Download PDF

Outsider
Opinie• Borstkanker • Ziekenhuizen
Nog maar 29 jaar en borstkanker. Dat had ze niet verwacht en de huisarts, chirurg en radioloog ook niet. De
diagnose, op 1 april, had een slechte grap kunnen zijn.
‘Het was bijna
onmenselijk’
D
De echo, mammo en bioptie kreeg ik in mijn ﬁjne
vertrouwde ziekenhuis St. Lucas Andreas, om de hoek.
Even op de ﬁets erheen. Toen de diagnose toch borstkanker bleek te zijn, werd mij direct verteld dat het
Antoni van Leeuwenhoek voor mij een betere plek zou
zijn. Daar hadden artsen de meeste ervaring. Ook mijn
leeftijd, waarop borstkanker weinig voorkomt, speelde
in die keuze mee. Dat was ﬁjn dat ik werd doorgestuurd
omdat er aan mij werd gedacht. Het AVL – ja, zo noem
je ’t al gauw – was een verademing. De persoonlijke benadering is ongelofelijk en zo ontzettend belangrijk. Ik
keek ertegen op om erheen te gaan. Ineens tussen ‘al die
kankerpatiënten’, wat ik nu zelf ook opeens was. Maar ik
was Susanne, uniek, en voelde dat de artsen meeleefden.
Het tweede – het was bijna overweldigend – was hoe de
artsen begrepen dat twijfel en onwetendheid het ergste
is in het hele proces. Het afwachten of het schaakmat is;
is het uitgezaaid? Alles werd in werking gesteld om zo
snel mogelijk duidelijkheid te krijgen. De oncologisch
chirurg vertelde me binnen een uur na de scan. “De scan
is goed, vanmiddag praten we verder.” Daardoor hoefde
ik niet in onzekerheid te zitten tot die middagafspraak.
De vriendelijkheid en oprechtheid van al die medewerkers die iedere dag weer met kanker te maken hebben,
was hartverwarmend. Het vrolijkte mij steeds weer op.
Het derde wat onmisbaar is als patiënt is onvoorwaardelijk vertrouwen in artsen. Dat vertrouwen heb ik in de
artsen van het AVL. De patiënt is een leek, ook al lees je
Gastschrijve
r Su
sentatrice va sanne Dijksterhuis is
pren diverse RTL
-programma’
s.
erover en google je op internet. Er komt zoveel op je af
dat je het overzicht volledig kwijtraakt.
Geen chemo
Die 1 april is nu 2,5 maand geleden. Twee borstoperaties, twee cycli met hormonen en puncties, alle mogelijke scans en gesprekken. Er is veel op me afgekomen.
Bijna onmenselijk. Maar dankzij al die professionals was
het naast verdriet ook een bijzondere leerzame ervaring.
Ik ben een van de eersten bij wie wordt afgeweken van
de Nederlandse richtlijn: borstkanker onder 35 jaar,
altijd chemo. Na bestudering van de tumor bleek ik niet
de kenmerken te hebben van de gemiddelde jonge vrouw
met deze kanker. Het advies om geen chemo te doen,
sloeg in als een bom. Mijn ouders hingen de slingers al
op, maar ik begreep er niets van. Dan deden we er toch
te weinig aan? Samen met de oncoloog zijn we deze conclusie gaan uitdiepen. Alle onderzoeken en statistieken
hebben we erbij gehaald, want ik moest het begrijpen. Er
werd advies gevraagd aan topartsen uit andere Europese landen en dat was allemaal hetzelfde advies; geen
chemo.
Wie had gedacht dat ik 2,5 maand na de diagnose in de
zon op mijn balkon deze column zou schrijven. Met een
lach en mijn haar nog op mijn hoofd. Ik ben sinds de diagnose zo blij en dankbaar dat ik Nederland geboren ben
en onder het Nederlandse zorgstelsel val. Na de dag van
Nationale Rouw voor MH17 ben ik dat nog meer.
nr. 9 • september 2014 • Skipr
17

Download Report