Verslag van co-schap in Suriname Julia Mangione Eind juli vertrok ik naar mijn Suriname voor mijn co-schap Gynaecologie en Obstetrie. Zo kreeg ik, mede dankzij deze beurs, de kans om dit prachtige land te leren kennen en de natuur en de cultuur te ontdekken. Al de eerste dag ging ik aan de slag in Diakonessenhuis, een christelijk ziekenhuis in het zuiden van Paramaribo. Het eerste wat mij opviel was dat de verpleegkundigen ‘s ochtends psalmen zingen. Bij de kennismaking begreep ik dat hier iedereen uitermate beleefd is, verpleegkundigen worden aangesproken als “zuster” en antwoorden worden gegeven in de trant van “jawel, zuster” en “neen, dokter”. Een torenhoog respect gaat uit naar de doktoren, die met een schouderklopje tijdens de visite al de hele dag van een patiënt kunnen goedmaken. In dit tropische land komen verschillende ziektes meer voor dan in Nederland, zoals SOA’s en HIV. Ook deed tijdens mijn verblijf een epidemie van de beruchte virale knokkelkoorts Chikungunya de ronde. Ik heb enkele patiënten met uit de hand gelopen ziektes gezien, zoals uitgebreid vulvacarcinoom en gigantische ovariumcysten, zoals die kunnen voorkomen in een ontwikkelingsland. Het bijzondere van het Diakonessenhuis is dat ze ook patiënten uit het binnenland van Suriname behandelen, die vaak geen Nederlands spreken, zodat een zuster moet vertalen. In het ziekenhuis heerst een “no spang” (geen zorgen, rustig aan) mentaliteit, waar men soms een wedstrijdje doet in zo traag mogelijk over de gang lopen. Daarnaast valt op dat de anamnese veel belangrijker is dan diagnostiek. Alles wordt nog geschreven in papieren mappen, “lijsten” genoemd. Het is daarom vooral lastig om achter de voorgeschiedenis van patiënten te komen, omdat dit moeilijk te achterhalen is voor andere specialismen of ziekenhuizen, zodat je soms alleen op het verhaal van de patiënt moet afgaan. Op de verloskunde afdeling is veel te doen en te leren. In het ziekenhuis zijn geen andere coassistenten en er is maar één zaalarts, waardoor er veel gelegenheid is om handelingen uit te voeren en zelfstandig te werken. De laatste 2 weken run je in je eentje de hele spoedpoli en bepaal je zelf het aanvullend onderzoek, erg uitdagend! Verder heb ik natuurlijk erg genoten van de hartelijke Surinaamse cultuur, het lekkere eten, de mooie natuur en de aangename temperatuur. Al met al een ervaring om nooit meer te vergeten.