VRAAG EN AANBOD
1972 Sedan DeVille hard top (zie foto), blauw int wit leer in goede staat,
wegens verhuizing, € 6000.
Inl. Martin Bekelaar, 040-2042499
-vervolg van blz. 55-
CADILLAC CLUB NEDERLAND
Opgericht 7 januari 1990
Aangesloten bij de F.E.H.A.C.
1958 Cadillac 4 doors type 1632, i.v.m. tijdgebrek restauratie-auto geen
roest, bijna geheel gestript, harde body, alle onderdelen compleet, werkplaats handboek etc etc. vraagprijs € 3.850,Inl. 043-601 21 58 of [email protected]
Voorzitter:
Cadillac ‘69 - ’70 onderdelen in een koop,T.E.A.B.
Inl. A. Sijm, e-mail: [email protected]
Secretaris en
Bert Atsma
ledenadministratie: Oranjelaan 4
2641 JK Pijnacker
Telefoon: 015-3695638
Fax: 015-3640646
Email: [email protected]
1972 Coupe DeVille, California import, IMPCO gasinstallatie, elektrisch
bediende ramen/verstelbare voorbank , lederen bekleding in goede staat
, climate control, originele handleiding en papieren aanwezig, taxatierapport aanwezig, de auto verkeerd in goede en originele staat en is APK
gekeurd, vraagprijs € 9500.
Inl. Wouter Schalkoort, 06-21273845 (tijdens avonduren)
1967 DeVille Convertible, wit met nieuwe zwarte top, zwart interieur,
airco, auto dimming, twilight sentinel, 6 way power seat, nieuwe voorruit,
gasinstalatie, Texas import dus geen roest, prijs € 10.500.
Inl. Erik v.d. Laan, 070-4049971 of 06-54785090
1977 Sedan DeVille, Californische roestvrije goed onderhouden mooie
auto, 130.000 Californische easy mijlen op deze automobiel, schitterend
leder interieur, € 4000.
Inl. G.F.M. Ferwerda 0321-315667
1971 Eldorado Convertible, LPG, wit dak, lichtblauw stoffen bekleding,
lichtblauw, vr.pr € 8200.
Inl. Ticho Plooyer, 06-51088240 of 070-3818365
1970 Sedan DeVille 7.7 liter, zie foto, A.P.K tot 25 juny 2003 nieuwe radio
cd speler, Rvs uitlaat, schade aan de linker zijkant, goud met wit,
€ 6000.
Inl. Martijn Kemper, 0641143170 E-mail [email protected]
1966 Cadillac Eldorado Convertible, zeer mooie auto, witte auto met
rode bekleding alles in prima staat, vraag prijs € 14.500.
Inl. Agaath Edeling, 06-53911777
1967 Cadillac Brougham, ps, pb, pw, ps, alle opties, eerste eigenaar,
black plate California, vr.pr. € 9900, ook onderdelen Cadillac Six window
Sedan de Ville, achterruit, strippen, deuren, kofferdeksel enz. Te koop
gevr.onderdelen van ‘55 Coupe de Ville of sloper. Coupe de ville ‘71,
€6700 met LPG, beige.
Inl. Richard Kalisvaart, tel. 0180-621945, 06-54345348
Dubbele uitlaat voor 1959/1960 Cadillac. Nieuwe Cabrioletkap voor
‘71-’76 Eldorado met plastic achterruit, div. onderdelen en boeken.
Inl.: Koen Ongkiehong, tel/fax. 070-3630492, 06-24804408
Diverse nieuwe en gebruikte onderdelen voor Cadillacs waaronder
Eldorado’s uit ‘67-’78. Fenderskirts Eldo’s 71-74, div. wieldoppen, LPGinbouwsets Impco of OHG. Nwe. remdelen, dynamo’s, start-motors,
waterpompen, benzinepompen, pakkingsets, fuseekogels.
Inl.: Peter Onken, tel. 0251-248361 of 06-53287347
Brochure 1995 STS/Edorado Nederlandstalig, 32 pagina’s, smetteloze
staat. Prijs €7,50.
Inl: Alfons Sanders, [email protected]
Penningmeester:
Te koop gevraagd:
Zeer veel Cadillac onderdelen van 1968-1987.
Inl. Bart Ossewaarde, tel. 06-52458012
1973 Coupe DeVille, met alle denkbare opties, schuifdak, ABS, spaakdoppen, zie voorkant Standard nr 5 2000, in prachtige staat, vaste prijs €
12.500, inruil mogelijk.
Inl. Mario van Maldegem, 06-26058612
1985 Eldorado Biarritz, dakschade, geen kenteken, geen roest, € 2000,
Seville Elegante v. onderd./loop, € 1350, 1980 Eldorado, blauw, rood
interieur, tikje in motor, geen APK, € 3200, 1979 Eldorado, wit met rood
leder interieur, geen APK, € 4500, 1987 Seville, lekke koppakking, continental kit, geen APK, geen roest, € 2250, Eldorado Biarritz Convertible,
wit met rood interieur, APK 2003, € 8950, 1976 Limo two tone blauw-wit,
gereviseerde motor, € 11.000, 1976 Hearse Miller Meteor met ramen,
€ 4500 met Belgisch kenteken, 1986 Limo, voorwielaandrijving, koppakking kapot, € 4000.
Inl. Gert Sterken, 06-51919516
Rubber voorbumperstrips met witte bies,voor Cadillac Sedan DeVille
1972. 2x verticaal ,1x horizontaal.
Inl. Henk-Jan van Manen, 035-6246511, 06-55571350.
Gezocht voor Cadillac sedan de ville 1970 (1969): sierlijsten van het
vinyldak aan de achterkant, bestaande uit twee bochten en het midden
stuk in de vorm van een boemerang.
Inl. A. Sijm, email: [email protected]
Voor een ‘66 Cadillac, 2 x script “Sedan”, kachelkraan en staartstukrubber van de automaat (transmission mount).
Inl. J. van Kalker, 0597-647794
Wie heeft een wieldop voor een Coupe de Ville 1972?
Inl. M. Kramer, tel. 0513-646876 (‘s avonds)
T.k gevraagd voor 1975 Eldo: spatbord rechts voor + achterbumper
Inl: Leo de Wit, tel. 06-54612568 / 0318-553255.
CCN’ers mogen gratis adverteren, uw advertenties worden 2x geplaatst,
eventuele wijzigingen en/of herplaatsing gaarne doorgeven aan Koen
Ongkiehong, Tel. 070-3560035, fax. 070-3630492, E-mail:
[email protected]
Niet leden kunnen voor € 11 een advertentie plaatsen.
De rubriek vraag en aanbod wordt geplaatst op de internet site van de
Cadillac Club Nederland: www.cadillacclub.nl
56
Edwin Otten
Luitenant Maltbystraat 48
3621 KN Breukelen
Telefoon: 0346-251177
Fax: 0346-261123
Email: [email protected]
Ruud Gersons
Eikenlaan 9
3707 SB Zeist
Tel: 030-6913046
Email: [email protected]
Algemeen
bestuurslid en
evenementen
coördinator:
Linda Heinhuis
Hellenbeekstraat 58
8081 HX Elburg
Telefoon: 0525-685958
Email: [email protected]
Hoofdredacteur en Leontien van Brummelen
copij adres:
Van Leeuwenhoekstraat 87
1222 SH Hilversum
Telefoon: 035-6853792
E-mail: [email protected]
Technische
commissie:
• Bouwjaren voor 1961:
Ton Christiaanse, tel: 030-2314451
• Bouwjaren 1961-1976:
Koen Ongkiehong, tel: 070-3560035 of
06-24804408
• Eldorado’s van 1967-1978:
Peter Onken, tel: 0251-248361 of
06-53287347
• Bouwjaren 1968-1985
Bart Ossewaarde, 06-52458012
INTERNET:
Webmaster:
http://www.cadillacclub.nl
Ruud Gersons: [email protected]
1956 Coupe DeVille. Deel van het interieur en de ramen ontbreken. Motor is gereviseerd.
Info: Dick Mostert, 020-6473587 of 020-5540450
Diverse originele llers (exibel en een goede pasvorm) o.a. voor de
Ville en Eldorado ‘76, Convertible top parade boots (set van 2 glasber
panelen om de geopende cabriolet kap af te dekken, voor Eldorado’s van
‘71-’76), prijs vanaf € 840, Orig. Cadillac uitgaven, div. jaren op voorraad
vanaf ‘54-’84: owner manuals (gebruikershandleiding) ca € 30, shop
manuals (werkplaatshandboek) ca € 80, body service manuals (carorosserieboek) ca. € 65.
Inl. Rob Peters, 038-3762671 of 06-54782247
Rob Wiegers
Prins Bernhardstraat 15
3981 BC Bunnik
Telefoon: 030-6563869
Algemeen
bestuurslid,
redactie:
Te koop tijdens de CCN-evenementen: Geëmailleerde CCN-Schildjes:
€ 12,00 - CCN-stickers: € 2,50 - T-shirt: € 15,00.
The Standard
Jaargang 13, nummer 3, 2002
Inhoud:
Inhoud
Onder de hamer
Ledennieuws
Van de Redactie
Afscheid van een Levensgenieter
Evenementen agenda
Op bezoek bij... Rob & Carin van Eeten
Tips van Isidoor
100 jaar Cadillac in de USA en Nederland
Technisch Verslag
De Cadillac Cyclone
Impressies uit Dearborn
Exit Eldorado
De laatste Eldorado verlaat de Cadillac fabriek
Rally rijden met een 1956 Cadillac
Tips van Isidoor
Verslag Grand National, 4-11 augustus 2002
Foto impessies van het CCN jaarfeest
Goodfellas & Cadillacs - verslag jaarevenement
Per Convertible door de USA - sfeerimpressies
Een week Detroit
Fehac Nieuws
Vraag & Aanbod
1
2
3
4
5
6
8
11
12
14
17
19
20
24
27
28
29
40
41
46
48
54
55
De CCN is gelieerd met de Amerikaanse
Cadillac LaSalle Club, POB 1916 Lenoir, NC 28645, USA
E-mail: [email protected]
The Standard verschijnt 4 x per jaar
Ontwerper voorkant The Standard: Andréas Mol.
Uitgever: Copy Copy Voorburg B.V.
Tel. 070-3876167 Email: [email protected]
Oplage The Standard: ca. 480 exemplaren.
Contributie leden:
Partnerlid:
Contributie donateurs:
Inschrijfgeld leden en donateurs:
Tarieven advertenties:
€ 45,- per jaar.
€ 27,- per jaar.
€ 27,- per jaar.
€ 10,op aanvraag
Toegelaten automobielen: Cadillacs en LaSalles.
Postbank girorekening nummer: 7310062
t.n.v. Cadillac Club Nederland, Breukelen of
ING Bank Bodengraven nummer: 67.49.01.118
t.n.v. Cadillac Club Nederland, Breukelen.
Bij betalingen gaarne uw naam, adres en lidmaatschapnummer
vermelden.
Adverteerders:
Studebaker Select
Expertise groep Nederland
Hoogeveen Auto-Electric Dieselservice
EPS & USA Cars Hoogezand
USA Parts Supply
Hageman U.S.A. Parts
Gebr. Van Orsouw gasinbouw
ABC Assurantiën
Koen’s Cadillac Boeken
Automax uitlaatsystemen
Dreamcars
M. van der Putten & Zonen B.V
Zijl assurantiën
McVey’s
1
2
6
7
15
16
18
18
25
26
26
47
55
ONDER
DE
HAMER
Geachte leden,
De bladeren beginnen al te vallen en dit kondigt het einde van ons Cadillac seizoen 2002 aan. Het was een
bijzonder seizoen: niet in de laatste plaats door de prachtige ritten die de leden ook dit jaar weer spontaan georganiseerd hebben: een prachtige lentetocht langs de Loosdrechtse plassen opende het seizoen en een onvergetelijke tocht door het Drentse land heeft het weer kleurrijk afgesloten.
En het themafeest niet te vergeten! Overigens: is het jullie ook opgevallen hoe goed de gemiddelde Cadillac
heer en dame er uit ziet, als witteboordencrimineel uit de jaren twintig? De nepdiamenten aan de vingers van de
dames, de elegante sigarettenpijpjes, de veren tooi, de wandelstokken met slangenkop, het paste allemaal zo
wonderwel!
Een goed deel van onze club, waaronder ondergetekende, heeft deze zomer gedeeltelijk doorgebracht aan de
overzijde van de grote plas. Velen namen de deelname aan de viering van het 100-jarig bestaan van Cadillac te
baat om Amerika ook op eigen wijze te ontdekken. Sommige trokken naar Graceland, anderen deden New York
aan, weer anderen zakten af naar San Francisco en beyond! Zelf heb ik de enorme ruimte en de stilte in de vele
State Parks in Michigan opgezocht. Onvergelijkbaar met de bossen in ons eigen land. Een prachtige ervaring.
Het cliché is waar: alles in Amerika is groter. Ook de mensen, overigens!
Detroit zelf en het hotel waar het 100-jarig bestaan gevierd werd was weer heel iets anders. Daar was het een
drukte van jewelste. Een overvol programma liet ons vijf dagen lang alles op het gebied van Cadillac en Ford
zien. Hoogtepunt was wel de rondleiding in de Cadillac-plant zelf. 100 jaar Cadillac: een groots feest, dat in ons
jaarevenement nog even duidelijk benadrukt werd.
Helaas ook hebben we ook minder goede momenten met elkaar moeten delen: ons aller Mees is ons ontvallen.
Hij kon de moedig gevochten wedstrijd tegen zijn ziekte uiteindelijk niet winnen. We gedenken hierbij zijn innemende persoonlijkheid. We zullen hem missen.
Eveneens is Bert Bek plots overleden. Wij wensen de nabestaanden van beiden veel sterkte bij het verwerken
van dit grote verlies.
ROB WIEGERS
VRAAG EN AANBOD
1989 Allanté, rood met zwarte softtop en zwart lederen int, Digitaal
dashboard, zeer compleet, 4.5 l. 200 pk. 100.000 km. Perfecte staat,
sportieve “Cadillac-ride”. Zien is kopen. Vraagprijs: € 17.000.
Inl.
Ed Gardner, 0174-240790
Te koop aangeboden:
1993 Fleetwood Brougham, 5,7 liter TBI, goed voor gas, 70.000 mijl,
zeer mooi, geen winter gezien, altijd garage gestald.
Inl. G.F.M. Ferwerda 0321-315667
1971 Sedan de Ville, ex. Beverley Hills, met Impco gasinstallatie,
RVS-uitlaat, el. ramen/verstelbare voorbank, leren bekleding, climate
control, originele handleiding, APK t/m feb 2003, goudbruin met nieuw
cognac kleur vinyl dak, vraagprijs € 5750.
Inl. Paul van Aalst, 0548-366046 (na 17:30)
1970 Fleetwood, taxatierapport aanwezig, 80.000 mls, zie foto, prijs:
€7.500.
Inl. Gert-Jan Lucas 0529-434088
1980 Eldorado, bordeaux rood met onberispelijk bordeaux uwelen
int. Vrijwel alle opties, 350 cid. Verdient een restauratie maar is
dit gegarandeerd waard. Kijk voor alle details en vele foto’s op:
www.geocities.com/elledorado1980
Inl: Leontien, 035-6853792 of [email protected].
1987 Allanté, zilvergrijs metallic, zomer en winterkap. Door mede
Allanté eigenaren erkent als de mooiste in Nederland. Technisch in
perfecte staat van onderhoud. Taxatie rapport € 20.400
In verband met urgent ruimte gebrek in stalling, vraagprijs € 14.500 Inl.
Willem Schrama 0252-675358
Voor 1980 Eldorado Biarritz, diverse onderdelen zoals, complete
radio-casette met CB, voor bumper, grill compleet met bijbehorende
verlichting en fender vulstukken.
Inl. Willem Schrama 0252-675358
VIDEOFILM 5e Cadillac Oldtimer Festival Leimuiderbrug met Guinness World Record “THE LONGEST CADILLAC PARADE”
Prijs € 12,50 excl. verzendkosten.
Bestellen en/of afhalen: Willem Schrama, Venneperweg 551, NieuwVennep tel/fax: 0252-675358 email: [email protected]. Video
lm is beschikbaar vanaf eind september 2002.
2
55
De CCN heet de volgende
leden van harte welkom:
Lidnr:
565
723
724
725
726
727
728
729
730
731
732
733
734
735
736
737
738
739
740
742
743
744
745
746
747
748
749
750
751
Mw.T.Wissekerke,
J.H.A van Dam,
P.Schotanus,
E.Cremer,
T.G.Tromp,
C.M.Knopjes,
M.Groenendijk,
Renkema,
Mw.E.de Turck,
F.H.J.Lindeman,
van Leersum, autobedrijf,
L.J.H.Steuten,
R.G.A.Manshande,
P.Kleijn,
A.van der Vijver,
A.C.W.van Limburg Stirum,
H.A.C.M. Hodiamont,
J.van Rooijen,
P.C.Schuiten,
P.van Wayenburg,
H.Kievit,
C.van Herle,
K.A.Roldanus,
R.Vermeire,
E.Busink( per 1-1-2003),
Laurijsen-Kooy,
Hartman-Bruinstroop,
P.C.van der Werf,
K.E.Jonkheim,
partnerlid
Gerard Brandweg 66, 1602LC Enkhuizen,
Rading 54A, 1231KB Loosdrecht,
Robijnstraat 24, 6071VK Swalmen,
Prins Hendrikstraat 115, 2405 AH Alphen a.d. Rijn,
de Wielewaal 63, 2761XX Zevenhuizen,
Debussystraat 39, 3223TE Hellevoetsluis,
?
partnerlid
Doddegras 6, 3902AN Veenendaal,
Oude Haagweg 10, 2552EP Den Haag,
Tromplaan 120, 6004ER Weert,
Roelat 52, 1906VG Limmen,
Zeebrekersweg 25, 3253VS Ouddorp Z.H.,
Voorhouterweg 50, 2231NG Rijnsburg,
Prinses Irenelaan 17, 1406 KR Bussem,
de Slag 31, 6351GW Bocholtz,
Nelson Mandelastraat 22, 1703WH Heerhugowaard,
Dorpsstraat 653, 1723HC Noord Scharwoude,
Hagenkampweg Noord 79, 5616 TD Eindhoven,
Hoogertstraat 8, 5711XM Someren,
Muizenstraat 12, B-3520, Zonhoven, België,
Tielerweg 28, 4191 NG, Geldermalsum,
Bossestraat 138, 4581 BH, Vogelwaarde,
Rozenstraat 11, 3311 ZT Dordrecht,
partnerlid
partnerlid
Noordburenweg 2, 1777 NB Hippolytushoef,
Clausstraat 5, 5121XN Rijen,
1985 Eldorado Biarritz
196.. Seville
1969 Sedan DeVille
?
1966 DeVille Convertible
1972 Sedan DeVille
?
1966 Coupe DeVille
1998 STS en andere
1952 Sedan type 62
1978 Brougham d’Elegance
1958 Fleetwood 60 Special
1971 Eldorado Convertible
1975 Eldorado
1966 DeVille Convertible
1973 Coupe DeVille
1958 60 Special
1959 Sedan DeVille
1978 Fleetwood Limo
‘84 Sed. DeVille, ‘84 Limo, ‘86 Limo
1960 Coupe DeVille
1974 Sedan DeVille
1967 Coupe Calais
1960 Fleetwood
1966 DeVille Convertible
ADRESWIJZIGINGEN:
600
674
628
572
696
288
642
157
550
J. ter Harmsel,
A.L.C.Bolwijn,
I.J.van der Starre,
M.Benink,
M.J.M.Dek,
C.J.Nauta,
W.Fijnvandraat,
R.Kunst,
J.H.Tielman,
Middeldijk 10-10A, 7462 PB, Rijssen
Krachtighuizerkern 20, 3881 PL, Putten
Steenbreekvaren 64, 2661 PT, Bergschenhoek
Glazenier 16, 6641 DZ, Beuningen
Gerrit v.d. Veenlaan 16, 3743 DN, Baarn
Maison le Petit Paradis, Ch. C 3978, Flanthey, Zwitzerland
Koldijksterraklaan 218, 3544 PP, Utrecht
Henri Dunantlaan 121, 7006 EC, Doetinchem
Haagjesweg 403, 7815 LK, Emmen
OPZEGGINGEN
469
286
163
256
530
640
392
659
603
560
386
578
394
303
396
490
54
A.O.L.Verspeelt
H.J.Bek, overleden
F.Mast
M.Kroone ( per 1-1-2003)
D.Leutscher
G.P.W.Hilhorst
J.P.Hageman Sr.
BMB Car Center
B.J.M.van der Zee
R.Wisse, donateur ( per 1-1-2003)
P.van de Berg
K.Zuidema
G.J.Hoffman
J.J.van der Ven
A.Jansen
W.C.Versloot
3
VAN DE
REDACTIE
100 jaar Cadillac - een beetje laat, maar niet minder leuk!
Zoals u heeft gemerkt is het ondanks mijn inzet en goede bedoelingen opnieuw niet gelukt the Standard op tijd uit te
brengen. De planning was om u eind september, begin oktober te laten genieten van o.a. enthousiaste reisverhalen uit de
USA, een vermakelijk verslag van ons eigen jaarfeest en vele andere dingen. De deadline was daar ook op afgestemd:
21 september. Helaas echter kreeg ik de laatste artikelen pas in de 3e week van oktober binnen.
Maar goed, dan heb je ook wat! Want wat een mooie en enthousiaste verhalen zijn er uiteindelijk in deze Standard terechtgekomen! Wel drie aparte verslagen (in totaal 19 pagina’s!) over de Grand National 2002 in Detroit, het grote Cadillac
Eeuwfeest en het leukste is, dat deze drie artikelen dit fantastische evenement allen op een andere manier belichten.
Afscheid van een Levensgenieter
Helaas is er ook minder positief nieuws te melden. U las dit al in Onder de Hamer. Mees is
ons onlangs ontvallen, en dat betreuren wij als club natuurlijk zeer. Maar ook persoonlijk raakt
mij dit diep, wat mij ertoe gebracht heeft mijn gevoelens hierover te uiten op de bladzijde hiernaast. Ik hoop dat ik op deze manier ook het gevoel van alle andere leden die Mees liefhadden
juist heb verwoord.
Het CCN jaarevenement
Voor diegenen die dit fantastische evenement gemist hebben heeft Bas van den Brink op
geheel eigen wijze een uitgebreid verslag gemaakt met daarbij vele foto’s. Op de pagina’s 40
t/m 45 komt dit onvergetelijke weekend daarmee weer helemaal tot leven en kunnen ook de
verstandige leden die hier wèl bij waren heerlijk herinneringen ophalen.
Technische tips
The Standard mag zich verheugen in een wel zeer productief en trouw schrijver, namelijk de
heer Isidoor Nieuwlandt uit België. Bijna zou ik willen zeggen: hij bestookt de redactie met
korte, gevatte stukjes waarin o.a. technische tips worden prijsgegeven. Deze tips staan op verschillende plaatsen in deze Standard verspreid en gezien zijn enorme productiviteit hierin, ziet
het er naar uit dat we van Isidoors diverse schrijfsels nog regelmatig kunnen gaan genieten!
Opnieuw op bezoek bij…
Iemand waarop de Redactie ook steeds kan rekenen is Olaf Reilingh, die met zijn zoon leden opzoekt en hen vervolgens
het hemd van het lijf vraagt over alles wat hen bezighoudt. Dat dit in de meeste gevallen De Cadillac is, mag geen verrassing zijn. Deze keer bezocht Olaf Carin & Rob van Eeten. Hun Eldorado bleek een echte “Family Car” te zijn!
de fabriek uit te rijden.
De carrosseriën stonden op in de
vloer liggende draagplateaux die
langzaam achter elkaar voortbewogen van station tot station. In elk
station werden componenten toegevoegd met behulp van handgereedschappen of
robots. Elk plateau
was voorzien van
een heftafel zodat
de carrosserie voor
elke bewerking op
optimale
werkhoogte
geplaatst
kon worden.
Voor montage werkzaamheden onder
de carrosserie werd
deze overgenomen
door een hangbaan.
We volgden de route van de gespoten koetswerken door de assemblagefabriek.
Aan de ene kant kwamen zij kaal
binnen en op eigen kracht verlieten
de CTS-en aan de andere kant
de fabriek. Naast de assemblage
fabriek bestaat de produktiefaciliteit
van de CTS uit de body-plant waar
de carrosserie in elkaar wordt gezet
en de spuitlijn waar deze worden
gespoten.
De assemblage afdeling kan verdeeld worden in 3 delen. In de
interieurafdeling worden delen zoals
het dashboards, de hemel, stoelen
en bank gemonteerd. In de chassisafdeling worden de motor, transmis-
Een technisch verslag
Bert Atsma schreef voor the Standard een zeer informatief technisch verslag over zijn 1956 Sixty Special. Hij voegde
daaraan toe dat het een goed idee zou zijn als meer leden dit zouden doen. We kunnen met z’n allen hiervan leren, want
vaak vinden we nog te vaak zelf opnieuw het wiel uit. Praktijkgevallen kunnen daarbij zeer verhelderend werken, zoals u
op bladzijde 14 kunt lezen. De redactie nodigt alle sleutelaars dan ook van harte uit hun ervaringen op papier te zetten
en met de leden te delen. Dit is zowel interessant als leerzaam!
Exit Eldorado
Van Pieter Betten ontving ik een artikel uit USA today, over het van de band rollen van de laatste Eldorado. Wrijf het er
maar in, dacht ik nog. Want dat de Eldorado ‘exit’ is, is voor mij moeilijk te accepteren. Ik wilde dit artikel gewoon even
vertalen voor the Standard en er wat commentaar bij te geven. Dat dit uiteindelijk zou leiden tot het ontwerpen van een
nieuwe Eldorado èn een vlammend betoog van 4 bladzijden had ik niet kunnen vermoeden. Toch is dit gebeurd, zoals u
kun zien op bladzijde 20. Let op: ook CCN leden worden hier uitgedaagd de tekenpen ter hand te nemen! Ik reken op u.
Ten slotte reken ik ook op veel copij voor het volgende nummer. Of u nu goed kunt spellen of niet: uw belevenissen,
overdenkingen, restauratieverhaal etc. etc. zijn welkom. De Redactie is er voor om e.e.a. aantrekkelijk op te maken, dus
geen zorgen over “digibetes” (angst voor computers). Klim in de pen en schrijf! The Standard is van iedereen!
En... Standard nummer 4 gaat echt een Kerstnummer worden, zodat ik de deadline stel op 1 december 2002!!!
Leontien van Brummelen
4
sie, wielophanging, airconditioning
en wielen gemonteerd. In het laatste
afdeling worden eindinspecties uitgevoerd.
Opvallend is dat er in de fabriek
geen vorkheftrucks rondrijden. Kans
op schade is daardoor minimaal.
Alle onderdelen worden via losperrons zo dicht mogelijk bij de
werkstations aangevoerd. Er wordt
veel gebruik gemaakt van AGV’s
(automatisch geleide voertuigen). Zo
wordt de motor met subframe op een
AGV geplaatst. Deze rijdt vanzelf
onder de in de hangbaan geplaatste
carrosserie. De AGV heft de motor
met subframe en in een handomdraai bevestigen enkele lijnwerkers
deze componten aan de carrosserie. Er is veel zorg besteed aan
de logistiek die ervoor zorgt dat de
toeleveranciers de componenten in
de juiste volgorde en op het juiste
moment aanleveren via losperrons.
Voorraden zijn tot een minimum
beperkt. Om logistieke redenen is de
assemblagehal in een T-vorm opgezet.
Als de lijn op volle produktie draait
zullen er dagelijks 1000 trucks onderdelen komen aeveren. 900 van
de 1500 onderdelen van de CTS
worden door toeleveranciers aanleverd. Het aantal onderdelen waaruit een auto is opgebouwd is in de
laatste jaren drastisch verminderd
van 4500 naar 1500 delen. Onderdelen worden steeds meer voorgemonteerd aangeleverd. Het aantal
toeleveranciers is gereduceerd van
400 naar 250 stuks.
Het laden en lossen van de vrachtauto’s is grotendeels geautomatiseerd. Onderdelen worden veelal
in speciale kratten en rolcontainers
aangeleverd.
Opvallend maar eigenlijk logisch
(om geen kleurverschil te krijgen bij
het spuiten) begon het assemblageproces met het demonteren van
de deuren. De deuren volgen hun
eigen route in een speciale deurenassemblagelijn en worden nadat zij
voorzien zijn van binnenwerk, glas,
ramen, e.d. teruggeplaatst in de carrosserie.
Imposant was het vloeistof vulstation
waar in enkele minuten alle vloeistoffen zoals remvloeistof, ruitenwisservloeistof en olie in de reservoirs
werd gepompt.
De lijnoperators dragen schone kleding zonder knopen en scherpe
53
delen om kans op beschadigingen
tot een minimum te beperken. GM
heeft de fabriek en de werkmethodes
in nauwe samenwerking met toeleveranciers, de UAW (United Auto
Workers, de Amerikaanse autovakbond), en de eigen medewerkers
ontwikkeld. Kwaliteit
van het produkt stond
bij het ontwerp en
bij de produktie van
de CTS hoog in het
vaandel. Het heeft
geresulteerd in de
best
afgewerkte
Cadillac die ooit werd
geproduceerd.
Het verwachte produktie aantal van
circa 30.000 CTS-en
zal het het eerste jaar
met waarschijnlijk ruim 10.000 stuks
worden overschreden. De CTS verkoopt dus zeer goed. De fabriek kan
de produktie makkelijk aan. Momenteel wordt in een ploeg gewerkt.
Per uur 22 auto’s, per dag circa
159 auto’s. In de nabije toekomst
zullen op deze lijn ook andere
Cadillac-modellen worden geproduceerd zoals de hier afgebeelde
SRX.
In de CTS zal waarschijnlijk volgend
jaar een sterke Corvette motor als
optie verkrijgbaar zijn.
Waarschijnlijk zal de CTS niet ofcieel door GM-Europa worden geleverd. Er zal waarschijnlijk wel grijze
import plaatsvinden.
Ik hoop dat ik u met dit verhaal een
indruk heb kunnen geven van de
afgelopen Grand National.
Het was zeer de moeite waard. De
volgende Grand National zal gehouden worden in Saratoga Springs,
New York in juli 2003. Er zullen wel
niet zo veel Cadillacs komen als dit
jaar en het excursie-aanbod zal niet
zo uitgebreid zijn. Mogelijk leuk om
de Grand National te combineren
met een vakantie in Amerika.
Koen Ongkiehong
Hess & Eisenhardt voor het Broadmoor Hotel in Colorado gebouwd.
In totaal werden er 6 stuks gebouwd.
De eigenaar wist waarschijnlijk niet
dat dit een bijzondere Cadillac was.
Hij liet me de motor zien en ik zag
dat er een motor uit het midden
van de jaren zestig in zat. Hij
gebruikte deze zeldzame Cadillac
als bestelwagen voor het vervoer
van gebruikte onderdelen.
De stationwagen is gebouwd op een
commercieel chassis met een wielbasis van 401 cm. Het Broadmore
Hotel gebruikte deze Cadillacs met
4 grote plexiglas dakpanelen voor
rondritten van gasten in de Rocky
Mountains.
Zeer macaber was de door Sayres &
Scoville (S & S) gebouwde LaSalle
lijkwagen uit 1938. De raamloze zijpanelen van de koets zijn uitgevoerd
met uit aluminium gegoten panelen
gelijkend op gedrapeerde gordijnen.
De eigenaar van deze wagen was
begrafenisondernemer en vertelde
dat hij hem in gerestaureerde staat
had gekocht op een veiling. Voor
dit soort auto’s is het moeilijk hoge
prijzen te krijgen en voor slechts $
40.000 kon hij hem kopen. De enkele
jaren geleden uitgevoerde restauratie zou, als alle uren en materialen afgerekend zouden worden
tegen gangbare tarieven, omstreeks
$ 200.000 hebben gekost. In 1938
bedroeg de nieuwprijs $3,195.00.
Toen de heer Hess, mede-oprichter
van het bedrijf Hess & Eisenhardt
dat later zou samengaan met S&S,
in maart 2000 op 94-jarige leeftijd
overleed was het een eer dat de
net gerestaureerde LaSalle voor de
begrafenisplechtigheid werd ingezet. Hess & Eisenhard bouwde de
Lincoln Limousine waarin President
Kennedy in 1963 werd doodgeschoten.
Custom built
Barney Carr
Cadillacs
en
Op deze Grand National waren nog
enkele tientallen bijzondere “Custom
built” Cadillacs te zien.
Buiten deze speciale Cadillacs trof
ik de met lange witte baard opvallend uitziende Barney Carr, een
Amerikaan die enkele jaren geleden
naar Ierland emigreerde. In vroegere
Standards heb ik over hem geschreven. Vorig jaar trof ik hem voor het
laatst in de haven van Amsterdam.
Barney had in Hershey een ‘64
Cadillac Sedan gekocht die hij in
Amsterdam ophaalde en via de veerboot naar Ierland reed. Op de foto
hiernaast staat hij naast een tot
cabriolet omgebouwde Coupe de
Ville van omstreeks 1990. Toen ik
Barney drie jaar geleden voor het
eerst in Delft ontmoette reed hij met
een Fleetwood uit 1990.
Een andere opvallende verschijning
was een doorgezaagde Allanté die
tot aanhangwagen was omgebouwd.
De nieuwe CTS fabriek
Tot slot van dit verhaal wil ik u nog
wat vertellen over de produktie van
de nieuwe Cadillac CTS.
De CTS wordt geproduceerd in
de nieuwe General Motors Lansing
52
Grand
River
Assembly Plant die
in een korte tijd van
21 maanden werd
gebouwd.
Lansing is de bekende autostad waar
Ransom Olds in 1897
de produktie van
Oldsmobile begon.
Voor de bouw van
het nieuwe complex
moesten er 19 oude gebouwen
worden gesloopt. Met een prijskaartje van $ 558 miljoen dollar is
dit de modernste autoproduktie faciliteit ter wereld. Momenteel wordt
hier de nieuwe achterwielaangedreven Cadillac CTS gebouwd. Bij
aankomst werden we ontvangen in
een ruimte waar twee CTS-modellen stonden en kregen uitleg over
de CTS, de marketing en het produktieproces. Daarna werden wij in
groepen rondgeleid door de assemblageafdeling van de fabriek. De
fabriek bestaat uit 3 afdelingen. In
de body department worden de carrosseriën vervaardigd. Deze worden
in de paint department gespoten en
komen daarna in de assemblage
afdeling waar componenten zoals
interieur, motor, onderstel, ramen,
verlichting etc. worden gemonteerd
totdat de wagen op eigen kracht de
fabriek uit kan rijden.
Ter gelegenheid van de
viering van het eeuwfeest
van Cadillac had Cadillac
de CLC uitgenodigd voor
niet eerder gehouden
rondleidingen.
In
de
toekomst
zullen
er
waarschijnlijk
reguliere
rondleidingen
worden
georganiseerd zoals bij
veel andere autofabrieken
in en rond Detroit.
De medewerkers keken
vreemd op van ons
bezoek. We hopen dat wij hun niet te
veel hebben afgeleid van het werk.
In een treintje werden wij rondgereden door de assemblageafdeling
van de fabriek. Helaas maar begrijpelijk mochten we geen foto’s maken
maar na aoop van de rondleiding
kregen wij een mooi boekwerk met
een uitgebreide beschrijving van de
fabriek. Elke CTS passeert de circa
200 stations door de lijn en is na
circa 9 uur klaar om op eigen kracht
G A EAEAE m EAE A E A H
F
F
F
F
F
F
F
Afscheid van een Levensgenieter
F
Tot mijn, en tot ons aller grote verdriet hebben wij op
18 september j.l. afscheid moeten nemen van een zeer
gewaardeerd en voorral kleurrijk lid:
Mees van den Langenberg
F
Mees was wat je noemt een echte levengenieter. Hij deed
alleen dingen die hij leuk vond, en maakte van alles een
klein feestje of een grap. En altijd die glinsterende, ondeugende pretoogjes! Graag wil ik hem dan ook op die manier
blijven herinneren.
Natuurlijk was hij de laatste jaren ernstig ziek, maar zelfs dat weerhield hem er niet van tot op de
laatste dag alles uit het leven te halen wat eruit te halen viel. Drie dagen voor zijn overlijden heeft hij
zelfs nog met een van zijn wagens een rondrit gereden van 65 km!!!
Bij Mees klopte je nooit tevergeefs aan voor een gezellig praatje of een goeie schuine bak. Of in mijn
geval een knuffel natuurlijk, want ook daar was hij erg goed in.
Vaak begroette hij mij als volgt: “Wat is ze lief hè? Och als ik toch eens 30 jaar jonger was, dan wist
ik het wel! Kom eens even lekker bij Mees!”
Mees was een groot muziekliefhebber, en dan vooral van Country & Western. Zelf speelde hij niet
onverdienstelijk gitaar èn steelguitar, hoewel dat laatste instrument volgens zijn eigen zeggen “verdomd moeilijk“ was. Tijdens een CCN kampeerweekend in Limburg hebben we eens de hele avond
zitten zingen met z’n allen, waarbij Mees uiteraard de grote gangmaker was met zijn gitaar.
Hij kon intens genieten van een goede country band, zat dan op de voorste rij, zijn armen over elkaar,
zijn ogen half toegeknepen. Toen er op zijn uitvaart dan ook steelguitar muziek gespeeld werd kon
ik hem zó zien zitten, terwijl hij zacht zei: “Móói hè, die steelguitar. Hoort ‘m eens janken, aah zo
mooi!”
Hij hield ook van een borrel. En het grappige daaraan was dan altijd dat hij zelf dacht dat zijn vrouw
Tonny dat niet in de gaten had. Zoals Marius tijdens de uitvaart zo treffend verwoordde:
Dan kwam hij naar mij toe en zei dan: “Kom Marius, we nemen gezellig samen een Baco’tje. Maar dan
moet je niks tegen Tonny zeggen hoor; zeg tegen Tonny maar dat ik gewoon cola drink. Zeg, en ken
je die bak al van dat blondje dat bij de dokter kwam?”
Tsja...wat valt er nog te zeggen? Graag wil ik onze Mees blijven herinneren als de goedlachse, vrolijke
en ondeugende vent die hij was. Ik hoop dat u dat ook doet. Samen kunnen we de herinnering aan
Mees levend houden, misschien door ook gewoon van het leven te genieten.
Lieve Mees, ik ben heel blij dat ik je ken, en zal je nooit vergeten. Namens alle leden van de Cadillac
Club Nederland die dit gevoel met mij delen, zou ik willen zeggen: neem nog lekker een Baco’tje. Wij
beloven dan plechtig dat we dit niet aan Tonny zullen vertellen!
Leontien
F
F
F
F
F
F
F
“Ja, toen je mij zag in die Cadillac dacht je natuurlijk meteen: die auto is wel aardig,
maar wàt een knappe vent zit daar achter het stuur!”
G A EAEAE m EAE A E A H
5
Evenementen
CCN EVENEMENTEN
Wie oh wie meld zich aan voor volgend jaar???
13 april 2003:
De tour van Walcheren
Organisatie: Sjaak de Graaf & Peter Wissekerke
LANDELIJKE EVENEMENTEN:
2 okt. t/m 3nov:
16 & 17 nov:
7 & 8 dec:
13 tm 15 dec:
18 tm 21 apr 2003:
100 jaar Cadillac in automuseum Bergeyk
meer informatie tel. 0497-571003
Autotron Najaars Oldtimerbeurs
geopend op beide dagen van 10.00 tot 17.00 uur.
Oldtimerbeurs Automobielen in het Flowerdome te Eelde
beide dagen van 10.00 tot 17.00 uur geopend
Vehikel auto en motor
in de jaarbeurshallen te Utrecht info. tel. 030-2258262
10e Nationale Oldtimer Manifestatie Zuidlaren
gewicht van ruim 2500 kg en kostte
destijds ongeveer $ 7000. Deze perfect gerestaureerde Cadillac heeft
een waarde van omstreeks €
400.000. Opvallend was dat de voordeuren aan de achterkant scharnieren. Cadillacs uit het begin van de
jaren dertig zijn het meest waardevol, met name als ze voorzien zijn
van een machtige 16-cilinder. Het is
imposant zoveel van deze zeldzame
Cadillacs bijeen te zien. Enkele tientallen Cadillacs van omstreeks 1930
met 8, 12 en 16 cilinder motoren
waren aanwezig. In Nederland zullen
we dit soort modellen waarschijnlijk
nooit op een evenement tegenkomen.
Op het parkeerterrein naast het
hotel reed een mooie bordeaux rode
Cadillac Sedan van omstreeks 1930
en aandrijving naar keuze monteren
en daar een fantasie koets opbouwen. In Amerika wordt dat regelmatig gedaan. De eigenaar van
deze Cadillac was grondig te werk
gegaan. De Cadillac had rondom
schijfremmen, een moderne automaat, een achteras van een Seville
uit 1979, een stuurkolom van een
Chevrolet Suburban, stuurbekrachtiging en geloof het of niet, ook
het dak was afkomstig uit Chevrolet
Suburban (groot Jeep-achtig model
met zeer lang dak). De wielen
waren radiaalbanden 235-75-15, de
gangbare maat die op de meeste
Cadillacs uit 1950-1980 is gemonteerd, echter met zeer brede witte
zijvlakken.
Alleen het naast de motorkap
geplaatste reservewiel was smaller
omdat het anders niet in de sparing
BUITENLANDSE EVENEMENTEN:
27 oktober:
De CLC Belgium organiseert: een tourrit naar Automuseum Bergeyk
Verzamelen tussen 12:00 en 13:00, Taverne Billits, Langestraat 27, Zandhoven (B)
Info: Dirk van Dorst, +032 (14) 516 417, of [email protected].
26 & 27 oktober:
Hoogstraatse Oldtimerbeurs Belgie
in de veilinghallen aan de Loenhoutseweg 59. Open van 09.30 tot 18.00 uur.
29 nov.t/m 8 dec:
Motor Show in Essen Duitsland
4 tentoonstellingen nl. Automobielen, Tuning, Oldtimers en Classic Cars en Show Center
dagelijks van 10.00 tot 18.00 uur.
6
rondjes en trok veel bekijks. Helaas
heb ik er geen foto van gemaakt
maar wat model betreft leek hij sterk
op de 16 cilinder van de foto.
De motor liep opvallend rustig en ik
vond het geluid niet passen bij deze
Oldtimer. Al gauw kwam de aap uit
de mouw. De eigenaar werd door
veel bezoekers aangesproken en
kreeg complimenten over het resultaat van zijn restauratie. Hij wond er
geen doekjes om dat hij deze auto
“lichtelijk” had verbouwd. Als je geen
kenner bent van dit soort modellen
zou je op het eerste gezicht denken
dat het een originele Cadillac betrof.
De eigenaar uit Georgia was trots en
zeer spraakzaam. De motor bleek
een moderne Corvette motor te
zijn, vandaar het vreemde geluid.
De voorwiel ophanging was gemoderniseerd, ik ben het merk vergeten. Bouwers van speciale auto’s
(custom cars, hot rods) of stock cars
kunnen zelf een frame met wielophanging samenstellen en een motor
paste. Het was wel functioneel dus
in geval van een lekke band kon het
gemonteerd worden.
Resultaat van deze modicatie is
een moderne wagen met een bijna
origineel uiterlijk, die jn stuurt en
vlot met het hedendaagse verkeer
mee kan. (Ik weet niet of er oorspronkelijk een 16-cilinder in heeft
gezeten maar die waren best snel
maar zeer onzuinig). De kans dat
51
iemand op de snelweg door deze
Cadillac met grote vaart zou worden
ingehaald is echter klein aangezien
dit een klein gevaar met zich mee
brengt. Dit soort modellen is voorzien van vlakke voorruiten de niet
bijzonder sterk zijn. Uit voorzorg
rijdt de eigenaar niet hard., Het zou
gevaarlijk en vervelend zijn als bij
een snelheid van 200 km/uur (wat
mij goed haalbaar lijkt gezien de
Corvette-motor en Seville-achteras)
de voorruit spontaan zou breken en
naar binnen vliegen.
Cadillac-stationcars
Er stonden diverse Cadillac stationcars zoals ambulances en begrafeniswagens die niet door de fabriek
zijn gebouwd. De foto onderaan
deze pagina toont een ower car
uit 1953 die in de lm The Godfather werd gebruikt.
Prachtig was de woody uit
1941, tweede van links op de
foto (volgende pagina).
Een onderdelen verkoper was
aanwezig met een op diverse
plaatsen doorgeroeste lijkwagen uit 1969. Op de passagierstoel zat een skelet en op de
zijruit zat een bordje met de
tekst “vacancy” (plaats vrij).
Naast de overwegend in zeer
goede tot showroom staat verkerende Cadillacs waren er diverse
minder mooie exemplaren aanwezig.
Een bijzondere verschijning was de
1955 Sky View Sight-seeing station car.
De foto op de volgende bladzijde heb
ik van internet gehaald omdat ik er
zelf geen goede van heb gemaakt.
Deze stationcar is speciaal door
Er werden zeer weinig Cadillacs te
koop aangeboden. Een super mooie
Eldorado Biarritz uit ‘78 en een
Fleetwood Talisman uit ‘76, elk met
slechts een paar duizend mijlen
op de teller, werden aangeboden
voor prijzen van rond $ 25.000 per
stuk. Dat lijkt veel maar dit zijn
unieke wagens waar uiteindelijk toch
een liefhebber voor gevonden zal
worden.
Het is opvallend dat de meeste
Cadillac liefhebbers een voorkeur
hebben voor bepaalde jaren. Mijn
voorkeur gaat uit naar de jaren
1970-1976 en dat komt waarschijnlijk door mijn jeugdjaren waarin de
interesse voor Amerikaanse wagens
steeds sterker werd. In gesprekken
met CLC-leden werd dit bevestigd.
Veel bezoekers in de leeftijd van
55-65 zijn in Cadillacs uit de jaren
veertig geïnteresseerd omdat hun
vaders/opa’s die hadden. Er waren
ook leden met Cadillacs van hun
overleden vader die daar natuurlijk
veel emotionele waarde aan hechten.
Nieuwe Cadillacs
Opvallend was dat veel CLC-leden
een Cadillac als dagelijkse gebruiksauto hebben. Veel Nederlanders
dachten dat de meeste aanwezige
CLC-leden goed bij kas zaten maar
dat viel wel mee. Uit gesprekken
kon je aeiden dat het een bonte
mengeling was van alle lagen uit de
samenleving.
Er waren redelijk veel welgestelde
ondernemers/zakenlui. Veel CLCleden hadden veel gezien van de
wereld en waren in Nederland
geweest. Er waren ook veel leden
die al jaren liefhebber zijn van
Cadillacs en in de gunstige tijd voor
een appel en een ei oude Cadillacs
kosten. Deze werden door hun zelf
of door anderen gerestaureerd en
zijn nu kostbare klassiekers. In Amerika is er geen ruimteprobleem zoals
in Nederland. Je kunt daar dus makkelijk een schuur of loods vinden
voor niet te veel geld, of gewoon
op het erf naast het woonhuis een
ruimte bouwen en die vol met auto’s
zetten.
Naast een van de parkeerttereinen
stonden nieuwe Cadillacs. Op de
foto ziet u Marius Zwolsman die
de
nieuwe
Cadillac EXT-pick
up wel leuk vond.
In Nederland zullen
we deze en andere
nieuwe Cadillacs
niet
gauw
tegenkomen omdat
er buiten de SLS/
STS-modellen ofcieel geen andere
Cadillacs worden
ingevoerd. Wilt u
opvallen dan kunt
u een Cadillac
Escalade via Duitsland invoeren
(op www.mobile.de
worden er diverse
aangeboden).
Door gebrek aan
invoerrechten, BPM
en hoge BTW tarieven kun je in
Amerika voor relatief weinig geld in
een nieuwe Cadillac
rondrijden. Dit is al
tientallen jaren het
geval en komt o.a.
door de lage jaarlijkse afschrijving.
heeft zich gespecialiseerd in motordelen voor 472/500/425 motoren.
In tegenstelling tot andere Amerikaanse automerken is er voor
Cadillac weinig te koop voor het
opvoeren van de motor. MTS levert
Muscle parts voor Cadillacs zoal
speciale nokkenassen, aluminium
inlaatspruitstukken, headers (spagetti-achtige uitlaatspruitstukken),
tuimelaars, zuigers, kleppen, aluminium kleppendeksels e.d.
MTS levert onderdelen om de motoren op te voeren boven 500 pk. U
kunt hier ook terecht voor complete
motoren.
In Amerika zijn gebruikte Cadillacmotoren goed te vinden op sloperijen en relatief goedkoop in
vergelijking met gewilde Chevrolet
big blocks. Voor bouwers van hotrods en inbouw in pick ups is zo’n
Cadillac-blok een en goed alternatief.
De pick up waar MTS naar Detroit
was gekomen was voorzien van een
opgevoerde Cadillac-motor. Achterin de bak stond het op de foto
getoonde imposante blok.
Cadillacs zijn in
Amerika
redelijk
goedkoop om te
leasen. Een 2003
DeVille (nieuwprijs $
44,345) kost $549
excl.
BTW per maand op
basis van een leasetermijn van 36
maanden. De eenmalige betaling bij
aanvang van de lease periode is
$2,699.
Bij MTS kunt u voor $ 5,00 een 40
pagina dikke catalogus aanvragen.
Het adres van MTS is P.O.Box 925,
Delavan, WI 53115, tel. 001-262740-1118, fax 001-262-740-1161.
Onderdelen en Motoren
Wolven in schaapskleren
Onder de standhouders bevond zich
de rma Maximum Torque Specialties (MTS) uit Wisconsin. Dit bedrijf
50
Deze foto toont een 4 deurs Style
4380 All-Wheater Pheaton uit 1930.
Deze 16 cilinder cabriolet heeft een
7
In Brouwhuis, onder de rook van
Helmond wonen Rob en Carin van
Eeten met hun kindertjes. Dat zij
een Cadillac fan zijn, bleek al toen
we in de oprit een prachtige witte
1967 Eldorado coupe zagen staan.
Na aangebeld te hebben deed Rob
zelf open en liet ons binnen. In
de huiskamer werden we voorgesteld aan zijn vrouw Carin. Wat
ons direct opviel was een grote
hoeveelheid kinderspeelgoed. En
dat klopte, want ze hebben 3 kindertjes in de leeftijd van 3 jaar 2
jaar en 9 maanden.
Na uitgelegd te hebben wat het doel
van ons interview was zijn we op het
thema hobby gekomen.
Welnu het bleek dat zowel Rob als
Carin hun roots hebben in de motoretsen, en de Amerikaanse autos.
Wij hadden al gezien dat er diverse
schilderijen van Harleys aan de muur
hingen, en het bleek dan ook, dat
Rob zijn vader al een fervente motorrijder was geweest.
Dit was niet aan zijn zoon voorbijgegaan. Toen Rob zelfstandig ging
wonen, had hij van zijn ouders
geld gekregen voor de inrichting
van zijn huisje. Maar na diep nagedacht te hebben heeft Rob er toen
maar een Harley
van gekocht. Ik
vermoed tot ontsteltenis van zijn
ouders. Maar ja
met zo’n motorrijdende vader...
In die periode heeft
Rob
Honda’s,
BMW ‘s en diverse
Harleys gereden,
waaronder
een
Heritage en een Electra Glide. Rob
komt van oorsprong uit Son bij Eindhoven en is kok van beroep. Carin
komt uit Deurne en beiden hebben
elkaar in de stationsrestauratie in
Eindhoven leren kennen. Beiden
hebben motor gereden, maar ook
hebben beiden helaas een motor-
Op bezoek bij...
Door Olaf Reilingh
ongeluk gehad, wat achteraf gezien
nog redelijk goed is afgelopen.
Op zekere dag heeft Carin, Rob ten
huwlijk gevraagd, en Rob vond dit
een goed idee. Er was echter een
De rit naar Detroit
kleine voorwaarde aan verbonden.
Er zou later wel een Amerikaanse
auto aangeschaft mogen worden. Nu
dit was bij Carin geen vreemd verzoek, want een Oom van haar heeft
altijd al Cadillac gereden. En zo zijn
zij in 1996 getrouwd, en heeft Rob
zijn Amerikaan gekregen!
Rob en Carin van Eeten
en hun 1967 Eldorado Coupe
8
talks”, dus laat wat geld zien en biedt
wat. De eigenaar vertelde dat hij oorspronkelijk $ 6000 had gevraagd en
inmiddels was gezakt naar $ 3500
zonder noemenswaardige reacties.
Ik legde hem uit dat door het verschepen naar Nederland en belastingen zo’n auto gauw $ 3000 duurder
zou worden. Ik deed geen bod en
vertelde over de goedkope roestvrije
auto’s uit California. Voor $ 1000
had ik hem wel willen kopen maar
dat durfde ik niet te bieden. Ik nam
afscheid en zette de reis naar Detroit
voort.
Het was toch wel een eindje rijden.
Op de kaart lijkt Chicago-Detroit
maar een klein stukje maar het uiteindelijk was het toch bijna 400 km.
Door de vakantie uittocht was het
druk op de weg en ik kwam daardoor ruim anderhalf uur in de le
te staan. In Nederland is dat vervelend maar in Amerika vind ik dat bij
gebrek aan haast niet zo erg. Het
wagenpark van de Amerikanen met
mooie trucks, de enorme campers
waar de vakantiegangers nog eens
een grote Jeep (bijv. een Cadillac
Escalade) achter koppelen is uniek.
Het beeld op de Europese snelwegen is hierbij vergeleken erg
saai. In de le kun je alles goed
bekijken. In Amerika mag je zowel
links als rechts inhalen. Als automobilist wordt je vaak volledig aan
alle kanten opgesloten door grote
vrachtauto’s hetgeen een beklemmend gevoel kan geven (vooral als
je in een kleine auto zit). Dit is een
van de redenen waarom er in Amerika weinig kleine auto’s rijden en
zeer veel hoge terrein-achtige voertuigen, busjes en APV’s verkocht
worden. Het hoog zitten geeft een
veilig gevoel. De verkoop van normale personenwagens in in de laatste 10 jaar ink gezakt. In de avond
bereikte ik Detroit en reed een beetje
door het centrum waar weinig te
beleven viel.
braakliggende terrein waar ooit de
Cadillac fabriek stond en de luxe
wijken aan het meer St. Clair. Tegen
het begin van de middag kwam ik
bij het Hyatt Regency waar ik Cees
van Langen, Dick Mostert en Jan en
Ria Kleinveld ontmoette. Zij waren
al een week in Amerika en waren
blij dat de temperatuur nu bijna
10 graden was gezakt. Het gigantische hotel biedt plaats aan meer
dan 2000 gasten. Er waren 2 parkeerterreinen gereserveerd voor de
Cadillacs van de CLC-leden die in
totaal plaats boden aan bijna 700
Cadillacs. Er stonden op dat moment
minder dan 100 Cadillacs maar dat
zou in de komende dagen ink toenemen. De Cadillacs stonden op
bouwjaar opgesteld in vooraf gereserveerde vakken. Op de eerste
bers is Detroit de wereldstad met
groot aanbod van deze en tientallen andere excursies. Rond 1900 is
de Amerikaanse autoindustrie in en
rond Detroit ontstaan.
De Grand National speelde zich
voornamelijk af op de parkeerterreinen. Hier kon je met de eigenaren
van de Cadillacs een praatje maken.
De meeste Cadillacs waren op eigen
kracht gekomen maar diverse pronkstukken en echte oldtimers werden
in gesloten trucks aangevoerd. Sommige Cadillacs hadden beschermhoezen (soort pantoffels) om de
banden om deze te beschermen.
Voor de show stonden ze op “kale
banden”. Ik weet niet of ze uit eigen
kracht het parkeerterrein opreden of
met handkracht zijn verplaatst. In
het hotel had de CLC een eigen zaal
parkeerplaats stonden Cadillacs tot
1970, op het tweede de modellen
vanaf 1971. De deelnemers aan de
Grand National konden zich inschrijven voor excursies. Wij (Marius
Zwolsman, John van Boven, Floor
Boer, Jan, Ria en ik) hadden ons
als groep ingeschreven voor excursies naar het Gilmore museum in
Kalamazoo, het Chrysler-museum,
het Cadillac historisch museum in
Warren en de nieuwe GM-fabriek in
Lansing waar de Cadillac CTS wordt
gebouwd. De excursies waren zeer
de moeite waard. Voor autoliefheb-
met informatiestand. Hier stonden
enkele bijzondere Cadillacs waaronder een Cadillac Eldorado Brougham Town Car Show Car uit 1956
die volgens zeggen gevonden werd
op een sloperij. Vreemd dat men
toen zo weinig waarde hechtte aan
zo’n bijzondere auto. Gelukkig werd
hij volledig gerestaureerd hoewel hij
het zonder motor moet doen. Veel
show cars hebben geen motor.
In de dagen na zondag werden
op het stuk tussen de beide grote
parkeer terreinen kraampjes ingericht met Cadillac-spullen zoals
literatuur, onderdelen
en memorabilia. Ik
kocht een Salesman’s
Merchandising Guide
voor mijn ’76 Cadillac
DeVille. In dit boek staat
informatie voor de verkopers met beschrijvingen van de accesoires,
stalen van de kleuren,
binnenbekleding
en
dakbekleding.
Hyatt Regency
Zaterdag avond zocht ik een motel
vlak bij Dearborn waar de meeste
CLC-gasten vanaf zondag voor een
week kamers hadden geboekt in het
Hyatt Regency hotel.
Zondag reed ik wat rond in Detroit
langs de Jefferson Avenue, het
49
Begin augustus ben ik net als
ruim dertig andere Nederlandse
Cadillac-liefhebbers
afgereisd
naar Amerika voor het bijwonen
van de Grand National, het grote
evenement van de Amerikaanse
CLC (Cadillac LaSalle Club) die
momenteel ongeveer 7000 leden
telt. In de stad Detroit werd dit
jaar het honderdjarig bestaan van
Cadillac gevierd.
Voorbereidingen voor de reis
Ik heb lang getwijfeld om buiten
het bezoek aan Detroit nog naar
California te gaan waar ik vorig
jaar enkele prachtige Cadillacs
kocht. Op diverse internetsites zoals
www.recycler.com
en
www.collectorcartraderonline.com
(hierop worden meer dan 140.000
classic cars aangeboden waaronder
circa 400 Cadillacs)) zocht ik naar
interessante aanbiedingen. Ik vond
het aanbod tegenvallen en besloot
uiteindelijk maar een week naar
Amerika te gaan en ging er van
uit dat ik dit keer geen Cadillac
zou kopen. Dat was eigenlijk logisch
omdat ik bezig ben met het inkrimpen van het wagenpark. Via internet
iemand in een
voorstad van Chicago die een ‘77
Eldorado Biarritz aanbood. Hij
was
zeer
verbaasd
dat
iemand
uit
Europa interesse
in zijn Cadillac
toonde. Ik zei dat
ik in de loop van
de dag misschien
even langs zou
komen om te
kijken. De vlucht verliep voorspoedig en ook het passeren van de
douane ging zeer vlot. Binnen 15
minuten na landing stond ik bij de
bagageband en het idee om een
paar dagen naar California te gaan
kwam op. Het idee werd voorgoed
weggevaagd toen ik de zeer hoge
Na enige omzwervingen, en via Autotrader advertenties, zijn zij uiteindelijk bij Moviecars terechtgekomen.
Daar liep Rob tegen een Cadillac
aan die meteen zijn hart gestolen
had. De eldorado coupe van 1967
met een cabrio look-alike dak. De
wagen was nog geheel origineel en
hij is er meteen mee gaan rijden.
van de Biarritz en ik vroeg naar
het adres en een routebeschrijving,
opnieuw was hij verbaasd dat ik
daadwerkelijk uit Europa was gekomen om zijn Cadillac te bekijken.
In Amerika is alles makkelijk te
vinden. Op de kaart kon ik het stadje
Mokena snel vinden en ik schatte dat
ik een half uur later op de plaats van
bestemming zou zijn.
Mijn schatting klopte
en ik maakte kennis
met de zeer verbaasde
eigenaar, zijn moeder en de witte
Biarritz. Hij was uitgevoerd met
een glazen schuifdak (moonroof)
en had benzine injectie als optie.
Kort geleden was er voor meer dan
$500 gerepareerd aan het injectiesysteem. Ik maakt een proefrit en
besloot hem niet te kopen omdat er
toch wel wat werk aan zat, zoals een
gebroken spruitstuk, hier en daar
wat roestplekken op het plaatwerk
en de bodem.
Hoewel de Eldo in de laatste 10 jaar
weinig had gereden en in totaal iets
meer dan 100.000 km op de teller
had staan, was het duidelijk dat het
rijden op de wegen van Illinois, een
van de staten van de “Rust Belt”
de wagen geen goed had gedaan.
Er wordt daar en in Michigan waar
de stad Detroit in ligt in de winter
veel zout op de wegen gestrooid. Je
ziet hier in tegenstelling tot California weinig auto’s ouder dan 20
jaar. Dit zijn niet de staten waar
je een oude auto moet zoeken. Dit
werd later door veel bezoekers van
de Grand National bevestigd. Voor
oude auto’s moet je echt in California zijn.
Het was een beetje triest voor de
eigenaar van de Biarritz want hij
had geld nodig omdat hij werkloos
was geworden. Zijn moeder gaf mij
nog een tip door te zeggen “Money
Ondanks dat Rob kok van beroep is,
kan hij de reparaties die er zo nu
en dan gebeuren moeten, zeer goed
zelf verhelpen. En dit is niet alleen
een band verwisselen, maar ook wel
een aandrijfas, een fuseetje, of een
remklauwtje, zo bleek uit de verhalen. Technisch staat Rob dus zijn
mannetje, en bij zijn broer, die aan
dragracen doet, kan hij altijd voor
advies terecht.
Als ik later groot ben wil ik ook
een Cadillac...
EEN WEEK DETROIT
boekte ik bij Singapore Airlines een
redelijk goedkope ticket naar Chicago.
Oxana ging niet mee omdat het een
typische “Cadillac-trip” zou worden.
Ze zit liever op het strand of aan
de Wolga en ging daarom een paar
weken naar Rusland naar familie en
vrienden.
De Cadillac Eldorado Biarritz
uit Mokena
Vlak voor ik op zaterdagmorgen 3
augustus om 5.00 uur zou worden
opgehaald door een taxi, keek ik
nog even op internet. Ik belde met
ticketprijzen aan de bali van verschillende luchtvaartmaatschappijen
hoorde. Hoe eerder je boekt hoe
goedkoper het is, hoe later hoe duurder en last minute reizen kende men
hier blijkbaar niet.
Op naar Detroit dacht ik en
een Shuttle bus bracht me
naar het parkeerterrein van
Avis waar ik een Buick Century huurde. Toch lekker dat
rijden in Amerika, met de airco
aan (het was dik 30°C), een
kaartje van de omgeving in de
hand en op weg naar Detroit.
Chicago heeft een imposante
skyline met de Sears-tower
als hoogste punt. Ik reed daar
langs en zou op de terugweg
nog een korte toer door Chicago
maken. Marius Zwolsman gaf me
de tip om een trip te maken met
het bekend treintje uit de lm The
French Connection. Op de terugweg
zou ik hem alleen van onderen zien.
Zeker de moeite waard om langer in
downtown Chicago te blijven. Deze
stad is veel mooier dan downtown
Detroit waar je als autoliefhebbers
eigenlijk niets te zoeken hebt. De
Buick reed zeer goed.
Dit redelijk populaire model kom je
daar veel tegen. Met mijn tri-band
telefoon belde ik naar de eigenaar
48
Een heuse family car!
hebben, en nog even om de Caddy
gelopen te hebben, zijn we huiswaarts gekeerd.
Later in die week heb ik nog de foto’s
opgehaald die zij speciaal voor dit
artikel hadden gemaakt.
Wat is zo’n Cadillac toch lang, we
moeten nog veel groeien!
Samen hebben zij vroeger veel
getoerd, en zijn ook in Amerika
op vakantie geweest. Tijdens die
tochten hebben zij o.a. ook diverse
autohandelaren in de omgeving van
Orlando bezocht, en hadden derhalve een goede indruk van Amerika. Maar sinds er 3 jonge kinderen
zijn, en Rob als kok in de horeca
werkzaam is, blijft er weinig tijd meer
voor de hobby over.
over, en vinden het een schitterende auto. Ook zijn zij goed te spreken over de Cadillac club, want dat
vinden ze een jne club, met jne
mensen. Na afscheid genomen te
Als “family car hebben Rob en Carin
een GMC Van aangeschaft, waar de
hele familie “plenty” ruimte in heeft.
Deze rijdt wel op gas, want anders
werd het wat te duur. De Cadillac
gaat voorlopig nog niet de deur uit,
want beiden zijn er zeer tevreden
9
Tot volgende keer!
Olaf & Olaf
Rading 54-a, Loosdrecht
Telefoon: (035) 623 70 73
[email protected]
Oók gespecialiseerd in Cadillac!
WINTER ONDERHOUD 2002/2003
Beste Cadillac-bezitters,
De meeste eigenaren, rijders en genieters van klassieke auto’s zullen binnenkort overwegen
de auto in “winterstand” te zetten. Ruw weer en het risico van pekel weerhoudt menigeen ervan
om er tijdens de herfst- en wintermaanden nog eens op uit te trekken.
Voordat de auto veilig “op stal” gaat, zouden wij deze liefhebbers willen adviseren om juist déze
maanden te APK-en, de auto te laten onderhouden, of dié reparaties te laten uitvoeren, welke
tijdens de afgelopen “praktijk”-maanden al op uw verlanglijstje zijn bijgeschreven.
Voor diegenen onder u, die de wintermaanden wèl gewoon willen doorrijden met hun
klassieker(s), zouden wij een algehele check-up vóór die tijd willen aanbevelen!!
Zo voorkomen wij levorming door trappelende cruisers in het voorjaar 2003.
In de periode van 1 november 2002 tot 1 maart 2003 bieden wij u een korting van 5% op het
arbeidsloon en 10% op vervangende onderdelen, excl. BTW.
Sander, Joost en Coen ontfermen zich graag met de bekende daadkracht en bewezen
deskundigheid op het gebied van USA cars in ‘t algemeen en Cadillac in het bijzonder, over uw
lievelingsobject. Bel ons gerust om een afspraak te maken, of kom eens langs.
Wij zijn geopend van maandag tot en met zaterdag 9.00 - 17.00 uur.
Namens het hele team dank voor het tot dusver in ons gestelde vertrouwen en graag tot ziens
in Loosdrecht. De kofe staat vers voor u klaar!
Peter en Liesbeth Schotanus
10
47
West Virginia...
Mountain Momma...
Tips van Isidoor
Remleidingen en roest
Als u zelf al aan de remleidingen van uw oldtimer werkte, dan zult u het waarschijnlijk wel al meegemaakt hebben
dat de schroefkoppeling van de remcilinder aan de achterwielen min of meer vastgeroest zit. Pogingen om de
schroefkoppeling toch te lossen resulteren soms in het torsen van de remleiding omdat die natuurlijk ook vastgeroest zit in de koppeling.
Zomaar een “junction” in Indiana.
Per 1970 DeVille Convertible
cross-country door de USA...
Op deze pagina zomaar wat sfeerimpressies, waargenomen tijdens mijn reis door Amerika. In totaal
heb ik zo’n 400 foto’s gemaakt; het Amerikaanse
landschap blijft me inspireren èn fascineren!
Als het dan uw bedoeling is om de remleiding toch intact te houden, verwijder dan eerst de remschoenen, maak
de bevestigingsbouten van de remcilinder los en trek het geheel wat naar u toe (dus naar buiten) juist genoeg om
de schroefkoppeling rijkelijk te kunnen voorzien van kruipolie en daarna kun je makkelijk met de platte sleutel op
de schroefkoppeling werken of je kunt natuurlijk ook met de sleutel de koppeling vasthouden en de wielremcilinder
losdraaien van de remleiding.
Lukt dat ook niet, dan kun je gewoon het deel remleiding losmaken van het T-stuk op de achteras en dan verder
werken in de bankvijs (bankschroef). Zit de schroefkoppeling echter héél goed vast dan steek je de koppeling voor
enkele dagen in een handje met Coca Cola; gegarandeerde roestvreter!
Beter is natuurlijk het bewuste deel remleiding volledig te vernieuwen, want een buisje dat dertig of meer jaren
dienst heeft en daarenboven wat verplooid wordt en achteraf terug in vorm moet gezet worden, kan je voor geen
cent meer vertrouwen!
Leontien
For Sale: 1958 Oldsmobile Eighty Eight.
De Caddy in een Old Folks Community,
waar mensen genieten van een onbezorgde
oude dag zonder geluidsoverlast, rondhangende jeugd en rommel op straat...
“Pancakes and maple sirup” in een
typisch Amerikaanse diner in Maryland.
De magische magneet
Lake Winnipesaukee,
New Hampshire.
Ooit al eens geprobeerd om een rondel (tandwiel) over een bout te duwen (bijvoorbeeld om het onderstel van de
voorbank vast te zetten) waarbij je de bout met de linkerhand vasthoudt en met de rechterhand blindelings de rondel
èn de moer erop te schroeven?
Gegarandeerd valt de rondel van de bout juist als je de moer er bijna op hebt.
Ik heb geprobeerd de rondel voorlopig op zijn plaats te houden met tape, met smeervet en met boetseerklei, maar
al deze werkwijzen hebben mèèr nadelen dan voordelen...
De enig goede manier om de rondel op de bout te houden is het gebruik van een goede krachtige magneet die je
boven op de bout houdt, en je zal zien: de rondel blijft als het ware “plakken” aan de bout. Je kunt nu op je gemak
en zonder zenuwen de moer erop schroeven!!!
Isidoor Nieuwland
46
11
Wij, Dick & Cees zijn op 30 juli
vetrokken naar Chicago voor onze
vakantie voor 105 jaar Oldsmobile
en 100 jaar Cadillac.
Het mooiste museum waar wij zijn
geweest was wel het privé gebouw
van GM, waar de meeste modellen
van Cadillac stonden, zoals de
LeMans, het prototype voor de ‘55
Eldorado Biarritz Convertible, en het
prototype met de “raketpunten”, de
Cadillac Cyclone.
Hierna nog naar een museum
geweest met veel Woody’s van
DeSoto en Chrysler.
En heel veel speelgoed treinen. Wàt een
verzameling van één
persoon!
Om 8:10 uur uit Amsterdam vertrokken en om 11:00 in Chicago
geland, de huurauto opgehaald (een
Pontiac Grand Am) en doorgereden
naar Lansing. Dit is de plaats waar
de Oldsmobile fabriek
staat en nu ook de
Cadillac lijn, waar de
CTS gemaakt wordt.
Oldsmobile hield hier
van 21 juli tot 3
augustus een show.
Er waren oldtimers
vanaf 1902 tot 1975.
100 jaar Cadillac
in de USA
en NEDERLAND
Het mooiste was
natuurlijk een bezoek
aan
de
Cadillac
komen bij het parkeerterrein van
het Hyatt hotel…wie loopt daar
ook al? U raadt het al: Koen Ongkiehong! Maar helaas, er waren
nog niet veel Caddy’s voor de
show. Die kwamen pas op dinsdag en woensdag. Diversen normaal rijdend, maar de meesten
met een autotrailer.
± 700 voertuigen, een onderdelen
beurs (swapmeet) in het park, zo
groot als een voetbalveld! Wij hebben
daar anderhalve dag lopen struinen
en diverse onderdelen gekocht, ook
van Cadillac. De show auto’s stonden lekker in het park, dus schaduw
genoeg, want de temperatuur was al gauw
33º Celsius.
Wij hadden in Nederland al diversen bustochten besteld bij de
Cadillac LaSalle Club, zoals het
automuseum Gillmore. Hier zijn ±
6 schuren waar oldtimers staan. Er
waren vele merken vertegenwoordigd: Cadillac, Ford, Duesenburg, en
meer! Zelfs nog een mooie Tucker.
We zijn ook in de
fabriek geweest om
de Oldsmobile Alero
en Pontiac Grand Am
te zien maken. Van
deze lijn komen per
dag van 2x8 uur
arbeid 1000 auto’s
van de band. De CTS
lijn draait 2x9 uur, 6
dagen per week om
de auto’s voor de dealers gereed te krijgen. Een CTS is er al
vanaf $35.000.
Na 5 dagen van veel
mensen gesproken, en auto’s bewonderd te hebben zijn wij op zondag
4 augustus richting Detroit gereden,
dit is 12 uur vanaf Lansing. Aange-
Kijken, kijken, niet veel kopen!
Lekker handelen of gewoon
gezellig kletsen bij een van de
vele kraampjes op de swapmeet.
12
fabriek. Hier kreeg je een rondleiding van 12 uur met een elektrisch
treintje langs de medewerkers en de
auto’s. Modellen waren de DeVille
en Seville en ook wordt hier het
model LeSabre van Buick gemaakt.
Alles loopt door elkaar heen, fantastisch wat een organisatie in zo’n fabriek!
Helaas, niets te koop
van Cadillac op het
einde van de rondleiding.
Na aoop nog met de
bus langs de oude
gesloten fabrieken van
Packard, Ford en
Cadillac gereden. Maar
de fabriek waar de
T-Ford werd gemaakt
is weer open voor
bezoekers. Dat was
erg interessant. Met de
werklift uit 1929 naar
boven en beneden om
in de eerste fabriek
rond te kijken!
Op woensdagavond naar de receptie
bij GM geweest, en daar kreeg ieder
een mooi aandenken: 10 verschillende Cadillac speldjes, alle emblemen van 902 tot 2000 in een mooi
Wij hoopte natuurlijk nog een hert of
ree te kunnen ontdekken maar die
kans zou wel heel erg klein zijn volgens onze boswachter. Zijn verhalen
over de bronstige herten met hun
libido van 12x per etmaal maakte
veel goed. Vooral zijn imitatie van
een beffend bronstig hert zal velen
nog lang blijven bijstaan.
Na een uurtje werden we weer bij
het hotel afgeleverd en hebben we
onze b….b....b…b….boswachter
hartelijk bedankt voor de leerzame
wandeling. De parkeerplaats was
inmiddels al goed volgelopen met
Cadillacs en we konden ons gaan
opmaken voor de rondrit.
de route zelfs
het
bospad
niet, maar er
was gelukkig
nauwelijks
enige stofvorming te ontdekken. Minpuntje
was de stopplaats halverwege. Hier was
naast weinig
parkeerplaats
weinig te beleven en al snel
werd besloten
om verder te
rijden. Dit mocht de pret geenszins
drukken, want de werkelijk wonderschone bosrijke omgeving maakte
veel goed. Hierdoor kwam het eindstation al snel in zicht zijnde het
voor veel clubleden bekende Mercure hotel bij strand Nulde. Hier is
Zo tegen enen trokken we weer
de bossen in, nu met onze trouwe
vierwielers. Het weer was zo
mogelijk nog beter dan op de
zaterdag. Een prachtig zonnetje
aan de horizon maakte het voor de
cabrio’s mogelijk de kap omlaag te
doen. De organisatie schuwde in
Vinnie, Eleonora en SjonnieBoy
alias “The Cleaner”, poserend
bij de vluchtauto.
45
een van de meest roerige algemene
ledenvergadering uit de historie van
de club gehouden. Nu was er tijd
voor iets lekker te drinken op het
terras of in de bar. De liefhebbers
konden hier wat eten en eenieder
stond vrij om te doen en laten wat
men wou. Wij besloten naar huis te
gaan en ons te herenigen met de
thuis gebleven kinderen.
Maar niet voordat we de organisatie bestaande uit Vincent, Linda
(op onderstaande foto tijdelijk vervangen door Leontien) en natuurlijk
John hartelijk hebben bedankt voor
dit geweldige eeuwfeest. Cadillacwaardig, en reuze gezellig. Top!!!
Allemaal en iedereen bedankt!
Bas van den Brink
lijstje. Èn een lekker biertje!
Zo nu genoeg over musea, fabrieken. De show, daar waren wij ook
voor gekomen. Op donderdag waren
alle 619 Cadillacs aanwezig voor
de keuring. Het was deze dag erg
warm: 35º Celsius in de volle zon,
géén bomen zoals in Lansing, dus
af en toe maar even afkoelen in het
Hyatt hotel.
iedereen vond de muziek opzwepend of dansbaar. Het kwam mij
wel gelegen want ik hou de voetjes
graag gelijktijdig op de vloer. Ook
geheel in stijl kon er het nodige illegaal gegokt worden op de geïnstalleerde roulettetafel. Voor zover je de
ware aard van je clubleden nog niet
had ontdekt kom men nu de ware
geldwolven ontdekken. Er werd wat
afgegokt maar veelal was het: rein
ne va plus, alles voor de bank en
niets voor u!
Toch was er aan het einde van de
avond, het was inmiddels al tegen
enen, een winnaar bekend die kans
had gezien het meeste geld te vergaren. Vanzelfsprekend een vrouw,
de eer viel te beurt aan mevrouw
de Graaf.
ten, of moet ik zeggen actievelingen,
onder ons bestond de mogelijkheid
je door een erkend en gediplomeerd
boswachter rond te laten leiden in
de Nunspeter bossen van de Hoge
Veluwe.
Even de benen strekken leek ons
geen verkeerd voorstel en zo trokken we met een groepje de bossen
in. Onze boswachter zag er gevaarlijk echt uit in zijn kaki uitvit en
al gauw bleek dat hij er voor
gestudeerd had. Door zijn lichtelijke
sp..sp..sp..spraakgebrek kwam zijn
Zo tegen enen pakte de band zijn
spullen in en vond dit moordfeest zijn
“zinvol ongeweldadig” eind. Vanzelfsprekend zullen er de nodige diehards zich nog tot de kleine uurtjes
achter een jn glas whisky of andere
alcoholica hebben verschanst. Het
zijn vast niet diegenen die ‘s morgens om negen uur al aan het ontbijt
zaten.
‘s morgens kon er in alle rust heerlijk
ontbeten worden en gelukkig konden
we in de ochtend nog meer clubleden welkom heten voor het zondag
- programma. Voor de milieu-activis-
Oxana, die tijdens de show van
Enge Buren ook héél goed bleek
te kunnen...buikdansen!
44
Louche zaakjes werden aan de
bar beklonken. Uiteraard in goed
gezelschap van sterke drank en
vrouwelijk schoon.
verhaal er bijzonder geestig uit en al
gauw was het een dolle boel. Dat hij
aan ons geen oprecht in bos, ora,
fauna en natuur geïnteresseerd stel
had was hem snel duidelijk. Hij probeerde even onze belangstelling te
wekken door de naam van een
veelvoorkomend
mossoort
te
vragen, maar geen antwoordt. Ook
het vaak genoemde
sterretjesmos voor
het oorspronkelijke
zandhaarmos werd
niet genoemd. Wel
werd de belangstelling groter bij een
vreemde witte zwam.
Door zijn vorm werd
deze paddestoel op
last van koningin Elizabeth uit de koninklijke
bossen
verwijderd.
Onze
boswachter moest
duidelijk nog even
aan het groepje
wennen toen hij deze
lulzwam kenmerkte
als een fallus-vormige zwam. Het viel
mij op dat Guus Hendriks door de grootte
van de zwam was
verrast. Zijn vrouw
Loes was vreemd genoeg minder
beïndrukt.
De auto’s die op deze show stonden
waren in topconditie maar ja, wat wil
je, in de USA is veel te vinden voor
je auto. De swapmeet was niet zo
goed als bij Oldsmobile, maar voor
Dick was er een jonge man, die met
wel heel veel folders van 1955 bij
zich had. Zij kwamen nieuw uit de
doos die nog dicht was, uit de schuur
van zijn opa. Er was ook de auto
van Harley Earl: een 1952 Roadster
Convertible tweezitter, slechts één
van gebouwd!
Een vriend van ons uit California was
er ook met onderdelen. Hij vertelde
dat we vrijdagavond naar Woodward
street moesten gaan. Daar aangekomen was een illegale Night Cruise
gaande. We kwamen oren en ogen
te kort, wàt een auto’s. Originele oldtimers, hot rods, street cruisers, en…
politie. Iedereen werd weggestuurd.
Wij ook, maar ja, zoveel mensen die
er waren konden zij ook niet aan.
gegaan: Super 8,
met ernaast een
Ierse pub en een
lekker biertje van
$1,50 in plaats
van $5,00 bij het
Hyatt hotel. Want
een
feestje
vieren, dat kunnen de Amerikanen niet. Nog
twee dagen op
de Route 66 geweest en toen
weer terug naar
Nederland.
Woensdag 14 augustus om 11:30
uur geland, vol leuke herinneringen
en spullen uit de USA.
Maar ja… veel tijd om uit te rusten
had ik ook weer niet. De Caddy
weer in orde maken voor het feest
in Leimuiderbrug op 18 augustus.
Op deze mooie dag, het was weer
erg warm, met 106 Caddy’s opgesteld achter de Mack truck van
de rma Kroon voor de optocht.
De record poging voor de langste
Cadillac stoet voor het Guiness book
of World Records werd gehaald
met 102 ofcieel getelde voertuigen.
En dat is erg leuk voor de gebroe-
Zaterdag avond na het eten in
zo’n groot duur hotel (wat tegenviel), zijn wij naar ons eigen hotel
Pamet op de 1952 Roadster van
Harley Earl.
ders Schrama en hun vele vrijwillige
medewerkers, grandioos mensen!
Nadat iedereen weer een plek had
gevonden voor zijn/haar Caddy, kon
het feest beginnen. Veel muziek en
wel drie verschillende bands, en
René Shuman. Leuke kraampjes met
spullen, noem maar op.
De GS Sound Studio had voor deze
gelegenheid een CD uitgebracht met
18 Cadillac nummers, voor €5,00.
De opbrengst daarvan ging ook
weer naar de Stichting Oekraïne.
Wat een leuke
CD, met goede
muziek!
Het feest werd
om ± 19:00 uur
met het laatste
deuntje afgesloten bij de GS
Sound
Studio
door Dixie Aces
& René Shuman,
waarna het buffet
in de studio opzij
ging. Wat een lekker eten werd daar
neergezet, en dat was voor die prijs:
€12,00 onbeperkt. Gerrit Schrama,
ga zo door!
Ook Willem met zijn medewerkers,
wat een leuke dag! Hier kan men in
de USA nog wat van leren. Op naar
2003, en nog meer Caddy’s, misschien dan ook vanuit de CCN. Zo’n
grote club en dan zo weinig leden
aanwezig???
Onder: op de Oldsmobile show
was gelukkig veel schaduw.
Rechts: dat was helaas op de
Caddy show wel even anders!
Groeten,
Dick Mostert, Cees van Langen
13
Type:
Bouwjaar:
Km stand:
Eigenaar:
pig zet ik de klep met de hand goed horizontaal en dat
helpt. Verder weer een klusje voor van de winter.
Een vervelende klus was het vervangen van twee lekkende oliekeringen in de versnellingsbak. Gelukkig had
ik inmiddels in de garage een oude Koni vier kolom’s
brug geïnstalleerd en een versnellingsbak krik gekocht.
Maar zelfs daarmee en een paar extra handen belandde
de bak nog bijna op de grond. Wat is dat ding zwaar!
Het rechterportier vloog bij een bocht naar links ineens
open. Gelukkig geen schade, maar toch de slotvanger
snel bijgesteld en voor alle zekerheid ook tijdens het
rijden op slot.
Fleetwood Sixty Special
1956
32.000 miles
Bert Atsma
Na de verslagen die ik in 1999 en 2000 voor The
Standard heb geschreven over het, na dertig jaar
stilstand, weer tot leven brengen van de Fleetwood,
wil ik graag vertellen wat mijn technische ervaringen zijn in de afgelopen twee jaar met het rijden en
rijdbaar houden van de auto.
Nog een lastig klusje was het opsporen van een lekkage
van koelwater. Na meerdere keren een radiatorslang
“waaruit het lekte” te hebben vervangen en tot barstens
toe de slangenklemmen te hebben aangedraaid bleek
het uiteindelijk een lekkage door het lager van de waterpomp te zijn. De rma Jambroes bracht uitkomst met
een revisiepomp.
In die periode heb ik zo’n 6.000 miles gereden, onder
andere bij rally’s en clubritten en zo af toe als plaatsvervangende auto als de kinderen weer eens de andere
auto geleend hadden. De Cadillac heeft het uitstekend
gedaan en me nooit tijdens het rijden in de steek gelaten, behalve bij het sporadisch optreden van wat waarschijnlijk vapourlock was
TECHNISCH VERSLAG
Bij de APK keuring waren er klachten over de voorste
kruiskoppeling van de achteras en enkele draagbussen
van de voorwielophanging. Een nieuwe kruiskoppeling
gekocht (dit keer met smeernippel) bij C&P en nieuwe
bussen bij Jambroes. Het vervangen van een kruiskoppeling door deze amateur monteur bleek niet eenvoudig, maar het is gelukt. De vervanging van de bussen
vroeg veel beleid (b.v. om de schroefveren rustig te ontspannen) en soms ook veel kracht (b.v. met een dop 28
en een verlengpijp van bijna een meter met twee man
trekken!). Maar gelukkig lukte dat ook, hoewel
(niet willen starten bij warm
weer en warme motor). Dit
werd opgelost door achter
de benzinetank een elektrisch pompje te monteren,
bedienbaar met een schakelaar onder het dashboard.
Een en ander volgens advies van Floor van Os. Wel
oppassen dat het pompje niet te lang aanstaat, want
het perst dan de benzine door de mechanische benzinepomp heen naar buiten. Wat mogelijk ook geholpen
heeft is het schoonmaken van het ontluchtingssleufje
in de tankdop. Dat was in de loop der jaren behoorlijk
klein geworden (overigens heel
lang gezocht en gevraagd voor
ik het bestaan van het sleufje
ontdekte!).
father himself? Of als ie dan toch
niet dood is, dan misschien Elvis?
Nee mensen ons werd zuiver vermaak gepresenteerd in de vorm van
het (min of meer) bekende theatergezelschap “Enge buren”. Dit muzikale trio bestaande uit Bob, Bep
en Bram speelde allerlei jne, foute
bekende en onbekende hits op een
unieke en zeer ludieke manier. De
Enge Buren waren, net als wij,
ook bewapend doch met een uitgebreid, zeer uiteenlopend arsenaal
aan instrumenten, zoals gitaar, Afrikaanse trommels, accordeon, bouwhelmen, en gezegend met prachtige
samenvallende stemmen. Daarnaast
maakten ze gebruik van cabaret,
muziek en acrobatiek. Niets was ze
te gek en het contact met het publiek
werd niet geschuwd. Zonder direct
namen te noemen werden enkele
clubleden op gepaste wijze in de zeik
gezet. Dini Roelofs wees het verzoek om in even met het gezelschap
de kleedkamers in te gaan vriendelijk af. (of was het andersom?)
Zo moest Peter Wissekerke die de
gehele voorstelling al als camera-
douchen na aoop heeft hem ook
niet bepaald onberoerd gelaten. Nog
steeds weet Bob niet welk geslacht
hem het meest kan bekoren
BEP: Het is niet duidelijk of Bep
schizofreen is of dat hij
gewoon
gemakkelijk
beïnvloedbaar is. Zijn
fascinatie voor verschillende talen,culturen en
stijlen is in ieder geval
opmerkelijk. Het ene
moment gaat hij railiederen kermend als
Bep Skhaled door het
leven,om
vervolgens
opeens Italiaanse liederen te zingen en zich
voor te doen als Beppie
Signori. Zijn jeugd in het
brave en niet bepaald
swingende Veenendaal
de Klomp is mogelijk
een verklaring voor zijn
drang naar het onbekende. Zijn steeds verder
uitpuilende ogen zijn een
extra bewijs van zijn
bovenmatige interesse in
alles wat anders is dan anders.
Daarnaast is een forse talen-knobbel in zijn broek, een van zijn meest
onderscheidende eigenschappen.
BRAM: Bram is een typisch voorbeeld van een persoon met ‘keldergedrag’. Nog steeds voelt hij zich
echt veilig achter de Keulse pot met
ingemaakte snijbonen, in de donkere kelder van zijn moeder. Zijn
man nadrukkelijk aanwezig was ook
effe aangepakt worden geheel tot
hilariteit van het publiek. Om je een
beetje idee te geven over de personages achter Enge Buren hier
een geheel eigen omschrijving van
de groepsleden, met dank aan de
website www.engeburen.nl waar ook
enkele van de te gekke liedjes zijn
te downloaden.
De motor, die aanvankelijk niet
zo geweldig liep, met onvoldoende compressie, ging ‘t
steeds beter doen en loopt nu
als een zonnetje. Ik heb nu al
een snelheid van 90 miles per
uur gehaald en toen was er nog
een hoop gas over. In het begin
moest de carburator regelmatig
schoongemaakt worden omdat
er sludge uit de benzinetank in
terechtkwam, maar dat lijkt nu
wel achter de rug.
14
Een levensgevaarlijk duo...
nu toe enige vriendin in zijn leven,
zijn buurmeisje. Na haar verhuizing
is zij voorgoed uit zijn leven verdwenen. De herinnering aan haar is
nu nog genoeg om een apathische
glimlach op zijn gezicht tevoorschijn
te toveren. Het fokken van cavia’s
en het verkopen van T-shirts zijn
momenteel de enige
doelen in zijn leven.
Vooral de liedjes die
bovengenoemde ten
tonele
brachten
waren
geweldig.
Bekende maar ook
eigen liedjes. Van het
swingenende “lekker
skiën” tot het romantische “pizza Calzone”
Het theateruurtje (of
was het toch langer?)
was zo voorbij en
we werden verzocht
weer terug te keren
voor ons stijlfeest. De
band stand klaar om
ons jazzy jaren 20
en 30 muziek voor
te schotelen. Zeer bijpassend maar niet
BOB: Bob is een geboren Fries uit
een inteeltdorp net boven Dokkum.
Het zware boerenleven en het
zondagse kerkorgel hebben diepe
sporen achtergelaten in zijn tere ziel.
In zijn jeugd is hij affectief verwaarloosd en ook motorisch gezien is
Bob een ietwat bijzonder verschijning. Bij korfbal mocht hij enkel
en alleen meespelen vanwege zijn
niet geringe lengte. Het gemengd
Recentelijk had ik moeilijkheden met een koude start. Het
bleek dat de chokeklep niet volledig afsluit, ook niet na een
druk op het gaspedaal. Voorlo-
jeugd in Oele, bij Hengelo, heeft ook
niet bepaald bijgedragen aan een
bredere kijk op de wereld. Dagenlang bracht hij door met knikkeren.
Een passie die hij deelde met de tot
43
in te kunnen moest dit kaartje
gekocht worden. Dit was ons, wijselijk, niet door Vincent medegedeeld.
Je kunt niet aan alles denken niet?
Nu zag onze caissière tenminste
de omzet van 6 potentiële “bosbouters” aan haar neus voorbij gaan. Na
een klein uurtje aangenaam verpozen trok de stoet verder om aan het
einde van de middag bij ons hotel
aan te komen.
Hotel Sparrenhorst gelegen midden
in de bossen staat bekend als een
conferentie hotel en was duidelijk op
de zakelijke markt ingesteld.
Van alle luxe en gemakken
voorzien met mooie kamers,
en prachtige zalen en zelfs
een heus theater. Koffers,
voor het verkleedpartijtje,
naar de kamers en lekker
een warmlopertje in de
foyer/bar van het hotel. Alles
zag er even netjes en verzorgd uit en dat stemde de
burger gerust over de zaken
die gingen komen.
Een biertje werden er al
gauw wat meer en voor dat
we het in de gaten hadden
moesten we naar de kamer
om de verkleedpartij in gang
te zetten. Het thema “roaring
Twenties” is een dankbaar
thema en het gangstergehalte was hoog te noemen.
In de patio van het hotel
werd iedereen ontvangen
en we keken onze ogen uit.
De dames kregen hier van
Linda een behoorlijk foute ring uitgedeeld met minimaal een 64 karaats
edelsteen en de heren ontvingen
van “Godfather” Vincent een heus
klapperpistool, munitie en een gangsterhoed. Dat beloofde niet veel
goeds en ik vreesde op een afrekening binnen de club die zijn weerga
niet kent in deze Crime Night.
Steeds meer mensen waren inmiddels aangesloten. Vooral diegenen
die vinden dat ze zaterdags elders
onmisbaar zijn of om andere reden
niet aanwezig konden zijn sloten
aan. In het duistere en donkere licht
van dit gangsterthema plaats je de
clubleden en hun “zwarte” auto’s
ineens veel beter en leer je hun
ware “ik” beter kennen. De types die
je altijd al wat louche ervaart blijken
inderdaad de “echte” te zijn. Van
Harry van Liempt wist ik al dat die
er zijn hand niet voor omdraait om
zijn eigen Dollars te laten drukken.
Verrast was ik niet toen hij zich als
de Don Corleone ontpopte en gewapend met een echt pistool ten tonele
verscheen. Mijn oren piepen nog.
En wat dacht je van onderstaand
illustere drietal, Koen als vertegenwoordiger van de Chinese drugshandel, Sjaak als ras-Italiaan en aan
Erwin zou je je shampoo nog niet
durven uitlenen!
En er was meer dan voldoende. Dit
was werkelijk top! Maar de avond
was nog jong en de organisatie
had nog meer voor ons in petto.
Nadat wij onze buikjes meer dan
gevuld hadden werden we verzocht
naar het theater te gaan. Menige
gemeenschap moet het met minder
of zelfs zonder doen, maar dit hotel
had een prachtig theater waar zeker
zo’n 500 man konden plaats nemen.
Met ons clubje was ‘ie amper gevuld.
Met spanning wachten we af wat
voor iets crimineels ons te wachten
stond. Een optreden van de God-
h de (onder)bekleding van de kofferbak vervangen
h één van de portieren heeft rare roest plekjes.
h soms lekt er wat olie uit de achteras (maar het is nu
weer gestopt!?)
h de benzinemeter wijst zeer onregelmatig aan.
h zou een rechterbuitenspiegel mogelijk zijn (of kijk je
dan tegen de raamstijl?).
h de Cadillac remt te krachtig (ik heb al passagiers
tegen de voorruit gehad). De remschoenen zijn correct gemonteerd; mogelijk komt de olie te abrupt uit
de gereviseerde hoofdrem cilinder.
h de stuurstang/stuurhuis verbinding heeft teveel speling.
voor het mooi één van
de binnenste draagarmen
één of meer spoedjes
meer naar achteren zou
hebben moeten zitten; nu
waren er wat problemen
bij het afstellen van cast
en camber.
Andere karweitjes waren
o.m. het vervangen van
een stuk antennekabel (er zat een breuk in). Volgens de
autoradiospecialisten niet meer in de handel, maar na
een lange zoektocht gewoon te koop bij een auto onderdelen zaak. Een bijna afgescheurde chroomstrip werd
hersteld met matjes van polyester aan de achterkant en
na lang prutsen doet de vacuüm ruitensproeier het weer
(een mooi moment, die eerste straaltjes op de voorruit!). Tenslotte nog een paar heupgordels gemonteerd,
met popnagels vast op de achterkant van de voorbank
(beter dan niets!)
Plus nog wat andere probleempjes; dus we komen de
winter wel door !
Oktober 2002,
Bert Atsma
Voor de winter is er al weer een lijstje van mogelijke
klusjes:
hde voorspatborden eraf (als dat gemakkelijk kan) en
eens kijken hoe het eronder uitziet
Maar wat dacht je van Eliot Nessen
die er rond liepen en de prachtig
verklede dames. Zo kwam ik ook
“Don Juan Denaro Piccolo” (zie
foto) tegen met “die Mamma Ria”
bekend van het lichten van menig
clubkas. Ja, ja, Ik voelde me goed
thuis tussen dit illustere gezelschap.
Ook mijn vrouw Maria hoefde geen
inburgeringcursus te volgen om zich
te mengen tussen de overige dames
van gelijke twijfelachtige allooi.
Maar dan het dinerbuffet wat ons al
snel voorgeschoteld werd. Dat was
werkelijk crimineel. Zoveel lekkers
bij elkaar had ik nog nooit gezien.
Vooral diegenen die van vis hielden
kwamen bijzonder goed aan hun
trekken want de keuze was reuze.
42
15
2002. Het historische jaar voor
Cadillac. 100 jaar automobielhistorie. Veel leden hadden uitgekeken naar dit jaar. Niet in de laatste
plaats vanwege de evenementen
die georganiseerd werden. Ook
op nationaal niveau wilden we als
club 2002 niet zonder een speciaal evenement aan ons voorbij
laten gaan. Het zou niet eerlijk
zijn als ik het centennial-jaarevenement van de Cadillac-La
Salle Club in Detroit op welk vlak
dan ook als referentie zou gebruiken voor ons eigen eeuwfeestje.
Voornamelijk de omvang, grootte,
aantal auto’s en aantal deelnemers laten elke vergelijking spaak
lopen. Maar zo heb ik ervaren
toen ik terug kon blikken op “ons”
evenement: Size doesn’t always
matter.
In ieder geval had al dat moois
op Cadillac-gebied
daar in Detroit,
waar wij vaak
alleen maar naar
mochten kijken, de
handjes en voetjes behoorlijk doen
jeuken om zelf stuur en trappers
weer te mogen bedienen. Dit gegeven, samen met de geruststellende
gedachte dat het evenement in de
goede handen was van Linda en Vincent Heinhuis, die samen al menig
ritje georganiseerd hadden, trokken
wij eropuit richting Brummen.
replica. Een orgineel zou onbetaalbaar zijn.
De meeste auto’s konden direct
gekocht worden. 2 kleine obstakels
stonden mij helaas in de weg voor
de directe aanschaf van iets fraais:
de prijzen bleken euro’s te zijn (loop
ik dit jaar wat vaker
tegenaan) en last
but not least was
mijn eega ook aanwezig. Aan de keus
kon het niet liggen
ondanks dat het
aantal Cadillacs in
de verkoop niet erg
hoog lag. Voor diegenen die hier
niet zijn geweest raad ik de website
aan om een indruk te krijgen van
de handel en wandel en versteld te
staan van het grote aantal auto’s
wat hier te koop staat:
www.thegallerybrummen.nl
start zelfs een Cadillac niet. Ook
niet die van Henk Vis. Inmiddels wist
Henk het ook niet meer: zaten ze in
het contactslot, de jaszak, had Astrid
ze of lagen ze in het grind?? Vier
man speurden inmiddels het grind af
naar iets hoogstwaarschijnlijk goudkleurigs. Gelukkig duurde het niet
lang of klonk er “Ik heb ze!” Bleek dat
ze in een nog niet aan nader onderzoek onderworpen jaszak in de kofferbak zaten. Niemand hoefde te
wachten en stoet trok richting Nunspeet. De route voerde over werkelijk prachtige wegen en de tijd vloog
letterlijk onder onze
white-walls door.
Schijnbaar binnen
no time stonden we
op een van Neerlands meest idyllische plaatsjes: Het
aardhuis in Hoog-Soeren. Dit was
vroeger het Jachthuis van Willem
van Oranje. Een houten Chalet
gebouwd in 1861. Hier kwamen de
oranjes en andere adellieden voor
hun jacht en braspartijtjes. Als de
deuren van dit prachtige houten
optrekje konden vertellen dat had
ik mijn verslagje waarschijnlijk voor
goed geld kunnen slijten aan de
Privé of Story. De vraag of Alex hier
ook al op Maxima gejaagd heeft
bleef mij helaas onbeantwoord. Een
vriendelijke glimlach van de caissière vertelde echter meer dan 1000
woorden. Als Maxima dan maar
niet die bronstige boswachter van zondag
tegen is gekomen bedenk ik
mij nu. Maar
daarover later
meer...
Goodfellas & Cadillacs
Verslag Jaarevenement 2002
Onze 54er coupe de Ville had er ook
zin in en met een klein uurtje reden
we het terrein van de The gallery
“Aaldering” op. Dit was gelijk een
schot in de roos een prachtige locatie om vanaf te starten. In een
klassieke stijl opgetrokken nieuw
gebouw stonden tientallen oldtimers
opgesteld. Met een winkeltje, bibliotheek, speelgoedmuseum en complete werkplaats werd hier handel
en museum verenigd.
Auto’s van verschillend pluimage
stonden hier te glimmen om bewonderd te worden. De eigenaar stak
zijn voorliefde voor engelse auto’s
niet onder stoelen of banken. Bijna
alle engelse merken waren vertegenwoordigd. Zelfs enkele fraaie
Aston Martins sierde het Museum.
Maar wat dacht je van deze Auburn
Speedster. Helaas was het een
16
Er kon gelukkig ook gewatertand
worden van de overheerlijke taart,
thee of kofe die ons werd geserveerd bij aankomst. Zo tegen de
middag zou er een leuk partijtje USAEngeland gespeeld kunnen worden
omdat de speciaal gereserveerde
parkeerplaats aardig begon vol te
lopen met Cadillacs. Tijd voor Vincent voor zijn inmiddels beroemde
one-liner: Gentlemen please start
your engines.
Aldus geschiede, echter niet voor
iedereen. Niet dat er een Cadilllac
niet aansloeg, maar zonder sleutels
De liefhebbers
konden
een
kaartje kopen
om het jachthuis
te bezichtigen.
Ook om het bos
41
Vinnie helpt Erwin bij het
omdoen van z’n pistoolholster.
DE CADILLAC CYCLONE
Deze GM showcar was klaarblijkelijk geïnspireerd op de artikelen van “Popular Mechanics” en andere uitgaven van die strekking. Maar ook op de populaire tekenlm serie
“The Jetsons” uit de jaren vijftig, waarin iedereen zich verplaatst in futuristische voertuigen
die zowel konden rijden als vliegen...
De Cyclone werd op de grote “winter” meeting
in Amelia Island, in het noordoosten van Florida, USA voorgereden door Greg Wallace,
een GM Boss.
Als co-piloot gureerde Diane Mouson, geheel
in stijl gekleed als “Mrs. Jetson”!
Foto impressies van het
CCN Jaarfeest
Floor Boer vertelt Jan Kleinveld hoe hij
aan zijn ring is gekomen.
Twee “killers” die de zaak geheel
onder controle hadden.
Let op de slobkousen!
Het is spijtig dat ik momenteel niets mèèr weet
over de geschiedenis èn de eventuele mechanische innovaties van deze Cyclone, maar als
ik die toch nog te pakken kan krijgen, dan
hoort u dat nog wel.
By the way, de wagen zelf is eigendom van de
Cadillac Historic Collection, zodat er dus geen
direct gevaar bestaat dat hij in het niets zou
verdwijnen.
Ria heeft de grootste schik, maar het ziet ernaar
uit dat we met Sjaak de Graaf beter niet kunnen
spotten vanavond!
Isidoor Nieuwlandt
40
17
(een Kathedraal gewijd aan de Handel). En precies zo
ziet het gebouw er ook uit. Zoals je een kathedraal
betreedt om je te wijden aan een hogere, bovenzinnelijke, geestelijke wereld, zo betreed je het Fisher Building
om je geheel over te geven aan de aardse geneugten
van pure commercie: het verdienen van heel veel geld.
En je daar vervolgens niet voor schamen!
De gevel is versierd met symbolische guren in brons.
De top van het puntdak van de toren was oorspronkelijk
belegd met dakpannen met daarover bladgoud (!) dat
blonk en schitterde in de zon. Later zijn die vervangen
door gewone terra cotta dakpannen.
Het Fisher Building zoals het daar staat, is als de icoon
van het grote geld. Protserig rijk, macht uitstralend,
maar niettemin oefent het nog steeds een grote aantrekkingskracht uit als voorbeeld van “the American way of
life”.
Foto 36: Fisher Building, dak wolkenkrabbertoren
was vroeger belegd met bladgoud!
Foto 34: De centrale hal met grote art-deco lampen.
De bouw startte in 1927 en kostte 35 miljoen dollar, wat
in die tijd natuurlijk een ongehoord bedrag was. Het had
een gebouw zullen worden met drie kantoortorens: een
grote in het midden en twee aan de zijkanten. Zover is
het niet gekomen. Een deel van het gebouw staat
er met “slechts”
één zijtoren van
28 verdiepingen
en een aanbouw
van 11 verdiepingen. (zie foto’s)
Foto 35: Het
Fisher Building
zoals het er uit
had
moeten
zien: alleen de
rechter toren is
gerealiseerd!
18
De buitenkant vormt een grote tegenstelling met de binnenkant, in die zin dat de buitenkant sober genoemd
kan worden. Maar de binnenkant is zeer overdadig met
kostbaar marmer, edele houtsoorten, overal grote beelden, reliëfs en geschilderde afbeeldingen op alle plafonds. Het doet inderdaad niet onder voor een gotische
kathedraal!
De gebroeders Fisher zelf hadden niet de bedoeling om
met dit gebouw winst te maken. Voor hen was het niet
meer dan een speeltje. Ze hadden hun eigen kantoren
op de 26ste en 27ste verdieping van de toren.
In 1978 bestond
het gebouw 50 jaar
en het staat sindsdien op de ofciële
historische monumentenlijst van de
stad. Het gebouw
heeft vanwege zijn
bijzondere architectuur meerdere
prijzen gewonnen.
5 van de 7 Fisher
Brothers
39
De benedenverdieping kenmerkt zich door arcade-achtige bogen, waarachter showrooms van de divisies Chevrolet, Pontiac, Buick, Oldsmobile en Cadillac gevestigd
waren. Op mijn vraag aan de gids waarom kopers niet
gewoon naar de showroom van een dealer gingen, was
het antwoord, dat veel klanten het op prijs stelden om
rustig te kunnen rondkijken juist zònder meteen door
een verkoper aangesproken te worden. En car-shoppen
in het GM hoofdkantoor had natuurlijk iets heel voornaams! (Hoe het nieuwe hoofdkantoor van GM er uitziet, is verderop te zien.)
Impressies uit Dearborn...
Fisher Building
Foto 30: William “Billy” Crapo Durant (1861-1947),
oprichter van General Motors (archieffoto)
Foto 31: Alfred P.
Sloan Jr, stond
na oprichter Billy
Durant aan het
hoofd van GM
van 1923-1946.
(archieffoto)
Van hier ging de excursie naar een zeer interessant
gebouw aan de overkant van de straat: het Fisher-building. Veel van onze clubleden zullen op de dorpels
van hun Cadillacs het plaatje hebben gezien met de
tekst: “Body by Fisher”. Welnu, de zeven (!) gebroeders
Fisher waren oorspronkelijk koetsbouwers. Dat is aan
het logo op die dorpelplaatjes goed te zien. Maar zij
waren de eersten die een gesloten koetswerk bouwden
in de begintijd van de automobiel, die immers van oorsprong een “cabriolet” was! Aan die mogelijkheid had
vóór hen nog niemand gedacht. Nu kon men in weer
en wind auto rijden en droog en warm blijven! Met die
vinding hebben de gebroeders Fisher hun fortuin verdiend.
1952 Roadster van Harley Earl
1938 LaSalle Gothic Hearse
1956 Woody Wagon
‘55-’56 Air cleaner
Foto 33: Fisher Building, rechts van het GM-hoofdkantoor (met wolkenkrabbertoren). Op de voorgrond
een moderne parkeergarage.
Foto 32: Een kathedraal? Wel nee, het plafond van
de centrale benedenhal van het voormalige GMgebouw, met arcade-achtige bogen, waaronder de
showrooms!
En wie breed heeft, laat breed hangen. Kortom: ze
gaven aan Alfred Kahn (aan wie anders?!) de opdracht
een paleisachtige wolkenkrabber in downtown Detroit
neer te zetten die hun naam zou dragen en waarin hun
kantoren gevestigd zouden worden. En Kahn kreeg volkomen de vrije hand om er van te maken wat hem goed
dunkte. Hij mocht het hele gebied bebouwen tussen
Grand Avenue en Second- en Thirdstreet. Een gebied
meerdere voetbalvelden groot! Wat het kostte, speelde
geen rol. Als het maar uitstraling had. Hij moest de beste
materialen gebruiken en de beste aannemers inhuren.
Het gebouw moest een stijlvol shoppingcenter herbergen met veel “amusement” zoals bioscopen en theaters.
En verder natuurlijk kantoren, kantoren en nog eens
kantoren. Het zou een “Cathedral to Commerce” worden
38
1970 Ambulance
19
EXIT
ELDORADO
Het bezoek voormalig gebouw
Headquarters
waren. Vanuit zijn werkkamer overzag hij de eerste verdieping van de fabriek, waar hoofdzakelijk toekomstige
modellen ontwikkeld werden, goed onttrokken aan het
oog van lieden die daar niets te zoeken hadden.
van GM-
Dit gigantische gebouw bestaat uit vier kantoortorens,
door even hoge tussengebouwen met elkaar verbonden. Het is (uiteraard) ook van de hand van architekt
Albert Kahn.
Op de 2e en 3e etage vond de eigenlijke assemblage
plaats van Ford automobielen. Maar bedenk dat dit nog
was vóórdat Henri Ford de lopende band had uitgevonden! Ik vroeg aan de bestuursleden van de Ford T-club,
die ons zo gastvrij ontvingen, of de huidige erfgenamen
van Henri Ford, die immers puissant rijk zijn, niet de
aangewezen personen waren om hun droom te verwezenlijken, namelijk het redden van deze fabriek als historisch monument. Maar cynisch kwam het antwoord:
de huidige familie Ford is alleen maar geïnteresseerd
in de verkoop van nieuwe auto’s zodat een hoog dividend op hun aandelen wordt uitgekeerd. In de historie
van hun eigen merk zijn ze niet geïnteresseerd. En zo
draait in Amerika alles uiteindelijk toch weer om geld.
Wil deze unieke fabriek gered worden, dan zullen sponsors gevonden moeten worden.
Foto 28: Het oude hoofdkwartier van GM, inmiddels
verlaten, zoals het er uit zag in de jaren ‘30.
Het werd gebouwd voor de oorlog en huisvestte het
wereld-hoofdkantoor van General Motors totdat kortgeleden werd besloten naar een nieuwe behuizing te verhuizen. Het gebouw was neergezet in een tijd dat er
nog geen airconditioning bestond. En in de moderne tijd
wilden alle medewerkers (let op het aantal vensters!!)
natuurlijk een airconditioning apparaat in hun raam laten
inbouwen.
“Hoe halen ze het in hun zotte hoofden?!” Was mijn eerste subtiele reactie toen ik vernam dat in 2002 het
doek ging vallen voor Cadillacs rijdende legende, de Eldorado. Hoe
kun je als jezelf respecterend automerk voor zo een “oplossing” kiezen?
Goed, toegegeven, we lazen het al
in een vorige Standard (vertaald artikel uit Business Week): de gemiddelde Cadillac koper in Amerika is
66 jaar en heeft daarmee een proel waar de marketing afdelingen
van autofabrikanten niet vrolijk van
worden, om nog maar te zwijgen
van de economische administratieve
dienst, die de omzet ziet kelderen.
Terwijl begin jaren 90 een groot deel
van de natie, en dan vooral de jongere kopers zich stortten op SUV’s,
pick-up trucks en andere stoere en
sportieve wagens, maakte Cadillac
nog steeds slagschepen die kennelijk alleen interessant waren voor
een doelgroep die niet interessant
is voor een autofabrikant. Het voelt
heel naar dit nu zo op te schrijven,
maar het is helaas wel de harde
waarheid waar Cadillac zich destijds
ook voor gesteld zag.
Het roer moest dus om: en wel door
per direct die logge achterwielaandrijvers zoals de Fleetwood uit het
programma te kicken, en door die
“good old” Sedan DeVille te vervangen door een model dat naar mijn
idee meer weg had van een Honda,
maar dat wel aansloeg bij de grote
massa die de kassa spekte. Op
het eerste gezicht dus heel slim
van Cadillac, dat op deze manier
probeerde haar inmiddels verkregen
imago van “Ouwe Lullen Wagens”
op te poetsen.
geschiedenis wordt genoemd. De
Sevilles van eind jaren 80: zelfs de
eigen ontwerpers van die wagens
wisten niet wat ze ermee aan moesten. Van hogerhand werd geroepen
dat het “compact en efciënt” moest,
maar zoals u in Standard nummer 2
van dit jaar heeft kunnen lezen (artikel: Grote Automobielontwerpers van
GM) was de gangbare reactie van de
ontwerpers ongeveer als volgt: “We
waren midden in de tweede generatie gekortwiekte wagens. Dat waren
zware tijden voor ontwerpers (….)
Ik hoef mij niet te verontschuldigen.
Onder de zware beperkingen die
golden, konden we gewoonweg niet
de juiste proporties vinden, laat staan
emotie in het ontwerp leggen”.
Wel triest voor mensen met hart
voor mooie auto’s want laten we wel
wezen: het zijn geen modellen waar
je het warm van krijgt. Toegegeven,
met de STS kwam Cadillac in 1991
sterk en stijlvol terug van wat ook
wel het meest trieste tijdperk in haar
En ik schreef al eens eerder een
zuur artikeltje (ai, zou ik dan langzaam verbitterd gaan raken?) over
het nieuwe logo, met de gekortwiekte
lauwerkrans, en over de destijds
nieuwe Cadillac DeVille, die overigens niet meer echt DeVille heette,
20
Foto 29: Het vorige
GM
hoofdkantoor,
zoals het er nu uit
ziet, toegankelijk voor
bezoekers. Foto is
genomen vanaf de
ingang van het Fisher
Building, schuin aan
de overkant.
Het inbouwen van een
centraal geregelde airconditioning was vanwege de leeftijd van het
gebouw niet mogelijk,
dus moest elk raam een
aparte airco krijgen! Dit was zo’n gigantisch dure operatie en zou zo veel aan stroom kosten, dat men besloot
om te verhuizen! Nu zijn allerlei kantoren en bedrijven in
het gebouw gevestigd en de rijk met marmer belegde en
met edelhout betimmerde begane grond is toegankelijk
voor bezoekers. Het gebouw ademt een voorname rijkdom en het is niet moeilijk je voor te stellen hoe grote
GM bazen als Billy Durant en Alfred P. Sloan Jr. maar
ook ontwerpers als Harley Earl en Bill Mitchell hier met
hun aktenmappen de liften in gingen, op weg naar hun
burelen!
Foto 27: Oude automobielfabriek, maar nu totaal
gerestaureerd en onderverdeeld in peperdure appartementen, met restaurant! Het kan dus wel, als er
maar geld gevonden wordt!
En na een gezellige lunch in een restaurant dat door
de voortvarende eigenaar met grote moed wèl in een
voormalig afbraakpand was gevestigd en nieuwe klanten hoopt aan te trekken, bracht de bus ons naar het
voormalige wereld-hoofdkantoor van General Motors.
37
heeft ‘s nachts te slapen is mij een raadsel! In elk geval
heeft GM die fabriek afgebroken. Op de terreinen staat
nog wel een “research center” waar “coole” toekomstige
accessoires worden ontwikkeld.
in dure buitenwijken en hebben het centrum denitief de
rug toegekeerd. “Krijg die maar eens hier terug,” klaagt
onze gids en het is duidelijk dat hij gééft om deze stad;
ja, met heel zijn hart houdt hij van Detroit en vertelt dat
bij sommige oude gebouwen het wel gelukt is ze een
nieuwe bestemming te geven. Later in de excursie krijgen we dat ook te zien.
Onze bus houdt stil bij de oude T-Ford fabriek en we
stappen uit. Ook deze fabriek is weer in desolate toestand, maar het bestuur van de T-Ford club heeft zich
het lot van dit gebouw aangetrokken en probeert het
met sponsoring van de ondergang te redden en er een
Ford automuseum in te vestigen.
Het is een lang, smal gebouw, ook weer met meerdere
verdiepingen. Een lift bracht vroeger de kant en klare
auto’s van boven naar beneden en die zelfde lift bracht
ons juist omhoog naar de eerste verdieping, waar de
Model T-club een aantal pracht exemplaren van oude
T-Fords had uitgestald.
maar afgekort werd tot een combinatie van letters die ik tot op de dag van
vandaag niet in m’n kop gestampt
krijg (DLS CDL, DST….wat was het
nou?). Maar ik bleef mij steeds troosten met de jne gedachte dat er tenminste nog één icoon overeind was
gebleven, en dat was de Eldorado.
En ja, ook dat was eind jaren 80
een allesbehalve spectaculaire auto,
maar in ieder geval bleef de naam
en daarmee een sprankje van de
legende bestaan.
Na deze jaren 80 malaise kwam
begin jaren 90 ook de nieuwe Eldorado weer sterk terug. Een fraai Italiaans ogend design (zie nogmaals
het artikel in Standard nummer 2) dat
zich net zoals de nieuwe STS zeker
kon meten met Europese wagens
uit het hoogste prijssegment. Het tij
leek dus ten goede gekeerd: Cadillac
stond weer midden in de markt.
Niet dus kennelijk. Zelfs gladde Italiaanse designs konden het jonge
(en dus interessante publiek) niet
bekoren. Dus ja, wat doe je dan
als fabrikant? Waarschijnlijk heeft
men er een SWOT analyse tegenaan
gegooid (dit is een analyse waarin
de Strengths, de sterke punten, de
Weaknesses, de zwakke punten,
de Opportunities, de kansen, de
Threaths, de bedreigingen in kaart
worden gebracht) en daar kwam
ongetwijfeld ongeveer het volgende
uit:
Strengths:
Een legendarische
naam met een trouwe
vaste (maar kleine)
klantenkring en superieure techniek en
een kundig team met
veel kennis.
Weakness:
Het oubollige imago, waardoor de
vaste klantenkring, ook vanwege
oplopende leeftijd, steeds kleiner
wordt.
Opportunities: Het jonge publiek
heeft steeds meer te besteden, status
is belangrijk voor velen, auto’s zijn
dus “hot” en dan vooral de sportieve
wagens.
Threats: Concurrentie die hun slagschepen reeds grotendeels vervangen hebben voor sportieve modellen
en 4x4 wagens en daarmee het zo
gewilde jonge publiek wegtrekt.
Foto 25: De Ford fabriek lijkt op een oude Engelse
textielfabriek!
Foto 23: Overwoekerd door struiken en gras: de
vroegere hoofdingang. Let op de naam Packard
boven de “hoofdingang”!
Maar na nog wat foto’s van de verlaten Packard-fabriek
genomen te hebben, gaat de bus naar Piquette Avenue,
waar de allereerste Ford fabriek nog overeind staat!
Foto 26: De Ford fabriek op “Piquette Avenue” waar
de T-Ford werd gemaakt!
De fabriek lijkt erg op de Engelse textielfabrieken uit
de tijd van de industriële revolutie: een lang en smal
gebouw, opgetrokken in donkerbruine baksteen, met
aan beide zijden hoge ramen om maar zo veel mogelijk
daglicht op te vangen. Elektrische verlichting was er
immers nog niet toen deze fabriek gebouwd werd. We
worden gevoerd naar de plek waar Henri Ford zijn werkkamer had. Zijn bureau staat er nog, evenals een aantal
voorwerpen die hij om zich heen had en hem dierbaar
Foto 24: Cadillac Fleetwood fabriek, 1927-1994
Enige jaren terug hadden we nog langs de oude
Cadillac Fleetwood fabriek, gelegen aan Clarkstreet,
kunnen rijden. Die was uiteraard ook ontworpen door…
….architekt Albert Kahn. Hoe die man ooit tijd gevonden
36
n Deze zomer stond ik in Dearborn
voor het eerst in mijn leven oog
in oog met de Eldorado der Eldorado’s: de 1957 Eldorado Brougham. Wat een geweldige wagen!
Ik was diep onder de indruk.
En alsof deze fantastische wagen
nooit bestaan heeft trekt Cadillac
anno 2002 denitief de stekker uit
de assembly line van de Eldorado,
The Golden One.
De Cadillac directie heeft zich vervolgens met deze analyse een paar
weken teruggetrokken op een golfbaan, en daar bedacht dat het elimineren van de eigen zwakheden het
beste zou zijn om voortbestaan van
de organisatie te garanderen. Waren
ze misschien geraakt door een uit de
koers geraakte golfbal??!!
Het oubollige imago was inderdaad
een zwak punt, maar betekent dit
dat je dan eenvoudigweg alle model-
21
len die daaraan debet zijn totaal en
geheel van de kaart moet schrappen? Natuurlijk niet: ten eerste zijn
niet de modellen daaraan debet,
maar het gemaakte beleid dat ooit
bepaald heeft dat modellen er zo uit
moesten zien.
n De 1989 Seville...een ongelukkige erfenis uit de jaren 80 design
malaise.
Met andere woorden: je verandert
niet je beleid, maar in plaats daarvan moeten Fleetwoods en Eldorado’s het veld ruimen. Is het ooit in
de hoofden van de heren golfers
opgekomen om die wagen misschien
te veranderen? “Ja” zult u zeggen,
“men heeft toch de Eldorado van een
beter design voorzien, begin jaren
90? En dat werkte niet goed genoeg,
dus tsja….dan is dat kennelijk een
auto die niet binnen het
nieuwe beleid past”.
Okee, daar zit wat in.
Maar is dat een reden
om het hele concept
“Eldorado” dan voor het
gemak maar helemaal
te schrappen? Onzin.
Er zijn genoeg ontwerpen te bedenken die
van de Eldorado (weer)
een heel succesvolle
wagen zouden kunnen
maken met een heel
jong imago. Simpelweg
door ‘m door jonge
mensen te laten ontwerpen die weten wat leeftijdgenoten zoeken in een auto!!!
Het is te dwaas voor woorden dat
een stel oude mannen vanuit hun
clubfauteuil in de plaatselijke countryclub gaan beslissen wat het jonge
publiek wil. Het discontinueren van
de Eldorado was gewoon een simpele aderlating om meer geld en
mankracht vrij te maken voor het
bouwen van Opel-klonen die opgaan
in de massa!
Laatst reed ik door onze straat, en
dacht: verrek, een Cadillac CST
(of CTS of…of…nou ja, ik ben het
spoor volkomen bijster) ik wist niet
dat die ook bedoeld waren voor de
Nederlandse markt. Dichterbij gekomen bleek het gewoon een ordinaire
OPEL te zijn! Als twee druppels water
leek dit geval op een Cadillac (nou
ja…op een auto die uit de Cadillac
fabrieken komt). Het was een deja
vu van de Catera tragedie (ook een
Opel-kloon) of die andere vergissing:
de Cimarron. Al konden we daar nog
om lachen. En fouten maken moet
kunnen, toch?
Om even terug te komen op die
SWOT analyse, welke vergissing
heeft Cadillac daarmee in mijn ogen
begaan? Wel, men heeft de kansen
willen benutten: het jonge publiek
bereiken (en dat is uitstekend), maar
in plaats van het uitbuiten van de
sterke punten en het verbeteren van
de zwakke punten, heeft men dit
willen doen door de zwakke elementen simpelweg te verwijderen waardoor men tevens een zeer belangrijk
element van de sterke punten heeft
geëlimineerd, namelijk het Cadillac
charisma en de legende die met
name in stand werd gehouden door
de Eldorado en in iets mindere mate
de Fleetwood.
Cadillac had ook kunnen kiezen voor
de volgende strategie: Buit de sterke
punten uit door de legende nieuw
leven in te blazen en verbeter de
zwakke punten. Dit had men in
één klap kunnen bewerkstelligen
door van de Eldorado en de grote
Fleetwood weer twee spectaculaire
wagens te maken met een unieke
uitstraling zoals alleen een Cadillac
dat heeft!
Dan had men pas een “Unique Selling Point” gehad! Iets dat door
anderen wel te imiteren, maar nooit
te evenaren valt! Iets exclusiefs
Cadillacs: een auto die gewoon geen
andere naam kan dragen. Maar ja…
nu maakt men dus Opels, en auto’s
die opgaan in de massa, zoals die
wagens met die drie letters.
En ik was moet ik bekennen, nog
best onder de indruk van de Escalade waarmee ze een paar jaar geleden op de markt kwamen. Wie had
dat ooit gedacht, een 4x4 Cadillac?
Best een stoere auto, èn hij speelde
goed in op het jonge publiek. Geen
rapvideo of een (meestal spierwitte)
Escalade met 22 inch dikke chromen
wielen en op speciaal verzoek van
de rapper vergulde emblemen komt
het scherm binnengereden. Yo!
een zitkuil en de hele
dag “Fame” op de video
en the Bee Gees draaiend op de pick-up.
Ik zal u zeggen, ik draag
geen beenwarmers en
ook geen plateauzolen
van kurk. Ik ben aldus
niet blijven steken in de
tijd van 20-30 jaar geleden, maar zou gewoon
zo graag zien dat
Cadillac haar verleden
niet zo zou verloochen Ik zweer u dat ik deze “brother” noch deze
nen met dat quasifoto ooit eerder gezien had toen ik dit stukje
hippe gedoe van ze!!!
schreef. Na de tekst voltooid te hebben zocht ik
op internet alleen een voorbeeld van een witte
En ik hoor u denken: “ze
Escalade en zie: ik stuitte pardoes op Cadillacs
heeft een grote mond,
nieuwe doelgroep! En die 22 inch chromen
maar zoals het gaat met
wielen (verschrikkelijk!) kunnen natuurlijk geen
al die dingen: de beste
toeval zijn!
stuurlui staan aan wal.
Als je het echt allemaal
In 2001 volgde er zelfs een pick-up
zo goed weet: doe het dan zelf!”
uitvoering! Doe maar ruig. En ja, ik
heb ‘m in Detroit in het echt mogen
En dat was nu precies mijn eigen
bewonderen, en dat is inderdaad een
gedachte. Naarmate dit stukje vorerg indrukwekkende wagen. Maar
derde (dat overigens eigenlijk slechts
niet echt meer een Cadillac, zeker
een kleine kanttekening moest
niet toen men vorig jaar ineens de
worden bij een ingezonden kranneus veranderde in een neus die
tenartikel over de laatste Eldorado)
vrijwel identiek is aan alle andere
dacht ik ook steeds: Leo, doe het
neuzen van de nieuwe lichting (includan zelf als je het weer zo goed weet
sief de Opels).
allemaal!
Goed, ik pak meteen de handschoen
op, en ontwerp op een regenachtige
zaterdagmiddag de NIEUWE Eldorado. Als een Phoenix herrezen uit
de as van het verleden! Vindt u dat
overmoedig en arrogant? Heel goed:
dat is een gezonde reactie. Maar
dan daag ik u op mijn beurt uit om
met een beter ontwerp te komen.
Lezers, ik kan mij voorstellen dat ik
hier een gevoelig puntje bij u bloot
leg. Misschien vindt u mij een zure
en vastgeroeste ouwe zeur die liever
blijft steken in die zogenaamde goeie
ouwe tijd. Met een huis vol discobollen, een ribuwelen bruine bank in
22
Zelf ben ik van plan dit ontwerp (echt
ongelogen in 22 uur getekend op
een regenachtige zaterdagmiddag)
verder te verjnen en het aan te
bieden bij GM. Niet dat ik verwacht
dat men hem in productie zal nemen.
Waarom zouden ze? De juiste koers
is toch zeker de productie van die
alfabetwagentjes?
een concurrent van Cadillac. Maar in de jaren ‘60 was
zwaar weer op til voor Packard, zodat het merk fuseerde
met Studebaker. Dat heeft niet geholpen want midden
jaren ‘60 ging Studebaker-Packard op de es. Bijna
veertig jaar later staat de fabriek - of althans wat er nog
van over is - er nog steeds. Leeg, gehavend, smekend
om afgebroken te worden of…. om een nieuw leven te
mogen beginnen. Maar als wat? Een automobielfabriek
kan het nooit meer worden, want het gebouw telt meerdere étages. Vóór de 2e wereldoorlog heel gewoon,
want de geproduceerde auto’s gingen met liften omhoog
en omlaag, maar in onze tijd volkomen onpraktisch. Een
moderne assemblagefabriek voor auto’s is
alleen nog maar gelijkvloers! Wat afbreken
van deze oude fabriek
óók heeft tegengehouden, is het feit dat
hij is ontworpen door
de
beroemde
joods-Amerikaanse
architect Albert Kahn
(1869-1942).
Foto’s 19 en 19: Het optrekje van de Ford familie
waar ook een excursie heen ging
Ook kon je automobielfabrieken bezoeken (bijv. Cadillac
maar ook bij Chrysler de Jeep o.a.!) om te zien hoe
heden ten dage auto’s gebouwd worden. Ook was er
een “Motor-city tour” waar Monique en ik voor ingetekend hadden: een buitengemeen interessante excursie
naar oude gebouwen die iets te maken hadden gehad
met het autogereden van de stad Detroit. Interessant
vooral, omdat de gids die onze groep begeleidde, nou
juist iemand was die behoorde tot een comité dat zich
bezig hield met het lot van al die vervallen gebouwen
in downtown (=centrum) Detroit. En onder die afbraakgebouwen, deels overeind, deels half ingestort, meest
zonder ramen, deels dichtgespijkerd, de begane grond
overwoekerd van gras, onkruid en dicht struikgewas,
bevonden zich…….. oude autofabrieken! Als eerste
werd een bezoek gebracht aan de voormalige Packard
fabriek.
Foto 21: Architekt
Albert Kahn, van
wiens hand praktisch
alle
automobielfabrieken en overheidsgebouwen in en om
Detroit zijn
En deze fabriek is niet het enige gebouw waar Kahn voor
tekende. Bijna alle automobielfabrieken in- en om Detroit
zijn door Kahn ontworpen. Ook de Cadillac Fleetwood
fabriek aan Clarkstreet, in 1927 gebouwd en pas in 1994
afgebroken, alsmede overheidsgebouwen, het (voormalige-) hoofdkantoor van
GM en niet te vergeten
het beroemde “Fisher-building” (waarover verderop
meer) zijn van zijn hand.
Foto 22: Architekt Kahn
aan het werk
Dus voldoende reden om
de Packard fabriek op de
monumentenlijst te zetten?
Jazeker, vertelde onze
gids, behalve dan dat de stad geen geld heeft om iets
met het gebouw te doen. De verslechterende economische toestand van nu is daarbij nog een verzwarende
factor. De werkeloosheid in Detroit is heel hoog. De
overgrote meerderheid van de stadsbevolking is zwart
en heeft het uiterst moeilijk. De rijke blanken zijn al tientallen jaren geleden uit het centrum weggetrokken en
wonen in hun met cameratoezicht beveiligde landhuizen
Foto 20: Wat er over is van de oude Packard fabriek
Zoals bekend was de Packard evenals Cadillac een
wagen in het luxesegment van de markt en als zodanig
35
toen Prins Bernhard hem aanschafte, was ik al een
10-jarige autogek. Wij woonden vlak bij paleis Soestdijk, dus als kind heb ik z.k.h. regelmatig in dat ding bij
ons in de buurt zien rondscheuren (want dat was wat
z.k.h. heel graag deed!) en nu stond die wagen hier op
de golfbaan van Meadowbrook Hall in Detroit, Michigan!
De huidige eigenaar vertelde dat de wagen via allerlei
omzwervingen uiteindelijk in zijn verzameling Ferrari’s
(ja, ja) terechtgekomen was en “ground-up” door hem
gerestaureerd was. Hij had toevallig vorige week z.k.h.
de prins nog opgebeld, om hem te verwittigen dat zijn
vroegere bolide weer in concours staat verkeerde. Even
een foto schieten voor dit artikel en gauw weer verder.
roepen voor te rijden tot bij de jury. Via een microfoon en
luidsprekers kan iedereen horen wat het bijzondere van
elke auto is. Na een minuut moet elke koets doorrijden
en komt de volgende al voorgereden. Het is van alles
wat: van Mini-Cooper tot Jensen Healey en van Morgan
tot Corvette, van Muscle Plymouth tot Duesenberg en
alles wat daar tussen zit. En het gaat er natuurlijk om
wie in de prijzen valt! Er zijn allerlei klassementen: vooroorlogse limousines, sportwagens, muscle cars, Italiaans bloed, Engelse aristocratie, swinging Amerikaanse
fties enz. enz. En er zijn evenzoveel bekers te winnen.
Foto 17: Een gestroomlijnde vooroorlogse Delahaye
op weg naar de jurytent!
Foto 15: Oog in oog met het speeltje van z.k.h. uit
1957 - Hoe bestaat het!
Aan het eind van de middag duizelt het ons werkelijk
ongenadig voor de ogen. De prijsuitreiking zal zonder
ons toch ook wel doorgang vinden? Toch? Even geen
auto’s meer, alsjeblieft! En we spoeden ons naar de uitgang. Maar o wee! Precies bij de uitgang staan uitgerekend de conceptcars van de twee auto ontwerpers
van GM, die ik zo mateloos bewonder: Harley Earl en
Bill Mitchell. Auto’s die ik tot nu toe alleen van plaatjes
kende. En hier staan ze gewoon in het wild, om aan
te raken, of beter: te betasten, te strelen! Ik ben GM
eeuwig dankbaar voor deze geste, ook al kunnen mijn
ogen eigenlijk geen staartvinnen, chroombumpers en
panoramische voorruiten meer verdragen. Mijn oogleden bezwijken er bijkans onder. Met de moed der wanhoop toch maar even goed kijken en nog wat foto’s
schieten en dan: let’s get the hell outa here! (als de
sodemieter wegwezen hier.)
We lopen nog even langs een collectie gangster-Lincolns, waarvan één compleet met originele kogelgaten.
De excursies
Foto 16: Al Capone was er met zijn Lincoln!
Elke dag waren er voor de deelnemers aan het Cadillac
eeuwfeest meerdere excursies georganiseerd, waarop
je kon intekenen. De bussen vertrokken vanaf het Hyatt
Hotel en je kon gaan naar diverse automusea, of de
landgoederen van “auto barons” bezoeken (zoals bijv.
het schitterende estate van Edsel en Eleanore Ford in
Pointe Grosse, de miljonairswijk van Detroit.)
Omdat het verschrikkelijk heet en benauwd weer is,
zoeken we even verkoeling in de grote tent, waar schaduw is en drankjes te koop zijn. Nou, wat heet te koop?
En blikje Coca Cola kost hier vier dollar! Dan weet je
gelijk wat voor soort mensen hier komen (behalve Monique en ik dan natuurlijk.) Maar goed, we kunnen hier
even bijkomen en zien vanaf de hoge heuvel waar deze
partytent op staat het “hart” van deze happening. Dat is
een soort podium waar een uitgebreide jury zetelt onder
schaduw gevende parasols. Eén voor één worden de
eigenaren van alle auto’s die ingetekend hebben, opge-
Nee, gewoon om aan te geven dat
niet iedereen zich erbij neerlegt dat
een auto met zo’n rijke en succesvolle geschiedenis, en waar Cadillac
dus heel veel aan te danken heeft,
vrijwel geruisloos verdwijnt om plaats
te maken voor klonen die opgaan
in de massa. Terwijl juist de kansen
liggen in het vernieuwen en perfectioneren van modellen met karakter,
en niet van het krampachtig mee
willen doen met de rest.
Ik ben realistisch genoeg om in te
zien dat Cadillac met haar tijd mee
moet, willen ze het redden in deze
hectische tijd. Ik weet ook wel dat
Cadillac ter ziele gaat als de gemiddelde leeftijd van de kopers niet
spoedig zakt en het imago niet
binnen afzienbare tijd wordt verfrist.
Zie daarom nevenstaande brief:
Een gelopen race zou ik zeggen. De
kneep zit ‘m natuurlijk in het richten
van deze brief aan de juiste persoon.
Misschien moet ik ‘m juist niet richten aan de CEO (Chief Executive
Ofcer, zeg maar de Directeur) maar
aan de chef van de ontwerpafdeling.
In ieder geval heeft klagen bij dealers weinig zin. Tijdens mijn vakantie bezocht ik een Cadillac dealer
en trok tegen de bedrijfsleider fel
van leer over de “Alfabet-serie” van
Cadillac. Ik zei “vertel maar tegen
je baas dat Leontien van Brummelen zeer ontstemd is over het besluit
te stoppen met de Eldorado. En die
13-in-een-dozijn ontwerpen maken
bij mij ook niets los”. Hij kwam daarop
met zwakke excuses dat de Eldorado niet meer aan de verscherpte
milieu eisen kon voldoen. Wat een
onzin!
Maar ik ben dus bloedserieus en
daag ook u uit om met een fraai
nieuw ontwerp te komen voor de
Eldorado van 2004. Het zou toch
al bemoedigend zijn wanneer men
Dear Mister Cadillac CEO,
Geweldig dat u even tijd kunt vrijmaken tussen hole 14 en 15 om mijn brief te
lezen.
Mijn naam is Leontien van Brummelen, eenvoudige sterveling die in haar vrije tijd
ook maar gewoon een Cadillac magazine in elkaar anst. Maar ik presenteer u
hierbij de nieuwe Cadillac Eldorado van 2004. Met 4 wielen in de tijd van nu, maar
geïnspireerd op succesvolle tijden van vroeger.
Hij heeft uiteraard bumpers van chroom, die stijlvol doorlopen in smalle strips over
de gehele lengte van de auto. Uiteraard blijven de achterlichten rechtopstaand
zoals een Eldorado betaamt, en lopen ze opzij door in de spatborden. Ook is de
kofferklep iets verzonken, zodat er weer kleine subtiele vinnetjes zichtbaar zijn.
De grille strekt zich uit over gehele breedte van de auto, omdat ze over opklapbare koplampen beschikt, geïnspireerd op de Eldo’s uit 1967 en 1968. Waarom
dat ontzettende fraaie detail overigens maar twee jaar geduurd heeft is mij nog
steeds een raadsel. Zeker ook te revolutionair voor de grote massa, toen al.
Zoals u ziet heb ik er ook meteen even wieldoppen bij ontworpen. Deze doen
inderdaad ook denken aan de doppen uit 1967 en 1968. Ja, u raadt het al, dat is
mijn grote favoriet. De gaten in deze nieuwe doppen zijn echter smaller, het zijn
meer sleuven, waardoor het geheel er gestroomlijnd uitziet.
Okee, ik weet dat ik geen Harley Earl ben; het is ook maar een amateur tekening.
Maar het gaat om het idee erachter. Kijkt u goed naar het model, die lijnen, de
uitstraling. Sluit uw ogen en zie in uw gedachten deze wagen over de highways
zoeven. Zie in gedachten weer die bewonderende blikken, die Cadillac rijders in
vroeger tijden gewoon waren te zien. Graag kom ik een en ander toelichten op
uw kantoor. Ik weet inmiddels waar dat is. Het zou mij enorm verheugen wanneer u deze schets eens voorlegt aan uw ontwerp afdeling. Zij zullen deze schets
moeten transformeren tot een echte Eldorado. Ik weet zeker dat dit geen grote
problemen zal opleveren, sterker nog, ik denk persoonlijk dat men enthousiast
aan de slag zal willen gaan.
Mister Cadillac CEO, de Eldorado representeert reeds 50 jaar exclusiviteit en stijl,
en met dit nieuwe ontwerp worden juist die accenten weer recht aangedaan. De
Eldorado verdient een nieuwe kans!!!
Met vriendelijke groet,
Leontien van Brummelen
Eldorado-fan
P.S. Eventueel kan een convertible worden toegevoegd. Deze schets heb ik ook
al in concept, maar behoeft zeker nog veel research en verjning. Maar zoals ik
al zei: daar komt uw ontwerpafdeling vast uit!
daar in Detroit eens de wenkbrauwen zou fronsen? Niets ondernemen
levert zeker weten geen resultaat op.
Deze bescheiden actie geeft misschien een rimpel in de GM vijver.
Mocht ik geen enkel ontwerp van
u ontvangen, dan zal het bij een
eenmansactie blijven. Geeft niets,
hoewel we als club uiteraard sterker
zullen staan. Ik ben heel benieuwd
waar u mee komt. U mag er langer
over doen dan één zaterdagmiddag. Ik wacht tot Kerstmis, wanneer
de harten ook bij GM week worden
en de stemming
milder is. Nog voor
het eind van dit
jaar zal men daar
gehoord hebben
van Leontien!
Veel inspiratie toegewenst!
“Miss Eldorado”
34
23
Dit krantenartikel werd mij vanuit
Panama (!) toegezonden door clublid Pieter Betten. Het zou voor mij
de aanleidig worden om een nieuwe
Eldorado te ontwerpen!
De Eldorado is niet meer:
Leve de Eldorado!
Uit: USA TODAY, 26 juli 2002
(vertaald door Leontien)
Op 23 april van dit jaar rolde de
laatste Eldorado van de band, en
liet Cadillac het doek vallen voor
deze wagen. Het laatste model werd
naar GM’s privé museum in Warren,
Michigan gezonden. En daarmee
sterft een ras uit van uitzonderlijke,
of in ieder geval ongewone Caddy’s.
Een ras dat stamt uit 1953.
“Wij zijn momenteel niet van plan ooit
nog een Eldorado te produceren”
aldus Pat Kemp, marketing directeur bij Cadillac. De laatste serie die
Eldo uit 1953, and 532 is het aantal
53’ers dat gebouwd is.
De auto’s uit deze laatste serie zijn
speciaal uitgeruste Collector Cars en
kosten $2.395 meer dan het op één
na duurste model. Dit is de Eldorado Touring Coupe, of ETC, zoals
in etcetera. Het is dus alsof je ‘m
“Enzovoort-enzovoort” noemt.
Ondanks alle opsmuk die gepaard
gaat met dit pensioen van de Eldorado, is het een keihard gegeven dat
de 2002 Eldorado op meerdere vlakken nogal tegenvalt. Hij roept meer
herinneringen op aan de Slechte
Oude Tijd dan aan de huidige techniek of aan spectaculaire beloftes
voor Morgen.
De reden hiervoor is, dat deze Eldo
gebouwd is op het onderstel van
een generatie eerder. Kemp: “Ja, we
vonden het niet de moeite waard het
onderstel te modiceren voor een
wagen die toch in zijn laatste levens-
De laatste Eldorado
verlaat geruisloos de
Cadillac fabriek
h Het lijkt alsof het stuur geen contact maakt met de wielen.
h Wielophanging hobbelt en stuitert, en dit heeft tot triest resultaat
dat de wagen zowel matig comfortabel als slecht beheersbaar is.
h Er zit weinig gevoel in de remmen:
ze geven ons niet de indruk dat de
remweg in verhouding staat tot de
kracht die je moet zetten om het
pedaal in te drukken.
h De stoelen zijn niet zo comfortabel als ze eruit zien. Het is moeilijk
de perfecte combinatie te vinden van
hoogte diepte en kanteling.
h De bekerhouders zijn erg ondiep.
Hoge bekers op eigen risico erin
plaatsen! Helemaal als je bedenkt
hoeveel de auto overhelt in de bochten, en deint over kleine hobbels.
h De Northstar V8 in de Eldo Touring Coupe trekt de wagen snel en
moeiteloos naar leuke snelheden,
hierbij geassisteerd door een soepel
schakelende automaat.
jaar is. Het Eldorado onderstel is
helaas niet zo geavanceerd als dat
van de DeVille”.
En ja, het kostte inderdaad niet meer
dan anderhalve kilometer in deze
46.102 Dollar kostende ETC om daar
achter te komen.
24
En last but not least een grote collectie domestic American cars! De Buicks, Pontiacs, Chevy’s waren goed
vertegenwoordigd en vanwege zijn 100-jarig jubileum
was de stand van Cadillac zeer ruim bemeten. Maar
ook Ford en Chrysler waren vertegenwoordigd met hun
onderdanen als Mustang, Thunderbird en Continental
resp. Plymouth, Dodge en Desoto uit de jaren ‘50 t/m
‘70! De reeds lang verdwenen “independents”, zoals
Hudson, Packard, Kaiser Frazer, Nash en Studebaker
waren ook weer even in levenden lijve aanwezig.
En hoe gaat het daar dan toe op zo’n Concours
d’Elegance? Wel, je moet in de eerste plaats een peperduur toegangskaartje zien te bemachtigen. Dat was voor
de deelnemers aan de Cadillac Centennnial geen probleem, want voor hen was dat inbegrepen bij de prijs
van de hele week. (Dat mocht ook wel want we hadden
heel wat dollartjes overgemaakt om er bij te mogen zijn!
En een paar weken later toen we op de beroemde golfbaan van Pebble Beach aan de Californische westkust
stonden, voor het Concours d’Elegance dat daar gehouden werd, moest de bezoeker $ 100,00 per persoon
toegang betalen!) Dan word je dus toegelaten op die
prachtig glooiende golfbanen die vol staan met al dat
schoons en je aneert er langs en het is bewonderen
geblazen tot je er bij neervalt. Het is gezellig druk, dus
je komt bij elk bijzonder vehikel al gauw in gesprek
met de een of andere knauwende Amerikaan die naast
je staat, of je toevallig aankijkt als je samen onder
een geopende motorkap van een ‘53 Packard Carribbean staat te turen. Welke speling van het lot bracht
mij samen met deze boer uit Texas, of gepensioneerde
onroerendgoedmagnaat uit Florida met wie ik niets
gemeen heb dan een voorliefde voor oud staal? Of je
raakt in gesprek met de eigenaar van de uitgestalde
koetsen, en als eigenaren eenmaal beginnen te vertellen over hun dierbare speeltjes dan weet je het wel….
Ik begrijp nu nog beter waarom de Engelsman het over
“she” (zij) heeft, als hij zijn auto aanduidt! Maar het is op
een gegeven moment zó veel wat je zintuigen moeten
verwerken, dat het binnen de kortst mogelijke tijd danst
voor je ogen: nòg een tiental Porsches “af te werken”;
nog even een cirkeltje trekken om de Cadillac stand,
dan nog even bij Ferrari langs waarvan er tientallen te
bewonderen zijn,….. maar wat is dat? Ons oog valt op
een blauw NL-kenteken met witte letters waarop staat
AA-13! Hoe kan dat? De ex-Ferrari van prins Bernhard
staat hier! Ik herken de wagen onmiddellijk, want in 1957
h De zogeheten “Smart Stalk” GM’s
alles ineen schakelaar waarmee
men onder andere de knipperlichten
bedient, heeft een stompzinnig
ouderwets ontwerp. Hij voelt dan
ook aan zoals hij eruit ziet, klikkend
in plaats van soepel verschuivend.
Blijft qua uitvoering ver achter bij de
schakelaars in de meeste moderne
auto’s.
Jee, waren Caddy’s dan echt zo
slecht? Dat zou wel verklaren
waarom het merk wanhopig op zoek
is naar een totaal ander model en
imago, verstopt onder de grote berg
spot & hoon van de consument dat
het merk in de loop der jaren over
zichzelf heeft afgeroepen.
Toch zijn er ook positieve punten op
te merken aan de Eldorado.
van de band rolde, was er één met
een aantal knipogen naar het oorspronkelijke model uit 1953. Cadillac
produceerde de laatste 1.596 Eldorado’s in drie groepen: eerst 532 rode,
toen 532 witte, en daarna weer evenzoveel rode. Rood en wit waren de
beschikbare kleuren van de eerste
Foto 14: Nou vooruit, nog een Cadillac!
Foto 10: Cadillac-stand afdeling jaren ‘50!
h De Eldo heeft een zeer elegant
dashboard. Een grote boog loopt
sierlijk over het instrumentarium,
waarna hij subtiel verder buigt om
een plateau te worden dat doorloopt
naar het rechter portier. Heel verademend in deze tijden van nepperige
cockpit ontwerpen en andere maffe
fratsen.
Foto 11: Cadillac-stand afdeling jaren ‘60!
Foto 12: ‘53 Caddy met een bijzonder uitlaatsysteem!
Foto 13: Deze Seville als cabrio?? Alles is in Amerika mogelijk!
33
Detroit!
spoor naar alle delen van het continent. Vanaf het begin
had Detroit dus alles “transport” te maken. Toen de
eerste “horseless carriages” (paardloze koetsen) over
de weg gingen, was Detroit dus de plaats bij uitstek, om
de nieuwe wijze van transport tot grote bloei te laten
komen. Zo ontwikkelden zich vele kleine en grote automobielfabrieken en merken, (met hun toeleveringsbedrijven) waarvan er nog maar een handjevol van over is.
Maar die zijn wel heel groot natuurlijk.
De naam van de stad komt van het Franse woord
“étroit”, hetgeen “versmalling” betekent. Dat heeft te
maken met een versmalling in de waterweg die loopt
tussen Lake St. Clair and Lake Erie (twee van de “Grote
Meren”). De stad Detroit werd gesticht in 1701, door
Antoine de la Mothe Cadillac (1658-1730). Hij was een
Franse legerofcier.
Concours d’Elegance
te Meadowbrook Hall/Detroit
Tijdens de Cadillac-feestweek vond op de eerste zondag
een groots klassiekerfestijn plaats. Het had niet rechtstreeks met de viering van het 100-jarig bestaan van
Cadillac te maken, maar het was natuurlijk wel zo uitgekozen, dat beide happenings samenvielen. Het was
het Concours d’ Elegance van Meadowbrook Hall. Zo
konden de deelnemers aan het Cadillac-feest óók het
Concours d’Elegance meemaken. Het werd gehouden
op een schitterende locatie nogal buiten Detroit, op de
terreinen van de Oakland University: prachtige, oude
gebouwen in Engelse landhuisstijl met zeer uitgestrekte
golfbanen er omheen. Al die golfbanen stonden nu tjokvol met oldtimers en klassiekers van alle merken en alle
bouwjaren. Je zag er werkelijk alles. Zo stond ik watertandend oog in oog met de vooroorlogse Delahaye, Hispano Suiza, Cord, Duesenberg, Mercedes Benz, Bugatti
en nog meer illuster gezelschap. Naoorlogs waren sterk
vertegenwoordigd Ferrari, Lamborghini, Bentley, Rolls,
Jaguar, Aston Martin, Porsche en meer van dat exotisch
spul waar ik niet echt warm voor loop, zelfs al was het
die dag 40 graden! Maar goed, ze stonden er nu eenmaal.
(Foto’s: de sfeer van het Concours d’Elegance in
Meadowbrook Hall.)
Foto 6 : Antoine de la Mothe Cadillac.
n In 1953 begon het allemaal. De
Cadillac Eldorado, “De Vergulde”
zag het levenslicht en werd in één
klap wereldberoemd!
Destijds was $7.750 al een astronimisch bedrag (de op één na
duurste Cadillac kostte “maar”
$5.818), maar tegenwoordig heeft
deze wagen, mits in showconditie
een waarde van $70.000!!!
h De meters en schakelaars in de
middenconsole zijn perfect in hun
eenvoud, helemaal als men het vergelijkt met de overdaad aan nutteloze
toeters en bellen die tegenwoordig
zo populair lijken te zijn
h De stereo installatie is heel
gemakkelijk te bedienen, zonder dat
je eindeloos door verwarrende programma’s moet zappen om de bas
ietsje op te schroeven.
h De klimaatbeheersing heeft grote
knoppen waarmee men gemakkelijk
de temperatuur kan instellen. Dit
kan ook met een klein hendeltje
aan het stuurwiel. Trouwens, meerdere dingen, waaronder de stereo
zijn eenvoudig te bedienen vanaf het
stuurwiel. Helaas steken deze hendels onelegant uit.
h De geheugen instellingen reage-
ren feilloos op de afstandsbediening
aan de sleutelhanger. Ze onthouden
de instelling van de stereo, zowel als
instellingen van de klimaatbeheersing, de stoelen en het stuurwiel.
Uiteraard echter doen ze dat ook als
je per ongeluk iemand anders’ sleutels gebruikt.
De reden dat Cadillac de Eldorado
met pensioen stuurt, is dat de vijver
waarin men vist steeds kleiner wordt.
Zelf de luxe Lexus had moeite om
de fraaie coupés aan de man te
brengen, voordat ze de SC 430
uitbrachten die uitgerust was met
een wegklapbare hardtop. Vorig jaar
Foto 8: Even aan de kant voor deze Rolls!
Foto 7: Detroit skyline, gefotografeerd vanaf de
Canadese kant van het water!
In het begin van de vorige eeuw werd zijn naam gebruikt
voor ons automerk. In 1902 werd de eerste Cadillac
gebouwd! Nu dus honderd jaar geleden.
Detroit wordt in Amerika ook vaak “Motor City” genoemd,
vanwege de vele automobielfabrieken die er waren en
ook nu nog zijn. Rond 1900 was Detroit een overslagplaats van hout, dat uit Canada kwam. Het ging per
Foto 9: Heel veel spul uit de gangsterjaren!
32
25
waren er slechts 9.859 gegadigden
voor de Eldorado, en dit jaar loopt
men zelfs alweer 7% achter op
dat schema, wat waarschijnlijk komt
doordat het einde reeds in zicht is.
Cadillac beweert dat het hoogtepunt
in 1984 ligt, met 77.804 Eldorado’s.
Het is heel triest om de naam Eldorado voorgoed te zien verdwijnen,
juist omdat deze stond voor vernieuwing, uiterlijk vertoon, veel vertegenwoordigde dat zo uniek is voor
Amerika.
Echter, we hoeven niet bedroefd te
zijn om het verdwijnen van de auto
die deze naam momenteel draagt.
En dan begint de ellende pas goed, want dan wordt de
lunch rond gebracht. Nou is het probleem met eten in
een vliegtuig niet zo zeer dat de afstand tot de passagier
vóór je te kort is. Nee, het probleem is eenvoudig dat je
armen te lang zijn! Je kunt dus onmogelijk bij je pasteitje komen, zonder met je ellebogen bij je buurman een
gekneusde rib te veroorzaken. Ik heb wel eens voorgesteld aan de KLM, dat het handiger zou zijn met jouw
armen, degene die vóór je zit te voeren, want bij diens
mond kun je probleemloos wèl komen! Zie je dat voor
je? Terwijl je zelf gevoerd wordt door degene die achter
je zit! Als dat niet werken aan en socialere samenleving
is! Maar daar wilden ze vooralsnog niet aan.
Maar niets van deze problemen dit keer, want we vlogen
immers businessclass en genoten van het echte porseleinen servies en zilveren bestek, (waarop ‘t mes helaas
sinds de aanslagen van 11 september een uitzondering
vormde: het was van zwart wegwerpplastic!)
Weg hier, snel hier vandaan, zelfde weg terug zoals we
gekomen waren. Dat lukte. En een kwartier later zagen
we de wolkenkrabbers van downtown Detroit opdoemen: we reden de beschaafde bewoonde wereld van
het stadscentrum binnen - dachten we. Maar Detroit
heeft geen “beschaafd stadscentrum”. Later, tijdens de
bustour die georganiseerd werd voor de deelnemers
aan het Cadillac-feest werd ons dat volkomen duidelijk.
Wat we zagen was dit: af en toe een reusachtige wolkenkrabber, met kantoren van banken, verzekeringsconcerns en handelszaken, afgewisseld met totaal verlaten,
half ingestorte, met grafty volgekladde, dichtgespijkerde, haveloze gebouwen en gebouwtjes die in het verleden winkels en kleine middenstandsbedrijfjes waren
geweest en betere tijden hadden gekend. Waarom stonden die daar zo desolaat op instorten tussen de wolkenkrabbers? Waarom werden ze niet afgebroken en werd
er niet wat beters neergezet? Maar we hadden toen
geen tijd om ons die vragen te stellen.
Foto 4: Dit is niet bij de tandarts, maar de Business
class zetel van United Airlines, waarin uw redacteur
zich behagelijk kon uitstrekken tijdens de transatlantische vlucht. Let op het beeldscherm in de arm
leuning!
En zo kwamen we redelijk uitgerust aan in Detroit, haalden onze huurauto op - uitje van een cent - en reden in
de richting waarvan we dachten dat die naar ons eerste
onderkomen zou voeren. Totdat ….. de weg niet meer
klopte. We zouden wel even naar de weg vragen bij
een benzinepomp, waar…. een zwarte achter de kassa
zat, alle andere bestuurders die gestopt waren om te
tanken ook zwart waren (de meeste auto’s waar ze in
reden trouwens ook!), iedereen die er verder rond liep
ook zwart was, inclusief degene die op ons toeliep om
te vragen wat ons probleem was.
En dan zie je in een its het hele doemscenario op je
afkomen. Je had toch gelezen over die argeloze toeristen die in “verkeerde” buurten terecht kwamen…..
en wat hen daar was overkomen….? Het zou jou toch
niet gebeuren, want jij ging goed voorbereid op stap!
Wat ging er dan mis? Nou gewoon, dat we er niet aan
hadden gedacht, om bij het kantoor van de huurauto
een behoorlijke wegenkaart te vragen. En die had die
zwarte meneer die op ons af kwam zeker niet in zijn
broekzak!
26
Foto 5: Een ruïne in het centrum van Detroit! De
ruiten zijn er deels uit en het staat al decennia lang
leeg!
Een aardige meneer die uit een bankgebouw kwam,
bood aan een stukje voor ons uit te rijden tot we op de
goede weg zaten en gaf ons zijn kaart van Detroit mee.
Een door God gezonden engel, op het juiste moment.
En een dergelijke stommiteit zou ons niet nòg eens
overkomen.
31
Ons laatste, op gelijke wijze geregeld optrekje, is in het
prachtige San Diego, vlak bij de grens met Mexico. (Huizenruil is niet nodig. Het NL-gezin dat hier tijdelijk verblijft, is op vakantie in Eindhoven. Maar we zorgen wel
voor de planten in de bakken, want het zal droog en
heet zijn.) Ook hier een fabelachtige villa ter beschikking met een mijlen ver uitzicht over de heuvels, in
een groene buitenwijk van San Diego met het doodse
en verstilde rotswoestijnlandschap van Anza Borega op
nog geen uur rijden, (waar Monique persé naar toe wil)
en de Mexicaanse stad Tijuana net over de grens op
nog geen 20 miles afstand (waar ondergetekende persé
heen wil, omdat het me zo aan Buenos Aires herinnert,
waar ik in de jaren ‘70 langere tijd gewoond en gewerkt
heb.)
En zo reizen we als god in Frankrijk met onze gehuurde
Buick (een Cadillac vonden we tè opvallend en daardoor onveilig) dwars door Californië.
werd gesteld, natuurlijk om er achter te komen of er stiekem een pakje in mijn koffer geduwd zou zijn met harddrugs of wellicht een bom!
Ik antwoordde: “Ja nu u het zegt, tijdens het inpakken
ging de deur van de kamer open en een onguur persoon met bivakmuts op en een spijkerjack aan, stopte
een pakje tussen mijn onderbroeken, met het verzoek
dit aan een persoon te overhandigen, die in Detroit bij
aankomst er om zou vragen. Pakt U het zelf, of wilt u dat
ik het zelf tevoorschijn haal….tussen al die onderbroeken!”
Natuurlijk zei ik dat niet want gevoel voor humor hebben
dergelijke lieden niet en je riskeert dat ze je grap niet
waarderen en belonen met een paar dagen in de cel.
Maar ik kon de neiging nauwelijks onderdrukken.
Maar stel dat het je lukt om bij de juiste gate en het
juiste vliegtuig aan te komen, dan krijg je normaal altijd
een plaats toegewezen, waarbij er links van jou drieen rechts van jou twee passagiers zitten. En je hebt
echt mazzel als de personen aan weerszijden niet zich
niet allebei hebben aangemeld bij Big Diet! En jij kunt
natuurlijk niet in slaap komen, maar zij wel. Dus wil je
naar de wc, dan moet je halsbrekende toeren uithalen,
waardoor die twee rechts van jou wakker worden, met
alle gevolgen van dien. Bijvoorbeeld, dat als je uit de wc
komt en weer wilt gaan zitten, je een conversatie moet
voeren over Johan Cruijff of Yasser Arafat, terwijl je zo
graag die spannende video wilde zien die net schuin
boven jou vertoond gaat worden. En slapen je buren
niet, dan vouwen ze de New York Times zo wijd voor
zich uit, dat jou niets anders rest dan alle koersen van
Wall Street mee te lezen tot ongeveer boven Ierland.
Welgeteld hebben we in die vier weken twee keer (!!) in
een motel overnacht! Eén keer in Canada op weg naar
de Niagara Falls en een keer in Los Angeles, omdat een
dierbaar CCN-clublid ons in Detroit opbelde, omdat hij
zo nodig er nog een derde Cadillac bij moest hebben.
Dus vroeg hij aan ons in Los Angeles een Cadillac
Seville die aldaar aangeboden werd, voor hem te keuren
en te kopen. Ook die missie werd succesvol volbracht.
(Tijdens de proefrit met de eigenaresse van de auto
hebben we ook nog even de duurste buurt van Los
Angeles meegepikt, want Amerikanen laten altijd heel
graag aan je zien wie de “American Dream” al hebben
verwezenlijkt……)
Dat de goden ons goed gezind zijn blijkt ook bij aanvang van de vliegreis. Aangezien economyclass is volgeboekt, worden we gefêteerd op “businessclass”. Bij
binnenkomst in het toestel staat de champagne al koud
en we nestelen ons in zetels waar je in kan gaan liggen
zoals in de stoel van de tandarts, maar natuurlijk zonder
de verdere angstaanjagende omgeving. Hoewel…. de
snelheid waarmee het lege champagneglas weer wordt
bijgevuld door de stewardess van United Airlines met
businessclass-smile is zeker ook angstaanjagend. Zo is
de transatlantische vlucht wel uit te houden en zullen we
een stuk relaxter aankomen in Detroit.
Eerlijk gezegd zat ik mij niet te verheugen op de oversteek, toen ik nog niet wist van onze “upgrade” naar
businessclass. Want we weten toch allemaal hoe het
gaat in een vliegtuig……..?
Vanaf het moment dat je voor de incheckbalie staat
te wachten, ben je geen mens meer, maar een kuddedier. Binnen de dranglinten schuif je voetje voor voetje
op, maar degene die achter jou staat, duwt telkens zijn
koffer teken je schoenen aan, zodat je bijkans van achteren gelanceerd wordt als bij een botsing in de le.
Je bent overgeleverd aan controleurs en controleuses
die jouw lot volkomen in handen hebben. Dat voelt niet
goed!
“Heeft u uw bagage alléén ingepakt, of is daarbij een
andere persoon aanwezig geweest?” Dit was een serieuze vraag, die aan alle passagiers van ons toestel
Foto3: Dit zijn de krappe stoelen uit de Economy
class, waarin het echt behelpen is op lange afstanden. Doordat je relatief hoog zit, neem je weinig
plaats in beslag en zo kunnen er héééeel veel stoelen in een vliegtuig!
30
In het vorige nummer van The
Standard heb ik onze eerste, moeizame, schreden op het rallypad
beschreven. De “volhouder wint”
was ons motto en we schreven in
voor nog twee rally’s:
h de 7 uren van Emmeloord op 29
juni.
h de Rally om de Zuiderzee (ROZ)
op 28 september.
De Emmeloord Rally was zo’n 300
km door Overijssel, Friesland en
Drenthe met weer veel nadruk op
het kaartlezen. We waren goed voorbereid; auto en berijders waren in
tip-top conditie. We hadden sterke
leesbrillen aangeschaft voor het jne
kaartleeswerk en een heel speciaal
liniaaltje voor het berekenen van
afstanden. Het kaartlezen ging prima
en we hadden plotseling tijd om “op
de tijd te letten”; niet te snel en niet
te langzaam, want beiden leveren
strafpunten op. Al met al eindigden
we op de 57e plaats van de 82
deelnemers en daarmee waren we
best tevreden. En als we ergens in
Friesland niet tien minuten hadden
moeten wachten op een boer die z’n
koeien van de ene wei over onze
weg naar een andere wei bracht
waren we misschien nog wel beter
geëindigd.
Dat gaf moed voor de volgende rally;
de ROZ. 500 km vanaf Six Flags
in Dronten via Drenthe, Groningen,
Friesland en Noord-Holland terug
naar Six Flags voor een aankomst
rond middernacht. Helaas moest
Liekje ons die dag vertegenwoordigen op feest
van een 60-jarige vriend.
Gelukkig wilde onze
dochter Laura wel invallen als navigator.
Om half zes ‘s morgens
vertrokken om op tijd
te zijn voor technische
keuring om 8 uur. We
werden goedgekeurd en
moesten rond half tien
vertrekken. Hoewel het
meeste nieuw was voor
Laura ging het niet
slecht. Het kaartlezen
verliep prima en hoewel
we de nodige controleposten misten, bleven
we redelijk op tijd rijden.
Rally rijden
met een 1956 Cadillac
-vervolg-
In Friesland werd er weer ink doorgetuft langs smalle dijkjes, zo snel
dat op een gegeven moment de
auto voor ons; een snelle Austin
Healey in een slootje belandde. We
hebben eerste hulp verleend, gelukkig geen gewonden en na zeven
minuten konden we weer verder (de
Austin Healey is later op de avond
door een boer met tractor uit de
sloot getrokken)
De zeven minuten werden door de
wedstrijdleiding op onze aankomsttijd gecorrigeerd. ‘s Avonds, in Noord
Holland konden we gebruik maken
van een nieuw aangeschafte handschijnwerper (een kolossaal ding dat
eigenlijk voor boten bedoeld is, maar
gelukkig paste op de aansluiting van
de sigarettenaansteker). Om half
twaalf arriveerden we weer in Six
Flags, netjes op tijd. Om twee uur ‘s
nachts kwam de uitslag
en we bleken als 39 ste
(van de 65 deelnemers
in de tourklasse) genisht te zijn. Hiermee
waren we heel tevreden, vooral omdat het
voor Laura de eerste
keer was.
Volgende rit: de Penrite
Night op 26 oktober; de
laatste van dit seizoen.
Wordt vervolgd…
Bert Atsma
27
Tips van Isidoor
Een propere batterijbak
U zult het wel al meegemaakt hebben dat het witte sulfaatpoeder dat zich ontwikkelt op de batterijpolen ook terug
te vinden is tussen de onderkant van de batterij en het draagvlak van de batterijbak.
Op bijgaande tekening ziet u hoe u de batterij van het draagvlak kunt isoleren door er bijvoorbeeld ber dichtingsringen tussen te leggen, het genre 4/4 à 5/4 die in de loodgieterij in gebruik zijn.
GEGARANDEERD GEEN KORROSIE MEER VAN DE BATTERIJBAK!
U moet de lak natuurlijk eerst goed reinigen en waarom tevens niet eerst eens herschilderen in een roestwerende
verf?
De viering van het Cadillac eeuwfeest:
de “Grand National 2002” in Detroit van 4-11 augustus
Door Ruud Gersons
DEEL 1
Het is voor de redacteur van uw lijfblad “The Standard”
natuurlijk helemaal geen straf om vier weken vakantie in
Amerika door te brengen en “en passant” ook nog even
het Cadillac eeuwfeest in Detroit mee te pikken. Integendeel. Maar toch….. je denkt van te voren alleen aan
de leuke dingen die je te wachten staan en de minder
aangename zaken laat je gewoon zitten waar ze zitten:
in je onderbewustzijn of zo. En die leuke dingen waren
natuurlijk: de ontmoetingen en gesprekken met leden
van de Amerikaanse Cadillac LaSalle Club (CLC), het
bewonderen van de meer dan 600 Cadillacs van alle
bouwjaren, broederlijk vereend op een speciaal daarvoor gereserveerd parkeerterreinen rondom het Hyatt
Regency Hotel te Dearborn (een buitenwijk van Detroit),
het meemaken van alle festiviteiten met als hoogtepunten de welkomstreceptie in het worldheadquarters
(wereldhoofdkantoor) van GM en het “centennial banquet” of te wel het eeuwfeestdiner voor alle deelnemers
met toespraken van Cadillac topmensen.
is om in Amerika - en sterker nog: in de “mid-west” te
wonen, te verblijven, er je eigen boodschappen te doen,
je gras te maaien, de hond uit te laten en de planten in
je tuin te bewateren. En dàt was gelukkig snel gevonden! Hoe? Heel simpel. Via e-mail is snel contact gelegd
met enkele collega’s van ons werk in de “lialen” Detroit
Michigan, San Francisco en San Diego in Californië.
We vragen of er collega’s zijn die voelen voor een
“homeswap”, of te wel het ruilen van elkaars huizen voor
een paar weken en we sturen fotootjes mee van ons
huis en de tuin. Dat werkt meteen! Binnen enkele dagen
wordt er al gereageerd, afspraken worden gemaakt en
we kunnen afreizen!
We zullen logeren in zeker niet de minste huizen: allereerst in een heel leuke buurt van Detroit, (waar we
wel op de hond zullen passen), voor het bijwonen van
het Cadillac-feest. Later in California zullen we neerstrijken in een schitterende villa in Sausolito: een snoepig
plaatsje à la Saint Tropez aan de Franse Riviera, maar
dan aan de baai van San Francisco, met fraai uitzicht
over de het water (zowel vanaf het balkon als vanuit het
ligbad in een van de twee met marmer belegde badkamers), met de skyline van San Francisco aan de overkant. (In de villa wordt de zorg over een konijn, drie
poezen en een hond aan ons toevertrouwd. De hond,
Beowulf geheten, heeft later met ons alle hoeken van
San Francisco gezien, van Chinatown tot Twin Peaks en
van het Golden Gate Park tot aan de wolkenkrabbers in
het “business district”).
Maar voor het zo ver is moeten we er eerst nog heen.
En de ellende begint al meteen met het boeken van
de vliegtickets. Als trouwe Airmiles-spaarder, met toch
een aardig stuwmeer aan punten, denken mijn vriendin
Monique en ik even voordelig over de Grote Plas te
komen. Nou, forget it! In het hoogseizoen is de voorraad
Airmiles-stoelen op vliegtuigen minimaal. Dat gaat dus
mooi niet door en we moeten de volle mep betalen.
En een week in het super luxe Hyatt Regency Hotel verblijven, waar alle feestelijkheden plaats zouden vinden?
Al hàdden we het kunnen bekostigen (maar dat konden
we natuurlijk van z’n lang zal die leven niet!) dan was
dat toch ook niet onze stijl geweest.
Nieuwe bougies in V8 motoren
Deze “technische” tip is speciaal bedoeld voor de oldtimer liefhebbers met V8 kopklepmotoren in hun wagens.
Als je de bougies moet vervangen is het dikwijls zeer moeilijk op de tast een goede start te vinden om de bougies de
eerste draad te “laten pakken” en dit omwille van het feit dat genoemde bougies gemonteerd staan onder de uitlaat
spruitstukken en dat er bij vele wagens dan ook nog eens hitteschilden gemonteerd zijn om de bougies enigszins
te beschermen.
Een nuttige tip is dus om een eindje van bijv. 10 cm rubber buis met een binnendoormeter van 10 à 12 mm over het
porselein van de bougie te schuiven. Daarmee verleng je in zekere zin de bougie en is er een zekere exibiliteit.
Negen op de tien keer lukt het zonder probleem en aangezien er maar acht bougies inzitten
is deze tip een aanrader!
Wanneer de bougies dan zo goed mogelijk met de hand aangedraaid zijn, is het een koud
kunstje om ze verder vast te zetten met de bougiesleutel.
Isidoor Nieuwlandt
28
Foto1: Het Hyatt Regency Hotel, van waaruit alle
Cadillac festiviteiten plaats vonden en waar de
meeste deelnemers resideerden
Dus zoeken we een ander, sfeervoller optrekje voor die
week, waar je je niet constant de domme toerist hoeft te
voelen, maar waar je een beetje kunt beleven wat het
Foto2: Monique met Beowulf en op de achtergrond
onze gehuurde Buick
29
Tips van Isidoor
Een propere batterijbak
U zult het wel al meegemaakt hebben dat het witte sulfaatpoeder dat zich ontwikkelt op de batterijpolen ook terug
te vinden is tussen de onderkant van de batterij en het draagvlak van de batterijbak.
Op bijgaande tekening ziet u hoe u de batterij van het draagvlak kunt isoleren door er bijvoorbeeld ber dichtingsringen tussen te leggen, het genre 4/4 à 5/4 die in de loodgieterij in gebruik zijn.
GEGARANDEERD GEEN KORROSIE MEER VAN DE BATTERIJBAK!
U moet de lak natuurlijk eerst goed reinigen en waarom tevens niet eerst eens herschilderen in een roestwerende
verf?
De viering van het Cadillac eeuwfeest:
de “Grand National 2002” in Detroit van 4-11 augustus
Door Ruud Gersons
DEEL 1
Het is voor de redacteur van uw lijfblad “The Standard”
natuurlijk helemaal geen straf om vier weken vakantie in
Amerika door te brengen en “en passant” ook nog even
het Cadillac eeuwfeest in Detroit mee te pikken. Integendeel. Maar toch….. je denkt van te voren alleen aan
de leuke dingen die je te wachten staan en de minder
aangename zaken laat je gewoon zitten waar ze zitten:
in je onderbewustzijn of zo. En die leuke dingen waren
natuurlijk: de ontmoetingen en gesprekken met leden
van de Amerikaanse Cadillac LaSalle Club (CLC), het
bewonderen van de meer dan 600 Cadillacs van alle
bouwjaren, broederlijk vereend op een speciaal daarvoor gereserveerd parkeerterreinen rondom het Hyatt
Regency Hotel te Dearborn (een buitenwijk van Detroit),
het meemaken van alle festiviteiten met als hoogtepunten de welkomstreceptie in het worldheadquarters
(wereldhoofdkantoor) van GM en het “centennial banquet” of te wel het eeuwfeestdiner voor alle deelnemers
met toespraken van Cadillac topmensen.
is om in Amerika - en sterker nog: in de “mid-west” te
wonen, te verblijven, er je eigen boodschappen te doen,
je gras te maaien, de hond uit te laten en de planten in
je tuin te bewateren. En dàt was gelukkig snel gevonden! Hoe? Heel simpel. Via e-mail is snel contact gelegd
met enkele collega’s van ons werk in de “lialen” Detroit
Michigan, San Francisco en San Diego in Californië.
We vragen of er collega’s zijn die voelen voor een
“homeswap”, of te wel het ruilen van elkaars huizen voor
een paar weken en we sturen fotootjes mee van ons
huis en de tuin. Dat werkt meteen! Binnen enkele dagen
wordt er al gereageerd, afspraken worden gemaakt en
we kunnen afreizen!
We zullen logeren in zeker niet de minste huizen: allereerst in een heel leuke buurt van Detroit, (waar we
wel op de hond zullen passen), voor het bijwonen van
het Cadillac-feest. Later in California zullen we neerstrijken in een schitterende villa in Sausolito: een snoepig
plaatsje à la Saint Tropez aan de Franse Riviera, maar
dan aan de baai van San Francisco, met fraai uitzicht
over de het water (zowel vanaf het balkon als vanuit het
ligbad in een van de twee met marmer belegde badkamers), met de skyline van San Francisco aan de overkant. (In de villa wordt de zorg over een konijn, drie
poezen en een hond aan ons toevertrouwd. De hond,
Beowulf geheten, heeft later met ons alle hoeken van
San Francisco gezien, van Chinatown tot Twin Peaks en
van het Golden Gate Park tot aan de wolkenkrabbers in
het “business district”).
Maar voor het zo ver is moeten we er eerst nog heen.
En de ellende begint al meteen met het boeken van
de vliegtickets. Als trouwe Airmiles-spaarder, met toch
een aardig stuwmeer aan punten, denken mijn vriendin
Monique en ik even voordelig over de Grote Plas te
komen. Nou, forget it! In het hoogseizoen is de voorraad
Airmiles-stoelen op vliegtuigen minimaal. Dat gaat dus
mooi niet door en we moeten de volle mep betalen.
En een week in het super luxe Hyatt Regency Hotel verblijven, waar alle feestelijkheden plaats zouden vinden?
Al hàdden we het kunnen bekostigen (maar dat konden
we natuurlijk van z’n lang zal die leven niet!) dan was
dat toch ook niet onze stijl geweest.
Nieuwe bougies in V8 motoren
Deze “technische” tip is speciaal bedoeld voor de oldtimer liefhebbers met V8 kopklepmotoren in hun wagens.
Als je de bougies moet vervangen is het dikwijls zeer moeilijk op de tast een goede start te vinden om de bougies de
eerste draad te “laten pakken” en dit omwille van het feit dat genoemde bougies gemonteerd staan onder de uitlaat
spruitstukken en dat er bij vele wagens dan ook nog eens hitteschilden gemonteerd zijn om de bougies enigszins
te beschermen.
Een nuttige tip is dus om een eindje van bijv. 10 cm rubber buis met een binnendoormeter van 10 à 12 mm over het
porselein van de bougie te schuiven. Daarmee verleng je in zekere zin de bougie en is er een zekere exibiliteit.
Negen op de tien keer lukt het zonder probleem en aangezien er maar acht bougies inzitten
is deze tip een aanrader!
Wanneer de bougies dan zo goed mogelijk met de hand aangedraaid zijn, is het een koud
kunstje om ze verder vast te zetten met de bougiesleutel.
Isidoor Nieuwlandt
28
Foto1: Het Hyatt Regency Hotel, van waaruit alle
Cadillac festiviteiten plaats vonden en waar de
meeste deelnemers resideerden
Dus zoeken we een ander, sfeervoller optrekje voor die
week, waar je je niet constant de domme toerist hoeft te
voelen, maar waar je een beetje kunt beleven wat het
Foto2: Monique met Beowulf en op de achtergrond
onze gehuurde Buick
29
Ons laatste, op gelijke wijze geregeld optrekje, is in het
prachtige San Diego, vlak bij de grens met Mexico. (Huizenruil is niet nodig. Het NL-gezin dat hier tijdelijk verblijft, is op vakantie in Eindhoven. Maar we zorgen wel
voor de planten in de bakken, want het zal droog en
heet zijn.) Ook hier een fabelachtige villa ter beschikking met een mijlen ver uitzicht over de heuvels, in
een groene buitenwijk van San Diego met het doodse
en verstilde rotswoestijnlandschap van Anza Borega op
nog geen uur rijden, (waar Monique persé naar toe wil)
en de Mexicaanse stad Tijuana net over de grens op
nog geen 20 miles afstand (waar ondergetekende persé
heen wil, omdat het me zo aan Buenos Aires herinnert,
waar ik in de jaren ‘70 langere tijd gewoond en gewerkt
heb.)
En zo reizen we als god in Frankrijk met onze gehuurde
Buick (een Cadillac vonden we tè opvallend en daardoor onveilig) dwars door Californië.
werd gesteld, natuurlijk om er achter te komen of er stiekem een pakje in mijn koffer geduwd zou zijn met harddrugs of wellicht een bom!
Ik antwoordde: “Ja nu u het zegt, tijdens het inpakken
ging de deur van de kamer open en een onguur persoon met bivakmuts op en een spijkerjack aan, stopte
een pakje tussen mijn onderbroeken, met het verzoek
dit aan een persoon te overhandigen, die in Detroit bij
aankomst er om zou vragen. Pakt U het zelf, of wilt u dat
ik het zelf tevoorschijn haal….tussen al die onderbroeken!”
Natuurlijk zei ik dat niet want gevoel voor humor hebben
dergelijke lieden niet en je riskeert dat ze je grap niet
waarderen en belonen met een paar dagen in de cel.
Maar ik kon de neiging nauwelijks onderdrukken.
Maar stel dat het je lukt om bij de juiste gate en het
juiste vliegtuig aan te komen, dan krijg je normaal altijd
een plaats toegewezen, waarbij er links van jou drieen rechts van jou twee passagiers zitten. En je hebt
echt mazzel als de personen aan weerszijden niet zich
niet allebei hebben aangemeld bij Big Diet! En jij kunt
natuurlijk niet in slaap komen, maar zij wel. Dus wil je
naar de wc, dan moet je halsbrekende toeren uithalen,
waardoor die twee rechts van jou wakker worden, met
alle gevolgen van dien. Bijvoorbeeld, dat als je uit de wc
komt en weer wilt gaan zitten, je een conversatie moet
voeren over Johan Cruijff of Yasser Arafat, terwijl je zo
graag die spannende video wilde zien die net schuin
boven jou vertoond gaat worden. En slapen je buren
niet, dan vouwen ze de New York Times zo wijd voor
zich uit, dat jou niets anders rest dan alle koersen van
Wall Street mee te lezen tot ongeveer boven Ierland.
Welgeteld hebben we in die vier weken twee keer (!!) in
een motel overnacht! Eén keer in Canada op weg naar
de Niagara Falls en een keer in Los Angeles, omdat een
dierbaar CCN-clublid ons in Detroit opbelde, omdat hij
zo nodig er nog een derde Cadillac bij moest hebben.
Dus vroeg hij aan ons in Los Angeles een Cadillac
Seville die aldaar aangeboden werd, voor hem te keuren
en te kopen. Ook die missie werd succesvol volbracht.
(Tijdens de proefrit met de eigenaresse van de auto
hebben we ook nog even de duurste buurt van Los
Angeles meegepikt, want Amerikanen laten altijd heel
graag aan je zien wie de “American Dream” al hebben
verwezenlijkt……)
Dat de goden ons goed gezind zijn blijkt ook bij aanvang van de vliegreis. Aangezien economyclass is volgeboekt, worden we gefêteerd op “businessclass”. Bij
binnenkomst in het toestel staat de champagne al koud
en we nestelen ons in zetels waar je in kan gaan liggen
zoals in de stoel van de tandarts, maar natuurlijk zonder
de verdere angstaanjagende omgeving. Hoewel…. de
snelheid waarmee het lege champagneglas weer wordt
bijgevuld door de stewardess van United Airlines met
businessclass-smile is zeker ook angstaanjagend. Zo is
de transatlantische vlucht wel uit te houden en zullen we
een stuk relaxter aankomen in Detroit.
Eerlijk gezegd zat ik mij niet te verheugen op de oversteek, toen ik nog niet wist van onze “upgrade” naar
businessclass. Want we weten toch allemaal hoe het
gaat in een vliegtuig……..?
Vanaf het moment dat je voor de incheckbalie staat
te wachten, ben je geen mens meer, maar een kuddedier. Binnen de dranglinten schuif je voetje voor voetje
op, maar degene die achter jou staat, duwt telkens zijn
koffer teken je schoenen aan, zodat je bijkans van achteren gelanceerd wordt als bij een botsing in de le.
Je bent overgeleverd aan controleurs en controleuses
die jouw lot volkomen in handen hebben. Dat voelt niet
goed!
“Heeft u uw bagage alléén ingepakt, of is daarbij een
andere persoon aanwezig geweest?” Dit was een serieuze vraag, die aan alle passagiers van ons toestel
Foto3: Dit zijn de krappe stoelen uit de Economy
class, waarin het echt behelpen is op lange afstanden. Doordat je relatief hoog zit, neem je weinig
plaats in beslag en zo kunnen er héééeel veel stoelen in een vliegtuig!
30
In het vorige nummer van The
Standard heb ik onze eerste, moeizame, schreden op het rallypad
beschreven. De “volhouder wint”
was ons motto en we schreven in
voor nog twee rally’s:
h de 7 uren van Emmeloord op 29
juni.
h de Rally om de Zuiderzee (ROZ)
op 28 september.
De Emmeloord Rally was zo’n 300
km door Overijssel, Friesland en
Drenthe met weer veel nadruk op
het kaartlezen. We waren goed voorbereid; auto en berijders waren in
tip-top conditie. We hadden sterke
leesbrillen aangeschaft voor het jne
kaartleeswerk en een heel speciaal
liniaaltje voor het berekenen van
afstanden. Het kaartlezen ging prima
en we hadden plotseling tijd om “op
de tijd te letten”; niet te snel en niet
te langzaam, want beiden leveren
strafpunten op. Al met al eindigden
we op de 57e plaats van de 82
deelnemers en daarmee waren we
best tevreden. En als we ergens in
Friesland niet tien minuten hadden
moeten wachten op een boer die z’n
koeien van de ene wei over onze
weg naar een andere wei bracht
waren we misschien nog wel beter
geëindigd.
Dat gaf moed voor de volgende rally;
de ROZ. 500 km vanaf Six Flags
in Dronten via Drenthe, Groningen,
Friesland en Noord-Holland terug
naar Six Flags voor een aankomst
rond middernacht. Helaas moest
Liekje ons die dag vertegenwoordigen op feest
van een 60-jarige vriend.
Gelukkig wilde onze
dochter Laura wel invallen als navigator.
Om half zes ‘s morgens
vertrokken om op tijd
te zijn voor technische
keuring om 8 uur. We
werden goedgekeurd en
moesten rond half tien
vertrekken. Hoewel het
meeste nieuw was voor
Laura ging het niet
slecht. Het kaartlezen
verliep prima en hoewel
we de nodige controleposten misten, bleven
we redelijk op tijd rijden.
Rally rijden
met een 1956 Cadillac
-vervolg-
In Friesland werd er weer ink doorgetuft langs smalle dijkjes, zo snel
dat op een gegeven moment de
auto voor ons; een snelle Austin
Healey in een slootje belandde. We
hebben eerste hulp verleend, gelukkig geen gewonden en na zeven
minuten konden we weer verder (de
Austin Healey is later op de avond
door een boer met tractor uit de
sloot getrokken)
De zeven minuten werden door de
wedstrijdleiding op onze aankomsttijd gecorrigeerd. ‘s Avonds, in Noord
Holland konden we gebruik maken
van een nieuw aangeschafte handschijnwerper (een kolossaal ding dat
eigenlijk voor boten bedoeld is, maar
gelukkig paste op de aansluiting van
de sigarettenaansteker). Om half
twaalf arriveerden we weer in Six
Flags, netjes op tijd. Om twee uur ‘s
nachts kwam de uitslag
en we bleken als 39 ste
(van de 65 deelnemers
in de tourklasse) genisht te zijn. Hiermee
waren we heel tevreden, vooral omdat het
voor Laura de eerste
keer was.
Volgende rit: de Penrite
Night op 26 oktober; de
laatste van dit seizoen.
Wordt vervolgd…
Bert Atsma
27
En dan begint de ellende pas goed, want dan wordt de
lunch rond gebracht. Nou is het probleem met eten in
een vliegtuig niet zo zeer dat de afstand tot de passagier
vóór je te kort is. Nee, het probleem is eenvoudig dat je
armen te lang zijn! Je kunt dus onmogelijk bij je pasteitje komen, zonder met je ellebogen bij je buurman een
gekneusde rib te veroorzaken. Ik heb wel eens voorgesteld aan de KLM, dat het handiger zou zijn met jouw
armen, degene die vóór je zit te voeren, want bij diens
mond kun je probleemloos wèl komen! Zie je dat voor
je? Terwijl je zelf gevoerd wordt door degene die achter
je zit! Als dat niet werken aan en socialere samenleving
is! Maar daar wilden ze vooralsnog niet aan.
Maar niets van deze problemen dit keer, want we vlogen
immers businessclass en genoten van het echte porseleinen servies en zilveren bestek, (waarop ‘t mes helaas
sinds de aanslagen van 11 september een uitzondering
vormde: het was van zwart wegwerpplastic!)
Weg hier, snel hier vandaan, zelfde weg terug zoals we
gekomen waren. Dat lukte. En een kwartier later zagen
we de wolkenkrabbers van downtown Detroit opdoemen: we reden de beschaafde bewoonde wereld van
het stadscentrum binnen - dachten we. Maar Detroit
heeft geen “beschaafd stadscentrum”. Later, tijdens de
bustour die georganiseerd werd voor de deelnemers
aan het Cadillac-feest werd ons dat volkomen duidelijk.
Wat we zagen was dit: af en toe een reusachtige wolkenkrabber, met kantoren van banken, verzekeringsconcerns en handelszaken, afgewisseld met totaal verlaten,
half ingestorte, met grafty volgekladde, dichtgespijkerde, haveloze gebouwen en gebouwtjes die in het verleden winkels en kleine middenstandsbedrijfjes waren
geweest en betere tijden hadden gekend. Waarom stonden die daar zo desolaat op instorten tussen de wolkenkrabbers? Waarom werden ze niet afgebroken en werd
er niet wat beters neergezet? Maar we hadden toen
geen tijd om ons die vragen te stellen.
Foto 4: Dit is niet bij de tandarts, maar de Business
class zetel van United Airlines, waarin uw redacteur
zich behagelijk kon uitstrekken tijdens de transatlantische vlucht. Let op het beeldscherm in de arm
leuning!
En zo kwamen we redelijk uitgerust aan in Detroit, haalden onze huurauto op - uitje van een cent - en reden in
de richting waarvan we dachten dat die naar ons eerste
onderkomen zou voeren. Totdat ….. de weg niet meer
klopte. We zouden wel even naar de weg vragen bij
een benzinepomp, waar…. een zwarte achter de kassa
zat, alle andere bestuurders die gestopt waren om te
tanken ook zwart waren (de meeste auto’s waar ze in
reden trouwens ook!), iedereen die er verder rond liep
ook zwart was, inclusief degene die op ons toeliep om
te vragen wat ons probleem was.
En dan zie je in een its het hele doemscenario op je
afkomen. Je had toch gelezen over die argeloze toeristen die in “verkeerde” buurten terecht kwamen…..
en wat hen daar was overkomen….? Het zou jou toch
niet gebeuren, want jij ging goed voorbereid op stap!
Wat ging er dan mis? Nou gewoon, dat we er niet aan
hadden gedacht, om bij het kantoor van de huurauto
een behoorlijke wegenkaart te vragen. En die had die
zwarte meneer die op ons af kwam zeker niet in zijn
broekzak!
26
Foto 5: Een ruïne in het centrum van Detroit! De
ruiten zijn er deels uit en het staat al decennia lang
leeg!
Een aardige meneer die uit een bankgebouw kwam,
bood aan een stukje voor ons uit te rijden tot we op de
goede weg zaten en gaf ons zijn kaart van Detroit mee.
Een door God gezonden engel, op het juiste moment.
En een dergelijke stommiteit zou ons niet nòg eens
overkomen.
31
Detroit!
spoor naar alle delen van het continent. Vanaf het begin
had Detroit dus alles “transport” te maken. Toen de
eerste “horseless carriages” (paardloze koetsen) over
de weg gingen, was Detroit dus de plaats bij uitstek, om
de nieuwe wijze van transport tot grote bloei te laten
komen. Zo ontwikkelden zich vele kleine en grote automobielfabrieken en merken, (met hun toeleveringsbedrijven) waarvan er nog maar een handjevol van over is.
Maar die zijn wel heel groot natuurlijk.
De naam van de stad komt van het Franse woord
“étroit”, hetgeen “versmalling” betekent. Dat heeft te
maken met een versmalling in de waterweg die loopt
tussen Lake St. Clair and Lake Erie (twee van de “Grote
Meren”). De stad Detroit werd gesticht in 1701, door
Antoine de la Mothe Cadillac (1658-1730). Hij was een
Franse legerofcier.
Concours d’Elegance
te Meadowbrook Hall/Detroit
Tijdens de Cadillac-feestweek vond op de eerste zondag
een groots klassiekerfestijn plaats. Het had niet rechtstreeks met de viering van het 100-jarig bestaan van
Cadillac te maken, maar het was natuurlijk wel zo uitgekozen, dat beide happenings samenvielen. Het was
het Concours d’ Elegance van Meadowbrook Hall. Zo
konden de deelnemers aan het Cadillac-feest óók het
Concours d’Elegance meemaken. Het werd gehouden
op een schitterende locatie nogal buiten Detroit, op de
terreinen van de Oakland University: prachtige, oude
gebouwen in Engelse landhuisstijl met zeer uitgestrekte
golfbanen er omheen. Al die golfbanen stonden nu tjokvol met oldtimers en klassiekers van alle merken en alle
bouwjaren. Je zag er werkelijk alles. Zo stond ik watertandend oog in oog met de vooroorlogse Delahaye, Hispano Suiza, Cord, Duesenberg, Mercedes Benz, Bugatti
en nog meer illuster gezelschap. Naoorlogs waren sterk
vertegenwoordigd Ferrari, Lamborghini, Bentley, Rolls,
Jaguar, Aston Martin, Porsche en meer van dat exotisch
spul waar ik niet echt warm voor loop, zelfs al was het
die dag 40 graden! Maar goed, ze stonden er nu eenmaal.
(Foto’s: de sfeer van het Concours d’Elegance in
Meadowbrook Hall.)
Foto 6 : Antoine de la Mothe Cadillac.
n In 1953 begon het allemaal. De
Cadillac Eldorado, “De Vergulde”
zag het levenslicht en werd in één
klap wereldberoemd!
Destijds was $7.750 al een astronimisch bedrag (de op één na
duurste Cadillac kostte “maar”
$5.818), maar tegenwoordig heeft
deze wagen, mits in showconditie
een waarde van $70.000!!!
h De meters en schakelaars in de
middenconsole zijn perfect in hun
eenvoud, helemaal als men het vergelijkt met de overdaad aan nutteloze
toeters en bellen die tegenwoordig
zo populair lijken te zijn
h De stereo installatie is heel
gemakkelijk te bedienen, zonder dat
je eindeloos door verwarrende programma’s moet zappen om de bas
ietsje op te schroeven.
h De klimaatbeheersing heeft grote
knoppen waarmee men gemakkelijk
de temperatuur kan instellen. Dit
kan ook met een klein hendeltje
aan het stuurwiel. Trouwens, meerdere dingen, waaronder de stereo
zijn eenvoudig te bedienen vanaf het
stuurwiel. Helaas steken deze hendels onelegant uit.
h De geheugen instellingen reage-
ren feilloos op de afstandsbediening
aan de sleutelhanger. Ze onthouden
de instelling van de stereo, zowel als
instellingen van de klimaatbeheersing, de stoelen en het stuurwiel.
Uiteraard echter doen ze dat ook als
je per ongeluk iemand anders’ sleutels gebruikt.
De reden dat Cadillac de Eldorado
met pensioen stuurt, is dat de vijver
waarin men vist steeds kleiner wordt.
Zelf de luxe Lexus had moeite om
de fraaie coupés aan de man te
brengen, voordat ze de SC 430
uitbrachten die uitgerust was met
een wegklapbare hardtop. Vorig jaar
Foto 8: Even aan de kant voor deze Rolls!
Foto 7: Detroit skyline, gefotografeerd vanaf de
Canadese kant van het water!
In het begin van de vorige eeuw werd zijn naam gebruikt
voor ons automerk. In 1902 werd de eerste Cadillac
gebouwd! Nu dus honderd jaar geleden.
Detroit wordt in Amerika ook vaak “Motor City” genoemd,
vanwege de vele automobielfabrieken die er waren en
ook nu nog zijn. Rond 1900 was Detroit een overslagplaats van hout, dat uit Canada kwam. Het ging per
Foto 9: Heel veel spul uit de gangsterjaren!
32
25
waren er slechts 9.859 gegadigden
voor de Eldorado, en dit jaar loopt
men zelfs alweer 7% achter op
dat schema, wat waarschijnlijk komt
doordat het einde reeds in zicht is.
Cadillac beweert dat het hoogtepunt
in 1984 ligt, met 77.804 Eldorado’s.
Het is heel triest om de naam Eldorado voorgoed te zien verdwijnen,
juist omdat deze stond voor vernieuwing, uiterlijk vertoon, veel vertegenwoordigde dat zo uniek is voor
Amerika.
Echter, we hoeven niet bedroefd te
zijn om het verdwijnen van de auto
die deze naam momenteel draagt.
Dit krantenartikel werd mij vanuit
Panama (!) toegezonden door clublid Pieter Betten. Het zou voor mij
de aanleidig worden om een nieuwe
Eldorado te ontwerpen!
De Eldorado is niet meer:
Leve de Eldorado!
Uit: USA TODAY, 26 juli 2002
(vertaald door Leontien)
Op 23 april van dit jaar rolde de
laatste Eldorado van de band, en
liet Cadillac het doek vallen voor
deze wagen. Het laatste model werd
naar GM’s privé museum in Warren,
Michigan gezonden. En daarmee
sterft een ras uit van uitzonderlijke,
of in ieder geval ongewone Caddy’s.
Een ras dat stamt uit 1953.
“Wij zijn momenteel niet van plan ooit
nog een Eldorado te produceren”
aldus Pat Kemp, marketing directeur bij Cadillac. De laatste serie die
Eldo uit 1953, and 532 is het aantal
53’ers dat gebouwd is.
De auto’s uit deze laatste serie zijn
speciaal uitgeruste Collector Cars en
kosten $2.395 meer dan het op één
na duurste model. Dit is de Eldorado Touring Coupe, of ETC, zoals
in etcetera. Het is dus alsof je ‘m
“Enzovoort-enzovoort” noemt.
Ondanks alle opsmuk die gepaard
gaat met dit pensioen van de Eldorado, is het een keihard gegeven dat
de 2002 Eldorado op meerdere vlakken nogal tegenvalt. Hij roept meer
herinneringen op aan de Slechte
Oude Tijd dan aan de huidige techniek of aan spectaculaire beloftes
voor Morgen.
De reden hiervoor is, dat deze Eldo
gebouwd is op het onderstel van
een generatie eerder. Kemp: “Ja, we
vonden het niet de moeite waard het
onderstel te modiceren voor een
wagen die toch in zijn laatste levens-
De laatste Eldorado
verlaat geruisloos de
Cadillac fabriek
h Het lijkt alsof het stuur geen contact maakt met de wielen.
h Wielophanging hobbelt en stuitert, en dit heeft tot triest resultaat
dat de wagen zowel matig comfortabel als slecht beheersbaar is.
h Er zit weinig gevoel in de remmen:
ze geven ons niet de indruk dat de
remweg in verhouding staat tot de
kracht die je moet zetten om het
pedaal in te drukken.
h De stoelen zijn niet zo comfortabel als ze eruit zien. Het is moeilijk
de perfecte combinatie te vinden van
hoogte diepte en kanteling.
h De bekerhouders zijn erg ondiep.
Hoge bekers op eigen risico erin
plaatsen! Helemaal als je bedenkt
hoeveel de auto overhelt in de bochten, en deint over kleine hobbels.
h De Northstar V8 in de Eldo Touring Coupe trekt de wagen snel en
moeiteloos naar leuke snelheden,
hierbij geassisteerd door een soepel
schakelende automaat.
jaar is. Het Eldorado onderstel is
helaas niet zo geavanceerd als dat
van de DeVille”.
En ja, het kostte inderdaad niet meer
dan anderhalve kilometer in deze
46.102 Dollar kostende ETC om daar
achter te komen.
24
En last but not least een grote collectie domestic American cars! De Buicks, Pontiacs, Chevy’s waren goed
vertegenwoordigd en vanwege zijn 100-jarig jubileum
was de stand van Cadillac zeer ruim bemeten. Maar
ook Ford en Chrysler waren vertegenwoordigd met hun
onderdanen als Mustang, Thunderbird en Continental
resp. Plymouth, Dodge en Desoto uit de jaren ‘50 t/m
‘70! De reeds lang verdwenen “independents”, zoals
Hudson, Packard, Kaiser Frazer, Nash en Studebaker
waren ook weer even in levenden lijve aanwezig.
En hoe gaat het daar dan toe op zo’n Concours
d’Elegance? Wel, je moet in de eerste plaats een peperduur toegangskaartje zien te bemachtigen. Dat was voor
de deelnemers aan de Cadillac Centennnial geen probleem, want voor hen was dat inbegrepen bij de prijs
van de hele week. (Dat mocht ook wel want we hadden
heel wat dollartjes overgemaakt om er bij te mogen zijn!
En een paar weken later toen we op de beroemde golfbaan van Pebble Beach aan de Californische westkust
stonden, voor het Concours d’Elegance dat daar gehouden werd, moest de bezoeker $ 100,00 per persoon
toegang betalen!) Dan word je dus toegelaten op die
prachtig glooiende golfbanen die vol staan met al dat
schoons en je aneert er langs en het is bewonderen
geblazen tot je er bij neervalt. Het is gezellig druk, dus
je komt bij elk bijzonder vehikel al gauw in gesprek
met de een of andere knauwende Amerikaan die naast
je staat, of je toevallig aankijkt als je samen onder
een geopende motorkap van een ‘53 Packard Carribbean staat te turen. Welke speling van het lot bracht
mij samen met deze boer uit Texas, of gepensioneerde
onroerendgoedmagnaat uit Florida met wie ik niets
gemeen heb dan een voorliefde voor oud staal? Of je
raakt in gesprek met de eigenaar van de uitgestalde
koetsen, en als eigenaren eenmaal beginnen te vertellen over hun dierbare speeltjes dan weet je het wel….
Ik begrijp nu nog beter waarom de Engelsman het over
“she” (zij) heeft, als hij zijn auto aanduidt! Maar het is op
een gegeven moment zó veel wat je zintuigen moeten
verwerken, dat het binnen de kortst mogelijke tijd danst
voor je ogen: nòg een tiental Porsches “af te werken”;
nog even een cirkeltje trekken om de Cadillac stand,
dan nog even bij Ferrari langs waarvan er tientallen te
bewonderen zijn,….. maar wat is dat? Ons oog valt op
een blauw NL-kenteken met witte letters waarop staat
AA-13! Hoe kan dat? De ex-Ferrari van prins Bernhard
staat hier! Ik herken de wagen onmiddellijk, want in 1957
h De zogeheten “Smart Stalk” GM’s
alles ineen schakelaar waarmee
men onder andere de knipperlichten
bedient, heeft een stompzinnig
ouderwets ontwerp. Hij voelt dan
ook aan zoals hij eruit ziet, klikkend
in plaats van soepel verschuivend.
Blijft qua uitvoering ver achter bij de
schakelaars in de meeste moderne
auto’s.
Jee, waren Caddy’s dan echt zo
slecht? Dat zou wel verklaren
waarom het merk wanhopig op zoek
is naar een totaal ander model en
imago, verstopt onder de grote berg
spot & hoon van de consument dat
het merk in de loop der jaren over
zichzelf heeft afgeroepen.
Toch zijn er ook positieve punten op
te merken aan de Eldorado.
van de band rolde, was er één met
een aantal knipogen naar het oorspronkelijke model uit 1953. Cadillac
produceerde de laatste 1.596 Eldorado’s in drie groepen: eerst 532 rode,
toen 532 witte, en daarna weer evenzoveel rode. Rood en wit waren de
beschikbare kleuren van de eerste
Foto 14: Nou vooruit, nog een Cadillac!
Foto 10: Cadillac-stand afdeling jaren ‘50!
h De Eldo heeft een zeer elegant
dashboard. Een grote boog loopt
sierlijk over het instrumentarium,
waarna hij subtiel verder buigt om
een plateau te worden dat doorloopt
naar het rechter portier. Heel verademend in deze tijden van nepperige
cockpit ontwerpen en andere maffe
fratsen.
Foto 11: Cadillac-stand afdeling jaren ‘60!
Foto 12: ‘53 Caddy met een bijzonder uitlaatsysteem!
Foto 13: Deze Seville als cabrio?? Alles is in Amerika mogelijk!
33
toen Prins Bernhard hem aanschafte, was ik al een
10-jarige autogek. Wij woonden vlak bij paleis Soestdijk, dus als kind heb ik z.k.h. regelmatig in dat ding bij
ons in de buurt zien rondscheuren (want dat was wat
z.k.h. heel graag deed!) en nu stond die wagen hier op
de golfbaan van Meadowbrook Hall in Detroit, Michigan!
De huidige eigenaar vertelde dat de wagen via allerlei
omzwervingen uiteindelijk in zijn verzameling Ferrari’s
(ja, ja) terechtgekomen was en “ground-up” door hem
gerestaureerd was. Hij had toevallig vorige week z.k.h.
de prins nog opgebeld, om hem te verwittigen dat zijn
vroegere bolide weer in concours staat verkeerde. Even
een foto schieten voor dit artikel en gauw weer verder.
roepen voor te rijden tot bij de jury. Via een microfoon en
luidsprekers kan iedereen horen wat het bijzondere van
elke auto is. Na een minuut moet elke koets doorrijden
en komt de volgende al voorgereden. Het is van alles
wat: van Mini-Cooper tot Jensen Healey en van Morgan
tot Corvette, van Muscle Plymouth tot Duesenberg en
alles wat daar tussen zit. En het gaat er natuurlijk om
wie in de prijzen valt! Er zijn allerlei klassementen: vooroorlogse limousines, sportwagens, muscle cars, Italiaans bloed, Engelse aristocratie, swinging Amerikaanse
fties enz. enz. En er zijn evenzoveel bekers te winnen.
Foto 17: Een gestroomlijnde vooroorlogse Delahaye
op weg naar de jurytent!
Foto 15: Oog in oog met het speeltje van z.k.h. uit
1957 - Hoe bestaat het!
Aan het eind van de middag duizelt het ons werkelijk
ongenadig voor de ogen. De prijsuitreiking zal zonder
ons toch ook wel doorgang vinden? Toch? Even geen
auto’s meer, alsjeblieft! En we spoeden ons naar de uitgang. Maar o wee! Precies bij de uitgang staan uitgerekend de conceptcars van de twee auto ontwerpers
van GM, die ik zo mateloos bewonder: Harley Earl en
Bill Mitchell. Auto’s die ik tot nu toe alleen van plaatjes
kende. En hier staan ze gewoon in het wild, om aan
te raken, of beter: te betasten, te strelen! Ik ben GM
eeuwig dankbaar voor deze geste, ook al kunnen mijn
ogen eigenlijk geen staartvinnen, chroombumpers en
panoramische voorruiten meer verdragen. Mijn oogleden bezwijken er bijkans onder. Met de moed der wanhoop toch maar even goed kijken en nog wat foto’s
schieten en dan: let’s get the hell outa here! (als de
sodemieter wegwezen hier.)
We lopen nog even langs een collectie gangster-Lincolns, waarvan één compleet met originele kogelgaten.
De excursies
Foto 16: Al Capone was er met zijn Lincoln!
Elke dag waren er voor de deelnemers aan het Cadillac
eeuwfeest meerdere excursies georganiseerd, waarop
je kon intekenen. De bussen vertrokken vanaf het Hyatt
Hotel en je kon gaan naar diverse automusea, of de
landgoederen van “auto barons” bezoeken (zoals bijv.
het schitterende estate van Edsel en Eleanore Ford in
Pointe Grosse, de miljonairswijk van Detroit.)
Omdat het verschrikkelijk heet en benauwd weer is,
zoeken we even verkoeling in de grote tent, waar schaduw is en drankjes te koop zijn. Nou, wat heet te koop?
En blikje Coca Cola kost hier vier dollar! Dan weet je
gelijk wat voor soort mensen hier komen (behalve Monique en ik dan natuurlijk.) Maar goed, we kunnen hier
even bijkomen en zien vanaf de hoge heuvel waar deze
partytent op staat het “hart” van deze happening. Dat is
een soort podium waar een uitgebreide jury zetelt onder
schaduw gevende parasols. Eén voor één worden de
eigenaren van alle auto’s die ingetekend hebben, opge-
Nee, gewoon om aan te geven dat
niet iedereen zich erbij neerlegt dat
een auto met zo’n rijke en succesvolle geschiedenis, en waar Cadillac
dus heel veel aan te danken heeft,
vrijwel geruisloos verdwijnt om plaats
te maken voor klonen die opgaan
in de massa. Terwijl juist de kansen
liggen in het vernieuwen en perfectioneren van modellen met karakter,
en niet van het krampachtig mee
willen doen met de rest.
Ik ben realistisch genoeg om in te
zien dat Cadillac met haar tijd mee
moet, willen ze het redden in deze
hectische tijd. Ik weet ook wel dat
Cadillac ter ziele gaat als de gemiddelde leeftijd van de kopers niet
spoedig zakt en het imago niet
binnen afzienbare tijd wordt verfrist.
Zie daarom nevenstaande brief:
Een gelopen race zou ik zeggen. De
kneep zit ‘m natuurlijk in het richten
van deze brief aan de juiste persoon.
Misschien moet ik ‘m juist niet richten aan de CEO (Chief Executive
Ofcer, zeg maar de Directeur) maar
aan de chef van de ontwerpafdeling.
In ieder geval heeft klagen bij dealers weinig zin. Tijdens mijn vakantie bezocht ik een Cadillac dealer
en trok tegen de bedrijfsleider fel
van leer over de “Alfabet-serie” van
Cadillac. Ik zei “vertel maar tegen
je baas dat Leontien van Brummelen zeer ontstemd is over het besluit
te stoppen met de Eldorado. En die
13-in-een-dozijn ontwerpen maken
bij mij ook niets los”. Hij kwam daarop
met zwakke excuses dat de Eldorado niet meer aan de verscherpte
milieu eisen kon voldoen. Wat een
onzin!
Maar ik ben dus bloedserieus en
daag ook u uit om met een fraai
nieuw ontwerp te komen voor de
Eldorado van 2004. Het zou toch
al bemoedigend zijn wanneer men
Dear Mister Cadillac CEO,
Geweldig dat u even tijd kunt vrijmaken tussen hole 14 en 15 om mijn brief te
lezen.
Mijn naam is Leontien van Brummelen, eenvoudige sterveling die in haar vrije tijd
ook maar gewoon een Cadillac magazine in elkaar anst. Maar ik presenteer u
hierbij de nieuwe Cadillac Eldorado van 2004. Met 4 wielen in de tijd van nu, maar
geïnspireerd op succesvolle tijden van vroeger.
Hij heeft uiteraard bumpers van chroom, die stijlvol doorlopen in smalle strips over
de gehele lengte van de auto. Uiteraard blijven de achterlichten rechtopstaand
zoals een Eldorado betaamt, en lopen ze opzij door in de spatborden. Ook is de
kofferklep iets verzonken, zodat er weer kleine subtiele vinnetjes zichtbaar zijn.
De grille strekt zich uit over gehele breedte van de auto, omdat ze over opklapbare koplampen beschikt, geïnspireerd op de Eldo’s uit 1967 en 1968. Waarom
dat ontzettende fraaie detail overigens maar twee jaar geduurd heeft is mij nog
steeds een raadsel. Zeker ook te revolutionair voor de grote massa, toen al.
Zoals u ziet heb ik er ook meteen even wieldoppen bij ontworpen. Deze doen
inderdaad ook denken aan de doppen uit 1967 en 1968. Ja, u raadt het al, dat is
mijn grote favoriet. De gaten in deze nieuwe doppen zijn echter smaller, het zijn
meer sleuven, waardoor het geheel er gestroomlijnd uitziet.
Okee, ik weet dat ik geen Harley Earl ben; het is ook maar een amateur tekening.
Maar het gaat om het idee erachter. Kijkt u goed naar het model, die lijnen, de
uitstraling. Sluit uw ogen en zie in uw gedachten deze wagen over de highways
zoeven. Zie in gedachten weer die bewonderende blikken, die Cadillac rijders in
vroeger tijden gewoon waren te zien. Graag kom ik een en ander toelichten op
uw kantoor. Ik weet inmiddels waar dat is. Het zou mij enorm verheugen wanneer u deze schets eens voorlegt aan uw ontwerp afdeling. Zij zullen deze schets
moeten transformeren tot een echte Eldorado. Ik weet zeker dat dit geen grote
problemen zal opleveren, sterker nog, ik denk persoonlijk dat men enthousiast
aan de slag zal willen gaan.
Mister Cadillac CEO, de Eldorado representeert reeds 50 jaar exclusiviteit en stijl,
en met dit nieuwe ontwerp worden juist die accenten weer recht aangedaan. De
Eldorado verdient een nieuwe kans!!!
Met vriendelijke groet,
Leontien van Brummelen
Eldorado-fan
P.S. Eventueel kan een convertible worden toegevoegd. Deze schets heb ik ook
al in concept, maar behoeft zeker nog veel research en verjning. Maar zoals ik
al zei: daar komt uw ontwerpafdeling vast uit!
daar in Detroit eens de wenkbrauwen zou fronsen? Niets ondernemen
levert zeker weten geen resultaat op.
Deze bescheiden actie geeft misschien een rimpel in de GM vijver.
Mocht ik geen enkel ontwerp van
u ontvangen, dan zal het bij een
eenmansactie blijven. Geeft niets,
hoewel we als club uiteraard sterker
zullen staan. Ik ben heel benieuwd
waar u mee komt. U mag er langer
over doen dan één zaterdagmiddag. Ik wacht tot Kerstmis, wanneer
de harten ook bij GM week worden
en de stemming
milder is. Nog voor
het eind van dit
jaar zal men daar
gehoord hebben
van Leontien!
Veel inspiratie toegewenst!
“Miss Eldorado”
34
23
Laatst reed ik door onze straat, en
dacht: verrek, een Cadillac CST
(of CTS of…of…nou ja, ik ben het
spoor volkomen bijster) ik wist niet
dat die ook bedoeld waren voor de
Nederlandse markt. Dichterbij gekomen bleek het gewoon een ordinaire
OPEL te zijn! Als twee druppels water
leek dit geval op een Cadillac (nou
ja…op een auto die uit de Cadillac
fabrieken komt). Het was een deja
vu van de Catera tragedie (ook een
Opel-kloon) of die andere vergissing:
de Cimarron. Al konden we daar nog
om lachen. En fouten maken moet
kunnen, toch?
Om even terug te komen op die
SWOT analyse, welke vergissing
heeft Cadillac daarmee in mijn ogen
begaan? Wel, men heeft de kansen
willen benutten: het jonge publiek
bereiken (en dat is uitstekend), maar
in plaats van het uitbuiten van de
sterke punten en het verbeteren van
de zwakke punten, heeft men dit
willen doen door de zwakke elementen simpelweg te verwijderen waardoor men tevens een zeer belangrijk
element van de sterke punten heeft
geëlimineerd, namelijk het Cadillac
charisma en de legende die met
name in stand werd gehouden door
de Eldorado en in iets mindere mate
de Fleetwood.
Cadillac had ook kunnen kiezen voor
de volgende strategie: Buit de sterke
punten uit door de legende nieuw
leven in te blazen en verbeter de
zwakke punten. Dit had men in
één klap kunnen bewerkstelligen
door van de Eldorado en de grote
Fleetwood weer twee spectaculaire
wagens te maken met een unieke
uitstraling zoals alleen een Cadillac
dat heeft!
Dan had men pas een “Unique Selling Point” gehad! Iets dat door
anderen wel te imiteren, maar nooit
te evenaren valt! Iets exclusiefs
Cadillacs: een auto die gewoon geen
andere naam kan dragen. Maar ja…
nu maakt men dus Opels, en auto’s
die opgaan in de massa, zoals die
wagens met die drie letters.
En ik was moet ik bekennen, nog
best onder de indruk van de Escalade waarmee ze een paar jaar geleden op de markt kwamen. Wie had
dat ooit gedacht, een 4x4 Cadillac?
Best een stoere auto, èn hij speelde
goed in op het jonge publiek. Geen
rapvideo of een (meestal spierwitte)
Escalade met 22 inch dikke chromen
wielen en op speciaal verzoek van
de rapper vergulde emblemen komt
het scherm binnengereden. Yo!
een zitkuil en de hele
dag “Fame” op de video
en the Bee Gees draaiend op de pick-up.
Ik zal u zeggen, ik draag
geen beenwarmers en
ook geen plateauzolen
van kurk. Ik ben aldus
niet blijven steken in de
tijd van 20-30 jaar geleden, maar zou gewoon
zo graag zien dat
Cadillac haar verleden
niet zo zou verloochen Ik zweer u dat ik deze “brother” noch deze
nen met dat quasifoto ooit eerder gezien had toen ik dit stukje
hippe gedoe van ze!!!
schreef. Na de tekst voltooid te hebben zocht ik
op internet alleen een voorbeeld van een witte
En ik hoor u denken: “ze
Escalade en zie: ik stuitte pardoes op Cadillacs
heeft een grote mond,
nieuwe doelgroep! En die 22 inch chromen
maar zoals het gaat met
wielen (verschrikkelijk!) kunnen natuurlijk geen
al die dingen: de beste
toeval zijn!
stuurlui staan aan wal.
Als je het echt allemaal
In 2001 volgde er zelfs een pick-up
zo goed weet: doe het dan zelf!”
uitvoering! Doe maar ruig. En ja, ik
heb ‘m in Detroit in het echt mogen
En dat was nu precies mijn eigen
bewonderen, en dat is inderdaad een
gedachte. Naarmate dit stukje vorerg indrukwekkende wagen. Maar
derde (dat overigens eigenlijk slechts
niet echt meer een Cadillac, zeker
een kleine kanttekening moest
niet toen men vorig jaar ineens de
worden bij een ingezonden kranneus veranderde in een neus die
tenartikel over de laatste Eldorado)
vrijwel identiek is aan alle andere
dacht ik ook steeds: Leo, doe het
neuzen van de nieuwe lichting (includan zelf als je het weer zo goed weet
sief de Opels).
allemaal!
Goed, ik pak meteen de handschoen
op, en ontwerp op een regenachtige
zaterdagmiddag de NIEUWE Eldorado. Als een Phoenix herrezen uit
de as van het verleden! Vindt u dat
overmoedig en arrogant? Heel goed:
dat is een gezonde reactie. Maar
dan daag ik u op mijn beurt uit om
met een beter ontwerp te komen.
Lezers, ik kan mij voorstellen dat ik
hier een gevoelig puntje bij u bloot
leg. Misschien vindt u mij een zure
en vastgeroeste ouwe zeur die liever
blijft steken in die zogenaamde goeie
ouwe tijd. Met een huis vol discobollen, een ribuwelen bruine bank in
22
Zelf ben ik van plan dit ontwerp (echt
ongelogen in 22 uur getekend op
een regenachtige zaterdagmiddag)
verder te verjnen en het aan te
bieden bij GM. Niet dat ik verwacht
dat men hem in productie zal nemen.
Waarom zouden ze? De juiste koers
is toch zeker de productie van die
alfabetwagentjes?
een concurrent van Cadillac. Maar in de jaren ‘60 was
zwaar weer op til voor Packard, zodat het merk fuseerde
met Studebaker. Dat heeft niet geholpen want midden
jaren ‘60 ging Studebaker-Packard op de es. Bijna
veertig jaar later staat de fabriek - of althans wat er nog
van over is - er nog steeds. Leeg, gehavend, smekend
om afgebroken te worden of…. om een nieuw leven te
mogen beginnen. Maar als wat? Een automobielfabriek
kan het nooit meer worden, want het gebouw telt meerdere étages. Vóór de 2e wereldoorlog heel gewoon,
want de geproduceerde auto’s gingen met liften omhoog
en omlaag, maar in onze tijd volkomen onpraktisch. Een
moderne assemblagefabriek voor auto’s is
alleen nog maar gelijkvloers! Wat afbreken
van deze oude fabriek
óók heeft tegengehouden, is het feit dat
hij is ontworpen door
de
beroemde
joods-Amerikaanse
architect Albert Kahn
(1869-1942).
Foto’s 19 en 19: Het optrekje van de Ford familie
waar ook een excursie heen ging
Ook kon je automobielfabrieken bezoeken (bijv. Cadillac
maar ook bij Chrysler de Jeep o.a.!) om te zien hoe
heden ten dage auto’s gebouwd worden. Ook was er
een “Motor-city tour” waar Monique en ik voor ingetekend hadden: een buitengemeen interessante excursie
naar oude gebouwen die iets te maken hadden gehad
met het autogereden van de stad Detroit. Interessant
vooral, omdat de gids die onze groep begeleidde, nou
juist iemand was die behoorde tot een comité dat zich
bezig hield met het lot van al die vervallen gebouwen
in downtown (=centrum) Detroit. En onder die afbraakgebouwen, deels overeind, deels half ingestort, meest
zonder ramen, deels dichtgespijkerd, de begane grond
overwoekerd van gras, onkruid en dicht struikgewas,
bevonden zich…….. oude autofabrieken! Als eerste
werd een bezoek gebracht aan de voormalige Packard
fabriek.
Foto 21: Architekt
Albert Kahn, van
wiens hand praktisch
alle
automobielfabrieken en overheidsgebouwen in en om
Detroit zijn
En deze fabriek is niet het enige gebouw waar Kahn voor
tekende. Bijna alle automobielfabrieken in- en om Detroit
zijn door Kahn ontworpen. Ook de Cadillac Fleetwood
fabriek aan Clarkstreet, in 1927 gebouwd en pas in 1994
afgebroken, alsmede overheidsgebouwen, het (voormalige-) hoofdkantoor van
GM en niet te vergeten
het beroemde “Fisher-building” (waarover verderop
meer) zijn van zijn hand.
Foto 22: Architekt Kahn
aan het werk
Dus voldoende reden om
de Packard fabriek op de
monumentenlijst te zetten?
Jazeker, vertelde onze
gids, behalve dan dat de stad geen geld heeft om iets
met het gebouw te doen. De verslechterende economische toestand van nu is daarbij nog een verzwarende
factor. De werkeloosheid in Detroit is heel hoog. De
overgrote meerderheid van de stadsbevolking is zwart
en heeft het uiterst moeilijk. De rijke blanken zijn al tientallen jaren geleden uit het centrum weggetrokken en
wonen in hun met cameratoezicht beveiligde landhuizen
Foto 20: Wat er over is van de oude Packard fabriek
Zoals bekend was de Packard evenals Cadillac een
wagen in het luxesegment van de markt en als zodanig
35
heeft ‘s nachts te slapen is mij een raadsel! In elk geval
heeft GM die fabriek afgebroken. Op de terreinen staat
nog wel een “research center” waar “coole” toekomstige
accessoires worden ontwikkeld.
in dure buitenwijken en hebben het centrum denitief de
rug toegekeerd. “Krijg die maar eens hier terug,” klaagt
onze gids en het is duidelijk dat hij gééft om deze stad;
ja, met heel zijn hart houdt hij van Detroit en vertelt dat
bij sommige oude gebouwen het wel gelukt is ze een
nieuwe bestemming te geven. Later in de excursie krijgen we dat ook te zien.
Onze bus houdt stil bij de oude T-Ford fabriek en we
stappen uit. Ook deze fabriek is weer in desolate toestand, maar het bestuur van de T-Ford club heeft zich
het lot van dit gebouw aangetrokken en probeert het
met sponsoring van de ondergang te redden en er een
Ford automuseum in te vestigen.
Het is een lang, smal gebouw, ook weer met meerdere
verdiepingen. Een lift bracht vroeger de kant en klare
auto’s van boven naar beneden en die zelfde lift bracht
ons juist omhoog naar de eerste verdieping, waar de
Model T-club een aantal pracht exemplaren van oude
T-Fords had uitgestald.
maar afgekort werd tot een combinatie van letters die ik tot op de dag van
vandaag niet in m’n kop gestampt
krijg (DLS CDL, DST….wat was het
nou?). Maar ik bleef mij steeds troosten met de jne gedachte dat er tenminste nog één icoon overeind was
gebleven, en dat was de Eldorado.
En ja, ook dat was eind jaren 80
een allesbehalve spectaculaire auto,
maar in ieder geval bleef de naam
en daarmee een sprankje van de
legende bestaan.
Na deze jaren 80 malaise kwam
begin jaren 90 ook de nieuwe Eldorado weer sterk terug. Een fraai Italiaans ogend design (zie nogmaals
het artikel in Standard nummer 2) dat
zich net zoals de nieuwe STS zeker
kon meten met Europese wagens
uit het hoogste prijssegment. Het tij
leek dus ten goede gekeerd: Cadillac
stond weer midden in de markt.
Niet dus kennelijk. Zelfs gladde Italiaanse designs konden het jonge
(en dus interessante publiek) niet
bekoren. Dus ja, wat doe je dan
als fabrikant? Waarschijnlijk heeft
men er een SWOT analyse tegenaan
gegooid (dit is een analyse waarin
de Strengths, de sterke punten, de
Weaknesses, de zwakke punten,
de Opportunities, de kansen, de
Threaths, de bedreigingen in kaart
worden gebracht) en daar kwam
ongetwijfeld ongeveer het volgende
uit:
Strengths:
Een legendarische
naam met een trouwe
vaste (maar kleine)
klantenkring en superieure techniek en
een kundig team met
veel kennis.
Weakness:
Het oubollige imago, waardoor de
vaste klantenkring, ook vanwege
oplopende leeftijd, steeds kleiner
wordt.
Opportunities: Het jonge publiek
heeft steeds meer te besteden, status
is belangrijk voor velen, auto’s zijn
dus “hot” en dan vooral de sportieve
wagens.
Threats: Concurrentie die hun slagschepen reeds grotendeels vervangen hebben voor sportieve modellen
en 4x4 wagens en daarmee het zo
gewilde jonge publiek wegtrekt.
Foto 25: De Ford fabriek lijkt op een oude Engelse
textielfabriek!
Foto 23: Overwoekerd door struiken en gras: de
vroegere hoofdingang. Let op de naam Packard
boven de “hoofdingang”!
Maar na nog wat foto’s van de verlaten Packard-fabriek
genomen te hebben, gaat de bus naar Piquette Avenue,
waar de allereerste Ford fabriek nog overeind staat!
Foto 26: De Ford fabriek op “Piquette Avenue” waar
de T-Ford werd gemaakt!
De fabriek lijkt erg op de Engelse textielfabrieken uit
de tijd van de industriële revolutie: een lang en smal
gebouw, opgetrokken in donkerbruine baksteen, met
aan beide zijden hoge ramen om maar zo veel mogelijk
daglicht op te vangen. Elektrische verlichting was er
immers nog niet toen deze fabriek gebouwd werd. We
worden gevoerd naar de plek waar Henri Ford zijn werkkamer had. Zijn bureau staat er nog, evenals een aantal
voorwerpen die hij om zich heen had en hem dierbaar
Foto 24: Cadillac Fleetwood fabriek, 1927-1994
Enige jaren terug hadden we nog langs de oude
Cadillac Fleetwood fabriek, gelegen aan Clarkstreet,
kunnen rijden. Die was uiteraard ook ontworpen door…
….architekt Albert Kahn. Hoe die man ooit tijd gevonden
36
n Deze zomer stond ik in Dearborn
voor het eerst in mijn leven oog
in oog met de Eldorado der Eldorado’s: de 1957 Eldorado Brougham. Wat een geweldige wagen!
Ik was diep onder de indruk.
En alsof deze fantastische wagen
nooit bestaan heeft trekt Cadillac
anno 2002 denitief de stekker uit
de assembly line van de Eldorado,
The Golden One.
De Cadillac directie heeft zich vervolgens met deze analyse een paar
weken teruggetrokken op een golfbaan, en daar bedacht dat het elimineren van de eigen zwakheden het
beste zou zijn om voortbestaan van
de organisatie te garanderen. Waren
ze misschien geraakt door een uit de
koers geraakte golfbal??!!
Het oubollige imago was inderdaad
een zwak punt, maar betekent dit
dat je dan eenvoudigweg alle model-
21
len die daaraan debet zijn totaal en
geheel van de kaart moet schrappen? Natuurlijk niet: ten eerste zijn
niet de modellen daaraan debet,
maar het gemaakte beleid dat ooit
bepaald heeft dat modellen er zo uit
moesten zien.
n De 1989 Seville...een ongelukkige erfenis uit de jaren 80 design
malaise.
Met andere woorden: je verandert
niet je beleid, maar in plaats daarvan moeten Fleetwoods en Eldorado’s het veld ruimen. Is het ooit in
de hoofden van de heren golfers
opgekomen om die wagen misschien
te veranderen? “Ja” zult u zeggen,
“men heeft toch de Eldorado van een
beter design voorzien, begin jaren
90? En dat werkte niet goed genoeg,
dus tsja….dan is dat kennelijk een
auto die niet binnen het
nieuwe beleid past”.
Okee, daar zit wat in.
Maar is dat een reden
om het hele concept
“Eldorado” dan voor het
gemak maar helemaal
te schrappen? Onzin.
Er zijn genoeg ontwerpen te bedenken die
van de Eldorado (weer)
een heel succesvolle
wagen zouden kunnen
maken met een heel
jong imago. Simpelweg
door ‘m door jonge
mensen te laten ontwerpen die weten wat leeftijdgenoten zoeken in een auto!!!
Het is te dwaas voor woorden dat
een stel oude mannen vanuit hun
clubfauteuil in de plaatselijke countryclub gaan beslissen wat het jonge
publiek wil. Het discontinueren van
de Eldorado was gewoon een simpele aderlating om meer geld en
mankracht vrij te maken voor het
bouwen van Opel-klonen die opgaan
in de massa!
EXIT
ELDORADO
Het bezoek voormalig gebouw
Headquarters
waren. Vanuit zijn werkkamer overzag hij de eerste verdieping van de fabriek, waar hoofdzakelijk toekomstige
modellen ontwikkeld werden, goed onttrokken aan het
oog van lieden die daar niets te zoeken hadden.
van GM-
Dit gigantische gebouw bestaat uit vier kantoortorens,
door even hoge tussengebouwen met elkaar verbonden. Het is (uiteraard) ook van de hand van architekt
Albert Kahn.
Op de 2e en 3e etage vond de eigenlijke assemblage
plaats van Ford automobielen. Maar bedenk dat dit nog
was vóórdat Henri Ford de lopende band had uitgevonden! Ik vroeg aan de bestuursleden van de Ford T-club,
die ons zo gastvrij ontvingen, of de huidige erfgenamen
van Henri Ford, die immers puissant rijk zijn, niet de
aangewezen personen waren om hun droom te verwezenlijken, namelijk het redden van deze fabriek als historisch monument. Maar cynisch kwam het antwoord:
de huidige familie Ford is alleen maar geïnteresseerd
in de verkoop van nieuwe auto’s zodat een hoog dividend op hun aandelen wordt uitgekeerd. In de historie
van hun eigen merk zijn ze niet geïnteresseerd. En zo
draait in Amerika alles uiteindelijk toch weer om geld.
Wil deze unieke fabriek gered worden, dan zullen sponsors gevonden moeten worden.
Foto 28: Het oude hoofdkwartier van GM, inmiddels
verlaten, zoals het er uit zag in de jaren ‘30.
Het werd gebouwd voor de oorlog en huisvestte het
wereld-hoofdkantoor van General Motors totdat kortgeleden werd besloten naar een nieuwe behuizing te verhuizen. Het gebouw was neergezet in een tijd dat er
nog geen airconditioning bestond. En in de moderne tijd
wilden alle medewerkers (let op het aantal vensters!!)
natuurlijk een airconditioning apparaat in hun raam laten
inbouwen.
“Hoe halen ze het in hun zotte hoofden?!” Was mijn eerste subtiele reactie toen ik vernam dat in 2002 het
doek ging vallen voor Cadillacs rijdende legende, de Eldorado. Hoe
kun je als jezelf respecterend automerk voor zo een “oplossing” kiezen?
Goed, toegegeven, we lazen het al
in een vorige Standard (vertaald artikel uit Business Week): de gemiddelde Cadillac koper in Amerika is
66 jaar en heeft daarmee een proel waar de marketing afdelingen
van autofabrikanten niet vrolijk van
worden, om nog maar te zwijgen
van de economische administratieve
dienst, die de omzet ziet kelderen.
Terwijl begin jaren 90 een groot deel
van de natie, en dan vooral de jongere kopers zich stortten op SUV’s,
pick-up trucks en andere stoere en
sportieve wagens, maakte Cadillac
nog steeds slagschepen die kennelijk alleen interessant waren voor
een doelgroep die niet interessant
is voor een autofabrikant. Het voelt
heel naar dit nu zo op te schrijven,
maar het is helaas wel de harde
waarheid waar Cadillac zich destijds
ook voor gesteld zag.
Het roer moest dus om: en wel door
per direct die logge achterwielaandrijvers zoals de Fleetwood uit het
programma te kicken, en door die
“good old” Sedan DeVille te vervangen door een model dat naar mijn
idee meer weg had van een Honda,
maar dat wel aansloeg bij de grote
massa die de kassa spekte. Op
het eerste gezicht dus heel slim
van Cadillac, dat op deze manier
probeerde haar inmiddels verkregen
imago van “Ouwe Lullen Wagens”
op te poetsen.
geschiedenis wordt genoemd. De
Sevilles van eind jaren 80: zelfs de
eigen ontwerpers van die wagens
wisten niet wat ze ermee aan moesten. Van hogerhand werd geroepen
dat het “compact en efciënt” moest,
maar zoals u in Standard nummer 2
van dit jaar heeft kunnen lezen (artikel: Grote Automobielontwerpers van
GM) was de gangbare reactie van de
ontwerpers ongeveer als volgt: “We
waren midden in de tweede generatie gekortwiekte wagens. Dat waren
zware tijden voor ontwerpers (….)
Ik hoef mij niet te verontschuldigen.
Onder de zware beperkingen die
golden, konden we gewoonweg niet
de juiste proporties vinden, laat staan
emotie in het ontwerp leggen”.
Wel triest voor mensen met hart
voor mooie auto’s want laten we wel
wezen: het zijn geen modellen waar
je het warm van krijgt. Toegegeven,
met de STS kwam Cadillac in 1991
sterk en stijlvol terug van wat ook
wel het meest trieste tijdperk in haar
En ik schreef al eens eerder een
zuur artikeltje (ai, zou ik dan langzaam verbitterd gaan raken?) over
het nieuwe logo, met de gekortwiekte
lauwerkrans, en over de destijds
nieuwe Cadillac DeVille, die overigens niet meer echt DeVille heette,
20
Foto 29: Het vorige
GM
hoofdkantoor,
zoals het er nu uit
ziet, toegankelijk voor
bezoekers. Foto is
genomen vanaf de
ingang van het Fisher
Building, schuin aan
de overkant.
Het inbouwen van een
centraal geregelde airconditioning was vanwege de leeftijd van het
gebouw niet mogelijk,
dus moest elk raam een
aparte airco krijgen! Dit was zo’n gigantisch dure operatie en zou zo veel aan stroom kosten, dat men besloot
om te verhuizen! Nu zijn allerlei kantoren en bedrijven in
het gebouw gevestigd en de rijk met marmer belegde en
met edelhout betimmerde begane grond is toegankelijk
voor bezoekers. Het gebouw ademt een voorname rijkdom en het is niet moeilijk je voor te stellen hoe grote
GM bazen als Billy Durant en Alfred P. Sloan Jr. maar
ook ontwerpers als Harley Earl en Bill Mitchell hier met
hun aktenmappen de liften in gingen, op weg naar hun
burelen!
Foto 27: Oude automobielfabriek, maar nu totaal
gerestaureerd en onderverdeeld in peperdure appartementen, met restaurant! Het kan dus wel, als er
maar geld gevonden wordt!
En na een gezellige lunch in een restaurant dat door
de voortvarende eigenaar met grote moed wèl in een
voormalig afbraakpand was gevestigd en nieuwe klanten hoopt aan te trekken, bracht de bus ons naar het
voormalige wereld-hoofdkantoor van General Motors.
37
De benedenverdieping kenmerkt zich door arcade-achtige bogen, waarachter showrooms van de divisies Chevrolet, Pontiac, Buick, Oldsmobile en Cadillac gevestigd
waren. Op mijn vraag aan de gids waarom kopers niet
gewoon naar de showroom van een dealer gingen, was
het antwoord, dat veel klanten het op prijs stelden om
rustig te kunnen rondkijken juist zònder meteen door
een verkoper aangesproken te worden. En car-shoppen
in het GM hoofdkantoor had natuurlijk iets heel voornaams! (Hoe het nieuwe hoofdkantoor van GM er uitziet, is verderop te zien.)
Impressies uit Dearborn...
Fisher Building
Foto 30: William “Billy” Crapo Durant (1861-1947),
oprichter van General Motors (archieffoto)
Foto 31: Alfred P.
Sloan Jr, stond
na oprichter Billy
Durant aan het
hoofd van GM
van 1923-1946.
(archieffoto)
Van hier ging de excursie naar een zeer interessant
gebouw aan de overkant van de straat: het Fisher-building. Veel van onze clubleden zullen op de dorpels
van hun Cadillacs het plaatje hebben gezien met de
tekst: “Body by Fisher”. Welnu, de zeven (!) gebroeders
Fisher waren oorspronkelijk koetsbouwers. Dat is aan
het logo op die dorpelplaatjes goed te zien. Maar zij
waren de eersten die een gesloten koetswerk bouwden
in de begintijd van de automobiel, die immers van oorsprong een “cabriolet” was! Aan die mogelijkheid had
vóór hen nog niemand gedacht. Nu kon men in weer
en wind auto rijden en droog en warm blijven! Met die
vinding hebben de gebroeders Fisher hun fortuin verdiend.
1952 Roadster van Harley Earl
1938 LaSalle Gothic Hearse
1956 Woody Wagon
‘55-’56 Air cleaner
Foto 33: Fisher Building, rechts van het GM-hoofdkantoor (met wolkenkrabbertoren). Op de voorgrond
een moderne parkeergarage.
Foto 32: Een kathedraal? Wel nee, het plafond van
de centrale benedenhal van het voormalige GMgebouw, met arcade-achtige bogen, waaronder de
showrooms!
En wie breed heeft, laat breed hangen. Kortom: ze
gaven aan Alfred Kahn (aan wie anders?!) de opdracht
een paleisachtige wolkenkrabber in downtown Detroit
neer te zetten die hun naam zou dragen en waarin hun
kantoren gevestigd zouden worden. En Kahn kreeg volkomen de vrije hand om er van te maken wat hem goed
dunkte. Hij mocht het hele gebied bebouwen tussen
Grand Avenue en Second- en Thirdstreet. Een gebied
meerdere voetbalvelden groot! Wat het kostte, speelde
geen rol. Als het maar uitstraling had. Hij moest de beste
materialen gebruiken en de beste aannemers inhuren.
Het gebouw moest een stijlvol shoppingcenter herbergen met veel “amusement” zoals bioscopen en theaters.
En verder natuurlijk kantoren, kantoren en nog eens
kantoren. Het zou een “Cathedral to Commerce” worden
38
1970 Ambulance
19
(een Kathedraal gewijd aan de Handel). En precies zo
ziet het gebouw er ook uit. Zoals je een kathedraal
betreedt om je te wijden aan een hogere, bovenzinnelijke, geestelijke wereld, zo betreed je het Fisher Building
om je geheel over te geven aan de aardse geneugten
van pure commercie: het verdienen van heel veel geld.
En je daar vervolgens niet voor schamen!
De gevel is versierd met symbolische guren in brons.
De top van het puntdak van de toren was oorspronkelijk
belegd met dakpannen met daarover bladgoud (!) dat
blonk en schitterde in de zon. Later zijn die vervangen
door gewone terra cotta dakpannen.
Het Fisher Building zoals het daar staat, is als de icoon
van het grote geld. Protserig rijk, macht uitstralend,
maar niettemin oefent het nog steeds een grote aantrekkingskracht uit als voorbeeld van “the American way of
life”.
Foto 36: Fisher Building, dak wolkenkrabbertoren
was vroeger belegd met bladgoud!
Foto 34: De centrale hal met grote art-deco lampen.
De bouw startte in 1927 en kostte 35 miljoen dollar, wat
in die tijd natuurlijk een ongehoord bedrag was. Het had
een gebouw zullen worden met drie kantoortorens: een
grote in het midden en twee aan de zijkanten. Zover is
het niet gekomen. Een deel van het gebouw staat
er met “slechts”
één zijtoren van
28 verdiepingen
en een aanbouw
van 11 verdiepingen. (zie foto’s)
Foto 35: Het
Fisher Building
zoals het er uit
had
moeten
zien: alleen de
rechter toren is
gerealiseerd!
18
De buitenkant vormt een grote tegenstelling met de binnenkant, in die zin dat de buitenkant sober genoemd
kan worden. Maar de binnenkant is zeer overdadig met
kostbaar marmer, edele houtsoorten, overal grote beelden, reliëfs en geschilderde afbeeldingen op alle plafonds. Het doet inderdaad niet onder voor een gotische
kathedraal!
De gebroeders Fisher zelf hadden niet de bedoeling om
met dit gebouw winst te maken. Voor hen was het niet
meer dan een speeltje. Ze hadden hun eigen kantoren
op de 26ste en 27ste verdieping van de toren.
In 1978 bestond
het gebouw 50 jaar
en het staat sindsdien op de ofciële
historische monumentenlijst van de
stad. Het gebouw
heeft vanwege zijn
bijzondere architectuur meerdere
prijzen gewonnen.
5 van de 7 Fisher
Brothers
39
Vinnie helpt Erwin bij het
omdoen van z’n pistoolholster.
DE CADILLAC CYCLONE
Deze GM showcar was klaarblijkelijk geïnspireerd op de artikelen van “Popular Mechanics” en andere uitgaven van die strekking. Maar ook op de populaire tekenlm serie
“The Jetsons” uit de jaren vijftig, waarin iedereen zich verplaatst in futuristische voertuigen
die zowel konden rijden als vliegen...
De Cyclone werd op de grote “winter” meeting
in Amelia Island, in het noordoosten van Florida, USA voorgereden door Greg Wallace,
een GM Boss.
Als co-piloot gureerde Diane Mouson, geheel
in stijl gekleed als “Mrs. Jetson”!
Foto impressies van het
CCN Jaarfeest
Floor Boer vertelt Jan Kleinveld hoe hij
aan zijn ring is gekomen.
Twee “killers” die de zaak geheel
onder controle hadden.
Let op de slobkousen!
Het is spijtig dat ik momenteel niets mèèr weet
over de geschiedenis èn de eventuele mechanische innovaties van deze Cyclone, maar als
ik die toch nog te pakken kan krijgen, dan
hoort u dat nog wel.
By the way, de wagen zelf is eigendom van de
Cadillac Historic Collection, zodat er dus geen
direct gevaar bestaat dat hij in het niets zou
verdwijnen.
Ria heeft de grootste schik, maar het ziet ernaar
uit dat we met Sjaak de Graaf beter niet kunnen
spotten vanavond!
Isidoor Nieuwlandt
40
17
2002. Het historische jaar voor
Cadillac. 100 jaar automobielhistorie. Veel leden hadden uitgekeken naar dit jaar. Niet in de laatste
plaats vanwege de evenementen
die georganiseerd werden. Ook
op nationaal niveau wilden we als
club 2002 niet zonder een speciaal evenement aan ons voorbij
laten gaan. Het zou niet eerlijk
zijn als ik het centennial-jaarevenement van de Cadillac-La
Salle Club in Detroit op welk vlak
dan ook als referentie zou gebruiken voor ons eigen eeuwfeestje.
Voornamelijk de omvang, grootte,
aantal auto’s en aantal deelnemers laten elke vergelijking spaak
lopen. Maar zo heb ik ervaren
toen ik terug kon blikken op “ons”
evenement: Size doesn’t always
matter.
In ieder geval had al dat moois
op Cadillac-gebied
daar in Detroit,
waar wij vaak
alleen maar naar
mochten kijken, de
handjes en voetjes behoorlijk doen
jeuken om zelf stuur en trappers
weer te mogen bedienen. Dit gegeven, samen met de geruststellende
gedachte dat het evenement in de
goede handen was van Linda en Vincent Heinhuis, die samen al menig
ritje georganiseerd hadden, trokken
wij eropuit richting Brummen.
replica. Een orgineel zou onbetaalbaar zijn.
De meeste auto’s konden direct
gekocht worden. 2 kleine obstakels
stonden mij helaas in de weg voor
de directe aanschaf van iets fraais:
de prijzen bleken euro’s te zijn (loop
ik dit jaar wat vaker
tegenaan) en last
but not least was
mijn eega ook aanwezig. Aan de keus
kon het niet liggen
ondanks dat het
aantal Cadillacs in
de verkoop niet erg
hoog lag. Voor diegenen die hier
niet zijn geweest raad ik de website
aan om een indruk te krijgen van
de handel en wandel en versteld te
staan van het grote aantal auto’s
wat hier te koop staat:
www.thegallerybrummen.nl
start zelfs een Cadillac niet. Ook
niet die van Henk Vis. Inmiddels wist
Henk het ook niet meer: zaten ze in
het contactslot, de jaszak, had Astrid
ze of lagen ze in het grind?? Vier
man speurden inmiddels het grind af
naar iets hoogstwaarschijnlijk goudkleurigs. Gelukkig duurde het niet
lang of klonk er “Ik heb ze!” Bleek dat
ze in een nog niet aan nader onderzoek onderworpen jaszak in de kofferbak zaten. Niemand hoefde te
wachten en stoet trok richting Nunspeet. De route voerde over werkelijk prachtige wegen en de tijd vloog
letterlijk onder onze
white-walls door.
Schijnbaar binnen
no time stonden we
op een van Neerlands meest idyllische plaatsjes: Het
aardhuis in Hoog-Soeren. Dit was
vroeger het Jachthuis van Willem
van Oranje. Een houten Chalet
gebouwd in 1861. Hier kwamen de
oranjes en andere adellieden voor
hun jacht en braspartijtjes. Als de
deuren van dit prachtige houten
optrekje konden vertellen dat had
ik mijn verslagje waarschijnlijk voor
goed geld kunnen slijten aan de
Privé of Story. De vraag of Alex hier
ook al op Maxima gejaagd heeft
bleef mij helaas onbeantwoord. Een
vriendelijke glimlach van de caissière vertelde echter meer dan 1000
woorden. Als Maxima dan maar
niet die bronstige boswachter van zondag
tegen is gekomen bedenk ik
mij nu. Maar
daarover later
meer...
Goodfellas & Cadillacs
Verslag Jaarevenement 2002
Onze 54er coupe de Ville had er ook
zin in en met een klein uurtje reden
we het terrein van de The gallery
“Aaldering” op. Dit was gelijk een
schot in de roos een prachtige locatie om vanaf te starten. In een
klassieke stijl opgetrokken nieuw
gebouw stonden tientallen oldtimers
opgesteld. Met een winkeltje, bibliotheek, speelgoedmuseum en complete werkplaats werd hier handel
en museum verenigd.
Auto’s van verschillend pluimage
stonden hier te glimmen om bewonderd te worden. De eigenaar stak
zijn voorliefde voor engelse auto’s
niet onder stoelen of banken. Bijna
alle engelse merken waren vertegenwoordigd. Zelfs enkele fraaie
Aston Martins sierde het Museum.
Maar wat dacht je van deze Auburn
Speedster. Helaas was het een
16
Er kon gelukkig ook gewatertand
worden van de overheerlijke taart,
thee of kofe die ons werd geserveerd bij aankomst. Zo tegen de
middag zou er een leuk partijtje USAEngeland gespeeld kunnen worden
omdat de speciaal gereserveerde
parkeerplaats aardig begon vol te
lopen met Cadillacs. Tijd voor Vincent voor zijn inmiddels beroemde
one-liner: Gentlemen please start
your engines.
Aldus geschiede, echter niet voor
iedereen. Niet dat er een Cadilllac
niet aansloeg, maar zonder sleutels
De liefhebbers
konden
een
kaartje kopen
om het jachthuis
te bezichtigen.
Ook om het bos
41
Type:
Bouwjaar:
Km stand:
Eigenaar:
pig zet ik de klep met de hand goed horizontaal en dat
helpt. Verder weer een klusje voor van de winter.
Een vervelende klus was het vervangen van twee lekkende oliekeringen in de versnellingsbak. Gelukkig had
ik inmiddels in de garage een oude Koni vier kolom’s
brug geïnstalleerd en een versnellingsbak krik gekocht.
Maar zelfs daarmee en een paar extra handen belandde
de bak nog bijna op de grond. Wat is dat ding zwaar!
Het rechterportier vloog bij een bocht naar links ineens
open. Gelukkig geen schade, maar toch de slotvanger
snel bijgesteld en voor alle zekerheid ook tijdens het
rijden op slot.
Fleetwood Sixty Special
1956
32.000 miles
Bert Atsma
Na de verslagen die ik in 1999 en 2000 voor The
Standard heb geschreven over het, na dertig jaar
stilstand, weer tot leven brengen van de Fleetwood,
wil ik graag vertellen wat mijn technische ervaringen zijn in de afgelopen twee jaar met het rijden en
rijdbaar houden van de auto.
Nog een lastig klusje was het opsporen van een lekkage
van koelwater. Na meerdere keren een radiatorslang
“waaruit het lekte” te hebben vervangen en tot barstens
toe de slangenklemmen te hebben aangedraaid bleek
het uiteindelijk een lekkage door het lager van de waterpomp te zijn. De rma Jambroes bracht uitkomst met
een revisiepomp.
In die periode heb ik zo’n 6.000 miles gereden, onder
andere bij rally’s en clubritten en zo af toe als plaatsvervangende auto als de kinderen weer eens de andere
auto geleend hadden. De Cadillac heeft het uitstekend
gedaan en me nooit tijdens het rijden in de steek gelaten, behalve bij het sporadisch optreden van wat waarschijnlijk vapourlock was
TECHNISCH VERSLAG
Bij de APK keuring waren er klachten over de voorste
kruiskoppeling van de achteras en enkele draagbussen
van de voorwielophanging. Een nieuwe kruiskoppeling
gekocht (dit keer met smeernippel) bij C&P en nieuwe
bussen bij Jambroes. Het vervangen van een kruiskoppeling door deze amateur monteur bleek niet eenvoudig, maar het is gelukt. De vervanging van de bussen
vroeg veel beleid (b.v. om de schroefveren rustig te ontspannen) en soms ook veel kracht (b.v. met een dop 28
en een verlengpijp van bijna een meter met twee man
trekken!). Maar gelukkig lukte dat ook, hoewel
(niet willen starten bij warm
weer en warme motor). Dit
werd opgelost door achter
de benzinetank een elektrisch pompje te monteren,
bedienbaar met een schakelaar onder het dashboard.
Een en ander volgens advies van Floor van Os. Wel
oppassen dat het pompje niet te lang aanstaat, want
het perst dan de benzine door de mechanische benzinepomp heen naar buiten. Wat mogelijk ook geholpen
heeft is het schoonmaken van het ontluchtingssleufje
in de tankdop. Dat was in de loop der jaren behoorlijk
klein geworden (overigens heel
lang gezocht en gevraagd voor
ik het bestaan van het sleufje
ontdekte!).
father himself? Of als ie dan toch
niet dood is, dan misschien Elvis?
Nee mensen ons werd zuiver vermaak gepresenteerd in de vorm van
het (min of meer) bekende theatergezelschap “Enge buren”. Dit muzikale trio bestaande uit Bob, Bep
en Bram speelde allerlei jne, foute
bekende en onbekende hits op een
unieke en zeer ludieke manier. De
Enge Buren waren, net als wij,
ook bewapend doch met een uitgebreid, zeer uiteenlopend arsenaal
aan instrumenten, zoals gitaar, Afrikaanse trommels, accordeon, bouwhelmen, en gezegend met prachtige
samenvallende stemmen. Daarnaast
maakten ze gebruik van cabaret,
muziek en acrobatiek. Niets was ze
te gek en het contact met het publiek
werd niet geschuwd. Zonder direct
namen te noemen werden enkele
clubleden op gepaste wijze in de zeik
gezet. Dini Roelofs wees het verzoek om in even met het gezelschap
de kleedkamers in te gaan vriendelijk af. (of was het andersom?)
Zo moest Peter Wissekerke die de
gehele voorstelling al als camera-
douchen na aoop heeft hem ook
niet bepaald onberoerd gelaten. Nog
steeds weet Bob niet welk geslacht
hem het meest kan bekoren
BEP: Het is niet duidelijk of Bep
schizofreen is of dat hij
gewoon
gemakkelijk
beïnvloedbaar is. Zijn
fascinatie voor verschillende talen,culturen en
stijlen is in ieder geval
opmerkelijk. Het ene
moment gaat hij railiederen kermend als
Bep Skhaled door het
leven,om
vervolgens
opeens Italiaanse liederen te zingen en zich
voor te doen als Beppie
Signori. Zijn jeugd in het
brave en niet bepaald
swingende Veenendaal
de Klomp is mogelijk
een verklaring voor zijn
drang naar het onbekende. Zijn steeds verder
uitpuilende ogen zijn een
extra bewijs van zijn
bovenmatige interesse in
alles wat anders is dan anders.
Daarnaast is een forse talen-knobbel in zijn broek, een van zijn meest
onderscheidende eigenschappen.
BRAM: Bram is een typisch voorbeeld van een persoon met ‘keldergedrag’. Nog steeds voelt hij zich
echt veilig achter de Keulse pot met
ingemaakte snijbonen, in de donkere kelder van zijn moeder. Zijn
man nadrukkelijk aanwezig was ook
effe aangepakt worden geheel tot
hilariteit van het publiek. Om je een
beetje idee te geven over de personages achter Enge Buren hier
een geheel eigen omschrijving van
de groepsleden, met dank aan de
website www.engeburen.nl waar ook
enkele van de te gekke liedjes zijn
te downloaden.
De motor, die aanvankelijk niet
zo geweldig liep, met onvoldoende compressie, ging ‘t
steeds beter doen en loopt nu
als een zonnetje. Ik heb nu al
een snelheid van 90 miles per
uur gehaald en toen was er nog
een hoop gas over. In het begin
moest de carburator regelmatig
schoongemaakt worden omdat
er sludge uit de benzinetank in
terechtkwam, maar dat lijkt nu
wel achter de rug.
14
Een levensgevaarlijk duo...
nu toe enige vriendin in zijn leven,
zijn buurmeisje. Na haar verhuizing
is zij voorgoed uit zijn leven verdwenen. De herinnering aan haar is
nu nog genoeg om een apathische
glimlach op zijn gezicht tevoorschijn
te toveren. Het fokken van cavia’s
en het verkopen van T-shirts zijn
momenteel de enige
doelen in zijn leven.
Vooral de liedjes die
bovengenoemde ten
tonele
brachten
waren
geweldig.
Bekende maar ook
eigen liedjes. Van het
swingenende “lekker
skiën” tot het romantische “pizza Calzone”
Het theateruurtje (of
was het toch langer?)
was zo voorbij en
we werden verzocht
weer terug te keren
voor ons stijlfeest. De
band stand klaar om
ons jazzy jaren 20
en 30 muziek voor
te schotelen. Zeer bijpassend maar niet
BOB: Bob is een geboren Fries uit
een inteeltdorp net boven Dokkum.
Het zware boerenleven en het
zondagse kerkorgel hebben diepe
sporen achtergelaten in zijn tere ziel.
In zijn jeugd is hij affectief verwaarloosd en ook motorisch gezien is
Bob een ietwat bijzonder verschijning. Bij korfbal mocht hij enkel
en alleen meespelen vanwege zijn
niet geringe lengte. Het gemengd
Recentelijk had ik moeilijkheden met een koude start. Het
bleek dat de chokeklep niet volledig afsluit, ook niet na een
druk op het gaspedaal. Voorlo-
jeugd in Oele, bij Hengelo, heeft ook
niet bepaald bijgedragen aan een
bredere kijk op de wereld. Dagenlang bracht hij door met knikkeren.
Een passie die hij deelde met de tot
43
in te kunnen moest dit kaartje
gekocht worden. Dit was ons, wijselijk, niet door Vincent medegedeeld.
Je kunt niet aan alles denken niet?
Nu zag onze caissière tenminste
de omzet van 6 potentiële “bosbouters” aan haar neus voorbij gaan. Na
een klein uurtje aangenaam verpozen trok de stoet verder om aan het
einde van de middag bij ons hotel
aan te komen.
Hotel Sparrenhorst gelegen midden
in de bossen staat bekend als een
conferentie hotel en was duidelijk op
de zakelijke markt ingesteld.
Van alle luxe en gemakken
voorzien met mooie kamers,
en prachtige zalen en zelfs
een heus theater. Koffers,
voor het verkleedpartijtje,
naar de kamers en lekker
een warmlopertje in de
foyer/bar van het hotel. Alles
zag er even netjes en verzorgd uit en dat stemde de
burger gerust over de zaken
die gingen komen.
Een biertje werden er al
gauw wat meer en voor dat
we het in de gaten hadden
moesten we naar de kamer
om de verkleedpartij in gang
te zetten. Het thema “roaring
Twenties” is een dankbaar
thema en het gangstergehalte was hoog te noemen.
In de patio van het hotel
werd iedereen ontvangen
en we keken onze ogen uit.
De dames kregen hier van
Linda een behoorlijk foute ring uitgedeeld met minimaal een 64 karaats
edelsteen en de heren ontvingen
van “Godfather” Vincent een heus
klapperpistool, munitie en een gangsterhoed. Dat beloofde niet veel
goeds en ik vreesde op een afrekening binnen de club die zijn weerga
niet kent in deze Crime Night.
Steeds meer mensen waren inmiddels aangesloten. Vooral diegenen
die vinden dat ze zaterdags elders
onmisbaar zijn of om andere reden
niet aanwezig konden zijn sloten
aan. In het duistere en donkere licht
van dit gangsterthema plaats je de
clubleden en hun “zwarte” auto’s
ineens veel beter en leer je hun
ware “ik” beter kennen. De types die
je altijd al wat louche ervaart blijken
inderdaad de “echte” te zijn. Van
Harry van Liempt wist ik al dat die
er zijn hand niet voor omdraait om
zijn eigen Dollars te laten drukken.
Verrast was ik niet toen hij zich als
de Don Corleone ontpopte en gewapend met een echt pistool ten tonele
verscheen. Mijn oren piepen nog.
En wat dacht je van onderstaand
illustere drietal, Koen als vertegenwoordiger van de Chinese drugshandel, Sjaak als ras-Italiaan en aan
Erwin zou je je shampoo nog niet
durven uitlenen!
En er was meer dan voldoende. Dit
was werkelijk top! Maar de avond
was nog jong en de organisatie
had nog meer voor ons in petto.
Nadat wij onze buikjes meer dan
gevuld hadden werden we verzocht
naar het theater te gaan. Menige
gemeenschap moet het met minder
of zelfs zonder doen, maar dit hotel
had een prachtig theater waar zeker
zo’n 500 man konden plaats nemen.
Met ons clubje was ‘ie amper gevuld.
Met spanning wachten we af wat
voor iets crimineels ons te wachten
stond. Een optreden van de God-
h de (onder)bekleding van de kofferbak vervangen
h één van de portieren heeft rare roest plekjes.
h soms lekt er wat olie uit de achteras (maar het is nu
weer gestopt!?)
h de benzinemeter wijst zeer onregelmatig aan.
h zou een rechterbuitenspiegel mogelijk zijn (of kijk je
dan tegen de raamstijl?).
h de Cadillac remt te krachtig (ik heb al passagiers
tegen de voorruit gehad). De remschoenen zijn correct gemonteerd; mogelijk komt de olie te abrupt uit
de gereviseerde hoofdrem cilinder.
h de stuurstang/stuurhuis verbinding heeft teveel speling.
voor het mooi één van
de binnenste draagarmen
één of meer spoedjes
meer naar achteren zou
hebben moeten zitten; nu
waren er wat problemen
bij het afstellen van cast
en camber.
Andere karweitjes waren
o.m. het vervangen van
een stuk antennekabel (er zat een breuk in). Volgens de
autoradiospecialisten niet meer in de handel, maar na
een lange zoektocht gewoon te koop bij een auto onderdelen zaak. Een bijna afgescheurde chroomstrip werd
hersteld met matjes van polyester aan de achterkant en
na lang prutsen doet de vacuüm ruitensproeier het weer
(een mooi moment, die eerste straaltjes op de voorruit!). Tenslotte nog een paar heupgordels gemonteerd,
met popnagels vast op de achterkant van de voorbank
(beter dan niets!)
Plus nog wat andere probleempjes; dus we komen de
winter wel door !
Oktober 2002,
Bert Atsma
Voor de winter is er al weer een lijstje van mogelijke
klusjes:
hde voorspatborden eraf (als dat gemakkelijk kan) en
eens kijken hoe het eronder uitziet
Maar wat dacht je van Eliot Nessen
die er rond liepen en de prachtig
verklede dames. Zo kwam ik ook
“Don Juan Denaro Piccolo” (zie
foto) tegen met “die Mamma Ria”
bekend van het lichten van menig
clubkas. Ja, ja, Ik voelde me goed
thuis tussen dit illustere gezelschap.
Ook mijn vrouw Maria hoefde geen
inburgeringcursus te volgen om zich
te mengen tussen de overige dames
van gelijke twijfelachtige allooi.
Maar dan het dinerbuffet wat ons al
snel voorgeschoteld werd. Dat was
werkelijk crimineel. Zoveel lekkers
bij elkaar had ik nog nooit gezien.
Vooral diegenen die van vis hielden
kwamen bijzonder goed aan hun
trekken want de keuze was reuze.
42
15
lijstje. Èn een lekker biertje!
Zo nu genoeg over musea, fabrieken. De show, daar waren wij ook
voor gekomen. Op donderdag waren
alle 619 Cadillacs aanwezig voor
de keuring. Het was deze dag erg
warm: 35º Celsius in de volle zon,
géén bomen zoals in Lansing, dus
af en toe maar even afkoelen in het
Hyatt hotel.
iedereen vond de muziek opzwepend of dansbaar. Het kwam mij
wel gelegen want ik hou de voetjes
graag gelijktijdig op de vloer. Ook
geheel in stijl kon er het nodige illegaal gegokt worden op de geïnstalleerde roulettetafel. Voor zover je de
ware aard van je clubleden nog niet
had ontdekt kom men nu de ware
geldwolven ontdekken. Er werd wat
afgegokt maar veelal was het: rein
ne va plus, alles voor de bank en
niets voor u!
Toch was er aan het einde van de
avond, het was inmiddels al tegen
enen, een winnaar bekend die kans
had gezien het meeste geld te vergaren. Vanzelfsprekend een vrouw,
de eer viel te beurt aan mevrouw
de Graaf.
ten, of moet ik zeggen actievelingen,
onder ons bestond de mogelijkheid
je door een erkend en gediplomeerd
boswachter rond te laten leiden in
de Nunspeter bossen van de Hoge
Veluwe.
Even de benen strekken leek ons
geen verkeerd voorstel en zo trokken we met een groepje de bossen
in. Onze boswachter zag er gevaarlijk echt uit in zijn kaki uitvit en
al gauw bleek dat hij er voor
gestudeerd had. Door zijn lichtelijke
sp..sp..sp..spraakgebrek kwam zijn
Zo tegen enen pakte de band zijn
spullen in en vond dit moordfeest zijn
“zinvol ongeweldadig” eind. Vanzelfsprekend zullen er de nodige diehards zich nog tot de kleine uurtjes
achter een jn glas whisky of andere
alcoholica hebben verschanst. Het
zijn vast niet diegenen die ‘s morgens om negen uur al aan het ontbijt
zaten.
‘s morgens kon er in alle rust heerlijk
ontbeten worden en gelukkig konden
we in de ochtend nog meer clubleden welkom heten voor het zondag
- programma. Voor de milieu-activis-
Oxana, die tijdens de show van
Enge Buren ook héél goed bleek
te kunnen...buikdansen!
44
Louche zaakjes werden aan de
bar beklonken. Uiteraard in goed
gezelschap van sterke drank en
vrouwelijk schoon.
verhaal er bijzonder geestig uit en al
gauw was het een dolle boel. Dat hij
aan ons geen oprecht in bos, ora,
fauna en natuur geïnteresseerd stel
had was hem snel duidelijk. Hij probeerde even onze belangstelling te
wekken door de naam van een
veelvoorkomend
mossoort
te
vragen, maar geen antwoordt. Ook
het vaak genoemde
sterretjesmos voor
het oorspronkelijke
zandhaarmos werd
niet genoemd. Wel
werd de belangstelling groter bij een
vreemde witte zwam.
Door zijn vorm werd
deze paddestoel op
last van koningin Elizabeth uit de koninklijke
bossen
verwijderd.
Onze
boswachter moest
duidelijk nog even
aan het groepje
wennen toen hij deze
lulzwam kenmerkte
als een fallus-vormige zwam. Het viel
mij op dat Guus Hendriks door de grootte
van de zwam was
verrast. Zijn vrouw
Loes was vreemd genoeg minder
beïndrukt.
De auto’s die op deze show stonden
waren in topconditie maar ja, wat wil
je, in de USA is veel te vinden voor
je auto. De swapmeet was niet zo
goed als bij Oldsmobile, maar voor
Dick was er een jonge man, die met
wel heel veel folders van 1955 bij
zich had. Zij kwamen nieuw uit de
doos die nog dicht was, uit de schuur
van zijn opa. Er was ook de auto
van Harley Earl: een 1952 Roadster
Convertible tweezitter, slechts één
van gebouwd!
Een vriend van ons uit California was
er ook met onderdelen. Hij vertelde
dat we vrijdagavond naar Woodward
street moesten gaan. Daar aangekomen was een illegale Night Cruise
gaande. We kwamen oren en ogen
te kort, wàt een auto’s. Originele oldtimers, hot rods, street cruisers, en…
politie. Iedereen werd weggestuurd.
Wij ook, maar ja, zoveel mensen die
er waren konden zij ook niet aan.
gegaan: Super 8,
met ernaast een
Ierse pub en een
lekker biertje van
$1,50 in plaats
van $5,00 bij het
Hyatt hotel. Want
een
feestje
vieren, dat kunnen de Amerikanen niet. Nog
twee dagen op
de Route 66 geweest en toen
weer terug naar
Nederland.
Woensdag 14 augustus om 11:30
uur geland, vol leuke herinneringen
en spullen uit de USA.
Maar ja… veel tijd om uit te rusten
had ik ook weer niet. De Caddy
weer in orde maken voor het feest
in Leimuiderbrug op 18 augustus.
Op deze mooie dag, het was weer
erg warm, met 106 Caddy’s opgesteld achter de Mack truck van
de rma Kroon voor de optocht.
De record poging voor de langste
Cadillac stoet voor het Guiness book
of World Records werd gehaald
met 102 ofcieel getelde voertuigen.
En dat is erg leuk voor de gebroe-
Zaterdag avond na het eten in
zo’n groot duur hotel (wat tegenviel), zijn wij naar ons eigen hotel
Pamet op de 1952 Roadster van
Harley Earl.
ders Schrama en hun vele vrijwillige
medewerkers, grandioos mensen!
Nadat iedereen weer een plek had
gevonden voor zijn/haar Caddy, kon
het feest beginnen. Veel muziek en
wel drie verschillende bands, en
René Shuman. Leuke kraampjes met
spullen, noem maar op.
De GS Sound Studio had voor deze
gelegenheid een CD uitgebracht met
18 Cadillac nummers, voor €5,00.
De opbrengst daarvan ging ook
weer naar de Stichting Oekraïne.
Wat een leuke
CD, met goede
muziek!
Het feest werd
om ± 19:00 uur
met het laatste
deuntje afgesloten bij de GS
Sound
Studio
door Dixie Aces
& René Shuman,
waarna het buffet
in de studio opzij
ging. Wat een lekker eten werd daar
neergezet, en dat was voor die prijs:
€12,00 onbeperkt. Gerrit Schrama,
ga zo door!
Ook Willem met zijn medewerkers,
wat een leuke dag! Hier kan men in
de USA nog wat van leren. Op naar
2003, en nog meer Caddy’s, misschien dan ook vanuit de CCN. Zo’n
grote club en dan zo weinig leden
aanwezig???
Onder: op de Oldsmobile show
was gelukkig veel schaduw.
Rechts: dat was helaas op de
Caddy show wel even anders!
Groeten,
Dick Mostert, Cees van Langen
13
Wij, Dick & Cees zijn op 30 juli
vetrokken naar Chicago voor onze
vakantie voor 105 jaar Oldsmobile
en 100 jaar Cadillac.
Het mooiste museum waar wij zijn
geweest was wel het privé gebouw
van GM, waar de meeste modellen
van Cadillac stonden, zoals de
LeMans, het prototype voor de ‘55
Eldorado Biarritz Convertible, en het
prototype met de “raketpunten”, de
Cadillac Cyclone.
Hierna nog naar een museum
geweest met veel Woody’s van
DeSoto en Chrysler.
En heel veel speelgoed treinen. Wàt een
verzameling van één
persoon!
Om 8:10 uur uit Amsterdam vertrokken en om 11:00 in Chicago
geland, de huurauto opgehaald (een
Pontiac Grand Am) en doorgereden
naar Lansing. Dit is de plaats waar
de Oldsmobile fabriek
staat en nu ook de
Cadillac lijn, waar de
CTS gemaakt wordt.
Oldsmobile hield hier
van 21 juli tot 3
augustus een show.
Er waren oldtimers
vanaf 1902 tot 1975.
100 jaar Cadillac
in de USA
en NEDERLAND
Het mooiste was
natuurlijk een bezoek
aan
de
Cadillac
komen bij het parkeerterrein van
het Hyatt hotel…wie loopt daar
ook al? U raadt het al: Koen Ongkiehong! Maar helaas, er waren
nog niet veel Caddy’s voor de
show. Die kwamen pas op dinsdag en woensdag. Diversen normaal rijdend, maar de meesten
met een autotrailer.
± 700 voertuigen, een onderdelen
beurs (swapmeet) in het park, zo
groot als een voetbalveld! Wij hebben
daar anderhalve dag lopen struinen
en diverse onderdelen gekocht, ook
van Cadillac. De show auto’s stonden lekker in het park, dus schaduw
genoeg, want de temperatuur was al gauw
33º Celsius.
Wij hadden in Nederland al diversen bustochten besteld bij de
Cadillac LaSalle Club, zoals het
automuseum Gillmore. Hier zijn ±
6 schuren waar oldtimers staan. Er
waren vele merken vertegenwoordigd: Cadillac, Ford, Duesenburg, en
meer! Zelfs nog een mooie Tucker.
We zijn ook in de
fabriek geweest om
de Oldsmobile Alero
en Pontiac Grand Am
te zien maken. Van
deze lijn komen per
dag van 2x8 uur
arbeid 1000 auto’s
van de band. De CTS
lijn draait 2x9 uur, 6
dagen per week om
de auto’s voor de dealers gereed te krijgen. Een CTS is er al
vanaf $35.000.
Na 5 dagen van veel
mensen gesproken, en auto’s bewonderd te hebben zijn wij op zondag
4 augustus richting Detroit gereden,
dit is 12 uur vanaf Lansing. Aange-
Kijken, kijken, niet veel kopen!
Lekker handelen of gewoon
gezellig kletsen bij een van de
vele kraampjes op de swapmeet.
12
fabriek. Hier kreeg je een rondleiding van 12 uur met een elektrisch
treintje langs de medewerkers en de
auto’s. Modellen waren de DeVille
en Seville en ook wordt hier het
model LeSabre van Buick gemaakt.
Alles loopt door elkaar heen, fantastisch wat een organisatie in zo’n fabriek!
Helaas, niets te koop
van Cadillac op het
einde van de rondleiding.
Na aoop nog met de
bus langs de oude
gesloten fabrieken van
Packard, Ford en
Cadillac gereden. Maar
de fabriek waar de
T-Ford werd gemaakt
is weer open voor
bezoekers. Dat was
erg interessant. Met de
werklift uit 1929 naar
boven en beneden om
in de eerste fabriek
rond te kijken!
Op woensdagavond naar de receptie
bij GM geweest, en daar kreeg ieder
een mooi aandenken: 10 verschillende Cadillac speldjes, alle emblemen van 902 tot 2000 in een mooi
Wij hoopte natuurlijk nog een hert of
ree te kunnen ontdekken maar die
kans zou wel heel erg klein zijn volgens onze boswachter. Zijn verhalen
over de bronstige herten met hun
libido van 12x per etmaal maakte
veel goed. Vooral zijn imitatie van
een beffend bronstig hert zal velen
nog lang blijven bijstaan.
Na een uurtje werden we weer bij
het hotel afgeleverd en hebben we
onze b….b....b…b….boswachter
hartelijk bedankt voor de leerzame
wandeling. De parkeerplaats was
inmiddels al goed volgelopen met
Cadillacs en we konden ons gaan
opmaken voor de rondrit.
de route zelfs
het
bospad
niet, maar er
was gelukkig
nauwelijks
enige stofvorming te ontdekken. Minpuntje
was de stopplaats halverwege. Hier was
naast weinig
parkeerplaats
weinig te beleven en al snel
werd besloten
om verder te
rijden. Dit mocht de pret geenszins
drukken, want de werkelijk wonderschone bosrijke omgeving maakte
veel goed. Hierdoor kwam het eindstation al snel in zicht zijnde het
voor veel clubleden bekende Mercure hotel bij strand Nulde. Hier is
Zo tegen enen trokken we weer
de bossen in, nu met onze trouwe
vierwielers. Het weer was zo
mogelijk nog beter dan op de
zaterdag. Een prachtig zonnetje
aan de horizon maakte het voor de
cabrio’s mogelijk de kap omlaag te
doen. De organisatie schuwde in
Vinnie, Eleonora en SjonnieBoy
alias “The Cleaner”, poserend
bij de vluchtauto.
45
een van de meest roerige algemene
ledenvergadering uit de historie van
de club gehouden. Nu was er tijd
voor iets lekker te drinken op het
terras of in de bar. De liefhebbers
konden hier wat eten en eenieder
stond vrij om te doen en laten wat
men wou. Wij besloten naar huis te
gaan en ons te herenigen met de
thuis gebleven kinderen.
Maar niet voordat we de organisatie bestaande uit Vincent, Linda
(op onderstaande foto tijdelijk vervangen door Leontien) en natuurlijk
John hartelijk hebben bedankt voor
dit geweldige eeuwfeest. Cadillacwaardig, en reuze gezellig. Top!!!
Allemaal en iedereen bedankt!
Bas van den Brink
West Virginia...
Mountain Momma...
Tips van Isidoor
Remleidingen en roest
Als u zelf al aan de remleidingen van uw oldtimer werkte, dan zult u het waarschijnlijk wel al meegemaakt hebben
dat de schroefkoppeling van de remcilinder aan de achterwielen min of meer vastgeroest zit. Pogingen om de
schroefkoppeling toch te lossen resulteren soms in het torsen van de remleiding omdat die natuurlijk ook vastgeroest zit in de koppeling.
Zomaar een “junction” in Indiana.
Per 1970 DeVille Convertible
cross-country door de USA...
Op deze pagina zomaar wat sfeerimpressies, waargenomen tijdens mijn reis door Amerika. In totaal
heb ik zo’n 400 foto’s gemaakt; het Amerikaanse
landschap blijft me inspireren èn fascineren!
Als het dan uw bedoeling is om de remleiding toch intact te houden, verwijder dan eerst de remschoenen, maak
de bevestigingsbouten van de remcilinder los en trek het geheel wat naar u toe (dus naar buiten) juist genoeg om
de schroefkoppeling rijkelijk te kunnen voorzien van kruipolie en daarna kun je makkelijk met de platte sleutel op
de schroefkoppeling werken of je kunt natuurlijk ook met de sleutel de koppeling vasthouden en de wielremcilinder
losdraaien van de remleiding.
Lukt dat ook niet, dan kun je gewoon het deel remleiding losmaken van het T-stuk op de achteras en dan verder
werken in de bankvijs (bankschroef). Zit de schroefkoppeling echter héél goed vast dan steek je de koppeling voor
enkele dagen in een handje met Coca Cola; gegarandeerde roestvreter!
Beter is natuurlijk het bewuste deel remleiding volledig te vernieuwen, want een buisje dat dertig of meer jaren
dienst heeft en daarenboven wat verplooid wordt en achteraf terug in vorm moet gezet worden, kan je voor geen
cent meer vertrouwen!
Leontien
For Sale: 1958 Oldsmobile Eighty Eight.
De Caddy in een Old Folks Community,
waar mensen genieten van een onbezorgde
oude dag zonder geluidsoverlast, rondhangende jeugd en rommel op straat...
“Pancakes and maple sirup” in een
typisch Amerikaanse diner in Maryland.
De magische magneet
Lake Winnipesaukee,
New Hampshire.
Ooit al eens geprobeerd om een rondel (tandwiel) over een bout te duwen (bijvoorbeeld om het onderstel van de
voorbank vast te zetten) waarbij je de bout met de linkerhand vasthoudt en met de rechterhand blindelings de rondel
èn de moer erop te schroeven?
Gegarandeerd valt de rondel van de bout juist als je de moer er bijna op hebt.
Ik heb geprobeerd de rondel voorlopig op zijn plaats te houden met tape, met smeervet en met boetseerklei, maar
al deze werkwijzen hebben mèèr nadelen dan voordelen...
De enig goede manier om de rondel op de bout te houden is het gebruik van een goede krachtige magneet die je
boven op de bout houdt, en je zal zien: de rondel blijft als het ware “plakken” aan de bout. Je kunt nu op je gemak
en zonder zenuwen de moer erop schroeven!!!
Isidoor Nieuwland
46
11
Rading 54-a, Loosdrecht
Telefoon: (035) 623 70 73
[email protected]
Oók gespecialiseerd in Cadillac!
WINTER ONDERHOUD 2002/2003
Beste Cadillac-bezitters,
De meeste eigenaren, rijders en genieters van klassieke auto’s zullen binnenkort overwegen
de auto in “winterstand” te zetten. Ruw weer en het risico van pekel weerhoudt menigeen ervan
om er tijdens de herfst- en wintermaanden nog eens op uit te trekken.
Voordat de auto veilig “op stal” gaat, zouden wij deze liefhebbers willen adviseren om juist déze
maanden te APK-en, de auto te laten onderhouden, of dié reparaties te laten uitvoeren, welke
tijdens de afgelopen “praktijk”-maanden al op uw verlanglijstje zijn bijgeschreven.
Voor diegenen onder u, die de wintermaanden wèl gewoon willen doorrijden met hun
klassieker(s), zouden wij een algehele check-up vóór die tijd willen aanbevelen!!
Zo voorkomen wij levorming door trappelende cruisers in het voorjaar 2003.
In de periode van 1 november 2002 tot 1 maart 2003 bieden wij u een korting van 5% op het
arbeidsloon en 10% op vervangende onderdelen, excl. BTW.
Sander, Joost en Coen ontfermen zich graag met de bekende daadkracht en bewezen
deskundigheid op het gebied van USA cars in ‘t algemeen en Cadillac in het bijzonder, over uw
lievelingsobject. Bel ons gerust om een afspraak te maken, of kom eens langs.
Wij zijn geopend van maandag tot en met zaterdag 9.00 - 17.00 uur.
Namens het hele team dank voor het tot dusver in ons gestelde vertrouwen en graag tot ziens
in Loosdrecht. De kofe staat vers voor u klaar!
Peter en Liesbeth Schotanus
10
47
Begin augustus ben ik net als
ruim dertig andere Nederlandse
Cadillac-liefhebbers
afgereisd
naar Amerika voor het bijwonen
van de Grand National, het grote
evenement van de Amerikaanse
CLC (Cadillac LaSalle Club) die
momenteel ongeveer 7000 leden
telt. In de stad Detroit werd dit
jaar het honderdjarig bestaan van
Cadillac gevierd.
Voorbereidingen voor de reis
Ik heb lang getwijfeld om buiten
het bezoek aan Detroit nog naar
California te gaan waar ik vorig
jaar enkele prachtige Cadillacs
kocht. Op diverse internetsites zoals
www.recycler.com
en
www.collectorcartraderonline.com
(hierop worden meer dan 140.000
classic cars aangeboden waaronder
circa 400 Cadillacs)) zocht ik naar
interessante aanbiedingen. Ik vond
het aanbod tegenvallen en besloot
uiteindelijk maar een week naar
Amerika te gaan en ging er van
uit dat ik dit keer geen Cadillac
zou kopen. Dat was eigenlijk logisch
omdat ik bezig ben met het inkrimpen van het wagenpark. Via internet
iemand in een
voorstad van Chicago die een ‘77
Eldorado Biarritz aanbood. Hij
was
zeer
verbaasd
dat
iemand
uit
Europa interesse
in zijn Cadillac
toonde. Ik zei dat
ik in de loop van
de dag misschien
even langs zou
komen om te
kijken. De vlucht verliep voorspoedig en ook het passeren van de
douane ging zeer vlot. Binnen 15
minuten na landing stond ik bij de
bagageband en het idee om een
paar dagen naar California te gaan
kwam op. Het idee werd voorgoed
weggevaagd toen ik de zeer hoge
Na enige omzwervingen, en via Autotrader advertenties, zijn zij uiteindelijk bij Moviecars terechtgekomen.
Daar liep Rob tegen een Cadillac
aan die meteen zijn hart gestolen
had. De eldorado coupe van 1967
met een cabrio look-alike dak. De
wagen was nog geheel origineel en
hij is er meteen mee gaan rijden.
van de Biarritz en ik vroeg naar
het adres en een routebeschrijving,
opnieuw was hij verbaasd dat ik
daadwerkelijk uit Europa was gekomen om zijn Cadillac te bekijken.
In Amerika is alles makkelijk te
vinden. Op de kaart kon ik het stadje
Mokena snel vinden en ik schatte dat
ik een half uur later op de plaats van
bestemming zou zijn.
Mijn schatting klopte
en ik maakte kennis
met de zeer verbaasde
eigenaar, zijn moeder en de witte
Biarritz. Hij was uitgevoerd met
een glazen schuifdak (moonroof)
en had benzine injectie als optie.
Kort geleden was er voor meer dan
$500 gerepareerd aan het injectiesysteem. Ik maakt een proefrit en
besloot hem niet te kopen omdat er
toch wel wat werk aan zat, zoals een
gebroken spruitstuk, hier en daar
wat roestplekken op het plaatwerk
en de bodem.
Hoewel de Eldo in de laatste 10 jaar
weinig had gereden en in totaal iets
meer dan 100.000 km op de teller
had staan, was het duidelijk dat het
rijden op de wegen van Illinois, een
van de staten van de “Rust Belt”
de wagen geen goed had gedaan.
Er wordt daar en in Michigan waar
de stad Detroit in ligt in de winter
veel zout op de wegen gestrooid. Je
ziet hier in tegenstelling tot California weinig auto’s ouder dan 20
jaar. Dit zijn niet de staten waar
je een oude auto moet zoeken. Dit
werd later door veel bezoekers van
de Grand National bevestigd. Voor
oude auto’s moet je echt in California zijn.
Het was een beetje triest voor de
eigenaar van de Biarritz want hij
had geld nodig omdat hij werkloos
was geworden. Zijn moeder gaf mij
nog een tip door te zeggen “Money
Ondanks dat Rob kok van beroep is,
kan hij de reparaties die er zo nu
en dan gebeuren moeten, zeer goed
zelf verhelpen. En dit is niet alleen
een band verwisselen, maar ook wel
een aandrijfas, een fuseetje, of een
remklauwtje, zo bleek uit de verhalen. Technisch staat Rob dus zijn
mannetje, en bij zijn broer, die aan
dragracen doet, kan hij altijd voor
advies terecht.
Als ik later groot ben wil ik ook
een Cadillac...
EEN WEEK DETROIT
boekte ik bij Singapore Airlines een
redelijk goedkope ticket naar Chicago.
Oxana ging niet mee omdat het een
typische “Cadillac-trip” zou worden.
Ze zit liever op het strand of aan
de Wolga en ging daarom een paar
weken naar Rusland naar familie en
vrienden.
De Cadillac Eldorado Biarritz
uit Mokena
Vlak voor ik op zaterdagmorgen 3
augustus om 5.00 uur zou worden
opgehaald door een taxi, keek ik
nog even op internet. Ik belde met
ticketprijzen aan de bali van verschillende luchtvaartmaatschappijen
hoorde. Hoe eerder je boekt hoe
goedkoper het is, hoe later hoe duurder en last minute reizen kende men
hier blijkbaar niet.
Op naar Detroit dacht ik en
een Shuttle bus bracht me
naar het parkeerterrein van
Avis waar ik een Buick Century huurde. Toch lekker dat
rijden in Amerika, met de airco
aan (het was dik 30°C), een
kaartje van de omgeving in de
hand en op weg naar Detroit.
Chicago heeft een imposante
skyline met de Sears-tower
als hoogste punt. Ik reed daar
langs en zou op de terugweg
nog een korte toer door Chicago
maken. Marius Zwolsman gaf me
de tip om een trip te maken met
het bekend treintje uit de lm The
French Connection. Op de terugweg
zou ik hem alleen van onderen zien.
Zeker de moeite waard om langer in
downtown Chicago te blijven. Deze
stad is veel mooier dan downtown
Detroit waar je als autoliefhebbers
eigenlijk niets te zoeken hebt. De
Buick reed zeer goed.
Dit redelijk populaire model kom je
daar veel tegen. Met mijn tri-band
telefoon belde ik naar de eigenaar
48
Een heuse family car!
hebben, en nog even om de Caddy
gelopen te hebben, zijn we huiswaarts gekeerd.
Later in die week heb ik nog de foto’s
opgehaald die zij speciaal voor dit
artikel hadden gemaakt.
Wat is zo’n Cadillac toch lang, we
moeten nog veel groeien!
Samen hebben zij vroeger veel
getoerd, en zijn ook in Amerika
op vakantie geweest. Tijdens die
tochten hebben zij o.a. ook diverse
autohandelaren in de omgeving van
Orlando bezocht, en hadden derhalve een goede indruk van Amerika. Maar sinds er 3 jonge kinderen
zijn, en Rob als kok in de horeca
werkzaam is, blijft er weinig tijd meer
voor de hobby over.
over, en vinden het een schitterende auto. Ook zijn zij goed te spreken over de Cadillac club, want dat
vinden ze een jne club, met jne
mensen. Na afscheid genomen te
Als “family car hebben Rob en Carin
een GMC Van aangeschaft, waar de
hele familie “plenty” ruimte in heeft.
Deze rijdt wel op gas, want anders
werd het wat te duur. De Cadillac
gaat voorlopig nog niet de deur uit,
want beiden zijn er zeer tevreden
9
Tot volgende keer!
Olaf & Olaf
In Brouwhuis, onder de rook van
Helmond wonen Rob en Carin van
Eeten met hun kindertjes. Dat zij
een Cadillac fan zijn, bleek al toen
we in de oprit een prachtige witte
1967 Eldorado coupe zagen staan.
Na aangebeld te hebben deed Rob
zelf open en liet ons binnen. In
de huiskamer werden we voorgesteld aan zijn vrouw Carin. Wat
ons direct opviel was een grote
hoeveelheid kinderspeelgoed. En
dat klopte, want ze hebben 3 kindertjes in de leeftijd van 3 jaar 2
jaar en 9 maanden.
Na uitgelegd te hebben wat het doel
van ons interview was zijn we op het
thema hobby gekomen.
Welnu het bleek dat zowel Rob als
Carin hun roots hebben in de motoretsen, en de Amerikaanse autos.
Wij hadden al gezien dat er diverse
schilderijen van Harleys aan de muur
hingen, en het bleek dan ook, dat
Rob zijn vader al een fervente motorrijder was geweest.
Dit was niet aan zijn zoon voorbijgegaan. Toen Rob zelfstandig ging
wonen, had hij van zijn ouders
geld gekregen voor de inrichting
van zijn huisje. Maar na diep nagedacht te hebben heeft Rob er toen
maar een Harley
van gekocht. Ik
vermoed tot ontsteltenis van zijn
ouders. Maar ja
met zo’n motorrijdende vader...
In die periode heeft
Rob
Honda’s,
BMW ‘s en diverse
Harleys gereden,
waaronder
een
Heritage en een Electra Glide. Rob
komt van oorsprong uit Son bij Eindhoven en is kok van beroep. Carin
komt uit Deurne en beiden hebben
elkaar in de stationsrestauratie in
Eindhoven leren kennen. Beiden
hebben motor gereden, maar ook
hebben beiden helaas een motor-
Op bezoek bij...
Door Olaf Reilingh
ongeluk gehad, wat achteraf gezien
nog redelijk goed is afgelopen.
Op zekere dag heeft Carin, Rob ten
huwlijk gevraagd, en Rob vond dit
een goed idee. Er was echter een
De rit naar Detroit
kleine voorwaarde aan verbonden.
Er zou later wel een Amerikaanse
auto aangeschaft mogen worden. Nu
dit was bij Carin geen vreemd verzoek, want een Oom van haar heeft
altijd al Cadillac gereden. En zo zijn
zij in 1996 getrouwd, en heeft Rob
zijn Amerikaan gekregen!
Rob en Carin van Eeten
en hun 1967 Eldorado Coupe
8
talks”, dus laat wat geld zien en biedt
wat. De eigenaar vertelde dat hij oorspronkelijk $ 6000 had gevraagd en
inmiddels was gezakt naar $ 3500
zonder noemenswaardige reacties.
Ik legde hem uit dat door het verschepen naar Nederland en belastingen zo’n auto gauw $ 3000 duurder
zou worden. Ik deed geen bod en
vertelde over de goedkope roestvrije
auto’s uit California. Voor $ 1000
had ik hem wel willen kopen maar
dat durfde ik niet te bieden. Ik nam
afscheid en zette de reis naar Detroit
voort.
Het was toch wel een eindje rijden.
Op de kaart lijkt Chicago-Detroit
maar een klein stukje maar het uiteindelijk was het toch bijna 400 km.
Door de vakantie uittocht was het
druk op de weg en ik kwam daardoor ruim anderhalf uur in de le
te staan. In Nederland is dat vervelend maar in Amerika vind ik dat bij
gebrek aan haast niet zo erg. Het
wagenpark van de Amerikanen met
mooie trucks, de enorme campers
waar de vakantiegangers nog eens
een grote Jeep (bijv. een Cadillac
Escalade) achter koppelen is uniek.
Het beeld op de Europese snelwegen is hierbij vergeleken erg
saai. In de le kun je alles goed
bekijken. In Amerika mag je zowel
links als rechts inhalen. Als automobilist wordt je vaak volledig aan
alle kanten opgesloten door grote
vrachtauto’s hetgeen een beklemmend gevoel kan geven (vooral als
je in een kleine auto zit). Dit is een
van de redenen waarom er in Amerika weinig kleine auto’s rijden en
zeer veel hoge terrein-achtige voertuigen, busjes en APV’s verkocht
worden. Het hoog zitten geeft een
veilig gevoel. De verkoop van normale personenwagens in in de laatste 10 jaar ink gezakt. In de avond
bereikte ik Detroit en reed een beetje
door het centrum waar weinig te
beleven viel.
braakliggende terrein waar ooit de
Cadillac fabriek stond en de luxe
wijken aan het meer St. Clair. Tegen
het begin van de middag kwam ik
bij het Hyatt Regency waar ik Cees
van Langen, Dick Mostert en Jan en
Ria Kleinveld ontmoette. Zij waren
al een week in Amerika en waren
blij dat de temperatuur nu bijna
10 graden was gezakt. Het gigantische hotel biedt plaats aan meer
dan 2000 gasten. Er waren 2 parkeerterreinen gereserveerd voor de
Cadillacs van de CLC-leden die in
totaal plaats boden aan bijna 700
Cadillacs. Er stonden op dat moment
minder dan 100 Cadillacs maar dat
zou in de komende dagen ink toenemen. De Cadillacs stonden op
bouwjaar opgesteld in vooraf gereserveerde vakken. Op de eerste
bers is Detroit de wereldstad met
groot aanbod van deze en tientallen andere excursies. Rond 1900 is
de Amerikaanse autoindustrie in en
rond Detroit ontstaan.
De Grand National speelde zich
voornamelijk af op de parkeerterreinen. Hier kon je met de eigenaren
van de Cadillacs een praatje maken.
De meeste Cadillacs waren op eigen
kracht gekomen maar diverse pronkstukken en echte oldtimers werden
in gesloten trucks aangevoerd. Sommige Cadillacs hadden beschermhoezen (soort pantoffels) om de
banden om deze te beschermen.
Voor de show stonden ze op “kale
banden”. Ik weet niet of ze uit eigen
kracht het parkeerterrein opreden of
met handkracht zijn verplaatst. In
het hotel had de CLC een eigen zaal
parkeerplaats stonden Cadillacs tot
1970, op het tweede de modellen
vanaf 1971. De deelnemers aan de
Grand National konden zich inschrijven voor excursies. Wij (Marius
Zwolsman, John van Boven, Floor
Boer, Jan, Ria en ik) hadden ons
als groep ingeschreven voor excursies naar het Gilmore museum in
Kalamazoo, het Chrysler-museum,
het Cadillac historisch museum in
Warren en de nieuwe GM-fabriek in
Lansing waar de Cadillac CTS wordt
gebouwd. De excursies waren zeer
de moeite waard. Voor autoliefheb-
met informatiestand. Hier stonden
enkele bijzondere Cadillacs waaronder een Cadillac Eldorado Brougham Town Car Show Car uit 1956
die volgens zeggen gevonden werd
op een sloperij. Vreemd dat men
toen zo weinig waarde hechtte aan
zo’n bijzondere auto. Gelukkig werd
hij volledig gerestaureerd hoewel hij
het zonder motor moet doen. Veel
show cars hebben geen motor.
In de dagen na zondag werden
op het stuk tussen de beide grote
parkeer terreinen kraampjes ingericht met Cadillac-spullen zoals
literatuur, onderdelen
en memorabilia. Ik
kocht een Salesman’s
Merchandising Guide
voor mijn ’76 Cadillac
DeVille. In dit boek staat
informatie voor de verkopers met beschrijvingen van de accesoires,
stalen van de kleuren,
binnenbekleding
en
dakbekleding.
Hyatt Regency
Zaterdag avond zocht ik een motel
vlak bij Dearborn waar de meeste
CLC-gasten vanaf zondag voor een
week kamers hadden geboekt in het
Hyatt Regency hotel.
Zondag reed ik wat rond in Detroit
langs de Jefferson Avenue, het
49
Er werden zeer weinig Cadillacs te
koop aangeboden. Een super mooie
Eldorado Biarritz uit ‘78 en een
Fleetwood Talisman uit ‘76, elk met
slechts een paar duizend mijlen
op de teller, werden aangeboden
voor prijzen van rond $ 25.000 per
stuk. Dat lijkt veel maar dit zijn
unieke wagens waar uiteindelijk toch
een liefhebber voor gevonden zal
worden.
Het is opvallend dat de meeste
Cadillac liefhebbers een voorkeur
hebben voor bepaalde jaren. Mijn
voorkeur gaat uit naar de jaren
1970-1976 en dat komt waarschijnlijk door mijn jeugdjaren waarin de
interesse voor Amerikaanse wagens
steeds sterker werd. In gesprekken
met CLC-leden werd dit bevestigd.
Veel bezoekers in de leeftijd van
55-65 zijn in Cadillacs uit de jaren
veertig geïnteresseerd omdat hun
vaders/opa’s die hadden. Er waren
ook leden met Cadillacs van hun
overleden vader die daar natuurlijk
veel emotionele waarde aan hechten.
Nieuwe Cadillacs
Opvallend was dat veel CLC-leden
een Cadillac als dagelijkse gebruiksauto hebben. Veel Nederlanders
dachten dat de meeste aanwezige
CLC-leden goed bij kas zaten maar
dat viel wel mee. Uit gesprekken
kon je aeiden dat het een bonte
mengeling was van alle lagen uit de
samenleving.
Er waren redelijk veel welgestelde
ondernemers/zakenlui. Veel CLCleden hadden veel gezien van de
wereld en waren in Nederland
geweest. Er waren ook veel leden
die al jaren liefhebber zijn van
Cadillacs en in de gunstige tijd voor
een appel en een ei oude Cadillacs
kosten. Deze werden door hun zelf
of door anderen gerestaureerd en
zijn nu kostbare klassiekers. In Amerika is er geen ruimteprobleem zoals
in Nederland. Je kunt daar dus makkelijk een schuur of loods vinden
voor niet te veel geld, of gewoon
op het erf naast het woonhuis een
ruimte bouwen en die vol met auto’s
zetten.
Naast een van de parkeerttereinen
stonden nieuwe Cadillacs. Op de
foto ziet u Marius Zwolsman die
de
nieuwe
Cadillac EXT-pick
up wel leuk vond.
In Nederland zullen
we deze en andere
nieuwe Cadillacs
niet
gauw
tegenkomen omdat
er buiten de SLS/
STS-modellen ofcieel geen andere
Cadillacs worden
ingevoerd. Wilt u
opvallen dan kunt
u een Cadillac
Escalade via Duitsland invoeren
(op www.mobile.de
worden er diverse
aangeboden).
Door gebrek aan
invoerrechten, BPM
en hoge BTW tarieven kun je in
Amerika voor relatief weinig geld in
een nieuwe Cadillac
rondrijden. Dit is al
tientallen jaren het
geval en komt o.a.
door de lage jaarlijkse afschrijving.
heeft zich gespecialiseerd in motordelen voor 472/500/425 motoren.
In tegenstelling tot andere Amerikaanse automerken is er voor
Cadillac weinig te koop voor het
opvoeren van de motor. MTS levert
Muscle parts voor Cadillacs zoal
speciale nokkenassen, aluminium
inlaatspruitstukken, headers (spagetti-achtige uitlaatspruitstukken),
tuimelaars, zuigers, kleppen, aluminium kleppendeksels e.d.
MTS levert onderdelen om de motoren op te voeren boven 500 pk. U
kunt hier ook terecht voor complete
motoren.
In Amerika zijn gebruikte Cadillacmotoren goed te vinden op sloperijen en relatief goedkoop in
vergelijking met gewilde Chevrolet
big blocks. Voor bouwers van hotrods en inbouw in pick ups is zo’n
Cadillac-blok een en goed alternatief.
De pick up waar MTS naar Detroit
was gekomen was voorzien van een
opgevoerde Cadillac-motor. Achterin de bak stond het op de foto
getoonde imposante blok.
Cadillacs zijn in
Amerika
redelijk
goedkoop om te
leasen. Een 2003
DeVille (nieuwprijs $
44,345) kost $549
excl.
BTW per maand op
basis van een leasetermijn van 36
maanden. De eenmalige betaling bij
aanvang van de lease periode is
$2,699.
Bij MTS kunt u voor $ 5,00 een 40
pagina dikke catalogus aanvragen.
Het adres van MTS is P.O.Box 925,
Delavan, WI 53115, tel. 001-262740-1118, fax 001-262-740-1161.
Onderdelen en Motoren
Wolven in schaapskleren
Onder de standhouders bevond zich
de rma Maximum Torque Specialties (MTS) uit Wisconsin. Dit bedrijf
50
Deze foto toont een 4 deurs Style
4380 All-Wheater Pheaton uit 1930.
Deze 16 cilinder cabriolet heeft een
7
Evenementen
CCN EVENEMENTEN
Wie oh wie meld zich aan voor volgend jaar???
13 april 2003:
De tour van Walcheren
Organisatie: Sjaak de Graaf & Peter Wissekerke
LANDELIJKE EVENEMENTEN:
2 okt. t/m 3nov:
16 & 17 nov:
7 & 8 dec:
13 tm 15 dec:
18 tm 21 apr 2003:
100 jaar Cadillac in automuseum Bergeyk
meer informatie tel. 0497-571003
Autotron Najaars Oldtimerbeurs
geopend op beide dagen van 10.00 tot 17.00 uur.
Oldtimerbeurs Automobielen in het Flowerdome te Eelde
beide dagen van 10.00 tot 17.00 uur geopend
Vehikel auto en motor
in de jaarbeurshallen te Utrecht info. tel. 030-2258262
10e Nationale Oldtimer Manifestatie Zuidlaren
gewicht van ruim 2500 kg en kostte
destijds ongeveer $ 7000. Deze perfect gerestaureerde Cadillac heeft
een waarde van omstreeks €
400.000. Opvallend was dat de voordeuren aan de achterkant scharnieren. Cadillacs uit het begin van de
jaren dertig zijn het meest waardevol, met name als ze voorzien zijn
van een machtige 16-cilinder. Het is
imposant zoveel van deze zeldzame
Cadillacs bijeen te zien. Enkele tientallen Cadillacs van omstreeks 1930
met 8, 12 en 16 cilinder motoren
waren aanwezig. In Nederland zullen
we dit soort modellen waarschijnlijk
nooit op een evenement tegenkomen.
Op het parkeerterrein naast het
hotel reed een mooie bordeaux rode
Cadillac Sedan van omstreeks 1930
en aandrijving naar keuze monteren
en daar een fantasie koets opbouwen. In Amerika wordt dat regelmatig gedaan. De eigenaar van
deze Cadillac was grondig te werk
gegaan. De Cadillac had rondom
schijfremmen, een moderne automaat, een achteras van een Seville
uit 1979, een stuurkolom van een
Chevrolet Suburban, stuurbekrachtiging en geloof het of niet, ook
het dak was afkomstig uit Chevrolet
Suburban (groot Jeep-achtig model
met zeer lang dak). De wielen
waren radiaalbanden 235-75-15, de
gangbare maat die op de meeste
Cadillacs uit 1950-1980 is gemonteerd, echter met zeer brede witte
zijvlakken.
Alleen het naast de motorkap
geplaatste reservewiel was smaller
omdat het anders niet in de sparing
BUITENLANDSE EVENEMENTEN:
27 oktober:
De CLC Belgium organiseert: een tourrit naar Automuseum Bergeyk
Verzamelen tussen 12:00 en 13:00, Taverne Billits, Langestraat 27, Zandhoven (B)
Info: Dirk van Dorst, +032 (14) 516 417, of [email protected].
26 & 27 oktober:
Hoogstraatse Oldtimerbeurs Belgie
in de veilinghallen aan de Loenhoutseweg 59. Open van 09.30 tot 18.00 uur.
29 nov.t/m 8 dec:
Motor Show in Essen Duitsland
4 tentoonstellingen nl. Automobielen, Tuning, Oldtimers en Classic Cars en Show Center
dagelijks van 10.00 tot 18.00 uur.
6
rondjes en trok veel bekijks. Helaas
heb ik er geen foto van gemaakt
maar wat model betreft leek hij sterk
op de 16 cilinder van de foto.
De motor liep opvallend rustig en ik
vond het geluid niet passen bij deze
Oldtimer. Al gauw kwam de aap uit
de mouw. De eigenaar werd door
veel bezoekers aangesproken en
kreeg complimenten over het resultaat van zijn restauratie. Hij wond er
geen doekjes om dat hij deze auto
“lichtelijk” had verbouwd. Als je geen
kenner bent van dit soort modellen
zou je op het eerste gezicht denken
dat het een originele Cadillac betrof.
De eigenaar uit Georgia was trots en
zeer spraakzaam. De motor bleek
een moderne Corvette motor te
zijn, vandaar het vreemde geluid.
De voorwiel ophanging was gemoderniseerd, ik ben het merk vergeten. Bouwers van speciale auto’s
(custom cars, hot rods) of stock cars
kunnen zelf een frame met wielophanging samenstellen en een motor
paste. Het was wel functioneel dus
in geval van een lekke band kon het
gemonteerd worden.
Resultaat van deze modicatie is
een moderne wagen met een bijna
origineel uiterlijk, die jn stuurt en
vlot met het hedendaagse verkeer
mee kan. (Ik weet niet of er oorspronkelijk een 16-cilinder in heeft
gezeten maar die waren best snel
maar zeer onzuinig). De kans dat
51
iemand op de snelweg door deze
Cadillac met grote vaart zou worden
ingehaald is echter klein aangezien
dit een klein gevaar met zich mee
brengt. Dit soort modellen is voorzien van vlakke voorruiten de niet
bijzonder sterk zijn. Uit voorzorg
rijdt de eigenaar niet hard., Het zou
gevaarlijk en vervelend zijn als bij
een snelheid van 200 km/uur (wat
mij goed haalbaar lijkt gezien de
Corvette-motor en Seville-achteras)
de voorruit spontaan zou breken en
naar binnen vliegen.
Cadillac-stationcars
Er stonden diverse Cadillac stationcars zoals ambulances en begrafeniswagens die niet door de fabriek
zijn gebouwd. De foto onderaan
deze pagina toont een ower car
uit 1953 die in de lm The Godfather werd gebruikt.
Prachtig was de woody uit
1941, tweede van links op de
foto (volgende pagina).
Een onderdelen verkoper was
aanwezig met een op diverse
plaatsen doorgeroeste lijkwagen uit 1969. Op de passagierstoel zat een skelet en op de
zijruit zat een bordje met de
tekst “vacancy” (plaats vrij).
Naast de overwegend in zeer
goede tot showroom staat verkerende Cadillacs waren er diverse
minder mooie exemplaren aanwezig.
Een bijzondere verschijning was de
1955 Sky View Sight-seeing station car.
De foto op de volgende bladzijde heb
ik van internet gehaald omdat ik er
zelf geen goede van heb gemaakt.
Deze stationcar is speciaal door
Hess & Eisenhardt voor het Broadmoor Hotel in Colorado gebouwd.
In totaal werden er 6 stuks gebouwd.
De eigenaar wist waarschijnlijk niet
dat dit een bijzondere Cadillac was.
Hij liet me de motor zien en ik zag
dat er een motor uit het midden
van de jaren zestig in zat. Hij
gebruikte deze zeldzame Cadillac
als bestelwagen voor het vervoer
van gebruikte onderdelen.
De stationwagen is gebouwd op een
commercieel chassis met een wielbasis van 401 cm. Het Broadmore
Hotel gebruikte deze Cadillacs met
4 grote plexiglas dakpanelen voor
rondritten van gasten in de Rocky
Mountains.
Zeer macaber was de door Sayres &
Scoville (S & S) gebouwde LaSalle
lijkwagen uit 1938. De raamloze zijpanelen van de koets zijn uitgevoerd
met uit aluminium gegoten panelen
gelijkend op gedrapeerde gordijnen.
De eigenaar van deze wagen was
begrafenisondernemer en vertelde
dat hij hem in gerestaureerde staat
had gekocht op een veiling. Voor
dit soort auto’s is het moeilijk hoge
prijzen te krijgen en voor slechts $
40.000 kon hij hem kopen. De enkele
jaren geleden uitgevoerde restauratie zou, als alle uren en materialen afgerekend zouden worden
tegen gangbare tarieven, omstreeks
$ 200.000 hebben gekost. In 1938
bedroeg de nieuwprijs $3,195.00.
Toen de heer Hess, mede-oprichter
van het bedrijf Hess & Eisenhardt
dat later zou samengaan met S&S,
in maart 2000 op 94-jarige leeftijd
overleed was het een eer dat de
net gerestaureerde LaSalle voor de
begrafenisplechtigheid werd ingezet. Hess & Eisenhard bouwde de
Lincoln Limousine waarin President
Kennedy in 1963 werd doodgeschoten.
Custom built
Barney Carr
Cadillacs
en
Op deze Grand National waren nog
enkele tientallen bijzondere “Custom
built” Cadillacs te zien.
Buiten deze speciale Cadillacs trof
ik de met lange witte baard opvallend uitziende Barney Carr, een
Amerikaan die enkele jaren geleden
naar Ierland emigreerde. In vroegere
Standards heb ik over hem geschreven. Vorig jaar trof ik hem voor het
laatst in de haven van Amsterdam.
Barney had in Hershey een ‘64
Cadillac Sedan gekocht die hij in
Amsterdam ophaalde en via de veerboot naar Ierland reed. Op de foto
hiernaast staat hij naast een tot
cabriolet omgebouwde Coupe de
Ville van omstreeks 1990. Toen ik
Barney drie jaar geleden voor het
eerst in Delft ontmoette reed hij met
een Fleetwood uit 1990.
Een andere opvallende verschijning
was een doorgezaagde Allanté die
tot aanhangwagen was omgebouwd.
De nieuwe CTS fabriek
Tot slot van dit verhaal wil ik u nog
wat vertellen over de produktie van
de nieuwe Cadillac CTS.
De CTS wordt geproduceerd in
de nieuwe General Motors Lansing
52
Grand
River
Assembly Plant die
in een korte tijd van
21 maanden werd
gebouwd.
Lansing is de bekende autostad waar
Ransom Olds in 1897
de produktie van
Oldsmobile begon.
Voor de bouw van
het nieuwe complex
moesten er 19 oude gebouwen
worden gesloopt. Met een prijskaartje van $ 558 miljoen dollar is
dit de modernste autoproduktie faciliteit ter wereld. Momenteel wordt
hier de nieuwe achterwielaangedreven Cadillac CTS gebouwd. Bij
aankomst werden we ontvangen in
een ruimte waar twee CTS-modellen stonden en kregen uitleg over
de CTS, de marketing en het produktieproces. Daarna werden wij in
groepen rondgeleid door de assemblageafdeling van de fabriek. De
fabriek bestaat uit 3 afdelingen. In
de body department worden de carrosseriën vervaardigd. Deze worden
in de paint department gespoten en
komen daarna in de assemblage
afdeling waar componenten zoals
interieur, motor, onderstel, ramen,
verlichting etc. worden gemonteerd
totdat de wagen op eigen kracht de
fabriek uit kan rijden.
Ter gelegenheid van de
viering van het eeuwfeest
van Cadillac had Cadillac
de CLC uitgenodigd voor
niet eerder gehouden
rondleidingen.
In
de
toekomst
zullen
er
waarschijnlijk
reguliere
rondleidingen
worden
georganiseerd zoals bij
veel andere autofabrieken
in en rond Detroit.
De medewerkers keken
vreemd op van ons
bezoek. We hopen dat wij hun niet te
veel hebben afgeleid van het werk.
In een treintje werden wij rondgereden door de assemblageafdeling
van de fabriek. Helaas maar begrijpelijk mochten we geen foto’s maken
maar na aoop van de rondleiding
kregen wij een mooi boekwerk met
een uitgebreide beschrijving van de
fabriek. Elke CTS passeert de circa
200 stations door de lijn en is na
circa 9 uur klaar om op eigen kracht
G A EAEAE m EAE A E A H
F
F
F
F
F
F
F
Afscheid van een Levensgenieter
F
Tot mijn, en tot ons aller grote verdriet hebben wij op
18 september j.l. afscheid moeten nemen van een zeer
gewaardeerd en voorral kleurrijk lid:
Mees van den Langenberg
F
Mees was wat je noemt een echte levengenieter. Hij deed
alleen dingen die hij leuk vond, en maakte van alles een
klein feestje of een grap. En altijd die glinsterende, ondeugende pretoogjes! Graag wil ik hem dan ook op die manier
blijven herinneren.
Natuurlijk was hij de laatste jaren ernstig ziek, maar zelfs dat weerhield hem er niet van tot op de
laatste dag alles uit het leven te halen wat eruit te halen viel. Drie dagen voor zijn overlijden heeft hij
zelfs nog met een van zijn wagens een rondrit gereden van 65 km!!!
Bij Mees klopte je nooit tevergeefs aan voor een gezellig praatje of een goeie schuine bak. Of in mijn
geval een knuffel natuurlijk, want ook daar was hij erg goed in.
Vaak begroette hij mij als volgt: “Wat is ze lief hè? Och als ik toch eens 30 jaar jonger was, dan wist
ik het wel! Kom eens even lekker bij Mees!”
Mees was een groot muziekliefhebber, en dan vooral van Country & Western. Zelf speelde hij niet
onverdienstelijk gitaar èn steelguitar, hoewel dat laatste instrument volgens zijn eigen zeggen “verdomd moeilijk“ was. Tijdens een CCN kampeerweekend in Limburg hebben we eens de hele avond
zitten zingen met z’n allen, waarbij Mees uiteraard de grote gangmaker was met zijn gitaar.
Hij kon intens genieten van een goede country band, zat dan op de voorste rij, zijn armen over elkaar,
zijn ogen half toegeknepen. Toen er op zijn uitvaart dan ook steelguitar muziek gespeeld werd kon
ik hem zó zien zitten, terwijl hij zacht zei: “Móói hè, die steelguitar. Hoort ‘m eens janken, aah zo
mooi!”
Hij hield ook van een borrel. En het grappige daaraan was dan altijd dat hij zelf dacht dat zijn vrouw
Tonny dat niet in de gaten had. Zoals Marius tijdens de uitvaart zo treffend verwoordde:
Dan kwam hij naar mij toe en zei dan: “Kom Marius, we nemen gezellig samen een Baco’tje. Maar dan
moet je niks tegen Tonny zeggen hoor; zeg tegen Tonny maar dat ik gewoon cola drink. Zeg, en ken
je die bak al van dat blondje dat bij de dokter kwam?”
Tsja...wat valt er nog te zeggen? Graag wil ik onze Mees blijven herinneren als de goedlachse, vrolijke
en ondeugende vent die hij was. Ik hoop dat u dat ook doet. Samen kunnen we de herinnering aan
Mees levend houden, misschien door ook gewoon van het leven te genieten.
Lieve Mees, ik ben heel blij dat ik je ken, en zal je nooit vergeten. Namens alle leden van de Cadillac
Club Nederland die dit gevoel met mij delen, zou ik willen zeggen: neem nog lekker een Baco’tje. Wij
beloven dan plechtig dat we dit niet aan Tonny zullen vertellen!
Leontien
F
F
F
F
F
F
F
“Ja, toen je mij zag in die Cadillac dacht je natuurlijk meteen: die auto is wel aardig,
maar wàt een knappe vent zit daar achter het stuur!”
G A EAEAE m EAE A E A H
5
VAN DE
REDACTIE
100 jaar Cadillac - een beetje laat, maar niet minder leuk!
Zoals u heeft gemerkt is het ondanks mijn inzet en goede bedoelingen opnieuw niet gelukt the Standard op tijd uit te
brengen. De planning was om u eind september, begin oktober te laten genieten van o.a. enthousiaste reisverhalen uit de
USA, een vermakelijk verslag van ons eigen jaarfeest en vele andere dingen. De deadline was daar ook op afgestemd:
21 september. Helaas echter kreeg ik de laatste artikelen pas in de 3e week van oktober binnen.
Maar goed, dan heb je ook wat! Want wat een mooie en enthousiaste verhalen zijn er uiteindelijk in deze Standard terechtgekomen! Wel drie aparte verslagen (in totaal 19 pagina’s!) over de Grand National 2002 in Detroit, het grote Cadillac
Eeuwfeest en het leukste is, dat deze drie artikelen dit fantastische evenement allen op een andere manier belichten.
Afscheid van een Levensgenieter
Helaas is er ook minder positief nieuws te melden. U las dit al in Onder de Hamer. Mees is
ons onlangs ontvallen, en dat betreuren wij als club natuurlijk zeer. Maar ook persoonlijk raakt
mij dit diep, wat mij ertoe gebracht heeft mijn gevoelens hierover te uiten op de bladzijde hiernaast. Ik hoop dat ik op deze manier ook het gevoel van alle andere leden die Mees liefhadden
juist heb verwoord.
Het CCN jaarevenement
Voor diegenen die dit fantastische evenement gemist hebben heeft Bas van den Brink op
geheel eigen wijze een uitgebreid verslag gemaakt met daarbij vele foto’s. Op de pagina’s 40
t/m 45 komt dit onvergetelijke weekend daarmee weer helemaal tot leven en kunnen ook de
verstandige leden die hier wèl bij waren heerlijk herinneringen ophalen.
Technische tips
The Standard mag zich verheugen in een wel zeer productief en trouw schrijver, namelijk de
heer Isidoor Nieuwlandt uit België. Bijna zou ik willen zeggen: hij bestookt de redactie met
korte, gevatte stukjes waarin o.a. technische tips worden prijsgegeven. Deze tips staan op verschillende plaatsen in deze Standard verspreid en gezien zijn enorme productiviteit hierin, ziet
het er naar uit dat we van Isidoors diverse schrijfsels nog regelmatig kunnen gaan genieten!
Opnieuw op bezoek bij…
Iemand waarop de Redactie ook steeds kan rekenen is Olaf Reilingh, die met zijn zoon leden opzoekt en hen vervolgens
het hemd van het lijf vraagt over alles wat hen bezighoudt. Dat dit in de meeste gevallen De Cadillac is, mag geen verrassing zijn. Deze keer bezocht Olaf Carin & Rob van Eeten. Hun Eldorado bleek een echte “Family Car” te zijn!
de fabriek uit te rijden.
De carrosseriën stonden op in de
vloer liggende draagplateaux die
langzaam achter elkaar voortbewogen van station tot station. In elk
station werden componenten toegevoegd met behulp van handgereedschappen of
robots. Elk plateau
was voorzien van
een heftafel zodat
de carrosserie voor
elke bewerking op
optimale
werkhoogte
geplaatst
kon worden.
Voor montage werkzaamheden onder
de carrosserie werd
deze overgenomen
door een hangbaan.
We volgden de route van de gespoten koetswerken door de assemblagefabriek.
Aan de ene kant kwamen zij kaal
binnen en op eigen kracht verlieten
de CTS-en aan de andere kant
de fabriek. Naast de assemblage
fabriek bestaat de produktiefaciliteit
van de CTS uit de body-plant waar
de carrosserie in elkaar wordt gezet
en de spuitlijn waar deze worden
gespoten.
De assemblage afdeling kan verdeeld worden in 3 delen. In de
interieurafdeling worden delen zoals
het dashboards, de hemel, stoelen
en bank gemonteerd. In de chassisafdeling worden de motor, transmis-
Een technisch verslag
Bert Atsma schreef voor the Standard een zeer informatief technisch verslag over zijn 1956 Sixty Special. Hij voegde
daaraan toe dat het een goed idee zou zijn als meer leden dit zouden doen. We kunnen met z’n allen hiervan leren, want
vaak vinden we nog te vaak zelf opnieuw het wiel uit. Praktijkgevallen kunnen daarbij zeer verhelderend werken, zoals u
op bladzijde 14 kunt lezen. De redactie nodigt alle sleutelaars dan ook van harte uit hun ervaringen op papier te zetten
en met de leden te delen. Dit is zowel interessant als leerzaam!
Exit Eldorado
Van Pieter Betten ontving ik een artikel uit USA today, over het van de band rollen van de laatste Eldorado. Wrijf het er
maar in, dacht ik nog. Want dat de Eldorado ‘exit’ is, is voor mij moeilijk te accepteren. Ik wilde dit artikel gewoon even
vertalen voor the Standard en er wat commentaar bij te geven. Dat dit uiteindelijk zou leiden tot het ontwerpen van een
nieuwe Eldorado èn een vlammend betoog van 4 bladzijden had ik niet kunnen vermoeden. Toch is dit gebeurd, zoals u
kun zien op bladzijde 20. Let op: ook CCN leden worden hier uitgedaagd de tekenpen ter hand te nemen! Ik reken op u.
Ten slotte reken ik ook op veel copij voor het volgende nummer. Of u nu goed kunt spellen of niet: uw belevenissen,
overdenkingen, restauratieverhaal etc. etc. zijn welkom. De Redactie is er voor om e.e.a. aantrekkelijk op te maken, dus
geen zorgen over “digibetes” (angst voor computers). Klim in de pen en schrijf! The Standard is van iedereen!
En... Standard nummer 4 gaat echt een Kerstnummer worden, zodat ik de deadline stel op 1 december 2002!!!
Leontien van Brummelen
4
sie, wielophanging, airconditioning
en wielen gemonteerd. In het laatste
afdeling worden eindinspecties uitgevoerd.
Opvallend is dat er in de fabriek
geen vorkheftrucks rondrijden. Kans
op schade is daardoor minimaal.
Alle onderdelen worden via losperrons zo dicht mogelijk bij de
werkstations aangevoerd. Er wordt
veel gebruik gemaakt van AGV’s
(automatisch geleide voertuigen). Zo
wordt de motor met subframe op een
AGV geplaatst. Deze rijdt vanzelf
onder de in de hangbaan geplaatste
carrosserie. De AGV heft de motor
met subframe en in een handomdraai bevestigen enkele lijnwerkers
deze componten aan de carrosserie. Er is veel zorg besteed aan
de logistiek die ervoor zorgt dat de
toeleveranciers de componenten in
de juiste volgorde en op het juiste
moment aanleveren via losperrons.
Voorraden zijn tot een minimum
beperkt. Om logistieke redenen is de
assemblagehal in een T-vorm opgezet.
Als de lijn op volle produktie draait
zullen er dagelijks 1000 trucks onderdelen komen aeveren. 900 van
de 1500 onderdelen van de CTS
worden door toeleveranciers aanleverd. Het aantal onderdelen waaruit een auto is opgebouwd is in de
laatste jaren drastisch verminderd
van 4500 naar 1500 delen. Onderdelen worden steeds meer voorgemonteerd aangeleverd. Het aantal
toeleveranciers is gereduceerd van
400 naar 250 stuks.
Het laden en lossen van de vrachtauto’s is grotendeels geautomatiseerd. Onderdelen worden veelal
in speciale kratten en rolcontainers
aangeleverd.
Opvallend maar eigenlijk logisch
(om geen kleurverschil te krijgen bij
het spuiten) begon het assemblageproces met het demonteren van
de deuren. De deuren volgen hun
eigen route in een speciale deurenassemblagelijn en worden nadat zij
voorzien zijn van binnenwerk, glas,
ramen, e.d. teruggeplaatst in de carrosserie.
Imposant was het vloeistof vulstation
waar in enkele minuten alle vloeistoffen zoals remvloeistof, ruitenwisservloeistof en olie in de reservoirs
werd gepompt.
De lijnoperators dragen schone kleding zonder knopen en scherpe
53
delen om kans op beschadigingen
tot een minimum te beperken. GM
heeft de fabriek en de werkmethodes
in nauwe samenwerking met toeleveranciers, de UAW (United Auto
Workers, de Amerikaanse autovakbond), en de eigen medewerkers
ontwikkeld. Kwaliteit
van het produkt stond
bij het ontwerp en
bij de produktie van
de CTS hoog in het
vaandel. Het heeft
geresulteerd in de
best
afgewerkte
Cadillac die ooit werd
geproduceerd.
Het verwachte produktie aantal van
circa 30.000 CTS-en
zal het het eerste jaar
met waarschijnlijk ruim 10.000 stuks
worden overschreden. De CTS verkoopt dus zeer goed. De fabriek kan
de produktie makkelijk aan. Momenteel wordt in een ploeg gewerkt.
Per uur 22 auto’s, per dag circa
159 auto’s. In de nabije toekomst
zullen op deze lijn ook andere
Cadillac-modellen worden geproduceerd zoals de hier afgebeelde
SRX.
In de CTS zal waarschijnlijk volgend
jaar een sterke Corvette motor als
optie verkrijgbaar zijn.
Waarschijnlijk zal de CTS niet ofcieel door GM-Europa worden geleverd. Er zal waarschijnlijk wel grijze
import plaatsvinden.
Ik hoop dat ik u met dit verhaal een
indruk heb kunnen geven van de
afgelopen Grand National.
Het was zeer de moeite waard. De
volgende Grand National zal gehouden worden in Saratoga Springs,
New York in juli 2003. Er zullen wel
niet zo veel Cadillacs komen als dit
jaar en het excursie-aanbod zal niet
zo uitgebreid zijn. Mogelijk leuk om
de Grand National te combineren
met een vakantie in Amerika.
Koen Ongkiehong
De CCN heet de volgende
leden van harte welkom:
Lidnr:
565
723
724
725
726
727
728
729
730
731
732
733
734
735
736
737
738
739
740
742
743
744
745
746
747
748
749
750
751
Mw.T.Wissekerke,
J.H.A van Dam,
P.Schotanus,
E.Cremer,
T.G.Tromp,
C.M.Knopjes,
M.Groenendijk,
Renkema,
Mw.E.de Turck,
F.H.J.Lindeman,
van Leersum, autobedrijf,
L.J.H.Steuten,
R.G.A.Manshande,
P.Kleijn,
A.van der Vijver,
A.C.W.van Limburg Stirum,
H.A.C.M. Hodiamont,
J.van Rooijen,
P.C.Schuiten,
P.van Wayenburg,
H.Kievit,
C.van Herle,
K.A.Roldanus,
R.Vermeire,
E.Busink( per 1-1-2003),
Laurijsen-Kooy,
Hartman-Bruinstroop,
P.C.van der Werf,
K.E.Jonkheim,
partnerlid
Gerard Brandweg 66, 1602LC Enkhuizen,
Rading 54A, 1231KB Loosdrecht,
Robijnstraat 24, 6071VK Swalmen,
Prins Hendrikstraat 115, 2405 AH Alphen a.d. Rijn,
de Wielewaal 63, 2761XX Zevenhuizen,
Debussystraat 39, 3223TE Hellevoetsluis,
?
partnerlid
Doddegras 6, 3902AN Veenendaal,
Oude Haagweg 10, 2552EP Den Haag,
Tromplaan 120, 6004ER Weert,
Roelat 52, 1906VG Limmen,
Zeebrekersweg 25, 3253VS Ouddorp Z.H.,
Voorhouterweg 50, 2231NG Rijnsburg,
Prinses Irenelaan 17, 1406 KR Bussem,
de Slag 31, 6351GW Bocholtz,
Nelson Mandelastraat 22, 1703WH Heerhugowaard,
Dorpsstraat 653, 1723HC Noord Scharwoude,
Hagenkampweg Noord 79, 5616 TD Eindhoven,
Hoogertstraat 8, 5711XM Someren,
Muizenstraat 12, B-3520, Zonhoven, België,
Tielerweg 28, 4191 NG, Geldermalsum,
Bossestraat 138, 4581 BH, Vogelwaarde,
Rozenstraat 11, 3311 ZT Dordrecht,
partnerlid
partnerlid
Noordburenweg 2, 1777 NB Hippolytushoef,
Clausstraat 5, 5121XN Rijen,
1985 Eldorado Biarritz
196.. Seville
1969 Sedan DeVille
?
1966 DeVille Convertible
1972 Sedan DeVille
?
1966 Coupe DeVille
1998 STS en andere
1952 Sedan type 62
1978 Brougham d’Elegance
1958 Fleetwood 60 Special
1971 Eldorado Convertible
1975 Eldorado
1966 DeVille Convertible
1973 Coupe DeVille
1958 60 Special
1959 Sedan DeVille
1978 Fleetwood Limo
‘84 Sed. DeVille, ‘84 Limo, ‘86 Limo
1960 Coupe DeVille
1974 Sedan DeVille
1967 Coupe Calais
1960 Fleetwood
1966 DeVille Convertible
ADRESWIJZIGINGEN:
600
674
628
572
696
288
642
157
550
J. ter Harmsel,
A.L.C.Bolwijn,
I.J.van der Starre,
M.Benink,
M.J.M.Dek,
C.J.Nauta,
W.Fijnvandraat,
R.Kunst,
J.H.Tielman,
Middeldijk 10-10A, 7462 PB, Rijssen
Krachtighuizerkern 20, 3881 PL, Putten
Steenbreekvaren 64, 2661 PT, Bergschenhoek
Glazenier 16, 6641 DZ, Beuningen
Gerrit v.d. Veenlaan 16, 3743 DN, Baarn
Maison le Petit Paradis, Ch. C 3978, Flanthey, Zwitzerland
Koldijksterraklaan 218, 3544 PP, Utrecht
Henri Dunantlaan 121, 7006 EC, Doetinchem
Haagjesweg 403, 7815 LK, Emmen
OPZEGGINGEN
469
286
163
256
530
640
392
659
603
560
386
578
394
303
396
490
54
A.O.L.Verspeelt
H.J.Bek, overleden
F.Mast
M.Kroone ( per 1-1-2003)
D.Leutscher
G.P.W.Hilhorst
J.P.Hageman Sr.
BMB Car Center
B.J.M.van der Zee
R.Wisse, donateur ( per 1-1-2003)
P.van de Berg
K.Zuidema
G.J.Hoffman
J.J.van der Ven
A.Jansen
W.C.Versloot
3
ONDER
DE
HAMER
Geachte leden,
De bladeren beginnen al te vallen en dit kondigt het einde van ons Cadillac seizoen 2002 aan. Het was een
bijzonder seizoen: niet in de laatste plaats door de prachtige ritten die de leden ook dit jaar weer spontaan georganiseerd hebben: een prachtige lentetocht langs de Loosdrechtse plassen opende het seizoen en een onvergetelijke tocht door het Drentse land heeft het weer kleurrijk afgesloten.
En het themafeest niet te vergeten! Overigens: is het jullie ook opgevallen hoe goed de gemiddelde Cadillac
heer en dame er uit ziet, als witteboordencrimineel uit de jaren twintig? De nepdiamenten aan de vingers van de
dames, de elegante sigarettenpijpjes, de veren tooi, de wandelstokken met slangenkop, het paste allemaal zo
wonderwel!
Een goed deel van onze club, waaronder ondergetekende, heeft deze zomer gedeeltelijk doorgebracht aan de
overzijde van de grote plas. Velen namen de deelname aan de viering van het 100-jarig bestaan van Cadillac te
baat om Amerika ook op eigen wijze te ontdekken. Sommige trokken naar Graceland, anderen deden New York
aan, weer anderen zakten af naar San Francisco en beyond! Zelf heb ik de enorme ruimte en de stilte in de vele
State Parks in Michigan opgezocht. Onvergelijkbaar met de bossen in ons eigen land. Een prachtige ervaring.
Het cliché is waar: alles in Amerika is groter. Ook de mensen, overigens!
Detroit zelf en het hotel waar het 100-jarig bestaan gevierd werd was weer heel iets anders. Daar was het een
drukte van jewelste. Een overvol programma liet ons vijf dagen lang alles op het gebied van Cadillac en Ford
zien. Hoogtepunt was wel de rondleiding in de Cadillac-plant zelf. 100 jaar Cadillac: een groots feest, dat in ons
jaarevenement nog even duidelijk benadrukt werd.
Helaas ook hebben we ook minder goede momenten met elkaar moeten delen: ons aller Mees is ons ontvallen.
Hij kon de moedig gevochten wedstrijd tegen zijn ziekte uiteindelijk niet winnen. We gedenken hierbij zijn innemende persoonlijkheid. We zullen hem missen.
Eveneens is Bert Bek plots overleden. Wij wensen de nabestaanden van beiden veel sterkte bij het verwerken
van dit grote verlies.
ROB WIEGERS
VRAAG EN AANBOD
1989 Allanté, rood met zwarte softtop en zwart lederen int, Digitaal
dashboard, zeer compleet, 4.5 l. 200 pk. 100.000 km. Perfecte staat,
sportieve “Cadillac-ride”. Zien is kopen. Vraagprijs: € 17.000.
Inl.
Ed Gardner, 0174-240790
Te koop aangeboden:
1993 Fleetwood Brougham, 5,7 liter TBI, goed voor gas, 70.000 mijl,
zeer mooi, geen winter gezien, altijd garage gestald.
Inl. G.F.M. Ferwerda 0321-315667
1971 Sedan de Ville, ex. Beverley Hills, met Impco gasinstallatie,
RVS-uitlaat, el. ramen/verstelbare voorbank, leren bekleding, climate
control, originele handleiding, APK t/m feb 2003, goudbruin met nieuw
cognac kleur vinyl dak, vraagprijs € 5750.
Inl. Paul van Aalst, 0548-366046 (na 17:30)
1970 Fleetwood, taxatierapport aanwezig, 80.000 mls, zie foto, prijs:
€7.500.
Inl. Gert-Jan Lucas 0529-434088
1980 Eldorado, bordeaux rood met onberispelijk bordeaux uwelen
int. Vrijwel alle opties, 350 cid. Verdient een restauratie maar is
dit gegarandeerd waard. Kijk voor alle details en vele foto’s op:
www.geocities.com/elledorado1980
Inl: Leontien, 035-6853792 of [email protected].
1987 Allanté, zilvergrijs metallic, zomer en winterkap. Door mede
Allanté eigenaren erkent als de mooiste in Nederland. Technisch in
perfecte staat van onderhoud. Taxatie rapport € 20.400
In verband met urgent ruimte gebrek in stalling, vraagprijs € 14.500 Inl.
Willem Schrama 0252-675358
Voor 1980 Eldorado Biarritz, diverse onderdelen zoals, complete
radio-casette met CB, voor bumper, grill compleet met bijbehorende
verlichting en fender vulstukken.
Inl. Willem Schrama 0252-675358
VIDEOFILM 5e Cadillac Oldtimer Festival Leimuiderbrug met Guinness World Record “THE LONGEST CADILLAC PARADE”
Prijs € 12,50 excl. verzendkosten.
Bestellen en/of afhalen: Willem Schrama, Venneperweg 551, NieuwVennep tel/fax: 0252-675358 email: [email protected]. Video
lm is beschikbaar vanaf eind september 2002.
2
55
VRAAG EN AANBOD
1972 Sedan DeVille hard top (zie foto), blauw int wit leer in goede staat,
wegens verhuizing, € 6000.
Inl. Martin Bekelaar, 040-2042499
-vervolg van blz. 55-
CADILLAC CLUB NEDERLAND
Opgericht 7 januari 1990
Aangesloten bij de F.E.H.A.C.
1958 Cadillac 4 doors type 1632, i.v.m. tijdgebrek restauratie-auto geen
roest, bijna geheel gestript, harde body, alle onderdelen compleet, werkplaats handboek etc etc. vraagprijs € 3.850,Inl. 043-601 21 58 of [email protected]
Voorzitter:
Cadillac ‘69 - ’70 onderdelen in een koop,T.E.A.B.
Inl. A. Sijm, e-mail: [email protected]
Secretaris en
Bert Atsma
ledenadministratie: Oranjelaan 4
2641 JK Pijnacker
Telefoon: 015-3695638
Fax: 015-3640646
Email: [email protected]
1972 Coupe DeVille, California import, IMPCO gasinstallatie, elektrisch
bediende ramen/verstelbare voorbank , lederen bekleding in goede staat
, climate control, originele handleiding en papieren aanwezig, taxatierapport aanwezig, de auto verkeerd in goede en originele staat en is APK
gekeurd, vraagprijs € 9500.
Inl. Wouter Schalkoort, 06-21273845 (tijdens avonduren)
1967 DeVille Convertible, wit met nieuwe zwarte top, zwart interieur,
airco, auto dimming, twilight sentinel, 6 way power seat, nieuwe voorruit,
gasinstalatie, Texas import dus geen roest, prijs € 10.500.
Inl. Erik v.d. Laan, 070-4049971 of 06-54785090
1977 Sedan DeVille, Californische roestvrije goed onderhouden mooie
auto, 130.000 Californische easy mijlen op deze automobiel, schitterend
leder interieur, € 4000.
Inl. G.F.M. Ferwerda 0321-315667
1971 Eldorado Convertible, LPG, wit dak, lichtblauw stoffen bekleding,
lichtblauw, vr.pr € 8200.
Inl. Ticho Plooyer, 06-51088240 of 070-3818365
1970 Sedan DeVille 7.7 liter, zie foto, A.P.K tot 25 juny 2003 nieuwe radio
cd speler, Rvs uitlaat, schade aan de linker zijkant, goud met wit,
€ 6000.
Inl. Martijn Kemper, 0641143170 E-mail [email protected]
1966 Cadillac Eldorado Convertible, zeer mooie auto, witte auto met
rode bekleding alles in prima staat, vraag prijs € 14.500.
Inl. Agaath Edeling, 06-53911777
1967 Cadillac Brougham, ps, pb, pw, ps, alle opties, eerste eigenaar,
black plate California, vr.pr. € 9900, ook onderdelen Cadillac Six window
Sedan de Ville, achterruit, strippen, deuren, kofferdeksel enz. Te koop
gevr.onderdelen van ‘55 Coupe de Ville of sloper. Coupe de ville ‘71,
€6700 met LPG, beige.
Inl. Richard Kalisvaart, tel. 0180-621945, 06-54345348
Dubbele uitlaat voor 1959/1960 Cadillac. Nieuwe Cabrioletkap voor
‘71-’76 Eldorado met plastic achterruit, div. onderdelen en boeken.
Inl.: Koen Ongkiehong, tel/fax. 070-3630492, 06-24804408
Diverse nieuwe en gebruikte onderdelen voor Cadillacs waaronder
Eldorado’s uit ‘67-’78. Fenderskirts Eldo’s 71-74, div. wieldoppen, LPGinbouwsets Impco of OHG. Nwe. remdelen, dynamo’s, start-motors,
waterpompen, benzinepompen, pakkingsets, fuseekogels.
Inl.: Peter Onken, tel. 0251-248361 of 06-53287347
Brochure 1995 STS/Edorado Nederlandstalig, 32 pagina’s, smetteloze
staat. Prijs €7,50.
Inl: Alfons Sanders, [email protected]
Penningmeester:
Te koop gevraagd:
Zeer veel Cadillac onderdelen van 1968-1987.
Inl. Bart Ossewaarde, tel. 06-52458012
1973 Coupe DeVille, met alle denkbare opties, schuifdak, ABS, spaakdoppen, zie voorkant Standard nr 5 2000, in prachtige staat, vaste prijs €
12.500, inruil mogelijk.
Inl. Mario van Maldegem, 06-26058612
1985 Eldorado Biarritz, dakschade, geen kenteken, geen roest, € 2000,
Seville Elegante v. onderd./loop, € 1350, 1980 Eldorado, blauw, rood
interieur, tikje in motor, geen APK, € 3200, 1979 Eldorado, wit met rood
leder interieur, geen APK, € 4500, 1987 Seville, lekke koppakking, continental kit, geen APK, geen roest, € 2250, Eldorado Biarritz Convertible,
wit met rood interieur, APK 2003, € 8950, 1976 Limo two tone blauw-wit,
gereviseerde motor, € 11.000, 1976 Hearse Miller Meteor met ramen,
€ 4500 met Belgisch kenteken, 1986 Limo, voorwielaandrijving, koppakking kapot, € 4000.
Inl. Gert Sterken, 06-51919516
Rubber voorbumperstrips met witte bies,voor Cadillac Sedan DeVille
1972. 2x verticaal ,1x horizontaal.
Inl. Henk-Jan van Manen, 035-6246511, 06-55571350.
Gezocht voor Cadillac sedan de ville 1970 (1969): sierlijsten van het
vinyldak aan de achterkant, bestaande uit twee bochten en het midden
stuk in de vorm van een boemerang.
Inl. A. Sijm, email: [email protected]
Voor een ‘66 Cadillac, 2 x script “Sedan”, kachelkraan en staartstukrubber van de automaat (transmission mount).
Inl. J. van Kalker, 0597-647794
Wie heeft een wieldop voor een Coupe de Ville 1972?
Inl. M. Kramer, tel. 0513-646876 (‘s avonds)
T.k gevraagd voor 1975 Eldo: spatbord rechts voor + achterbumper
Inl: Leo de Wit, tel. 06-54612568 / 0318-553255.
CCN’ers mogen gratis adverteren, uw advertenties worden 2x geplaatst,
eventuele wijzigingen en/of herplaatsing gaarne doorgeven aan Koen
Ongkiehong, Tel. 070-3560035, fax. 070-3630492, E-mail:
[email protected]
Niet leden kunnen voor € 11 een advertentie plaatsen.
De rubriek vraag en aanbod wordt geplaatst op de internet site van de
Cadillac Club Nederland: www.cadillacclub.nl
56
Edwin Otten
Luitenant Maltbystraat 48
3621 KN Breukelen
Telefoon: 0346-251177
Fax: 0346-261123
Email: [email protected]
Ruud Gersons
Eikenlaan 9
3707 SB Zeist
Tel: 030-6913046
Email: [email protected]
Algemeen
bestuurslid en
evenementen
coördinator:
Linda Heinhuis
Hellenbeekstraat 58
8081 HX Elburg
Telefoon: 0525-685958
Email: [email protected]
Hoofdredacteur en Leontien van Brummelen
copij adres:
Van Leeuwenhoekstraat 87
1222 SH Hilversum
Telefoon: 035-6853792
E-mail: [email protected]
Technische
commissie:
• Bouwjaren voor 1961:
Ton Christiaanse, tel: 030-2314451
• Bouwjaren 1961-1976:
Koen Ongkiehong, tel: 070-3560035 of
06-24804408
• Eldorado’s van 1967-1978:
Peter Onken, tel: 0251-248361 of
06-53287347
• Bouwjaren 1968-1985
Bart Ossewaarde, 06-52458012
INTERNET:
Webmaster:
http://www.cadillacclub.nl
Ruud Gersons: [email protected]
1956 Coupe DeVille. Deel van het interieur en de ramen ontbreken. Motor is gereviseerd.
Info: Dick Mostert, 020-6473587 of 020-5540450
Diverse originele llers (exibel en een goede pasvorm) o.a. voor de
Ville en Eldorado ‘76, Convertible top parade boots (set van 2 glasber
panelen om de geopende cabriolet kap af te dekken, voor Eldorado’s van
‘71-’76), prijs vanaf € 840, Orig. Cadillac uitgaven, div. jaren op voorraad
vanaf ‘54-’84: owner manuals (gebruikershandleiding) ca € 30, shop
manuals (werkplaatshandboek) ca € 80, body service manuals (carorosserieboek) ca. € 65.
Inl. Rob Peters, 038-3762671 of 06-54782247
Rob Wiegers
Prins Bernhardstraat 15
3981 BC Bunnik
Telefoon: 030-6563869
Algemeen
bestuurslid,
redactie:
Te koop tijdens de CCN-evenementen: Geëmailleerde CCN-Schildjes:
€ 12,00 - CCN-stickers: € 2,50 - T-shirt: € 15,00.
The Standard
Jaargang 13, nummer 3, 2002
Inhoud:
Inhoud
Onder de hamer
Ledennieuws
Van de Redactie
Afscheid van een Levensgenieter
Evenementen agenda
Op bezoek bij... Rob & Carin van Eeten
Tips van Isidoor
100 jaar Cadillac in de USA en Nederland
Technisch Verslag
De Cadillac Cyclone
Impressies uit Dearborn
Exit Eldorado
De laatste Eldorado verlaat de Cadillac fabriek
Rally rijden met een 1956 Cadillac
Tips van Isidoor
Verslag Grand National, 4-11 augustus 2002
Foto impessies van het CCN jaarfeest
Goodfellas & Cadillacs - verslag jaarevenement
Per Convertible door de USA - sfeerimpressies
Een week Detroit
Fehac Nieuws
Vraag & Aanbod
1
2
3
4
5
6
8
11
12
14
17
19
20
24
27
28
29
40
41
46
48
54
55
De CCN is gelieerd met de Amerikaanse
Cadillac LaSalle Club, POB 1916 Lenoir, NC 28645, USA
E-mail: [email protected]
The Standard verschijnt 4 x per jaar
Ontwerper voorkant The Standard: Andréas Mol.
Uitgever: Copy Copy Voorburg B.V.
Tel. 070-3876167 Email: [email protected]
Oplage The Standard: ca. 480 exemplaren.
Contributie leden:
Partnerlid:
Contributie donateurs:
Inschrijfgeld leden en donateurs:
Tarieven advertenties:
€ 45,- per jaar.
€ 27,- per jaar.
€ 27,- per jaar.
€ 10,op aanvraag
Toegelaten automobielen: Cadillacs en LaSalles.
Postbank girorekening nummer: 7310062
t.n.v. Cadillac Club Nederland, Breukelen of
ING Bank Bodengraven nummer: 67.49.01.118
t.n.v. Cadillac Club Nederland, Breukelen.
Bij betalingen gaarne uw naam, adres en lidmaatschapnummer
vermelden.
Adverteerders:
Studebaker Select
Expertise groep Nederland
Hoogeveen Auto-Electric Dieselservice
EPS & USA Cars Hoogezand
USA Parts Supply
Hageman U.S.A. Parts
Gebr. Van Orsouw gasinbouw
ABC Assurantiën
Koen’s Cadillac Boeken
Automax uitlaatsystemen
Dreamcars
M. van der Putten & Zonen B.V
Zijl assurantiën
McVey’s
1
2
6
7
15
16
18
18
25
26
26
47
55

We sel for Cad 1936–ea - Cadillac Club Nederland

The Centennial Celebration

Untitled - Cadillac Club Nederland

Rondrit 9 oktober!! de laatste van dit jaar!!

WIJZIGINGEN VOORBEHOUDEN Afstamming 149 Indoctro x Lux

The Standard - Cadillac Club Nederland

Overijssel bouwt eerste Nederlandse fabriek die

Snel start en standaard instellingen elektronische prikklok type VS

GE en Panattoni starten de bouw van de intelligente fabriek en het

Riothermie - Nieuw Riool Warmtewisselaar

Menukaart—à la carte - december 2014

JD 962i sproeimachine - Westrenen Mechanisatie

NIEUWSBRIEF 2014-4 - Autogyro School NL

Niet financiële administratie

0965-CPR-GT0 577 - carrieres de prealle