26 juli 2014 , pag. 16 REPORTAGE GEZINSHERENIGING Somaliër Diriye Haji Sedo Ibrahim vluchtte acht jaar geleden weg van de oorlog in zijn thuisland, noodgedwongen zijn gezin achterlatend. In Haren wachtte hem een nieuwe strijd, voor gezinshereniging. Diriye won. ‘Er komt steeds maar meer water uit mijn ogen’ Lieke van den Krommenacker HAREN Het huilen is anders geworden. Opgelucht. Bevrijdend. Ja, vóór 8 juli klonk nauwelijks meer dan wanhoop door in de Skype-gesprekken die Diriye Haji Sedo Ibrahim (41) avond na avond met zijn vrouw (41) en drie kinderen (12, 16 en 18) voerde. Zij, gevlucht uit Somalië en gestrand in Turkije. Hij, gevlucht uit hetzelfde land maar maanden eerder en een thuis gevonden in Haren. Daar werkt hij als sportinstructeur. Het is zijn advocaat Any-Marieke Eleveld die hem belt, die bewuste dinsdagmiddag. ,,Ik heb goed nieuws, ga even lekker zitten.’’ Diriye staat boven, op de eerste verdieping van zijn kleine maar comfortabele woning in de wijk Oosterhaar in het dorp. Hij daalt de trap af naar beneden, vindt een plekje op de bank. ,,Je dochter mag komen.’’ Opluchting. Eindelijk. Opluchting. Eindelijk. Opluchting. De woorden blijven zich herhalen in Diriyes hoofd. En daar vloeien de tranen. Van verlossing. Na acht lange jaren van vluchten en vechten. Bidden doet hij. En rennen. Over straat naar het kantoor van Vluchtelingenwerk Torion in Haren. Naar Annemieke van der Klei, de coördinator die hem bijstaat sinds de bus uit Groningen hem in 2006 afzette op het Raadhuisplein in Haren. ,,Ik doe niks, er komt steeds maar meer water uit mijn ogen’’, zegt hij tegen haar bij binnenkomst. Hetzelf- ¬ Na jaren wachten is het zo ver: de vrouw en drie kinderen van Diriye mogen naar Nederland komen. Foto Peter Wassing de geldt voor zijn vrouw, twee dochters en zoon. Ze huilen en huilen. Stellen duizend vragen. Hoeveel inwoners telt Haren? Zijn er scholen? En heb je foto’s? Van der Klei kan het nieuws bijna niet geloven. Acht jaar later en een langverwachte gezinshereniging is aanstaande. Een onwaarschijnlijke hereniging, want de Immigratie en Naturalisatiedienst (IND) wees de aanvraag voor een zogeheten machtiging tot voorlopig verblijf (mvv) in Nederland van oudste dochter Jawaahir in eerste instantie af. Dit omdat het meisje tijdens de procedure 18 is geworden. Aldus is ze volgens de wet volwassen en in staat zichzelf te redden. Bovendien achtte de IND de familiebanden onvoldoende bewezen. Diriyes advocaat vocht de afwijzing aan. Met succes. De IND heeft zich laten overtuigen door een onderzoeksrapport van de UNHCR, de instantie van de Verenigde Naties die vluchtelingen helpt. Hieruit blijken de ‘meer dan emotionele banden’ tussen Jawaahir en Diriye, waardoor de IND bij wijze van uitzondering toch een mvv kan verstrekken aan Jawaahir als meerderjarige asielzoeker. Diriye kan niet wachten om zijn gezin te onthalen op Schiphol. Hij slaapt weer – en weent zijn blijde tranen. ,,Nu is alles goed’’, zegt hij.