Voor ik begin aan mijn verhaal, als je niet geïnteresseerd bent in informatie rond vrijwilligerswerk, kinderdorpen & goede doelen, dan moet je nu stoppen met lezen... Ben je er nog? Super!  Ik zal nu proberen om in het kort uit te leggen waar International Children’s Care Belgium precies voor staat, wat onze doelen zijn & wat mijn betrokkenheid bij dit alles is. In 1978 werd International Children’s Care USA opgericht naar aanleiding van enkele grote aardbevingen in Guatemala. Het eerste project van ICC USA werd trouwens in Guatemala gebouwd in Los Pinos. Begin jaren 1990 dacht mijn tante (Ann Buelens) aan adoptie. Ze heeft dan ICC USA gecontacteerd & zo werd mijn neef (van Guatemala) geadopteerd & naar België gebracht. Ann wou meer doen dan 1 kind adopteren & daarom dacht ze eraan om zelf een organisatie in België op te richten die zich zou concentreren op weeskinderen & kinderen die door hun ouders in de steek gelaten werden in ontwikkelingslanden. In 1991 werd dan officieel de vzw International Children’s Care Belgium opgericht. Deze organisatie zou zich niet concentreren op adoptie, maar vooral op het sponsoren van kinderen door de constructie van kinderdorpen. Begin jaren 2000 werd ook het eerste Europese kinderdorp opgericht in Odobesti (Roemenië). Hier staan ondertussen 3 opvanghuizen, 1 school & 1 administratiekantoor. Het ultieme doel voor dit project is om 10 opvanghuizen te bouwen waar ca 100 kinderen kunnen opgevangen worden. Momenteel leven er 26 kinderen in dit kinderdorp, zij worden opgevangen door 2 huisouders per woonst. Sommige van deze kinderen werden door hun ouders op straat achtergelaten & letterlijk uit de goot geplukt. 1 van de kenmerken van onze organisatie is ook dat we de nadruk leggen op zelfredzaamheid. We willen er voor zorgen dat de projecten/kinderdorpen hun toekomst ook deels zelf in handen hebben. Bijvoorbeeld in Roemenie hebben we een aardappelplantage, serres voor tomaten & andere groenten & sinds enkele jaren wordt er ook aan een bakkerij gewerkt. Dankzij deze bakkerij zullen we brood kunnen verkopen, mensen uit de buurt kunnen tewerkstellen & zo de plaatselijke economie ook een beetje verbeteren. Momenteel hebben we (ICC) projecten lopen in 17 landen, waarbij ICC België actief 4 projecten steunt. Dit gaat over de projecten in Congo, Dominikaanse Republiek, Guatemala & Roemenië. Voor deze landen zijn we op zoek naar sponsors & hiervoor organiseren we ook talrijke activiteiten zoals wafelverkoop, quiz etc om geld in het laatje te brengen. Nu tot zover de algemene situatieschets over ICC. Komen we nu bij het deeltje waar ik zal vertellen hoe ik bij de organisatie betrokken geraakt ben. Ik vertelde al dat mijn tante (Ann) ICC België heeft opgericht begin jaren 1990. Helaas is Ann in mei 1993 op veel te jonge leeftijd ten gevolge van kanker overleden. Frank Peremans (mijn nonkel) heeft dan zijn schouders onder de organisatie gezet & later kwam ook Ronny Van Dessel (huidige voorzitter) aan boord. In Nederland werd later ook Internationale Kinderhulp opgericht (eveens een ICC organisatie)... Mijn contributie aan ICC België was vrij miniem, tot enkele jaren geleden. Ik bevond me in een vreemde periode in mijn leven waarin ik niet goed wist waarheen ik moest & waarom. Het spookte in mijn gedachten dat ik iets moest ondernemen om mezelf een goed gevoel te geven & dus dacht ik, ik sluit me als full time vrijwilliger aan bij ICC België. Toen was dit nog grotendeels gefundeerd door gemoedsrust. Ik dacht bij mezelf: ‘ik zal me wel beter voelen als ik iets doe voor deze organisatie & dan zien we wel’. Met die motivatie ben ik ook op eerste ‘missietrip’ vertrokken naar het project in Roemenië in 2009. Ik zou twee weken meehelpen aan de bouw van een bakkerij & tussendoor nog wat bijklussen waar nodig (schilderen, aardappelen rooien, enz..). Wie een uitgebreid verslag hiervan wil lezen, kan terecht op onze site (http://www.iccbelgie.org/pdf_files/2009/Verslag%20missiontrip%20Roemenie.pdf / http://www.iccbelgie.org/pdf_files/2009/mission%20trip%20Romania.pdf ). Wel, ik kan u vertellen dat mijn ogen zwaar opengegaan zijn toen. Het kan misschien cliché klinken, maar je komt gewoon in een andere wereld terecht. Ik kwam ’s avonds aan op het project, het schemerde al een beetje. Ik was een half uurtje ter plaatse & werd al omsingeld door een tiental enthousiaste kinderen. Zoals ik al eerder vertelde, werden sommigen van hen letterlijk uit de goot geplukt & als ik nu zag dat ze hier tussen leeftijdsgenoten in een warme omgeving opgevangen werden, met de nodige kansen op scholing, dan besefte ik pas dat het inderdaad mogelijk was dat je de toekomst van een kind zelf kan veranderen. Uiteraard kan dit niet alleen, daarvoor is teamwork & steun nodig vanuit verschillende hoeken. Maar toch, het besef dat de toekomst van een kind verzekerd kan worden door mensen die dit kind eigenlijk van haar noch pluim kennen, is indrukwekkend. Tijdens mijn eerste missietrip heb ik gezien hoe hard de kinderen elke hulp van buitenaf appreciëren. Het geluk fonkelde in hun oogjes. Ok, ik had mijn vakantie ‘opgeofferd’ om daar te helpen, maar het kon mij geen barst schelen. Toen ik moest vertrekken, had ik het moeilijk. In onze samenleving is het soms ver zoeken naar oprechtheid. Daar was het er in overvloed. Voor deze reis was het mijn bedoeling om slechts één keer naar het project te gaan, daar een keertje te kijken hoe het in zijn werk ging & voor de rest mij te houden aan een maandelijkse bijdrage voor 1 van de Roemeense kindjes & that was that. Maar nee, dat was onmogelijk. Toen ik had gezien hoe het daar was, hoe alles daar in zijn werk ging & wat er allemaal gerealiseerd was met hulp van vrijwilligers & lokale mensen, dan wou ik meer doen. Sindsdien ben ik ook meerdere keren teruggekeerd naar het project om te helpen, waar nodig. Momenteel ben ik ondervoorzitter van de sub-organisatie ICC voor Roemenië vzw & ben ik vaste vrijwilliger voor ICC België. De organisatie van meerdere activiteiten per jaar ligt in mijn handen. Voor 2011 hebben we al een wafelverkoop & een quiz achter de rug, beide activiteiten waren succesvol. Mijn volgend doel is: ‘SWEAT FOR CHARITY’. Op 12 augustus doe ik mee aan de Dodentocht in Bornem, 100 km wandelen/lopen ten voordele van ons project in Odobesti (Roemenië). Voor de dodentocht ben ik op zoek naar sponsors. Een milde bijdrage per kilometer kan een groot verschil betekenen voor onze Roemeense kinderen. Hoe meer kilometer ik loop/wandel, hoe meer zij krijgen. Het geld zal integraal naar ginder gaan & gebruikt worden voor de afwerking van de bakkerij. Deze zou zo snel mogelijk afgewerkt moeten worden zodanig dat er met de verkoop van brood begonnen kan worden. Qua motivatie ontbreekt het mij alleszins niet. Sponsoren kan door u in te schrijven op volgende link & na de Dodentocht contacteren wij u voor de storting van het juiste bedrag, naargeland het aantal km dat ik heb gedaan. Ik ga er voor, hopelijk u ook! Sponsoren kan via www.icc-belgie.org (link bovenaan de site) en contacteer mij als u vragen hebt. Met sportieve & sympathiserende groet! Tommy Pootemans