14 mei tot en met 14 juni – 1e Blog – Jolien van der Tempel Ghana. Op het moment dat ik het vliegtuig uit stap, ruik ik Ghana en betrap ik mezelf erop dat ik met een grote glimlach de trap af loop. Ghana.., ik ben weer thuis. Dacht ik, want toen ik na een uur wachten pas geld kon wisselen, mn taxivriend kwijt was, het derde hotel pas plek had (met uitkijk op de krotten van de vissers, echt gewoon gevestigd aan ‘mijn’ muur), koude douche, een telefoon die het niet deed dus geen communicatiemogelijkheden en 35 graden terwijl het regende en allang donker was dacht ik waaaaarr ben ik ook alweer aan begonnen!!? Volgende dag Ghanese simkaart gehaald, die vervolgens het alleen deed als je er naar toe belde dus Gerrit mij steeds bellen waar ik nou zat. Met de V.I.P. bus naar Kumasi, ik zat naast een Ghanees die in Parijs woont, een muzikant met hele verhalen. Hij vroeg mij wat ik echt anders vind aan Accra als bijvoorbeeld aan Amsterdam. Ik zei nou zo’n beetje alles.. toen zei ie nee kijk goed naar buiten, wat zie je? Dus ik zeg auto’s, bomen, zand, groen, commercial bank, huizen, mensen, winkels.. Ja wat is daar anders aan als in Amsterdam? zei ie.. Tsja eigenlijk is het ook allemaal het zelfde zei ik alleen geplaatst in een andere wereld. Zwijgzaam kijken we samen hoe we Accra uitrijden. Ik laat alles tot me doordringen en stiekem glimlach ik weer, ik voel me weer Ghanees, het is weer als m’n thuis. Boos. Gerrit kwam me ophalen en Tineke zag ik in Denyase, heerlijk om daar en bij hun (en Mary) weer te zijn! De eerste drie weken zijn meteen al heel snel gegaan, heb iedereen geloof ik nu wel weer gezien, gedraag me al weer Ghanees, zelfs het zweten van de warmte word al minder, zit alleen wel onder de muggenbulten.. Jaja mevrouw van de tropenpoli, ik hoor u in mijn hoofd zeggen dat u het erg onverstandig vind dat ik geen malariapillen neem, maar daar word ik niet gelukkig van. Waar ik wel gelukkig van word zijn alle kinderen, wat een geweldige koppies, echt! Sola bouwt nu naast het weeshuis ook een school, daar komen leraren op die volgens internationale wijze lesgeven. Dit is echt een heel verschil met ‘gewone’ leraren. Het grootste probleem hier in Ghana is namelijk nog steeds de educatie, dat is echt de sleutel tot ontwikkeling. Zodra dat verbeterd gaat de hygiëne stukken vooruit, minder ziektes, kunnen er wegen worden gebouwd, infrastructuur dus gaan op zetten en vooral... kunnen ze zelf vooruit nadenken. Dit klinkt heel stom, maar hier leeft iedereen echt per dag of per paar dagen en dan houd het op. Natuurlijk is het grootste voordeel hieraan: geen stress! Daarnaast vind ik het echt geweldig dat ik Regenseizoen hier de controle op tijd heb, wat in Nederland zo vreselijk is omgedraaid (ga maar na, alles word bepaald door tijd: werk, studie, vervoer, eten -> zelfs de openingstijden van de supermarkt). Helaas gaan die twee dingen samen voor ontwikkeling: tijd en educatie. Het begrip tijd is geld zal hier hopelijk nooit komen, maar ik hoop wel dat ze vooruit kunnen denken en goede educatie krijgen. Waarin ze leren samenwerken, vragen stellen, nieuwsgierigheid krijgen voor wat ze echt leuk vinden en vooral de wereld ontdekken. Zonder dat ze deze weggooien, geweldig de natuur hier, hier is groen ook echt groen en de dieren zijn vrij. Het is zelfs zo dat alle geiten en schapen lopen gewoon de hele dag overal rond en weten uit zichzelf dat ze zodra het donker word of gaat regenen naar hun stal terug moeten en dan zie je alle groepen verdelen en rent de ene horde naar die kant van het dorp en de andere naar de andere kant haha! Zie ze al gaan door Nederhorst den Berg, nee he Oma dan worden al uw Afrikaantjes opgegeten. Ohja en hier heb je gewoon dikke mensen met scheve tanden op de reclame! En de muziek hier.. oke teveel om op te noemen. Dat ik een goede educatie heb gehad en dus als een blanke denk (en ook word verwacht dat ik alles weet) is meteen weer erg gewild. Ik ben in de eerste week al gevraagd om eigenaar te worden van een stuk goudmijn, overal lessen wil komen geven, wil praten met de pastoor, mijn eigen zaak op te richten en bovenal om Queenmother te worden van een dorp! Dat is de hoogste rang die een vrouw kan krijgen, zij zit altijd naast de chiefs en geeft advies en inbreng aan het dorp. 1, 2, 3, 4 Sub-chiefs, echte Chief, nog een soort chief, Queenmother en ik denk counseling of iets in die richting. Ik geef ze allemaal het antwoord dat ik mijn kennis wil delen, maar niet op die manier ga gebruiken. Dat moeten de Ghanezen zelf doen. Anders staat er (weer) een blanke bovenaan de goudmijn en tsja ik vind dat dit land de ontwikkeling zelf moet uitvoeren! Hoop gewoon dat die rijke mensen en de regering enzo ooit een keer gaan beseffen hoe ze hun macht moeten gebruiken en van Ghana een beter land maken. Rijkdom namelijk hier genoeg, goud, cacao, regenwoud, sterke mensen, alles. Er zijn ook zooooveeeel mogelijkheden hier.. Wat dat betreft zouden alleen goede mensen, die hart hebben bij de mensen en het land, mogen regeren en dan wil ik best in de adviescommissie ofzo =P Natuurlijk dan wel betaald, want dit vrijwilligerswerk is super om te doen en geeft heel veel voldoening, maar helaas kan ik hier natuurlijk niet van leven. En helemaal niet als je zoals ik alles gewoon aan iedereen uit- en weggeeft =D In Nederland zou ik beschreven worden als arm. Ik heb geen huis (mn broertje gaat erin wonen), geen werk, ben geen student en krijg geen uitkering (om diverse redenen). In een half jaar heb ik het laatste spaargeld opgemaakt, heb ik Priester tijdens opening waterpomp mn ouders heel lief moeten aankijken (zonder mijn ouders lag ik al ergens onder een brug.., dramatisch ik weet het, maar zo voelt het wel) en ben ik naar Ghana gegaan. Ik dacht weetje, als mijn kennis hier in Nederland niet tot uiting kan komen, dan ga ik het wel doorgeven aan mensen die het wel nodig hebben. Een nieuw concept bedacht die nu ook online staat (www.joenmundi.com/jolien) en wat ik nu eerst voor een half jaar ga uitvoeren. Daarna zien we wel weer verder. Daarnaast wilde ik Richard natuurlijk zien, haha! Ik krijg hier vaak naar mijn hoofd dat ik rijk ben omdat ik blank ben. Tuurlijk kan ik ze uitleggen dat ik niet rijk ben.., als je dit zo hierboven weet.., maar hoe vertel je dat aan iemand die geen dak boven het hoofd heeft? Die elke dag moet lijden omdat er geen eten is? Zelfs geen water.. Die een aantal kinderen heeft waarvan elke vader is weggerend? Die aids heeft en niet wordt geaccepteerd in de samenleving? Shit.. Mijn antwoord: ja, ik ben rijk en ja blanken zijn rijk, maar helaas hebben ‘wij’ ‘jullie’ rijkdom verloren. Wat zou ’t toch mooi zijn als we overal een balans in zouden vinden. Of saai? Er zijn natuurlijk honderden dingen die ik eigenlijk wil vertellen.., maar veel dingen zijn niet te beschrijven. Eigenlijk raad ik iedereen aan om gewoon een keer naar Ghana (of Afrika) te gaan! Ervaring is toch het beste. Om toch een klein beetje structuur in mijn maandelijkse blog aan te brengen zet ik eerst wat ik echt kwijt wil, dan schrijf ik een speciale ontmoeting en dan een stukje als projectmanager. - Eén van de vele ontmoetingen In Kumasi kwam ik m’n lieve pindakaas mevrouw weer tegen. Ze zit daar nu al bijna drie jaar, op de stoep, onder de rooie parasol, elke keer als ik in Kumasi kom zie ik dr zitten. Ze herkent mij ook altijd en ondanks dat ze nauwelijks Engels kan en ik met mijn beste Twi ook niet heel erg veel verder kom dan hoe het gaat hoe ik heet en waar ik woon en dat soort dingen is er altijd een klik. Misschien komt het door onze gedeelde liefde voor pindakaas =D Dan ga ik gewoon naast dr zitten en krijg ik een handje pinda’s van dr. Ik heb haar niet anders gezien dan met een stralende glimlach, één die je echt voelt en ziet in dr ogen. Dat maakt haar denk ik zo speciaal. Geweldig vind ik het, zo’n prachtige uitstraling en zo’n warme verschijning, achter de pindakaas. Pindakaasmevrouw – Een stukje geschreven als projectmanager Marktonderzoek. Skima wil heel graag een internetcafé oprichten. Voordat ik naar Ghana kwam had hij al onderzoek gedaan naar de beste plek en zo een ruimte in Anwiankwanta gevonden. Hij had ook al onderhandeld over de prijs, het enige wat nog moest gebeuren was een handtekening en betalen. De eerste dag dat ik met hem ga zitten vraag ik aan hem, je wilt de ruimte gebruiken voor een internetcafé toch? Ja. Zijn die er al in Anwiankwanta? Nee. Waarom niet? Weet ik niet. Oke dan gaan we dat eerst uitvinden. De volgende dag komt ie naar me toe, de internetkabels van Bekwai naar Anwiankwanta zijn gestolen en dus geen internet daar mogelijk. We schrijven samen allerlei opties op en enthousiast gaan we die langs. In elk dorpje stel ik vragen aan Skima die hij weer aan de mensen moet vragen. Het belangrijkste: is hier internet mogelijk? Is er al een internetcafé? Zo nee waarom niet? Zouden er mensen naar toe gaan? Hoeveel mensen wonen er in het dorp? Zijn er scholen in de buurt? Opleidingen? Andere dingen wat mensen aantrekt? Zijn er beschikbare ruimtes? Etc. Helemaal enthousiast omdat ik deze vragen ‘verzin’ gaat ie hard aan de slag. Hij krijgt vaak het antwoord waarom vraag je dat? Dit soort vragen stellen zijn ze hier niet gewend. Uiteindelijk blijkt ons vrij snelle onderzoek uit te komen op een winkel in Kokofu. Ik denk mooi, dan kunnen we nu de papieren gaan bekijken (huurvoorwaarden etc.)! Maar toen kwamen er vragen en zaken die ik niet ken. De winkel die te huur staat blijkt van een eigenaar te zijn die ik nog steeds niet gezien heb. Eerst hebben we namelijk een broer ontmoet toen een neef en toen weer een oom en uiteindelijk zijn we naar de manager van het voetbalteam in Denyase gegaan. Hij snapt nog steeds niet waarom ik niet zelf begin maar Skima help. De manager dus om hulp gevraagd want hij is ook weer een soort van chief in dat gebied en mag dus ook advies geven aan de chiefs in Kokofu. Hij bellen, afspraak gemaakt, ik mocht niet mee (blank = prijs omhoog), en onderhandeld over de prijs. De winkel was al verhuurd, maar het stond leeg omdat degene die het zou huren mocht geen lab er van maken want dat wilde de chief niet want die woont in het paleis erachter. Maar hij had het dus al wel gehuurd, alleen omdat ie er niets mee deed is weer iemand anders daarin gaan zitten gratis, om drinken te verkopen. Uiteindelijk mogen we het huren en hebben we goedkeuring om een internetcafé te beginnen. Voorwaarden: of we alleen een beetje op willen schieten, want het staat al wel maanden leeg, maar er is vast ook iemand anders in geïnteresseerd.