6 Haverklap WOENSDAG 12 FEBRUARI 2014 Delphine Meiresonne, nieuwe Grand Prix combinatie Het is 16 jaar geleden dat België goud won op het EK dressuur. Die medaille staat op naam van Delphine Meiresonne (30). Ze was toen ponyamazone, vandaag is ze een Grand Prix profamazone en een nieuwe naam in het Belgisch team die niet kansloos is voor WK selectie. Delphine is een no nonsens amazone die beseft dat alles beter kan, doorzet en geen excuses zoekt. In Mechelen was ze het enig lichtpuntje in de Belgische afvaardiging die met een goed gevoel 2014 binnenstapte. Hou haar in de gaten voor de volgende maanden… en jaren. op het EK, na een discutabele beslissing van de jury. Ik zou te vroeg hebben aangegaloppeerd. Op de beelden bleek van niet, de jury trok er punten voor af. Er was veel rond te doen. Ook dat moet je leren; omgaan met tegenslag en teleurstelling. Eindelijk nog eens een nieuwe naam in de dressuur ! Mijn eerste paard was groot en krachtig en als je van de pony’s komt, was die overstap letterlijk te groot. Dat is eveneens een leerproces. Ouders en kinderen die een succesvolle periode bij de pony’s achter de rug hebben, verwachten dat die lijn naadloos wordt doorgetrokken bij de paarden, al heb je daar geen enkele garantie voor. Bij mij is die overstap abrupt verlopen, van de ene dag op de andere. Dat pak ik bij mijn leerlingen anders aan, ik suggereer een geleidelijke overstap. In dressuur, meer dan bij andere disciplines, heb je toch een langere voorbereiding nodig om een combinatie te vormen. Bij mij had dat concreet tot gevolg dat ik een tijdje geen wedstrijden kon rijden en dat knaagde wel. Ik heb moeten doorbijten. Gelukkig heb ik die eigenschap via mijn genen meegekregen en doorbijten is een noodzakelijke eigenschap in de sport. Ik verwacht van mijn leerlingen dezelfde inzet. Ze moeten doorzetten en doorbijten. Eenvoudigweg omdat het mijn eerste jaar is op Grand Prix niveau. Rotterdam was vorig seizoen mijn eerste grote test en dat was een geslaagd debuut. Het was mijn eerste vijfsterren wedstrijd en dat motiveerde. En eens je daarvan geproefd hebt, smaakt het naar meer. Ik rijd super graag wedstrijden, dat is finaal mijn doel, al moet je daarvoor natuurlijk een paard hebben. Ik zou niet uitsluitend thuis kunnen rijden, ik moet buiten komen, wedstrijden rijden. 16 Jaar geleden werd jij Europees kampioen bij de pony’s, het blijft tot vandaag onze laatste gouden medaille? Als ik daaraan terugdenk besef ik in de eerste plaats hoe oud ik geworden ben (lacht), 16 jaar klinkt lang geleden! En het is me allemaal overkomen. Ik was zeker geen favoriet. Het jaar voordien eindigde ik op de elfde plaats. Vooraf wou ik tussen de vijfde en tiende plaats eindigen, want ik wist dat er meer inzat. Er waren twee uitgesproken favorieten en ik reed ook mee, zonder uitgesproken verwachtingen. Ik had niks te verliezen en dat heeft het verschil gemaakt. Aan de twee proeven die de finale voorafgingen werd ik telkens derde. Op dat moment was mijn EK al geslaagd. Dat was mijn grote les van het EK, rij gewoon je proef, zonder druk, zonder spanning. ‘Bij Coby Van Baalen heb ik echt leren rijden, elke avond naar Nederland en huiswerk maken in auto op de terugweg’ Ze noemden je bij de pony’s al een talent? Dat werd toen gezegd, ja. Al volstaat dat niet om Europees kampioen te worden. Je hebt ook een goede pony nodig, goede begeleiding en de wil om hard te werken. Als je als tiener je talent ontdekt, is het dan een uitgemaakte zaak dat je van je talent je beroep maakt? Toch niet. Ik reed en rijd graag. Vroeger elke dag na school, elk weekend. Ik was liever bij de paarden dan in de discotheek, al betekende dat niet dat ik profamazone wou worden. Daar stond ik op die leeftijd niet bij stel. Je bent een leerlinge van Coby van Baalen. Waarom kreeg zij je voorkeur? Toevallig? Mijn moeder had haar naam eens horen vallen, we maakten een afspraak, ik ging op sollicitatie en zij werd mijn leermeester. Ik kende Coby helemaal niet, ik leerde haar kennen net voor haar doorbraak met Ferro. Ik was twaalf jaar en helemaal niet bezig met de grote sport. Ik ging wel elk jaar naar de dressuur in Mechelen en Schoten en vond het allemaal mooi, al had ik geen uitgesproken favorieten. Voor de periode Coby stond ponyrijden gelijk aan spelen. Bij Coby heb ik echt leren rijden, elke avond naar Nederland en huiswerk maken in auto op de terugweg. Ik kan me niet herinneren dat ik dat ooit één dag met tegenzin heb gedaan, integendeel. ‘Goede begeleiding bestaat er ook in dat je zelf naar oplossingen zoekt, dat je leert creatief te zijn en out of the box te denken’ Wat is haar grote bijdrage geweest? Dankzij VLP ben ik in contact gekomen met een sportpsycholoog en daar bleek uit verschillende testen dat ik mentaal al goed klaargestoomd was voor de sport en dat is dankzij Coby en Marlies. Een proef analyseren, bij elke onderdeel aantekeningen maken en die voor de wedstrijd doornemen. Een draaiboek maken van thuis en op wedstrijd,… het klinkt logisch, maar je moet er aan denken en al die elementen leerde ik bij Van Baalen. Goede begeleiding bestaat er ook in dat je zelf naar oplossingen zoekt, dat je leert creatief te zijn en out of the box te denken. Dat is heel belangrijk, want op het einde van de rit ben jij het met je paard die het moeten doen. Dat breng ik ook bij aan mijn leerlingen. En in de sport leer je ook incasseren. Een jaar na mijn gouden medaille werd ik vierde Je overgang van pony naar paard was geen succes? ‘doorbijten is een noodzakelijke eigenschap in de sport’ Wanneer heb jij beslist om profamazone te worden? Ik reed een jonge hengst voor Paul Maïs en toen ik afstudeerde vroeg hij wat ik van plan was. Ik had nog geen uitgesproken voorkeur en overwoog zelfs om verder te studeren, communicatie of journalistiek. Op m’n achttiende had ik er nog niet bij stilgestaan om van paarden een beroep te maken, zelfs al was ik helemaal in de ban van de paarden. Welke afwegingen heb je gemaakt? Paarden zijn mijn leven, dat was een pluspunt en ik zou altijd blijven paardrijden. Ik heb toen gekozen voor de paardenschool van Deurne. Ik kom uit de lichting van Vincent Voorn en Piet Raymakers. Ik kreeg dus twee extra jaren om na te denken. De paardenschool heeft me geholpen om die keuze te maken, omdat je daar in je opleiding een totaalbeeld krijgt. Met welke ambitie ben je prof geworden? Olympische topsportamazone? Sowieso (lacht)…al besefte ik ook dat er geld moest verdiend WOENSDAG 12 FEBRUARI 2014 Haverklap 7 ‘Paardrijden is een droom in je jeugd, maar wordt werkelijkheid bij de seniors’ worden. Finaal genereer je geld uit je beroep. In mijn geval betekende dat lesgeven, want voor de handel ben ik niet in de wieg gelegd. Topsport in combinatie met lesgeven, dat zou het zijn en is het geworden. En het is nog altijd fijn, want ik rijd graag en geef even graag les. In Deurne kreeg ik de hoogste punten voor lesgeven. Het zal dus ergens in mij gezeten hebben. Dressuurruiters zijn collega’s, als lesgevers zijn ze bikkelharde concurrenten? Dat klopt ergens wel, al probeer ik dat te relativeren, omdat ik op wedstrijd iedereen wil kunnen aanspreken. Een wedstrijd moet leuk zijn, want anders ga je niet goed presteren en ik wil niet als een gefrustreerde rondlopen die constant moet kijken om mensen te ontwijken. Leerlingen komen en gaan en als je een klant verliest, knaagt dat soms wel, dat geef ik toe, al wil ik me daar niet druk in maken. We verhouden ons onderling inderdaad als collega’s en concurrenten. Je mag je niet in een negatieve spiraal laten meeslepen. Veel ruiters presteren niet onaardig in de jeugdreeksen maar ze haken allemaal af. Jij bent één van de weinige uitzonderingen? Als jeugdruiter krijg je doorgaans kansen en steun van je ouders. Als de resultaten volgen, begin je te dromen, wat normaal is. Na de jeugdreeksen volgt het echte werk. Je hebt andere en betere paarden nodig, die moeilijker te vinden zijn. Het niveau wordt moeilijker, resultaten blijven uit en de droom spat uit elkaar. Ouders steunen hun kinderen in hun hobby, maar als het hun beroep wordt, moeten ze zelf inkomsten verwerven. Paardrijden is een droom in je jeugd, maar wordt werkelijkheid bij de seniors. En dan is het werken, zoals iedereen moet werken en vervolgens moet de liefde voor het paard groot genoeg zijn. Een hobby doe je graag, als het je beroep is, is het niet enkel graag doen maar ook moeten doen. Beseffen dat je niet altijd de beste paarden rijdt. Je moet kunnen doorzetten en doorbijten, dat is de rode draad. En niet vergeten, het financiële plaatje moet eveneens kloppen. Infrastructuur, paarden, het blijft een dure sport. Jij bent al tien jaar aan het doorzetten. Ooit gedacht om de handdoek in de ring te gooien? Toch wel, dat overkomt iedereen wel eens in zijn loopbaan. Is het dit nu wat ik echt wil? Doe ik dit echt graag genoeg? Het zijn vragen die iedereen zich onderweg wel stelt en ik ben daar geen uitzondering op. Ik train sinds november in stoeterij De Nayakker in Zemst, tot voor kort trainde ik thuis en had ik geen binnenpiste en met de strenge winters van de voorbije jaren was dat geen pretje. Ik denk dan onmiddellijk dat bureauwerk voor mij ook geen pretje zou zijn. Ook al zit ik dan warm binnen. Die paarden zijn geen bevlieging geweest, ik heb er lang over nagedacht en tot op vandaag stel ik vast dat ik de juiste keuze gemaakt heb. Lesgeven, paarden trainen, wedstrijden rijden, ik doe het allemaal ontzettend graag. Gelukkig maar, want anders houd je dit niet vol. ‘je moet blijven geloven in je paard en blijven doorzetten’ Jij kon op de nodige steun van thuis rekenen? Gelukkig wel en ik zal er mijn ouders altijd dankbaar voor zijn. Maar toen ik besloot om er mijn beroep van te maken, stond ik er op om alles zelf te beredderen. Ik wou niet afhankelijk blijven, aanmodderen en op het einde van de maand geld gaan vragen aan mijn ouders. Zo wou ik niet werken. Je moet consequent zijn in je leven en in je keuzes. Mijn mama geeft me wel eens een stage cadeau en investeert mee in paarden, zij is de grote liefhebster, maar op het einde van de maand moet ik zien dat de rekening klopt en daar sta ik op. Je hebt Wipsy vh Heihof ontdekt toen hij zes was, maar het was geen liefde op het eerste gezicht? Wipsy is een Belgisch dressuurpaard, geboren in Dessel. Niet de eenvoudigste en het eerste gevoel was inderdaad niet top. Toch zagen we er iets in. Hij was niet echt gespierd, hoog ingereden, maar we zagen er wel iets in. Het eerste jaar was niet vanzelfsprekend en aanvankelijk reed ik enkel op ontspanning. Ook dat is een leerproces, je moet blijven geloven in je paard en blijven doorzetten. Veel toppaarden van vandaag hebben een moeizame start gekend, ze zijn zelden de gemakkelijkste, maar net die eigenschap maakt dat het toppaarden kunnen worden. Wipsy was speciaal en simultaan heeft hij vrij snel mijn hart gestolen. Zag je er onmiddellijk een toekomstig Grand Prix paard in? Dat is altijd de grote hamvraag hé! Het model, de basisgangen, het zegt iets, al vertelt de ingesteldheid nog veel meer en daar kom je pas bij mondjesmaat achter. Concreet; bij Wipsy kon ik dat totaal niet inschatten, om de doodeenvoudige reden dat ik zelf nog nooit Grand Prix had gereden. Uiteindelijk is Wipsy mijn leerpaard geworden. We hebben een lange weg afgelegd en nu ik met Wipsy de Grand Prix bereikt heb, ben ik ervan overtuigd dat ik dat met andere paarden ook ga kunnen. Ik les nog steeds bij Coby Van Baalen en met haar heb ik de eerste stappen op Grand Prix niveau gezet. Het voorbije jaar heb ik ook veel opgestoken van Sjef Janssen. Hij is een ontegensprekelijke aanwinst voor de dressuur in België. Van Dirk Meylemans krijg ik ook les. Je leert van iedereen iets bij en op Grand Prix niveau moet alles net iets beter, grondiger en fijner afgesteld worden. Die overgang is groot hoor. Op het Global Dressage Forum werd terecht opgemerkt dat het opportuun zou zijn om een niveau tussen Intermediaire en Grand Prix te plaatsen, omdat de overstap wel heel groot is. Je bent tien jaar profamazone. Waarom rij jij nu pas Grand Prix? Tja,… je moet om te beginnen het juiste paard vinden en een kant en klaar Grand Prix paard kopen is voor mij onbetaalbaar. Het is een 8 Haverklap WOENSDAG 12 FEBRUARI 2014 LRV lange zoektocht geweest en nu vallen alle puzzelstukjes in elkaar. De timing is goed. Misschien was ik tien jaar geleden zelf nog niet klaar om Grand Prix te rijden? Je hebt zelf kennis en ervaring nodig, maturiteit om het te kunnen aanleren. Het is goed zoals het nu verlopen is. Wat ik vandaag kan, kon ik tien jaar geleden niet. Rotterdam, het BK of Mechelen, je blijft er overal even cool onder? Dat heb ik altijd gehad, van bij de pony’s al. Ik was blij dat ik met mijn pony het EK mocht rijden en plots werd ik Europees kampioen. Ik weet dat we nog veel, heel veel moeten verbeteren, dat weet ik maar al te goed, maar wat je nu kan, moet je nu goed doen en daar moet je concentratie liggen. Ik reed in Mechelen mijn zevende Special en mijn tweede vijfsterren. En hoe belangrijker de wedstrijd, hoe fijner ik het vind. Bij de sportpsycholoog is gebleken dat ik best wel wat druk aankan. ‘hoe belangrijker de wedstrijd, hoe fijner ik het vind’ Je zoekt de fouten evenmin bij externe factoren? Daar los je niks mee op hé. Op de ene wedstrijd is je paard al meer gespannen dan op een andere wedstrijd. Dat kan zelfs van dag tot dag verschillen en daar kunnen externe factoren toe bijdragen, maar dan is dat maar zo. En soms zat er meer in, dat klopt, al gelden die externe factoren voor iedereen, je moet er dan maar op anticiperen. In Mechelen waaide het in de paddock, op het BK was het warm, maar dat betekent nog niet dat je je daar moet achter verstoppen, of dat je dat als excuus moet gebruiken. Je bent met Wipsy een dikke 65% waard. Wat zegt dat na één seizoen Grand Prix? Het zegt vooral dat we ons eerste jaar constant presteerden. Onze score is vrij regelmatig en dat verwijst naar een solide basis. Van daaruit moeten we opbouwen. Daarom gaan we dit jaar meer wedstrijden rijden, er moet routine komen en ik moet handiger worden. Het is nog allemaal nieuw voor ons en we moeten er nog ingroeien. Waar zie jij je landen? Sjef Janssen ziet er nog veel meer in en mijn lesgevers beamen dat. 70% moet het streefdoel zijn. Als we ooit in aanmerking willen komen voor een kampioenschap is 65% veel te weinig. Met die score heb je niks te zoeken op een EK of WK. Heeft u wel eens nagedacht over een: << Levensverzekering >> voor uw paard? Wij verzekeren paarden in meer dan 40 landen en dekken met deze polis WERELDWIJD! ALLE STERFTERISICO’S voortvloeiend uit ziekte en/of ongeval: • • • Transport risico’s wereldwijf, eveneens per vliegtuig. Euthanasie voor humanitaire redenen... Brand (eveneens in uw eigen stallen), bliksem, electrocutatie, verdrinking, ... WIJ VERZEKEREN EVENEENS: • • • VEULENS VANAF de geboorte ONGEBOREN veulens verlies van gebruik WIJ BETALEN 100% VAN DE VERZEKERDE WAARDE UIT! Twijfel zeker niet ons te contacteren voor een persoonlijke offerte Approved coverholder of Lloyd’s of London - CDV: 10698 Boulevard Léopold III, 146 B - 7600 Péruwels Tel. 00.32.69.77.94.20 - Fax. 00.32.69.77.94.25 E-mail: [email protected] www.debuylinsurance.com Iedereen flirt met die 70%, is dat in België het glazen plafond? Vanaf 70% doe je mee hé. Daarmee win je nog niet, maar je hebt wel aansluiting. Finaal wil ik boven de 70% uitkomen, al weet ik niet of dat haalbaar zal zijn met Wipsy. Nu, 70% moet binnen handbereik liggen van een doorsnee Grand Prix paard. Als we naar 80% kijken, spreken we over andere paarden en ik zie in België helaas geen Valegro rondlopen. Ik heb het al aangegeven, alle moet nog beter en ik hoop en verwacht dat we beetje bij beetje in stijgende lijn evolueren. De mensen rond mij geloven er in en verwachten het. Het is nu aan mij en Wipsy om het te laten zien. Christoph Verheyen wint zijn derde Z-indoor op twee jaar tijd “Dank je Valenka voor alles wat je al voor mij hebt gedaan!” ‘Er zijn vier plaatsen voor de WEG en ik denk dat ik één van de kanshebbers ben’ Wanneer gaan we wat zien van jullie? We zijn bezig met de planning, in samenspraak met Sjef Janssen. Op korte termijn moeten we kilometers maken op nationale wedstrijden. Laten we met de deur in huis vallen, je bent een reële kanshebber voor de WEG? (voorzichtig)…Dan moet ik me eerst nog internationaal bewijzen. Dat wordt Sjef zijn taak, hij maakt de selecties…Laten we eerst het volgende half jaar afwachten en in alle opzichten kalm blijven, zowel op als naast mijn paard. Vorig jaar was ik reserve voor het EK en dat EK team is er nog altijd. Hoe groot is het verlangen? Natuurlijk wil ik in de zomer in Normandië rijden, wie niet….? Er zijn vier plaatsen voor de WEG en ik denk dat ik één van de kanshebbers ben. Na tien jaar vind je aansluiting bij de topsport. Heb jij voldoende tijd en middelen om je daarop te concentreren? Dat denk ik wel, ook omdat ik er alles voor over heb. Ik besef dat ik kans maak op een teamplaats voor het WK, een unieke kans en die moet ik grijpen. Ik heb aan Wipsy een paard dat Grand Prix loopt, ik krijg nu de kans om deel uit te maken van het nationale team en daar moet ik alles uithalen. Ik wil niet meemaken dat ik Wipsy niet kan trainen omdat ik les moet geven. Ik heb mijn leerlingen en die laat ik niet vallen, maar Wipsy zal de aandacht krijgen die hij nodig heeft. Ik heb dat vroeger ook meegemaakt met Coby Van Baalen, toen zij deel uitmaakte van het Nederlandse team en naar de Olympische Spelen mocht. Wipsy krijgt nu mijn volle aandacht. Ik wil een sportieve sprong voorwaarts maken en zal daarom een financiële stap terug zetten. In het indoor-seizoen 2012-2013 was Christoph Verheyen de koning van de Antwerpse Z-indoors. Hij won ze toen alle twee met Valenka (v. Pik Solo), het paard van zijn vrouw Katrien Geerts. In 2013-2014 leek het aanvankelijk niet te lukken. Christoph reed op de eerste Z-indoor in december naar een 55e plaats met 11 strafpunten over de voor- en de namiddagwedstrijd. Een selectie voor de provinciale LRV-indoor van LRV-Antwerpen op zondag 2 maart leek heel ver weg. Maar op de tweede Z-indoor in Brecht zette de 27-jarige ruiter van LRV Loenhout de scheve situatie helemaal recht. Hij won overtuigend de barrage met 19 kandidaten en was drie seconden sneller dan nationaal indoorkampioen Marco Van Der Schraelen(LRV Ranst) met Diva + (v. Up to Date) en nationaal LRV-eventingkampioen Raf Kooremans (LRV Merksplas), die voor de gelegenheid MCB Vulcano (v. Freestyle) onder het zadel had. Jeroen Geerts (Atoucha VD) van LRV Loenhout wordt vierde, Bart Anthonissen van LRV Beerse (Hindoradoo Castano) vijfde. “Ik voel me super in de situatie waarin ik nu zit. Ik kan me helemaal op de paarden concentreren en dat loont. Alhoewel ik moet zeggen dat Valenka op de Z-indoor zichzelf nog maar eens overtroffen heeft. Ik moet haar heel erg dankbaar zijn voor alles wat ze al voor mij gedaan heeft. ” Zegt de ex-boekhouder. Die sinds 1 januari zelfstandig aan de slag is als uitbater van Stal Sterrebos waar hij paarden van eigenaars rijdt en waar hij stallen en een binnenpiste ter beschikking heeft. “Het zijn alleen nog paarden die op dit ogenblik in ons leven, alhoewel drie dagen na de Z-indoor is ons eerste kindje Jules geboren en dat is sowieso het hoogtepunt van 2014.” Lacht de kersverse papa. Kris Aernouts wint springen Midden - Ilse Thoné wint dressuur Zwaar 2 Op zaterdag sprongen de combinaties uit de klasse Midden. Kris Aernoutsvan LRV Rijkevorsel won met Hinky Pinky van ’t Klaterven (v. Flipper D’Elle). In de voormiddag stond er dressuur van de klasse Midden 2 tot Zwaar 2 op het programma. In de klasse Zwaar 2 wint Ilse Thoné van LRV Rijkevorsel met Coincidence S Extra (v. Don Renoir) voor Natascha Kessels (Cenzo van de Smoutmolenhoeve) van LRV Ranst en Jolien De Keersmaecker (Ziezo) van LRV Puurs. In de klasse Zwaar 1 gaat de overwinning Julie Van Ranst van LRV Bornem met Vivaldi en in de klasse Midden 2 is er winst voor Charlotte Puts (Bo) van LRV Kasterlee. De dressuurruiters van M2, Z1 en Z2 rijden hun provinciaal indoorkampioenschap op zaterdag 1 maart 2014 in Hippisch Centrum Moervelden (Ranst). (KVS)
© Copyright 2024 ExpyDoc
