Op de website van Bert Smeets (www.bertsmeets.nl) lezen wij op 30 juni: “(MCU) Er is nooit onderzocht hoe de relatie tussen geweld en seksueel misbruik heeft gefunctioneerd, door het geweld al in een vroeg stadium los te koppelen van seksueel misbruik heeft men de pijn weten te verzachten (voor de kerk) maar niet voor de slachtoffers. Geen dader hoefde zich te verantwoorden, geen dader kwam in beeld zoals de slachtoffers zich hebben moeten laten fileren. Al onze privé-informatie ligt bij de RKK, van psychologische rapporten tot de carrières van broers en zussen, alles op tafel. Hun archieven krijgen wij niet te zien, vele archieven hebben ze opzettelijk, willens en wetens laten vernietigen. Hoe kun je spreken van een volledig, eerlijk proces? “ Guido Klabbers, voorzitter Stichting KLOKK: 1 juli 2014. Bert Smeets snijdt hier een heikel punt aan en slaat de spijker op zijn kop. Het is goed dat 350 personen erkenning hebben gekregen voor het fysieke en psychische geweld dat hen is aangedaan. Het is onbevredigend dat het zien van de samenhang in de misbruikzaken systematisch is belemmerd. Het zicht op de omvang en de gevolgen van het fysieke, psychische en seksuele misbruik wordt ons ontnomen door de fragmentatie van de zaken en de verschillende soorten misbruik binnen de zaken. Eerder hebben wij gesignaleerd dat de verantwoordelijke instituten buiten schot blijven waar het hun verantwoordelijkheid betreft. Spijt en excuses zijn daarom vaak plichtmatig gaan klinken, zeker als ze achteraf worden gemaakt na uitspraken van een commissie. De spijt lijkt te vaak betrekking te hebben op het geschonden imago van de congregatie of de schade die een lid de congregatie heeft toegebracht. In de ervaringen van slachtoffers zijn de verschillende soort misbruik niet te scheiden. Het vervreemden van delen van die ervaringen is opnieuw misbruik: Het aantasten van de eigenheid van het individu. Goede en slechte ervaringen behoren tot die eigenheid, die bagage. Het blijkt nog steeds razend moeilijk voor de diverse vertegenwoordigers van de kerkelijke instellingen om te begrijpen wat er is gebeurd, wat dit heeft aangericht. In verweren (de KNR adviseert liever bij verweren, dan bij een empatische en deemoedige aanpak) zien we vaak de houding terug die past bij het misbruik van destijds: de harde arrogante houding naar het kwetsbare kind van destijds krijgt een vervolg in de forse aanpak van de klager, verwoord door een dito advocaat. De vrouwelijke religieuzen die in het laatste half jaar meer de aandacht op zich gericht zien door de aard van de misbruikklachten weten zich geen andere houding te geven dan een harde confrontatie aan te gaan met de klaagsters en klagers. De tegenspraak met de mooie intenties inzake medemenselijkheid, verantwoordelijkheid voor de zwakken, mededogen met zwakkeren -‐de hele evangelische riedel wordt van stal gehaald-‐ is soms wel erg groot. De PR op de websites van de congregaties en de bisdommen is een andere werkelijkheid dan de bizarre werkelijkheid die de levens van de overlevers kenmerkt. Er lijkt niets veranderd in de harteloze aanpak die de slachtoffers wederom ten deel valt. Kennelijk houdt niemand in eigen kring hen een spiegel voor. De goede voorbeelden (die zijn er ook!) van enkele congregaties worden niet enthousiast nagevolgd. Bert Smeets (MCU www.mcu.nl) slaat de spijker op zijn kop: alle informatie wordt door slachtoffers geleverd, ze schikken zich weer in de opgelegde regels. Zij moeten bewijzen dat wat hen is overkomen, waar is. De archieven zijn inderdaad vernietigd, dienstverbanden of verantwoordelijkheden worden ontkend. Sommige bisdommen en congregaties spelen een bizar spel met de klagers, rekken de zaken met verzoeken om uitstel. De procedures zijn al loodzwaar en worden zwaarder. Wanneer de spijtbetuigingen oprecht zijn bijvoorbeeld die n.a.v. de resultaten de Commissie HEG (fysiek en psychisch geweld) dan mag van deze spijtbetuigers verwacht worden dat ze de "overlevers" niet aan hun lot overlaten. Ook mag verwacht worden dat andere overlevers die nog een klacht moeten indienen kunnen rekenen op een oprechte inspanning om tot erkenning, genoegdoening en compensatie te komen. De tijd die gestoken wordt in het opstellen van verweer kan beter benut worden door echt te luisteren naar de levensgeschiedenis van de klager of klaagster, die zo graag (weer) het kind zou willen zijn van vóór het misbruik. Voor alle partijen nog veel werk aan de winkel............ Guido Klabbers, voorzitter Stichting KLOKK www.klokk.nl
© Copyright 2024 ExpyDoc
