Informatiepaneel Groninger Museum Links

WIM DELVOYE (WERVIK 1965)
PHILIPPE STARCK (PARIJS 1949)
MICHELE DE LUCCHI (FERRARA 1951)
DE BRUG ALS KUNSTWERK
THE BRIDGE AS WORK OF ART
DIE BRÜCKE ALS KUNSTWERK
HET PAVILJOEN
THE PAVILION
DER PAVILLON
HET FORT
THE FORT
DAS FORT
De weg van het station naar de binnenstad is een deel
van het Groninger Museum. De blauwe stadspoort in
de vorm van een magneet trekt bezoekers aan.
Wie over de brug heen loopt, beseft niet dat hij
over een kunstwerk gaat. Dit kunstwerk is alleen te
zien als de brug openstaat. Even geduld, af en toe
wordt de brug opgehaald als er een boot langs vaart.
Wim Delvoye ontwierp het werk dat gebaseerd is op
17de eeuwse spreuken en volkswijsheden. Dergelijke
beelden zijn ook te vinden op Delfts blauwe tegeltjes.
Op deze manier verwijst Delvoye naar de collecties
keramiek en 17de eeuwse kunst van het museum.
Maar de afbeeldingen van Delvoye zijn eigen
satirische cartoons.
De brug is genoemd naar H.N. Werkman, een
belangrijke kunstenaar van de Groninger vereniging
De Ploeg.
The route from the train & bus station to the
city centre is an integral part of the Groninger
Museum. The blue city gate shaped like a magnet
attracts visitors.
Passers-by traversing the bridge will not readily
realise that they are walking across a work of art.
The work can only be viewed when the drawbridge
is up. So tarry a little in passing, until the bridge is
raised to let by a vessel.
Wim Delvoye designed the work based on 17thcentury sayings and folk wisdom. Such scenes
can also be found on blue & white Delftware tiles.
Delvoye refers in this manner to the Groninger
Museum’s ceramics collection and collection of
17th-century art. Delvoye’s illustrations are satirical
cartoons of his own making, however.
The bridge is named after H.N. Werkman, an
illustrious member of the Groningen artists
association De Ploeg.
Der Weg vom Hauptbahnhof zur Innenstadt ist ein
Teil des Groninger Museums. Das blaue Stadttor,
in Form eines Magneten, zieht die Besucher an.
Wer die Brücke überquert, ist sich nicht darüber
bewusst, dass der Weg über ein Kunstwerk führt.
Das Kunstwerk wird erst dann sichtbar, wenn die
Brücke aufgeklappt ist. Ein bisschen Geduld ist
schon nötig, denn sie wird nur gelegentlich zur
Durchfahrt eines Schiffes bedient.
Das sich auf Sprüche und Volksweisheiten aus dem
17. Jahrhundert stützende Werk ist ein Entwurf
von Wim Delvoye. Vergleichbare Abbildungen findet
man auch auf blauen Delfter Kacheln. Hiermit
verweist Delvoye auf die Sammlungen Keramik
und Kunst des 17. Jahrhunderts des Museums.
Delvoyes Darstellungen sind allerdings eigene
satirische Cartoons.
Benannt wurde die Brücke nach H.N. Werkman,
ein wichtiges Mitglied der Groninger Künstlergruppe
De Ploeg.
De Franse ontwerper Philippe Starck
ontwierp een paviljoen voor kunstnijverheid,
met name zilver en keramiek, vol met
symbolische verwijzingen. De ronde vorm
is een schaal op een pottenbakkerswiel.
De kleur grijs verwijst naar klei, waarvan
aardewerk gemaakt wordt.
Aan de bovenkant is een fries van
gestileerde vazen aangebracht, die
natuurlijk verwijzen naar de keramiek
binnen. De metalen sculptuur boven op
het dak is gemaakt door Atelier Mendini.
The French designer Philippe Starck
designed a pavilion for applied art, in
particular silver and ceramics, loaded with
symbolic references. The round shape
is a dish on a potter’s wheel. The colour
grey refers to the clay that earthenware is
made from.
The top displays a frieze of stylized vases
that refer, of course, to the ceramic objects
on display inside. The metal sculpture on
the roof was produced by Atelier Mendini.
Der französische Designer Philippe Starck
entwarf einen Pavillon voller symbolischer
Verweise auf die Kunsthandwerksammlung –
hauptsächlich Silber- und Keramikarbeiten.
Die graue Farbe ist eine Anspielung auf die
zur Herstellung von Töpferwaren verwendete
Tonerde.
Oben ist rundum ein Fries stilisierter Vasen
zu sehen, die auf die hier ausgestellten
Keramikobjekte verweisen. Die Metallplastik
auf dem Dach stammt aus dem Atelier
Mendini.
Het paviljoen van De Lucchi heeft de vorm van
een bakstenen fort met schietgaten, dat aan de
buitenzijde bewaakt wordt door twee leeuwen.
De leeuwen zijn afkomstig van een verdwenen
borg bij Farmsum, een soort kasteeltje op het
Groninger platteland.
De vorm van het fort en het materiaal baksteen zijn
niet zomaar gekozen. Op deze plek lagen namelijk de
fortificaties van de stad Groningen, van het midden
van de 17de eeuw tot het einde van de 19de eeuw.
Het gebruik van bakstenen verwijst ook naar de
bebouwing aan de singels. Met name de villa
Heymans, direct naast het museum aan de singel,
ontworpen in 1894 door H.P. Berlage, heeft
vergelijkbare bakstenen.
The De Lucchi Pavilion appears to be a brick fort
with embrasures to fire from, guarded outside by two
lions. The lions are from a ‘borg’ near Farmsum, now
no longer standing. Borg was the name for the small
castles that dotted the Groningen countryside, which
later came to resemble manor houses.
Choosing the shape of a fort and brick as building
material was deliberate. This spot is where the
Groningen fortifications stood from the mid 17th
century until the late 19th century.
The use of brick also refers to other buildings
along the tree-lined avenue known as a ‘singel’.
In particular the Heymans Villa designed by H.P.
Berlage in 1894, standing next door to the Groninger
Museum, is built from similar brick.
Der Pavillon von De Lucchi erinnert an ein BacksteinFort mit Schießscharten, das außen von zwei
Löwen bewacht wird. Die Löwen stammen von einer
verschwundenen Borg bei Farmsum, eine Art Schloss
auf dem Groninger Land.
Die Form eines Forts und Backstein als Baumaterial
waren ganz bewusste Entscheidungen. An dieser
Stelle befanden sich nämlich von der Mitte
des 17. bis Ende des 19. Jahrhunderts die
Befestigungsanlagen von Groningen.
Die Verwendung von Backstein ist auch ein Verweis
auf die Bebauung an den alten Wallanlagen. Vor
allem die 1894 von H.P. Berlage entworfene Villa
Heymans, direkt neben dem Museum am Singel,
wurde mit vergleichbaren Backsteinen gebaut.

Download Report