Corrie van Maanen September 2014 Nieuwsbrief nr. 67 Adres: P.O. Box 1192, Jeruzalem 91010, Israël “Troost, troost Mijn volk, zal uw God zeggen: spreek naar het hart van Jeruzalem en roept haar toe dat haar strijd vervuld is” – Jesaja 40:1 Shalom lieve familie, vrienden en gemeenteleden, Een hartelijke groet vanuit Jeruzalem! De afgelopen zomermaanden werden getekend door de oorlog die gevoerd werd. Het maakte het dagelijkse leven zoveel intensiever. Gevoelens van onzekerheid en angst waren voor veel mensen realiteit. Voor veel Holocaust overlevenden was het dagelijks leven een herbeleven van wat er meer dan zestig jaar geleden had plaats gevonden. Voor kinderen in het zuiden van Israël werd het geluid van de sirene een trauma. Voor gehandicapten en zieken werd bevestigd hoe kwetsbaar zij waren in hun beperkingen. Het werk in de thuiszorg mocht “gewoon” doorgaan. Het gaat om relatie met en betrokkenheid bij de ander. Ik merkte wel dat het, door de spanning in het land, ook in mijn werk veel meer vroeg aan tijd en energie. Brief In deze brief wil ik jullie meenemen door de straten van Jeruzalem op bezoek bij mensen bij wie ik regelmatig kom. Bij Mara zitten we op een stoel in de slaapkamer, de tv staat aan op een Russisch kanaal. Het nieuws vanuit Oekraïne wordt op de voet gevolgd. Vanuit Rusland heeft Mara (gefingeerde naam) samen met haar moeder aliya gemaakt. Inmiddels is dat al twintig jaar geleden. Met hoop en verwachting waren ze gekomen. Hoe anders beleeft Mara het dagelijks leven in Israël. Vertrouwen heeft ze niet gekregen, nieuwe vriendschappen heeft ze niet toegelaten. Zij is alleen. Haar hond is haar beste vriend, hij is te vertrouwen en zo te zien zal het beest het ook altijd voor zijn baasje opnemen. Het is een hond waar je niet zomaar aan voorbij gaat. Enkele jaren geleden heeft Mara het beestje, toen een paar weken oud, voor haar deur gevonden. Met zijn grote vragende ogen, heeft deze hond het hart van Mara gewonnen. Inmiddels is hij groot geworden en is de woonkamer zijn domein en woont Mara in haar slaapkamer. Ik ken Mara al jaren. Toen haar moeder nog leefde, kwam ik samen met collega’s wekelijks om haar bij de verzorging te helpen. Mara is niet getrouwd en heeft geen kinderen. De Tweede Wereld oorlog die zij als klein meisje meemaakte, heeft diepe sporen in haar leven getrokken. In deze afgelopen zomermaanden, toen wij in Israël opnieuw door de spanning van een oorlog heengingen, beleefde Mara haar verleden alsof het gisteren had plaats gevonden. “Ik kan er niets mee”, zei ze zonder aanleiding. “Oorlog, het woord ‘oorlog’ kan ik niet eens hanteren, laat staan de inhoud daarvan.” Ze liep naar de kast en ging op zoek naar iets. Even later kwam ze terug met een zwarte portefeuille in haar hand. Zittend op de rand van haar bed, al verder zoekend haalde ze voorzichtig een vergeelde brief tevoorschijn. Een helikopter vloog naar de grens en we wisten dat het betekende dat er meer gewonde soldaten waren, of erger. We hoorden hoe moeilijk het is voor de mensen om te leven onder bijna voortdurende aanvallen en de veelheid van sirenes. De spanning om binnen 15 seconden in de schuilkelder te zijn. Ze zijn moe van nachten onderbroken slaap, zijn niet in staat naar hun werk te gaan als de plek waar ze werken niet voldoende beschermde ruimtes heeft. De gebruikelijke zomerkampen en activiteiten voor kinderen van werkende ouders waren allemaal geannuleerd; kinderen van alle leeftijden brachten de zomer bijna geheel binnenshuis door. Lege straten en speelplaatsen vertellen het verhaal. Er zijn door verschillende groepen wat dagtochten naar het noorden geregeld en sommige gezinnen vinden voor een paar dagen gastvrijheid in het noorden. Het is een tijd van spanning en vrees voor iedereen. Wij, en heel Israël, zijn ons ook bewust van het vreselijke lijden dat de inwoners van Gaza in deze tijd meemaken. Gedateerd: februari 1943, een mooi geschreven brief met een gelijkmatig handschrift. Haar ogen bleven halverwege rusten op een paar zinnen. Liefdevolle woorden gericht aan Mara, toen vier jaar oud, goede wensen voor haar vijfde verjaardag. Papa’s meisje. Ze las ze voor, haar vader had haar het beste gewenst. Twee maanden later, in april 1943, werd hij aan het front in Rusland doodgeschoten. Even, heel even maar, mocht ik haar hart zien, vertrouwde ze mij en deelde een voor haar kostbare herinnering. Ze huilde. Even maar. Ze sloeg haar handen voor haar gezicht en herstelde zich; ze moet tenslotte toch altijd sterk zijn sinds zij met haar moeder en zusje vluchtte. “Oorlog”, ik kan er niets mee”, zei ze en ging over op iets anders. Troost, het is vaak niets anders dan er alleen maar zijn voor de ander. Geen grote woorden, geen oplossingen. Daar waar de ander zit, ernaast gaan zitten. Met geloof, dat het de pijn iets zal verzachten. Het Zuiden Enkele weken geleden ben ik samen met een collega naar het zuiden geweest om verschillende mensen op te zoeken. Dichterbij de grens met Gaza hoorden we vele ontploffingen en geweervuur; het verkeer van militaire wagens met soldaten in volledige wapenuitrusting en tanks, waren een herinnering aan de oorlog. Ayala bij wie wij op bezoek gingen, was één van de voormalige inwoonsters van Gush Katif die in 2005 uit Gaza verwijderd zijn. Kort voordat dit negen jaar geleden gebeurde ontmoette ik haar in de gemeenschap van Gush Katif waar zij toen nog woonde. Nu woont ze in het zuiden dichtbij Asdod. Ze was blij met ons bezoek en wilde ons maar nauwelijks laten gaan. Ze zei dat het zo goed en belangrijk is te weten dat ze niet alleen zijn. Ayala is betrokken bij activiteiten met de kinderen die in de kleuterschool bij haar huis worden gehouden. Met een speciale donatie die ik had ontvangen had ik een grote hoeveelheid handenarbeid spullen voor kinderen gekocht, van het soort waar Ayala om had gevraagd. De winkelier hier in Jeruzalem gaf nog veel meer spullen mee, toen hij hoorde waar het voor was. Hij wilde deel zijn van deze ondersteuning. Beersheva Op de terugreis bezochten wij Chava (gefingeerde naam), sinds veertien jaar is zij weduwe. Tien jaar geleden kwam zij samen met haar verstandelijk beperkte dochter naar Israël. Haar zoon met zijn gezin bleef achter in Rusland. Ze woont in een armoedige wijk van Beersheva, waar de huur laag is. Haar verhaal van aliya is opmerkelijk. Chava, 74 jaar, is geboren in Rusland. Gedurende de Tweede Wereld oorlog vluchtte haar familie naar Kazachstan, Chava was toen twee jaar. Zij studeerde muziek en werd dirigent. Wat haar motief was om naar Israël te komen? “Het was een besluit wat onverwacht kwam, ik moest gaan“ , vertelde ze. Eenmaal in Israël, leerde zij de God van Israël kennen en vertrouwen op wat Hij zegt in Zijn Woord. Een oefening die zij dagelijks nodig had in deze achterliggende zomermaanden, toen de raketten ook op Beersheva werden afgevuurd. Wanneer de sirene ging, schuilde zij samen met een angstig huilende dochter in het gangetje van hun appartement. Op praktische wijze konden we Chava helpen, met moeite kan zij de eindjes aan elkaar knopen, de onverwachte hoge rekening van de tandarts en de spanningsvolle tijd deden haar de moed bijna verliezen. Ons bezoek bewees dat Elohim echt te vertrouwen is, Hij zorgt als een Vader voor de weduwe en de wees. Aliya Te midden van alle spanning en conflict gaat de aliya “gewoon” door. Deze afgelopen maanden kwamen er meerdere vliegtuigen met Joden vanuit Amerika die aliya maakten. Daaronder veel jonge Joden die kort na aankomst in het leger van Israël gaan en bereid zijn om het land te verdedigen. Vanuit alle hoeken van de aarde komen ze; wanneer we naar Europa kijken is op dit moment het algemene motief het toenemende antisemitisme. Een zorgwekkende ontwikkeling om acht op te slaan voor de tijd waarin wij leven. Opgebouwd Wanneer ik terugkijk op deze afgelopen maanden, ben ik ontzettend dankbaar dat ik in juni tien dagen naar Oostenrijk kon gaan. Uitgenodigd door twee vriendinnen heb ik samen in een groep acht dagen gewandeld in de bergen. De schoonheid van de natuur bracht me in stille bewondering voor de Schepper. In die schoonheid sprak Hij tot mijn hart. Met Nel en Joke kon ik van gedachten wisselen over het werk en leven in Israël. Verkwikt kwam ik terug in Israël, niet verwachtend dat zo snel daarna de spanning zo groot zou zijn en er oorlog zou zijn. Juist in deze moeilijke zomer periode kwamen Hans en Wil vanuit Nederland voor zes weken naar Israël. Hans en Wil zijn me dierbaar. In het verleden hebben zij in het werk van de thuiszorg meegeholpen, toen ik enkele jaren geleden vanwege een schouder blessure lichamelijk minder goed kon functioneren. Daardoor hebben zij waardevolle contacten met enkele van de gezinnen opgebouwd. Het was bijzonder te zien hoe ieder van hen naar de komst van Hans en Wil hadden uit gezien. Zij sloofden zich uit met maaltijden en lieten hun hart zien. Voor mij persoonlijk zijn zij, naast de vriendschap die door de jaren heen is gegroeid, een grote hulp in de beoordeling van hoe ik bezig ben. Over mijn schouder kijken ze mee naar het werk van de thuiszorg. Doordat ik voor het grootste deel alleen werk is dit een aanmoediging en bemoediging die mij helpt om bij te sturen waar nodig. Elul Sinds enkele dagen zijn we volgens de Joodse kalender in de maand Elul. Dagen van voorbereiding op de komende Joodse feestdagen. Eerst het Nieuwjaar – Rosh haSjana. Het zijn dagen van inkeer en zelfonderzoek. De Hebreeuwse letters van het woord Elul: alef, lamed, vav, lamed, herinneren aan het woord uit Hooglied: Ani l’dodi v’dodi li. “Ik ben van mijn geliefde en mijn geliefde is mijn.” Het geeft de uitleg van deze dagen: het zelfonderzoek, gedaan op grond van een relatie van liefde en intimiteit met de Schepper en Verlosser. Vanuit dit perspectief zal genade het altijd winnen over het oordeel. Met deze gedachten wil ik deze nieuwsbrief beëindigen. Het gaat om een relatie met de God van Israël. Dan komt er liefde in ons hart voor Zijn volk, wat aanleiding mag zijn tot het verlangen om voorbede voor haar te doen. Vanmorgen vroeg luisterde ik naar het nieuws op de radio. ‘Vandaag’ zei de nieuwslezer, ‘gaat alles weer verder in de routine zoals het was.’ Voor velen zal het nooit meer zijn zoals het was, is er lichamelijk of geestelijk een litteken. Graag jullie voorbede. Een hartelijke groet, Corrie Van de thuisfrontcommissie Vrees niet, gij volkje Israël! (Jes. 41:14) “Vrees niet, gij wormpje Jakob, gij volkje Israël! Ik ben het, Die u help, luidt het Woord des HEREN, en uw Verlosser is de Heilige Israëls”. Zo klinkt de complete tekst in de NBG. Wat een bemoediging(!), ook voor deze tijd. Het gaat hierover het nakroost van Gods vriend Abraham. De HERE heeft de verre nakomelingen van Abraham gegrepen van de einden der aarde en geroepen uit haar uithoeken, staat er in vers 9 en 10. Het kan niet anders dan dat dit ook op onze tijd slaat. Nu immers keren de Joden letterlijk van de einden der aarde terug naar het aloude beloofde land. Wel staat er volk’je’, zelfs worm’pje’. Dat maakt nederig. Ook al is Israël militair een grootmacht in het Midden-Oosten, qua aantal overtreffen haar vijanden haar verre. Daarbij zijn de westerse seculiere invloeden in Israël dermate groot, dat haar bestaan terecht Gods wonder mag heten. Aan Hem de eer! Is Hij erop uit, dat wij, zowel Israël als de kerk, meer voor onze vervolgers bidden? Ook wanneer we die tegen komen in onze westerse media? Te midden van dit alles zijn we dankbaar, dat Corrie, mede namens ons, helpt bij de opvang en in de thuiszorg van met name de Russische Joden. Laten we ook haar in het gebed meer opdragen aan onze HERE, nu zij deze zomer in Jeruzalem met luchtalarm geconfronteerd is en ze soms ’s nachts veiligheid moest zoeken in het trappenhuis van haar woning. Moge het ook voor haar gelden, dat de Bewaarder Israëls sluimert nog slaapt. Als thuisfrontcommissie, zijn we er op uit, dat Corrie zich financieel geen zorgen hoeft te maken. Daarin zijn ook wij afhankelijk. We danken de HERE voor uw bijdragen. Voor dit jaar tot en met juli is er € 8.309,00 aan giften overgemaakt. Exclusief de (1/6e) bijdrage van de GZB is de begroting voor 2014 € 17.644,00). Voor dit moment betekent dit dat de inkomsten achter blijven bij de uitgaven. Veel dank voor uw steun en betrokkenheid! De HERE zegene u! Namens de TFC, Rien van de Glind Colofon Thuisfrontcommissie Rien van de Glind Lutiene Dogterom Wim van Maanen Metha Spek Eliséba Catsburg 030 6952075 0318 302070 0348 422221 030 6044952 030 6948018 Adressen Corrie van Maanen P.O. Box 1192 91010 Jeruzalem,Israël Email:[email protected]  00972 2 679 3603 fax:972-2-5669970 Administratie Wim van Maanen, Breeveld 5, 3445 BA Woerden Giften Hervormde Wijkgemeente Bethel,Zeist, NL92INGB0004697044 o.v.v. Chaverim