Wat doet de 2e Wereldoorlog met mij? Ik ben geboren in 1952. Ik vind dat mijn ouders erg verstandig zijn geweest: Zij vertelden wel over de oorlog. Dat was indrukwekkend. Maar het lag niet als een loden last op mijn schouders. Dat mijn ouders niet sliepen, vond ik heel gewoon. Ik had er geen weet van dat dat een gevolg was van hun kampervaringen. Bij de Duitse taal had ik een dubbel gevoel. Ik was dol op mijn oma’s, die spraken meestal Duits. Net als mijn ouders kwamen zij uit Duitsland. Maar op school had ik een hekel aan Duits. Ik haalde daar dus slechte cijfers voor. Net voor mijn eindexamen gaf mijn vader mij zijn dagboek; dan kon ik nog een beetje Duits oefenen. Ik wist van dat dagboek. Hij had dat geschreven na de oorlog toen hij nog niet terug mocht naar Amsterdam omdat in Bergen Belsen veel besmettelijke ziektes heersten. Heel kort nadat ik zijn dagboek gelezen had overleed hij helaas. Mijn aversie tegen de Duitse taal en Duitsland is gelukkig voorbij. Ik heb veel respect hoe nu in Duitsland met het verleden wordt omgegaan, voor mijn gevoel beter dan in ons eigen land. Dat wat mijn ouders in de oorlog hebben meegemaakt heeft mij gesterkt. Je laat je niet zo gauw kisten. Het heeft me ook geleerd hoe veerkrachtig mensen kunnen zijn. Bij mijn moeder zie ik dat vrijwel dagelijks. Toen de Nederlandse regering eindelijk bedacht had dat er in Bergen Belsen een gedenksteen moest komen voor alle Nederlanders die daar waren omgekomen, mocht ik als begeleider van moeders mee, samen met anderen die daar hadden gezeten. Wat een ervaring. De jongste overlevende was iets van 70 jaar, de oudste ver in de 80, maar wat een veerkracht! Als mijn ouders niet al die narigheid in de oorlog hadden meegemaakt had ik al deze ervaringen ook niet kunnen opdoen. Kortom; de oorlogsgeschiedenis van mijn ouders heeft mij gesterkt en mijn leven verrijkt.