Volgende week zaterdag begint in Amsterdam de Vakantiebeurs voor Bijzondere Reizen Munda de la Marre sprak met drie wereldreizigers over bijzondere reizen, over de voordelen van stilstaan en bewegen en het slechtste hotel waar ze ooit logeerden. Michiel Krielaars, correspondent in Rusland en auteur van het boek Het brilletje van Tsjechov; Judith Spiegel, auteur van Een hoofddoek tegen kogels en correspondente in Koeweit, en Boudewijn Richel, organisator van de Beurs voor Bijzondere Reizen. MdlM: Wat betekent ‘bijzonder reizen’ voor u? MK: Een bijzondere reis betekent voor mij naar het onverwachte gaan in een gebied waarvan je denkt, dat je het een beetje kent. Dus reizen door een gebied in een land waarvan je denkt iets te weten, naar een streek waarvan je hoge verwachtingen hebt. In Rusland kan je dagenlang door een gebied trekken, Siberië in dit geval, waar je niemand tegenkomt. De wegen zijn slecht, dus het schiet niet op. In een verlaten cafeetje kan je een eenzaam bruidje treffen, dat achter de toog zit te wachten op de liefde van haar leven. Dat je geen tegenliggers ontmoet en opeens beseft wat afstand is als je tweeduizend kilometer rijdt zonder een dorp tegen te komen. JS: Voor mij is reizen: achter een deur kijken. Ik wil weten wat er in een land achter de deuren gebeurt. Het hoeft geen raar land te zijn, het mag ook wel Staphorst zijn, wat overigens wèl een raar land is. ‘Bijzonder reizen’ is voor mij niet de bestemming, maar de mensen. Juist omdat niemand naar Jemen gaat, deed ik het. Wat mij trekt in de Arabische wereld is dat het bijna niet te snappen is. Het religieuze aspect, het familiegebeuren, de taal en het sociaaleconomische aspect, het is allemaal verweven en moeilijk te begrijpen omdat niets is wat het lijkt. MdlM: Kunt u een voorbeeld geven van een bijzondere reis, meneer Richel? BR: Afgelopen maart liep ik bijna drie weken met een gids, een muildier en twee muildierdrijvers door het noorden van Ethiopië, over routes waar geen westerling liep. Je komt daar in contact met bewoners die nooit een bleekgezicht, een ferenzie, gezien hebben. Meestal met kinderen, volwassenen liepen verlegen hun huizen in. We maakten een kamp en de kinderen kwamen kijken. Ze voelen aan aan je. Ik herinner me een meisje van ongeveer elf jaar, ze pakte mijn hand en wilde mij begeleiden om te voorkomen dat ik zou struikelen, want het was moei- Info www. vakantiebeursamsterdam.nl op 10 en 11 januari 2015 in Beurs van Berlage www. vakantiebeursmaastricht.nl op 24 en 25 januari 2015 in het MECC Amsterdamse vakantiebeurs voor bijzondere reizen — 10 & 11 januari 2015 Beurs van Berlage Vakantiebeurs voor bijzondere reizen Maastricht — 24 & 25 januari 2015 MECC Maastricht interview met drie wereldreizigers Boudewijn Richel Judith Spiegel Michel Krielaars foto: marij n alders lijk begaanbaar. Ze liep mee tot aan haar school. ‘Het is hier heel gevaarlijk’, zei ze. De kinderen waren heel lief. Ze sprak in een onverstaanbaar dialect. Heel soms zeggen ze: ‘What is your name?’ Ik voelde me opgelaten, ik ben altijd in een wandeltrance omdat ik stevig doorloop. Een dag begint ‘s ochtends om vijf uur, wanneer de gids zegt: ‘Wakker worden!’ Dan staat iedereen op en start de koffieceremonie. Een Ethiopiër maakt van koffie een kunstwerk. Hij gebruikt twee kannen, maalt de koffie met een handmolen, mengt twee soorten, kortom het is een ritueel dat veel tijd in beslag neemt. Het malen, mengen en koken duurt een uur en vervolgens drinken ze onverantwoord veel koffie. Zij gaan voor pure zwarte koffie zonder melk en met veel suiker. MdlM: Wat was het slechtste hotel waar u ooit sliep? MK: Op mijn reizen door Siberië sliep ik in de auto, er was niets anders. In Rusland heb ik mijn eigen sterfelijkheid leren beseffen. Het slechtste hotel is Kranodar tegenover de Krim. Op de bovenste verdieping was een café met dikke, oude, zwaargeschminkte hoeren, die je mee wilden nemen. De ramen konden niet open en de verwarming stond te loeien op 28 graden. De bedden waren zo smal, dat je uit je bed rolde als je je omdraaide. De lakens waren van kunststof. Het was een droevige ervaring. JS: Het ergste hotel was helemaal niet in Irak of Jemen, het was gewoon in Frankrijk. We gingen op een georganiseerde wandelvakantie waarbij je rugzak vervoerd wordt. Je volgt het pad rechtsaf en linksaf, het wordt avond. Je komt bij je hotel en je denkt: ‘Dit kan toch niet waar zijn?’ Een onbemand hotel waar je met een kaartje binnenkomt en in het neonlicht met van die geel en blauwe gordijnen in de slaapkamer zit; een Formule 1-hotel waar je het helemaal niet verwacht. MdlM: Waarom wilt u altijd bewegen, is stilstaan niet ook bijzonder in zo’n onrustige wereld? JS: Ik wil lang op een plek wonen om deze te begrijpen. Reizen voor slechts twee weken zegt me niet zoveel, hooguit ga ik dan naar huis met vragen. Ik heb daar niet zoveel aan. Om een land echt te begrijpen kun je er niet in twee weken doorheen, hoe klein het ook is. Het gaat mij ook niet om het bijzondere hotel. Ik reis graag in het Midden-Oosten want het gaat mij om die achterdeuren achter de achterdeuren. BR: Onze samenleving is voortdurend in beweging en stimuleert mensen om te bewegen… stilstaan geldt als negatief. Iemand die twee weken in een woud stilzit is erg afwijkend en daardoor gelijk bijzonder. Ik heb daar bewondering voor, hoewel ik zelf ook neig naar veel bewegen. Op een dag had ik eindeloos gelopen in een ruige omgeving. Plotseling kwam ik in een vruchtbaar dal met bloeiende bomen waaronder een mangoboom, hangend over een snel stromend riviertje en in de verte een panorama met bergen. Als ik ergens een huisje zou willen neerzetten, dan hier. Dat is niet haalbaar natuurlijk, je kunt er niks doen en ik hoef ook niet in een mooie omgeving te zijn, maar het beeld blijft fascineren. Toch geloof ik dat in beweging ook groei zit. Mis- schien een illusie, maar wel bepaald door de natuur, die voortdurend verandert. Het bloed dat door je stroomt. MdlM: Wat neemt u mee op reis, Judith Spiegel? JS: Een klein koffertje met zo min mogelijk erin, hooguit vijf kilo. En daarbij denk ik aan mijn grootmoeder, die haar onderbroeken aan twee kanten gebruikte. Ik vind het prettig om zo min mogelijk mee te zeulen. Naar Beiroet moest ik wel een jurkje mee en hakken. Mijn Zwitserse zakmes moet altijd mee en ik heb het al wel zeventien keer moeten inleveren. Jemen is wel zo’n land waar je dan kan vragen of je mes dan even bij de piloot mag liggen tijdens de reis en dan doen ze dat. Je kunt ook, als je te laat bent doordat de monitor verkeerde tijden aangaf, nog even het taxiënde vliegtuig aanhouden. Dan gaat het rechtsomkeer om je alsnog op te halen (JS glimlacht en haar stem klinkt vertederd, ze zou dolgraag terug willen MdlM.). MdlM: Wat kunnen mensen verwachten op de Vakantiebeurs voor Bijzondere Reizen? BR: In Amsterdam en Maastricht staan standhouders die reizen in Afrika, Europa en Azië aanbieden, die we tegenwoordig maatreizen noemen. Hier moet je niet vragen naar een vlucht en een hotel, maar naar bijzondere hotels. Trajecten om te wandelen, die maar weinig mensen eerder deden, mooie en soms luxueuze safari’s, kortom alles wat van de norm afwijkt. Tickets met korting via de website Amsterdam: www. vakantiebeursamsterdam.nl Maastricht: www. vakantiebeursmaastricht.nl MdlM: Een beurs voor dure reizen dus? BR: Geenszins! Iets wat met zorg wordt samengesteld is niet per definitie duur. We hebben in Nederland bijna 250 reisorganisaties die slechts in één land gespecialiseerd zijn en daardoor ook met iets goeds kunnen komen. Het is vaak de onbekendheid met een land die mensen doet afzien van een reis. Niet de prijs. MdlM: Denkt u dat reizen tegenwoordig anders is dan vroeger? MK: Toen ik naar Rusland ging, aan het begin van mijn correspondentschap, zijn we met de trein gegaan van Amsterdam via Warschau en van Minsk naar Moskou. Het duurde twee dagen en gaf een gevoel van eindeloosheid. Je zag het landschap veranderen en ik had het gevoel dat ik het landschap moest bedwingen. Montesquieu schrijft in De l’esprit des lois dat de mentaliteit van landen anders is naarmate het landschap verandert; de sensatie die je in de trein ervaart. De ideale coupé deel je met een bekende en vier totaal onbekenden. En er is in Rusland altijd wel iemand die een flacon wodka bij zich heeft. MdlM: Judith Spiegel, kunt u gemakkelijk alleen zijn tijdens uw reizen? JS: In Jemen was ik de eerste maanden alleen en daardoor word je gedwongen om bezig te zijn met wat er om je heen gebeurt. Het is een misvatting dat je in de Golfstaten als vrouw niet kunt reizen. Je bent als Westerse vrouw een derde soort: je bent man noch vrouw, of allebei, of iets er tussenin. In elk geval iets wat het communiceren en werken heel gemakkelijk maakt, want ik kan me zowel tussen de mannen als tussen de vrouwen bewegen. Ik reisde op bootjes en achterop brommers. Het kon allemaal. MdlM: Er zijn twee Beurzen voor Bijzondere Reizen, een in Amsterdam en een in Maastricht. Waarom twee? BR: Maastricht is meer voor het Zuiden en Oosten van het land en daar staan reisspecialisten die speciaal uit bijvoorbeeld Nepal of Mongolië naar de beurs komen. Amsterdam heeft als voordeel de prachtige locatie van de Beurs van Berlage, vlakbij het Centraal Station. Er zijn bovendien ruim honderd presentaties op de eerste verdieping, van elk een half uur waar bezoekers een gedetailleerde toelichting krijgen met films en dia’s. boeken Judith Spiegel: Een hoofddoek tegen kogels, isbn 9789462320130 Michel Krielaars: Het Brilletje van Tsjechov, isbn 9789045024868
© Copyright 2024 ExpyDoc
