Stageverslag Coschap Spoedeisende Hulp Paramaribo Op 26 april vertrok ik vroeg in de ochtend naar Schiphol om te beginnen aan mijn avontuur in Paramaribo, Suriname. Daar zou ik gaan beginnen aan een coschap van 6 weken op de Spoedeisende Hulp in het Academisch Ziekenhuis Paramaribo. Wat was het een bijzondere ervaring en wat ben ik blij dat ik dit heb mogen doen en meemaken! Het is compleet anders dan wat je gewend bent in Nederland, de wachtkamer is gewoon in de buitenlucht en het grootste gedeelte van de tijd is het gigadruk. Er waren 3 kleine behandelkamers voor de minder urgente patiënten met bijvoorbeeld snijwonden etc. waarin een ligbedje stond én waar zowaar een deur in zat. Verder hadden we tegenover de artsenpost nog 8 ligbedjes waar je de ziekere patiënten zou moeten kunnen plaatsen die je dan direct goed in de gaten kan houden, deze bedden lagen echter meestal vol met patiënten die al eerder zijn opgenomen maar waarvoor geen plek was op de afdeling. Verder was er was 1 zogeheten ‘shock room’ waar ruimte was voor 2 instabiele patiënten welke dan aan de monitor gelegd konden worden. Bij alle overige patiënten moest je een beetje improviseren en de anamnese en het lichamelijk onderzoek gewoon op de gang doen in een stoel. Af en toe was het dus een beetje behelpen want het is allemaal gewoon niet zo georganiseerd als in Nederland; het Astrup-apparaat was geregeld stuk, het licht in de behandelkamer deed het gerust anderhalve week niet, de hechtsetjes bevatte vaak roestige of kromme naaldvoerders en zelfs de ambulances stonden geregeld met pech. Wel heb ik ontzettend veel geleerd en veel heftige dingen gezien waaronder veel Gramaxone intoxicaties, elke dag kwam er wel een nieuwe patiënt binnen die een slok had genomen van deze onkruidverdelger. Dit is ontzettend toxisch en de meesten overleven het dan ook niet. Daarnaast zijn ze in Suriname dan wel ontzettend onhandig ofwel heel onvoorzichtig en heb ik het hechten inmiddels dus ook goed onder de knie, er kwam van alles voorbij; vishaken in hoofden of lichaamsdelen, openscheurde onderlippen en half afgescheurde oren door ongelukkige valpartijen, losse vingertopjes door werk of verkeersongevallen maar ook heel veel mishandelingen. Naast het hechten leer je in het AZP ook in rap tempo om zelf bloed te prikken bij de patiënten, infusen aan te leggen, te katheteriseren en wonden te verbinden. In Nederland zijn we namelijk nogal verwend met onze verpleegkundigen die de helft van het werk al automatisch op zich nemen, in Suriname is het allemaal wat minder vanzelfsprekend dat de verpleegkundigen bovenstaande voor je doen en als je wilt dat het snel gebeurd dan kun je het beter zelf doen! Wat ik persoonlijk ook een erg prettig aspect vond van dit coschap is dat je veel meer patiënten ziet op een dag dan dat je in Nederland kan zien. Dit mede doordat je net wat meer verantwoordelijkheid krijgt en je niet elke patiënt uitvoerig hoeft te bespreken en er niet nogmaals uitgebreid lichamelijk onderzoek wordt uitgevoerd door een aios én nog eens door een specialist voordat je je beleid mag uitvoeren of juist iemand naar huis stuurt. Uiteraard waar nodig en wanneer ergens twijfels waren was er wel ruimte om iemand extra even mee te laten kijken. Hierdoor zie je veel meer verschillende ziektebeelden op een dag en ben jij van het begin tot het eind verantwoordelijk voor de patiënt waardoor ik steeds met een voldaan gevoel naar huis ging. Naast het werken op de Spoedeisende Hulp heb ik natuurlijk ook mijn best gedaan om zoveel mogelijk van het land te zien. Er is genoeg te doen in Suriname en voor elk wat wils; sportieve activiteiten zoals raften, abseilen, mountainbiken, ziplinen etc. zijn mogelijk rondom Brownsberg vlakbij het Brokopondo stuwmeer. Maar ook cultuurliefhebbers, die bijvoorbeeld meer willen weten over de geschiedenis van de plantages of juist een marrondorp willen bezoeken, alsook echte vogelliefhebbers komen hier aan hun trekken. Zelf heb ik samen met mijn vriend, broer en schoonzus een trip gemaakt van 5 dagen richting Apiapaati, een eiland ver zuidelijk op de Suriname-rivier, van waaruit we wandelingen hebben gemaakt door de jungle waar we luiaards, doodshoofdaapjes, de meest giftige slang van Suriname (de labaria) en ook vogelspinnen in het wild hebben gezien! Daarnaast hebben we ook nog watervallen bezocht, gezwommen in stroomversnellingen en ook het dorp bezocht waar onze gids zelf was geboren en wat meegekregen van hun cultuur en manier van leven. Het was een onwijs mooie trip die ik iedereen zou aanbevelen! Suriname bestaat voor 80% uit jungle dus een trip richting het binnenland om wat wildlife te spotten mag zeker niet ontbreken! Ik heb een waanzinnig leuke tijd gehad in Suriname en ik heb zelfs een beetje heimwee ernaar toe, ik zou iedereen aanraden om een coschap in het buitenland te volgen want het is absoluut een verrijking! Aletta de Wit