Friese kanjers voor eiland zonder schisis Fri v z

26 maart 2014, pag. 36
MIkkie voor zijn schisisoperatie.
Open gehemelte.
Fri
Friese
kanjers
v
voor
eiland
z
zonder
schisis
‘Onze kanjers uit Friesland’. Bij de stichting Kolewa hebben Bram en Rinnie de
Groot uit Franeker al een eretitel. Waarom? Omdat ze al hun vakanties opofferen om het Indonesische eiland Rote
vrij van hazenlippen te krijgen.
MARIA DEL GROSSO
FOTO’S FAMILIE DE GROOT
B
MIkkie na zijn schisisoperatie.
De zevenjarige Paulus voor zijn operatie.
aby Bram had niet meer geleefd als het Friese echtpaar
De Groot niet in zijn leven
was gekomen. De kleine
Bram is in meerdere opzichten bijzonder voor de Franekers. Het jongetje werd niet alleen naar Bram de
Groot vernoemd, maar is ook het
25ste kind dat het duo met hun project Namaste van een hazenlip heeft
afgeholpen.
Voor wie in Nederland met een
schisis wordt geboren, staat een heel
medisch team klaar. De schisis kan
zich beperken tot een spleet in de bovenlip, maar kan ook doorlopen in
de kaak of zelfs tot een open gehemelte. Dat geeft problemen met de
voeding, wat bij baby Bram ook het
geval was. De ouders hadden hem
geen naam gegeven omdat ze dachten dat hij zou overlijden.
Het eerste dat Bram en Rinnie deden toen ze met het magere jongetje
geconfronteerd werden, was voor
een geitenspeen zorgen en speciale
babymelk. En, zoals ze met 24 kinderen voor hem deden, de twee dagen
lange reis aangaan van Rote in Timor naar Bali waar ze geopereerd
kunnen worden.
De kosten van het verblijf van
kind en een van de ouders in het opvanghuis betalen Bram en Rinnie,
evenals de medicijnen. De operatie
wordt gratis verricht. Per kind is
rond de vijfhonderd euro nodig.
,,Het hangt van hun conditie af’’, vertelt Rinnie. ,,Vaak zijn hun bloedwaarden niet goed en moet daar
eerst aan gewerkt worden. Dan moeten ze langer op Bali blijven.’’
Namaste, dat staat voor een Indonesische begroeting, werkt samen
met stichting Kolewa. Niets is namelijk moeilijker dan de hazenlippen
opsporen, vertellen Bram en Rinnie.
Vanwege hun aangeboren afwijking
worden de kinderen weggestopt. Ze
komen nooit naar buiten. De bevol-
king denkt dat de schisis een straf
van God is voor wat het kind fout gedaan heeft in een vorig leven. ,,Het
dorpshoofd moet toestemming geven voor een operatie. De mensen
van de stichting Kolewa zijn ter plekke beter thuis en weten de kinderen
op te sporen.’’
Zo kwamen Bram en Rinnie in
contact met hun eerste kind, de toen
zevenjarige Paulus. ,,Weggestopt in
een rieten hutje.’’ Afscheid nemen
van de kinderen die ze begeleiden,
valt niet mee, ,,maar daar dek je je
voor in’’, legt Rinnie uit. ,,Je kunt ze
moeilijk meenemen naar huis. Dit is
alles wat je kunt doen.’’
De bekende druppel op de gloeiende plaat? ,,Ja, het blijven druppels,
maar al die druppels samen zorgen
er wel voor dat 25 kinderen een nieuwe toekomst hebben gekregen.’’
De Franekers richtten hun stichting in 2013 op, maar in 1996 reisden
ze voor het eerst naar Indonesië.
Omdat ze toen zelf drie opgroeiende
kinderen hadden, besloten de twee
wat speelgoed en knutselmateriaal
mee te nemen. Inmiddels zijn twee
kinderen het huis uit en zijn Bram
en Rinnie opa en oma. Sinds 2000
besteden ze hun vakanties om waar
dan ook maar te helpen.
Dit doen ze naast hun werk bij verpakkingsproducent Huhtamaki in
Franeker, waar Bram al veertig jaar
werkt, en Homminga’s fijne winkeltje in Harlingen, waar Rinnie sinds
2005 werkt.
Zo waren de hulpverleners actief
in Sri Lanka, Thailand, Cambodja,
Vanwege hun
afwijking worden
de kinderen
weggestopt
China, Vietnam, India en Indonesië.
Meestal in weeshuizen, psychiatrische ziekenhuizen, tehuizen voor
misbruikte vrouwen of scholen. Altijd met meegenomen goederen of
met het kopen van benodigdheden
ter plekke. ,,Geld geven wij nooit. Wij
vragen wat ze nodig hebben en kopen dat daar. Dan help je de middenstand ook weer.’’
Zo voorzagen ze een school van
nieuwe schommels, een keyboard,
gitaren en tafeltennistafel. ,,We zijn
er later nog eens onaangekondigd
terug geweest. De schommels zaten
keurig in de verf.’’ Bram kan het niet
laten om al uit te gaan pakken als hij
onderweg hulpbehoevende kinderen tegenkomt. De twee hebben altijd ballonnen bij zich. ,,Alleen al
daarmee maak je een kind zo blij.’’
Inmiddels staan er weer tien dozen met zo’n 100 kilo hulpgoederen
klaar in hun woning die tijdelijk op
de kop staat vanwege een verbouwing. Maar het wordt steeds moeilijker de spullen ter plekke te krijgen.
De Franekers hebben dan ook het
liefst donaties. Die gaan allemaal
naar het goede doel, de reis- en verblijfkosten betalen ze zelf.
De twee gaan markten af in allerlei Friese plaatsen om hun project te
promoten en producten te verkopen
die ze uit Indonesië meenemen. Of
ze presenteren zich bij plattelandsvrouwen en andere organisaties.
Veel stadsgenoten weten wat ze
doen. ,,Dan ligt er zo maar weer een
envelop in de bus of worden we op
straat aangesproken.’’
Een volgende reis van vier weken
staat alweer in de planning. Drieeneenhalve week is het duo in touw
voor hun schisiskinderen, de resterende drie dagen proberen ze nog
even strand of zwembad op te zoeken. ,,De dagen vliegen om, maar wij
hebben er zoveel plezier in en het
geeft zoveel voldoening. Ik weet niet
hoe vaak wij wel ‘thank you, thank
you’ horen.’’
> www.projectnamaste.nl
Bram de Groot met een van de 25 ’hazenlipkinderen’.
Paulus na de operatie.
RInnie de Groot tijdens de twee dagen lange reis naar Bali met een van de kinderen van Rote.

Download Report