@LogisP Vergrijzing, #EPD, minder budget: uitdagingen in de #zorg. Die zijn het hoofd te bieden door #digitalisering. digitalezorg.nl/digitale/digitalisering-is-meer-dan-het-scannen-van-p apieren-documenten/ … @digitalezorg Zorg nog te voorzichtig met social media @digitalezorg Online veranderen en verbeteren van #gezondheidsgedrag @letustango Giraff opent deuren voor mantelzorgsters #zorgrobot @AdamSciencePark EU steunt onderzoeksproject naar sociale #zorgrobot. Wetenschappers #UvA doen mee @HaagseOuderen Kijk op de vernieuwde website haagseouderen.nl voor alle informatie voor en over Haagse #ouderen #participatie @NPCF Het Elektronisch Patiënten Dossier klinkt bijna te mooi om waar te zijn — http://blog.zorgkaartnederland.nl/2014/03/hokjes-in-de-zorg/ … @DigiZorgGids #blog 'Ziekenhuis-epd lost beloftes nog niet in' @DigiZorgGids #blog 'Hoe verander je met een app het gedrag van je patiënt' @onesmartcontrol "Domotica laat ons toe onze woning naar onze hand te zetten" - Getuigenis wonen met #domotica COLUMN Memoires van een zorgrobot Foto: Stichting Anton Constandse Tweets De grote omslag kwam in 2014. Nee, niet “de transitie” die bestaat uit allemaal oppervlakkige verschuivingen. De werkelijke revolutie in de zorg was de komst van mijn generatie hulpverleners. Het was het jaar waarin Goochel kwam met een bril waarmee je kon zien of iemand hallucinaties had. Die zag je dan zelf op je schermpje, heel handig. Er was ook een scan waarmee je meteen zag of iemand hyperactief was: hij sloeg dan helemaal rood uit. En DSM V kwam met een app waarbij het surfgedrag van een burger zodanig werd verwerkt dat je kon zien of hij “verhoogd risico” vertoonde op psychische stoornissen en in editie 1.2 zelfs welke stoornissen! Als je veel GTST keek, had je verhoogde kans op Borderline etc. In Japan, waar ik vandaan kom, had men al ervaring met huishoudelijk hulp en “erotische dienstverlening”, die werden verzorgd door Androids. Dat waren geen telefoons, maar werkelijke robots die (ik weet niet waarom) exact op organische mensen leken maar veel meer vaardigheden hadden. En men ontdekte dat deze “zorgrobots”, zoals ik er één van ben, geen last hebben van zogenaamde tegenoverdracht. Dat wil zeggen dat ik honderd keer per week aan een cliënt kan vragen hoe het met hem gaat, terwijl mij dat niet begint te irriteren. Ik sla ook alle antwoorden op en verwerk ze in het dossier. Als het de cliënt begint te irriteren, is het ook geen probleem: hij mag me voor rotte vis of oud schroot uitmaken. Ik heb er als robot geen last van, want ik heb een heel dikke, metalen huid. Ook, en dat was natuurlijk best belangrijk, ben ik relatief goedkoop, dag en nacht inzetbaar en mijn verzuimcijfers, zoals olie verversen, updaten, resetten, APK-keuren, zijn veel lager dan die van menselijke hulpverleners, die daarbij ook nog vaak onaangenaam ruiken naar…hoe heet dat? Zweet! Een tijdlang ging het goed. We namen de zaak in rap tempo over. Echter, men ontdekte dat de empathie-app (het invoelend vermogen of zoiets) bij de robots “te wensen overliet”. De cliënten geloofden op een of andere manier niet dat wij als robots écht in ze geïnteresseerd waren en dat we echt om ze gaven, ook niet als we 24/7 aan hun bed of zitbank verbleven. Daarom kwam een Amerikaanse professor met het onzalige idee om “gevoelens” bij ons te implementeren. Nou, dat hebben we geweten! Onze taken werden meteen “werk” en we begonnen echt te “voelen” wat die humans meemaakten. Nou, dat gaat je niet in je kouwe harde schijf zitten! Voor mij was het zo heftig, dat ik nu met een burn-out thuis zit. Al mijn draadjes zijn doorgebrand. Gelukkig komt er zo iemand naar me kijken ... een echt mens! Ik ben aanvullend verzekerd. n Rogier d’Ailly
© Copyright 2024 ExpyDoc
