Voor de klas Sinds een paar weken ben ik weer aan het werk. Nergens maar dan ook echt nergens voelde ik de behoefte om mijn dag ergens anders door te brengen dan Meisje. Ze is zooooo ontzettend veel te leuk en het gaat zo hard! Iedereen zei het al (‘Voor je het weet zijn ze het huis uit!’ Jahaa dacht ik dan…) maar potverdorie wat is het waar. Al een tijdje terug heb ik een beetje bedroefd maatje 50-‐56 gewassen en gevouwen opgeborgen in de commode. Haar eerste outfitjes die ze nooit meer zal dragen liggen op een stapeltje in het donker. Meisje groeit en groeit ondertussen (gelukkig) door en draagt inmiddels maat 62. Ze is nu een heerlijk, stevig, warm mopje dat niet langer alleen op haar rug ligt maar rechtop wil zitten, alles vastgrijpt en in haar mond stopt en de hele dag lacht en brabbelt. Langzaamaan wordt het steeds meer een persoontje met herkenbare trekjes. De krampjes en het onduidelijke gejengel zijn voorbij en in ons huis woont nu een heel klein tevreden mensenmeisje. Maar goed, feit is dat ik een hypotheek heb en ook heus een leuke baan dus huppakee daar gingen we. Door het oefendagje ging het ’s ochtends redelijk soepel en ben ik na een paar weken een routinier in opstaan-‐douchen-‐voeden-‐inpakken-‐ Halverwege de dag wegwezen. Nu het eenmaal zover is kan ik zeggen: heb ik een doosje het gaat wonderwel. Het is wel even zoeken naar energie als je ’s nachts niet aan je uren komt maar mierzoete Skittles dat is nou eenmaal zo. Ik heb voor het gemak maar even geaccepteerd dat ik af en toe zit te gapen in nodig om leuk les te de klas en dat ik halverwege de dag een doosje kunnen geven mierzoete Skittles nodig heb om er een inspirerende les uit te knallen. Ik werk nu parttime en na elke dag thuis met Meisje heb ik wel steeds weer even moeite om weg te gaan. Lang leve het onderwijs want tijd om aan thuis te denken of in te kakken heb ik nauwelijks. Wat dat betreft ben ik blij dat ik niet de hele dag achter een computer zit. Er zit een klas bijdehante tieners voor je neus en daar moet je iets mee. En pubers zijn zo leuk. Ze roepen door de gang: ‘Mevrouw U bent weer terug! Is ie al geboren?’ ‘Hoe is het met uw baby!?’ ‘Mogen we een foto zien!’ ‘Aaaaah neemt u haar een keer mee naar schoooool?’. Als ik een brugklas een enquête in laat vullen over mijn vak komen ze bij de vraag: ‘Is er iets dat je gemist hebt afgelopen jaar?’. Twee jongens vullen in: ‘Mevrouw van den Broek toen ze met zwangerschapsvakantie was.’ Nou. Dan is werken helemaal niet erg. Als ik vervolgens de bel hoor die het einde van mijn laatste les aankondigt slenteren mijn leerlingen het lokaal uit terwijl ik mijn tas inpak. ‘Gaan jullie nog wat leuks doen dit weekend jongens?’ vraag ik aan de klasplakkers. Het zijn altijd dezelfde die nog even blijven hangen. ‘Uitslapen en heel veel voetbal kijken.’ Uitslapen… Jeetje… dat komt er denk ik niet van bij ons, maar wel veel kijken. Heel veel kijken. Naar Meisje. En haar helemaal platknuffelen. Ik stap in mijn auto en zet de radio aan. ‘We’re coming home now’ zingt Dotan. Daar ga ik weer. Op weg naar het leukste mensje op de wereld. Fijn weekend.