelijke
evenementen georganiseerd. Wij willen u attent maken op de USAPlaza show waarover u elders in deze Standard
meer kunt lezen.
Bestuursfuncties en toekomst redactie
Ria en Bernadette melden in deze Standard dat zij volgend jaar niet herkiesbaar zijn voor een bestuursfunctie.
Ook Koen zal volgend jaar stoppen als bestuurslid. Wij kondigen dit nu vast aan in de hoop begin volgend jaar
voldoende kandidaten te hebben voor het bestuur. Hoewel het niet zo is dat de nieuwe bestuursleden onze
bestuurstaken over moeten nemen (het bestuur verdeelt de taken onderling) zou het gunstig zijn als er een
kandidaat bij zou zitten die belangstelling toont voor de redactie en hiervoor een belangrijke bijdrage zou willen
leveren. Het ziet er naar uit dat Leontien ook in de toekomst redactiewerk wil blijven doen.
Als iemand meer informatie wil hebben over redactiewerk en de wijze waarop nu het clubblad wordt gemaakt kan
hij/zij met ons contact opnemen.
Danny Melieste
Van de 16 jaar oude Danny Melieste krijgen we veel bijdrages om de Standards te vullen. Dit keer over de Allanté,
de ’57 Limousine en de Cadillac Cien concept car. Ook treft u in deze Standard een ontbrekende pagina over de
1956 Coupe de Ville die in de vorige Standard was vergeten. Danny is nu ook actief op internet en heeft een soort
clubje gemaakt. Het gaat over Professional Cadillacs, dus Limo's rouwauto's enz.
Het adres is: www.clubs.nl/community/default.asp?club=professional+Cadillacs
Of als dat te lastig is: ga naar de Amerikaanse auto pagina. Dan staat hij onder clubs: Professional Cadillacs.
Zijn vader is van werkgever veranderd. Het bedrijf waar hij nu werkt heeft 3 1998 DeVille's 6 deurs van Federal
Coaches en 2 Hearses van de zelfde modellen. Ze zijn erg mooi. Hij gaat ga ze vaak wassen en mag er in rijden
wat hij erg leuk vindt. Het bedrijf waar zijn vader vroeger werkte had 1992 Fleetwood Brougham's 6 deurs van
Superior Coaches. Danny vond die Caddy's veel cooler om mee te rijden. Zijn droom is een 1990-1992 Fleetwood
Brougham. Helaas is laatst één van de drie DeVille's 6 deurs frontaal in elkaar gereden. Heel de voorkant moest
vervangen worden: ƒ 15.000,- schade, veroorzaakt door een taxi, die in de Maastunnel in Rotterdam zonder reden
op de rem ging staan. Hij zat wel mobiel te bellen, misschien een oorzaak? De De Ville wordt gelukkig nog wel
gemaakt. Jammer dat Danny deze pech-Caddy vlak voor de botsing die zaterdag daarvoor uitgebreid had
gewassen en in de was had gezet. De huidige werkgever van zijn vader rijdt ook altijd Cadillac. Momenteel heeft hij
een 1999 SLS. Heeft u iets voor Danny dan kunt u hem bellen op zijn nieuwe telefoonnummer: tel: 0180-628908
In de volgende Standard zullen we een interview met Danny plaatsen.
Volgende Standard
Deze Standard is iets later verschenen dan oorspronkelijk gepland. Leontien had veel problemen met haar oude
computer en kon niet slagvaardig te werk gaan. Gelukkig heeft zijn nu een nieuwe computer van de club gekregen
zodat deze problemen tot het verleden behoren.
De volgende Standard zal voor kerst verschijnen.
We verzoeken u hiervoor kopij op te sturen voor 10 december.
Leontien van Brummelen
en Koen Ongkiehong
CCN EVENEMENTEN
20 oktober:
Technische dag in IJmuiden
Georganiseerd door Cees van Langen, bij garage van Egmond
Zie voor info onderaan deze pagina.
De evenmenten betreffende de club zitten er dan voor 2001 op. De meeste automobielen verdwijnen in de garage
voor een winterslaap.
Geef U evenment vast door, dan beginnen we aan de kalender van 2002.
LANDELIJKE EVENEMENTEN
6 – 8 oktober:
6 – 8 oktober:
13 – 14 oktober:
27-28 oktober:
17 –18 november:
8 – 9 december:
14-16 december:
Oldtimerbeurs IJsselhallen in Zwolle
De CCN is daar aanwezig, info Linda Heinhuis, tel 0525-685958
Rock Around the Jukebox
Autotron te Rosmalen
Super Oldtimer festival Groenoordhallen Leiden
USAPlaza show in de Darling Market te Rijswijk
Zie info op de volgende pagina
Internationale Najaars Oldtimerbeurs
Autotron te Rosmalen.
Flowerdome Eelde, Oldtimerbeurs, info 050-3097261
volgens de formule van Autotron Rosmalen
Vehikel Oldtimermarkt, Veemarkthallen Utrecht
auto’s, motoren, onderdelen, modellen, info 030-2258262
BUITENLANDSE EVENMENTEN
4 – 11 aug 2002:
Eeuwfeest van Cadillac. Michigan, Lake St. Clair CLC Grand National Meeting Detroit,
Michigan.
WIE GEEFT ZICH OP ALS BESTUURSLID??????
Na drie jaar zit mijn termijn erop. Ik (Bernadette Bosman) ben niet herkiesbaar, dus wie volgt.
Denk allemaal nog eens terug aan de woorden van Jan Kleinveld, wanneer ieder 3 jaar voor zijn rekening neemt
blijft alles leuk en komt er regelmatig frisse wind door het bestuur.
Laat het bestuur weten als U enige interesse heeft.
TECHNISCHE DAG 20 OKTOBER TE IJMUIDEN.
De technische dag zal plaatsvinden bij garage van Egmond in IJmuiden.
Zaterdag 20 oktober, vanaf 10.30 uur.
Hoe komt U daar:
Rijdt eerst richting IJmuiden, voor de meesten is dat over de A9, neem afslag IJmuiden.
Vanaf de Velsertunnel de borden volgen met Sea-port Marina en strand. Bij de pont rechtsaf. Dan alsmaar
rechtdoor blijven rijden tot de eerste splitsing, onder de brug door, langs het Shell station.
Het asfalt wordt straatklinkers, ook hier rechtdoor blijven gaan, totdat aan de linkerkant Baco Dump verschijnt. Na
ongeveer 300 meter rechtsaf. LET OP ! Borden met U.S.A. meeting. Vanaf hier zo’n 50 meter dan ziet U garage
van Egmond aan de linkerkant. Er wapperen tevens vlaggen.
Opgeven bij Cees van Langen, tel 0255-511243.
USA PLAZA SHOW OP 27 EN 28 OKTOBER 2001
IN DE DARLING MARKET TE RIJSWIJK
De bedrijven Zoet US-Cars uit Voorburg en USAPlaza.nl uit Eindhoven organiseren de USAPlaza show op 27 en
e
28 oktober 2001. De USAPlaza show zal de 1 en tevens grootste opgezette ALL American show worden die ooit
in Nederland is gehouden.
De Show staat in het teken van alle Amerikaanse facetten. Er zullen o.a. zo’n 250 van de mooiste en bijzonderste
Amerikaanse automobielen te bewonderen en te koop zijn, waaronder een aantal primeurs. De auto’s zullen
e
zowel nieuw als 2 hands zijn. Tevens zijn er een groot aantal bijzondere oldtimers te zien. Naast de auto’s zullen
er ook Amerikaanse kleding, boten, motorfietsen, cowboys en indianen, eten, drinken, computers, meubels,
Amerikaanse auto accessoires en vele andere Amerikaanse producten te zien en te koop zijn.
Op de beursvloer zijn ook drie paviljoens ingedeeld, Fast cars, The best of the Oldies en Chrysler true the years.
De gehele show wordt omringd door verschillend Amerikaans entertainment. Ook voor de kinderen zullen er vele
activiteiten worden georganiseerd.
Als klap op de vuurpijl wordt er een grote loterij gehouden waarmee men een Amerikaanse auto, een
rondreis door Amerika of een meubelcheque kan winnen!
De show wordt gehouden in de Darling Market te Rijwijk (ZH) in het weekend van 27 en 28 oktober 2001.
Openingstijden voor het publiek zaterdag en zondag van 10:00 tot 18:00 uur.
Adres: Darling Market (ZH)
Volmerlaan 12
2288 GD Rijwijk
telefoon: 070-3075900
Voor informatie kunt u bellen met : Winand J.P. Zoet : 070-3861106 of e-mail : [email protected]
De organisatoren van deze show hebben de CCN aangeboden om de club te promoten en Cadillacs van
clubleden ten toon te stellen of ter verkoop aan te bieden tijdens show.
In verband met de te reserveren ruimte in de hallen van de Darling Market worden wij verzocht aan te geven
hoeveel Cadillacs mee zullen doen.
Zou u zo vriendelijk willen zijn dit door te geven aan:
Koen Ongkiehong, tel 06-24804408, 070-3560035, Fax 070-3630492, E-mail: [email protected]
VAN DE PENNINGMEESTER
Het is nog maar pas september als u dit stukje gaat lezen (naar ik mag hopen) en begint die
penningmeester nu al te zeuren, hoor ik u denken…………….JAWEL!
WANT IK ZOEK EEN VRIJWILLIGER !!!!!!!!
Dat is nog eens een eng woord hè ?
Nou, om het woord minder eng te maken: ik zoek een opvolger m/v .
Met de aankomende A.L.V. is het alweer 4 jaar geleden dat ik Mark Straathof in zijn laatste
jaar als penningmeester opvolgde.
Het was even wennen, maar al gauw liet ik mijn eigen systeem erop los en als je er 1x in de
week even voor gaat zitten, is de zaak snel bijgewerkt.
Het begin en het einde van het jaar zijn even druk, maar daarna gaat het druppelsgewijs.
De samenwerking met Linda, in verband met de ledenadministratie, loopt voortreffelijk.
Uiteraard ook met de rest van het bestuur, het vergaderen is steeds minder ècht nodig omdat
de machine gesmeerd loopt en anders is er nog de telefoon, fax of e-mail.
Nou kan ik me voorstellen dat u interesse heeft om de Club te gaan helpen………………
Wat kunt u dan doen? U hoeft geen moeilijke sollicitatieprocedures te ondergaan, u hoeft niet
medisch of psychisch gekeurd te worden, het enige wat u hoeft te doen…….
mij even opbellen als u vragen heeft en als het u wat lijkt, kunt u zich tot een half uur vóór de
ALV schriftelijk bij onze secretaris Linda opgeven.
U hoeft geen financieel wonder te zijn ( ben ik ook niet ) maar wel een Pietje Precies.
Het gaat tenslotte om het beheren van het geld van ons allemaal.
En natuurlijk wil ik in de beginfase m’n opvolger m/v met raad en daad bijstaan.
We hopen van harte dat er iemand is die zich SPONTAAN aanmeldt.
Nou ga ik stiekem toch nog even zeuren. Nou niet echt zeuren, maar ik wil u graag
voorbereiden op een brief die ik u allen persoonlijk ga sturen, apart van deze uitgave van het
clubblad, zodat ik zeker weet dat u hem krijgt en dan zo nieuwsgierig wordt dat u de brief ook
gaat openmaken.
Het gaat over de betaling van de contributie ( ja, ik ben me der eentje).
Ieder jaar stuur ik u allen een brief met acceptgiro voor de te betalen contributie/donatie van
het komende jaar. Maar ja, de Euro komt eraan en de Postbank gaat de acceptgiro in Euro fijn
duurder maken. ( Volgens mij wil de Postbank er zelf ook vanaf).
Ik werk inmiddels met Girotel Zakelijk, dat werkt vlugger en is goedkoper voor bij- en
afschrijvingen. Althans het ZOU vlugger moeten werken. Dat doet het helaas niet. Bij de
betalingen die binnenkomen met een door mij verzonden acceptgiro, zie ik alleen een
tegenrekeningnumer en moet ik dus op het afschrift wachten met de bijlage.
De giro’s die u zelf uitschrijft of betalingen die via een banknummer binnenkomen, komen
wel goed leesbaar binnen.
Een paar jaar geleden is er op de ALV al voorgesteld om de contributie automatisch te laten
verlopen. Dit zou voor een hoop leden makkelijk zijn.( Ook voor de toekomstige
penningmeester !). Neemt u s.v.p. de moeite om erover na te denken en wij hopen dat u mee
wilt werken om de gang van zaken voor uw club eenvoudiger te maken.
Alvast bedankt.
Ria Kleinveld
APK
Mijn Caddy was nog niet door de APK-keuring gekomen door iets
te veel speling van de een stuurkogel, maar ik wilde de
Brabantdag voor geen goud missen door het leuke verhaal van
Louis Peek in de laatste Standard van 2000. Dus heb ik me (een
beetje laat, dat wel) tijdens een geanimeerd gesprek gemeld bij
het organiserende echtpaar Louis (op de foto hiernaast) en Jane,
Verzamelen
Met onze onovertroffen technische man en redactielid Koen
Ongkiehong die ook uit Den Haag komt en nog wat anderen uit de
regio spraken we een verzamelpunt af bij Delft. Om een uur of 10
waren we compleet en vertrokken we richting Heeswijk-Dinther.
Dankzij de uitstekende routebeschrijving in de Standard kwamen
we na een ontspannen rit van zo’n anderhalf uur aan bij het
verzamelterrein. Daar werden we hartelijk ontvangen door Louis
en Jane en kregen we de routebeschrijving van de tourrit. Er was
ruim de gelegenheid een consumptie en een gebakje te nuttigen:
Minutieuze voorbereiding
Het paar had de dag hel erg secuur voorbereid: Dagen tevoren
hebben ze de route regelmatig gereden (wel 11 maal!) en
uitgemeten. Speciale aandacht ging uit naar de plaatsen waar
verkeerd gereden kon worden. Ook de opstelplaatsen voor het
wachten zijn zorgvuldig bepaald en uitgemeten.
De laatste dagen hebben ze de route extra gereden met de
begeleiders van de stoet. Die hebben tijdens de rit voortdurend
contact gehad met de organisatoren en met elkaar via mobiele
telefoons Ook de eetgelegenheden zijn ruim tevoren geregeld. De
eigenaar van het lunch-restaurant “Buffalo Hill” was zo enthousiast
dat hij al in de ochtend openging om ons te ontvangen.
Veel mooie Caddy’s op een rij
Louis Peek met zijn vrouw Jane.
Louis gaf voor het vertrek een duidelijke instructie hoe de dag in
elkaar stak, hoe de rit het beste gereden kon worden en wat we
onderweg konden verwachten. Daarnaast was er de introductie
van een aantal nieuwe leden, die spontaan, als Louis plaats
namen op de plantenbak! Omdat sommige leden niet genoeg
hebben aan één Cadillac (één nieuw lid had er zelfs zeven!) heeft
de club er weer een flink aantal mooie bolides bij!
Cadillacs, Cadillacs
Het parkeerterrein was meer dan groot genoeg voor de verwachte
hoeveelheid Caddy’s. Na het eerste kopje koffie en de eerste
kennismaking met bekenden togen de meesten naar het terrein
waar het al gauw wemelde van de clubleden die elkaars auto’s
bewonderden. Sterke verhalen deden de ronde en onderdelen
werden besproken en soms ook besteld. Uiteindelijk stonden er 47
Cadillacs te pronken, een waar succes voor de organisatoren!
………en nog meer erbij!
Toch verkeerd gereden
Ondanks de zorgvuldige voor bereiding reden 13 auto’s een keer
verkeerd. Maar daarop was dus gerekend. Hieronder staan we op
de opstelplaats te wachten op de verloren zonen en dochters.
Lunch
Halverwege de route was de lunch in het eerdergenoemde en ruim
opgezette Country en Western restaurant Buffalo Hill. Voor die
lunch was weer meer dan voldoende tijd uitgetrokken. Het eten
was goed en vond voor de meesten onder ons plaats onder een
lekker zonnetje dat zichtoen begon te vertonen.
Onder de deelnemende automobielen bevonden zich zoals
gewoonlijk weer erg mooie exemplaren. Het waren er te veel om
allemaal op te noemen, laat staan te fotograferen. Ik heb er twee
uitgelicht. Deze speciale ’56-er:
Daar stonden ze weer, onze Cadillac-bolides; rij aan rij……
…..en deze Sixties Fleetwood Special, waarover mogelijk later een
interview met de eigenaar in The Standard.
en kop aan staart…….
De middagroute
Na de uitgebreide lunch voerden Louis en Jane ons over allerlei
wegen door een zeer bosrijke omgeving en hele leuke en mooie
dorpen terug naar restaurant Stanserhorn. Veel leden bleven
daarna eten en genoten van het warme en koude buffet (inclusief
verse haring!)dat voortreffelijk was verzorgd door de eigenaar:
De rit
Ondanks dat de zon zich voor een groot gedeelte van de dag
schuilhield achter het wolkendek was het een warme en mooie
dag. Het Brabantse landschap liet zich van zijn beste kant zien.
We zagen pittoreske boerderijtjes en statige landhuizen. We reden
over groen omzoomde provinciale wegen en stoffige
landweggetjes. Af en toe kon je nagenoeg de gehele stoet zien en
dat was een majestueus gezicht. Veel dorpelingen hielden van
verbazing op met hun bezigheden, riepen en zwaaiden en
staarden de schierbaar oneindige stoet nog lang na.
De meesten verkozen buiten te eten onder de inmiddels vol
schijnende zon. Het was een zeer geslaagde dag en onze
complimenten aan het organiserende paar Louis en Jane Peek!
Op zondag 11 juli hebben we ons verzameld bij Garage
Kleverlaan te Limmen. Kleverlaan is een moderne en
goed geoutilleerde garage met een groot achterterrein
waarop alle deelnemende Caddy’s met gemak
geparkeerd konden worden (voor één van ons begon
de dag wat minder goed: hij reed het toegangshekje
aan.) In de ruime showroom van de garage werden we
onthaald op de traditionele koffie met gebak. Er was
ruim de tijd kennis te maken met anderen, iets dat door
veel leden op prijs wordt gesteld. Bij het bestuur waren
ook prachtig gemaakte geëmailleerde plaatjes met het
logo van de club in diverse uitvoeringen te koop voor
bevestiging aan de grill. Ik vind het een aanwinst!
De rit was erg goed voorbereid door de organisator
Henk ter Eem en werd uitstekend begeleid. Henk
beloofde ons “de omgeving van zijn mooiste kant te
laten zien” en heeft dat zeker waar gemaakt. De rit door
de polders naar de duinen was mooi afwisselend. We
reden van Limmen via o.a. de drie Egmonden, Bergen,
dat erg touristisch is, Schoorl en Groet naar
Camperduin. De route voerde ons langs en door
prachtige groene bossen, door statige lanen met chique
huizen, langs de duinen en de Noord Hollandse
Zeewering (is dat niet de Hondsbossche?) In
Camperduin was een erg groot parkeerterrein en een
prachtig restaurant met uitzicht op zee. Er was
(toevallig?) ook een klein vliegerfestival.
Menigeen liet naast de lunch ook de drank niet
onbetuigd zodat we ruim een uur later in een jolige
stemming vertrokken voor het tweede deel van de
route. Dat voerde ons o.a. langs het Noord Hollands
Kanaal en over de weggetjes door de polder ernaast.
Via weer zo’n prachtige bomenlaan belandden we
tenslotte bij het pannekoekrestaurant. Dankzij Henk ter
Eem en omdat het weer best wel goed was (het bleef
de gehele dag droog en regelmatig scheen de zon)
mogen we weer spreken van een geslaagde dag!
Bijgaand wat foto’s van modellen van onze leden en
enkele van de stop op Camperduin (Hennie Huisman
nog gezien op de fiets?)
DE LAND-DUIN EN ZEEZICHT TOUR
Wij zijn zaterdag vertrokken uit Vlissingen om zondag uitgerust in Limmen aan te komen. We zijn naar
een van der Valk hotel gegaan, een bakje gedaan en zo hadden we nog tijd over om nog een stukje te
gaan rijden richting Anna Palowna en Den Helder. Daarna weer terug naar het van der Valk hotel in
Akersloot. Daar hebben we lekker gegeten en tijdens het eten zagen we een Cadillac voorbij schuiven van
een type uit de jaren vijftig. De volgende morgen gingen we naar deze wagen kijken en hebben met de
mensen van de Cadillac even een bakje en een broodje gegeten. Daarna zijn we samen naar Limmen
gereden. Wij waren als eerste aanwezig maar dat kon niet anders want het was maar 10 minuten rijden
van het van der Valk hotel. We werden hartelijk ontvangen met koffie en gebak en zo konden we alle
mooie Cadillacs aan zien komen rijden. Dat is ook wel eens leuk. Na ruim een uur konden we beginnen
met de tour. Wat mij opviel zaterdag was dat Noord Holland een erg mooi landschap heeft. Zondag
hebben we dat weer gezien door de weggetjes en vooral die mooie huizen en mooie tuinen erbij. Het weer
hadden we mee en dat konden we wel horen als we door de dorpjes heen reden. De terrasjes zaten
allemaal vol en toen wij voorbij kwamen hoorden we kreten al “oh en ah, wat gaaf”. Daar kicken we toch
wel een beetje op en zo kwamen we in Bergen aan Zee aan om even de beentjes te strekken en bij te
praten over de mooie auto’s. Een lekker bakkie doen en wat eten, dat moet je ook bijhouden. Na ruim
anderhalf uur lekker in de zon gezeten te hebben gingen we weer van de mooie natuur genieten door al
die mooi dorpjes en natuur kwamen we terecht bij het eindpunt Johanna’s Hof. Alle mensen die daar
zaten kregen direct nekkramp. Wat kwam daar nou voor moois aanrijden, dat hadden ze nog niet gezien.
Alleen op de TV maar nu in werkelijkheid. Na een lekkere maaltijd hebben we afscheid genomen.
De heer Henk ter Eem en de andere mensen die de rit organiseerden hebben een pluim verdiend. Zo
reden we richting huis, het mooie landschap achterlatend. We kwamen voldaan thuis en hopen dat
iedereen dat gevoel had.
Ria en Sjaak de Graaf
Ik wil een stukje schrijven
over hoe ik aan mijn Cadillac
gekomen ben, want volgens
mij is dit het lezen wel waard
en als iemand dat achteraf niet
vond dan spijt mij dat voor
zijn of haar tijd.
Allereerst zal ik mijzelf kort
even voorstellen: mijn naam is
René Lange en woon in
Linden. Dit is een zeer klein
maar wel gezellig dorpje bij
Cuijk aan de Maas. Het is nog
net Brabant, maar rijden wij 10
km verder, dan zitten we in
Limburg, en steken we de
Maas over zitten we in
Gelderland.
Ik ben al jaren lid van de CCN maar
door tijdgebrek komt het er niet van
om meer te doen met de club, want
tourritten mag ik graag rijden en
technische dagen vind ik ook
interessant om bij te wonen. Ik hoop
er in de toekomst meer gebruik van
te
maken.
Als
eerste
mijn
complimenten naar bestuur en al de
mensen die zo’n club draaiende
houden. Ik vind dat jullie dit
fantastisch doen. Zo ook voor de
makers van het blad, ik ben geen
lezer maar het clubblad
lees ik altijd van begin tot
eind en het was voor mij
dan ook een grote
tegenvaller dat er minder
uitgaven
per
jaar
verschijnen. Ik heb er
wel begrip voor maar
hoop echt dat het weer
terug kan naar wat we
gewend waren. Ik hoop
er ook een bijdrage aan
te kunnen leveren door
mijn levensverhaal wat
betreft Cadillac. Je zult je
misschien afvragen dat
ik nu wel tijd heb om een
stuk te schrijven. Dat is
makkelijk te verklaren, ik
zit nu thuis met gescheurde
enkelbanden en ik kan je vertellen
dat je dan in een keer tijd genoeg
hebt.
Maar nu naar de Cadillac, hoe kom
je erbij om een Cadillac te nemen. Ik
denk zoals voor de meeste onder
ons, je houdt van zo’n type auto of
niet. Nou, zo was het bij mij ook; ik
ben gek op grote auto’s van
Amerikaanse makelij. Van al die
Amerikanen is Cadillac naar mijn
smaak toch wel je van het. Het
begon een jaar of tien geleden. Ik
heb een vriend die toen regelmatig
naar Amerika ging om hobbymatig
auto’s te halen. Het ging uitsluitend
om kleinere sportwagens te denken
aan MG en Triumph en Alfa Spider
etc. Ik vond dat wel leuk, maar dat
was het wel zo’n beetje. Ik zei tegen
hem: ik zoek een Cadillac. Wat voor
één maakt niet uit als hij er maar
netjes uitziet en groot is. Laat nou de
meeste Cadillacs groot zijn dus dat
was op zich niet de moeilijkste eis.
Nou dan weet ik misschien wel iets
zei hij. Hij is van beroep
sportinstructeur en zijn baas had van
hem afgekeken hoe hij dat deed, die
auto’s halen uit de USA en was er
ook mee begonnen. Hij had dus een
Cadillac Coupe DeVille Convertible
staan uit 1970.
Ik ben dus samen met mijn vrouw
Hanny gaan kijken en zoals het met
velen van ons gaat: zien is kopen.
De auto zag er best heel netjes uit
en ik heb hem voor een redelijke
prijs kunnen kopen. Alles bij elkaar
heb ik hem een jaar of zes gehad.
Eigenlijk wilde ik hem helemaal niet
kwijt, maar hoe dat kwam zal ik
uitleggen.
Ik had het met mijn vriend
regelmatig over Amerika, en op een
gegeven moment zei hij waarom ga
je niet mee auto’s halen. Gezien ik
absoluut niet technisch ben wist ik
niet of dit nu zo’n goed idee was,
maar Ad (zo heet deze vriend) zei: ik
weet er voldoende vanaf als we
samen geld meenemen kunnen we
er ook meer mee terug nemen. Zo
gezegd zo gedaan en al gauw bleek
dat we elkaar goed aanvulden, hij de
techniek en ik het handelen,
waar ik dan wat beter in was. Dit
hebben we zo enkele jaren
gedaan en ging voor hobbyisten
best
heel
leuk.
We
verscheepten vanuit Florida zo
nu en dan sportauto’s. Op een
gegeven moment waren we in
Sarasota, Florida, we gingen
daar kijken bij een handelaar in
klassieke
auto’s
die
een
Triumph TR3a had staan. Toen
we daar aan kwamen moesten
we mee naar achteren, want in
zo’n achteraf hokje daar stond
hij. Nou we kwamen eerst in de
showroom waar de Ferrari’s,
Rolls Royce’s en Bently’s bumper
aan bumper stonden. Voor we dat
hokje in konden moesten we eerst
over de bumpers heen lopen van
twee Rolls Royce’s(echt waar), maar
al snel werd duidelijk waarom deze
auto in een achteraf hokje stond (het
was dus niks).
Terug gekomen in de showroom
gingen de oogjes wel open. Er stond
werkelijk van alles. Onder andere
ook een Cadillac Sedan DeVille 4
deurs Cabriolet uit 1965, waarvan er
volgens de man maar 6 van
gemaakt waren. Op mijn
vraag wat hij moest
kosten zei hij dat de
eigenaar een goede
kennis was en hem daar
gestald had en niet te
koop was. Jammer dus,
want ik vond dit een erg
mooi model maar niets
aan te doen.
Terug in Nederland en
enkele jaren verder
was
ik
bij
goede
kennissen in Nijmegen
die daar een boekhandel
hebben. In de rekken bij
de tijdschriften stond ook
de
originele
Amerikaanse Old Car Trader (nu zie
je hem veel meer en veel vaker).
Natuurlijk meteen er doorheen aan
het bladeren en opeens stond daar
een advertentie van dat bedrijf in
Sarasota waar ik geweest was. En
tot mijn nog grotere verbazing stond
de Cadillac Sedan DeVille 4 Door
Convertible er nu tussen te koop.
Dit had direct mijn aandacht en ik
kocht uiteraard dit blad. Thuis
gekomen nog eens overdacht. De
prijs die er bij stond was erg hoog,
dus ik dacht dit wordt niets. Na
enkele nachten dromen over de auto
dacht ik: ik kan er minimaal een fax
aan wagen baat het niet schaad het
niet. Ik kreeg na een dag wazig
antwoord op alle vragen die ik
gesteld had en er was wat van de
prijs af. Alvorens verder te gaan
wilde ik nog twee dingen eerst
gedaan hebben. Het ene was dat ik
natuurlijk mijn 1970er Cadillac nog
had en die wilde ik eerst wel kwijt,
want twee van zulke wagens is voor
mij wel veel van het goede. Dit was
voor mij gelukkig niet zo’n probleem,
ik had nog een vriend (ja ja, ik heb
veel vrienden) die al regelmatig had
laten doorschemeren dat ik de
Cadillac maar aan hem moest
verkopen. Dit heb ik toen ook
gedaan alvorens ik naar Amerika
ging, mij realiserende dat als ik de
auto niet koop in Amerika ik ook
daadwerkelijk geen Cadillac meer
zou hebben. Het tweede was, wat is
er nu waar van dat 4 deurs
cabriolet?
Ik ben binnen de CCN gaan rond
bellen en kwam bij Koen terecht die
er wel wat van wist te vertellen en
ook een boek had over de Cadillacs
uit de jaren 60. In eerste instantie
heeft Koen kopieën uit dat boek
gefaxt, en er stond een behoorlijk
stukje in over 4 deurs cabrio’s uit die
jaren en het verhaal klopte aardig
met dat verhaal uit Amerika. Ik heb
toen ook nog met Hans Wansink
gesproken hierover en over Hess &
Eisenhart die de aanpassing gedaan
zou hebben. Uiteraard heb ik dat
boek gekocht over de Cadillacs uit
de jaren 60, dit is voor iedereen een
aanrader die hier interesse in heeft
of een Cadillac uit die jaren heeft.
Maar goed, na die wazige fax nog
een aantal faxen over de staat van
de auto. Dit vond ik moeizaam gaan
en
kreeg maar
mondjesmaat
antwoord. Op een gegeven moment
heb ik de telefoon gepakt en een
aantal
zaken
doorgesproken,
waaronder uiteraard ook de prijs,
deze was op een gegeven moment
dermate dat ik samen met Ad naar
Amerika ben gevlogen met het
voornemen als de auto zo is als zij
zeggen dan wil ik hem voor dat geld.
Ik heb steeds contact gehad met
een man genaamd Nick. Hij werkte
voor de autohandelaar en was zeer
enthousiast en hartelijk. Hij kwam
ons afhalen van het vliegveld samen
met nog een man, dit bleek een
Nederlander te zijn, dus dit praatte
een
stuk
makkelijker.
De
Nederlandse man kocht daar auto’s
en ook wel ander spul, verscheepte
dit naar Amsterdam waar zijn vader
het hier in Nederland weer verkocht.
De volgende dag uiteraard meteen
erheen, de auto stond in een
museum dat ook van hem was. Nou
noemen ze daar al snel iets een
monument of museum en zo moet
je dit ook zien. Niettemin was het
een mooi groot gebouw met grote
letters erop “automuseum” etc. Ook
wat er instond was over het
algemeen zeker de moeite waard en
er stonden ook zeker mooie oude
klassiekers bij
van
allerlei
makelij.
Ook
als
je
er
gewoon heen
gaat om te
kijken was het
de moeite zeker waard. Hij
had hier auto’s
van
zichzelf
staan
maar
ook van andere mensen en
ook lang niet
alles was te
koop.
een garage op de brug zouden
kunnen.
Je begrijpt dat ik behoorlijk
teleurgesteld was, vooral de kap,
waarvan hij gezegd had dat deze
nieuw was en dit was dus niet zo.
Sterker nog, hij was zeer slecht en
er zaten scheuren in. Uiteraard dit
aan Nick medegedeeld en ook hij
schaamde zich ervoor. Ik vertelde
hem dat ik hem vertrouwde en
daarom helemaal naar Amerika was
gekomen en als ik dit geweten had
niet was gekomen. Nick zei dat hij
echt dacht dat er een nieuwe kap op
zat en dat zijn baas dit gezegd had.
De auto stond in het museum steeds
met de kap open zodoende had hij
het niet gezien dat er geen nieuwe
kap opzat.
Maar weer snel terug naar de
Cadillac. In eerst instantie viel hij
niet echt mee. Toen we de kap
dichtmaakten bleek deze helemaal
niet nieuw te zijn zoals ze gezegd
hadden en ook bleek er links en
rechts wat aan te mankeren voor
Een leuk detail tussendoor is dat wij
aan diezelfde straat van die
handelaar langs het Cadillac Motel
kwamen en dan is het natuurlijk niet
zo
moeilijk
waar
je
gaat
overnachten. Het is een typisch oer
Amerikaans Motel, best wel oud
maar alles was wel schoon. Als je
het ziet waan je jezelf echt in de
jaren 60 en ik krijg dan toch altijd
een apart gevoel van binnen. De
kosten waren $35.00 per nacht voor
een kamer met twee bedden, dus
daar is absoluut niets van te zeggen.
Ik vertelde de vrouw van het hotel en
zij vond het bijzonder dat wij zulke
afstanden maakten voor een auto en
dat je dan echt wel een tik voor oude
auto’s moest hebben. De labels van
de kamersleutels hebben ook een
mooie bedrukking met Cadillac
Motel.
zover we er onder konden kijken.
Voor mij was het een dermate
tegenvaller dat ik tegen Ad zei: dit
moeten we niet doen, er mankeert
zoveel aan. Waarop Ad zei: ”niet te
hard van schrikken, we moeten hem
op een brug zien te krijgen dan
kunnen we meer zien”. Nick zou het
regelen dat we de volgende dag bij
Toen wij daar vertrokken vroeg ik of
ze niet zo’n label over hadden en
meteen
werd
er
een
doos
tevoorschijn gehaald met de vraag
welke kamer wij hadden. Ik kreeg
een nieuw label met het nummer
erop van onze kamer. Dit label doet
nu dienst als hanger van onze
Cadillacsleutels.
Maar
weer
verder
met
de
Cadillacstory. Diezelfde avond zat ik
te eten met Ad en Nick en de
Nederlandse kennis van Nick (ik
weet helaas zijn voornaam niet
meer). Dat dit een vruchtbaar etentje
zou worden hadden wij nooit van
tevoren kunnen bedenken.
Tijdens het eten vertelden we zo’n
beetje wat er allemaal gebeurd was
en dat we toch wel teleurgesteld
waren in het geheel. Hierop zei de
Nederlander dat we met Nick
moesten samenwerken, dat kon nog
wel eens wat voordeel opleveren
aangezien Nick en zijn baas de
laatste tijd ook niet de beste maatjes
waren. Nick kon voor ons natuurlijk
wel het een en ander uitvinden. Zo
kon hij natuurlijk in de boeken zien
waar hij voor ingekocht was en wat
hij er minimaal voor wilde hebben
etc. Het voorstel van ons aan Nick
was dat voor iedere duizend dollar
die eraf zouden gaan hij honderd
dollar zou krijgen. Nou, ik kan jullie
vertellen dat Nick dit een perfect
idee vond en hij zou de volgende
dag direct voor ons aan de slag
gaan.
De volgende dag de auto op de brug
en er waren nog een aantal dingen
echt slecht aan de auto, zoals gaten
in de vloer en steun bochten
helemaal weggerot. Nou, voor mij
was het bekeken, dit is geen auto
voor mij, maar gelukkig had ik Ad bij
me die zei dat het wel veel werk zou
zijn, maar qua kosten eigenlijk wel
mee zou vallen. We hebben hier in
Nederland wel wat mensen om ons
heen die plaatwerk voor ons maken
voor werkelijk een schijntje en dit
ook nog zeer netjes doen, dus met
dat in het achterhoofd had Ad wel
gelijk. Dus als ik niet bang was voor
wat werk, dan was het allemaal wel
te doen. Ik ben absoluut niet handig,
maar heb wel gezien dat je meer
kunt dan je vaak denkt, als je maar
regelmatig dingen vraagt en goed
kijkt en vooral oefenen en gewoon
aan beginnen. Kijk, de uren van
mijzelf hoef ik niet te rekenen, en
dan maakt het niet uit dat je er wat
langer over doet.
Maar goed, weer terug naar
Amerika, de Cadillac stond op de
brug en Nick goed aangewezen wat
er
allemaal
aan
mankeerde.
hadden inmiddels van Nick te horen
gekregen
waarvoor
hij
hem
ingekocht had, dus konden wij
aardig door handelen. Op een
Overigens van binnen was hij in een
zeer redelijke conditie. Terug naar
de showroom en Nick vol met
instructies geduwd togen wij naar
binnen met een gezicht op onweer.
De baas vroeg hoe het was en ik
vertelde hem onvertogen dat er veel
meer aan de auto mankeerde
dan hij ons voorgeschoteld
had en ik noemde een aantal
dingen op die wij onder de
auto geconstateerd hadden
en dat wij in Nederland zo
geen zaken doen. Hierop
reageerde hij vrij geïrriteerd
dat het niet kon wat wij zeiden
want hij had de auto zelf
ingekocht had van een kennis
en de auto zelf geïnspecteerd
had en toen had hij niets
gezien of gevonden. Dit was
precies waar we op zaten te
wachten, ik riep Nick erbij en zei
Nick: vertel maar eens wat je gezien
hebt. Nou, Nick deed dit alsof hij niet
anders deed (of zou hij ons nog tuk
hebben gehad?) en zei uiteraard in
het Engels sorry sorry, baas, maar ik
moest kijken van hen en dit en dit
mankeert eraan en hij dikte dit goed
aan door zichzelf iedere keer te
verontschuldigen dat hij moest kijken
van ons. Vertelde nog een keer het
verhaal van de kap, waarop de baas
zei dat hij gezegd had dat hij er een
nieuwe kap op wilde zetten, maar dit
nog niet gedaan had. Waarop wij
weer direct zeiden: al met al zijn wij
wel hierheen gekomen en doe er
dus maar wat vanaf zodat wij er zelf
een nieuwe kap op kunnen laten
zetten. En dit deed hij ook nog.
Nu kwam de onderkant aan de beurt
en ons verhaal was: je hebt gehoord
wat Nick ervan zegt en wat wij ervan
zeggen. Hierop was zijn reactie en je
kon zien dat hij dit meende dat hij
het echt niet wist en Ad en ik kregen
het idee dat hij ervan af wilde. Wij
gegeven moment zakte hij tot
inkoopsprijs en zei resoluut: dit is the
limit, zeg maar ja of nee verder zak
ik echt niet en dat hoef je ook niet te
proberen.
Na een pauze ingelast te hebben en
overleg met Ad dat het nu toch zeker
aantrekkelijk was ben ik naar hem
toe gegaan met de mededeling: ik
wil hem, maar dan moeten er nog
vier nieuwe banden op. Zeg maar ja
of nee en ik ben weg en kom niet
meer terug. Hierop was zijn reactie:
jij wil graag kopen ik graag
verkopen….ieder de helft van de
banden. Dit hebben we toen gedaan
en de koop was rond.
Over hoe hij naar Nederland is
gekomen en wat daar aan vooraf
ging komt in een volgende Standard
aan bod, evenals het restaureren of
opknappen net zoals je het noemen
wilt, wil ik graag dan wat over
vertellen met wat foto’s daarvan.
Als iemand vragen heeft of
opmerkingen over dit verhaal zijn die
zeer welkom. Ik hoop dat je het
uiteindelijk de moeite van het lezen
waard vond. Reacties kunnen naar:
[email protected]
René Lange
CADILLAC - MOTOREN 1915 - 1975
Kersvers CCN-lid Gottfried Pampel stuurde ons de onderstaande lijst met Cadillac motoren.
Jaar/model
1915
1916/22
1923/24
1925/26
1927
1928/29
1930/31
1932/33
1934/36
1937
1938/40
1941/46
1947/48
Aantal Cubic CC
cilinders inch
Pk
V8
V8
V8
V8
V8
V8
V8
V 12
V 16
V8
V 12
V 16
314
314
314
314
314
314
353
368
452
353
368
452
5146
5146
5146
5146
5146
5588
5785
6030
7407
5785
6030
7407
70
77
83
85,5
87
90
95
135
165
115
135
165
V8
V 12
V 16
V8
V 12
V 16
V8
V 16
V8
V8
353
368
452
346
368
452
346
431
346
346
5785
6030
7407
5670
6030
7407
5670
7063
5670
5670
130
150
185
135
150
185
135
185
150
130
1949/51
1952
1953
1954
1955
1956
1957
1958
1959/60
1961/63
1964/67
1968/69
1970
1971
1972/73
1974
1975
V8
331
V8
331
V8
331
V8
331
V8
331
V 8Eldo331
V8
331
V 8Eldo331
V8
331
V 8Eldo331
V8
331
V 8Eldo331
V8
390
V 8Eldo390
V8
390
V8
429
V8
472
V8
472
V 8Eldo500
V8
472
V 8Eldo500
V8
472
V 8 Eldo500
V8
472
V 8 Eldo500
V8
500
5424
5424
5424
5424
5424
5424
5424
5424
5424
5424
5424
5424
6391
6391
6391
7030
7735
7735
8194
7735
8194
7735
8194
7735
8194
8194
133
190
210
230
250
270
285
305
300
325
310
355
325
345
325
340
375
375
400
375
365
220 (SAE netto)
365
205 (SAE netto)
210 (SAE netto)
190 (SAE netto)
DE 1953 CADILLAC SEDAN DE VILLE VAN DE FAMILIE LAURIJSEN UIT BAARN
Na de aanschaf van deze Cadillac vond de familie Laurijsen in de auto een identiteitskaart van de heer Russel Henry
Shafer uit Cumberland USA. Via internet werd aan de hand van het adres het telefoonnummer opgespoord en gebeld.
Groot was hun verbazing toen mevrouw Shaver de telefoon opnam. Zij bleek de 101 jaar oude weduwe te zijn van de
eerste eigenaar. Na het overlijden van haar man besloot mevrouw Shaver de Cadillac, die zij 30 jaar in het bezit hadden, te
verkopen. Eigenlijk was de Cadillac voor hun kleinzoon bedoeld maar die wilde de auto niet hebben.
Van de oostkust van de USA verhuisde de Cadillac naar een nieuwe eigenaar aan de westkust. Later kocht een
Nederlander de Cadillac en exporteerde deze naar Nederland. Mevrouw Shaver was ook verbaasd toen zij hoorde dat haar
Cadillac nu in Nederland rond rijdt. Zij vertelde dat de plastic hoezen altijd op de banken hadden gezeten waardoor deze er
nu nog steeds als nieuw uit zien.
EEN DAG TOEREN MET
GERARD FERWERDA
Anita en Gerard Ferwerda uit Dronten zijn een van de
meest trouwe bezoekers van de CCN-evenementen.
U zult ze wellicht kennen met hun witte Fleetwood uit
1986. Deze mooie auto hebben ze al 9 jaar. Direct na
de aanschaf van de Fleetwood werden zij lid van de
CCN. FAMILLIE
Anita Ferwerda bij de 1986 Fleetwood
1995 Fleetwood
Op de rondrit in Limmen zag ik een prachtige blauwe
Fleetwood Brougham uit 1995. Dit type had ik nog
niet eerder op onze evenementen gezien. Ik was
benieuwd wie de eigenaar was. Het bleek dat Gerard
Ferwerda deze wagen 2 weken eerder had ingevoerd
uit Alabama. Met nog geen 100.000 km op de teller
verkeerde deze Caddy bijna in nieuwstaat. Jammer
dat deze Broughams zo schaars zijn in Nederland.
Waarschijnlijk zijn er minder dan 10.
De oorzaak is dat de beslissers van GM-Europa in
het begin van de jaren negentig te veel op Opel
gericht waren. De Fleetwood Broughams en de
andere in Amerika goed verkochte de Ville modellen
zijn hier officieel niet ingevoerd. Gerard bood mij aan
om en keer langs te komen om een dagje rond te
toeren met deze Cadillac. Ik nam het aanbod met
genoegen aan en had weer een onderwerp om voor
de Standard.
Evolutie van de Fleetwood
Gerard Ferwerda is importeur van bijzondere
Amerikaanse auto’s. Hiermee begon hij ongeveer 25
jaar geleden. De laatste tijd importeert hij pick-ups,
begrafeniswagens, Cadillac Limousines en grote GMstationcars zoals de Buick Roadmasters. Helaas
wordt het steeds moeilijker om voor deze wagens
goedgekeurd te krijgen van de RDW.
Gerard is liefhebber van de grote GM-modellen met
de traditionele achterwielaandrijving.
De
laatste
achterwielaangedreven
Buick
Roadmaster, Chevrolet Caprice en Cadillac
Fleetwood waren in veel opzichten identiek. Zij
hadden
Chevrolet-motoren
en
soortgelijke
onderstellen.
In de laatste jaren (’95, ’96, ’97) was de Fleetwood
voorzien van de 260 pk sterke 5,7 liter Chevrolet LT1
motor die ook in de Corvette zat. Deze motor had
een hoog koppel van 460 Newton meter en was
voorzien van een centrale nokkenas en stoters met
rolletjes om de wrijving en slijtage met de nokkenas
te verlagen. Het onderstel en chassis van deze
wagens is na 1977, het jaar waarin de “down sized”
modellen werden uitgebracht, praktisch niet
veranderd. De wielbasis was met 309 cm gelijk aan
die van de 1977 Fleetwood. De lengte was in 18 jaar
toegenomen van 562 cm naar 572 cm.
De techniek is zeer eenvoudig dank zij het ontbreken
van de voorwielaandrijving en toepassing van het
ruim 50 jaar oude V-8 ontwerp.
Gerard wees mij op enkele verschillen tussen de
motor van deze ‘95-ger en diens voorgangers uit ’93.
De ’93 heeft 185 pk. De ’94, ’95, ’96 modellen
hebben een veel geavanceerder injectiesysteem
waardoor deze motoren 260 pk leveren.
Helaas werd het ontwerp van de waterpomp en de
ontsteking in ‘95 veranderd en minder betrouwbaar.
Volgens Gerard zijn de ’93 Fleetwood-modellen het
meest eenvoudig en betrouwbaar. Deze motoren zijn
goed op gas om te bouwen. De latere jaren niet.
Een teleurstelling voor Gerard en veel andere
Cadillac liefhebbers was dat 1996 het laatste jaar
voor de traditionele achterwielaangedreven Cadillacs
werd. De hoop is echter dat Cadillac, die binnenkort
de achterwielaangedreven CTS (opvolger van de
Catera) lanceert, ook weer grote Cadillacs met
achterwielaandrijving gaat maken.
In 1996 was er een erg grote vraag naar Chevrolet
en GMC-pick-ups die in dezelfde fabriek in Arlington,
Texas werden gemaakt als de Fleetwood. De GMleiding besloot de produktie van de pick-ups op te
voeren ten koste van de Fleetwood waarvan de
produktie werd gestaakt. Gerard is geen liefhebber
van de voorwielaangedreven Cadillacs zoals de STS.
Die hebben een ander stuurgedrag en rijden geheel
anders.
Een verzameling GM-Amerikanen
Op 9 juli reed ik naar Dronten en zag een grote Buick
Roadmaster op de oprit bij de Ferwerda’s staan.
Buick Roadmaster
Met de Buick Roadmaster reden we naar de stalling
waar de ’95 Fleetwood stond.
Hier stonden enkele andere auto’s van Gerard zoals
een kleine Buick Skylark uit 1994, een Dodge Dart uit
1969 en een prachtige ongerestaureerde 1958 Buick
Special die minder dan 40.000 mijl had gereden.
De Ferwerda’s kunnen we beschouwen als GMliefhebbers. Anita Ferwerda rijdt met een Chevrolet
Lumina en Gerard heeft voor dagelijks gebruik een
Chevrolet Caprice.
Zoals eerder vermeld zijn de Ferwerda’s bijna altijd
op de CCN-evenementen aanwezig.
Met hun 1986 Fleetwood wordt weinig gereden, tot
nu toe ongeveer 30.000 km. Een van de langste
ritten was naar het Cadillac evenement in
Castelsarrasin in Zuid Frankrijk. Volgens Gerard is de
jaarlijks terugkerende Oldtimerdag in Almere zeer de
moeite waard. Een keurig verzorgd evenement waar
iedere deelnemer een lunchpakket en benzine
bonnen krijgt. Ook de oldtimershows in Engeland zijn
de moeite waard.
Rondrijden in de 1995 Fleetwood Brougham
Toen de Fleetwood buiten stond heb ik eerst wat
foto’s genomen. De ruimte onder de motorkap was
niet zo gevuld als bij veel moderne Cadillacs het
geval is. Deze dag mocht ik uitgebreid rondrijden in
de comfortabele Fleetwood Brougham.
1995 Cadillac Fleetwood Brougham
De Brougham uitvoeringen zijn voorzien van een
vinyl dak. De standaarduitvoering van de Fleetwood
heeft geen vinyl dak. Het interieur was blauw met
leren bekleding met voor in twee stoelen. In het
plafond zijn voor de achterpassagiers uitklapbare
spiegels gemonteerd. In de middenconsole waren de
bedieningspanelen voor de stereo en de
airconditioning gemonteerd.
Het dashboard is eenvoudig uitgevoerd.
Het is een grote wagen die toch redelijk handzaam is.
Opvallend is het lage brandstofgebruik. Op de
snelweg is 1 op 9 goed haalbaar. Dit komt door de
efficiënte motor en de lage luchtweerstand.
In vergelijking met mijn 1992 STS biedt de Fleetwood
zeer veel ruimte en heeft een totaal ander
stuurgedrag. In bochten trekt het stuur niet hard
terug. Het rijgedrag lijkt meer op dat van de Cadillac
slagschepen uit de jaren zestig en zeventig.
Het vermogen van 260 pk zorgt voor een goede
acceleratie van deze 2 ton zware Cadillac.
Hoewel met dit soort wagens doorgaans rustig wordt
gereden zal hij in 9 secondes van 0 naar 100 km/uur
kunnen optrekken. De remmen zijn erg goed.
Opvallend is dat hij achter gewoon trommels heeft.
ABS is standaard op deze wagen.
Michelin banden
Gerard had mij erop gewezen dat deze Fleetwood op
“foute” banden stond. In Amerika waren goedkope en
kwalitatief slechte banden gemonteerd waardoor er
duidelijk trillingen voelbaar waren. Honkebonkers
noemt Gerard dit soort banden. Om het verschil met
goede banden te laten voelen, gingen we met de
twee Fleetwoods naar Quick fit. De ’86 Fleetwood
stond op Michelin banden, 235-70-R15 met smalle
witte zijvlakken. De velgen van beide wagens werden
gewisseld. De ’86 had dikke heavy duty velgen,
speciaal
gemaakt voor limousines, commercial
chassis uitvoeringen zoals begrafeniswagens en
politiewagens.
Volgens Gerard staan de meeste Cadillacs op
slechte banden. Er wordt ten onrechte op kosten van
goede banden bezuinigd. Michelin is een topband
met een hoge prijs, maar gezien het hoge comfort en
een levensduur van 120.000 km uiteindelijk niet duur.
Na het wisselen was het rijcomfort duidelijk
veranderd. Het comfort was verder toegenomen en
alle trillingen waren weg.
Cadillac voor dagelijks gebruik?
De Fleetwood reed prima en ik begon zwaar te
twijfelen. Misschien is dit een geschikte wagen voor
mij? Toch maar eens informeren naar de prijs. Die
bleek rond ƒ 45.000 inclusief BTW maar exclusief
BPM te zijn. Is dat nou veel of weinig? De BPM zou
rond de ƒ 10.000 uitkomen zodat de prijs op
ongeveer ƒ 55.000 zou uitkomen. Ik denk dat deze
Cadillac zeker dat bedrag waard is want het is een
klasse wagen, uniek in Nederland en zeer chique. De
luxe straalt er vanaf. Voor mij toch wel een stevig
prijskaartje dus rij ik voorlopig even door met mijn ’66
Coupe de Ville.
Anita en Gerard Ferwerda, hartelijk dank voor jullie
gastvrijheid en het geven van geven van het “nieuwe”
Cadillac gevoel.
Koen Ongkiehong
Blauw leren bekleding
Verticale achterlichten typerend voor Cadillac
Ruime instap achter
Veel ruimte onder de motorkap
Mooie stereo en goede airco
Waterpomp en ontsteking storingsgevoelig
“Mamie”
In al de tijd dat ik een enthousiast liefhebber van auto’s ben, heb ik veel verhalen gehoord en
gelezen over hoe een speciale auto het leven van een mens kan beïnvloeden. Dit is het verhaal
van hoe een magnifieke Cadillac een belangrijk deel werd van mijn levensgeschiedenis.
Ik bezit een 1952 Cadillac, een 62 serie sedan in ‘polar/aleutian’ groen. Ze heeft een naam:
‘Mamie’, naar de vrouw van Ike (Eisenhower, Amerikaans president uit die tijd) omdat haar
geschiedenis samenvalt met dat stuk van de Amerikaanse geschiedenis. Ik was al jaren op zoek
naar deze auto. Ik zocht precies deze kleuren en exact deze uitvoering. Het mocht geen andere
zijn, deze auto was uniek voor mij. Ze was de enige echte link met dé auto die me alles over
auto’s had geleerd. Jaren geleden had ik vele dierbare momenten met mijn vader en precies
zo’n zelfde Cadillac doorgebracht.
Toen ik negen was, kocht mijn vader een Cadillac. Ik weet nog hoe hij de auto thuisbracht voor mijn
moeder, hij was zo trots! Zijn hele leven had hij al een Cadillac willen hebben. Natuurlijk was ik er erg
gebrand op mijn vader te helpen met het onderhoud van de auto en we staken samen veel tijd in het
wassen en poetsen van elke centimeter lak en chroom. Zelfs nu nog, als ik ‘Mamie’ een wasbeurt geef
en op mijn hurken zit om de wieldoppen eens flink te boenen, komen de herinneringen terug....
Ik herinner me warme zomerdagen voor het huis van mijn ouders; dat ik als enige met mijn kleine hand
de was kon aanbrengen in de ruimte tussen de bumper en het hoekornament. Mijn vader leerde me
wat het betekende om zo’n prachtige auto in je bezit te hebben en hoe je haar in perfecte staat kon
houden. De woorden van mijn vader klonken nog na in mijn oren toen ik later mijn eigen auto’s met
dezelfde toewijding onderhield.
De jaren gingen voorbij en pa vertrouwde me de volledig zorg van zijn Cadillac toe. Ik voelde me sterk
verbonden met deze grote auto en kon niet wachten totdat ik zelf in staat zou zijn om er in te rijden!
Altijd als ik de Cadillac waste nam ik er de tijd voor. Niet even snel afspuiten met de waterslang; ik was
er de hele dag mee bezig. Ik begon met het verwijderen van de ‘fenderskirts’ (wielkastbedekking) en
de wieldoppen waarna ik de motorkap open zette. Alles kreeg een grondige wasbeurt en ik gebruikte
de stofzuiger voor de matten, bekleding, achterbank, asbakjes – alles kwam aan de beurt. Vervolgens
bracht ik was aan op alle lakdelen en deed chroomcleaner op al het chroom. Elke zaterdag kreeg de
auto een behandeling met een fijne kam en een tandenborstel!
Jaren later, toen ik zelf mijn eigen auto had, klaagde mijn vader nog dat zijn auto nooit meer zo glom
als in de tijd dat ik het onderhoud deed.
Toen mijn 16e verjaardag naderde, kon ik de spanning nauwelijks meer aan; spoedig zou ik zelf achter
het stuur van die prachtige machine zitten en.... echt in de auto kunnen rijden!
Toen gebeurde er iets onvoorstelbaars; net een paar maanden voor mijn 16e verjaardag verkocht pa
de Cadillac en kwam thuis met een Thunderbird. Ik was ontroostbaar, het was alsof mijn beste vriend
uit mijn leven was vertrokken. Op mijn achttiende ging ik het huis uit en vervolgde mijn opleiding. Als ik
het me kon veroorloven kocht ik een auto en zo bouwde ik een mooie verzameling op. Een paar
prachtige Rolls Royces maakten deel uit van deze collectie, een aantal ervan bezit ik nog steeds. Nooit
meer zouden mijn vader en ik zo nauw met elkaar verbonden zijn als toen we samen zorgden voor de
oude Cadillac. Naarmate ik ouder werd groeiden we steeds verder uit elkaar. Terwijl ik mijn studie
afsloot en begon aan mijn carrière, werd bij mijn vader de ziekte van Alzheimer geconstateerd. Hij was
pas 54 maar zijn toestand verslechterde en al snel kon hij niet meer praten. Ik heb het persoonlijk altijd
enorm betreurd dat ik als volwassene mijn vader nooit heb leren kennen en dat ik ook nooit onze
gezamenlijk passie voor auto’s met hem heb kunnen delen.
Een aantal jaren geleden begon ik aan mijn zoektocht naar de ‘two-tone’ groene ’52 Cadillac. Ik
speurde in de Cadillac advertenties in het maandelijks in Amerika verschijnende, ‘Hemming’s Motor
News’ en in allerlei andere autotijdschriften. Op een dag zat ik op het vliegveld van Kansas City te
wachten op mijn vlucht. We hadden een noodlanding moeten maken vanwege het slechte weer en
moesten wachten totdat de weersomstandigheden zich verbeterden. Ik pakte de Auto Trader en kon
mijn ogen niet geloven! Op de voorkant stond een groene ’52 Cadillac met maar 24.000 miles op de
teller! Thuis in Portland belde ik meteen de eigenaar om de auto te kopen. De ‘dame’ (Amerikanen
spreken hun auto aan als “she”, dus als vrouwelijk woord! - MdH) had al 40 jaar in een ondergrondse
garage gestaan, een vochtige ruimte wel te verstaan!, en had wel wat te lijden gehad. Desalniettemin,
alles zat op zijn plaats en we kwamen, na wat onderhandelen, op een redelijke prijs. Ik maakte al vast
een aanbetaling over.
De '52 Cadillac Series 62919, die liefdevol Mamie wordt genoemd
Eindelijk zou mijn droom waarheid worden. De aankoop, het transport, de restauratie en het opnieuw
‘leven blazen’ in ‘Mamie’ is een verhaal apart. Echter, de moraal van het verhaal is dat ik nu de trotse
bezitter ben van ’52 Cadillac, serie 62, ‘two-tone’ groene sedan en..... er nu eindelijk in kan rijden!
Als de zon schijnt schep ik er veel genoegen in om haar op het grasveld voor mijn huis te rijden. Ik
haal de ‘fenderskirts’ eraf, vervolgens de wieldoppen en was en poets tot ze weer glimt aan alle
kanten.
En soms, als ik geknield zit bij de bumper komen de herinneringen weer terug. Dan is het net alsof ik
mijn vader zacht tegen me hoor praten over de auto. Ik denk dat hij weet dat ‘Mamie’ een eerbetoon is
aan hem en aan de tijd dat we samen als vader en zoon doorbrachten met deze unieke Cadillac!
(‘Mamie’ is een artikel uit de ‘The Self-Starter’ ( clubblad van de ‘Cadillac- LaSalle club’) van juli
2001, geschreven door Thomas L. Rawdon, vertaald en bewerkt voor The Standard door
Monique de Hoop)
De CCN en de aanslagen in
Amerika
Met ongeloof, afschuw
en misschien ook wel
met gevoelens van
woede en machteloosheid hebben wij
Een beschouwing
de gebeurtenissen van
dinsdag 11 september
aan ons voorbij laten gaan. De zich steeds voor
onze ogen herhalende beelden van verschrikking,
die tot nu toe alleen in horrorfilms thuishoorden –
dachten we – waren werkelijkheid geworden.
Velen van ons zullen in gedachten bij de
slachtoffers en nabestaanden zijn geweest op
vrijdag 14 september, een werelddag van rouw.
We hebben afscheid moeten nemen van het idee in een
– betrekkelijk – veilige wereld te leven, weliswaar met
wat geweld, ook zinloos geweld, maar toch betrekkelijk
overzichtelijk geweld en in ieder geval op een enkele al
dan niet willekeurige persoon gericht geweld. Dat is nu
dus radicaal anders geworden. De wereld zal niet meer
e
zijn zoals voor die 11 september dinsdag.
En afscheid nemen kent zo zijn eigen wetmatigheden.
Wie bij een crisis een groot verlies heeft ondergaan, die
weet dat hij onontkoombaar de opeenvolgende zes
stadia van rouwverwerking te doorschrijden heeft:
1.) ongeloof (“dit kan niet waar zijn”)
2.) afweging (“als we dit of dat hadden gedaan, dan
was het misschien niet gebeurd”)
3.) woede (“waarom moet dit juist mij overkomen?”)
4.) verdriet (spreekt voor zich)
5.) aanvaarding van het lot (“zo is het nu eenmaal
gegaan”)
6.) verzoening (“ik kan het aan, weer een nieuw begin
te maken”)
Er gaat vaak veel tijd overheen, soms heel veel tijd, om
de laatste twee stadia te bereiken en te doorlopen.
De retoriek van president Bush, naar aanleiding van de
gebeurtenissen, beweegt zich – en dat is begrijpelijk –
voorlopig nog op het vlak van afweging en woede
Evenals dat bij de vele nabestaanden het geval zal zijn.
Maar niemand ontkomt er aan uiteindelijk tot
aanvaarding en verzoening te komen in het doorlopen
van het rouwproces, wil men er aan groeien en er lering
uit trekken.
En dat kan alleen als de eigen tekortkomingen en fouten
onder ogen gezien durven te worden, die mogelijk tot de
catastrofe hebben bijgedragen: “Zijn we in het conflict
met de Palestijnen wel voldoende onpartijdig geweest?
Hebben we ons niet toch te veel afzijdig gehouden en
hadden we veel meer moeten doen?
En: veroorzaakt het voortdurend
nastreven van rijkdom en materiële
welvaart op de ene plek op aarde,
misschien toch armoede en ellende
op een andere? Veroorzaakt de
vrijheid die we nastreven voor ons
zelf,
misschien
onvrijheid
voor
anderen?”
De gebeurtenissen van 11 september
zijn al vergeleken met Pearl Harbour.
De gevolgen van die gebeurtenis zijn
genoegzaam bekend. De Amerikanen
gaven de klaroenstoot die uiteindelijk
zou leiden tot de overwinning van de
geallieerden: het einde van de
Tweede Wereldoorlog kwam in zicht.
En toen: vrede
Bij de wederopbouw in
de jaren vijftig en zestig
speelde
de
Amerikaanse auto een uiterst
belangrijke rol. Hij was
door Ruud Gersons
het
symbool
van
vrijheid, vooruitgang en
welvaart, ja haast een symbool van de pas gesloten
vrede zelf. De Cadillac als duurste, meest exclusieve
merk nog wel het meest!
Het zijn juist deze gestaalde symbolen van welvaart,
vrijheid en vooruitgang die in onze garages staan en die
wij koesteren en poetsen en in ere houden! En doen
velen van ons dat niet, omdat onze ouders, die de
verschrikkingen van W.O.II aan den lijve hebben
meegemaakt tegen ons als kind zeiden: “Zoiets nooit
meer!”
Vervolgens stortten zij zich met al hun kracht op de
wederopbouw, maar verdrongen de doorstane
verschrikkingen, die als onverwerkte brokstukken in hun
ziel achterbleven. Een ongekende welvaart was het
gevolg in een wereld die slechts een wankele vrede
kende.
Als leden van de Cadillac Club Nederland voelen we
ons sterk verbonden met juist dàt Amerika, dat een
voorbeeld was voor het streven naar materiele welvaart
en daarop gebaseerd geluk en vrijheid en daar is op
zich niets mis mee. Wilden we niet het liefst dat we nog
leefden in die tijden van weleer?
Maar toch. Is dit niet wat al te simpel materieel gedacht?
Is onze nostalgie die we hebben met onze wagens niet
ook een beetje struisvogelpolitiek?
Steken we onze chroombumpers, vleugels en grilles
toch niet ook in het zand, omdat we liever niet willen
zien dat die tijden voorgoed voorbij zijn?
Naast het koesteren en poetsen en in stand houden van
onze prachtige koetsen en naast het genieten van dat
nostalgische “gevoel van vroeger” zullen we toch ook
onze blik op het heden en de toekomst gericht moeten
houden en beseffen dat staal en chroom alléén niet
voldoende zijn om onze wereld te maken tot “a better
place to live”. Daar is de volle inzet voor nodig van
ieder individu als sociaal- en moreelvoelend wezen.
En er is geen kracht van boven af, geen regeringsleider,
geen president Bush van de Verenigde Staten, die dat in
de wereld voor òns bewerkstelligen kan - met welk
tegengeweld dan ook. Dat kan alleen ieder individu zelf,
vanuit zijn eigen diepste innerlijke kern van kracht, licht,
en liefde.
In de serie:
“De grote automobielontwerpers bij GM”
Deel 8: “Bill Mitchell’s laatste ontwerpjaren.”
Door: Ruud Gersons
Het gebeurt wel vaker, dat als een
automobielontwerper eenmaal Vice
President of Styling is geworden, dat de
persoon dan minder invloed heeft op het
ontwerp van een bepaalde wagen, dan
toen hij nog zelf aan de tekentafel zat.
Hij is dan de baas van de hele
ontwerpafdeling en moet waken over de
prestaties van zijn ondergeschikten. Dit
gold evenzeer voor Bill Mitchell
naarmate de jaren ´60 voortschreden.
Was Bill Mitchell nog de ongekroonde
koning van de Chevrolet Corvette Sting
Ray geweest – en in zekere zin ook nog
van de ´63 Buick Riviera – daarna hield
hij meer het overzicht, zonder dat hij
volledig tekende voor één model.
Stoom afblazen
Eén van de meest opvallende wagens van
de jaren ´60 was de voorwielaangedreven
(!!) Oldsmobile Toronado. Weliswaar
volledig een product van het tijdperk Bill
Mitchell
–
en
onder
zijn
verantwoordelijkheid tot stand gekomen –
maar het ontwerp was voornamelijk van
David R. North. De oorsprong van deze
wagen lag in een soort wedstrijd in vrije
(auto-) expressie, georganiseerd door
Oldsmobile studio-chef Stanley Wiler in
1962. Hij vond namelijk dat zijn
ontwerpstaf gebukt ging onder alledaagse
routineontwerpen zoals asbakjes en
sierlijsten. Niet bepaald inspirerend werk
voor zijn mensen. Dus moedigde hij zijn
onderdanen aan hun eigen “droomauto” te
ontwerpen:
“Ik liet ze stoom afblazen door juist die
zaken te laten ontwerpen, die voor hen iets
betekenden. Ik voelde dat ze ineens recht
overeind gingen zitten, dus vroeg ik ze
werkelijk iets wilds en spannends te doen,
maar wel zinvol, met echte potentie voor
Oldsmobile! De ontwerpers werden gek
van enthousiasme (“ they went crazy”). Ik
kan ze me niet allemaal meer voor de geest
halen, maar één die ik me zeker herinner,
was David North´s rode ontwerp; een rode
wagen tegen een zwarte achtergrond. Dat
ontwerp zoemde, het zong. Het stond daar
in de studio en als mensen er langs
kwamen, stopten ze, gingen zitten en
bestudeerden het.”
'66 Oldsmobile Toronado
De vlammend rode wagen zou een
tekening aan de muur gebleven zijn, als
niet de hoogste GM-hiërarchie had
besloten om het merk Oldsmobile zijn
eigen “Riviera” te laten ontwerpen. De
Buick Riviera (zie artikel vorige
“Standard”) was zeer succesvol en
Oldsmobile had dus ook “ zin” in zo´n
soort auto, maar had er nog geen.
Economische motieven dicteerden uit
zuinigheidsoverwegingen, dat de nieuw te
ontwerpen Olds “Riviera” een basis
bodyshell met andere GM wagens moest
delen. De reeds bestaande Buick Riviera
werd
dus
voor
Oldsmobile
het
uitgangspunt, maar ook de later te
verschijnen Cadillac Eldorado van ´67-´70
zou op de Buick Riviera bodyshell
gebaseerd moeten worden. Maar David
North´s ontwerp voor de Oldsmobile,
hoewel zeer individueel en afwijkend, kon
wel degelijk gebruik maken van een reeds
bestaande bodyshell, die met andere auto´s
gedeeld moest worden.
'68 Olds Toronado, let op de grille!
'66 Oldsmobile Toronado
De voorkant van de nieuwe Oldsmobile
was bijzonder strak, of glad zo men wil,
Met wegklapbare koplampen en een zeer
smalle grille. Bill Mitchell moest er nog
voor vechten, om de serene eenvoud van
dit ontwerp er bij de hoge heren door te
krijgen. (Later zou hij bij de opvolger van
deze eerste Oldsmobile Toronado van ´68
flink water in de ontwerp-wijn moeten
doen, want toen kwam er een veel
zwaardere, rechthoekige grille. Zie foto!).
Oldsmobile´s chief engineer en general
manager John Beltz was namelijk een
voorstander van een grote, meer open grille
op de oorspronkelijke Toronado, maar
uiteindelijk won Bill Mitchell het en de
grille bleef (voorlopig althans) bescheiden,
“ undertoned” zoals dat in ontwerpjargon
heet. Maar toen Beltz
Het eindproduct aanschouwde, was hij wel
zo eerlijk om te zeggen: “Bill, ik ben zo
blij dat je de moed had om vol te houden,
want nu hebben we wagen zoals niemand
anders er een heeft!” En dat was zeker niet
overdreven, want deze nieuwe Oldsmobile
Toronado zou hoge ogen gaan gooien bij
het Amerikaanse koperspubliek.
Nog belangrijker dan z´n styling, was de
aandrijving van de “Toro”. Dat ging
namelijk via een drietraps automaat naar
de voorwielen! Als Amerika´s eerste
productie- voorwiel aangedreven wagen
sinds de ´36-´37 Cord 810, riep de wagen
herinneringen op aan deze creatie van
Gordon Buehrig. Hoeveel heeft David
North aan de Cord gedacht, toen hij de
Toronado ontwierp?
'36 Cord 810 met horizontale grille!
Hij geeft toe dat de revolutionaire, brede,
grille wel degelijk door de vooroorlogse
Cord is beïnvloed, hoewel de grille
natuurlijk niet – zoals toen – om de hoeken
van de voorkant zou doorlopen, aangezien
motorkap en spatborden een integrale
eenheid vormden in de jaren ´60. Merk ook
op dat beide wagens wegklapbare
koplampen hebben! North had de foto´s
van de Cord op z´n bureau liggen.
(Wonderlijk dat we nu de laatste tijd het
afzonderlijke voorspatbord, met een
“ouderwets” omhoogstekende motorkap,
bij steeds meer ontwerpen zien terugkeren.
De geschiedenis wil zich blijkbaar steeds
herhalen en ontwerpers grijpen telkens
weer terug in het verleden naar ontwerpen
die het toen goed gedaan hebben. En
prachtig voorbeeld daarvan is de Chrysler
PT cruiser!)
Wettelijke voorschriften
Toch verkocht de Olds Toronado
aanvankelijk niet al te geweldig, daar hij
natuurlijk gemakkelijk in verkoopaantallen
geklopt werd door zijn succesvolle, maar
meer conventionele neef: de Buick Riviera.
Maar toen kwam in ´71 de controversiële
Buick Riviera met de “boattail” (puntige
bootachterkant) uit. Dit ontwerp was sterk
beïnvloed door Bill Mitchell, die deze
wagen als zijn geesteskind beschouwde.
En plotseling daalden de verkoopaantallen
van de Riviera, terwijl die van de Olds
Toronado flink stegen! Interessant is,
dat de intussen verschenen- en eveneens
voorwielaangedreven Cadillac Eldorado,
zowel de “Riv” als de “Toro” in
verkoopaantallen aanzienlijk overtrof!
'68-'70 Cadillac Eldorado
We komen nu in de periode die we kunnen
aanduiden als de laatste jaren van het Bill
Mitchell regime. Hoe ging het verder?
Sinds begin jaren ´70 was er een geheel
nieuwe en sterke factor bijgekomen, die
bepalend was voor automobielontwerpen:
de door de federale regering gedicteerde
wettelijke (veiligheids-) voorschriften.
Vanaf ´73 moesten voorbumpers bestand
zijn tegen botsingen met een snelheid tot 2
mijl per uur. Zelfs de hoogte van de
bumper werd wettelijk vastgelegd.
Vergelijk de gracieuze, “gebeeldhouwde”
chroombumpers van de Cadillac Eldorado
uit het modeljaar ´72 met de lompe,
zwaardere bumpers van ´73 en meteen zie
je het verschil. Die van ’73 moesten
immers aan al die voorschiften voldoen!
'71-'72 Buick Riviera Boattail
'72 en '73 Cadillac Eldorado's, let op de
bumpers!
Sociaal geweten
Dit betekende voor de ontwerpers, dat ze
vanaf modeljaar ´73 hadden te beginnen
met het ontwerpen van de voorbumpers,
want die moest aan een waslijst met
voorschriften voldoen. Daarna kon je pas
aan de rest van de auto gaan denken. Men
voelde zich aan handen en voeten
gebonden. En auto´s ontwerpen is toch een
artistiek creatieve bezigheid. Er is geen
schilder,
beeldhouwer,
laat
staan
automobielontwerper, die zich graag door
een regering beperkende vooraarden laat
opleggen. Een artiest wil vrij zijn! GM
ontwerper Ron Hill hierover: “Plotseling
overheerste er een soort sociaal geweten.
Er was een drang naar veiligheid. Je kon
niet meer om de bumperwetten heen. Je
eigen car-design moest je om de bumpers
heen creëren.”
betekende. Alle Amerikanen slonken
tussen grofweg ´77 en ´80. De Cadillac De
Ville van ´77 had een 8 ½ inch kortere
wielbasis dan die van ´76 en woog 900
pond lichter!
'76 Cadillac Sedan De Ville: lang!
'77 Cadillac Sedan De Ville: korter!
De volgende klap kwam in ´75 door grote
tekorten op de oliemarkt. Doordat Amerika
Israël steunde, leidde dit tot een Arabische
olieboycot. (We herinneren ons nog de
geëmotioneerde woorden van Joop den Uyl
die toen op de televisie verkondigde dat ....
“ oude tijden nooit meer terug zullen keren
en alles zal anders worden....”) Een
prijsstijging van benzine – ook in Amerika
– met 70% was het gevolg en de regering
wilde er dus alles aan doen, om het
benzineverbruik terug te dringen. Men
legde de grote drie, GM, Ford en Chrysler,
een zgn. Corporate Average Fuel Economy
limiet op. Deze CAFE limiet betekende dat
wàt een fabriek ook aan motoren
produceerde, een bepaald gemiddeld laag
benzineverbruik
moest
gerealiseerd
worden.Wilde men dus bijvoorbeeld bij
Cadillac doorgaan met het bouwen van
vette V8 motoren (en bij Cadillac wilde
men niets liever dan dat!), dan had men in
de goedkopere regionen van Chevrolet en
Pontiac met 4 cilinder motoren te werken,
om dat lage gemiddelde brandstofverbruik
te halen. (De aanvangslimiet was 18 miles
per gallon over de gehele productielinie.)
Zuinig verbruik betekende zuinigere
motoren, wat weer kleinere auto´s
'81 Sedan de Ville: lichter!
'85 Cadillac Sedan De Ville: kortst (en
lichtst!)
In ´81 was diezelfde wagen nog eens 200
pond kwijtgeraakt en de De Ville modellen
van ´85 (die wij CCN`ers met argwaan
binnen onze Club gadeslaan, als waren het
Skoda´s of Daewoo´s – laten we eerlijk
wezen) waren nog eens 10 ½ inch korter!
Size down
Voor ontwerpers, gewend aan de lange,
lage look, was het een schier onmogelijke
opgave om een aantrekkelijke wagen te
ontwerpen, met zo´n korte wielbasis.
Weinig geïnspireerde ontwerpen waren het
gevolg. Ontwerper Dave Holls over deze
periode:
they are”. (Ze leken allemaal op elkaar. Ik
moest naar de emblemen kijken om
verdorie te kunnen zien welk merk het
was.)
“Het ontwerptijdperk dat ik het meest
haatte, was dat van de size-down
(verkleining) van ´77, ´78, ´79. Die auto´s
haatte ik met passie. Ze waren
verschrikkelijk; het was een afschuwelijk
tijdperk. Ik had in Europa aan de Opel
Senator gewerkt en ik kwam terug in
Amerika en zag die Chevrolet Malibu´s, de
´77 B-cars en zelfs de Chevrolet Citation.
De concurrentie Ford en Chrijsler had net
zulke slechte modellen als wij. De Chrysler
K-car was nog vierkanter. Ford was
helemaal verschrikkelijk. De Thunderbirds
waren het ergst gedegenereerd. Bij hun
was het nog erger dan bij ons.”
'82 Chevrolet Celebrity en Pontiac 6000
STE, nauwelijks verschil…….
'80 Chevrolet Citation, misbaksel??
Terug naar Bill Mitchell. Die arme man
kreeg als Vice President Styling bij GM
alle kritiek op z´n bord, tot aan z´n
pensionering in ´77. Maar hij kon er
weinig aan doen, gegeven de door de
federale regering opgelegde beperkingen.
Wat men deed met de ´82 J cars was, dat
men de carrosserieën voor alle vijf de
divisies (Chevrolet, Pontiac, Buick,
Oldsmobile en Cadillac) plus Vauxhall in
Engeland en Opel in Duitsland, ja, zelfs de
Braziliaanse Chevrolets, hetzelfde liet zijn.
Ze leken allemaal op elkaar en waren in
wezen ook identiek. Alleen de grilles en
achterlichten verschilden nog. Bill
Mitchell: “They all looked alike. I had to
read the emblems to know what the hell
Bill Mitchell´s woorden klopten toen wel,
maar sinds die jaren zij de onderlinge
verschillen toch wel weer groter geworden.
Pensionering
van
General
Motors
betekende voor Bill Mitchell geenszins het
einde van zijn arbeidzame leven. Evenals
zijn illustere voorganger Harley Earl had
gedaan, zette ook hij zelf een eigen
consultancy kantoor op en ontwierp o.a.
voor Goodyear en Yamaha. Voor zichzelf
hield hij er een Yamaha 1000 racer
motorfiets
op
na
alsmede
een
gemodificeerde Pontiac Firebird Trans Am
en Mitchell zou Mitchell niet zijn, als hij er
niet een Ferrari Daytona motor in bouwde!
Bill Mitchell bleef kleurrijk, tot op het
laatst. Altijd op en top gekleed in bij
voorkeur licht gekleurde kostuums met
pochet. Zo nam hij ook afscheid van
General Motors, waar hij in de jaren ´30
als “jochie” begonnen was, ingehuurd als
hulpje van Harley Earl en hij kreeg als
eerste “assignment” (opdracht) de ´38
Cadillac Sixty Special. Mitchell had
werkelijk alles meegemaakt: de depressiejaren van voor de oorlog, de Tweede
Wereld Oorlog en de flamboyante jaren
vijftig, toen hij de rechter hand van Harley
Earl was geworden en zeker niet meer in
diens schaduw stond. Zoals we zagen kon
Mitchell na het vertrek van Harley Earl in
´59 zijn vleugels uitslaan. We zagen hoe de
strakke modellen van de jaren ´60 van zijn
hand vloeiden. Hoe moeilijk de jaren ´70
voor Bill waren, hebben we nu ook gezien,
maar alle politieke en economische
tegenslag in aanmerking genomen, is hij er
toch steeds in geslaagd een aantal
bijzondere auto´s van de tekentafel op de
weg te krijgen.
De laatste auto´s waarbij Mitchell nog een
flinke vinger in de pap heeft gehad, waren
dus de Oldsmobile Toronado en de
Cadillac Eldorado van de mid- jaren ´60 en
jaren ´70 en als laatste –misschien in iets
mindere mate - de generatie Riviera,
Toronado, Eldorado van begin jaren ´80,
die immers al op de ontwerptafels lagen
rond de tijd dat Mitchell met pensioen
ging.
Bill Mitchell met '66 Mako Shark II
Na Mitchell werd alles anders. We zullen
daar nog meer over horen. Maar eerst
zullen in de volgende Standard de neefjes
Oldsmobile
Toronado
en
Cadillac
Eldorado van eind jaren ´60 eens in de
spotlights zetten en met elkaar vegelijken!
Wordt vervolgd!
Sommigen van u weten
misschien wel dat ik in
juli/augustus een maand in
New Jersey was om het
nuttige (vakantie) te combineren met het aangename:
het opzoeken van mijn
“boyfriend” Sean.
Van tevoren had ik al bedacht
wat ik allemaal wilde gaan
zien en doen, en één van die
dingen was het bekijken van
de nieuwe Cadillac Escalade
EXT, de eerste Cadillac
Pickup Truck!
Toegegeven, ik heb even
moeten wennen aan een
Cadillac als SUV “truck”, zeker
omdat het in het begin moeilijk
was er niet steeds een
veredelde Chevy Tahoe in te
zien.
Inmiddels
heeft
de
Escalade naar mijn idee veel
meer
een
eigen
smoel
gekregen, en toen ik hoorde dat
ze er een pickup van gingen
maken vond ik dat eigenlijk
meteen heel stoer.
Tijdens mijn verblijf in Amerika
zag ik vele Escalades rijden ‘in
het echt’ terwijl je ze hier in
Nederland slechts sporadisch
ziet. Als je er dan naast staat
zijn ze èècht wel groot! Alleen al
het embleem op de grille is
groter dan een bierviltje. De
neus is trouwens helemaal
imposant.
Helaas
hadden
de
ontwerpers bij GM zich er bij het
ontwerpen van de achterkant een
beetje makkelijk vanaf gemaakt.
Tot ik dus op www.cadillac.com die
EXT variant zag! Want een Pickup
heeft een laadklep, en dat zagen we
nog niet eerder op een Caddy,
begrafeniswagens daargelaten. De
Escalade EXT is een robuuste en
stoere verschijning die aan de ene
kant inspringt op de onstilbare
honger van het Amerikaanse volk
naar 4X4 trucks, maar dan wel
gecombineerd met de stijl en de
klasse die we van Cadillac gewend
zijn. Geen boerenkar dus, een imago
dat vooral vroeger nogal kleefde aan
het begrip “Pickup truck”.
Want dan kreeg men toch steeds
weer associaties met Uncle Jessie,
de oude bebaarde baas met
tuinbroek en dubbelloops geweer uit
die mateloos populaire serie uit de
jaren 80; The Dukes of Hazard. Wist
u trouwens dat ze deze onvolprezen
serie tegenwoordig weer aan het
herhalen zijn?? Ja, ik voorspel u, ook
koeienhoorns voor op de motorkap
(wel een witte 1970 DeVille Convertible natuurlijk) zullen spoedig weer
als optie verkrijgbaar zijn bij de
Cadillac dealer! Een wit pak, witte
hoed en dikke sigaar is uiteraard
meegeleverd om het geheel te
completeren.
Maar goed, slecht imago of niet, de
pickup is begonnen aan een nieuwe
inhaalslag op de automarkt in
Amerika. Zelfs de meest deftige
mensen (wel even de plooirok
optillen bij het instappen dames!)
wagen zich er daar al aan. Lekker
makkelijk: gooi maar achterin die
golfclubs en die Louis Vuitton tassen!
En nu is Cadillac dus ingesprongen
op die trend. Eerst met de Escalade,
die een groot succes is, en nu dan
met de eerste pickup truck. Op
internet zag het er veelbelovend en
vooral erg stoer uit. Een serieuze
poging de Lincoln Navigator naar de
kroon te steken.
Nu is het met dit soort dingen zo dat
ik het pas geloof als ik het in het met
eigen ogen gezien heb, want ik weet
dat ze daar bij Cadillac heel mooie
persmappen in elkaar weten te
knutselen, waarop zelfs de Cimarron
destijds nog werd afgeschilderd en
dus kon doorgaan als een “sportieve
luxe compactcar: every inch a
Cadillac.” Yeah right!! We weten
allemaal hoe dat is afgelopen. Voor
de helft van het geld had je een “full
optioned” Chevrolet Cavalier. Dan
kocht je desnoods de Cadillac
emblemen en wieldoppen los erbij en
met dubbelzijdig tape had je binnen
een uurtje je eigen ‘Cimarron’ waar
de buren uit beleefdheid dan even
jaloers naar kwamen kijken.
Met eigen ogen zien wat ervan waar
was dus. Ik had daarom het plan
opgevat om op zoek te gaan naar de
dichtstbijzijnde Cadillac dealer en
deze met een bezoekje te vereren.
Dit bleek PineBelt Automotive
Cadillac & Oldsmobile te zijn in Toms
River, een plaatsje even verderop.
Ik vond het leuk als Sean met me
mee zou gaan, maar hij was van
mening dat ik meer kans had een
behulpzame verkoper te treffen als ik
in m’n eentje zou gaan. Hij doelde
hiermee op de vorige keer dat ik in
Amerika was en een foto wilde
maken van een brandweerauto die ik
bij de vrijwillige brandweer had zien
staan. Ik vond dat fascinerende
gevaartes met hun grote chromen
bellen, adelaars, wielen en hun
sierlijke gouden letters op de zijkant.
Dan zijn onze brandweerwagens
toch maar saai en zonder enige
allure. Ik wilde dus een foto maken
van de Amerikaanse brandweerwagens en liep daarom op een
ochtend gewoon de kazerne binnen.
Een van de brandweermannen, Jim
was zijn naam, sprak mij direct aan
en vroeg wat ik kwam doen. Ik
vertelde dat ik uit Nederland kwam
en dat wij daar niet zulke fraaie
brandweerwagens hadden en of ik
deze dus van dichtbij mocht zien en
mocht fotograferen. Nou, dat was
niet tegen dovemansoren gezegd:
om een lang verhaal iets korter te
houden: hij vertelde honderduit over
de vloot en deed dit met zichtbare
trots. Wel vond hij dat een foto
maken van een brandweerwagen die
in de garage stond eigenlijk niet kon:
de wagen kwam dan niet tot z’n
recht. Zal ik hem er anders even voor
je uitrijden? Ik dacht nog, hij rijdt de
neus iets naar voren, maar nee, in
plaats daarvan legde hij de hele
verkeersstroom lam om de hele
ladderwagen eruit te rijden, waarna
hij deze op het naastgelegen
parkeerterrein parkeerde. Zelfs de
zwaailichten werden aangezet zodat
de wagen toch maar optimaal zou
uitkomen op de foto. Hetzelfde ritueel
herhaalde zich met de twee andere
wagens. Ja, men was uiterst
behulpzaam…
Een tot pickup truck omgebouwde Caddy lijkwagen!
Toen ik vervolgens thuis kwam (veel
later dan afgesproken dankzij dit hele
circus), vroeg Sean waar ik toch de
hele ochtend gezeten had.
Ik vertelde hem hoe men zich bij de
vrijwillige brandweer had uitgesloofd
voor een paar foto’s voor mij. Sean
zei daarop: Ja, logisch die kerels
reageren toch allemaal hetzelfde als
jij ze zoiets vraagt! Weet je wat er
gebeurd was als ik daar binnen
gelopen was? Ze hadden me zeker
weten weggestuurd met de woorden:
“Opzouten, we hebben geen tijd voor
je en bovendien moeten de wagens
continu stand-by zijn, dus je mag er
ook niet omheen lopen voor een
foto!” En jij loopt daar binnen in je
korte rokkie en ze trekken de hele
vloot naar buiten. Brandalarm?? Oh,
dat kan wel even wachten, eerst dat
leuke meisje even de ladderwagen
laten zien!
Vandaar dus dat Sean het een beter
idee vond om bij de Cadillac dealer
dezelfde tactiek toe te passen. Het
liep echter anders.
Allereerst moet u weten dat
temperaturen aan de Jersey Shore
(de kust) in augustus kunnen stijgen
tot boven de 40 graden. Zo ook op
donderdag 9 augustus. Gelukkig
hadden we in ons huis een airconditioner, zodat het binnen nog wel uit
te houden was. Rijden met de kap
open was echter niet mogelijk zonder
serieus risico op een zonnesteek. Ik
zat dus die ochtend lekker met een
•
Die zonneklep had er voor mij
niet op gehoeven…
Op de achtergrond Sean en
zijn “PaddyCaddy”.
ontbijtbordje op schoot TV te kijken
toen ineens de stroom uitviel. Ik
dacht eerst nog dat er een stop was
doorgeslagen, dat gebeurde immers
zo’n drie keer per week, maar buiten
waren ook de stoplichten uit, dus dat
betekende dat de gehele omgeving
zonder stroom was komen te zitten.
Ook dit was geen ongewoon
verschijnsel want door al die
duizenden airconditioners die continu
staan te snorren om het in ieder
geval binnen enigszins dragelijk te
maken, gebeurt het regelmatig dat
de “Powerplants” het niet meer
trekken.
Vanmorgen dus ook, en omdat het
na vijf minuten al behoorlijk warm
begon te worden stelde ik voor dan
maar fijn een stukje te gaan rijden. In
de auto was immers de enige plaats
waar de airco (Amerikanen zeggen:
A/C) het nog deed? Konden we toch
nog samen op zoek gaan naar Pine
Belt Cadillac & Oldsmobile!
Het is trouwens echt bewonderenswaardig hoe snel Amerikaanse
agenten tijdens een “power outage”
(stroomuitval) het verkeer op de
drukke kruispunten weer onder
controle hebben. En in de brandende
hitte, met lange broek en pet staan
ze daar te zorgen dat alle mensen in
hun koele auto’s toch veilig door
kunnen rijden zonder in een grote
chaos te belanden omdat de
stoplichten niet meer werken. Hulde!
Op weg naar de Cadillac dealer werd
onze aandacht ineens getrokken
door een vreemd uitziend vehikel dat
langs op een parkeerterrein langs de
highway stond. Het bleek een
Cadillac lijkwagen uit 1975 die door
een uitzonderlijk creatief iemand was
omgebouwd tot pickup! De rolletjes
die zich altijd op de bodem van de
laadvloer bevinden bij een lijkwagen
deden nu handig dienst om goederen
makkelijk in en uit de laadbak te
schuiven. Slim!
Het gevaarte had zelfs twee bumpers
(een raadsel waarom) en dus ook
twee sets achterlichten en zelfs de
landau
bars
(die
chromen
"kinderwagenscharnieren” die altijd
op de zijkant van een lijkwagen
zitten) waren opnieuw verwerkt en
dienden nu als een soort van stut.
Helaas had de schepper van dit
bouwsel gemeend een zonneklep
boven de voorruit te moeten
monteren, wat het geheel
tamelijk ontsierde. Maar
buiten dat vonden wij het
beiden een zeer coole
Caddy! De Escalade EXT
moest wel heel wat te
bieden hebben om dit te
over-treffen.
Want onze volgende stop
was nu dan toch eindelijk
Pine Belt Cadillac! Sean
waarschuwde mij al dat hij
binnen 2 minuten weer weg
zou zijn als er zo’n glad
jong verkopertje op ons af
zou komen met een air
van: als jullie hier alleen
maar even over onze
Cadillacs komen kwijlen en
verder geen cent te
makken hebben maak dan
maar beter weer rechtsomkeert. En
om eerlijk te zijn was ik hier ook wel
een beetje bang voor. Want toen we
binnen kwamen zagen we ze alweer
staan met hun gouden klokjes en
flitsende
stropdassen:
Autoverkopers!
We hadden het echter niet beter
kunnen treffen, want al die flitsende
jongens waren bezig de vermogende
mensen van New Jersey een STS te
verkopen en we konden zowaar
eerst even zelf rondneuzen. In de
showroom stonden twee wagens, op
het parkeerterrein echter stonden wel
een stuk of 60 DeVilles uitgestald. In
geen velden of wegen een Escalade
te zien.
Een vriendelijk ogende, wat oudere
heer vroeg ons of hij van dienst kon
zijn. Ik besloot maar meteen mijn
“identiteit” als redacteur van The
Standard te onthullen (mij niet eerst
voor te doen als een serieuze koper)
en vertelde dat ik geïnteresseerd
was in de nieuwste 2002 modellen
zodat ik als ‘correspondent’ in de
USA de primeur zou hebben van die
Escalade EXT.
De verkoper, Steve Shelly was zijn
naam, vond het leuk te horen dat
zelfs in het verre en kleine Nederland
Cadillacs verkocht worden (“is het
daar niet haast onbetaalbaar voor
mensen met een Cadillac?”) en dat
er blijkbaar ook veel mensen zijn die
liefhebbers zijn van de klassieke
modellen! Modellen die hij vroeger
nieuw verkocht had, en zijn vader
ook! Dat was leuk om te horen:
Steve verkocht al een groot deel van
z’n leven Cadillacs en had dat van
z’n vader overgenomen.
Hij scoorde meteen veel punten bij
Sean door direct het juiste bouwjaar
van diens Cadillac te noemen. Hij
vond het een fraai gerestaureerde
Cadillac die hem dan ook direct was
opgevallen toen wij de parkeerplaats
opreden. De meeste jonge Cadillac
verkopers hebben geen interesse
voor de Classics, merkte Sean op.
Steve moest hem daarin gelijk
geven, hoewel hij er direct aan
toevoegde dat niet alle oude Cadillac
als Classics mochten worden
bestempeld. Ik haakte daarop in door
de Cimarron te berde te brengen.
Tsja de Cimarron, dat was me wat,
zei Steve. Toen Cadillac daarmee op
de proppen kwam snapten we daar
helemaal niets van. Toch moesten
we ze verkopen en er enthousiast
over praten tegenover klanten. Best
moeilijk.
Maar, zei ik, er zijn ook vele
Cadillacs geweest die je met plezier
en met volle overtuiging moet
hebben aangeprezen, zoals de
Eldorado bijvoorbeeld? “Oh jazeker!
Maar ook daar zal spoedig een einde
aan komen.”
Steve vertelde met spijt dat ze bij
Cadillac besloten hadden dat het
doek binnenkort definitief zou gaan
vallen voor de Eldorado! Dit bericht
kwam bij mij aan als een mokerslag,
want hoewel ik die geruchten ook al
had gelezen, dacht ik toch niet dat ze
bij GM zo stom zouden zijn dit plan
door te zetten en de Cadillac der
Cadillacs uit de productie te halen.
Helaas, het was toch echt waar.
Steve vond dit eveneens zeer spijtig
en ook geen slimme zet van “de
Baas”, maar what can you do?
Ik was echter gekomen om de
nieuwe modellen vers van de pers te
kunnen bewonderen en dan dus
vooral die pickup. In Nederland zal
deze immers niet verkocht gaan
worden. Helaas, helaas, de 2002
modellen kwamen pas in november
in de showrooms te staan. Dat was
jammer.
Hadden ze dan helemaal nog geen
nieuwe modellen? Zelfs geen 2001
Escalade? Ja, een 2001 Escalade
serieuze kopers waren. Steve wilde
op mijn verzoek wel met liefde even
poseren bij de Escalade. Ik had in
mijn achterhoofd namelijk al de
productie van deze Standard en
daarin kon zijn foto toch niet
ontbreken?!
was er wel, maar daar was iemand
net even mee weg. Eén exemplaar
dus maar, tegenover 60 DeVilles.
Vreemd. Wel kon Steve mij een
wereldprimeur bezorgen door een
fax van Cadillac te laten zien die juist
deze morgen was binnengekomen bij
alle dealerships over de onthulling
van de opvolger van de Catera, de
Cadillac CTS. Nou, primeur of niet,
dat was niet echt om vrolijk van te
worden. De zoveelste Opel-kloon.
Het was duidelijk dat Steve ook niet
erg enthousiast was met deze
opnieuw tegenvallende beslissing
van zijn Baas, maar ik had het idee
dat hij ook dacht: ‘het zal mijn tijd wel
duren’.
Daar kwam een snelle
verkoper het parkeerterrein oprijden in een
2001 Escalade in de
fraaie
kleur
Green
Envy. Steve stelde voor
deze auto dan even van
dichtbij
te
gaan
bekijken, had ik toch
iets om te schrijven
voor The Standard. Hij
moest eens weten wat
ik toch nog allemaal
weet neer te pennen
zonder ook maar één
2002 Caddy van dichtbij
te hebben gezien!
En
ja,
die
2001
Escalade had ik ook
eigenlijk al heel vaak
zien rijden, maar toch
wel leuk om hem eens
van dichtbij te bekijken.
Steve liep met mij mee
naar buiten, waar de
verzengende
hitte
meteen op je in hakte. Zelfs al had
de 2002 Escalade EXT op dit
parkeerterrein gestaan, dan had ik
waarschijnlijk de puf niet gehad om
er uitvoerig omheen te lopen. De
enige plaats waar het uit te houden
was met deze temperaturen was in
de koele showroom. De 2001
Escalade is vooral als je er vlak
naast
staat….kolossaal!
Binnen
baadt men in ongekende luxe (zelfs
voor Amerikaanse SUV-begrippen)
en de zachte lederen stoelen zijn een
goed en geldig excuus voor een
extra rondje om de kerk.
Nu heb ik er spijt van, maar ik durfde
Steve toen niet in verlegenheid te
brengen door ook nog eens te
vragen om een proefrit. Ik was bang
dat hij dan geen nee durfde te
zeggen omdat hij het zo leuk vond
om een meisje uit Nederland zijn
Cadillacs te laten zien, maar dat hij
dan achteraf misschien wel gezeur
zou krijgen met zijn baas omdat het
wel duidelijk was dat wij geen
Geen Cadillac Pickup Truck dus, en
ook geen rij-impressie van de 2001
Escalade, maar wel een hele stapel
gloednieuwe folders, compleet met
kleurenstalen. Geweldig! Ik beloofde
Steve dat ik hem The Standard zou
toesturen als hij uit was (was stom
genoeg vergeten er één voor hem
mee te nemen) en Steve beloofde
mij een folder van de nieuwe
•
Steve poseert op mijn verzoek
bij de Escalade en heeft daar
zichtbaar lol in.
Eldorado (de laatste) toe te sturen en
een van de Escalade EXT wanneer
deze binnen waren. Hij gaf mij dus
een dealership-kaartje en schreef
daarop zijn naam. Ik zei dat ik de
enveloppe wel ter attentie van hem
zou opsturen, want dat anders de
snelle jongens the Standard wel
eens stiekem zouden kunnen
onderscheppen.
Wij bedankten hem nogmaals
hartelijk en hij hield hoffelijk de deur
voor ons open. De andere verkopers
keken (waarschijnlijk met gemengde
gevoelens) toe.
Thuisgekomen
–we
hadden
inmiddels weer elektriciteit- ging ik
natuurlijk meteen eens fijn al die
prachtige folders bekijken. Steves
kaartje viel uit één van de folders en
toen Sean dit opraapte riep hij:
“Ahaaa! Ik wist het wel!”
Wat is er dan? Vroeg ik. “Oh yeah,
zie je wel, als ik het niet dacht. Of jij
nu bij de brandweer gaat kijken of bij
een Cadillac dealership naar binnen
loopt, de deuren gaan toch verder
voor je open dan voor de meeste
anderen!” Maar waarom dan toch?
Bleef ik zeggen. Sean gaf mij het
kaartje waarop met fraaie drukletters
“Pine Belt Cadillac & Oldsmobile
Tom’s River”
stond en Steve’s
naam. Niets vreemds aan te zien, ik
zou hem immers een Standard
opsturen?
Toen draaide Sean het kaartje om.
Op de achterkant stond met
handgeschreven letters zijn privé
adres. “I told you so: they’re all the
same!” Riep Sean triomfantelijk uit.
“Weet je wat er was gebeurd als ik
daar in m’n eentje was binnen
gelopen??”
Jaja, Lief, ze hadden je hoogstwaarschijnlijk weggestuurd met de
woorden: “Opzouten, we hebben
geen tijd voor je en bovendien
moeten de wagens continu stand-by
zijn, dus je mag er ook niet omheen
lopen voor een foto!”
Steve, thanks for your time, the
brochures and for showing us
around.
I hope to be back and have a test
drive in the new Escalade EXT
someday soon!
Greetings from the Netherlands!
Leontien
Te koop
3 Cadillacs ‘59 voor onderdelen: Cpe, Four window Sedan, Series 75.
Inl. André Dortangs, tel. 046-4422601
Te koop gevraagd:
Het boek Cadillac Motor Cars 1950-1959, auteur R. Schneider, ISBN 0917104-02-1. Indien er leden zijn die artikelen of foto’s van (hun eigen)
Cadillac Sedan de Ville uit 1958 hebben en dit willen opsturen zou ik dit
zeer waarderen.
Inl. Robert Krauts, Averbeek 38, 7037 BM Beek (Bergh) tel. 0316532120
Te koop:
Cadillac Coupe DeVille uit 1973. Wit met donkerblauw vinyl dak, APK,
IMPCO gasinstallatie, airco. Alles werkt, goede auto, pr.n.o.t.k.
Inl. G.A. Pater, tel: 0523-261169 of email: [email protected]
Te koop:
Cadillac de Ville Conv ’65, nw motor en bak, compleet gerestaureerd,
foto rep. aanwezig als ook rekening (ca. ƒ 90.000), tax. waarde ƒ
55.000, APK, vr.pr ƒ 45.000, Seville ’79, LPG, geen APK, in nette staat
met licht optisch werk, ƒ 4000, Eldorado Biarritz, ’85, dakschade, geen
kenteken, geen roest, ƒ 4500, Seville Elegante v. onderd./loop, ƒ 3000,
Eldorado ’80, blauw, rood interieur, tikje in motor, geen APK, ƒ 7000,
Eldorado ’79, wit met rood leder interieur, geen APK, ƒ 9950, Seville
’87, lekke koppakking, continental kit, geen APK, geen roest, ƒ 5000.
Inl. Gert Sterken, 06-51919516
Te koop:
Cadillac Fleetwood Limousine, bj. 1967, Nl. kenteken, kleur wit, motor
gereviseerd, enig plaat-en spuitwerk nog te doen, diverse nieuwe
onderdelen aanwezig, meeneemprijs ƒ 6000
Inl. G.van Daele, tel. na 19.00 uur, 0321-315100
Te koop:
Cadillac Allante 1987, metallic grijs, rode lederen bekleding, ingevoerd
1997 uit California, alle opties, grote beurt, met soft en hardtop, alle
opties, grote beurt + APK, LCD dashboard, alles elektrisch, nergens
roest, volledige historie en garage nota’s, vraagprijs ƒ 42.500.
Inl. G. Hilhorst, 06-25001000
Te koop:
Cadillac Sedan de Ville ’68, vr.pr. ƒ 15.000.
Inl. R. Wisse, tel 073-6562551
Te koop:
Cadillac Sedan 1953, originele ongerestaureerde staat, mint groen,
geheel compleet met platenspeler, vr.pr. ƒ 58.000.
Inl. P.H.Lodewijkx, tel. 035-5316105
Te koop
Cadillac Eldorado Convertible 1966, zeer mooie auto, witte auto met
rode bekleding alles in prima staat, vraag prijs ƒ 30.000.
Inl. Agaath Edeling, 06-53911777
Te koop:
Cadillac Brougham 1967, ps, pb, pw, ps, alle opties, eerste eigenaar,
black plate California, vr.pr. ƒ 21.750,-, ook onderdelen Cadillac Six
window Sedan de Ville, achterruit, strippen, deuren, kofferdeksel enz.
Te koop gevr.onderdelen van ‘55 Coupe de Ville of sloper en 331 blok.
Inl. Richard Kalisvaart, tel. 0180-621945, 06-54345348
Te koop:
Originele Cadillac uitgaven: owner manual (gebruikershandl.) ca. ƒ65,
shop manual (werkplaatshandboek) ca. ƒ175, body service manual
(carrosserie handboek) ca. ƒ145, voor div. bouwjaren op voorraad vanaf
1963-1978, fuel door filler, kunststof vulplaat in achterbumper ter
plaatse van kentekenplaat en brandstof vuldop voor 74-78 Eldorado
ƒ125, convertible top parade boots, set van 2 glasfiber panelen om de
geopende cabrioletkap af te dekken, voor Cadillacs van ‘71-‘76 ƒ1975.
Inl. Rob Peters, tel. 038-3762671 of 06-54782247
Te koop:
Cadillac Coupe de Ville ’73, met alle denkbare opties, schuifdak, ABS,
spaakdoppen, zie voorkant Standard nr 5 2000, in prachtige staat, vaste
prijs ƒ 27.500, inruil mogelijk.
Inl. Mario van Maldegem, 06-26058612
Te koop:
Coupe de Ville 1970, wit, ƒ 24.000, Eldorado Convertible 1975, blauw,
ƒ 13.500, Eldorado Convertible 1976, groen, ƒ 10.000, Eldorado
Hardtop 1977, goudbruin, ƒ 10.000, Coupe de Ville ’66 LPG, ƒ 16.000,
div. onderdelen en boeken. Dubbele uitlaat voor 1959/1960 Cadillac,
witte cabrio. kap Eldorado ‘71-76
Inl.: Koen Ongkiehong, tel/fax. 070-3630492, 06-24804408
Te koop:
Diverse nieuwe en gebruikte onderdelen voor Cadillacs waaronder
Eldorado’s uit ‘67-‘78. Fenderskirts Eldo’s 71-74, div. wieldoppen, LPGinbouwsets Impco of OHG. Nieuwe remdelen, dynamo’s, startmotors,
waterpompen, benzinepompen, pakkingsets, fuseekogels.
Inl.: Peter Onken, tel. 0251-248361 of 06-53287347
Te koop:
Cadillac Eldorado 1981, goud, 4-6-8 injectie motor, verbruik 1 op 10,
fraaie leren bekleding, hifi installatie, alle opties, ƒ 12.500
Inl. N. Jansen, tel. 0525-652553
Te koop:
Cadillac Eldorado 1968, zwart, zwart stoffen interieur, vorig jaar
geimporteerd, gaaf, Impco LPG, in Amerika overgespoten, nieuwe
aandrijfassen/ voorwielophanging/ banden/ luchtschokbrekers/, trekhaak,
vraagprijs ƒ 20.000.
Inl. Kor Zuidema, tel. 0566-623898, 06-21820828.
Te koop:
Cadillac conv. ’64, rood, wit dak, g.staat, ƒ 27.500, ’69 Ford F100 Pick up,
rood, LPG, gerev. motor + automaat, ƒ 27.500
Inl. Mees van den Langenberg, 070-3561511
Te koop:
Coupe de Ville, 1970, bruin metallic, zwart vinyl dak, zwart leren interieur.
Redelijk bod gevraagd.
Inl. G.J.Hoffman, 023-5615929
CCN’ers mogen gratis adverteren, uw advertenties worden 2x
geplaatst, eventuele wijzigingen en/of herplaatsing gaarne doorgeven
aan Koen Ongkiehong, Tel. 070-3560035, fax. 070- 3630492, Email: [email protected]
Niet leden kunnen voor ƒ 25 een advertentie plaatsen.
De rubriek vraag en aanbod wordt geplaatst op de internet site van
de Cadillac Club Nederland: www.cadillacclub.nl

Cadillac stationwagons

We sel for Cad 1936–ea - Cadillac Club Nederland

The Standard - Cadillac Club Nederland

The Centennial Celebration

Rondrit 9 oktober!! de laatste van dit jaar!!

redactie - Cadillac Club Nederland

The Standard - Cadillac Club Nederland

2014.06.11 Listing.xlsx

WIJZIGINGEN VOORBEHOUDEN Afstamming 149 Indoctro x Lux

Katie Mitchell, de Brandstichter 2015.

SpanoTech® Standard

facts & figure_bijbaantje

Volledige gegevens en printen (pdf)