ANTONIUSDAG 13 juni Een korte levensschets van onze heilige Antonius van Padua, naar wie onze school genoemd is. Van heiligen vier je nu eenmaal de sterfdag (13 juni 1231) en niet de geboortedag, die weten we trouwens niet eens precies (rond 1188). Wat heeft Antonius gedaan dat hij zo heilig, zo bijzonder is geworden? Hij is een slimme monnik met het hart op "de goede plaats". Geen studeerkamergeleerde in een klooster maar een jonge kerel die fel van leer trekt en stevig protesteert tegen de misstanden in de kerk, de groeiende rijkdom en de toenemende wereldlijke macht van paus en bisschoppen in zijn tijd. Hij schrijft protestbrieven en preekt voor de gewone en meestal arme mensen in de NoordItaliaanse en Zuid-Franse steden. De eenvoudige burgers werden in verwarring gebracht door fanatieke godsdienstige groepen zoals de Katharen, Waldenzen en Albigenzen, die de mensen bang maakten. Hun opvattingen over het eeuwig leven en het verkrijgen van eeuwig leven weken sterk af van de leer van de katholieke kerk. Men wist niet meer zo goed wat je moest geloven. Antonius probeerde hen te helpen. Antonius preekt veel; soms luisteren er 30.000 mensen naar hem! Hij is reuze geliefd. Hij spreekt in heldere woorden met voorbeelden uit het leven van alledag over geloofszaken en zo helpt hij de mensen met hun geloofsvragen. Uit dankbaarheid geven de mensen wat ze kunnen missen van hun bezittingen of geven geld aan de kerk. Antonius koopt van dit geld vervolgens brood en deelt dit dagelijkse brood uit aan de armen. Het Antoniusbrood. Antonius heeft een gedegen theologische opleiding achter de rug en geeft les aan zijn medebroeders van de Franciscaner orde. Zo is Antonius priester, leraar en pastor in zijn tijd. Hij wordt ook wel genoemd de beschermheilige voor 'hopeloze gevallen". En als je wat kwijt bent, bidt dan tot Antonius: “”Antonius goede vriend, geef dat ik mijn .... vind”. Echt 't werkt! Antonius is een hele mooie man! Over de aandacht van vrouwen heeft hij niet te klagen. Maar Antonius bezwijkt niet voor de verleidingen! Hij wordt dan ook vaak afgebeeld met een lelietak in zijn hand; symbool van de zuiverheid. Velen beschouwen hem tijdens zijn leven al als een relikwie waarvan zij een deeltje willen bemachtigen. Vrouwen knippen stukjes uit zijn habijt. Als enkele jaren na zijn dood zijn gebeente wordt overgebracht naar een andere plaats blijkt zijn tong niet vergaan! Antonius? Een spraakmakend figuur!