ifetPAROOL DINSDAG 8 APRIL 2014 het laatste woord Zorg kan niet zonder vrijwilligers De gemeente heeft de mond vol van de rol van vrijwilligers in de gezondheidszorg, maar in de praktijk is het beleid gericht op professionals. Dat moet veranderen, vinden Hans Wijnands, Karin de Roo en Karin Hanekroot. V orige week zijn de onderhandelingen begonnen voor een nieuw college van b. en w. Dat nieuwe college staat voor de uitdaging om grote bezuinigingen i n de' zorg door te voeren. Want vanaf 2015 krijgt de gemeente Amsterdam er veel en grote verantwoordelijkheden bij. Een deel van de thuiszorg en alle dagbesteding worden dan gefinancierd door de stad en niet meer vergoed vanuit de AWBZ. Amsterdam moet deze taken uitvoeren met 25 procent minder budget. Bovendien moet de stad veertig procent bezuinigen op de huishoudelijke hulp. En er zijn nog aanvullende bezuinigingen, waaronder de verlaging van het budget voor vervoer naar centra voor dagbesteding. Veel mensen die hier n u een beroep op doen (chronisch zieken, gehandicapten et cetera), zullen hun voorziening kwijtraken. Tegelijkertijd is het een enorm budget: 264 miljoen euro per jaar, meer dan driehonderd euro per Amsterdammer. De rijksoverheid schuift de zorg door naar gemeenten. Zij rechtvaardigt dit met de aanname dat de gemeenten de zorg efficiënter kunnen organiseren. I n de nieuwe aanpak die de gemeenten moeten ontwikkelen moet de eigen kracht, eigen verantwoordehjldieid en de mogehjkheden van mensen met een beperking om zelf oplossingen te zoeken met h u n eigen netwerk centraal staan. Met alle bezuinigingen die eraan komen wordt de praktijk: wat de gemeente niet meer kan Ijetalen, moeten mensen zelf doen. Sommige mensen zullen dat kunnen. Voor anderen bestaat een groot risico op vereenza- Geef eerst de vrijwilligers een grotere rol en kijk daama of professionele zorg nodig Is. ming, vervuiling en financiële problemen. Er zijn 64.000 eenzame Amsterdammers; zij hebben geen netwerk om een beroep op te doen. Tot n u toe probeert de gemeente de samenwerking tussen zorgaanbieders te versterken. Samenwerken moet i n de nieuwe wijkzorgteams, die - zoals het er n u naar u i t ziet vooral u i t professionals gaan bestaan. En dat is duur. De stad is nog niet zo ver i n het versterken van de eigen kracht en regie van mensen. Juist hier is veel winst te behalen. De Amsterdamse organisaties voor informele zorg zijn ervan overtuigd dat zorg goedkoper en beter kan, door gebruik te maken van zorgvrijwilligers. Het potentieel is enorm. Er zijn n u zesduizend vrijwilligers voor 64.000 eenzamen. Laten we dat aantal verdubbelen en ze beter inzetten. De wereld van de zorg is zeer sterk Het is noodzaak de ondersteuning radicaal anders te organiseren georganiseerd en de burgers zijn dat (nog) niet. Het is noodzaak de ondersteuning radicaal anders te organiseren: ondersteun actief mensen om FOTO ROOS KOOLE/ANP het eigen informele netwerk te versterken, waar nodig met extra vrijwilligers, en ga pas daarna kijken of professionele zorg nodig is. Er zijn legio initiatieven: zelforganisaties i n veel buurten, 'stadsdorpen' van actieve buurtbewoners, er worden buurtteams rnet vrijwilligers opgezet door de Vrijwilligersacademie. Door de informele zorg voorop te plaatsen en daarin fors meer te investeren kunnen de bezuinigingen voor een belangrijk deel worden opgevangen, terwijl de cliënten en zijn/haar mantelzorgers beter af zijn. Voor het nieuwe college een aantrekkelijk perspectief. Ook de afgelopen jaren werd door het college en de partijen i n de gemeenteraad het belang van v r i j w i l l i gers en de ondersteuning van mantelzorgers onderschreven. Maar bij de uitwerking van de plannen werden alleen formele zorgorganisaties betrokken. Wij roepen de partijen op het de komende vier jaar radicaal anders te doen. I n het belang van alle Amsterdammers die aangewezen blijven op goede ondersteuning en zorg. Hans Wijnands (Regenboog Groep), Karin de Roo (Markant) en Karin Hanekroot (Vrijwilligersacademie) schreven deze bijdrage namens de Manifestgroep Informele Zorg. Ramp in het onderwijs tekent zich af H et artikel over Saray Roos i n Het Parool van zaterdag is mij u i t het hart gegrepen. De werkdruk voor docenten neemt hand over hand toe en getuige de onderhandelingen over de cao is het einde nog niet i n zicht. De heilloze weg van grillig beleid, papierwerk en verantwoordingsdrift is 'a train wreek waiting to happen'. Waarom slagen we er toch niet i n hier wat aan te doen? Velen zien het onderwijs als de op- lossingvoor alles wat mis is. Iedereen. en z'n broer hebben een mening en al die meningen moeten we terugzien in de les. Politici profileren zich ermee, onderwijskundigen en andere specialisten kunnen er h u n theorieën k w i j t en de vele management- en advieslagen verdienen er een vaak dik belegde boterham aan. We zijn zo ver afgedwaald van de essentie dat er bijna meer mensen i n het onderwijs werken die niet lesgeven dan wel. Per euro is de balans nog slechter. Geen wonder dat docenten afbranden. Toch hebben wij zelf ook schuld aan deze misère. Geen beroepsgroep is verdeelder dan die van docenten. Tijdens een landelijke staldng tegen de ophokplicht zei een docent: ' i k staak niet want daar lijden m i j n leerlingen onder." Het gevecht gewonnen maar de oorlog verloren. Helaas zijn er ook collega's die niet bijleren of zich niet inspannen voor een les. Alle ingrediënten voor dat treinongeluk zijn dus aanwezig en het gedeelde gevoel is dat het niet lang meer kan duren. In theorie is het nog niet te laat. Om het voorbeeld van het succesvolle Finland te kunnen volgen, zijn maar twee dingen nodig. Docenten die b l i j ven leren en zich honderd procent bHjven inzetten en politici die dapper genoeg zijn om het onderwijs terug te geven aan die docenten. Bij de docenten komt dat wel goed, ik ken geen beroepsgroep die zo be- vlogen is en die zo vaak bewust het risico van afbranden voor Hef neemt. Maar politici hebben te maken met al die andere, vaak heel machtige belanghebbenden. Of er ooit een minister zal komen die bestand is tegen deze druk en die docenten het vertrouwen geeft dat ze verdienen, is maar zeer de vraag. Tot die t i j d zal het onderwijs een veelkoppig monster b l i j ven, een monster dat een nieuwe docent ziet als een lekker hapje. Helaas. Pieter van der Bent, docent