Glutenvrij Magazine - Nederlandse Coeliakie Vereniging

OP DE FIETS VOOR COELIAKIE: 14 JUNI 2014
Recensie
samen met prof. dr. Mulder
TEKST Tatja Claessen
Doe mee aan
Limburgs Mooiste!
M
DL-wartsen, en in het bijzonder
coeliakiespecialisten, zijn sportieve mensen. Het zijn hardlopers of fietsers – en Chris Mulder behoort
tot de laatste categorie. De Amsterdamse
hoogleraar is ook nog eens voor geen
kleintje vervaard: hij fietst honderddertig
kilometer of het niks is. Die afstand reed
hij in 2013, toen hij met enkele vrienden en kennissen meereed in Limburg
Mooiste. Het parcours doopten ze om tot
Aqua Tulip Tour, ter nagedachtenis aan
mensen die waren overleden aan lymfeklierkanker als complicatie van refractaire
coeliakie. De groep fietsers zamelde ook
geld in voor onderzoek op dit gebied,
door de fietstocht te laten sponsoren
door weer andere vrienden, kennissen
en familieleden. Op die manier werd €
1500,- binnengehaald.
Dit jaar, op zaterdag 14 juni, hoopt
Mulder op (veel) meer deelnemers – op
de racefiets, de mountainbike of als deelnemer aan een van de familietochten.
Het ingezamelde geld gaat dan naar het
onderzoeksfonds van de NCV.
Chris Mulder legt uit waarom hij het
initiatief heeft genomen voor deze actie.
‘Op de poli vragen mensen met coeliakie me altijd: “Wat gaan jullie doen?”
Ik vraag dan op mijn beurt: “Wat gaan
jullie doen?” Mijn patiënten bedoelen:
research, de kwaliteit van het leven
verbeteren, goedkopere en betere dieetproducten, maar ook: ‘goed’ oud worden,
met sterke botten, zonder complicaties.
Op heel veel vragen rond coeliakie hebben we nog geen antwoorden. Maar
omdat er geen geneesmiddel bestaat,
is er ook geen sponsor voor onderzoek.
Patiënten zullen dus als het ware zelf
moeten optreden als sponsors. Als ze
willen dat we onderzoek doen, zullen
ze over de brug moeten komen, zeker
in tijden van een kredietcrisis als deze,
waarin alle researchgroepen zitten te
schreeuwen om geld.’
‘In de ons omringende landen, zoals
bij Coeliac UK, zeggen ze: wij moeten
onze verantwoordelijkheid gaan nemen.
Vandaar ook dat ik mijn patiënten vraag:
“Wat gaan jullie doen?” En vandaar ook
deze actie. Het geld dat we ophalen gaat
naar het onderzoeksfonds van de NCV.
Het is niet de bedoeling om alleen het
onderzoek in het VUmc te sponsoren –
en zeker niet het mijne: ik ga over drie
jaar met pensioen. En ik denk dat de
andere onderzoekscentra – Wageningen,
Groningen, Leiden – ook allemaal geld
nodig hebben.’
‘Vorig jaar hebben we met een paar mensen in Limburg gefietst. Dit jaar zijn het er
hopelijk meer. Als er tweehonderd mensen
38
Glutenvrij • december 2013
meedoen, komt er een aardig bedrag in
kas. En dan wordt het woord coeliakie
erin geknald. Het zou fijn zijn als we in
een mooi shirtje konden rijden, met het
glutenvrij logo er groot op. Maar dat moeten we nog gefinancierd zien te krijgen.’
Met Chris Mulder hopen wij dat racefietsers en/of mountainbikers zich gaan
inschrijven. Kijk op www.limburgmooiste.
nl. Daar is vast een toertocht en een
afstand die u aanspreekt. Deelname kost
rond de € 30,-, afhankelijk van datum
van inschrijving en het soort tocht. Er
zijn ook familietochten (30-60 km, € 10,-)
voor wie minder getraind is. Stuur een
mailtje naar [email protected] met
als onderwerp: ‘Aqua Tulip Tour 2014’, en
vertel ons wat uw plannen zijn. Wij kijken
dan wat voor team(s) er samengesteld
kan/kunnen worden. Wacht er niet te lang
mee! Meer informatie krijgt u binnenkort
op www.glutenvrij.nl.
Als u niet kunt meefietsen, bent u van
harte welkom om de actie te steunen
door een donatie (€ 5,-, € 10,- of
€ 15 – maar meer mag natuurlijk ook!).
U kunt uw bijdrage overmaken op bankrekening NL 76 RABO 0337 8099 17 t.n.v.
Nederlandse Coeliakie Vereniging o.v.v.
Onderzoeksfonds/Aqua Tulip 2014. Na
afloop laten we u uiteraard weten hoeveel de actie heeft opgeleverd.
Bord zoekt boer
– en andere waarheden over voedsel
Met tot de verbeelding sprekende
hoofdstuktitels als ‘Red de paling, eet
hem op’, ‘Mijn sudderlap heet Fleur’,
of ‘Bord zoekt boer’ is mijn nieuwsgierigheid naar dit boek al meteen
geprikkeld, te meer daar de auteurs
‘sterke verhalen over ons eten beloven’. Annemarie Geleijnse en Rineke
van Houten, beiden onderzoeksjournalist, stellen op een Keuringsdienst
van waarde-achtige manier misleiding
in de voedingsindustrie aan de kaak.
Ze zetten ‘op vrolijke toon het mes in
voedselmythes’ en ze leggen bloot hoe
we genept worden door marketingtrucs.
Dat klinkt als een aanrader voor wie
meer wil weten over zijn eten.
In deel één, ‘Gezonde twijfel’, staan de
tegenstrijdige boodschappen die we
krijgen over ons voedsel centraal. Het
ene onderzoek zegt a en het andere b,
regels en wetten worden vaak niet consequent toegepast met alle gevolgen
van dien. Zo mogen frisdrankbedrijven
geen reclame maken gericht op kinderen jonger dan 12 jaar, terwijl stuiterdrankjes, tjokvol met suiker en cafeïne,
wel aangeprezen mogen worden bij net
iets oudere scholieren. Of deze: dik zijn
is ongezond en is, volgens de heersende opinie, je eigen schuld, maar is
dun dan automatisch goed en gezond?
Deel twee, ‘Lekker opscheppen’, gaat
over de dilemma’s waarvoor je komt te
staan als je duurzaam wilt eten. Kies
je ervoor om een pak yoghurt te redden dat bijna over de datum is, maar
afkomstig van koeien die nooit een
grassprietje hebben gezien, of is het
beter te kiezen voor biologische yoghurt van ‘echte’ koeien, die vrolijk in de
wei hebben gedarteld en gras en klaver
hebben gegeten?
Het sterkste verhaal vind ik ‘Red de
paling, eet hem op’. Ik eet zelf al jaren
geen paling meer. De vis staat in het
rood op de Viswijzer van de Stichting
Noordzee. Dat betekent: afblijven,
bedreigde diersoort! Ook het Wereld
Natuurfonds en Greenpeace vergelijken
het eten van een broodje paling met
het eten van een broodje panda. ‘De
laatste paling’ laat zien dat er goede
redenen zijn om zelfs de waarheid
van gerenommeerde instituten als de
Viswijzer en het WNF in twijfel te trekken. Ik heb laatst dus toch maar een
klein stukje gekocht. Als u wilt weten
hoe het zit: lees het boek!
Deel drie, ‘Sterke verhalen’, legt bloot
hoe we voor de gek gehouden worden
door slimme marketingtrucs. Niet alleen
bij de A-merken en bekende grootgrutters, maar ook bij verantwoorde bio/
ambachtelijke winkelketens als Marqt.
De ‘lokaal’ geproduceerde rucola die
daar verkocht wordt, komt uit Spanje,
en duur Drents bronwater blijkt gewoon
uit de kraan te komen. Die hadden we
overigens al eerder gehoord.
Tot slot gaan de auteurs op zoek naar
een positieve boodschap over ons eten.
Op bezoek bij kleinschalige initiatieven
van ‘dappere dodo’s die genoeg hebben
van voedselverspilling, gerommel met
ingrediënten, het uitbuiten van boeren
Glutenvrij • december 2013
en bremzoute pakjessoep’, ontdekken
ze hoe het anders kan. In hoofdstuk
‘Bord zoekt boer’ zijn ze bijvoorbeeld
te gast bij de ‘Groenteclub’ uit Bussum.
Een initiatief van mensen die betaalbaar biologische groente uit de regio
willen eten. Ze kopen gezamenlijk in,
direct bij de boer. Doordat de groothandel en de supermarkt uit deze
keten zijn gehaald, kunnen de leden
een goede prijs betalen aan de boer,
terwijl ze zelf toch goedkoper uit zijn:
een win-win situatie dus, behalve voor
de supermarkten.
‘De laatste paling’ is een prettig leesbaar, luchtig geschreven boek, en interessant voor wie meer wil weten over
voedsel, al biedt het geen pasklare
antwoorden. Steeds weer blijkt dat
het allemaal niet eenduidig is en dat
veel dingen misschien zijn niet zoals
je dacht dat ze waren. Dat is wat mij
betreft een prettige boodschap in een
tijd waarin gezondheidsgoeroes in het
ene na het andere boek hun persoonlijk ontdekte, absolute waarheid over
gezond eten verkondigen.
Annemarie Geleijnse en Rineke van
Houten: De laatste paling. Sterke
verhalen over ons eten. Uitgeverij
Oostenwind.183 pagina’s, € 17,50. 39

Download Report