GOSA en Vl@s Veurne Nodigen u uit: Maandag 17 november 2014

elke dag met de dood bedreigd, de commandant verkrachtte haar en ze moest
verzen uit de Koran uit het hoofd leren. Maar ze leerde haar ontvoerders ook
Nederlandstalige liedjes.
Hoewel Joanie getraumatiseerd was door wat ze meemaakte, besloot ze niet bij de
pakken te blijven zitten. Een week na haar thuiskomst, begon ze weer te werken en
schreef ze het boek ‘In handen van de Taliban’. Het werd een bestseller en
veroorzaakte heel wat ophef. Zo zou ze een al te groot begrip opbrengen voor haar
ontvoerders. Negen maanden na haar terugkomst vertrok Joanie de Rijke opnieuw
naar Afghanistan voor een reeks reportages. “Ik was er bijna geweest, maar ik
GOSA en Vl@s Veurne
Nodigen u uit:
moest verder met mijn leven, anders zouden zij winnen.”
Misverstand
“'Mensen begrijpen niet altijd dat ik enerzijds na wat ik heb meegemaakt en
anderzijds als westerse vrouw, opnieuw naar die landen afreis. Maar daar bestaan
veel misverstanden over. Er zitten namelijk veel vrouwelijke journalistes in die regio
en het is voor vrouwen vaak gemakkelijker om het vertrouwen te winnen, je ziet er
minder verdacht uit. Daarnaast is het journalistiek een onwaarschijnlijk interessante
regio.”
Maandag 17 november 2014
14.30 uur, Zonnebloem Veurne
Oorlogsjournaliste
Joanie De Rijke
In 2012 bracht Joanie de Rijke na vele reizen naar het land met ‘Pakistan, het
gevaarlijkste land ter wereld’ een nieuw boek uit. Hiermee is ze de eerste
Nederlandse journalist die een boek schreef over de hedendaagse situatie in het
land.
Hoewel we vaak geconfronteerd worden met beelden van oorlogszones, kunnen
we ons er weinig bij voorstellen. Joanie de Rijke kwam tijdens haar reizen op
plaatsen waar de meesten van ons het liefst wegblijven. Boeiend en aangrijpend
vertelt ze haar ervaringen.
Toegangsprijs: 6 € (leden), 8 € (niet-leden)
te betalen aan de ingang
Joanie de Rijke
Afghanistan en Pakistan. Haar eerste reis richting Afghanistan was toen ze mee
mocht in het zog van het Belgische leger. Joanie de Rijke hierover in De Zwinkrant:
Van Afghanistan tot Pakistan: een blik achter de
“Ik was meteen kandidaat. Het grote wereldconflict speelde zich op dat moment af
schermen
in die regio. Daar wilde ik bij zijn. Afghanistan is ook een land met een cultuur die
Een straffe journaliste – een sterke getuigenis
mijlenver van de onze staat, en dat prikkelde mijn nieuwsgierigheid. Het is ook een
geweldig mooi land. Ik leerde er heel wat mensen kennen die werkten bij
humanitaire organisaties of in de veiligheidsbranche. Op die manier schepte ik voor
Journaliste Joanie de Rijke (1966) bezocht als journaliste al ettelijke oorlogszones,
maar in 2008 liep het mis toen ze in Afghanistan ontvoerd en verkracht werd door
de Taliban. Zes dagen lang streed ze moedig voor haar leven, tot de vrijlating
volgde. Bij thuiskomst schreef ze een boek over haar ervaring.
Op zoek naar actie
“Ik was veel bezig met taal en literatuur, maar dat is toch vaak enkel bureauwerk. Ik
wilde actie, het veld intrekken. Journalistiek leek me de ideale combinatie.” Joanie
de Rijke: “Eerst schreef ik een paar jaar voor damesbladen, onder andere voor
Flair. Het was een uitstekende leerschool, maar na een tijdje wilde ik wel eens wat
anders.”
mezelf de mogelijkheid om nog terug te gaan naar Afghanistan, los van het leger.
Want als embedded journalist zie je niet alles. Je ziet vooral wat men wil dat je ziet.
Ik wilde meer te weten komen over de Taliban, nagaan of het beeld dat er van
geschetst wordt echt klopt.”
In 2008 werd de wereld opgeschrikt door de Taliban-moord op tien Franse
paracommando’s. Door haar contacten in Afghanistan had Joanie de kans om de
Talibanleider die hiervoor verantwoordelijk was te interviewen. Omdat ze al veel
langer the other side van het conflict het woord wilde geven, was dit voor haar een
journalistieke buitenkans.
“Die Talibanleider was ongelooflijk trots op wat hij had gedaan. Het was ook een
Toen het oude tijdschrift Panorama omgeturnd werd tot P-Magazine, kon Joanie de
Rijke daar aan de slag. Ze kwam terecht in een overwegend mannelijk team, maar
dat liet Joanie niet aan haar hart komen. Van meet af aan deed ze haar eigen ding
en dat zijn voornamelijk internationale reportages. Zo trok ze naar Rusland voor
enorme prestatie om met de weinige wapens die ze hadden het pleit te winnen
tegen zwaar bewapende Franse para’s. Hij wilde de wereld tonen waartoe hij in
staat was. Daarom dat hij me toeliet om hem te interviewen,” zei ze hierover in het
VARA-programma ‘De Wereld Draait Door’.
reportages over straatkinderen en over nucleair afval, versloeg ze in Oost-Congo
de strijd tussen de rebellenleiders, trok ze samen met de Gurkha’s, een elitekorps
van het Britse leger door Kandahar in Afghanistan en joeg ze op de Taliban. Of ze
ging in India op zoek naar de Aghori, een sekte die onder andere bekend staat om
het eten van mensenvlees. Joanie de Rijke tref je eerder aan in een oorlogszone of
op een party-eiland waar zestienjarigen zich in coma drinken.
Ontvoerd
Na wekenlange onderhandelingen en voorbereidingen zou de ontmoeting
plaatsvinden met de groep van commandant Ghazi Gul. Tijdens die ontmoeting liep
het mis. Joanie en haar tolk, die tevens haar fotograaf was, werden ervan verdacht
spionnen te zijn. “Ik wist maar al te goed wat er met spionnen gebeurde, ik had de
beelden van onthoofdingen vaak genoeg gezien.” Haar tolk werd eerder vrijgelaten,
Brandhaarden
Gaandeweg ging haar journalistieke aandacht meer en meer uit naar landen als
maar Joanie moest zes dagen lang met de groep door de bergen trekken. Ze werd

Download Report