CADILLAC CLUB NEDERLAND
Opgericht 7 januari 1990
Aangesloten bij de F.E.H.A.C.
Voorzitter:
Rob Wiegers
Prins Bernhardstraat 15
3981 BC Bunnik
Telefoon: 030-6563869
Secretaris en
ledenadministratie:
Bert Atsma
Oranjelaan 4
2641 JK Pijnacker
Telefoon: 015-3695638
Fax: 015-3640646
Email: [email protected]
Penningmeester:
Edwin Otten
Luitenant Maltbystraat 48
3621 KN Breukelen
Telefoon: 0346-251177
Fax: 0346-261123
Email: [email protected]
Algemeen
bestuurslid,
redactie:
Ruud Gersons
Eikenlaan 9
3707 SB Zeist
Tel: 030-6913046
Email: [email protected]
Algemeen
bestuurslid en
evenementen
coördinator:
Linda Heinhuis
Hellenbeekstraat 58
8081 HX Elburg
Telefoon: 0525-685958
Email: [email protected]
Kopij adres:
Leontien van Brummelen
Van Leeuwenhoekstraat 87
1222 SH Hilversum
Telefoon: 035-6853792
E-mail: [email protected]
Technische
commissie:
Bouwjaren voor 1961:
Ton Christiaanse, tel: 030-2314451
Bouwjaren 1961-1976:
Koen Ongkiehong,
tel: 070-3560035 of 06-24804408
Eldorado’s van 1967-1978:
Peter Onken, tel: 0251-248361 of
06-53287347
Bouwjaren 1968 - 1985
Bart Ossewaarde, 06-52458012
INTERNET:
Webmaster:
http://www.cadillacclub.nl
Ruud Gersons: [email protected]
De CCN is gelieerd met de Amerikaanse
Cadillac LaSalle Club, POB 1916 Lenoir, NC 28645, USA
E-mail: [email protected]
The Standard verschijnt 4 x per jaar
Ontwerper voorkant The Standard: Andréas Mol.
Uitgever: Benelux Press Image Center B.V.
Tel. 070-3876167 Email: [email protected]
The Standard
Jaargang 13, nummer 1, 2002
Inhoud:
Inhoud
Onder de hamer
Ledennieuws
Van de Redactie
Een terugblik door Koen Ongkiehong
Notulen van de ALV
De “stoelendans” - wijzigingen in het bestuur
Even voorstellen…Ruud Gersons
Van de Webmaster
Even lachen: brieven van verzekeringnemers
Evenementen agenda
Notulen bestuursvergadering 1 februari 2002
Uitnodiging technische dag te Veenendaal
Uitnodiging tourrit Loosdrechtse Plassen
Uitnodiging De Oosterscheldetour
De CCN verwelkomt: De Cimarron!
The Cadillac Models and Toys File
De grote automobiel ontwerpers bij GM,
deel 10:
9 Oldtimers op weg naar Rome, deel 2
Mr. King’s Cadillac
Route 66 – deel 6: Arizona
Carthedral, de ArtCar van Rebecca Caldwell
Cadillac Back on the Track! - LeMans 2002
Vervuiling in de motor
De digitale Cadillac–t@mt@m
Road test: de nieuwe Cadillac CTS
Fehac nieuws
Cadillac XM Satellite Radio
The Standard TrendWatch: “Caddy Bears”
Vraag en aanbod
1
2
3
4
5
6
8
9
10
11
12
13
14
16
18
20
22
26
30
36
38
42
45
48
49
50
52
54
55
56
Oplage The Standard: ca. 450 exemplaren.
Contributie leden:
Partnerlid:
Contributie donateurs:
Inschrijfgeld leden en donateurs:
Tarieven advertenties:
€ 45,- per jaar.
€ 27,- per jaar.
€ 27,- per jaar.
€ 10,op aanvraag.
Toegelaten automobielen: Cadillacs en LaSalles.
Postbank girorekening nummer: 7310062
t.n.v. Cadillac Club Nederland, Breukelen of
ING Bank Bodengraven nummer: 67.49.01.118
t.n.v. Cadillac Club Nederland, Breukelen.
Bij betalingen gaarne uw naam, adres en lidmaatschapnummer
vermelden.
Adverteerders:
USA Cars Hoogezand
Expertise groep Nederland
Cadillac Boeken
Fa. Hoogeveen, Auto-Electric-Dieselservice
Cadillac USA Parts Supply
Automax uitlaatsystemen
Gebr. Van Orsouw gasinbouw
M. van der Putten & Zonen B.V
ABC Assurantiën
Zijl assurantiën
Dreamcars
McVey’s
2
14
15
35
37
41
44
47
53
53
Geachte leden,
Zo, de winter hebben we erop zitten, en voor de meeste betekent dit dat ook de winterstop van onze auto’s
weer voorbij is.
Onze eerste bijeenkomst van dit jaar viel wel op een heel gunstige dag. Droog, zonnig en redelijk warm. De
opkomst was boven verwachting en velen van u waren met de Cadillac gekomen, die stond te blinken in het
vrolijke zonnetje. Niet voor iedereen was deze entree van het seizoen weggelegd: tijdens de begroetingen
bleek al gauw dat de degene die met hun doordeweekse wagen verschenen zulks niet deden uit overwegingen
van zuinigheid. Startproblemen zijn nu eenmaal het gebruikelijk gevolg van de winterslaap. Ook de accu van
ondergetekende gaf problemen. Ik had nog wel de week voorafgaand aan de vergadering met Vincent een
rondje gereden nadat we samen een nieuwe startmotor hadden gemonteerd. (samen wil in dit geval zeggen
dat ik voor een maaltijd en een biertje zorgde en Vincent voor de startmotor: een kwestie van taakverdeling).
Maar dit was blijkbaar niet genoeg. Een nieuwe startpoging op zondagmorgen leverde hoogstens een wat
klaaglijk geluid, helaas…de late nachtvorst bleek roet in het eten te hebben gegooid.
De opkomst bij de ALV 2002 was zoals gezegd prima. Ook aan stemming en de sfeer heeft het niet ontbroken.
We hamerden ons met een verbazingwekkend tempo door alle agendapunten heen. En om half vier was het al
weer achter de rug: een groot deel van het oude bestuur is afgetreden en het nieuwe bestuur kon zitting
nemen.
Het verslag van de vergadering leest u verderop in dit blad, maar ik wilde vanaf deze pagina de vertrekkende
bestuurders nog even bedanken voor hun soms jarenlange trouwe inzet. Ria, Bernadette en Koen, en Linda
bedankt!
En last but not least: Bert, Edwin, Ruud en Linda welkom! Ik heb er het volste vertrouwen in dat we er met dit
bestuur en hulp van u allen een goed jaar van kunnen maken. Tijdens de vergadering zijn al weer twee nieuwe
evenementen aangeboden dus het begin is er!
ROB WIEGERS
Lidnr.
685 R. v/d Stroom
Adri Piecklaan 37
3739 LG Hollandsche Rading
035-5771881
686 F.A.M. Klomp
Uranus 2
3402 JD IJsselstein (Utr)
030-6876213
687 Cafe Marktzicht
Postbus 485
8070 AL Nunspeet
’65 DeVille convertible
688 M.J.C.M. v. Kessel De Zicht 33
5056 MR Berkel Enschot
013-5335463
’69 DeVille convertible
689 P. Waljaard
Oostvlietstraat 7
2271 RJ Voorburg
070-3869910
diverse
690 M.A.H.Konings
Planker 3
5721 VG Asten
0493-697063
’73 Eldorado
691 F.J.H. van Uden
Servaasstraat 10
5737 AR Lieshout
0499-425266
’73 Sedan DeVille
692 R. Kuper
Nijeveenseweg 113
7942 JL Meppel
0522-263007
diverse
693 J. van Kalker Jr.
Doorsneeweg 35
9663 HJ Nieuwe Pekela
694 M. Bastiaanse
Nw. Keyenbergseweg 130 6871 VX Renkum
0317-314759
695 M.J.C. Kamphuis
Verl. Maanderweg 51
06-12263468
696 M.J.M. Dek
Agamemnonstraat 29-II 1076 LP Amsterdam
06-51074939
697 P. Tuijnder
Postbus 27
2840 AA Moordrecht
0182-376359
698 W.F.M. Buschers
Wemenstraat 25-B
7551 EV Hengelo
699 N. Rood
Bakkerstraat 90
1611 CW Bovenkarspel
0228-514380
’57 Fleetwood
700 M.N.C. v/d Putten
Mozartstraat 29
2162 AH Lisse
0252-415028
’57 Fleetw. 60 Special
701 B. Klinckenberg
Belgieplein 18
5628 XJ Eindhoven
702 J. Meijer
Ermelosestraat 82
2573 TH Den Haag
070-3620297
703 R. v/d Esschert
Hagensweg 14
7274 AL Geesteren (Gld)
0545-482092
704 van Limpt
Postbus 88
5420 AB Gemert
706 F. v/d Weyer
Drie Eikenstraat 105
2200 Herentals – België
014-222156
’61 Eldorado
707 M. Neitzke
Grotestraat 10
6067 BR Linne
0475-462082
’59 Sedan DeVille
708 W. Neitzke
Grotestraat 10
6067 BR Linne
0475-462082
partnerlid
73 K.J. Kok
Riebroekseweg 15
3853 PB Ermelo
530 D. Leutscher
Ansfriedstraat 4
7415 XA Deventer
408 W. Roelofs
v.d. Bergsweg 10
7442 CK Nijverdal
436 G. Sterken
Muzenlaan 55
5741 NW Beek en Donk
tel. = hetzelfde
472 T. Valks
Lindestraat 15
6096 BW Grathem
0475-451685
683 M. Timmers
Bonkstel 20
5721 TP Asten
0493-697630
304 J.C.M. v. Zundert
Huisakkerstraat 7
4891 ZM Rijsbergen
tel. = hetzelfde
6713 LD Ede
diverse
’67 Sedan DeVille
’49 Fleetw. 60 Special
partnerlid
partnerlid
Adreswijzigingen:
Een vuurdoop
Deze Standard, nummer 1 van 2002 is voor mij een heel bijzondere. Koen Ongkiehong heeft inmiddels zijn taken als collegaredactielid naast zich neergelegd en zal zich meer zal gaan richten op technische adviezen. Op de bladzijde hiernaast geeft hij
een terugblik op de afgelopen jaren. Jammer is het wel, want het waren altijd gezellige “sessies”, die redactiebijeenkomsten.
Maar het leven gaat verder, en reeds in december (het kerstnummer lag net in de brievenbus) besloot ik mij op een nieuwe
uitdaging te gaan storten: het geheel op eigen kracht een Standard in elkaar zetten. Met opzet heb ik mensen actief attent
gemaakt op mijn strakke deadline, ook om mijzelf in te dekken. Ik wilde hiermee voorkomen dat ik anders op het laatste
nippertje alles nog zou moeten opmaken en invoegen. Het bewijs dat dit alles gelukt is heeft u op dit moment in handen, en om
eerlijk te zijn: daar ben ik best een beetje trots op!
Natuurlijk weet u ook dat dit alles niet mogelijk zou zijn geweest zonder de hulp van onze trouwe “schrijvers” en oplettende
leden die mij als redactie op diverse interessante artikelen attent hebben gemaakt. Opnieuw kan ik dus melden: blijf dit vooral
doen! Ik heb deze Standard weer met veel plezier voor u tot stand gebracht, voor de leden en door de leden!
De “stoelendans”
Op bladzijde 8 en 9 kunt u kennismaken met de nieuwe bestuursleden, die op de Algemene Ledenvergadering van 17 februari
j.l. zijn aangesteld. Linda Heinhuis blijft zitten op het Cadillac pluche, maar zij gaat binnen het bestuur een andere taak
vervullen, het lijkt daarom een beetje op een stoelendans. De Redactie wenst het nieuwe bestuur veel succes en wijsheid toe bij
het vervullen van haar taak!
Technische dag
Noteer meteen 13 april in uw agenda, want deze datum is reeds zeer nabij wanneer u dit leest. Op deze datum zal het eerste
CCN evenement van dit nieuwe seizoen plaatsvinden, een technische dag te Veenendaal. Dan heeft u de gelegenheid uw
Caddy op de brug te zetten en e.e.a. eens grondig te (laten) inspecteren. U hoeft niet technisch te zijn om mee te doen, want
aan techneuten zal het die dag gegarandeerd niet ontbreken. En wie weet leert u er nog wat van!
Zie ook de evenementen agenda op bladzijde 12 voor diverse andere fantastische evenementen!!!
De digitale Cadillac–t@mt@m
Reeds lange tijd is er een plan om meer CCN informatie per email te gaan verspreiden. Wij vragen daarom uw medewerking bij
het aanleggen van een database met emailadressen. Hoe u aan deze database kunt bijdragen leest u op bladzijde 49.
Een vreemde eend
Wij hebben vanaf heden een vreemde eend in de CCN-bijt! Het betreft een nog niet eerder geïdentificeerd voertuig, dat door de
eigenaar toch wel als Cadillac wordt aangemerkt. De Redactie ging er uiteraard meteen op af om dit voor haar lezers te
onderzoeken, en kwam met een onthullend verslag. Lees er alles over op bladzijde 20!
Models & toys
Gelukkig na een lange radiostilte weer nieuws van de Modelredactie. Hans Wansink brengt u de laatste nieuwtjes op het gebied
van modelbouw en ook de liefhebbers van de “slotracers” worden hierbij niet vergeten.
9 Oldtimers – de ontknoping
Weet u het nog? Dat prachtige reisverhaal van Leo de Wit die met zijn Eldorado als bezemwagen in het voorjaar van 2001 een
groep wielrenners begeleidde bij hun fietstocht van Amsterdam naar Rome? In dit nummer kunt u de ontknoping lezen van dit
avontuur. Maar ik wil u best vast even geruststellen: het loopt allemaal goed af!
Mr. King’s Cadillac
Monique de Hoop heeft voor the Standard een prachtig verhaal uit the Selfstarter vertaald in het Nederlands. De redactie is erg
blij met dergelijke bijdragen, omdat we op deze manier ook leden die de Engelse taal niet machtig zijn kunnen laten
meegenieten van de artikelen uit dit blad van onze colllega-Cadillacclub.
Carthedral, de ArtCar van Rebecca Caldwell
Tot slot wil the Standard u introduceren aan een heel ongewone maar bijzondere Cadillac: het is Carthedral, een zogenaamde
ArCar, die bedacht en gebouwd is door Rebecca Caldwell uit Berkeley, California. De Redactie werd op deze creatie attent
gemaakt door mede-lid Hans Ackermans en legde meteen een overzees contact. Rebecca heeft mij reeds laten weten dat zij
graag een keer een bezoekje aan ons land brengt, en overweegt zelfs haar Carthedral dan mee te nemen! Een hele (prijzige!)
onderneming, maar wellicht dat er na het lezen van het artikel op blz. 42 leden zijn die dit project eventueel willen sponsoren…
Copij voor Standard nummer 2 kunt u (liefst digitaal) inzenden tot 9 juni 2002!
Ik wens u heel veel plezier toe bij het lezen van deze Standard!
Leontien van Brummelen
Allereerst wil ik de leden hartelijk
bedanken
voor
het
mooie
afscheidscadeau (een in leer
gebonden Europese wegenkaart
met Cadillac inscriptie) en de
lovende woorden van Leontien in
de afgelopen ledenvergadering.
Na 6 jaar trad ik af als bestuurslid
van de CCN. Ik was niet
herkiesbaar
omdat
een
bestuurslid niet meer dan 6 jaar
achtereen mag aanblijven. Voor
mij dus wat meer vrije tijd in de
komende tijd. Binnen de club hield
ik mij voornamelijk bezig met het
clubblad en de technische zaken.
Die jaren zijn snel omgegaan en
hebben veel opgeleverd. De club
groeide van zo’n 150 leden naar
bijna 400. Het clubblad kreeg de
naam “The Standard”, groeide van
A5 naar A4 formaat en kreeg het
laatste jaar een mooie kleurenomslag.
CCN-lid Rob Kortekaas ging het
clubblad drukken en dank zij Ruud
Gersons kreeg de CCN een mooie
Website. Internet werd een steeds
belangrijkere informatiebron.
Veel leden en hun Cadillacs heb ik in
die jaren leren kennen en ik hoop dat
ik in de komende jaren de contacten
kan versterken. Ik ben van plan om
mij te blijven inzetten voor de club.
De nadruk zal wel gaan liggen op het
technische vlak. Mijn bijdrages aan
het redactionele werk zullen zeker
gaan afnemen maar met Leontien
van en Ruud Gersons zal The
Standard zeker een goede toekomst
hebben.
Zoals de meesten van u weten heeft
Ruud de CCN-site opgezet en zal hij
zijn kunsten ook tot uiting laten
komen in de komende Standards en
de verdere presentatie/promotie van
onze club en Cadillacs. Ik wens hen
en de nieuwe bestuursleden veel
succes en plezier toe in hun werk.
U zult van mij technische verslagen
kunnen verwachten en de rijervaringen met mijn Cadillacs. Ook de
rubriek vraag en aanbod zal ik
blijven verzorgen.
Mijn ’66 Coupe de Ville alias de
gifkikker, waarover u in de laatste
Standard kon lezen is met pensioen
gegaan, in totaal heb ik er 80.000 km
mee gereden. Het werd zo
langzamerhand tijd dat hij het
rustiger aan zou gaan doen en
andere Cadillacs zijn werk zouden
overnemen. Hij doet het nog goed en
het enige serieuze probleem is het
hoge olieverbruik. Sinds kort rijd ik
met een “verse” Cadillac Coupe de
Ville uit 1976, alias de Nanny, die ik
afgelopen jaar in California kocht.
Diverse andere CCN-leden zien dit
ondergewaardeerde Cadillac slagschip als toekomstige klassieker en
overwegen er een aan te schaffen.
Dat kan ik iedereen aanraden want
het zijn zeer comfortabele, degelijke,
technisch goed geconstrueerde en
eenvoudige
wagens,
praktisch
zonder elektronica. Mijn ’76 Coupe
had slechts 50.000 km gereden en is
inmiddels op gas omgebouwd. Ik
hoop hier een goede tijd mee
tegemoet te gaan.
Ook mijn pink Eldorado Convertible,
alias the zuurstok is op straat gezet
en is al voor diverse trouwerijen
geboekt. Op het mooie weer zullen
we nog wel even moeten wachten
maar hij is gelukkig waterdicht.
Bijna 5 jaar jaar heb ik gebruik
mogen maken van een prachtige
sleutelruimte naast het bedrijf van
Marius Zwolsman in Delft. Samen
met Marius en Erwin van Ditmars
heb ik daar flink gesleuteld aan
tientallen Cadillacs. Diverse leden
zijn hier wel eens geweest. Helaas
kunnen wij deze garage niet meer
gebruiken en kunnen dus niet meer
naar hartelust sleutelen. Veel
onderdelen die hier in de afgelopen
jaren zijn verzameld moesten
worden afgevoerd naar de loods van
Marius en enkele Cadillacs werden
tijdelijk op straat gezet. Binnenkort
zullen veel onderdelen worden overgebracht naar ons
nieuwe lid van de
technische
commissie Bart Ossewaarde uit Eindhoven. Bart is een
student aan de TU
in Eindhoven die
zeer goed kan
sleutelen
en
steeds meer kennis
krijgt
van
Cadillacs. In de
laatste jaren heeft
hij een aardige
verzameling onderdelen opgebouwd.
Als gevolg van het wegvallen van
onze sleutelruimte wil ik een paar
Cadillacs verkopen, waaronder een
zeer bijzondere groene Cadillac
Eldorado Convertible met een 8,2
liter motor met benzine injectie.
Misschien een interessant object
voor een van de leden? Aan deze
wagen moet het een en ander
gebeuren maar dat is hij zeker
waard. De achteruit van de automaat
is kapot maar ik kan er een goede
losse automaat bijleveren. Voordat ik
deze Eldo kocht, woonden er een
paar muizen in met als gevolg dat
het schuimrubber van de witte
achterbank als kruimeltjes op de
vloer lagen. Tijdens mijn vakantie in
Amerika heb ik een goede bank
gevonden en diverse nieuwe delen
gekocht zoals een dak, een groen
tapijt en achterste fillers rond de
liggende achterlichten.
Op de komende technische dag in
Veenendaal op 13 april hoop ik u te
zien. Het bedrijf waar wij zijn
uitgenodigd is gespecialiseerd in
auto-elektra en beschikt over twee
bruggen. Ik zal op die dag
technische literatuur meenemen. U
kunt zich voor deelname bij mij
aanmelden en eventuele vragen
vooraf per fax, telefoon of e-mail
stellen: Telefoon: 070-3560035 of
06-24804408,
fax 070-3630492.
Email:
[email protected].
In de volgende Standard wil ik een
stuk schrijven over motor-problemen
van Cadillacs en ervaringen met
goede/slechte reparatie adressen
voor Cadillacs.
Als u tips heeft vernemen we die
graag van u!
Koen Ongkiehong
Zondag 17 februari jl. zijn zo'n 50 leden bijeen gekomen om gezellig te vergaderen. En gezellig was het wel. Natuurlijk er
moest vergaderd worden, maar dat ging erg vlot. Ook zijn er nieuwe gezichten in het bestuur gekomen en bekende
gezichten gaan nu weer aan de zijlijn staan. Je leest het ook in de notulen hoor, maar toch even melden, Edwin Otten, Bert
Atsma en Ruud Gersons zijn de gelederen komen versterken. Ook heeft er een mini stoelendans plaatsgevonden, want,
ondergetekende heeft haar plekje van het secretariaat afgestaan aan Bert Atsma en ik ga evenementen doen. Nu moet je
niet gaan denken dat ik het niet meer leuk vond om te doen, dat zeker niet, maar ik heb het in de loop der jaren wel steeds
drukker gekregen.
En ik ga het nog drukker krijgen, want (en iedereen mag het nu weten) ik ben in blijde verwachting van ons tweede kind!
Eind augustus moet het ongeveer gaan gebeuren. Niet gelijk van je stoel springen en in paniek roepen hoe het nu met het
jaarevenement moet, dat komt allemaal goed, dat beloof ik u.
Ik ben dus van stoeltje verwisseld in de ijdele hoop het iets rustiger te gaan krijgen. Maar dat wachten we nog even af. Ik zal
me natuurlijk wel voor de volle 101% inzetten. Nou, om gelijk maar even over evenementen te gaan zeuren........ We
hebben niemand om de openingsrit in april te doen, dus het evenement van Ruud Gersons in mei zal de openingsrit
worden. Ik vind het heel vervelend maar met bijna 400 leden mag je toch echt wel 6 ritten in een jaar kunnen doen. Nou
blijkbaar niet.
Mensen, ik kan maar een ding zeggen, het is niet moeilijk!!! Bovendien zit ik niet in het bestuur om uit mijn neus te
peuteren. Ik zal u helpen waar ik kan als u er niet uitkomt. Samen komen we er zeker uit. Dus chroom niet en bel/fax/mail
me want ik/we kunnen nog wat ritten gebruiken dit jaar. En je mag je ook al aanmelden voor volgend jaar, dan heb je
zeeeeeeeeeeën van tijd voor de voorbereiding.
Dus lieve, lieve, lieve leden, denk er eens over en ik hoor van jullie!
Groetjes, Linda Heinhuis,
Evenementencoördinator
JAWEL !! Ria is succesvol geweest in het vinden van een nieuwe penningmeester: Ik ben al sinds mijn zesde levensjaar
gek op Amerikaanse auto's in het algemeen en Cadillac's in het bijzonder. Waarom? Ik denk omdat ze groot en comfortabel
zijn en vooral ook anders zijn dan al die andere auto's die in Nederland rondrijden. Ik heb een Convertible uit 1976 en ben
een hardtop uit 1959 (PINK!) weer rijklaar aan het maken.
De zakelijke feiten zijn: ik heet Edwin Otten (bouwjaar 1958) en werk als financiële man bij een groot handelsbedrijf in
Rotterdam. Persoonlijk motto: Cash is King.
Graag tot ziens op de club evenementen !!!
Groet, Edwin Otten,
Penningmeester
Mijn naam is Bert Atsma. Ik ben opgegroeid in Den Haag, maar woon nu met mijn vrouw Liekje in Pijnacker.
Na zo’n dertig jaar werk bij Unilever in de financiële sector, met onder meer banen in Engeland, Griekenland en Brazilië,
vier jaar terug met vervroegd pensioen.
Dit gaf tijd voor een jeugd hobby; sleutelen aan oude auto’s. Het eerste slachtoffer was een ’56 Cadillac Fleetwood Sixty
Special; een Fiatje 500 uit ’69 is nu onder het mes. Bij het sleutelen veel voordeel gehad van het lidmaatschap van C.C.N.
en het is leuk om nu “wat terug te kunnen doen”.
Groet, Bert Atsma,
Secretaris
Op zondag 17 februari ben ik
gekozen om toe te treden tot het
bestuur van de Cadillac Club
Nederland. En als nieuwbakken
bestuurslid zou ik mij even
voorstellen. Bij deze!
“Bekend als de bonte hond”, is
als uitdrukking meestal geen
aanbeveling. Door mijn artikelen
en via de website zullen veel
clubleden mijn naam wel eens
tegen gekomen zijn. Maar wie is
nu die Ruud Gersons eigenlijk?
En wat doet hij in het dagelijks
leven?
Ik ben vermoedelijk opgericht in het
vroege voorjaar van 1947 op de
achterbank van een ’47 Buick Super
Convertible op een stil bospad
ergens in het Gooi. Op 3 november
1947 zag ik het voor het eerst het
daglicht
en,
wat
nog
veel
belangrijker was: de zo-even
genoemde auto, die mij van het
ziekenhuis naar mijn wieg thuis
bracht! Mijn eerste indruk van het
aardse bestaan was dus een ’47
Buick Super Convertible. Lang niet
slecht!
Kortom: met deze auto moet het
allemaal begonnen zijn. Mijn vader
had een import-export zaak in leder
en heeft tot zijn dood in 1988 altijd
Buick’s en Chevrolet’s gehad. En
één Oldsmobile, zijn laatste auto die
ik erfde en waar mijn hobby mee
begon.
De Buick was voor als mijn vader
op zakenreis ging en de Chevrolet
was voor de chauffeur om klanten
aangenaam naar en van Schiphol te
vervoeren.
Als ik op zaterdagochtend aan de
chauffeur vroeg of ik mocht helpen
om de auto's te wassen - en ik deed
niets liever dan dat - dan kreeg ik
toestemming om bij de gratie Gods
mij met een sponsje te mogen
verlustigen op het chroom van de
bumpers van de Chevy, maar de
lak, o nee... daar mocht ik onder
geen beding aankomen, laat staan
dat ik aan de Buick mocht poetsen:
daar kon al helemaal geen sprake
van zijn. Met vader's chauffeur viel
niet te spotten. Daarin was hij
onverbiddelijk.
- "Wanneer mag ik de bumpers van
de Buick helpen wassen, meneer
Sam?" (want zo heette de chauffeur.)
"Later, als je wat groter bent...."
- "Als ik tien ben?"
"Nou we zullen eens zien....."
- "En wanneer mag ik de verf
helpen poetsen? Als ik twaalf ben?"
"Dat heet lak....”
Deze correctie klonk alsof ik hem
persoonlijk beledigd had.
- “Pardon meneer Sam, ik bedoel
natuurlijk: lak. Als ik twaalf ben?”
“Wie weet.....?"
Zo werden mij al heel vroeg twee
zaken grondig ingepeperd: in de
eerste plaats een overdreven
zuinigheid
aangaande de in
het bezit zijnde
Amerikaanse auto's
en speciaal een
heilig ontzag voor
"verf" (lak dus) en
dat is iets wat ik tot
op de dag van
vandaag
nog
steeds heb.
Maar het leven
schrijdt voort. Eind
jaren ‘60 kwam ik
na mijn eindexamen als jong
broekie in die zaak om het vak
vanonder af aan te leren. Toen mijn
vader na vier jaar vond, dat ik wel
zo ver was om zelf de klanten te
bezoeken, kreeg ik mijn eerste
Chevrolet
Malibu
1973
(een
nieuwe!) Ik natuurlijk de koning te
rijk!
In de jaren ‘70 kwam ik voor zaken
veel en langdurig in zowel Noordals Zuid Amerika. Het was bijzonder
om te zien, dat in Argentinië de
afdankertjes rondreden, verouderde
modellen, die in Noord Amerika al
lang niet meer geproduceerd
werden. En je zag er nog veel bolle
jaren ’50 auto’s rondrijden.
Ik interesseerde me erg voor de
carrosserieontwerpen, het design,
het model. En minder voor de
techniek. Van motoren heb ik dan
hoegenaamd ook geen verstand.
Maar ik denk dat ik “geblinddoekt en
op de tast” veel merken zal kunnen
raden. Wat me even sterk boeide,
waren de ontwerpers zelf; de
personen
die
verantwoordelijk
waren voor die modellen; de mens
achter een bepaald ontwerp. De
biografieën
van
automobielontwerpers boeiden mij mateloos.
Maar in 1976 ging bij mij het roer
om. Ik had genoeg van het
zwervende zakenleven, dat ik nu
goed in de vingers had en daardoor
geen uitdaging meer vormde. Ik
wilde idealistischer werk verrichten
en koos er voor het onderwijs in te
gaan. Dat ik een uiterlijke carrière
beëindigde, daar was ik mij bewust
van, maar dat gaf niet. Werken aan
een meer innerlijke carrière schonk
meer bevrediging.
Sindsdien wisselden bedrijfsleven
en onderwijs elkaar om de paar jaar
af. Tot op heden.
Maar de liefde voor Amerikaanse
auto’s is altijd gebleven. En alleen
maar sterker geworden! In 1997
kwam ik terug uit Californië met mijn
eerste Cadillac en werd al gauw lid
van de CCN. In het bestuur hoop ik
mijn beste krachten te geven aan
de uitstraling van de club naar de
buitenwereld, hetzij als webmaster
van onze website, hetzij door voor
het clubblad te schrijven of
anderszins. Aan de groei en bloei
van onze club hoop ik zo mijn
steentje bij te dragen.
Ruud Gersons,
redactiecoördinator
onze Cadillac-hobby. Dit wordt
nog maar weinig gedaan, maar
heeft volgens mij wel de toekomst!
Afgelopen Kerstmis was het
precies een jaar geleden dat ik
ben begonnen op bescheiden
schaal iets op te zetten wat leek
op een website voor de Cadillac
Club Nederland. Wat is er
sindsdien toch veel gebeurd!
of in ons eigen land? Beide kun je
snel vinden via de site.
Wil je weten welke (officiële)
Cadillac-clubs er zo al bestaan,
van Finland tot Australië? Twee
muisklikken en je hebt ze allemaal
op een rij!
Op de website vind je nu in de
eerste plaats heel veel informatie
over onze club, wat we
allemaal te bieden hebben,
zoals de evenementen,
het
clubmagzine,
mogelijkheid
technisch
advies
te
krijgen,
goedkopere
verzekering,
de “Te koop”-pagina, maar
ook de gezelligheid en de
sfeer binnen de club
worden op de site breed
uitgemeten.
Verder
natuurlijk de adressen van
al onze boegbeelden uit de
colofon en je bent altijd
slechts
een
paar
muisklikken verwijderd van
“vandaag
nog
lid
worden”. Van dit laatste
wordt
zeer
regelmatig
gebruik gemaakt!! (Hoe het
komt dat men onze site
weet te vinden vertel ik
verderop.)
En je kunt als bezoeker van de
site via onze community zelf
Muisklikken
De site is uitgebreid met een
enorme collectie Cadillac foto’s
van alle modeljaren en praktisch
alle modellen. Deze Photo Gallery
wordt zeer druk bezocht, door
liefhebbers uit de hele wereld!
Sommige bezoekers spreken zelfs
van de “database” van de Cadillac
Club Nederland: een groot
compliment!
Verder omvat de site zeer veel
waardevolle
“links”
(=verbindingen) naar vele andere
websites, die met Cadillac in het
bijzonder te maken hebben, of
Amerikaanse
auto’s
in
het
algemeen.
Zoek
je
een
onderdelenleverancier in Amerika
Een 1984 Eldorado
verwelkomt momenteel de
bezoekers van de
homepage!
advertenties plaatsen met auto’s
of
onderdelen
te
koop
aangeboden of gezocht en dat
allemaal gratis! Daar kom ik zelfs
niet eens aan te pas; het gaat
geheel automatisch, behalve dan
dat ik als beheerder soms
berichten verwijder die er al een
hele tijd opgestaan hebben.
Verder kunnen leden van de
community er op een door hen
afgesproken tijdstip “chatten” over
Gastenboek
Ons gastenboek is ook een leuke
graadmeter en zo af en toe staan
er heel aanmoedigende stukjes in,
van belangstellenden van over de
gehele wereld. Leuk! Ook kan
iedereen zien hoe vaak de site
bezocht wordt. We hebben
namelijk een statistische teller op
de site. Links boven staat het
aantal
bezoekers
sinds
ik
begonnen ben rond Kerst vorig
Grafiek met bezoekersaanjaar. Dat aantal stond vandaag
tallen van januari. 7 januari
(25 februari) op 4.918!! Op het
was het hoogst met 52.
moment dat je dit leest zijn we
Gemiddeld is zo tussen de
zeker over de 5.000ste bezoeker
30-40
bezoekers
per dag. vind
sinds
Kerst
2000! Hieronder
je een grafiek die elke dag te
volgen
is
over
bezoekersaantallen. Die liggen de
laatste tijd toch meestal zo tussen
de 30 a 40 per dag. Dat schijnt
helemaal niet slecht te zijn, heb ik
mij laten vertellen. Zeker als je
bedenkt dat we vanwege het
zuinige financiële beleid in de club
(nog)
geen
cent
hebben
uitgegeven aan registratie bij dure
“zoekmachines”.
(Met
“zoekmachines”
kunnen
bezoekers als ze bijv. “Classic
Cadillac” intypen, een overzicht
vinden van alles wat er maar is op
dat specifieke gebied…… mits die
websites voor veel geld zich
hebben laten registreren. En dat
beantwoorden en doorsturen van
post en in het weekend aan de
verbeteringen en uitbreidingen de
rest van de tijd.
Grafiek met bezoekersaantallen van januari. 7 januari
was het hoogst met 52.
Gemiddeld is zo tussen de
30-40 bezoekers per dag.
hebben wij dus (nog) niet
gedaan! Hoe komt het dan dat we
zoveel bezoekers krijgen? Kijk dat
zit zo: ik heb zo veel mogelijk
belangrijke Cadillac sites die wèl
met een zoekmachine zijn te
vinden (en daarvoor dus dik
betaald hebben!), aangeschreven
met het verzoek een “link” te
willen plaatsen naar de Cadillac
Club Nederland. En dat hebben
ze vrijwel allemaal gedaan. (Wij
ook naar hen natuurlijk.) En zo
liften we gratis mee met de grote
jongens die betalen!
“Hoeveel tijd is er mee gemoeid?”,
wordt
vaak
gevraagd.
Het
antwoord daarop is, dat ik er meer
tijd aan zou willen besteden dan
ik nu vanwege mijn drukke baan
beschikbaar heb. Maar gemiddeld
wel zo’n 4-5 uur per week. Elke
dag zo’n half uur met het
!
“Is de website nu klaar?”, is de
volgende vraag. Mijn antwoord is
dan steevast:“Nee, want een
website is per definitie nooit
klaar!”
Er
zijn
steeds
mogelijkheden voor uitbreiding,
vernieuwing, aanpassing en dat
maakt het juist zo leuk. Je zou
kunnen zeggen dat de website in
zekere zin een afspiegeling is – of
moet zijn – van de organisatie die
er achter zit. In ons geval dus een
dynamische,
bruisende
club,
pardon: Club met een hoofdletter,
waar veel te doen is en waarheen
hopelijk, al dan niet via de
website, vele Cadillac-fanaten de
weg zullen weten te vinden.
Ruud Gersons
"
#
•
•
•
•
•
•
•
•
!
"
#
!
&'
•
•
•
•
•
#
$
(
(
'
'
(
%&
CCN EVENEMENTEN
13 april:
12 mei:
8 juni:
23 juni:
14 + 15 sept:
Technische dag in Veenendaal, zie de uitnodiging op bladzijde 14!
Moederdag Tourrit: Loosdrechtse Plassen en Vechtstreek
Wordt georganiseerd door Ruud Gersons en Monique de Hoop.
Een uitnodiging vindt u op bladzijde 16. Info: 030-6913046.
Technische dag te IJmuiden.
Info: Cees van Langen, tel. 0255-511243.
De Oosterscheldetour door het Zeeuwse Landschap
Organisatie: Tanja en Peter Wissekerke. Zie de uitnodiging op bladzijde 18.
CCN JAARFEEST - 12½ jaar CCN en 100 jaar Cadillac!
Muziek, dans en topentertainment! Zaterdagavond: Crime Night!
Regie is in handen van Linda & Vinent Heinhuis, meer info in de volgende Standard.
LANDELIJKE EVENMENTEN
6 april:
20 april:
20-21 april:
4 mei:
5-6 mei:
9 mei:
11 mei:
12 mei:
18 mei:
1 juni:
8 juni:
9 juni:
16 juni:
30 juni:
6 juli:
14 juli:
17-18 aug:
1 sept:
Saturday Night Cruise
De allereerste van dit jaar, natuurlijk weer georganiseerd door the Cruise Brothers uit Den Haag!
Vanaf 19:00 op Industrieterrein Zichtenburg te Den Haag. Info: Guus Volckmann: 070-3604197.
Logger Night Cruise
Loggerstraat te IJmuiden. Aanvang 19:00 uur.
Info: 0255-535090.
Autotron Lente Oldtimerbeurs te Rosmalen.
Geopend van 10:00-17:00 uur. Entree € 8,-.
Info: 073-5233310.
Saturday Night Cruise
Aanvang 19:00. Locatie+Info: zie 6 april.
Speed, groots autofeest in het Autotron te Rosmalen
Noord Nederlands Oldtimer Evenement.
Bij de Leyweg te Hoornsterzwaag.
Info: www.oldtimershow.demon.nI. Telefoon: 0517-469221.
Ford Museum Wereld Recordpoging voor het Guinnessbook of World Records
Feestelijk evenement op het Circuit van Zandvoort. Voor diverse merken, ouder dan 35 jaar.
Info: www.fordmuseum.nI. Telefoon: 0252-518118.
An American Sunday op het TT circuit te Assen.
Logger Night Cruise te IJmuiden. (zie 20 april).
Saturday Night Cruise
Aanvang 19:00. Locatie+Info: zie 6 april en 4 mei.
Concours d’Elegance “Fifties aan de Vecht”
Georganiseerd door de Rotaryclub Breukelen. Info: 035-6098000.
American Sunday in het Centrum van IJmuiden. Van 11:00-17:00 uur.
Nationale Oldtimerdag te Lelystad.
± 350 auto’s verwacht. Zie ook: http://www.oldtimerdaglelystad.nl/
The Sealand Cruise te Vlissingen
Verzamelen om 11:00 bij het Arsenaal in het centrum van Vlissingen.
Saturday Night Cruise
Aanvang 19:00. Locatie+Info: zie 1 juni.
Klassiekers & Old Timers show, georganiseerd door het Nederlands Politie Museum
Vanaf 10.00 uur verzamelen bij het Luchtvaart Museum, Hoenderloseweg Gebouw 20, te Deelen.
Vertrek rondrit vanaf 12.30. Tevens demonstratie speur- en bijthonden en bezichtiging van het
museum. Info en aanmelding: Jacques Los, tel. 055-5430691, e-mail: [email protected]
Cadillac Oldtimerfestival te Leimuiderbrug, 1e lustrum!
Met o.a. bands, Rock ’n Roll demonstraties. Tevens zal een recordpoging worden gedaan: 1000
meter Cadillacs, gemeten bumper-aan-bumper. Komt allen! Info: Willem Schrama, 0252-675358.
Back to the Sixties dag in winkelcentrum DoeMere te Almere.
Een dag geheel in het teken van de 60’s, met passend entertainment en American Cars.
BUITENLANDSE EVENMENTEN
4-11 aug:
EEUWFEEST VAN CADILLAC!
Lake St. Clair CLC Grand National Meeting Detroit, Michigan.
Voor info, zie: http://www.cadillaclasalleclub.org/gn2000/index.htm
Aanwezig: Rob Wiegers, Ria Kleinveld, Koen Ongkiehong en Bernadette Bosman. Afwezig: Linda Heinhuis.
Opening: Notulen bestuursvergadering van 19 oktober 2001 worden goedgekeurd. Binnengekomen stukken zijn door
Linda doorgefaxt, hoofdzakelijk evenementen.
Financiën: De kascommissie komt 4 februari bijeen. Ria heeft bijna alles klaar. Alle kosten van 2001 zijn binnen.
Ria heeft alvast een wijzigingsformulier aangevraagd bij de Postbank voor overschrijving naar de nieuwe penningmeester.
Voor sommige leden is het niet duidelijk wanneer de contributie betaald moet worden. Graag in januari i.p.v. oktober het
jaar ervoor. Er worden ook verkeerde bedragen overgemaakt. Hoe is dit mogelijk?
Aangezien de contributie binnenkomt en er voorlopig geen grote bedragen betaald hoeven te worden, is een
spaarrekening geopend, wat meer rente opbrengt. Ondanks dat we waarschijnlijk weer een leuk jaar hebben gedraaid,
blijven we tegenstanders van de Betaalde Vrijwilliger. Extra geld eventueel te gebruiken voor het 100-jarig bestaan van
Cadillac.
Secretariaat: Linda wil jij alvast een wijzigingsformulier aanvragen bij de Kamer van Koophandel? Het Davilex
abonnement moet worden opgezegd.
Evenementen: Er zijn eindelijk wat meer foto’s binnen gekomen voor de verjaardagskalender. Weinig reacties om een
evenement te verzorgen. Tot nu toe twee reacties. Ruud Gersons wil graag 12 mei in de omgeving van Loosdrecht een
dagevenement organiseren, en Vincent en Linda Heinhuis willen het jaarfeest organiseren in september. Voor een
dagevenement is er € 7,50 te besteden voor ieder lid en partnerlid, voor het jaarevenement is € 1400,-. Er moeten verder
duidelijke richtlijnen opgezet worden voor evenementen, wat iemand dan toegezonden krijgt, i.v.m. kosten, bonnetjes, ed.
Redactie: Koen benadert de adverteerders i.v.m. de rekening, verandering redactiebezetting, e.d. Tarieven blijven
hetzelfde, alleen wel afgerond: halve pagina € 115, hele pagina: € 230, hele pagina op de binnenkant v.d. kaft: € 295,-.
Belangrijke punten: Voorstel voor de contributie 2003: werken met afgeronde bedragen in Euro’s.
Inschrijving: € 10,Lid:
€ 45,Partnerlid: € 27,Inmiddels hebben drie leden zich kandidaat gesteld voor een bestuursfunctie. Verkiezing is op de ALV d.d. 17 februari
2002.
Langzamerhand wordt het weer wat langer licht buiten. Vogels beginnen al aan hun nest te bouwen, lammeren
lopen in de wei, eenden in de vijver die ijverig de liefde bedrijven, dit alles duidt erop dat de lente in aantocht is.
Dus… ook de hoogste tijd om onze paarden onder de motorkap wakker te schudden voor een bezoekje aan de
dokter om hun gezondheid te testen, zodat ze de weide-weg op kunnen!
We hebben hiervoor in Veenendaal een Auto-Electric Servicebedrijf gevonden die zijn operatiekamer met twee
operatietafels ter beschikking stelt alsmede de “dokter” zelf om ons met raad en daad bij te staan.
Slagaderlijke - electrische bloedingen en hartkloppingen zijn hun specialiteit. Met de hart/long machine kan de
dokter feilloos het motorhart controleren, maar ook de start pk’s en de ampèreverwekker hebben geen geheimen
voor de dokter.
Voor de nodige medicijnen is er een Bosch-apotheek aanwezig.
Mochten de ziekteverschijnselen zo erg zijn dat een vervolgafspraak nodig is, dan garanderen wij u een kortere
wachttijd dan in de reguliere gezondheidszorg.
Het spreekuur is op zaterdag 13 april a.s. van 10.00 uur tot 16.00 uur.
Kortom, laat uw paarden de benen strekken en kom naar Veenendaal!
Het adres is:
firma HOOGEVEEN, Bosch service
Accustraat 23
3903 LX Veenendaal
(Zie de routebeschrijving op nevenstaande pagina.)
Gezien het korte tijdsbestek kunt u zich voor deelname opgeven bij broeder Koen.
Het alarmnummer is: 070-3560035 of 06-24804408
fax: 070-3630492
e-mail: [email protected]
Belangrijk: Gelieve specifieke vragen of problemen bij uw opgave reeds bekend te maken!
Routebeschrijving naar de firma HOOGEVEEN:
Komende vanaf de rijksweg A12 Arnhem – Utrecht, afslag nr. 23=Veenendaal:
Rondweg-West = N233 richting Rhenen
Na ca. 2 km, direct voor de spoorweg links = ’t Goeie Spoor
Ca. 2,5 km rechtdoor(Industrielaan, Wageningselaan)
Na rotonde 4e straat rechts = Transformatorstraat, einde links = Accustraat. Nr. 23 is direct links.
Komende vanaf de rijksweg A15 Rotterdam – Nijmegen, afslag nr. 35 = Ochten:
N233 richting Rhenen / Veenendaal
Ca. 9,5 km rechtdoor (N233=Cuneraweg)
Op rotonde rechts = Rondweg-Oost
Na ca. 1,5 km op rotonde rechts = De Smalle Zijde
3e straat links = Antennestraat
- Einde links = Accustraat. Nr. 23 is direct rechts.
Sta even stil bij de datum van 13 april !
Een datum niet om uit te slapen of te keutelen,
maar om weer eens aan uw Cadillac te sleutelen.
Wij vonden voor u, landelijk centraal:
een elektro-technisch bedrijf in Veenendaal.
Zij willen u graag ontvangen,
met schroevendraaiers en tangen.
Elektriciteit is dan wel hun specialiteit,
maar tot het afstellen van uw motor is men ook bereid.
Met veel kennis en visie,
doen ze dynamo- en startmotor revisie.
Dit kleine dynamische bedrijf zit bepaald niet stil,
Wat ze nog meer doen vertellen ze u op 13 april !!!
Noteer meteen in je agenda! Wij nodigen je uit voor een onvergetelijke dag die wij willen organiseren rond
het prachtige natuurgebied van de Loosdrechtse Plassen en de rivier de Vecht. Dit gebied behoort tot de
mooiste natuurgebieden van Nederland.
Programma:
± 10.30: Aankomst bij de Jachthaven van Golden Tulip Hotel Loosdrecht. Ontvangst aan met koffie en
gebak, bij mooi weer op het terras aan het water, anders binnen.
12.00-13.30: Rondvaart over de Loosdrechtse Plassen met ’t Stockpaerdt (zie foto’s!) en door het
naastgelegen natuurgebied. Gezellige lunch aan boord tijdens de vaart.
13.45: Tourrit met puzzelvragen* rondom de Loosdrechtse Plassen, waarbij we het gebied dat we zo-even
zagen vanaf het water, nu omcirkelen met onze Cadillacs.
15.00: De stoet rijdt langs de Vecht waar we genieten van het uitzicht op de statige buitenhuizen die in
vorige eeuwen langs deze rivier werden gebouwd. In het schilderachtige Loenen aan de Vecht kan een korte
pauzestop worden gemaakt om even de benen te strekken en dit oude stadje te bezichtigen.
± 16.00: Dit wordt de klapper van de dag! Het eindpunt van
onze toertocht is het unieke bedrijf “Studebaker-Select” in
Nieuw Loosdrecht: een dealer-garage, annex restauratie bedrijf
gespecialiseerd in de klassieke Studebakers.
Studebaker Select is 's werelds enige officiële Studebaker-dealer
(dat klinkt gek, maar het is dus ècht zo!)
In de showroom staat een steeds wisselende voorraad unieke
exemplaren van zowel vooroorlogse, als jaren ’50 en ’60
Studebakers.
En niet te vergeten de pick-ups van dit merk uit South Bend,
Indiana, dat in 1966 helaas zijn deuren moest sluiten. Bovendien
heeft Studebaker-Select de grootste Studebaker onderdelenvoorraad buiten de Verenigde Staten. Verder
verrichten zij onderhoud aan alle merken USA-cars en hebben ook heel wat tevreden Cadillac-eigenaren
onder hun klanten. Studebaker Select nodigt ons uit voor de thee!
17.30: Borrel en aansluitend diner bij
pannenkoekenrestaurant “De Mauritshoeve” bij Maartensdijk, op
ca. 15 minuten rijden van Studebaker-Select. Na een hopelijk
zeer geslaagde dag ben je vanaf het restaurant in ongeveer 10
minuten op de snelweg naar huis.
De kosten bedragen € 22,50 per persoon. Inbegrepen is:
•
•
•
•
koffie en gebak bij aankomst.
de rondvaart
lunch aan boord bestaande uit twee broodjes, kopje koffie of thee, glas frisdrank of bier. (Andere
drankjes aan boord aanwezig, maar voor eigen rekening!)
huur van het parkeerterrein en bewaking daarvan
Vanwege deze kosten hebben wij voor ’s avonds gekozen voor een gezellig pannenkoekenrestaurant,
waardoor die toch redelijk binnen de perken blijven. (In het restaurant kan overigens ook een prima
”normaal” 3-gangen menu besteld worden voor wie dat wil à € 20,50 Geef onderaan je keuze op!)
* De puzzelvragen zijn facultatief, d.w.z. je mag onderweg je kiezen in de vragen zetten, maar dat is vrijwillig.
De vragen hebben geen betrekking op de route maar op jouw kennis van het merk Cadillac door de jaren
heen. Voor de winnaar is een aardige prijs beschikbaar. De winnaar wordt tijdens de maaltijd bekend
gemaakt. Is de prijswinnaar al naar huis, dan wordt de prijs natuurlijk opgestuurd.
Wij hopen veel Cadillac vrienden te mogen begroeten en neem “moeders” mee want dit wordt een
onvergetelijke MOEDERDAG! Meld je zo snel mogelijk aan!
Ruud Gersons & Monique de Hoop
Aanmelding kan door onderstaand strookje in te vullen. Na aanmelding krijgt iedereen een bevestiging en
routekaart met uitgebreide beschrijving thuisgestuurd!
Ja ik ga / wij gaan natuurlijk meedoen op zondag 12 mei 2002!
Naam…………………………………………………………………………………………….
Straat……………………………… Nummer.………………………………………………….
Postcode…………………..Plaats ………………………………………………………………
Telefoon…………………………email………………………………………………………..
Aantal personen………………lidmaatschapsnummer(s) CCN ………………………………..
Ik blijf wel/niet eten met …..personen, waarvan …….pannenkoek en.……het 3-gangen menu.
Ik heb € 22,50 per persoon voor de rondvaart en de lunch overgemaakt op bankrek. 60.48.88.589
t.n.v. K.R. Gersons te Zeist, onder vermelding van “rondvaart CCN-dag 12 mei”.
Voldoende gefrankeerd sturen of e-mailen naar:
Ruud Gersons,
Eikenlaan 9
3707 SB Zeist
Tel. 030 - 69 13 046 of 06-28802857
Email: [email protected]
Het is en blijft leuk om een rit op papier
te zetten. We hebben ons best weer
gedaan om een mooie route uit te
zetten door het Zeeuwse land. Deze
keer willen we u de Oosterschelde/
Deltawerken en omgeving laten zien, en
nog een klein gedeelte van de kop van
Goeree (Zuid-Holland).
U bent zondag 23 juni 2002 vanaf
10.30 uur hartelijk welkom in:
Restaurant ”De Zeelandbrug”
Weg naar de Val 10
4301 RM Zierikzee (Schouwen-Duiveland)
Tel: 0111-413208* (Het restaurant bevindt zich onder aan de Zeelandbrug)
Alwaar de koffie met appelgebak voor u klaarstaat. Nadat U weer bijgepraat bent en uw Cadillac-hart op volle
toeren is gekomen, willen we om 12.00 uur gaan rijden, waarbij we gelijk de vijf kilometerlange Zeelandbrug (Deze
brug is jarenlang de langste brug van Europa geweest!) overgaan. Na ongeveer 1 uur door het Zeeuwse landschap
getoerd te hebben, stoppen we in het plaatsje ”Kortgene” (Noord-Beverland), waar we de lunch (dit is op eigen
kosten en hoeft u niet van tevoren op te geven) kunnen gebruiken bij:
Eetcafe ” ’t Kompas”
Kaaidijk 4
4484NP Kortgene
Tel: 0113-301291
Of gewoon even de benen kunnen strekken. De magen gevuld en/of de benen gestrekt vertrekken we na een
pauze van ongeveer 1½ uur richting de Oosterscheldekering.
Na de Oosterschelde voor de tweede keer overgestoken te zijn (waarbij we ook het voormalig werkeiland “Neeltje
Jans”, dat werd gebruikt voor het bouwen van de nu in zee staande peilers van de Oosterscheldekering passeren),
bevinden we ons weer op Schouwen-Duiveland. Via de dorpen Haamstede en Renesse bereiken we de
Brouwersdam, welke Schouwen met Goeree verbindt. Vanaf deze dam kunt U over Uw linkerschouder de
Noordzee aanschouwen. We eindigen de tour op de kop van Goeree bij:
Restaurant “D’n Dolle Beer”
De Punt 7
3253MC Ouddorp
Tel:0187-684575
(met uitzicht over “De Grevelingen”!)
Wij zouden het ontzettend leuk vinden als iedereen
blijft dineren, zodat we deze dag gepast kunnen
afsluiten. ”D’n Dolle Beer” staat bekend om zijn goede
keuken en in overleg met de kok van het restaurant
hebben we een aantal menu’s samengesteld (zie
volgende bladzijde).
We hopen natuurlijk dat U zich met grote getale
inschrijft (antwoordstrookje opsturen voor 2 juni, maar
U kunt natuurlijk ook even bellen tel: 0111- 401601)
voor deze OOSTERSCHELDETOUR, zodat we er net
als de vorige keer, met zijn allen weer een geslaagd
evenement van kunnen maken!
Peter, Tanja en Patrick Wissekerke
(Voor eventuele vragen staan wij te allen tijde tot Uw beschikking, tel: 0111-401601)
Menu A
€ 22,50
Groente/Tomatensoep
Varkenshaas
Dame Blanche/Sorbet
Menu B
€ 22,50
Groente/Tomatensoep
Tournedos
Dame Blanche/Sorbet
Menu C
€ 22,50
Groente/Tomatensoep
Slibtongetjes
Dame Blanche/Sorbet
Kindermenu (tot 12 jaar) € 4,50
Patat en Appelmoes
Kroket ,Frikandel of Kipnuggets
Bovenstaande gerechten worden met diverse aardappelgarnituren, sauzen en groenten geserveerd. Ook kan er
eventueel een vegetarische schotel besteld worden.
Inschrijfformulier
Ik doe mee aan DE OOSTERSCHELDETOUR op 23 juni 2002 met ……volwassenen en…...kinderen.
Naam
Lidnummer
Adres
Woonplaats
Telefoon
:………………………………………………………………………………………………
: ………………………………………………………………………………………………
: ………………………………………………………………………………………………
: ………………………………………………………………………………………………
: ………………………………………………………………………………………………
Ik/wij blijf/blijven wel/niet dineren in Restaurant “D’n Dolle Beer”
Menu A:
Menu B:
Menu C:
Kindermenu:
Aantal:
……….
……….
……….
……….
Gaarne vóór 2 juni 2002 opsturen naar: P. Wissekerke
Dreef 8
4316 AL Zonnemaire
(van uw verslaggeefster, Leontien van
Brummelen)
Oldebroek/Elburg Onlangs bereikte
de redactie van dit blad een anonieme
tip, dat in de omgeving van Oldebroek,
nabij Elburg, een vreemd voertuig was
gesignaleerd van onbekende makelij.
Desalniettemin was de tipgever er vrij
zeker van dat het hier om een
Amerikaans merk moest gaan, gezien
het kenteken van het type 18.2 en de
rode knipperlichten achter. Dit zijn
kenmerken die in de regel inderdaad
alleen aan Amerikaanse auto’s
kunnen worden toegeschreven.
Wat volgens de tipgever verder opviel,
was een “verschrikkelijk potsierlijk en
totaal nutteloos kofferrekje” dat op het
kofferdeksel gemonteerd was. Vooral
dit
laatste
maakte
ons
erg
nieuwsgierig. Immers, het is ons
bekend dat een dergelijk accessoire
wel gebruikt werd op enkele
topmodellen van Cadillac, zoals de
Eldorado en de Allanté. Maar deze
auto’s van allure zijn reeds van een
afstand gemakkelijk te herkennen als
zijnde Cadillacs dankzij hun elegante
dan wel sportieve belijning.
Omdat in dit geval het merk echter niet
kon worden vastgesteld, vroegen wij
ons af om welk (wellicht nieuw?) merk
het hier dan wel zou gaan?
The Standard stelde daarom direct
een onderzoek in, en uw verslaggeefster wist het betreffende voertuig
na enig speurwerk te lokaliseren. De
wagen bleek te zijn gestald op het erf
van een man die zich voorstelde als
‘Ahmed F’. Hij had op zijn erf onder
meer een schuur staan, waarin zich
drie Cadillacs bevonden, waarvan
twee geheel of gedeeltelijk gedemonteerd. Naar eigen zeggen was de ene
een restauratieobject (door uw verslaggeefster geïdentificeerd als een
1970 DeVille Convertible) en de ander
een donorwagen voor de niet
gedemonteerde Cadillac, een 1987
Fleetwood d’Elegance.
Het onbekende voertuig bleek tot mijn
verbazing toch echt een Cadillac te
zijn! En wel één van het type
Cimarron. De Cimarron werd in 1981
door Cadillac gelanceerd om te
bewijzen hoe eenvoudig het was om
een opgedirkte Chevrolet Cavalier te
verkopen als zijnde een Cadillac, maar
dan dus ook met een Cadillac
prijskaartje!
Deze Cimarron was de eerste Cadillac
met een zogenaamde “J-Body”
(hetzelfde platform als van die andere
legendes, de Buick Skyhawk en de
Pontiac J2000) en was standaard
uitgerust met een 1.8 liter, 88 PK
“sterke” viercilinder motor met een
handgeschakelde (!) versnellingsbak.
Vreemd genoeg meende men dat dit
voldoende was om te kunnen
concurreren met gerenommeerde
Europese merken als BMW, Saab,
Volvo en Audi.
De slogan die Cadillac uit de koker
had geschud om dit concept kracht bij
te zetten was: A new kind of Cadillac
for a new kind of Cadillac owner. Deze
nieuwe eigenaar kon zich verheugen
in een toch nog vrij lange lijst van
standaard
snufjes
zoals
een
toerenteller,
airconditioning
en
elektrisch verstelbare spiegels. Als
extra optie kon een schuifdak en een
cruise-control worden geïnstalleerd.
Echter dit alles tegen een prijs die de
Chevy Cavalier ruimschoots overtrof.
Was
het
daarom
destijds
al
onbegrijpelijk dat mensen zich door de
verkoper
een
Cimarron
lieten
aansmeren, anno 2002 is dit welhaast
een buitengewoon knappe prestatie,
daar deze auto’s vrijwel nooit op
de tweedehands markt te koop
worden
aangeboden!
Reden
hiervoor kan zijn, dat mensen die
de Cimarron destijds aanschaften
zich hier nu zo voor schamen, dat
zij het niet aandurven hiermede
door middel van een advertentie
in de publiciteit te treden uit angst
uitgelachen te worden. Ook werd
de Cimarron door Cadillac niet
naar Europa geëxporteerd, zodat
ze hier helemaal een zeldzaamheid zijn.
De
eerlijkheid
gebied
mij
overigens wel te zeggen, dat de
latere modellen zowel qua uiterlijk
als qua prestaties verbeterd
werden. Het neusje van het
laatste model (1987) had zelfs wel
iets weg van een Sedan DeVille,
zij het dan wel in mini-formaat.
Tedje H: niet bepaald de
stereotype Cadillac
eigenaar…
Ik had nog maar net een rondje om de
auto gelopen toen de trotse eigenaar
er aan kwam lopen. Nou ja,
strompelen was een beter woord, want
zijn rechtervoet was geheel voorzien
van loopgips. Met een legerkistje aan
de andere voet en gekleed in een
camouflagejas voldeed hij niet direct
aan het standaard signalement van
een Cadillac bezitter. Mijn verbazing
steeg nog meer toen ik hoorde dat hij
tevens al jaren lid bleek te zijn van
onze club!
Frederick H. (“zeg maar Tedje”) is
zichtbaar in zijn nopjes met zijn
nieuwe aanwinst. Desgevraagd vertelt
hij dat hij eigenlijk op zoek was naar
een Cimarron uit 1981 “met zo weinig
mogelijk opties en uiteraard ook met
een handgeschakelde bak”. H. blijkt
gefascineerd door de soberheid en de
goedkope uitstraling die van nature
van deze auto’s uitgaat, maar moet nu
dus genoegen nemen met het
nieuwste type dat ook nog eens
voorzien is van alle denkbare opties.
“Ja helaas, maar ik blijf zoeken naar
dat eerste model” is zijn nuchtere
commentaar. Dat zal niet gemakkelijk
zijn, is mijn eerste reactie. “Klopt”,
vervolgt H. zijn verhaal. “Deze wagen
is waarschijnlijk enig in z’n soort hier in
Nederland. Ik kwam hem op het spoor
via een advertentie op internet. De
eigenaars waren twee gozers die hem
helaas wegens geldgebrek moesten
verkopen maar er uiteraard geen
koper voor konden vinden. Ze hadden
uiteindelijk maar besloten de auto uit
elkaar te halen en de losse onderdelen te verkopen. Natuurlijk het
allerstomste wat je kunt doen,
want
wie
zoekt
er
nou
onderdelen
van
een
auto
waarvan er geen tweede in
Nederland is?? En hoewel veel
onderdelen ook uitwisselbaar zijn
met de Cavalier, de Skyhawk en
de J2000 is ook dat zinloos, want
ook deze modellen komen
slechts zeer sporadisch voor op
dit continent.
Het interieur is sober te
noemen, maar heeft
alle mogelijke opties.
dat H. meerdere
Cadil-lacs bezit,
waar-onder een
uiterst
fraaie
Fleetwood
uit
1957. “Maar dat is
zo’n groot project,
dat gaat nog wel
even duren. Ik
help hem met de
restauratie, maar
de verwachting is
dat het nog zeker
een jaar zal gaan
duren voordat die
klus voltooid is.
Ondertussen was
Tedje nog altijd
op zoek naar zo’n
En het ergste was nog, dat ze bij het
demonteren van de wagen nogal
onzorgvuldig te werk waren gegaan.
Zo hadden ze de bekleding van het
dashboardkastje er met veel geweld
uitgetrokken, zodat dit nu gebarsten is.
Ook de hemel is beschadigd doordat
ze het kaartleeslampje met
een schroevendraaier hebben losgepeuterd. Gelukkig
is het motorkap embleem
nog
onbeschadigd,
dat
hebben ze er voorzichtig
vanaf gehaald”.
Dit embleem is welhaast
een van de weinige tekenen
die erop wijzen dat het hier
echt om een Cadillac gaat.
H. doet ondertussen lyrisch
over de wagen. Hij verkneukelt zich
zichtbaar als hij mij er met opgetrokken wenkbrauwen omheen ziet
lopen.
“Juist die controverse spreekt mij aan.
Mensen zullen dit niet als een Cadillac
herkennen, en daarin zit ‘m nu juist de
grap. Helemaal te gek is dat rare
kofferrek achterop. Hoe vind je dat?
Echt camp, lekker fout!”
Ik moet constateren dat het H.
menens is: deze wagen is duidelijk zijn
nieuwe sleutel- en troetelobject. Zijn
kompaan Ahmed F. vertrouwt mij toe
Onder de kap een 2.8 Multi
Port fuel injection 6 cilinder!
Cimarron. En ik moet zeggen, het is
een puik wagentje, lekker zuinig ook.
Kan ‘ie ondertussen rustig verder
sparen voor de restauratie van die
Fleetwood.”
Wij wensen Tedje H. alle succes met
zijn Cimarron. Wellicht komt u hem
deze zomer wel tegen op een van
onze evenementen. Zijn wagen valt
tenminste goed op!
De verwachting is dat hij hem snel
weer op de weg heeft. Behalve het
terugzetten van de reeds verwijderde
emblemen, zijstrips, wat dingetjes uit
het interieur en het lassen van de
carterpan lijkt er niet veel te mankeren
aan deze sobere loot aan de luxueuze
Cadillac stam. De lak oogt nog
alleszins redelijk en ook onder de
motorkap ziet het er netjes uit. En ik
moet toegeven dat er zelfs verbazend
mooie velgen onder zitten.
“Hij loopt nu nog niet, maar da’s een
kwestie van effe die pan lassen.
Volgens die gozers was dat alles dat
er aan mankeerde. Toch jammer van
al die opties. Ik had het liefst van die
draairaampjes
gehad
en
geen
automaat. Maar dat rek is top, dat
neem ik mee naar de volgende
Cimarron als het daar niet
opzit. Heb ik tenminste nog
één optie!
Leontien
H. heeft mij uitdrukkelijk
verzocht hem onherkenbaar
in the Standard af te beelden.
Dit “om te voorkomen dat ik
morgen word platgebeld door
mensen uit de buurt die me
herkennen. Ik moet niet
hebben
dat
ze
straks
allemaal een rondje willen
rijden ofzo…”
Honderd jaar Cadillac. Dat wordt
natuurlijk gevierd! In de VS, met de
Grand National Meeting, waarover in de
evenementenkalender meer valt te
lezen.
Ook de introductie van nieuwe modellen
behoort tot de traditie.De CTS is de eerste
van maar liefst vijf nieuwe modellen die
zullen uitkomen. En die nieuwe line-up mag
er zeker wezen.
The Centennial Celebration
Het zal, als vanzelfsprekend, ook worden gevierd met jubileum uitgaven van de miniatuurindustrie.
De eerste uitgaven zijn er al. Anson heeft de Escalade en de Escalade XT in “1 op 18” in uiteraard jubileum
verpakking, 100 jaar Cadillac, 100 jaren van innovatie.
Leuk aan deze verpakking is, behalve de enorme afmeting, dat er ook een “1 op 43” bij zit. Alles in het zwart
voorlopig, de “1 op 43” Escalade is ook in zilver, maar dan in de losse verkoop.
De jubileumverpakking komt op vijfenveertig euro, een losse Escalade in “1 op 43” mag tien euro kosten, komt die
grote “1 op 18” dus op €35,-. Kan.
De 2002 Escalade in zowel
op 18 als op 43 van Anson
Groot zijn ze wel, de plank raakt snel vol,
maar toch maar gedaan, de luxe ATV’s
van Cadillac.
De 2002 Escalade XT, ook wel
de 806 genoemd, van Anson.
Ook is er een jubileumuitgave van Anson met de 1947 Convertible, de 1953 Eldorado en de 1973 Eldorado Coupe.
In speciale kleuren, ik wist het wel, natuurlijk op elkaar gestapeld in een speciale verpakking. Kon het niet
weerstaan. Alles in “1 op 18”, dus u kunt zich voorstellen wat voor een doos dat is!
En verder:
Yat Ming’s Road Champs heeft nu ook de Convertible uit 1949 in “1 op 43” uitgebracht. In twee kleuren inmiddels
verkrijgbaar, wit en zwart en het dak is open. Prijs ligt net onder de € 10,-.
Le Mans
Groot is de “1 op 18” Cadillac Northstar
LMP 900 van GM Racing (USA) 2000, met
startnummer 1 van Mattel’s Hot Wheels.
Prijs rond de € 35,-.
Nog groter is de radiografische LMP 900
van Ma Toys, welke tijdens het rijden de
koplampen aanheeft!! Een geweldige
ervaring op een mooi geasfalteerde
parkeerplaats. Een absolute aanrader! Inclusief batterijen komt u op zo’n €45,-.
The Centennial Celebration
Nog meer van Le Mans
In navolging van de successen uit de jaren vijftig, gedreven door het 100 jarig bestaan, begint Cadillac North
America dit jaar met de laatste race uit de serie, Le Mans 2002.
Er zijn inmiddels zes verschillende startnummers geweest, te weten:
• Startnummers 1 en 2 voor Team Cadillac (USA) in 2000,
• Startnummers 3 en 4 voor Team Dams (F) in 2000 en de
• Startnummers 5 en 6 voor Team Dams (F) in 2001.
Cadillac Northstar LMP 2000
GM Racing (USA)
Cadillac Northstar
LMP 2000 Dams (F)
De auto’s zijn afzonderlijk goed te
herkennen, de Stars and Stripes op de
fabrieksauto’s, de Franse driekleur op
de wagens van de preparateur Dams.
Verder geven de spiegels informatie
over het nummer binnen het team, dit in
verband met de vele pitstops van een
24 uurs race.
Cadillac Northstar LMP 2001
Team Cadillac (Dams) (F)
The Centennial Celebration
Alle startnummers zijn inmiddels uitgebracht door Sparkmodel. Sparkmodels eigenaren heten Minimax. Minimax
komt uit Macau. Mooie modellen met een betaalbaar prijskaartje, rond de € 40,- per stuk.
Aanzienlijk kostbaarder zijn de BBR modellen, deze komen al snel rond de € 200,- per stuk, geen beginnen aan
dus. Zowel Sparkmodel als BBR zijn “1 op 43”.
Voor de slotracers onder ons, Scalextric heeft de startnummers 1, 3, de LMP’s uit 2000 en 6, de LMP 2001.
Scalextric
startnummer 1
Cadillac Northstar
LMP 900 GM Racing
(USA)
De slotraceschaal is “1 op 32”, dus enigszins afwijkend. Leuk is dat er in deze ook poppetjes zitten met hun eigen
helm.
Scalextric
startnummer 3,
Cadillac
Northstar LMP
900, Dams (F)
Ook hier € 40,- tot € 45,- per stuk, maar dan zitten er wel twee extra borsteltjes bij.
Le Mans Pace Car
Het wachten is nu op de Le Mans Pace Car, een absolute geweldenaar, de STS met Race Powertrain Layout. Niet
alleen de motor en de bak zijn wel heel speciaal geprepareerd, de hele auto is dermate aangepakt dat de enorme
hoge snelheden welke bereikt moeten worden ook veilig kunnen worden gehaald.
Twee Pace Cars, met speciale preparatie en Northstar motormanagement elk jaar nieuw. En die gingen hard, de
LMP’s 600, het kleinere broertje van de LMP 900, werden er gewoon vanaf gereden.
Net als die Porche’s enz…
De Safety Car 2001,
Cadillac STS
Northstar Le Mans
Pace Car.
Er zijn door de modelredactie aardige foto’s
gemaakt op Le Mans 2001.
Toch is mij inmiddels
opgevallen dat er veel
meer speciaal geprepareerde Sports Cadillac’s
zijn dan een eerste indruk
doet vermoeden.
In Frankfurt zijn er hele
andere auto’s geshowd
dan er in de race op kwamen draven. Waren ze tijdens de IAAF nog bronzit van kleur, de tijdens de race ingezette
auto’s waren duidelijk zwart. Speciale kleding en ook hun naam en bloedgroep stond op de wagen vermeld, voor
de piloten van de STS Northstar Le Mans Pace Car’s. Zwaailichten achter de grill en op het dak. Het geluid van die
vette V8.
Het uitrukken van die auto alleen al, ja de race was voor Team Cadillac/Dams al naar de knoppen en de
podiumplaats viel ook weg, dat was een belevenis.
De volgende en voor Cadillac North America voorlopig de laatste editie van Le Mans zal door de Modelredactie
uitgebreid worden belicht. De tweede week van juni geen modelverslag maar een race verslag!
Vanaf de presentatie op maandag op het Centre Ville in Le Mans, koffie in Arnage tot aan de finish, zondag 16.00
uur. In het augustus/september nummer een volledig pitreport en misschien wel beeld en geluid middels de site…
Tot slot nog even dit:
De Lockheed P-38 Lightning is er weer. En maar liefst in twee schalen, “1 op 72” en in “1 op ongeveer 140”.
Dit vliegtuigontwerp heeft ooit, met Harley James Earl, aan de wieg gestaan van de Fabuleus Fins.
Het grootste model van de twee wordt gemaakt door NewRay’s Sky Pilot Collection. In twee verschillende kleuren
leverbaar, blauw over zilver en zilver over zwart, op voet. Als je aan het touwtje trekt, draaien de propellers. De
piloot zit er al in. Prijs: zes of zeven Euro.
De andere is van Motormax’ “Classic Fighters”. Dit model komt uit China, via de VS naar de UK, en in België
gekocht. Prijs: € 4,-.
Nu vraag ik u, dan laat je dat toch niet liggen?
Voor de wel hele grote fanaat.
Er is ook een houten schaalmodel van de Lockheed P-38 te koop. Prijs ongebouwd ca.€ 120,-. U krijgt daar wel
wat voor, een modelvliegtuig met een spanwijdte van 1 meter. Dus, wat ruimte aan het plafond is nooit weg, u ziet
maar weer wat je daarmee kunt doen. Vindt ik ooit een gekwalificeerd modelbouwer die er wat in ziet, zodra hij
klaar is zal hij op het eerste jaarevenement de hal sieren!
In een volgend nummer: accessoires.
Hans Wansink,
Modelredacteur
Gedurende de modeljaren 1959 tot 1966 was er geen
geheel apart Eldorado model geweest. De wagens
die deze naam droegen, waren slechts luxeversies
van “gewone” Cadillacs. Verscheidene voorstellen
werden gedaan voor een unieke, separate Eldorado
door de ontwerpers van de Cadillac ontwerpstudio,
maar geen er van werd van “hogerhand” geaccepteerd.
Chuck Jordan was in die periode chief designer en
werkte onder Bill Mitchell (zie vorige nummers van
The Standard) en hij was van plan Cadillac de oude
status terug te geven van “elegant en sportief”, wat
de oorspronkelijke Eldorado van 1953 was geweest,
en ook die van 1957/’58.
'53 Eldorado, slechts 532 gebouwd!
De V16 voorloper met enorme motorkap
Om een dergelijk monster te besturen voorzag Jordan
een V12 of V16 cilinder motor, die herinneringen zou
oproepen aan de enorme “powerplants” die Cadillac in
de jaren ’30 had gebouwd. Jordan vertelde later dat hij
een soort kinderlijke droom had, waarbij twee 8 cilinder
motoren aan elkaar gelast en gekoppeld zouden kunnen
worden en zo een V16 zouden vormen! Voor zo’n motor
is wel een heel lange motorkap vereist! Hij zette enkele
van de beste General Motors ontwerpers aan het werk
op dit project.
Een tweede voorloper voor de V16
Gedurende de jaren die volgden, waren er verscheidene ontwerpers die voor min of meer korte tijd
aan dit “King Car” project meededen en dan weer vertrokken, zoals Stan Parker, Wayne Kady en Jerry
Brockstein. Jordan en Mitchell hielden het overzicht. En
Bill Mitchell was natuutlijk niet de persoon om onder
stoelen of banken te steken, wat hij van een ontwerp
verwachtte en hoe hij het persoonlijk wilde hebben.
Enige zeer goede ontwerpideeën leverde dit project op,
dat uit zou monden in de eerste voorwiel-aangedreven
Eldorado van 1967.
'57/'58 Eldorado Brougham
Later werd Jordan executive designer, waarmee hij Bill
Mitchell’s rechter hand werd. Daarmee verving hij Ed
Gloacke die in ’61 overleed.
Jordan kwam met het idee een “personal luxury car” te
ontwerpen die sterk afweek van bekende Cadillacpatronen en dusdanige kwaliteiten ten toon spreidde,
dat ieder die hem aanschouwde de wagen een “egoïstische King Car” zou noemen.
Italiaanse Eldorado
Ondanks het hoge “fantasiegehalte” van dit project, was
het toch niet voor niets, want er kwamen veel ontwerp
ideeën uit voort die een paar jaar later op “gewone”
Cadillacs hun toepassing vonden, maar vooral natuurlijk
op de ’68-’70 Eldorado.
zelfde als vorige met lange motorkap
De ’67 Eldorado wordt per vergissing wel eens
de “eerste Eldorado” genoemd, maar deze wagen zou
niet ontwikkeld zijn geworden, als hij niet al een stel
illustere voorgangers had gehad. De ’67 Eldorado – en
dat is waar – betekende een terugkeer naar het idee dat
een Eldorado uniek en werkelijk heel speciaal moest
zijn. En dat was de Eldo begin jaren ’60 zeker niet geweest. Sinds de productie van de “Italiaanse” Eldorado
in het modeljaar 1960 tot een einde was gekomen, was
de Eldorado niet veel meer geweest dan een “dressed
up” gewone Cadillac. Nu was de tijd gekomen om, de
zaken weer eens goed recht te zetten.
zich onmiskenbaar met kop en schouder boven de andere twee uit.
General Motors had al een tijd lang “gespeeld”
met voorwielaandrijving. Er werd zelfs aan een voorwielaandrijvingsysteem gedacht voor de La Salle II
showcar van GM’s 1955 Motorama automobieltentoonstelling. (Die kreeg echter uiteindelijke een achterwielaangedreven V6 motor).
Het duurde echter totdat Dan Adams (assistent
chief engineer bij Cadillac) en Tom LaRue (assistent
sales manager bij Cadillac) ideeën begonnen uit te werken voor een vervanger van de 1959-1960 Eldorado
Brougham, tot de zaken echt in beweging kwamen.
Rond 1959 had Cadillac een voorwielaangedreven wagen getest op de GM testbaan. Oldsmobile deed dat
notabene pas een jaar later!
Elvis Presley
Dan Adams had grondig onderzoek verricht naar alle
automobielfabrikanten in de wereld die zich met voorwielaandrijving bezig hielden. Daar had hij echter niet
veel aanmoediging van gekregen. De Europeanen waren van mening dat een voorwielaandrijving nooit kon
werken op een auto met een motorinhoud van meer dan
twee liter.
'60 Brougham, de Italiaanse Cadillac
Tot groot geluk van bewonderaars van speciale automobielen, besloot de Cadillac divisie van GM om de
Eldorado naar zijn vroegere hoge positie te laten terugkeren, namelijk om een aparte en geheel afwijkende
carrosserie te hebben en deze beslissing is sedertdien
niet meer veranderd!
Het Amerikaanse autotijdschrift Car and Driver
noemde de 1967 Fleetwood Eldorado “a high-roller’s
version of the Oldsmobile Toronado” (een opgewaardeerde versie van de Oldsmobile Toronado). Ze konden
niet verder van de waarheid af zijn. De Eldorado was
helemaal geen badge-engineered, aangeklede Toronado. (Een badge is een naamplaatje. Met de term “badge-engineering” wordt bedoeld dat auto’s alleen van
naamplaatje verschillen, maar verder identiek zijn –RG)
De voorwiel aangedreven Toronado was een jaar eerder
geïntroduceerd, in 1966, met een heleboel fanfare. GM
had de Eldorado tegelijkertijd met de Toronado kunnen
uitbrengen, maar deed dat niet, omdat de mensen van
de Cadillac divisie – en speciaal de ingenieurs - het
gevoel hadden dat de wagen nog niet gereed was voor
productie. Weliswaar had de Eldorado geprofiteerd van
de gecombineerde motoriserings pogingen van de specialisten van Cadillac, Oldsmobile en Buick, om deze
wagen mogelijk te maken, maar de Eldorado verhief
'67 Eldorado met wegklapbare loplampen
De '67 Eldorado, productiewagen
Als nieuwe Chief Designer in de Cadillac Studio
maakte Stanley Parker het ontwerp van het interieur af,
waarvoor hij een glasvezelmodel afleverde tegen mei
1964. George Moon had instrumentenpaneel en dashboard ontworpen.
Van hogerhand werden deze ontwerpen goedgekeurd,
maar dan duurde het altijd nog een hele tijd tot zo’n
wagen echt aan het publiek voorgesteld kon worden. Er
waren nog vele kinderziektes en technische problemen
te overwinnen voor het zo ver was. Veel personen die
bij het ontwerp betrokken waren, spraken bij Assistant
Chief Engineer Dan Adams hun zorg er over uit dat
bijvoorbeeld het Morse Hy-Vo Chain mechanisme (geproduceerd door Borg-Warner) dat de kracht moest
overbrengen van het vliegwiel van de motor naar de
Torbo Hydra-Matic transmissie (die parallel aan de motor was gemonteerd) het niet zou houden! Maar dit mechanisme heeft later bewezen zeer betrouwbaar te zijn.
Anderen zeiden dat Cadillac nooit een separaat
model zou kunnen uitbrengen, omdat de productiecapaciteit al volledig werd opgeslokt door de “gewone” Cadillac-modellen. Die productiecapaciteit draaide al op vol
vermogen! Maar door de late introductie van de ’67
Eldorado was het mogelijk extra productie faciliteit te
creëren in een compleet nieuwe assemblagefabriek aan
de Clark Street in Detroit.
de 1962 Studebaker Gran Turismo Hawk! – zie foto RG)
'62 Studebaker Hawk, Brooks Stevens
De nieuwe Eldorado werd met veel respect omringd en
waar hij ook maar reed, werd er door iedereen naar
omgekeken.
John R. Bond toenmalig uitgever van het gezaghebbende autotijdschrift Road & Track zei: “Sinds de
vooroorlogse V-16 heeft Cadillac geen auto uitgebracht
die zo enthousiast is begroet door de echte autoliefhebber.” Wat toch wel een compliment mag heten. Dit was
een auto die ieders verbeelding raakte. Het blad Automobile Quarterly schonk in 1967 de Eldorado de jaarlijks
uit te reiken prijs van de “Design and Engineering Excellence Award,” een hoge onderscheiding!
'68 Eldorado, bijna gelijk aan '67
Uiteindelijk werd de Fleetwood Eldorado met
een één inch langere wielbasis dan de Oldsmobile Toronado geïntroduceerd voor het modeljaar 1967. Echter
met heel wat minder fanfare dan een jaar eerder bij de
introductie van de Toronado het geval was geweest. In
1966 was het publiek de Oldsmobile-showrooms letterlijk binnengestormd, om zich te vergapen aan de vlakke
vloer, zonder cardantunnel. In Memphis Tennessee was
Elvis Presley de showroom binnengerend om een Toronado ter plekke te bemachtigen, om helaas uit te vinden
dat die net al verkocht was aan de plaatselijke hartchirurg!
Exclusiviteit
Vergeleken met de eerste Open Dagen die de Oldsmobile-dealers hielden ter gelegenheid van de nieuwbakken Toronado, was de introductie van de Eldorado wat
ze in Amerika “low key” noemen: bescheiden, niet veel
voorstellend. Maar het effect van de Eldorado op het
koperspubliek zou veel langer in stand blijven dan bij de
Olds. Bij Cadillac wilde men bewust een atmosfeer van
“schaarste” scheppen, gedurende de eerste maanden
dat de auto op de markt zou verschijnen. Het gevolg zou
zijn, dat uiteindelijk des te meer kopers zo’n wagen
zouden willen bezitten vanwege de exclusiviteit.
(Schaarste maakt immers exclusief!) De bekende, in
Milwaukee gevestigde industrieel-ontwerper Brooks
Steven las over de wagen en stuurde iemand helemaal
naar St. Louis, zodat hij de derde Cadillac Eldorado die
van de lopende band was afgekomen, kon bemachtigen
om z’n vrouw er een pleziertje mee te doen. (Brooks
Stevens was notabene zelf de ontwerper geweest van
'67 Eldorado, The King Car!
Bewonderende blikken
Van de nieuwe Cadillac Eldorado werd gezegd dat hij
niet alleen een “pretty face” (een mooi gezicht) had. Als
optie kon je bestellen: speciaal geventileerde schijfremmen vóór, een torsion-bar front suspension en automatische niveauregeling en dat maakte deze schoonheid
een feest om mee te rijden! De vrouw van eerder genoemde Brooks Stevens riep de Eldorado uit tot haar
“favorite car”. Dat was nogal een uitspraak voor deze
dame, die vanwege haar auto-fanatieke echtgenoot de
keuze had tussen liefst 120 automobielen, van Lincolns
tot Excaliburs, om in rond te rijden.
'68 Fleetwood Eldorado
Maar het grootste wapenfeit dat de ontwerpers hadden
weten te bereiken bij het herstellen van de integriteit van
de Eldorado naamplaat, was wel dat ze er in geslaagd
waren een unieke wagen voort te brengen. En die was
ondanks zijn bijzondere uiterlijk toch in alle opzichten
een “echte” Cadillac! “Onmiddellijk te herkennen als
Cadillac,” schreef Motor Trend in die periode.
Cadillac had wel enorm geïnvesteerd in deze wagen. De
mallen die nodig waren geweest om de enorm brede Craamstijlen te stansen waren zeer kostbaar om te produceren. Andere producenten zouden er hoeken uit
gesneden hebben. Cadillac deed dat niet en liet de Cstijlen dicht, zodat er weliswaar grote dode hoeken ontstonden met heel kleine zij-achter raampjes, die het zijachter uitzicht belemmerden. Maar de achterpassagiers
hadden daardoor wel veel meer “privacy” en waren van
buiten af onzichtbaar; een beetje zoals bij een limousine!
Voor 1969 werden de verborgen koplampen afgeschaft
ten gunste van koplampen die zichtbaar in de grille zaten. De Eldorado naam keerde terug op de voorspatborden, net achter de voorwielen voor het modeljaar
1970. Op de linker kant van de grille kondigde een “8,2
Litre” badge aan dat een nieuwe 500 cubic inch, 400PK
V8 machine onder de motorkap was. Dunnere, smallere
verticale achterlichten, V-symbolen op de parkeerlichten
vóór, en chroom beschermstrips langs de onderste zijkanten van de wagen maakten deel uit van de nieuwe
verschijning van de wagen in 1970.
'69 Eldorado, koplampen blijven nu zichtbaar
'70 Eldorado, laatste jaar van dit model
Het resultaat was een winnend design dat door
goede verkopen geld begon terug te verdienen voor
Cadillac en heel veel bewonderende blikken oogstte van
het publiek; zowel in de showroom als ook op de weg.
Reed er een ’67 Eldorado achter je en doemde die op in
je achteruitkijkspiegel, dan ging je wel even langzamer
rijden om hem te laten passeren, want je wilde coute
que coute weten wat voor een bijzonder slagschip daar
aan kwam zeilen!
In 1966 verkocht Cadillac nog slechts 2.250 Eldorado’s.
Die waren zoals gezegd alleen maar een dure uitvoering
van de “gewone” De Ville serie. En ze kostten toen
$6.631,00. Toen de nieuwe ’67 Eldorado uitkwam werden daarvan meteen 17.930 stuks verkocht voor
$6.277,00. Iets goedkoper dus zelfs. Daarop stegen de
verkopen naar meer dan 23.000 eenheden per jaar
totdat de productie van dit model in 1970 eindigde.
Voor het modeljaar 1968 stonden slechts enkele detailwijzigingen op het programma: de motorkap
werd 4,5 inch langer om de verzonken ruitenwissers
mogelijk te maken, die van toen af alle GM producten
sierden. De parkeerlichten verhuisden naar de vooruitstekende delen van de voorspatborden. Kleine “side
marker lights” (veiligheids-lampen aan de zijkant in de
spatborden) kregen sierlijke Cadillac emblemen met de
bekende Eldorado lauwerkrans. Een 472 cubic inch V8
was de krachtbron onder die enorm lange motorkap.
Voor het eerst was een elektrisch bedienbaar schuifdak
als optie verkrijgbaar op een Eldorado.
Het Eldorado concept was op een geweldige
manier opnieuw geboren. Het enorme succes van deze
indrukwekkende Amerikaanse wagen, zou het voor de
Cadillac divisie van GM zeer moeilijk maken de Eldorado ooit nog te “degraderen” tot een opgepoetste De
Ville. En dat klopt. Want ook al is het sinds kort (of binnenkort) met de Eldorado voorgoed (??) gedaan: tot in
onze tijd bleef het als een apart model in de personal
luxury klasse bestaan, ver uitstijgend boven zijn mindere
broeders.
In volgende nummers van “The Standard” zullen wij
ontwerpers Chuck Jordan, Stan Parker, George Moon
en Vince Kaptur over hun aandeel in het ontwerp aan
het woord laten. Zij zullen uitvoerig uit de doeken doen
hoe zij zelf tegen de eerste voorwiel-aangedreven Eldorado aankeken. Wordt vervolgd!
Bron:
Cadillac Eldorado door James W. Howell & Jeanna
Swanson Howell ISBN 0-87938-879
Ruud Gersons
Dinsdag 22 mei, ik heb ’s
morgens de auto extra
gecontroleerd, zelfs het niveau van
de remolie, want naar boven is één
maar naar beneden is heel wat
anders. Dan hangt het hoofdzakelijk
van de remmen af of je zo’n 3250
kg (auto + aanhangwagen) in het
spoor weet te houden. Daarbij komt
dat ik met deze auto nog nooit zo’n
klim heb gedaan, wat het voor ons
ook spannend maakt.
De aanzet tot de top begint op ± 40
km van de top met hellingen boven
de 10%. We blijven zo dicht als
mogelijk is in de buurt van de
hijgende en stug doortrappende
mannen. Ieder in zijn eigen cadans,
ieder met zijn eigen gedachten,
ieder met de ijzeren wil om die
“klote berg” onder de wielen door te
krijgen.
Als eerste rijden we Adrie, de
oudste deelnemer, voorbij met de
blik op oneindig en malen maar. Hij
rijdt op een heel klein verzet en zijn
benen gaan dan ook 2x zo snel
rond dan van de anderen, Dick
noemt hem dan ook gekscherend
“de koffiemolen”. Dan halen we Rob
in, de aanstichter van al dit kwaad,
met een beetje houterige stijl van
fietsen maar wel beresterk. Ik roep
hem toe dat hij nu gestraft wordt en
dat het gekkenwerk is om op zijn
leeftijd nog van die puberale
ondernemingen uit te voeren……
Hij gaat op de pedalen staan om er
nog een schepje bovenop te doen.
De derde man die we inhalen is
Eric, hij loopt! Als de snelheid onder
de 7 km/uur daalt stapt hij af en
loopt een stukje, dat is minder
vermoeiend. Op de vraag of het
goed gaat krijg ik de wedervraag
waarom die vriend van ons
verdomme niet naar een andere
tandarts had kunnen gaan i.p.v. bij
hem in de stoel spannende verhalen
vertellen over een fietstocht naar
Rome! Eric heeft op topniveau aan
waterpolo gedaan en kon dus wel
weten wat het betekende toen hij in
een opwelling “Ja, ik ga mee” zei.
Een stuk verder naar boven begint
de Cadillac rare geluiden te
produceren; volgens mij een geval
van oververhitting. De motor geeft
een pingelend geluid, begint
onregelmatig te lopen en ik meen
ook de hydraulische kleppenstoters
te horen, daarom maar de auto met
draaiende motor aan de kant gezet
zodat hij onbelast wat kan afkoelen.
Naarmate we verder naar boven
komen wordt het ook kouder en we
rijden zelfs al tussen de sneeuw, de
top kan dus niet zo ver meer weg
zijn. We stoppen nog even bij 2
Nederlandse jongens die ook met
de fiets op weg naar boven zijn,
We halen de top bijna
gelijktijdig met Henk en
Dick. Henk, huis– en sportarts, weet
als geen ander wat er in het
huishouden van een lichaam
gebeurt, heeft op het hoogste
niveau aan roeiwedstrijden gedaan,
dus goed ontwikkelde arm– en
beenspieren, is zichtbaar tevreden
en nog redelijk fit. Al staat hij er wel
wat krom en gebogen bij, net of er
nog een fiets onder zijn kont zit!
Dick is als eerste aangekomen, hij
is dan ook de meest ervaren renner
en heeft 2 weken geleden nog een
toertocht
door
midden
Italië
gereden. Als hij al moe is komt dat
alleen tot uitdrukking in zijn
gezegde: “Zo, dat was een kwaaie!”
Al pingelend heeft de Cadillac de
top ook gehaald en wordt er luid
borrelend en kokend van woede
vanonder
de
motorkap
geprotesteerd
als
ik
de
contactsleutel te vroeg omdraai.
maar nu even uitgeblust en leeg
langs de kant van de weg zitten, om
te vragen of we iets voor ze kunnen
betekenen.
Hun
antwoord
is
ontkennend, ze redden het wel. Dus
gaan we verder naar boven met een
tikkende motor en een kloppend
hart. Net voor de top rijden we
Gérard voorbij met een grote
glimlach op zijn gezicht, die is
duidelijk
tevreden
over
zijn
prestatie. De man fietst vrijwel elke
dag door de polder van zijn werk
naar huis: ca. 50 km door weer en
wind. Vindt ‘ie lekker! Vorig jaar is
hij nog met zoonlief naar Bilbao
gefietst.
Nadat iedereen boven is en de
feestelijkheden, zoals sneeuwballen
gooien, foto’s maken, wat eten en
drinken, beëindigd zijn kunnen we
de Italiaanse grens over om aan de
afdaling te beginnen. De mannen
hebben zich allemaal in droge en
warme kleren gehesen omdat er
meer geremd dan getrapt zal
worden waardoor je veel warmte
verliest, ofwel je fietst jezelf niet
warm. De handen kunnen zelfs zo
koud worden dat ze geen kracht
meer hebben om de remmen in te
knijpen! En zo begint de 40 km
lange afdaling. De afdaling zal 1 ½
Na 10 min. maar weer geprobeerd
en waarachtig het geluid is weg al is
de vreugde van korte duur, want na
zo’n 300 meter is het weer terug.
Ik heb geen idee hoe erg dit kan
zijn, maar veel alternatieven heb ik
ook niet, niet anders dan voorzichtig
door te gaan. Later, terug in
Nederland, verneem ik dat gebrek
aan zuurstof de oorzaak kan zijn
geweest van het onregelmatig lopen
van de motor. Op grote hoogte is
dan de benzine zuurstof verhouding
verstoord. Nooit aan gedacht, maar
klinkt wel logisch.
uur duren
Chiavenna.
tot
ons
hotel
in
Dat de Splügenpass nog maar net 1
week open is, is goed te zien aan
het smeltwater en de sneeuwhopen
op en langs de weg. Dit betekent
oppassen geblazen voor ons, maar
vooral voor de fietsers. Eric
ondervindt dit al snel en heeft de
schrik van zijn leven; die rijdt n.l. op
volle snelheid een onverlichte tunnel
in en komt met zijn voorwiel in een
gat van de weg zodat hij bijna van
zijn fiets gelanceerd wordt. Gelukkig
loopt het goed af, blijft het bij de
schrik en komt verder iedereen
heelhuids beneden.
Met de Cad gaat het goed, remmen
op de motor en terugzetten in de
laagste versnelling werkt redelijk,
maar
bij
de
meeste
haarspeldbochten moet de hele
combinatie vrijwel stilstaan om
dan met maximale wielomslag
voorzichtig door de bocht te
gaan. Eén keer lukt het zelfs niet
om de bocht in één keer te halen
en moet ik steken, maar ook dat
is weer goed gegaan.
Op
een
gegeven
moment merkt
Rietje op dat er
zo’n rare lucht
in
de
auto
hangt, ik heb
het
ook
al
gemerkt,
het
zijn
de
remblokken.
Gelukkig heb ik
voor het vertrek
de
blokken
vernieuwd dus
versleten
kunnen ze nog
niet zijn, maar
HEET worden
wel! Op 300
meter
boven
zeeniveau
rollen we een
stadje in en in
de verte zie ik
een
rood
stoplicht,
ik
begin alvast te
remmen……
een verlammende schrik slaat
toe….. geen remdruk meer!!!
Het stoplicht springt nét op tijd op
groen, ik trap uit alle macht op de
rem en de handrem en schuif met
de hele combinatie een klein pleintje
op waar ik, gelukkig zonder iets of
iemand te raken, tot stilstand kom.
Alle bekende en onbekende goden
worden uit het diepst van mijn hart
bedankt. Na van de eerste
schrik bekomen te zijn vraag ik
Rietje, mijn vrouw en navigator,
hoe ver we nog naar het hotel
moeten. “Nou, valt mee hoor” is
het laconieke antwoord, “je
staat namelijk recht voor de
deur.”
Op het terras, genietend van
de ondergaande zon en met
het glas in de hand wordt de
hele dag herbeleefd en heb ik
nogmaals alle goden en
aanverwanten
intensief
bedankt. Nadat de motor en de
remmen zijn afgekoeld, heb ik alles
nagekeken en niets gevonden, de
motor gestart en….. alle functies
doen het weer! We kunnen morgen
gewoon verder.
Het
vele
remmen en het
gewicht van de
aanhangwagen
zorgden ervoor
dat de remolie
zó heet werd
dat ze is gaan
koken!!
We zijn in Italië, Rietje wordt bijkans
miljonair van zóveel lires in de
huishoudknip en het is smerig koud
en regenachtig. Van het -bij
zomerweerzo
prachtige
Comomeer is door de mist weinig te
zien. Gezien de ervaring van
gisteren wachten we nu voor de
lange tunnels op de renners om
direct achter hen aan te sluiten,
zodat ze niet door een of andere
automobilist (Fiatist) van achteren
worden aangereden.
Van één geval weet ik zeker dat het
maar nét goed ging. Een vanuit het
daglicht komende auto en nog niet
gewend aan het slechte licht in de
tunnel, moet stevig in de remmen
anders zou hij tegen de achterkant
van de aanhangwagen zijn gereden,
welke door zijn grootte, witte kleur
en
verlichting
toch
duidelijk
zichtbaar was. Luid toeterend komt
hij voorbij. Tot hij de fietsers voor
ons ziet, waarop hij met zijn handen
een
verontschuldigend
gebaar
maakt. Althans, zo neem ik het
maar op. Je moet er niet aan
denken wat er was gebeurd als
ik daar niet had gereden.
Met
de
veerpont
het
Comomeer over en dan is het
al snel gedaan met de
natuurpracht. De Povlakte is
bezaaid met industrie parken.
We rijden met een ruime bocht
om Milaan, het economische
hart van Noord Italië, heen. In
het renaissance stadje Crema
is onze volgende overnachting.
De Cad houdt zich verder goed
en doet wat er van hem
gevraagd wordt, op de airco
na. Later zal blijken dat een oring van de aircopomp lekt.
Omdat de ventilator altijd
langzaam meedraait wordt de
buitentemperatuur
evenredig
verdubbeld in het interieur en
speciaal de beenruimte. Ook al
is de kap naar beneden,
onderin bij de voeten wordt het
onaangenaam warm. In het
steeds warmer wordende weer
zitten we te zweten alsof we
zelf op de fiets zitten! Het
elektrische draadje van de ventilator
afhalen is de tijdelijke oplossing.
Na weer een geschil te hebben
gehad met de cartograaf z’n
fietsroute, wordt de traag stromende
Po overgestoken, die als een
grijsgrauwe slang door het vlakke
landschap slingert. Ik wist van het
bestaan van een bergmassief dat
de Povlakte scheidt van Toscane,
maar dat de Appenijnen zó
uitgestrekt zijn had ik niet kunnen
vermoeden. Als je één bult hebt
genomen ligt de volgende alweer
klaar. Dick had gelijk toen hij ze
bestempelde als “Appevenijnig” om
te fietsen.
De Caddy op de veerpont
over het Comomeer!
Het is inmiddels vrijdag 25 mei en
voor vanavond is ons hotel geboekt
in Sammommé, maar wat we ook
proberen om het dorp van 150
inwoners te bereiken, het wil niet
lukken. Weggetjes die te smal
worden, een brug die alleen door
voetgangers gebruikt mag worden
of de weg die in een bergdorp
ophoudt omdat deze gedeeltelijk in
het ravijn is gestort! En overal waar
je verkeerd uitkomt moet de hele
combinatie wel weer een plek terug
vinden om te draaien. Normaal vind
ik het wel leuk om over kleine
wegen te rijden, maar dit wordt
echter té veel.
Het humeur is al tot het vriespunt
gedaald als we na ± 80 km omrijden
eindelijk de mannen op het terras
van het hotel terugvinden. Maar het
humeur daalt nog verder, tot diep
onder nul, als we vernemen dat het
hotel volgeboekt is en er geen
plaats voor ons is. Na wat heen en
weer gepraat blijkt de reservering er
wel te zijn en worden we in diverse
huizen in het dorp ondergebracht!
Tijdens het diner heeft de hotelbaas
er alles aan gedaan om dit
ongemak te verzachten. Ìk heb het
dorp uit de landkaart geknipt en het
na dit schrijven uit mijn geheugen
gewist.
Voor vandaag, zaterdag 26 mei, is
een korte etappe van slechts 80 km
gepland, zodat we vanavond de
schoonheid van Florence kunnen
gaan bewonderen. Onderweg, aan
de oever van de Arno, een klein
feestje met slagroomsoesjestaart ter
ere van het 25-jarig huwelijksfeest
van Henk. Lieve woordjes vliegen
over de Atlantische Oceaan, waar
zijn vrouw uit haar slaap gewekt
wordt.
Vóór 16.00 uur zijn we al in
Florence en vinden redelijk snel het
hotel, wat in het centrum ligt en
géén parkeerplaats heeft! Ja, waar
laat je dan een combinatie van ±
10m. lengte?? Nou, gewoon op een
parkeerplaats voor lijnbussen!! Nee
dus, want drie kwartier later wordt er
hevig
geclaxonneerd,
GROOT
PANIEK. Vanuit het raam, van onze
hotelkamer op 6 hoog, heb ik een
mooi overzicht en kan het hele
gedoe
gadeslaan.
Mijn
veronderstelling dat Italianen een
ongebreidelde fantasie hebben en
het probleem zich vanzelf zal
oplossen
is
toch
verkeerd
ingeschat, het kabaal wordt alleen
maar groter. De bus blokkeert de
hele straat en er kan niets of
niemand meer door. Dan toch
maar met de stokoude
rammelende lift, zo één die je
alleen nog maar in films ziet,
naar beneden de straat op,
vast van plan mij niet te laten
intimideren.
Op het moment dat ik de
sleutel in het deurslot steek
lijkt het wel of ik de knuppel
ben die in het welbekende
hoederhok wordt geslingerd.
Idioot! Wegwezen! Ik laat het
allemaal maar over me heen
gaan, wat heel gemakkelijk is
want ik spreek de taal niet.
Stoïcijns en waardig stap ik
in, start de motor, stel traag
de achteruitkijkspiegel goed,
zet de versnelling in drive en
rij dan zacht zoevend weg.
Aan het einde van de straat
een zucht van opluchting en
het overtollige (angst)zweet
weggeveegd.
Rietje heeft inmiddels de
hotelmanager aangesproken
en die weet een parkeergarage voor de nacht.
Normaal halen en brengen ze
de auto, maar wat ik in mijn
geval (Cadillac + aanhangwagen) niet zo’n goed
idee vind. Wel moet ik, gezien de
grootte, voor 4 Fiatjes betalen! Om
18.00 uur is alles geregeld en staat
iedereen klaar om de stad in te
gaan. Een geweldige stad met
schitterende gebouwen, kerken en
pleinen. Op de Ponte Vecchio, een
brug met aan weerszijden allemaal
winkeltjes
waar
alleen
maar
juweliers gevestigd zijn, gaat de
GSM. Een kwartier lang is Eric live
te beluisteren in de Antilliaanse
uitzending van de Wereldomroep.
Het is inmiddels al 22.00 uur als we
op zoek gaan naar iets te eten en
de keuze valt op een pizzeria op
een knus en intiem pleintje. Na het
opnemen van de bestelling begint
het wachten, want de pizza’s
worden
met
“mondjesmaat”
aangevoerd en her en der over de
diverse tafels verdeeld. Een luid
applaus stijgt op, van de ca. 30
aanwezigen, als Antonio (door ons
zo genoemd) met een pizza het
terras opkomt en een hevig boe boe
geroep als ’s werelds lekkerste
pizza weer je neus voorbij gaat.
Antonio speelt op zo’n komieke
wijze de onschuld, in half engels en
rap Italiaans, dat het zeer
vermakelijk overkomt en wij er
nauwelijks boos om worden.
Een gratis openluchtconcert valt ons
ten deel op het Piazza della
Signoria, waar de klanken van
Mozart en Schubert schallen over
het door fakkels verlichte plein.
Tegen 1.00 uur zijn we pas terug in
het hotel. Zoals ik eerder al zei:
Florence is een overweldigende
stad.
Zondag 27 mei gaat het verder door
Toscane naar Montepulciano. We
voelen ons hemels gelukkig om met
deze auto door dit onvergetelijk
mooie land te mogen zoeven
(rijden). Klimmend naar boven,
achterover leunend tegen de
strakblauwe lucht kijkend en
hopende dat, achter het lange
“voordek” de weg er nog ligt op het
moment dat de auto weer vlak komt
te liggen, om dan ademloos over de
valleien uit te kijken. Toscane is als
een sprookje zo mooi. Velden met
klaprozen
afgewisseld
met
glooiende heuvels en olijfbomen
zover het oog reikt. Dorpen met een
mengelmoes van middeleeuwse –
en renaissance bouwsels. En dan
Siena….
met
zijn
centrale
marktplein waar al sinds eeuwen
traditionele paardenrennen worden
gehouden, die elk jaar weer goed
Eldo onder de poort van het
vestingstadje Montepulciano
zijn voor enkele doden. Siena is
toch wel een hoogtepunt en het
voelt heel bijzonder om zelf over het
“Piazzo del Campo” te lopen.
Dagelijks stoppen we de jongens
vol met wat we, naast de
gebruikelijke
bananen,
aan fruit langs de weg
kopen kunnen. Kilo’s
aardbeien en kersen
worden
weggewerkt.
Vandaag
begint
er
spontaan
een
“kersenpitverwegspuugwedstrijd”,
al
hadden ze net zo goed
een
“verwegplaswedstrijd”
kunnen houden want dat
doen kleine jongens n.l.
ook, heb ik gehoord.
En als een stel “kleine
jongens” gedragen ze
zich soms. Zo tegen het
naderen van het einddoel
Rome beginnen de heren
praatjes te krijgen!
Het volgende heb ik uit
het dagboek van Eric
gekopieerd en spreekt
voor zichzelf:
Als
de
plaats
van
bestemming nadert en
het
bord
met
de
plaatsnaam in zicht komt
wordt er om het hardst
gefietst door Rob, Adrie
en Gérard. Die avond op de kamer
zit Henk te stoken: “Laat ze zien wie
de baas is Eric, laat ze er niet meer
vandoor gaan. Rob gaat er al prat
op dat hij je kan pakken.” De
competitie die Henk, sportman als
hij is, al waargenomen had, en ik
niet, was er wel degelijk. Die
middag hebben we het drietal dan
ook helemaal stuk gefietst. Krakend
en vloekend kwamen ze dan ook 10
minuten na ons op de gemene
heuvel, die we voor dit doel hadden
uitgezocht.
Om 21.30 rijden we Montepulciano
binen, een vestingstad bovenop een
Parkeerproblemen in
Florence.
heuvel. Al die stadjes liggen
bovenop de heuvel. Ik heb me laten
e
vertellen dat in de 14 eeuw hier
minder kans op de pest was dan
beneden, waar meer water, dus ook
meer ongedierte was. Het is dus
dankzij de pest 5 eeuwen terug dat
we ons nu helemaal leegfietsen
tegen die heuvels in plaats van bij
de rivier te blijven. Vanuit mijn
kamer kijk ik uit over glooiende
akkers met papavers, wijnranken,
cypressen als reuzekerstbomen,
over kerktorens en burchten. De
avond is een zwoele, de maaltijd op
het dorpsplein verrukkelijk en de
wijn uiteraard een Montepulciano.
We zijn gelukkig…
Van Montepulciano naar Viterbo, de
op één na laatste etappe voor
Vaticaanstad. Ik vind het beter om
deze keer de Cad in de
parkeergarage te zetten, de fietsen
worden er ook bijgezet, innig
verbonden
met
kettingen
en
staaldraden met sloten erop. Het zal
je maar gebeuren dat je de laatste
dag niet kan fietsen omdat je rijwiel
gejat is! Het vereist nogal wat
manoeuvreerkunst om hem op de
juiste plek te krijgen. Italië is geen
land voor grote auto’s. De reacties
die we overal krijgen zijn wel
plekke door de Romeinen
gemaakt. Als je links– of
rechtsaf moet dan ga je
gewoon, de rest moet
maar stoppen en er is
niemand die daarvoor op
de claxon gaat hangen.
Als we de Sint Pieter in het
zicht krijgen, wat er uitziet
als
een
reusachtige
steelpan, gaat de GSM.
Het is Marc Lijendekker,
journalist voor het NRC
Handelsblad
en
de
Wereldomroep, om te
vragen waar we zijn en of
het nog lang duurt voor we
aankomen. “Nee, met 10 à
Links: Leo wordt
geïnterviewd op
het St. Pietersplein
Onder: Renners
met Caddy bij de
finish!
fantastisch, al begrijpen
we bij lange na niet
alles wat er geroepen
wordt, maar het is
duidelijk wel positief.
Onze
“Bella
Americana”.
Dinsdag 29 mei
Viterbo – Vaticaanstad,
85 km.
Er zijn 2 stops gepland
voor deze dag met de
onvermijdelijke bakken
fruit. Er is een spontane
bananen
allergie
uitgebroken, “Ik moet ze
maar in de motor
stoppen,” zegt Rob,
“daar wordt ie sterk
van.”
Na
zóveel
bananen gegeten te
hebben (ca. 20 kg per
persoon), kan ik me
zo’n
reaktie
wel
enigszins voorstellen.
We rijden een heuvel
op en plotseling zitten
we al in de buitenwijk
van Rome. Rietje met
de wegenkaart op de
knieën.
Honderden
Vespaatjes en Piagio’s
passeren ons rakelings.
Een
getoeter
van
jewelste.
Verkeersregels zijn er
natuurlijk wel, alleen ik
weet niet waar! Ineens
heb ik het in de gaten:
de regels worden ter
15 min. zullen de fietsers er zijn en
wij rijden nu op de boulevard
richting Sint Pieter.” “Als jullie in een
grote witte Amerikaan rijden dan zie
ik jullie nu voorbij gaan.” is het
antwoord!
De Cadillac wordt pontificaal voor
het St.Pietersplein geparkeerd.
Zolang we niet worden weggestuurd
staan we goed. Het plein stikt van
de toeristen en de Cad krijgt meteen
een hoop aandacht, men leunt er
tegenaan om samen gefotografeerd
te
worden.
Als
de
fietsers
aankomen
worden
bloemen
uitgereikt, champagne gedronken,
felicitaties voor iedereen, interviews
gegeven, foto’s en video-opnames
gemaakt. We zien enkel blijde
gezichten,
iedereen
is
in
feeststemming en wij ook. Ik heb
onze oldtimer maar een klopje op
het dashboard gegeven: “Goed
gedaan jochie...”
De 50 plussers hebben dan wel een
mooie prestatie geleverd, want 2237
km fietsen is zeker niet niks, maar
dat vind ik van onze 1975 Cadillac
Eldorado Convertible ook!
Als dank voor onze goede zorgen
worden al onze kosten vergoed en
krijgen we nog een paar extra
hotelnachten in Rome aangeboden
door de fietsers, die we graag
aanvaarden. Zo krijgen we de kans
om ons aan al dat moois, dat Rome
heet, te vergapen. En mooi is het!
We willen ook graag de Via Appia
Antica bezoeken. Tot nu toe deden
we alles per metro, wat prima
werkte, maar de Via Appia ligt wat
verder weg en dus gaan we met de
Cad. Rietje, die toch goed met
wegenkaarten overweg kan, kan er
niet uitkomen. Dan maar bij een
benzinestation
vragen…
Een
bijzonder aardige vrouw, die slecht
Engels spreekt (wij slechts 3
woorden Italiaans: si, no en basta),
probeert uit te leggen dat we
honderd keer links en even zoveel
keren rechts moeten, ziet de
hulpeloze blik in Rietje haar ogen en
begrijpt dat dit geen zin heeft. Als
we even geduld hebben, haar auto
is zo klaar in de garage, dan rijdt ze
even vooruit.
Ik rol bijna uit de auto van het
lachen als ze luid toeterend zit te
zwaaien in haar FIATje 500 dat we
moeten volgen. Binnen 2 minuten
ben ik haar al kwijt. Zíj kruipt in alle
hoeken en gaten die het hectische
verkeer haar toestaat, met een
Cadillac is dat wat moeilijker. Een
eind verderop staat ze te wachten
en met gebaren begrijpt ze dat wij 2
maal de ruimte van een Fiat 500
nodig hebben. Hoe ze het deed
weet ik nu nog niet, maar op de een
of andere manier maakte ze zichzelf
héél dik door een beetje naar links
of naar rechts te slingeren. Al
slingerend, toeterend en zwaaiend
leidt ze ons door heel Rome naar de
Via Appia Antiqua.
Een week hebben we gebruikt om
naar huis te rijden, hier en daar nog
eens extra rondkijkend zoals b.v. in
Siena en Florence. En bij elke
verbazing roep ik steevast de
opmerking: “Hoe hebben ze het
kunnen maken…??”
Mijn hersenen raken verstopt van
zóveel
schilderingen,
beelden,
kerken en verdere informatie. Italië
is één groot museum.
De fietsers hebben voor hun goede
doel:
het
moderniseren
van
sportcomplex Scherpenheuvel op
Curaçao ƒ50.000 bijeen gefietst!
Zondag 3 juni uit het dagboek van
Eric:
De grote blauwe vogel landt in de
avond op de Albert Plesman
luchthaven van Curaçao. Met zijn
vieren stappen we uit, Henk, Dick,
Rob en ik, goed gevuld met de
gratis door de KLM verstrekte rode
wijn. En die hadden we niet
gedronken als we geweten hadden
dat de complete Bellisima Fietsclub
op de airport klaarstond met
gereedschap om onze fietsen
vakkundig in elkaar te zetten. Ze
hadden verzonnen dat we naar huis
moesten fietsen, vergezeld van
toeterende auto’s! Een soort
zegetocht dus. Het vergt wat
handigheid om je op de airport ten
overstaan van hordes mensen in je
fietsbroek te hijsen. Rob zijn pot vet
zit nog in zijn koffer, hij moet het de
laatste kilometers zonder doen.
Bij het huis van Henk aangekomen
blijkt een kompleet feest te zijn
aangericht. De meeste donateurs
en sponsors van Scherpenheuvel
zijn uitgenodigd, en alle Bellisimaleden. De champagne vloeit rijkelijk.
--Maar morgen……gaan we
gewoon weer aan het werk.--
Aldus voor u opgetekend door
Leo de Wit
Een waargebeurd verhaal over een “barn discovery” in Buffalo
We kennen allemaal de verhalen
van de kostbare en unieke auto
die toevallig in een oude,
vervallen schuur werd ontdekt en
na een langdurige en kostbare
restauratie weer in ere hersteld
werd.
Het is echter zelden zo dat er een
zogenaamde
‘barn
discovery’
wordt gedaan waarbij de auto nog
in perfecte staat blijkt te zijn. Het
volgende verhaal vertelt over een
dergelijke ontdekking!
Het verhaal begint bij Patrick
Cosentino III, een autoliefhebber en
verzamelaar uit Buffalo, New York.
Een vriend van hem zei, min of meer
tussen neus en lippen door, dat hij
wist van een oudere dame die haar
auto wilde verkopen. Deze auto zou
al sinds 1972 in haar garage staan
en nu had ze besloten om de auto
dan toch maar te verkopen.
De vriend van Cosentino wist nog
wel te vertellen dat het om een
Cadillac ging en dat het, alleen
daarom al, een goed idee zou zijn
om te gaan kijken. Cosentino liet dit
zich geen twee keer zeggen en
maakte een afspraak met Maeruth P.
Wilson, de eigenares van de auto.
Bij haar aangekomen vertelde ze
meteen over de geschiedenis van de
auto. Haar stiefvader, al lang
geleden overleden had de auto
gekocht. Hij was kapper in
Bridgeport, Connecticut, en een
groot liefhebber van Cadillacs. Toen
hij in 1960 stierf liet hij de auto na
aan Maeruth’s moeder die niet kon
autorijden. Zo kwam de auto, na
haar moeders dood, in handen van
Maeruth. De Cadillac had toen nog
maar 400 miles op de teller staan!
Daar zouden in de jaren erna niet
veel kilometers bijkomen want
Maeruth kon ook niet autorijden.
“Met
mijn
temperament
en
ongeduldigheid was het onverantwoord om achter het stuur van
een auto te kruipen”, aldus de pittige
tachtigjarige Maeruth.
Zo kwam de Cadillac in
de zomer van 1972 in
de garage van haar
woning terecht en zou
daar de komende 28
jaar blijven staan. Op
houten blokken want
Maeruth had zich laten
informeren
over
de
juiste behandeling van
de auto, dat wel! De
auto stond daar rustig
terwijl
het
leven
voortging; zes presidenten, de ‘blizzard’ van
’77 en vier Super Bowl nederlagen
van de Buffalo Bills.
Cosentino vertelt over de ontdekking
van de Cadillac in de garage van
Maeruth: “ Mijn vriend en ik gingen
naar de garage achter het huis en
moesten om te beginnen eerst het
slot van de schuifdeur openbreken
om binnen te komen. Onnodig te
zeggen dat we niet optimistisch
waren over de staat van de auto.
Wat we echter te zien kregen
overtrof
onze
stoutste
verwachtingen!“
Cosentino vervolgt: Ik stond als aan
de grond genageld. Het was een
1953 vierdeurs, zwarte Cadillac
Fleetwood, alles in originele en
vrijwel perfecte staat! Het was
ongelofelijk dat de auto nog zo gaaf
was na al die tijd, ik wilde de auto
meteen hebben!”
Over de Cadillac was een plastic zeil
gelegd en onder de auto bevonden
zich stapeltjes houten blokken om de
auto
te
ondersteunen.
Het
Connecticut nummerbord van 1972
zat
er
nog
op.
Het
was
verbazingwekkend dat er geen
roestplekje te zien was op het
indrukwekkend chassis, noch op de
bumper en andere verchroomde
onderdelen. De bekleding was
weliswaar stoffig en vies maar niet
beschadigd of aangevreten door
ongedierte. De teller van de auto
stond op het lage aantal van 6,950
miles, in de tussentijd had alleen de
dochter van Maeruth de auto van
Bridgeport naar Buffalo gereden.
Gelukkig had Maeruth de auto al die
tijd in de warme garage te laten
staan, zeker gezien de extreem
koude winters in Buffalo was dit een
verstandige beslissing! “Ik weet niets
van auto’s maar omdat mijn
stiefvader
de
auto
altijd
zo
behandelde, leek het me goed om
die traditie in ere te houden. Ik zette
een klein elektrisch kacheltje in de
garage om af en toe in de winter te
gebruiken”.
Bij de auto waren alle originele
documenten nog aanwezig. Mr.
King, Maeruth’s stiefvader, had
$5.828,82
betaald
voor
de
Fleetwoord Sixty Special en betaalde
dit bedrag in maandelijkse termijnen
van $113,58. Hij had de Cadillac
gekocht bij de Steel CadillacOldsmobile Company op 1027
Fairfield Avenue in Bridgeport. Hij
bestelde topkwaliteit witte banden,
wielplaten,
EZ
eye
glass,
verwarming, radio, stuurbekrachtiging, binnen- en buitenspiegels,
mistlampen en ruitenwissers. Hij
opteerde
voor
regelmatige
tectylering, speciale deur-
scharnieren en doorsmeerbeurten.
Cadillac nummer 536045731, een
zwarte Fleetwood model Sixty
Special, was een ‘pretty lady’ van
4,415 pond schoon aan de haak en
klaar om de inwoners van Bridgeport
te verblinden met haar schoonheid!
Cosentino moest vervolgens zes
maanden met Maeruth Wilson
onderhandelen over de Cadillac
omdat ze nog niet wist of ze de auto
zou verkopen of nalaten aan haar
kleinkinderen. Toen uiteindelijk bleek
dat haar kleinkinderen weinig
interesse toonden voor de Cadillac,
besloot ze de knoop door te hakken
en de auto aan Cosentino te
verkopen.
De opgetogen Cosentino verzekerde haar dat hij de auto weer in
dezelfde staat zou terugbrengen als
in de tijd dat Mr. King de eigenaar
was en dat hij er goed voor zou
zorgen.
“Ik geloof dat Maeruth toen wist dat
het tijd was om de auto te laten
gaan”, vertelt Cosentino.
“We kwamen een prijs overeen en
nog dezelfde avond haalden we de
Cadillac uit de garage, na 28 jaar!
Maeruth Wilson: “Wat me uiteindelijk
deed beslissen de auto aan Mr.
Cosentino te verkopen was het feit
dat hij in een verwarmde garage zou
komen te staan, bovendien beloofde
hij me een ritje in de auto zodra hij
weer goed reed”.
Cosentino hield zijn woord en bracht
de Cadillac weer in perfecte staat,
behalve het vervangen van de
uitlaat, carburateur en waterpomp
hoefde er niet veel te
gebeuren aan de auto.
Wèl werd er nog een
dode rat gevonden
onder de motorkap en
liet Cosentino voor de
zekerheid de mastercilinder en remmen
vervangen. De klok en
de
radio
werden
gemaakt en de bekleding grondig schoongemaakt. De lak en
het chroom was nog in
zo’n goede staat dat
daar niets aan hoefde
te gebeuren!
Twee jaar later was
het moment aangebroken dat Maeruth
weer
zou
kunnen
instappen en haar beloofde ritje zou
kunnen maken. Toen Cosentino
voorreed keken de buren nieuwsgierig naar de prachtige, glanzende
Cadillac.
Maeruth was zichtbaar aangedaan
door het hernieuwd weerzien. Plezier
en trots waren duidelijk van haar
gezicht af te lezen. “Mijn stiefvader
zou zo gelukkig zijn geweest”,
verzuchtte ze.
Vandaag de dag staat de Cadillac in
een verwarmde garage, samen met
een ander dame op leeftijd; een
zwarte Packard Cavalier uit 1953
met ook maar 6.000 miles op de
teller. Ze is dus in goed gezelschap!
Cosentino mijmert: “Ik was altijd al
dol op de stijl en het karakter in deze
oude auto’s. Het zal wel komen
doordat ik als jongen al omgeven
was door dit soort auto’s. Mijn vader
was de eigenaar van het Packard
Agency in de jaren ‘40 en ‘50. Ik
neem de Cadillac vaak mee naar
shows en de auto rijdt fantastisch!”
Uitkijkend op zijn hele verzameling
auto’s voegt Cosentino er nog aan
toe: “Eigenlijk was ik niet op zoek
naar nog een auto maar toen ik Mr.
King’s Cadillac zag was het liefde op
het eerste gezicht... en ja, ik was
meteen verloren!”
Vrij vertaald door Monique de Hoop,
naar een artikel uit ‘The Self Starter’
(augustus 2001), het magazine van
de Cadillac-Lasalle Club.
Route 66
‘‘The Mother
Road’’ van staat
tot staat Deel
6: Arizona
Met de Route 66 onder de
wielen en de uitgestrekte hoogvlakte
voor u, gaan we naar de volgende
plaats Lupton in de Grand Canyon
in de staat Arizona. Bij de felgele
Chief Yellow Horse Trading Post
wisselen
weer
allerlei
hebbedingetjes van eigenaar.
Het charmante maanlandschap met
verguld zand van de Painted Desert
nadert. Rood, grijs, oranje, wit en
roze overheersen. In het Petrified
Forest National Park (met een
oppervlakte van 381 m²) glinsteren
en fonkelen de versteende bomen
om het hardst, afhankelijk van de
lichtinval en het seizoen.
Deze
bonte
gigantische
nakomelingen en overblijfselen van
een prehistorisch bos zijn zo goed
bewaard omdat ze door zand en
vulkaanas van de lucht afgesloten
waren. Toen ze door nieuwe
bewegingen van de aardkorst na
meer dan 200 miljoen jaar opnieuw
het daglicht zagen, was het hout
versteend. Alchemie in de woestijn.
De Indianen hebben een ander
verhaal over het ontstaan. Een
vermoeide en hongerige godin heeft
het gebied vervloekt. Zij had een
konijn gedood, en wilde dat
roosteren met behulp van de houten
The Wigwam Motel.
boomstammen op de grond alvorens
het konijntje te verorberen. De
boomstammen waren zo doordrenkt
van de regen, dat ze geen vlam
vatten. Uit woede veranderde deze
godin de boomstammen in steen.
Halverwege de 19e eeuw, toen men
het
stenen
woud
ontdekte, werd het
niet zozeer bewonderd
als wel begeerd.
Brokstukken en hele
stammen
werden
weggesleept, opgeblazen of stukgeslagen
omwille
van
de
amethisten in hun
binnenste. Pas in
1906 maakte men een
eind aan de praktijken
van de schattenjagers
en werd het gebied
beschermd. In 1962 werd het een
nationaal park.
Vanaf de scenic drive kunt u 200
miljoen jaar geschiedenis bekijken.
Bij de uitgang zorgt het Vehicle
Inspection Station ervoor dat geen
enkele steen als souvenir het park
verlaat. Als iedereen een splintertje
mee zou nemen, dan zou dat toch
neerkomen op een paar ton per jaar.
De in 1881 gestichte stad Holbrook
was altijd een geliefde stopplaats
van kolonisten, handelaren en
cowboys. The Holbrook Wild West
Museum laat het leven van de
kolonisten en de cowboys van toen
zien. Oude kerken zal je hier niet
vinden, tot 1914 was Holbrook de
enige nederzetting zonder kerk in
Versteende boomstammen in het
Petrified Forest National Park.
deze omgeving.
Een andere bezienswaardigheid is
de gevangenis, die in 1899 als een
unit voor de prijs van $3.000 werd
aangekocht en vanuit de oostkust
hier naar toe werd verscheept. Tot
1976 heeft deze gevangenis dienst
gedaan. Een blik in deze gevangenis
jaagt je de stuipen op het lijf! Een
betere slaapplaats die je niet mag
missen is het WIGWAM Motel.
Indiaanse Romantiek, allemaal je
eigen wigwammetje, ronde tenten
van cement en van moderne
gemakken
voorzien.
Tientallen
wigwams op een rij (geopend in
1950, gerenoveerd in 1988). Volgens
Kees van Langen staan er tussen de
wigwams ook veel mooie oldtimers
om te bewonderen.
Route 66 was het levensbloed voor
Holbrook, maar de stad is niet ten
onder gegaan met de route 66. Er is
nog steeds veel verkeer en toeristen,
door o.a. het Petrified Forest &
Painted Desert.
Joseph City dankt zijn bestaan aan
trotse mormonen, die hier rond 1870
een nederzetting stichtten.
Langs deze route vind je ook Jack
Rabbit Trading Post, sinds 1949
gespecialiseerd
in
Indiaanse
souvenirs. Dit grote bord kom je in
veel boekjes tegen.
In Winslow staat de door de Eagles
bezongen
“Corner”
op
het
programma (song: take it easy). Zet
dus maar koers naar de hoek van de
2nd en Kinsley voor een foto van
“Standing On the Corner In Winslow
Arizona”. Het Olds Trails Museum
is een interessant museumpje, en tot
de nokken toe gevuld met spulletjes
over de geschiedenis van de stad,
de spoorweg en de Route 66. Een
uitgebreide collectie promo’s (kleine
plastic model auto’s voor dealers) uit
de jaren vijftig wordt hier tentoongesteld.
Het oude asfalt van de route is na
Winslow niet toegankelijk meer, en
alternatieve
wegen
moeten
gevonden worden om verderop de
route te kunnen vervolgen. Een
omweggetje naar de Meteor Crater.
Het gat met een doorsnede van 1
mijl is ontstaan door de inslag van
een meteoriet. Vanaf de rand van de
krater kunt u een blik werpen op het
trainings-terrein voor astronauten.
Verderop volgt nog een geliefde
Route 66 fotostop: de pijlen van
Twin Arrows die uit de ruimte lijken
te komen. Ze zijn in dezelfde hoek in
de grond geplant als de Cadillacs
van de Cadillac Ranch. Toeval of
niet?
De vertrouwde junipers en pinons
vergezellen u op weg naar Flagstaff,
een plaats met een levendige
binnenstad. Op de achtergrond het
geratel van de Santa Fe Railroad.
Flagstaff is het vertrekpunt naar de
Grand Canyon in het Noorden.
Flagstaff ligt nog volledig op de
hoogte
van
het
plateau
en
veroorzaakt, dikwijls tot in mei,
sneeuwvelden en kerstbomen die
bedekt
zijn
met
een
laagje
poedersuiker. Maar een paar uurtjes
met de auto naar het zuiden en de
thermometer staat al
op 40 graden Celsius.
De Museum Club uit
1918 mag niet gemist
worden. Vroeger was
het een handelspost,
nu is het restaurantbar met dansvloer met
live-music.
Praktisch voor de deur
van Flagstaff ligt Oak
Creek Canyon. De
intens rode rotsen
zorgen voor een lieflijke afwisseling
in het landschap. Beslist even een
paar km afwijken van de Route 66
voor dit natuurschoon!
Williams, the Gateway to the Grand
Canyon. Sportievelingen nemen hun
mountain bikes, anderen wachten op
de stoomtrein om naar de Grand
Canyon te gaan. De treinverbinding
tussen Williams en de zuidelijke rand
van Grand Canyon duurt ongeveer
twee uur en kost ongeveer $60.
Ook een mooie wandeling van 5-6
uur door het bos met mooie
uitzichten. Een klim van ongeveer
2300 meter naar 3000 meter hoogte.
Beste tijd is de late lente tot vroege
herfst.
The Red Garter Bed & Bakery was
vroeger een saloon annex bordeel,
maar is nu een knus hotelletje van
vier kamers met een tearoom.
Ash Fork bestaat uit een paar oude
motels en een wit geverfd houten
baptisten kapelletje. Andere etablissementen zijn dichtgetimmerd of zo
vervallen,
dat
ze
binnenkort
dichtgespijkerd worden. De Crockton
Road loopt de bergen in, en is een
aantrekkelijk stukje Route 66 door
een met gele bloemen bespikkeld
ranchland.
Chino Street in Seligman zal de
route 66 fans bekoren, 66 Motel,
Historic 66 General Store, Snow Cap
drive-in,
Barbershop
en
Het bord van de Jack Rabbit
Trading Post is nog steeds
het originele uit 1949!
antiekwinkels etc. In de Snow Cap
wordt een show opgevoerd. Het
begint al bij de deurklink met het
bericht “Sorry, we’re open”.
Na een paar mijl wordt de vlakte
volledig kaal. In de Grand Canyon
Caverns met 21 verdiepingen onder
de grond kunt u drie miljoen jaar
oude zeefossielen bewonderen.
Rondleidingen van 45 minuten. Een
dinobeeld bewaakt de ingang. In de
Inn kunt u overnachten.
In het reservaat van de Hualapaiindianen nabij Peach Springs leven
700 stamleden nog steeds in
dezelfde armoede als eeuwen
geleden. Peach Springs is afkomstig
van de perzikbomen die hier in de
buurt groeiden en waarschijnlijk
werden aangeplant door mormonen.
Een dinosaurus wijst de weg naar de
Grand Canyon.
Dan volgt Truxton met spookachtige
ruïnes. Pas in Hackberry komt er
weer wat leven in de brouwerij, want
het 66 Center blijkt een vermakelijke
rommelwinkel | foto hieronder | te
zijn
van
een
rondtrekkende
predikant-milieuactivist,
de
beroemde pen- en inktkunstenaar
Bob Waldmire. Hij heeft de gehele
Route 66 getekend met de pen. Ook
klassieke ansichtkaarten zijn bij hem
verkrijgbaar. Iedereen mag rustig
rondkijken in zijn rariteitenkabinet en
wordt getrakteerd op gratis koffie en
een verhaal van deze spraakzame
heer des huizes.
hier waren geraakt, zullen ook wel
gelukkiger
momenten
hebben
gekend. Jumping Cholla cactussen
zorgen voor een groene toets in de
schrale westelijke punt van Arizona
!
"
#
%
en wijzen de weg naar Oatman, dat
op een hoogte van 1 km ingebed ligt
tussen de donkere toppen van de
Black Mountains. Oatman ziet er als
een westernstadje uit. Van hout, met
valse gevels en vlonders tegen de
modder en houten klapdeuren van
restaurants en cafés. Gewoonlijk
slenteren een paar ezels door de
straten.
Dat dit western decor van Oatman
inderdaad gebruikt is in een aantal
films, maakt de commercie wel
duidelijk. Veel kitsch te koop, en
sommige boetieks hebben geen
scrupules, zo hangt er een
(weliswaar lege) strop boven één
van de winkeldeuren.
In april is er een meeting van de
,
fans van de Historic Route 66
Arizona Association Fun Run.
Opgesmukte
auto’s dus en
genieten!
Even een whisky nippen in de bar
van het Oatman Hotel, of voor de
liefhebbers een overnachting in
kamer 15. Hier brachten Carole
Lombard en Clark Gable hun
1 )
eerste huwelijksnacht door.
!
$
&'
(
!
)
*
+
-
%
)
)
!
#
,
.
)
/
.
!
/
,
'00
!
(
!
2
2
!
%
, 3&4
!
5
!
"
6
7
8
De woestijn wordt schraler en
droger. Aan de grens van Kingman
(genoemd naar komiek uit 50-er
jaren) krijgt de route de naam Andy
Devine Avenue. De stad werd in
1882 gesticht en telt nu 15.000
inwoners en werd alleen op de
landkaart
vermeld
dankzij
de
spoorweg. De sporen lopen dan ook
dwars door de straat. Enkele
pareltjes van architectuur: The Old
Court house, Beale Hotel, Bonelli
House.
Mr. D’z Route 66 Diner heeft naast
de gebruikelijke hamburgers en
milkshakes ook een boetiek.
Alternatief: vanaf Kingman kunt u via
de US 93 naar het gokparadijs Las
Vegas.
De route baant zich mijl na mijl een
weg door de Black Mountains, die
op het eerste gezicht onneembaar
leken. Niet iedereen zal gelukkig zijn
met al dat draaien en keren, en de
arme lui die vroeger van Chigaco tot
$
Door de nabijheid van de
Colorado, of liever de Topock
Marsh, wordt de woestijnflora ook
verrijkt met met palo verde
struiken. Dit moerasgebied is de
noordelijke verlenging van het
stuwmeer Lake Havasu. Het is
een beschermd gebied en is
ingericht als leefgebied voor
kwartels, duiven en bevers en
andere wilde beesten. Bij Lake
Havasu (226 Sunflower Drive) een
bezoekje brengen aan Ron
Bohnstedt en zijn Five Star
Enterprises. Alles wat het
bekende
zwart-wit
66
embleem draagt … hij heeft
het!
Aan het naambord van
Golden Shores (=gouden
oevers) kunt u eindelijk de
Colorado rivier zelf zien,
maar
de
paar
wooncontainers en schamele
Route 66 relicten bieden
weinig reden tot stoppen.
Hier komen wel de eerste
palmen in zicht en het
landschap wordt afgewisseld
met felgroene beemden en
wollige planten, afgewisseld
met hier en daar een palm
Het historische
Oatman Hotel.
! !!!
"
#$
'
%
&
( )*+,
/
%
3 $
$
4
.
,*
1
2
'
)**,
25!
0
$
0
/
"#
/
1
6
0
1
7
)+!!
8
-
In navolging van Dick Mostert willen
Guus en ik in 2002 ook de Route 66
gaan rijden, maar dan met een
groepje liefhebbers, à la de reizen
naar
autobeurs
Hershey
en
sloperijen. Wie na het lezen van dit
verhaal
ook
enthousiast
is
geworden, en er wat voor voelt om
mee te gaan, kan contact opnemen
met Lina Geeve of Guus Volckmann
(070 – 3604197, tijdelijk ook overdag
tel. bereikbaar op dit nummer).
met op de achtergrond grillige
Needle Mountains.
Evenwijdig met de spoorwegbrug ligt
er ter hoogte van Topock (= de
oversteek van het water in Indianen
taal) nog de oude stalen brug uit
1917, the Old Trails Bridge,
waarover vroeger de Route 66 liep.
Tegenwoordig liggen er alleen gas
pijplijnen over deze brug van de
Pacific Gas en Electric Company.
Topock heeft door de jaren
verschillende namen gekend, de
eerste naam was Needles (1883 met
de komst van de spoorweg en de
opening van een postkantoortje),
genoemd naar de puntige bergen
achter de rivier. Californie had echter
ook een plaatsje met de naam
Needles, zodat een andere naam
gezocht moest worden.
Hier eindigt de Route 66 in Arizona
want “Welcome to California”
betekent ook een verplichte stop bij
het Vehicle Inspection Station waar u
precies moet opgeven waar u
vandaan komt en of u verse
groenten en fruit bij u hebt.
Tekst:
Lina Geeve
Bewerking: Leontien
van Brummelen
Wat een onvergetelijke trip was dit!
To be continued…
Natuurlijk weet ik dat je nooit alles
hebt gezien. Vooral als je wel eens
in Amerika bent geweest, weet je
dat het altijd mooier, gekker,
extremer en uitbundiger kan. En
ook wanneer je regelmatig over de
digitale “Highway” cruist kun je een
hoop vreemde dingen tegenkomen.
Goed, ik dacht dus dat ik veel
vreemde Caddy’s gezien had in
mijn leven, maar trok toch even
mijn wenkbrauwen op toen ik pas
geleden
door
clublid
Hans
Ackermans uit Wijbosch attent
werd gemaakt op Carthedral, een
zogenaamde
“art
car”
die
ontworpen en gebouwd is door
kunstenares Rebecca Caldwell uit
Berkeley, California.
Rebecca heeft van haar 1971 Cadillac
lijkwagen een indrukwekkend kunstwerk gemaakt. En hoewel deze
wagen eigenlijk meer lijkt op de
Keulse Dom met vier wielen dan op
een Cadillac, wilde ik u toch laten
kennismaken met Carthedral. Niet in
de minste plaats omdat ik lijkwagens
op zichzelf al fascinerend vind (een
publiek geheim binnen de CCN) met
hun enorme laadkleppen en vaak
protserige opsmuk.
De tekst uit dit artikel is gedeeltelijk
overgenomen uit het knipsel dat Hans
Ackermans mij toestuurde. Maar toen
ik dit knipsel las en het vergeleek met
de teksten op Rebecca’s eigen
website, www.carthedral.com, ontdekte ik dat grote delen uit dit
tijdschrift, Soft Secrets
genaamd (had ik nog nooit
van gehoord), vertalingen
waren van de teksten op
de website. Met dank dus
aan Jan Sennema van
Soft Secrets die mij aldus
een gedeelte van het
vertaalwerk uit handen
heeft genomen.
Maar uiteraard geef ik,
zoals u van mij gewend
bent, op dit alles ook
graag nog even mijn eigen
visie.
En om maar meteen met
het
belangrijkste
te
beginnen: dit nogal macaber ogende bouwwerk is
gebaseerd
op
een
originele
Cadillac
lijkwagen uit 1971. Maar wij
als Cadillac experts zien
natuurlijk
meteen
dat
zulke grote vinnen in de
jaren 60 al niet meer
voorkwamen op standaard
Caddy’s, en dat klopt. De
vinnen op Carthedral zijn
uiteraard afkomstig uit een
op de schroot gevonden
59’er. Rebecca heeft ze er zelf op
gelast en het geheel meteen maar
even opgesierd met smeedijzeren
krullen. Ook verwijderde ze alle
chroomstrips van de zijpanelen,
evenals de wieldoppen. Rebecca weet
wel dat het matzwarte en het (door het
ontbreken van chroom) nogal duistere
voorkomen van Carthedral niet bij alle
Cadillac liefhebbers in goede aarde
valt. Hierover zegt ze: “Je zou
Carthedral eigenlijk in het echt moeten
zien om mijn redenen hiervoor te
begrijpen. Kijk, het was niet de
bedoeling om met Carthedral de fraaie
belijning en lak van een Cadillac te
behouden of te benadrukken. Het is
voor mij veel belangrijker om de
nadruk juist te leggen op de (duidelijk
voelbare!) vormen van verweerde,
bewerkte en matte lak. Met andere
woorden, ik zie het meer vanuit
artistiek oogpunt dan vanuit het
oogpunt van een Cadillac liefhebber.
Een glimmend oppervlak is voor mij
synoniem aan een perfect oppervlak,
maar ik beschouw juist die imperfectie
als
menselijk,
natuurlijk
en…
prachtig!”
Carthedral heeft bovenop het dak een
enorme “bult”. Dit zijn de stoffelijke
resten van een Volkswagen Kever,
aangevuld met constructies van fiberglas. Het gevaarte weegt in totaal zo’n
3750 kilo en dat is ruim 700 kilo meer
dan de oorspronkelijke Cadillac die als
basis diende voor het bouwwerk. En
hoewel een lijkwagen ontworpen is
om gewichten tot duizend kilo te
dragen, heeft Rebecca voor alle
zekerheid de achterste schokbrekers
toch maar vervangen door een op
maat gemaakt nieuw systeem.
De hamvraag voor de gemiddelde
Nederlander is natuurlijk altijd weer:
wat rijdt dat nou? De goegemeente
zou hierop antwoorden dat met een
verbruik van 1 op 4½ een trip met
Carthedral al snel een onderneming
wordt waarbij je je zou kunnen
afvragen of het niet voordeliger is het
vliegtuig te nemen. Zelf vind ik 1op 4½
helemaal zo slecht nog niet voor zo’n
kolossaal bouwwerk. Wij zijn dit wel
gewend. En de lage benzineprijzen in
Amerika verzachten de pijn enigszins.
Trouwens, het is en blijft een “art car”,
en kunst moet betaald worden,
nietwaar?
Rebecca
heeft
trouwens
veel
onderdelen heel goedkoop op de kop
getikt op vlooienmarkten, sloperijen en
veilingen of van vrienden, sponsors en
sympathisanten gekregen. Het is een
doorlopend project en ze probeert
elke keer als ze on the road gaat weer
iets nieuws te installeren. Binnen is er
voldoende ruimte om te staan, en ook
bestaat de mogelijkheid in Carthedral
te overnachten.
De constructie van Carthedral is
begonnen in 1999, dus de wagen
zoals die hier te zien is, is het
resultaat
van ruim
twee jaar
zwoegen.
De wagen
wemelt
zowel
buiten als
binnen van de macabere ornamenten,
zoals
schedels,
echte
glas-inloodramen (zie foto hiernaast),
kunstgebitten en demonen.
Zojuist noemde ik al de Keulse Dom,
maar de grootste inspiratiebron voor
het bouwen van Carthedral is eigenlijk
de (ook nog altijd niet voltooide)
kathedraal ‘la Sagrada Familia’ van
Gaudi in Barcelona geweest. Rebecca
is slechts beperkt door haar eigen
fantasie, en met Carthedral heeft zij
haar eigen heiligdom gecreëerd.
Zoals wel te verwachten is bij een
extreme auto, lokt Carthedral ook
extreme reacties uit. Aan aandacht
ontbreekt het Rebecca dan ook nooit
wanneer ze met haar rijdende
kathedraal over de Amerikaanse
highways cruist. Toch is ze niet bang
met haar opzienbarende wagen
verkeersongelukken te veroorzaken.
“Mensen lijken gewend te zijn aan
afleiding op de weg (...) ze hebben
bovendien met hun mobieltjes en de
vele reclameborden langs de weg al
genoeg aan hun hoofd.”
Van de politie heeft ze tot dusver
evenmin iets te vrezen. “Er zijn geen
regels tegen het zelf decoreren van je
auto. Zolang je je maar aan de
verkeersregels houdt en veilig rijdt is
er niets aan de hand. Veel
politiemensen vragen me of ze foto’s
van de wagen mogen maken. Op
zulke momenten is het net of ze even
vergeten dat ze politieagenten zijn en
worden ze weer kleine jongens.”
Toch is niet iedereen zo positief.
Sommigen spugen demonstratief op
de
grond
wanneer
Carthedral
passeert. Maar het is Rebecca ook
eens overkomen dat een automobilist
haar voorbij scheurde en even later
langs de kant van de weg in
aanbidding op zijn knieën zat. Jaja,
rare mensen vindt je overal en zeker
in Amerika!
Ook een mooie anekdote is die van
een klein stadje in Texas: “Om een
uur of half elf ’s avonds wilde ik gaan
tanken bij een benzinestation vlak bij
Amarillo. Op hetzelfde moment stopte
er een Trooper (dit is een soort
politieagent). Hij liet de lokale politie
en de sheriff via z’n semafoon weten
dat er nou toch iets bij het tankstation
stond dat ze ‘met hun eigen ogen,
moesten zien’. Al snel kwam ik
erachter dat iedereen in het stadje
een politie-scanner had, want letterlijk
iedere bewoner kwam naar het
tankstation, te voet, met de auto of
met de fiets. Ouders kwamen met
kinderen in pyjama! Mensen namen
foto’s en vroegen handtekeningen, en
ik verkocht stapels ansichtkaarten van
Carthedral!”
Rebecca, thank you so much for
the inspiration. Keep on creating
and cruising with your “Unholy
Roller”, and perhaps our highways
will meet someday!
Harrod, thanks a lot for the great
pictures and for your nice emails.
I’d love to introduce the readers of
the Standard to your amazing
Camera Van in a future issue!
Leontien
Carthedral © by Rebecca Caldwell
Het derde en laatste jaar. Het is nu of nooit, erop of eronder. Alle neuzen staan dezelfde kant op. Er wordt
geschiedenis geschreven. GM Racing en DAMS hebben de ervaringen van de eerste twee jaar goed geëvalueerd
en met de ontwerpers een compleet nieuwe auto neer weten te zetten.
Voor de goede orde, Dams is de preparateur van de Cadillac’s. Afgelopen jaar werd de auto Team Cadillac
(DAMS) vijfde in haar klasse en vijftiende overall, nadat ze tot op 2 uur voor het einde nog in een uitstekende
podiumpositie reden. Chapeau voor deze prestatie, Team Cadillac (DAMS) LMP 900 2001 met startnummer 6.
De nieuwe auto heeft de
eerste presentatie achter de
rug. De auto ziet er goed
uit, ze is nog spannender
geworden. De rij-sessies
zijn
inmiddels
ook
al
begonnen.
De auto is ook te koop.
Richtprijs zo’n 6 tot 700.000
dollar rijklaar. Veel heeft de
neus meegekregen van de
winnende auto van de twee
laatste races, de Audi. De
geforceerde luchtinlaten zijn
daarvan de stille getuigen.
De 2002 Cadillac Northstar LMP 900 Team Cadillac (USA).
Bekijk een 360º
panorama van
LeMans en rijdt
zelf mee met Andy
Wallace in de
Cadillac LMP op:
www.cadillac.com
/news/index.htm
Click op de button
« motorsports »
De 2002 Cadillac Northstar LMP 900 Team Cadillac (USA).
Cadillac Northstar 2002 Technical Specifications
Bodywork
Constructie:
Gewicht:
Afmetingen:
Bodymateriaal:
Velgen:
Banden:
Remmen:
Besturing:
Transmissie :
Tankinhoud :
Datatransmissie :
Carbon fiber monocoque met aluminium honingraat kern.
900 kg
4 meter 65 lang,
2 meter breed en
1 meter en twee centimeter hoog.
Carbon en Kevlar, Nomex honingraat.
BBS Special Cadillac Design,
Magnesium, de wielen zijn
18 Inch groot, voor 13 inch en
achter 15 inch breed.
Michelin Pilot SX
Hitco remmen.
Koyaba stuurbekrachtiging.
Xtrac sequentiële 6 bak.
90 liter.
Pi Sigma Telemetrie
Motor
Type:
Inhoud:
Boring x Slag:
Compressieverhouding:
Smering:
Brandstofsysteem:
Management:
Turbo’s:
Intercoolers:
Restricties:
Max. omwentelingen:
Pk:
Topsnelheid:
Twin Turbo 90° V8
4.000 cc, (4.0 liter, 244 cubic inches)
93mm x 73,4 mm ( 3,66 inch x 2,89 inch)
10:1
Dry sump met olie/water wisselaar
Bosch
Bosch
Garrett
Secan, lucht/lucht
Twin 32 4 mm
7.500 t/pm
590
340 km/uur (212 mph)
De Cadillac Northstar
LMP 900 2002 in de
kleuren van Team
Cadillac (USA)
Trainingssessie met
de nieuwe auto.
Foto’s LMP © GM, Cadillac North America
Van clublid Hans Geerlinks
ontving de Redactie een artikel
n.a.v. een artikel van de Fehac
over vervuiling van brandstof.
Hans is leverancier van een
product waarvan hij meent dat
het dergelijke vervuiling van het
brandstofsysteem en van de
motor kan tegengaan.
De Redactie wil benadrukken
dat dit artikel niet is geplaatst
met als doel promotie van dit
product, maar vooral om leden
die deze problematiek mogelijk
herkennen met deze informatie
van dienst te zijn.
In the Standard nummer 4 van
2000 las ik een artikel van de
FEHAC m.b.t. de vervuiling van
brandstof. Daar ik zelf leverancier
ben van PRO-TEC en iedere dag
meemaak wat voor problemen er
zijn met vervuilde brandstof, wil ik
u het volgende vertellen over
vervuiling van brandstof en wat de
gevolgen
kunnen
zijn
voor
motoren die inwendig vervuild zijn.
Eerst iets over de hedendaagse
brandstof:
Vocht is een groot probleem in het
brandstofsysteem. Het veroorzaakt corrosie in de tank en het
tast ook andere delen van het
brandstofsysteem aan. Het vocht
komt in het brandstofsysteem
door bijvoorbeeld condensvorming
in de tank wegens temperatuurverandering van de buitenlucht.
De vraag is: hoe krijgen we dit
vocht weer uit de brandstof en
waarom is het zo belangrijk dat
het er uit moet?
Lood is ooit aan de brandstof
toegevoegd om het octaan op 95
of 98 te houden. Aan loodvrije
benzine zijn, om het octaangetal
op hetzelfde niveau te houden,
verschillende alcoholen toegevoegd.
Een nare eigenschap van water is
dat het roestvorming veroorzaakt.
Daarnaast onttrekt water alcohol
aan de benzine. Als het water in
het systeem de alcohol aan de
brandstof
onttrekt
zakt
het
octaangehalte en superbenzine is
geen super meer, om nog maar te
zwijgen over wat normale benzine
zal zijn. Het feit dat benzine
getankt wordt met een te laag
octaangetal
kan
vervelende
gevolgen hebben voor de motor.
Deze zal pingelen en zeer moeilijk
tot helemaal niet meer af te stellen
zijn.
Een heel ander probleem, dat zich
voordoet in het brandstofsysteem,
is de gumvorming en lakaanslag.
Het probleem van gumvorming is
dat het zich als een kleverig laagje
afzet tegen de wanden van het
brandstofsysteem. Aan het laagje
hechten zich gemakkelijk vuildeeltjes, die klein genoeg zijn om
door het brandstoffilter te komen.
Deze
deeltjes
kunnen
een
behoorlijke
vervuiling
veroorzaken. U kent de zwarte aanslag
op de binnenkant van de
carburateur of de brandstofpomp.
De lakvorming als gevolg van
verharding van de gum op de
injectoren is u ook niet onbekend.
Het grote probleem is dat, als er
teveel lakaanslag op de injector
zit, deze niet optimaal zal afsluiten
en lekken zal veroorzaken. Als
een auto na een korte stop weer
gestart wordt en het duurt iets
langer dan normaal voor de motor
aanslaat kan dit zeer goed duiden
op een lekkende injector (iets wat
ik dagelijks meemaak).
Injectoren kunnen door lakaanslag
(gumvorming) ook gedeeltelijk
verstopt raken, waarvan b.v. het
even
inhouden
bij
snel
accelereren een kenmerk is (de
z.g. ’flat spot’s).
Auto’s met een carburateur zullen
problemen
kennen
bij
de
sproeiers. Schoonspuiten met
perslucht is vaak niet afdoende of
heeft zelfs geen enkel resultaat.
Mijn advies is: gebruik bij iedere
beurt een blikje PRO-TEC Fuel
Line Cleaner door het in de tank
te gieten of direct op te laten
zuigen via de brandstofpomp
(retour dichtknijpen).
Dan nu iets over de inwendige
vervuiling van de motor:
U kent allemaal de zwarte sludge
die in het motorblok onstaat door
veroudering van de olie (vooral bij
oudere auto’s). Deze sludge blijft
grotendeels
achter
bij
een
olieverversing.
Door voor een olieverversing het
motorblok eerst inwendig te gaan
reinigen zorgt u ervoor dat kool,
sludge(vocht)
en
lakaanslag
verwijderd worden.
Uw auto heeft daardoor:
1) nieuwe olie in een schone
motor;
2) reductie van olie- en
brandstofverbruik;
3) merkbaar verbeterde
motorprestaties (gemiddeld
40% compressie verhoging);
4) minder slijtage aan de motor;
5) minder schadelijke
uitlaatgassen.
Gezien mijn ruime praktijkervaring
in het (preventief) onderhoud van
vrachtauto’s, personenauto’s, motorfietsen en schepen weet ik dat
je met een relatief goedkope en
simpele handeling (het toevoegen
van PRO-TEC) veel problemen op
kunt lossen.
Graag zou ik u op een technische
dag een keer willen demonstreren
welke
voordelen
PRO-TEC
Engine Flush en de PRO-TEC
Fuel Line Cleaner u kunnen
opleveren.
Met vriendelijke groet,
Hans Geerlinks
@
@
In dit stukje ga ik het hebben over internet en email. Voor het gemak ga ik er hier dan ook vanuit dat de meeste leden
inmiddels over deze zaken (kunnen) beschikken, en heb ik het steeds over “de Leden” in het algemeen. Waarmee dan
bedoeld wordt: “zij die reeds zijn ingevoegd op de Digitale Snelweg”. Voor deze leden is dit artikel bedoeld, maar het is
nadrukkelijk niet mijn bedoeling de overige leden te passeren.
Zoals wel blijkt uit onze prachtige
CCN website die steeds drukker
bezocht wordt door mensen uit de
hele wereld, en het feit dat bijna
iedereen zijn of haar stukjes
tegenwoordig per email bij mij
aanlevert, kunnen we concluderen dat de CCN aardig met haar
digitale tijd mee gaat. En dat moet
ook, want gemak dient immers de
mens!
Zelf ben ik –zacht uitgedrukt- nogal
verslingerd
geraakt
aan
mijn
computer en aan internet in het
bijzonder. Ik ben vaak op jacht naar
plaatjes ter illustratie bij artikelen, en
weet precies waar ik kan vinden welk
motorblok er bijvoorbeeld in een
1967 DeVille ligt. De mogelijkheden
zijn praktisch eindeloos!
Regelmatig stuit ik tijdens het surfen
soms zeer zeldzame Cadillac
onderdelen, waarvan ik denk: Stel je
voor dat iemand hier al jaren naar op
zoek is… Maar ja, wie dan?
Van een aantal leden heb ik het
emailadres, en incidenteel kan ik
iemand op zo’n vondst attent maken,
maar dit is echter slechts een heel
klein gedeelte van ons inmiddels
toch best grote ledenbestand.
Bovendien is email natuurlijk hèt
middel bij uitstek om clubleden
regelmatig van actuele informatie te
voorzien. Denk bijvoorbeeld aan het
doorgeven van een extra evenement
of een technische dag die op korte
termijn word ingelast.
Er zijn zelfs plannen in de maak om
voor CCN leden met een emailadres
een lijst op te zetten van bedrijven of
contactpersonen die van dienst
kunnen
zijn
bij
restauraties,
onderdelen of advies. Het is dan wel
de bedoeling dat de leden zelf deze
informatie gaan aanvoeren. Hebt u
bijvoorbeeld uw convertible dak laten
doen bij firma X en is dit goed
bevallen, dan zou u dit kunnen
doorgeven aan de beheerder van de
lijst, die alle bedrijven vervolgens
rangschikt en de lijst op gezette
tijden naar alle opgegeven email
adressen verstuurt.
Maar niet alleen bedrijven zouden op
zo’n lijst kunnen staan. Tevens kunt
u denken aan contactpersonen en
adviseurs. Kent u bijvoorbeeld
iemand die een expert is op het
gebied van plaatwerk, of airco’s of
ga zo maar door. Ook deze
personen zouden op deze lijst
kunnen komen.
U ziet, de mogelijkheden zijn vrijwel
eindeloos. Ik heb dan ook sterk het
idee dat wij elkaar als club veel beter
van dienst zouden kunnen zijn
wanneer wij naast een gewone
ledenlijst ook een lijst van alle email
adressen hadden.
@
Want stelt u zich eens voor dat u een
vraag over uw Cadillac heeft. Waar
gaat u heen voor goede raad? Het
antwoord laat zich raden: u belt
Koen Ongkiehong, die weet immers
alles. Wel, ik kan u verzekeren dat u
daarmee zeker niet de enige bent!
Koen wordt iedere avond minstens
twee à drie keer gebeld door
mensen die iets over hun Cadillac
willen weten. En dan heb je het
natuurlijk al gauw over gesprekken
van 20 tot 30 minuten!
Nu begrijp ik wel dat dit een snelle
en adequate manier van informatie
vragen is (en natuurlijk is Koen lid
van de technische commissie), maar
in sommige gevallen is het wellicht
een idee als u aan een lid met zo’n
zelfde wagen een email zou sturen.
Wanneer het probleem op deze
manier kan worden opgelost scheelt
dit u telefoontikken en Koen een
hoop tijd.
Toegegeven, niet voor iedere vraag
is op deze manier een antwoord te
vinden, want niet alle leden weten
“alles” over hun Cadillac. Maar je zult
eens bijvoorbeeld een extra bumper
over hebben na een succesvolle
restauratie. Even de juiste persoon
uit de email lijst pikken en erop attent
maken en wellicht dat hij of zij deze
bumper
graag
zouden
willen
overnemen.
En als je geen belangstelling hebt, of
geen zin of gelegenheid hebt een
vraag te beantwoorden, is dat met
één beleefd emailtje terug direct
duidelijk te maken.
Even goede vrienden toch?
Voor
een
dergelijke
Cadillac
“tamtam”
is
een
betrouwbare
database echter wel noodzakelijk.
Samengevat wil ik u dus vragen,
indien u voor een dergelijke email
lijst
belangstelling
heeft
uw
emailadres aan mij door te mailen
en tevens het type en bouwjaar
van uw Cadillac(s). Gaarne bij uw
aanmelding ook uw naam en
lidnummer vermelden.
Ik zal dan vervolgens de gegevens
verwerken, rangschikken, en ervoor
zorgen dat uiteindelijk iedereen via
de mail weer een complete lijst met
alle (tot dan toe bekende) email
adressen, de bijbehorende namen
en een actueel overzicht van alle
auto’s terugkrijgt. Deze lijst zal
uiteraard
regelmatig
worden
ververst.
Waarschijnlijk
gaan
we
de
binnengekomen email adressen
binnenkort ook in de ledenlijst
opnemen. Ik wil onze nieuwe
secretaris Bert Atsma hier echter nu
nog niet al te veel mee belasten.
Eerst maar eens zien om hoeveel
leden het precies gaat.
Ik hoop dat op deze manier een
sterk en waardevol interactief
netwerk zal ontstaan en ben dan ook
erg benieuwd naar de animo!
Vast bij voorbaat hartelijk dank voor
uw medewerking en tot ziens op de
Digitale Snelweg!
Leontien
[email protected]
AutoWeek 6-2002
Te koop aangeboden:
Cadillac Eldorado Biarritz ’89, zwart, rood leren interieur,
automaat, nieuwstaat, eerste eigenaar, 118.000 km, APK tot 2112-’02, full options, taxatie rapport aanwezig, vr. pr. € 9999.
Inl. P.J.Offringa, tel. 0251-659794
Cadillac Eldorado Convertible ’71, LPG, wit dak, lichtblauw
stoffen bekleding, lichtblauw, vr.pr € 8200.
Inl. Ticho Plooyer, 06-51088240 of 070-3818365
Cadillac Eldorado Convertible ’72, met LPG, APK 22-3-2002, dak
niet in goede staat, € 4300.
Inl. John Broekmeijer, 06-53722204
Cadillac Coupe de Ville ’59, pink roze, geheel origineel, perfecte
staat, vr.pr. € 25.000.
Inl. G. Vonk, Lange Dreef 8, Hagestein, tel. 0347-351607
Convertible top parade boots (set van 2 glasfiber panelen om de
geopende cabriolet kap af te dekken, voor Eldorado’s van ’71’76), prijs vanaf € 840, fuel door filler, kunststof vulplaat ter
plaatse van de kentekenplaat en brandstof vuldop voor ’74-’78
Eldorado. Originele owner manuals ca € 30, shop manuals ca €
80, body service manuals ca. € 65 voor div. bouwjaren vanaf ’54’80.
Inl. Rob Peters, tel. 038-3762671 of 06-54782247
Cadillac onderdelen van 1968-1987, ’64 limousine voor
onderdelen.
Inl. Bart Ossewaarde, tel. 06-52458012
Cadillac Fleetwood Brougham ’69, wit met zwart vinyl dak,
nieuwe 7,7 liter motor + automaat, op gas, zeer mooi, zie foto,
vraagprijs € 9300.
Inl. Fam. Ooms, tel. 072-5645012
Cadillac de Ville convertible 1970, bordeaux rood, witte kap,
nieuw interieur, perfecte auto, rechtstreeks uit California met
Nederlands kenteken, € 8900.
Inl. Dreamcars, tel. 0251-243900, 06-22663495
Fleetwood Brougham ‘88, groot model, grijs metallic, G3
gasinstallatie uit ’98, startonderbreking, afst. bed., cd-wisselaar,
lak behandeld, getectyleerd, perfecte staat, smetteloos.
Inl. Leen Harteveld, tel. 06-53272058
Cadillac Eldorado Biarritz 1983, cotillion wit met bruin lederen “
tuffed pillow style” stoelen, Touring suspension, Delco-GM/Bose
symphony sound system, Astroroof en startonderbreker, nieuwe
(1997) HT4100 motor, deze wagen verkeert in unieke staat van
onderhoud (geldig taxatierapport aanwezig), prijs € 9800.
Inl. Ed Gardner, tel. 0174-240790.
Cadillac Fleetwood Sixty Special ’60.
Inl. J. Rikkink, tel. 0541-354632
Cadillac Eldorado 1969,alle opties, kleur groen metallic, wit vinyl
dak, wit lederen interieur, nieuwe Impco gasinstallatie, APK 42002,
nieuwe aircopomp plus slangen, originele owner's manual,
chroomwerk perfect, vraagprijs € 10.200.
Inl. Mario van der Putten, tel. 0612-833790.
Cadillac Coupe de Ville ’73, met alle denkbare opties, schuifdak,
ABS, spaakdoppen, zie voorkant Standard nr 5 2000, in
prachtige staat, vaste prijs € 12.500, inruil mogelijk.
Inl. Mario van Maldegem, 06-26058612
€1800, Eldorado Biarritz, ’85, dakschade, geen kenteken, geen
roest, € 2000, Seville Elegante v. onderd./loop, € 1350, Eldorado
’80, blauw, rood interieur, tikje in motor, geen APK, € 3200,
Eldorado ’79, wit met rood leder interieur, geen APK, € 4500, Seville
’87, lekke koppakking, continental kit, geen APK, geen roest, €
2250.
Inl. Gert Sterken, 06-51919516
Cadillac Fleetwood Limousine, bj. 1967, Nl. kenteken, kleur wit,
motor gereviseerd, enig plaat-en spuitwerk nog te doen, diverse
nieuwe onderdelen aanwezig, meeneemprijs € 2700
Inl. G. van Daele, tel. na 19.00 uur, 0321-315100
3 Cadillacs ‘59 voor onderdelen: Cpe, Four window Sedan, Series
75.
Inl. André Dortangs, tel. 046-4422601
Cadillac Eldorado Convertible 1966, zeer mooie auto, witte auto met
rode bekleding alles in prima staat, vraag prijs € 14.800.
Inl. Agaath Edeling, 06-53911777
Cadillac Brougham 1967, ps, pb, pw, ps, alle opties, eerste
eigenaar, black plate California, vr.pr. € 9900, ook onderdelen
Cadillac Six window Sedan de Ville, achterruit, strippen, deuren,
kofferdeksel enz. Te koop gevr.onderdelen van ‘55 Coupe de Ville
of sloper en 331 blok.
Inl. Richard Kalisvaart, tel. 0180-621945, 06-54345348
Eldorado Convertible 1976, groen, € 3900, Eldorado Hardtop 1977,
goudbruin, € 4000, Coupe de Ville ’66, lichtgroen, LPG, € 6300,
STS ’92 blauw, € 6300, div. onderdelen en boeken. Dubbele uitlaat
voor 1959/1960 Cadillac. Zeer veel onderdelen voor Coupe de Ville
1970
Inl.: Koen Ongkiehong, tel/fax. 070-3630492, 06-24804408
Diverse nieuwe en gebruikte onderdelen voor Cadillacs waaronder
Eldorado’s uit ‘67-‘78. Fenderskirts Eldo’s 71-74, div. wieldoppen,
LPG-inbouwsets Impco of OHG. Nieuwe remdelen, dynamo’s,
startmotors,
waterpompen,
benzinepompen,
pakkingsets,
fuseekogels.
Inl.: Peter Onken, tel. 0251-248361 of 06-53287347
Te koop tijdens de CCN-evenementen:
Geëmailleerde CCN-Schildjes: € 12
CCN-stickers: € 2,5
T-shirt: € 15
Te koop gevraagd:
Een V-embleem van een Cadillac 1959 Coupe de Ville en tevens
ook het embleempje op het linker spatbord (klein plaatje), wie kan
mij daaraan helpen?
Inl. Jan Wijnakker, tel. 0486-413570, E-mail [email protected]
Het boek Cadillac Motor Cars 1950-1959, auteur R. Schneider,
ISBN 0-917104-02-1. Indien er leden zijn die artikelen of foto’s van
(hun eigen) Cadillac Sedan de Ville uit 1958 hebben en dit willen
opsturen zou ik dit zeer waarderen.
Inl. Robert Krauts, Averbeek 38, 7037 BM Beek (Bergh) tel.
0316-532120
Te koop gevraagd, nep wiel voor achterop kofferdeksel Cadillac
Seville 1983
Inl. Sanderse, tel. 0113-344322
CCN’ers mogen gratis adverteren, uw advertenties worden 2x
geplaatst, eventuele wijzigingen en/of herplaatsing gaarne
doorgeven aan Koen Ongkiehong, Tel. 070-3560035, fax. 0703630492, E-mail: [email protected]
Niet leden kunnen voor € 12,- een advertentie plaatsen.
De rubriek vraag en aanbod wordt geplaatst op de internet site van
de Cadillac Club Nederland: http://www.cadillacclub.nl
Seville ’79, LPG, geen APK, in nette staat met licht optisch werk,
Beste Lezers,
Wist u dat er zelfs heuse
Cadillac teddyberen bestaan?
Aan hun oor zit een officieel Cadillac
labeltje en op hun buikjes staat
“Cadillac” of zelfs: “I
my Cadillac”!
Sommigen hebben ook een printje op
hun rug. Tot dusver onderscheiden we
vijf verschillende, waaronder eentje (je
kon erop wachten) die met zuignapjes
aan de ruit kan worden bevestigd!
Niet zeker is of het bij deze vijf zal
blijven, of dat Cadillac de berenfamilie
nog verder gaat uitbreiden.
Binnen de CCN heeft TrendWatch ze nog
niet gesignaleerd, maar zeker is al dat dit
een grote rage belooft te worden deze
komende zomer!
Spoedig zullen deze “Caddy Bears” Cadillacminnend Nederland veroveren en zullen zij
vanaf vele dashboards en bureaus
aanspraak en gezelschap bieden tijdens
lange eenzame ritten of saaie werkdagen.
De redactie is inmiddels geheel en al voor
deze Caddy Bears gevallen en hoopt
spoedig de hele collectie compleet te maken
onder het motto: “Spaar ze alle vijf!”
Leontien

We sel for Cad 1936–ea - Cadillac Club Nederland

Untitled - Cadillac Club Nederland

The Standard - Cadillac Club Nederland

Rondrit 9 oktober!! de laatste van dit jaar!!

redactie - Cadillac Club Nederland

WIJZIGINGEN VOORBEHOUDEN Afstamming 149 Indoctro x Lux

The Standard - Cadillac Club Nederland

Hé daar, is er niemand thuis?

Klaas De Wind

Hé, ho, span de wagen aan! (2)

De V13, motor van het Vlaamse vastgoed

Serie: motor aanhangwagen PTSM - Geremd Standaard

142 Premium Radiatordicht MP14200300AB NL PI

SN8_havo5_H8_practicum 8_2