Patientervaring Debby van Berlo

Ik wil de top bereiken als make-up artist.
Dat is waar ik energie van krijg.
Na een mooie rit door het platteland met een vriendelijk
winterzonnetje arriveer ik bij de woning van Debby. Een
prachtige, stralende jonge vrouw gaat me voor in haar
stijlvolle appartement. De levenslust knalt van haar af. De
twinkeling in haar ogen werkt heel aanstekelijk. Maar ze
vertelt dat het er een paar maanden geleden toch heel
anders uitzag. “Een half jaar heb ik echt helemaal niks
gekund. Ik lag alleen maar in bed of op de bank. Het ging
allemaal langs me heen.”
Debby van Berlo,
Baarle-Nassau
“Het begon een jaar geleden. Ik werkte al acht jaar bij het
Kruidvat. Dat heb ik altijd heel leuk gevonden, maar het is
wel een zware baan met veel bukken en tillen. Op een
gegeven moment maakte ik ontzettend lange dagen met
heel veel overuren. Ik werkte meestal wel zo’n 12 tot 14
uur per dag. Ik zei daar nooit nee tegen, juist omdat ik het
zo’n leuk werk vond. In die tijd was ik ook bezig om mijn
eigen bedrijf in de visagie op te zetten als allround make-up
artist. Ik had een aantal jaar geleden de opleiding voor
visagie en hairstyling gedaan en was inmiddels bezig met
vervolgopleidingen in de vorm van vele professionele
masterclasses. Zo heb ik me weten op te werken tot
allround make-up artist. Ik timmerde hard aan de weg met
mijn bedrijf en stond in no time aan de top. Om meer
bekendheid te krijgen deed ik ook veel promotiewerk en
dinershows bij een toprestaurant in de buurt. Zo had ik
best wel veel banen tegelijk, maar ik vond het allemaal
even leuk.”
d e k u n st v a n g e z o n d z i j n
“Meer dan een jaar geleden heb ik verkeerd getild. Ik heb
een krat gepakt die bovenaan stond en daar stond nog wat
op. Toen verdraaide ik mijn rug en klapte op de grond. Ik
dacht nog, ach, valt wel mee, ben ook gewoon blijven
werken. Maar het ging steeds meer pijn doen. En het bleef
maar pijn doen. Niet alleen mijn rug, maar ook mijn armen,
schouders en nek. De huisarts vroeg nog of ik geen stress
had. Maar ik heb ADHD dus ik zou echt niet weten wat
stress is. Met ADHD heb je immers altijd een druk gevoel en
ken je geen momenten van rust. Ik ben wel zes keer terug
naar de huisarts geweest, maar die wist niet wat ze met me
aan moest. Steeds weer kreeg ik pijnstillers of
ontstekingsremmers, maar ondertussen ging het steeds
slechter met me en kon ik steeds minder. Ik kon dan net op
een dag nog wat boodschappen doen, maar ze dan twee
hoog de trap op krijgen. Dat viel niet mee. En ondertussen
kwamen er steeds meer opdrachten binnen voor mijn eigen
bedrijf, waardoor ik het eigenlijk nog drukker kreeg. Maar
die moest ik steeds vaker annuleren, omdat ik gewoonweg
de bank niet meer afkwam. Ja, die opdrachtgevers gaan je
dan ook niet meer vragen. Die ben je kwijt” Als Debby het
over deze periode heeft, zie je haar gezicht vertrekken van
de pijn en de onmacht.
Zo kon het niet doorgaan. Debby wist gewoonweg niet
meer wat ze met zichzelf en met de continue pijn aan
moest. Ze belandde in de ziektewet. Haar bedrijf leek in
duigen te vallen. Via de bedrijfsarts is ze bij R-elan terecht
gekomen om met een Ciran traject te starten.
“Ik kreeg meteen de eerste week een map en daar zaten
allemaal stukken in over stress. Huh, dacht ik, wat moet ik
daar nou mee. Toch kreeg ik vrij snel door dat ik wel
degelijk last van stress had. Ik heb toen eigenlijk pas
geleerd wat stress is. Ik had echt een vette burn-out
waardoor de pijn niet over ging.”
“Toen ik bij R-Elan kwam, viel me op dat alles zo langzaam
ging. Therapeuten deden alles in een sloom tempo. Op het
gemak een bak koffie pakken, op het gemak verder naar
een volgende activiteit. In het begin ergerde ik me
gruwelijk en dan dacht ik bij mezelf, goh, schiet nou eens
op. Kan het onderhand niet eens wat sneller. Het ging
allemaal zo relaxed, zo chill. Dat was ik niet gewend. Toch
zette me dat aan het denken. Waarom moet ik eigenlijk
tachtig uur per week werken. Waarom moet ik eigenlijk nog
4 bijbaantjes hebben naast mijn werk bij het Kruidvat met
ook nog alle overuren daar. Ik moest dat allemaal maar van
mezelf. Ik ben alleen, dus dan vond ik het wel lekker om
alle uren te vullen. Bij R-Elan heb ik geleerd wat “rust” is.
Gewoon een paar minuten niks doen. Niet even televisie
kijken of achter de computer inspiratie opdoen voor mijn
werk, maar gewoon een paar minuten echt even helemaal
niks doen. Dat toepassen was in het begin heel moeilijk.”
“Maar de pijn nam wel heel snel af sinds ik in het traject
zat. Eigenlijk gek. Eerst kon ik helemaal niks en toen bleef
de pijn. Maar toen ik ging trainen en juist afwisselend ging
inspannen en ontspannen, werd de pijn wel heel snel
minder. Als ik dan weer net als vroeger lang achter elkaar
aan de gang ging, moest ik de hele dag weer afzien.
Afwisselen tussen activiteit en echt even rust, is voor mij de
oplossing voor mijn pijn. Op tijd rust pakken en de balans
zoeken tussen inspannen en ontspannen. Eerst was dat
d e k u n st v a n g e z o n d z i j n
heel moeilijk, maar nu weet ik niet anders. En nu ik een half
jaar verder ben, gaat dat veel meer vanzelf.”
Debby is haar leven anders gaan inrichten. Ze is gestopt
met haar baan bij het Kruidvat en de andere bijbaantjes. Ze
richt zich nu helemaal op haar werk als Make-up Artist en
wil terug naar de top. Ze houdt rekening met zichzelf en
geeft op tijd haar grenzen aan.
“Opnieuw de top bereiken als make-up artist. Daar ga ik
voor. Dat is waar ik energie van krijg. Ik heb nu ook weer
veel opdrachten. Dat gaat heel goed en is best wel
spannend, maar vooral ook bijzonder. Ik blijf gewoon bellen
en mailen naar bedrijven: heb je nog een make-up artist
nodig? Tja, en op een gegeven moment denken ze, die
meid die blijft maar bellen, die wil echt. En zo krijg ik de
opdrachten. En dan doe ik het gewoon goed en komen ook
weer via via de volgende opdrachten. Dat is zo vet als je
een opdracht krijgt, zeker voor televisie. Dan kan ik het wel
van de daken schreeuwen dat het is gelukt! Ik wil echt
verder in de televisie. Inmiddels is het me gelukt om een
plaats te bemachtigen in het team van Tom Sebastian. Bij
hem volg ik een masterclass en binnenkort gaan we als
team werken.”
“Ook spreek ik nu maar 3 keer per week af met vriendinnen
in plaats van 7 dagen per week vroeger. Ik vind het nu
gewoon fijn om lekker thuis te zijn. Vroeger voelde ik me
verplicht om elke dag van alles te ondernemen ook nog
naast het werk. Ik bleef maar lachen en maar doorgaan.
Ook droeg ik heel opvallende kleren met veel kleur. Dat
heb ik nu niet meer nodig. Ik ben gewoon “ik” geworden en
ik bekijk het meer van dag tot dag. Zo heb ik een veel
leuker leven. Ik kan weer alles, maar met mate. Het gaat nu
zelfs zo goed dat ik ook met de medicijnen voor de ADHD
wil stoppen. Vroeger had ik altijd die onrust in mijn hoofd;
daar werd ik helemaal knettergek van. Daar had ik
medicijnen voor. Als die waren uitgewerkt dan merkte ik
dat en kwam de onrust terug. Natuurlijk is de ADHD niet
over, maar het Ciran traject heeft er wel voor gezorgd dat
ik ook deze klachten onder controle heb gekregen. Nu
praat ik nog wel veel en druk, maar ik merk dat als de
medicijnen zijn uitgewerkt dat ik niks meer merk, dat de
onrust niet terugkomt. Als dat zo blijft, stop ik ermee, dan
heb ik ze niet meer nodig.” Ik vertel Debby dat ze helemaal
niet druk op me overkomt. Dan kijkt ze heel verbaasd. Ze
straalt energie uit, met een levenswijsheid die bijna niet
past bij haar leeftijd.
“Nu het traject is afgelopen, merk ik dat allerlei theorie pas
op zijn plek begint te vallen. Van Ciran krijg je een boek,
van ziek zijn kun je leren. Ik ben helemaal geen lezer, maar
elke avond lees ik een paar bladzijden in dat boek en ik
begin steeds meer te beseffen wat wordt bedoeld met
levensgeluk. Het valt nu pas op zijn plek. Tijdens het traject
was ik vooral met mezelf bezig en met herstellen. Nu ik
weer rust in mijn leven heb, krijgt de theorie een plaats en
kan ik die elke dag beter toepassen.”
Debby vertelt me van een van haar initiatieven. Pas
geleden heeft ze voor de tweede keer een verwendag voor
vrouwen met kanker georganiseerd. In een impuls had ze
bedacht dat ze dat wilde doen en heeft het ook
gerealiseerd. Afgelopen oktober is de tweede editie
d e k u n st v a n g e z o n d z i j n
geweest, toen ze in het Ciran traject zat. “Dit keer heb ik er
pas echt van genoten. Vorig jaar ging het veel meer langs
me heen. En het is niet niks. Een aantal van deze vrouwen
zijn terminaal, maar je kunt ze wel een hele leuke dag
bezorgen en even niet ziek laten zijn. Er was ook een heel
jong meisje van 14 met een hersentumor. Die had ik zelf
uitgenodigd via haar moeder. Samen met een vriendin
heeft ze genoten van die dag. Als je zag hoe ze
binnenkwam en hoe ze daarna helemaal vrolijk en blij naar
buiten ging. Even een dag niet ziek zijn. Ik ben er heel trots
op dat ik dat heb kunnen waarmaken. Je staat er toch met
een heel team en op het eind van die dag realiseerde ik me
waar het hele Ciran traject om ging. Ik kon echt wat
betekenen voor andere mensen , als ik ondertussen
rekening hield met mezelf. Door op tijd even rust te pakken
en het werk aan een collega over te laten, ging dat ook
goed. Het was een hele mooie belevenis.”
“Ik heb dan ook besloten om naast het visagie-werk twee
keer per jaar iets voor een goed doel te doen. Binnenkort
ga ik 24 uur make-uppen voor het Leontienhuis ten
behoeve van de Stichting Leontien Foundation (Leontien
van Moorsel). Ik heb zelf ook een eetstoornis gehad, dus
dat doe ik graag. Alles is in gang gezet. Ik heb wel veel
moeten regelen, want in die 24 uur moet ik genoeg back up
hebben zodat ik zelf mijn grenzen kan blijven bewaken.
Maar het gaat lukken. Hier krijg ik echt energie van.”

Download Report