uit&thuis reportage ▲ Azier neemt een kijkje op het festivalterrein. ▼ Producer Robin Hunt is de muzikale wederhelft van Azier. Op het podium en in de studio. ▶ Het debuutalbum van Thomas Azier is lovend ontvangen bij pers én publiek. ▲ Strijk a pose! Backstage bij warhorse in carré ‘Ga maar eens uren met 7 kilo boven je hoofd staan’ Theaterfenomeen War Horse staat nu twee maanden in Carré. We namen een kijkje in ‘de stal’ en zagen de paarden roti en andere magnetronmaaltijden eten. tekst nick klaessens // fotografie WESSEL DE GROOT K oning en vaderland hebben je nodig. Nieuwe rekruten, meld je!” Resident director Barend van Zon leunt vanuit de zaal tegen het podium en souffleert enthousiast zijn aanwijzingen naar de understudies. Dat zijn de acteurs die invallen als een van de hoofdrolspelers ziek is. De sfeer is ontspannen en de acteurs staan in hun normale kloffie op het podium. „Allen, even wachten!” „Welke Allen?” „Alain Clark.” „Ellen DeGeneres.” Zo soepel als de omgang is, zo stroef is de vloer op het podium. Dat komt doordat er een soort (niet natte) modderlaag over is gelegd om de drassige situatie 52 ▲ Azier (rechts) vertelt manager Ferran over Mdou Moctar. van de Eerste Wereldoorlog na te bootsen. Het ziet er geloofwaardig uit, maar als we even later in de wasen kledingruimte zijn, blijkt het ook nadelen te hebben. Hoofd kleding Ferry vertelt van achter zijn naaimachine: „We verstellen en maken veel kleding. Inmiddels is het voornamelijk repareren. Doordat de vloer niet egaal is, slijten de knieën gauw.” Aan een van de vele rekken hangen de kleren die onder de modder zitten. Een veeg over de uniformen leert dat het nepmodder is. Echt overtuigend. „We hebben alle uniformen dubbel”, lacht Ferry. „En de modder maken we met verf, turf, lijm en nog wat dingen. Het ziet er goed uit, maar scheurt vrij snel. Die moeten we dus bijna elke show opnieuw maken.” veronicamagazine.nl ▲ Het vijftal aan het avondmaal. hele paardending doen.” „Ga maar eens drie uur lang met zeven kilo boven je hoofd staan”, hinnikt Lars met zijn armen wuivend (maar niet juichend) in de lucht. „Daar kan geen enkel apparaat in de sportschool je op voorbereiden.” Mark: „Elke show is anders, maar echt! Het kan zo zijn dat ‘het hoofd’ bijvoorbeeld een fijne voorstelling had en ‘de hind’ (achterkant, red.) er niet lekker in zat.” Halverwege de chatsessie met fans is het tijd om promo-Joey erbij te halen. Drie man kruipen buiten beeld onder het paard. De manier waarop Lars het paard aanhaalt, is zo natuurgetrouw dat onze onderkaak op de modderige vloer ligt. Sjeumig, dit is echt heel cool. Dat van die foto’s snappen we. De langste achteraan Als we naar boven lopen, zien we een van de paarden ‘rusten’ op een soort kapstok. Het doet ons nog niet zo veel. Gelukkig zijn er ook drie ‘puppeteers’, die tezamen dit paard tot leven brengen in de voorstelling. Joey heet-ie, dat paard. De puppeteers heten Lars (hoofd), Bonito (achter) en Kick (hart). Mark doet in de show ook hart, maar voor de demonstratie nu is hij zogezegd de persoon die Joey bij de teugels houdt. Ze gaan met z’n vieren straks een online chatsessie doen met fans. Het paard dat hier hangt, blijkt een promoJoey en mag pas gefotografeerd worden als er mensen ‘in’ zitten. De rollen van de puppeteers worden voornamelijk bepaald aan de hand van hun lengte. Lars: „Als je zo ‘Het kan dat ‘het hoofd’ een fijne voorstelling had en ‘de achterkant’ er niet lekker in zat’ lang bent als ik, is de achterste positie moeilijk. Dan eindig je al snel als hoofd.” Kick: „We begonnen met workshops en daarna hebben we elkaar uitvoerig leren kennen. Je moet het toch samen doen. We hebben ook maneges bezocht en de bereden politie, om te zien hoe paarden reageren op verschillende situaties.” Bonito: „Fysiek is het best pittig. Een paard weegt 42 kilo. Dat deel je met z’n drieën, dus het lijkt mee te vallen. Maar vergeet niet dat er tijdens de voorstelling ook nog een ruiter á 70 kilo op zit én je moet nog dat abonneer via veronica magazine.nl ▲ Theater, niets is wat het lijkt. ▲ Thomas is hier van half acht tot één uur. ▲ Gelukt! Thomas ontmoet zijn held Mdou Moctar. Roti en tupperware-pasta Om 18.00 uur komen we een groepje acteurs tegen die wachten op de warming-up. Het was een zonnige dag. Als je ’s avonds in het theater speelt, betekent dat ook: „Heej, jij hebt vandaag in de zon gezeten.” „Kun je dat zien?” „Ja, je bent helemaal rood joh!” „Oh jee, dan heb ik ook een vormpje op m’n rug. Kun je dat zien? Heb ik een vormpje op m’n rug?” Even verderop in de kantine is het nog drukker. Er wordt biljart gespeeld, velen praten wat op het balkon, maar nog meer mensen werken hun avondeten naar binnen. Ze hoeven officieel pas om 18.15 uur aanwezig te zijn, dus mogen ze zelf voor hun kostje zorgen. Bonito komt met een zak roti binnen, een ander eet pasta uit een tupperware-bakje, weer een ander wacht totdat een van de drie aanwezige magnetrons vrij is. Om halfzeven is er de dagelijkse ‘safety check’ waarbij alle spannende momenten worden doorgelopen. Wie staat waar bij de wissels van de paarden? Ook de gevechten tussen de oorlogsknollen worden gesimuleerd. Het duurt twintig minuutjes, waarna er wordt 53