Erwin Jans Kennis van theatergeschiedenis kan het theater ernstige schade toebrengen Voor Nietzsche leiden dieren een gelukkig en zorgeloos leven in het hier en nu om dat ze kunnen vergeten. Ze zijn onhistorisch. De m ens daarentegen kan niet vergeten en kan zich niet losm aken van zijn verleden. De m ens is historisch. Nietzsche pleit voor een evenwicht tussen het historische en het onhistorische, tussen het herinneren en het vergeten. Hij Aan bovenstaande aan Nietzsche ontleende form ulering m oet schreef echter in een periode – de tweede helft van de ik vaak denken wanneer ik m ijn cursus theatergeschiedenis negentiende doceer aan het KASK, het Koninklijk Conservatorium , in m ythische vorm en had aangenom en. Ik heb het gevoel dat we Gent. nu Hebben ze er wel iets aan, de toekom stige aan eeuw het begin – waarin van de het historische eenentwintigste besef eeuw haast in het theaterm akers die voor m e zitten? En dan heb ik het m inder om gekeerde regim e zitten: een regim e van het vergeten, van over historisch belangrijke figuren als Craig, M eyerhold, gebrek Piscator, Brecht of Artaud, m aar eerder over de recente geworden. Is dat de reden van het enorm e succes van de geschiedenis van het theater in Vlaanderen en Nederland, de herdenking van de Eerste W ereldoorlog, de Groote Oorlog, in geschiedenis van de voorafgaande generatie. W ant h ier doet Vlaanderen op dit ogenblik? aan historisch besef. Geschiedenis is koopwaar zich de spanning het scherpst voelen. Zelf opgevoed m et en gevorm d door het theater dat in Vlaanderen begin jaren Vind ik dat de huidige generatie theaterm akers iets tachtig ontstond – de generatie van inm iddels grote en fundam enteels aan het vergeten is dat de vorige generatie bekende nam en als Jan Lauwers, Jan Fabre, Guy Cassiers,Jan ontdekt Decorte, Ivo van Hove, Josse De Pauw, Arne Sierens en uit vergeten? De generatie waarover ik het hierboven had werpt Nederland nog steeds haar licht (of haar schaduw?) over het theater in M aatschappij Onafhankelijk Toneel – Discordia, word ik nu Gerardjan Rijnders, geconfronteerd m et had? Vlaanderen en M isschien zijn Nederland. er Het wel is redenen een voor generatie dat die studenten voor wie deze nam en slechts nam en zijn zoals internationaal is doorgebroken en erkend wordt. M aar heeft vele andere en niet, zoals voor m ij, zowat de essentie van zij de huidige generatie nog iets te vertellen? Ik heb het wat m odern theater is in Vlaanderen en Nederland. M aar wat gevoel van niet. Vind ik dat erg? Ik heb het gevoel van wel. doe ik daarm ee? M oet ik dan gewoon m aar aanvaarden dat: het theater van m ijn hel·· den uit de jaren tachtig stilaan een verhaal van het verleden aan het worden is? Een verhaal dat: zijn tijd gehad heeft en nu historisch is geworden? Het paradoxale is dat die grote generatie geen generatie is waartegen je je als jonge m aker gem akkelijk kunt afzetten. Tegen wat zou je je in godsnaam afzetten? Je kunt er geen artistieke vaderm oord op plegen zonder jezelf voor schut te zetten. Het is een generatie die het theater in alle richtingen heeft opengebroken. Je kunt die generatie blijkbaar alleen m aar vergeten of negeren. En m isschien is dat wat de jonge generatie aan het doen is? M isschien is enig geheugenverlies noodzakelijk om ruim te te creëren voor iets nieuws?
© Copyright 2024 ExpyDoc
