Fragment uit het interview met Michel Hazanavicius (The Artist) Hazanavicius vindt het blijkbaar boeiend om met bouwstenen uit het verleden eigen films te maken. Dat bleek al uit zijn televisiefilm Le grand détournement (of La classe américaine) uit 1993, waarin hij een verhaal (losjes gebaseerd op Citizen Kane) bijeensprokkelde uit ongeveer dertig jaar beeldmateriaal van de Warner Bros-studio. Journalisten Paul Newman, Dustin Hoffman en Robert Redford onderzoeken daarin de dood van ‘l’homme le plus classe du monde’ John Wayne. Die herschikking van bestaande beelden en archetypische filmsterren brengt hem tot een uitgesponnen gag. Bovendien speelt het verbale – onder meer via woordgrapjes, maar ook als (mede)aandrijver van het verhaal – een belangrijke rol in deze komische films. In The Artist kiest Hazanavicius dus voor een ander pad. Hij houdt zich aan een rechttoe, rechtaan dramatische verhaallijn en een (visuele) filmtaal die gebaseerd is op stille cinema. Al is het binnen die zorgvuldig opgebouwde sfeer wel te betreuren dat het wit vaak wat te scherp uitvalt. Maar uiteindelijk regeert het filmplezier. Wat ook mag blijken uit de scènes met Valentins viervoetige sidekick, die werd gehuldigd met een zogenaamde Palm Dog. Zijn optreden brengt de vroege ‘hond brengt redding’-films van Cecil Hepworth (Rescued by Rover, 1905, en vele andere) in herinnering. The Artist is dus een amusante uitstap naar het verleden die uiteindelijk naar de toekomst blikt. CINEMAGIE: Het meest opvallende aan The Artist is dat het een stille film in zwart-wit is. Daar gaat ook de meeste persaandacht naar. Hoe bent u erin geslaagd om te vermijden dat uw film een stijloefening of een one trick pony werd? HAZANAVICIUS: Het uitgangspunt was inderdaad om een stille zwart-witfilm te maken, maar ik wilde vooral een eigen, persoonlijke film draaien en het verhaal vertellen dat ik wilde vertellen. Daarom was ik zeer blij dat ik de kans kreeg om in zwart-wit te werken, wat toch een risicovolle onderneming is. Daarvoor moet ik echt producent Thomas Langmann bedanken. Hij heeft het allemaal mogelijk gemaakt. Dramatisch CM: Anders dan in uw eerdere films heeft The Artist een dramatische verhaallijn. Welke keuze was voor u het belangrijkste: het dramatische aspect of het draaien van een stille film? Of zijn die twee organisch naar elkaar gegroeid? HAZANAVICIUS: Het allereerste idee was om een zwart-witfilm te maken. Daarbij wilde ik er geen komedie van maken omdat er in de komische cinema zo veel verschillende genres zijn. Kijk maar naar Charlie Chaplin. Er is burleske cinema en zo veel meer. Bovendien, als ik aan stille films denk, haal ik me vooral melodramatische films voor de geest. Voor mij hoort dat samen. Ik denk dan aan regisseurs als Erich Von Stroheim, F.W. Murnau, Fritz Lang of Frank Borzage. (Bjorn Gabriels) Lees het volledige interview in CineMagie 277.