Little swimmer Meisje zit op zwemles. Of nou ja, het heet spetterles en dat dekt inderdaad beter de lading. Vorige week is papa er bepakt en bezakt op uitgegaan om een proefles te volgen. Ik was aan het werk en kreeg een paar wazige fotootjes doorgestuurd met daarop natte babylijfjes en blije moeders. En een mega blije papa dus. Hij vond het geweldig leuk dus hup, ik mocht Meisje afgelopen week even inschrijven bij haar eerste clubje. Even inschrijven? Ik kreeg me toch een berg mee aan babyzwemspetterspul! Een rugzak met een krokodillenhoofd erop, een knuffel krokodil erin, een krokodillenhanddoek met lusjes eraan om nog meer knuffels aan op te hangen, een boekje met de opdrachten waarmee ze die knuffels kunnen verdienen, een brief, een pasje en of ik met de auto was, wilde de inschrijfmevrouw weten. ‘Nee, hoezo?’ ‘Nou, er hoort ook nog een grote ijzeren staaf bij het pakket.’ Ik kijk haar enigszins verward aan. Door mijn hoofd schiet de grote horror vishaak waarmee de badmeester vroeger kwam aanzetten als er weer iemand in mijn zwemlesgroepje, totaal moegestreden, naar de bodem dreigde te zakken. Er ging dan een koude rilling door mijn knokige kinderlijf. ‘Een ijzeren staaf?’ herhaal ik. ‘Ja, daar kun je die handdoek dan aan ophangen en dan kun je alle knuffels aan de lusjes klikken. Ik denk aan ons huishouden, de koffer vol kinderspul waar we nog ooit iets mee moeten, en vooral aan de handigheid waarmee wij dingen ophangen. ‘Ik denk niet dat we die nodig hebben hoor.’ Maar de mevrouw is niet voor één gat te vangen: ‘je kunt er anders ook een Het gaat mij niet kapstok of zo van maken. In ieder geval, die moet je gebeuren dat mijn dan de volgende keer maar meenemen.’ Ik besluit nu al dat ik de volgende keer ook niet met de auto ga. De Meisje tijdens de week erna is het zover. We wandelen naar het eerste les haar zwembad en ik kleed ons om. Nu is er is een uitvinding gedaan. Die heet ‘Huggies Little Swimmers’. poepjes in het water Ik wil niet weten hoe zo’n ding eruit ziet als er in gekakt is maar goed, we gebruiken hem maar want laat dwarrelen een gewone luier lijkt me niet handig in het water en iets moet er toch wel om die onvoorspelbare billetjes heen. Het gaat mij niet gebeuren dat Meisje tijdens haar eerste les haar poepjes laat dwarrelen. Ik vecht met de swimluier om de voor of achterkant en kijk naar de mama naast mij. Zij staat ook een klein meisje om te kleden. ‘Hoi! Nemo moet voor’ lacht ze. In het water kijken zes nagenoeg kale mensjes in een kringetje verwachtingsvol om zich heen. (Vanaf hier kreeg ik de lach niet meer van mijn gezicht.) Dan begint de pret. We draaien rondjes, zingen liedjes, springen, spetteren en Meisje gaat zelfs al eventjes kopje onder. Vanaf de eerste minuut vindt ze alles prachtig en kijkt ze met grote ogen om zich heen, net als de andere minimensjes. Wat is dit mega lollig! Instant happiness! Als Meisje na de les in een lekker warm pakje totaal nokkie nokkie in de wagen ligt ben ik inmiddels totaal verrimpeld en heb ik kippenvel over mijn hele lijf. Ik breng mijn slapende swimmertje naar huis. Die ijzeren staaf hebben wij niet nodig. Hooguit als standaard voor alle lintjes en medailles.