Is jazz dan nog altijd de muziek van alcholisten, junks en hoerelopers zoals Zaki het stelt, of platvloers zoals Bosschaerts het meende? Echt niet hoor, het wordt hoog tijd dat jazz terug naar de underground gaat en de sfeer van de fifties terugkomt. Jazz moet terug gaan swingen. Mensen die onze club regelmatig bezoeken zullen het toch met me eens zijn dat muzikanten zoals Rolf Delfos, Nico Scheepers, Hugo Bogaerts, de jazz in zijn waarde laten zoals die zestig jaar geleden was. Dansbaar en aangenaam , meezingers, meeswingers, meefluiters. Voor mij mag het natuurlijk al eens hoekig en a-tonaal klinken, absoluut, maar ik moet na het concert kunnen zeggen dat ik me geamuseerd heb. Muziek die niet op je gevoel slaat, nog niet met twintig pinten in de pens, daar is iets mis mee. Waar blijft het kippenvel, waar blijft de traan uit de rechterooghoek? rm. OUD VINYL JOHAN & MARTINE BETTINA v A NCLEEF PB 3680 MAASEIK 12/3211 R O U W C E N T R A Mgr. Koningsstraat 4, 3680 Maaseik Breeërsteenweg 333, 3640 Kinrooi Art Blakey & The Jazz Messengers. Moanin’, Blue Note Art Blakey: Lee Morgan: Benny Golson: Bobby Timmons: Jymie Merrit: Drums Trompet Tenor Sax Piano Bas Ik heb een hele mooie heruitgave van deze elpee op 45 toeren kunnen bemachtigen, uitgebracht door Blue Note onder nummer 4003: één van de mooiste werkjes die ik de laatste tijd op de kopheb kunnen tikken . Als mijn Anne zegt dat dit de muziek is die ze wil dat jazz is, dan is dat zo en moet iedereen deze elpee kopen! De volledige kant een van de LP opent met het titelnummer ‘Maonin’, tevens ook het beste en meest funky nummer van de hele plaat. Het vraag en antwoord spelletje tussen Lee Morgan (trompet), Benny Golson (tenorsax) en de ritme sectie maakt het een uiterst toegankelijk nummer. ‘Are You Real’ en ‘Along Came Betty’ zijn weer twee meezingers die dagen in het geheugen blijven hangen en waar je na enkele nachten mee neuriën misselijk van wordt, maar toch blijf je de plaat afspelen, opnieuw en opnieuw en opnieuw. Kant drie staat vol met ‘The Drum Thunder’ van Benny Golson. Ik vraag mijn drie favoriete drummers van Maaseik dan ook met aandrang om met Tritom dit nummer op het repertoire te zetten. Kant vier opent met ‘Blues March’, een op de streetparades uit New Orleans gebaseerde blues en het overbekende nummer ‘Come Rain Or Come Shine’., een ouderwetse meezinger,waarvan iedereen die de titel niet kent, bij beluistering wel meteen de melodie zal herkennen. Deze plaat bracht Blakey met The Jazzmessengers naar Europa, waar ze meteen voor jaren roem en faam oogstten voor dit werk. In mijn openingszin heb ik gezegd dat dit een van de mooiste werkjes is die ik de laatste jaren heb kunnen bemachtigen, en dat geldt niet alleen voor de muziek. Dit is een niet zo goedkope uitgave op vinyl, uitzonderlijk op 45 toeren voor een nog beter geluid. De hoes is nog van ouderwets karton dat tegen een stootje kan. Ik weet niet of dit exemplaar op CD te vinden is, of te downloaden valt, voor mij hoeft dit absoluut niet, alleen al de hoes roept nostalgie op: dit is fifties op en top. Kopen die hap! AGENDA Café Sjruur Live Maaseik festivals hier in België mensen op de eerste rij zitten, wijsvinger en middelvinger op de rechterslaap, duim onder de kin en ringvinger tussen de lippen, het hoofd zeer langzaam meebewegen op een maat die ze niet begrijpen, en kijken alsof ze zelf op het moment iets hebben uitgevonden waar de wereld beter van gaat worden. Als je als jazzleek, muziekliefhebber die een uitstap wil maken in de jazzwereld, toch een eerste keer naar een jazzfestival als Gent of Middelheim gaat, dan weet je toch niet wat je meemaakt. Het sfeertje dat daar hangt is absoluut niet platvloersch zoals Bosschaerts het zegt, maar hoogdravend en elitair. Je mag niet gaan zitten waar je wil, je mag de muziek niet slecht vinden, je krijgt er geen fatsoenlijke festivalpint, alles is nep fake en kak, het niet voluit geschrevene wordt hier voluit geschreven. Jazz heeft het aan zichzelf te danken het niet door de grote massa wordt gesmaakt, jazz heeft het aan zichzelf te danken dat er niet meer podia beschikbaar zijn, jazz heeft het aan zichzelf te danken dat het niet meer op de nationale zender wordt gespeeld. BELGIË BELGIQUE Zat. 18 okt. 2014 Bart Lust Quintet Zat. 15 nov. 2014 JAZZETTE Skordatura PunkJazz Ensemble Zat. 20 dec. 2014 Daan Demeyer Quintet plays Cannonball Adderley zon. 15 maart 2015 Arthur Tuznier Trio (Laureaat Jazz Hoeilaart). zat. 11 apr. 2015 Jules Deelder zat 16 mei 2015 Alter Tape www.sjruur.be De Jazzette is een uitgave van Sjruur Live v.z.w. colofon De Jazzette verschijnt 6 keer per jaar. Redactieadres: Torenstraat 3, 3680 Maaseik www.sjruur.be e-mail:[email protected] Bijdragen: Willy Borkelmans René Meuris Carolius Nonk Corrector: Arno Latour Vormgeving: Paul Brouwers the Rhythm Junks Jaargang 16/nr. 4 - 2014 afgiftekantoor 3680 MAASEIK De Jazzette is een uitgave van Sjruur Live v.z.w. P004554 rm. Torenstraat 3 B- 3680 MAASEIK Torenstraat 3, B-3680 Maaseik. Jaargang 16 nr. 4 - 2014 VU: Willy Borkelmans Javanastraat 39 3680 Maaseik VOORWOORD Ik ben een trotse voorzitter. Met ons 20 – jarig jubileum hebben wij naar aloude traditie weer iets moois neergezet in onze kroeg en per definitie in Maaseik. De superlatieven waren en zijn nog steeds niet van de lucht. Een greep uit de lofbetuigingen die wij tot nog toe in ontvangst mochten nemen: manjefik, neet te geluive, bom diggie, schitterend, waat ei fiëes, awesome, te gek, waal wèrm, denderend, daverend, enorm, noeits zoe gèt schoêns gezieên, van de zök gebloeze, neet normaal, danse doer langöwt op den dansvloer te gaon ligke - mocht dèt feitelijk ? - joa alles moch, den drummer waas geweldig, iech vong Jef Nevens hiëel good, Sjruurs - gieë zeet gek, heel mooi, heel ingetogen, formidabel, kolossaal, subliem, fameus, dae Steven De Bruyn waat vuur ein energie haef dae man - 100.000 volt, formidable, fantastisch, prachtig, moch ze diech einen deure cocktail bestèlle aan Teijnes - nae dèt waas ein van de weinige dènger dei-j neet mochte daovuur wèrdese bowte gegoeid - ouch nao aloude tradeijsie, fabelachtig, prachtig, uit de kunst, fantastisch, waat schjoên, fameus, excellent, gaaf puik, sjik man, waat is dèt waat Roland rouk - iech zou het be-ij god neet weite - het ruijkt alleszins nao ongewasse zök met appeleprotsj, uitmuntend, volmaakt, iech ben gelökkig, ravissant, goddelijk, iech wil beij uch verkenswangetjes kommen iëete, waem is Paul Pentecoast dèt is eine bril, zeldzaam, gedenkwaardig, ongeëvenaard, gief miech noch eine Whisky - waat, de fles Bowmore is laeg - weij kump zogèt, fenomenaal, subliem, charmant, hemels, pront, nae ierlik jonges - vèng gie dèt now gooie mezei-jk ?, deij aan het buffet, deij kalden waal hèl - dèt zal waal - deij zoete tot aan hunne nek vol sjampanj - Sabine zeijn fout trouwens, haef Jef Neve ouch gooje mezieik beij, mieters, uitmuntend, grandioos, tiegedraods, woe zeen deij anger tiendowsend man deij heij moste zeen, wondermooi, indrukwekkend, ,curieus, onvoorstelbaar, weergaloos, zeldzaam, subliem… U ziet, beste lezer, we zijn een beetje gewaardeerd geworden de laatste dagen en terecht, ik vind het dan ook gepast om hier mijn collega Sjruuristen te bedanken. Het zijn zij die dit alles gedaan hebben. Geef hen een klein applaus, ook als u nu alleen bent . Als u nu dacht dat de adrenaline lang zijn werk zou doen bij ons, dan vergist u zich, want waarschijnlijk door het hoge alcoholpeil in ons bloed wordt adrenaline onmiddellijk omgezet naar energie en gaan we op het zelfde elan verder naar ons 40- jarig jubileum. U vindt alle info terug op onze magnifieke website en we starten tegelijkertijd, als klap op de vuurpijl, ook nog eens met een heuse radio uitzending, op radio LRM onder de naam “Somenthing else…” en dit iedere derde donderdag van de maand van 22.00 – 23.00 uur. So What… Willy Borkelmans DAG VRIENDEN VAN DE JAZZ EN OOK VAN DE POËZIE. Zoals misschien geweten, breng ik al jaren, samen met mijn gezin, mijn vakantie door in Bretagne. Etnografen beweren dat de Bretoenen samen met de Ieren, de Schotten, en de Welshmen nog voor een stuk afstammen van de Kelten en dus nog verre achterneven zijn van onze Ambiorix. Nu heeft Julius Caesar en ook wel een beetje Willy Vandersteen die Kelten altijd afgeschilderd als een barbaars volkje dat enkel van vechten, dobbelen en pinten drinken hield. De (oude) Belgen, nog steeds volgens Juul en Wiel, strekten de rest daarbij tot een stichtend voorbeeld. Toen tenminste nog. Wat veel minder bekend is, is dat die Kelten een voor die tijd zeer hoogstaande cultuur hadden. Zij hadden landbouwwerktuigen ontwikkeld die op technologisch vlak hun tijd ver vooruit waren. Hun wapensmeedkunst zou de Krupps in Duitsland doen watertanden. Op cultureel vlak hadden zij reeds een heel eigen schrift ontwikkeld en aan hun edelsmeedkunst kon zelfs Goofy, de bekende edelsmid, een puntje zuigen. Eén cultuurelement is tot op heden nog steeds tastbaar, of beter gezegd hoorbaar. Dat is hun muziek. De hedendaagse westerse folkmuziek is voor een groot deel gebaseerd op Keltische muzikale roots. Er zijn tig groepjes die nog steeds de nostalgie hooghouden en de lijsttrommels, Ierse fluiten, doedelzakken in allerlei verschijningsvormen (de zak moet hier wel lager hangen dan de pijp(-en)), en draai- en gewone lieren bespelen en de emoties beroeren. Hier en daar zie je zelfs nog iemand de longen uit zijn lijf blazen om een carnyx te laten dreunen. Op het jaarlijkse interkeltische muziekfestival in Lorient zie en hoor je dat allemaal bij elkaar. Een indrukwekkend schouwspel is wel het minste wat je daarvan kunt zeggen. Maar we zijn een jazzclub en dit is een jazzblad en wat heeft dit folk- en heimatgedoe daar dan mee te maken? In Cancale en omstreken, het café dat ik daar pleeg te frequenteren incluis, zie ik regelmatig affiches ophangen die één of ander jazzoptreden aankondigden. Daartussen hing er ook een affiche van een groepje dat hun muziek “jazz celtique” noemde en dat intrigeerde mij, temeer omdat die term mij niet vertrouwd in de oren klonk. Het wou lukken dat zij niet zo ver af van mijn pleisterplaats speelden in een bruin café dat reeds jaar en dag de zuidwesterstormen trotseerde en waar vermoedelijk nog ooit oude zeeschuimers rum en ander geestrijk vocht hadden zitten zwelgen. Voor die paar euro entree kon je sowieso toch niet gekloot zijn en bovendien moet je om nieuwe gebieden te ontdekken, bereid zijn te investeren en enig risico te nemen. Het zou allicht beter zijn dan die coverbandjes of stand-alones die mijn gehoor al danig hadden geteisterd. Ik kon mijn nieuwsgierigheid dus niet langer bedwingen en moest mij overgeven aan de onweerstaanbare drang om die gozers en gozerin een luisterend oor te bieden. Ik, die dacht dat zij wat Ierse ballads in een ander ritme zouden hebben gegooid en overgoten MUZIEKLECTUUR hadden met wat jazzy arrangementen, was eraan voor de moeite. Het was werkelijk, voor zover ik daarover kan oordelen, originele en schitterende muziek. Weer eens heel iets anders. Niet uitgaand van de klassieke jazzstandards maar wel van een mengeling van Ierse, Engelse en Schotse folk met zelfs een vleugje country en een zweempje blue grass , gearrangeerd op een jazzy manier, gebracht met zowel traditionele als moderne (elektronische) instrumenten . Echt mooi ! Even mooi en met elkaar verweven als die klassieke Keltische knoop. En daar heb ik nu een gedichtje over gemaakt. Het Keltisch teken Het Keltische teken aan de muur Weerspiegelde haar onrust De verstrengelde knopen in Een eindeloos figuur Haar parelwitte tranen Maakte het zwarte water grijs Spoelde weg door de gootsteen Van haar gedachten De cirkel van haar leven Stuitte steeds op oude knopen Versperde haar wil van Verdergaan naar niets Thioraidh, Carolius Nonk. Liefde en jazz (Eugene Bosschaerts) Dit boekje uit 1943, origineel exemplaar beste mensen, staat al jaren in mijn bibliotheek en is nooit gelezen, tot op heden. Waar ik het vandaan heb weet ik ook niet meer precies. ik meen me te herinneren dat ik het van Harei-j Sjruur heb gekregen of zelf gekocht heb op de boekenbeurs van de harmonie in Maaseik. Maar goed dit doet allemaal weinig ter zake, het verhaal op zich ook niet, maar het voorwoord , voorbericht zoals hij het zelf noemt, van de auteur roept wel wat bedenkingen op. In dit tamelijk ruwe verhaal hekel ik het materialisme, de geldzucht en de verwildering in de moderne samenleving. Om consequent te blijven moest ik mijn stijl in overeenstemming brengen met de milieuschildering. Jazzmuzikanten, diensters en dergelijke spreken in het algemeen geen engelentaal. De lezer mogen zich echter niet te veel ergeren aan menig platvloersch gezegde. Hij bedenke dat de man uit het volk het met een schilderachtige, doch grove uitdrukking daarom niet kwader meent. Of, om het anders te zeggen, de heeren politici, diplomaten en kanonnenkooplui meenen het met hun beschaafde omgangstaal daarom geen zier beter. Ik persoonlijk ben de meening toegedaan, dat een raak woord, uit den volksmond opgevangen en in een tekst te pas gebracht, oneindig minder kwaad kan dan het kleinste scherfje van een granaat. En het oude Europa krijgt dagelijks tienduizenden van die gevaarlijke spullen op zijn donder. Toch liet ik hier en daar het grove slechts vermoeden. Het trucje van het niet voluit geschrevene is veeleer flauw, ik heb het echter toch maar aangewend om te bewijzen dat het niet in mijn bedoeling lag de fijngevoeligheid van den lezer moedwillig te kwetsen. Ik heb bij het schrijven van dit verhaal vooral zorg besteed aan de typering en minder gedacht aan literatuur in het algemeen, of aan het kweeken van stijlbloempjes in het bijzonder. En ik eindig dit korte voorbericht dan ook met de raadgeving, die Lode Zielens eens gebruikte als titel voor een novellebundel: LEES EN VERGEET. Toen ik dit las dacht ik meteen weer aan de uitspraak van onze vriend Zaki, die ik de vorige jazzette heb toegelicht. Tussen dit boek en dat van Zaki zitten exact zeventig jaar en de mening over jazz is blijkbaar nog niet veranderd…... Maar ik denk dat net het tegenovergestelde aan het gebeuren is: jazz of jazzmuzikanten zijn niet meer platvloers of ruw, integendeel voor mij zijn ze soms te bekakt, en dit heeft alles te maken met de ontwikkeling van de jazzmuziek op zich. Daar waar het zeventig jaar geleden nog over swing ging, dansbare muziek, gaat het nu vaak over gekunstelde muziek, te berekend en uitgewerkt om nog van het volk te kunnen zijn. Zevenenzestig maatveranderingen en modulaties in een nummer, het meedrummen met de voet op de grond bestaat niet meer, kan voor de leek of liefhebber ook niet meer. En dan zie ik op de grote
© Copyright 2024 ExpyDoc
![`Hermitage` - Slang Magazine #10 [november 2013]](http://s3.expydoc.com/store/data/006866214_1-3bcd25a9918d273d1aef717a7d9c25b1-250x500.png)
