Eigenwijzer - GGz Centraal

Week van de Psychiatrie 2014
Zoals elk jaar waren de leden van het Cliëntenbelangenbureau weken van te voren al druk
met de voorbereidingen. Ondanks alle hectiek rondom noodgedwongen verhuizingen en het
bekendmaken van boventallig personeel in de dagen voor de activiteiten was de opkomst bij
de meeste onderdelen van het programma groot. Maandag was er een debat over autonomie
in de zorg. Helaas gold het bovenstaande over de opkomst niet voor dit onderdeel: met 25
deelnemers was er sprake van een historisch lage opkomst. Desondanks was het door Baukje
Grashuis geleide debat tussen cliënten, hulpverleners en Alie van de Berg (directeur) inhoudelijk waardevol. Aan de orde kwamen vragen als: is autonomie in de psychiatrie mogelijk en is
autonomie een recht of een plicht? Na een korte pauze lag het accent in het tweede deel van
het debat op vrijheid: wat is daarvoor nodig en: in hoeverre ben je vrij in je keuzes?
De feestavond met de band Balkan Chaotika en een eenmalig optreden van muziekdocent
Hanneke met twee cliënten werd goed bezocht. De door cliënten gemaakte balkanhapjes en
bowl maakten het feest compleet. De op woensdag in samenwerking met dagbesteding vertoonde film Les Intouchables werd door het publiek gewaardeerd vanwege zijn humoristische
karakter. Het uitje naar Friesland was een hoogtepunt van de week. De bus bracht de 35
cliënten die zich aangemeld hadden naar Workum, waar het Jopie Huisman museum werd bezocht. De keuze was onder andere gevallen op dit museum vanwege de tentoonstelling
“Mooizooi”, waarbij het uitgangspunt was dat Jopie Huisman mensen met een beperking
inspireert. Leuk detail: het werk van de kunstenaars kwam ook uit Amersfoort, het is namelijk
gemaakt door kunstenaars die werken in het Jans Pakhuys en dat is een onderdeel van Amerpoort. Wie dat wilde kreeg een gratis een mooi geïllustreerde agenda, de meeste deelnemers
waren daar erg blij mee. Rond het middaguur reed de bus verder naar Heeg, waar werd ingescheept op het schip Klazina. Een twee uur durende rondvaart volgde. Hoewel het weer niet
slecht was, was het door de harde wind buiten nog behoorlijk fris. Op het schip nuttigden de
deelnemers de meegebrachte lunch. Voor degene die dat wilde bestond de mogelijkheid om
het schip te besturen. Na dit rondje Friesland reed de bus terug naar Amersfoort, waar de
week werd afsloten met een Turkse rijsttafel in Lokanta Hollandia aan het Euterpeplein.
Zonder de inzet van vrijwilligers is een dergelijke week niet te organiseren, alle lof voor hen.
COLOFON
Uitgave van Cliënten in Beweging, GGz Centraal, regio Oostelijk
Utrecht, juni 2014
Redactie: Aafke, Ben, Margriet, May, Nini, Trudy
Lente
Informatievoorziening cliënten
Zon en Schild
De lente is begonnen. De dagen worden langer, de temperaturen lopen op. De klok een
uur verzet, Pasen reeds geweest. De blaadjes weer aan de bomen, de eerste bloemen
reeds in bloei. Tuincentra worden druk bezocht. De tuinstoelen zijn uit de schuur gehaald, zaadjes gezaaid en de plantjes gepoot, het eerste gras alweer gemaaid. De
hangmat is net als vorig jaar opgehangen op
dezelfde plek. De ontspanning liggend in de
lentezon is heerlijk. Met de geestlust die dit
alles losmaakte, is ook aarzelend aan de
grote voorjaarsschoonmaak begonnen. Tegelijkertijd de fiets maar van zijn wintervuil
ontdaan. Alles weer spik en span, blinkend
helder en stralend schoon, klaar voor wat
komen gaat. De caravan uit de winterstalling gehaald, weer op zijn plek gezet en het
eerste weekend op de camping al genoten.
Reikhalzend wordt uitgekeken naar de vakantie, bestemmingen reeds uitgezocht, reizen weer geboekt. Een eerste picknick in de
natuur zit er aan te komen. Het buitenleven
komt op gang. Terrasjes in de steden en
langs het strand worden uitgestald, de
eerste gasten zijn al verschenen. De lentebiertjes snel besteld. Stelletjes flanerend
over de boulevard, met rokjes steeds korter,
shorts steeds kleuriger en T-shirts van lange
mouwen ontdaan. De zonnebrillen gepoetst.
Kijken en bekeken worden. Voor wie liever
het platteland opzoekt, de weilanden worden
weer bevolkt door dartelende lammetjes.
Springend in het veld, vol jonge onschuld en
levenslustige nieuwsgierigheid.
Na de herfstdip en de winterdepressie is
iedereen weer voorzichtig aan het genieten.
Dit alles stijgt me naar het hoofd, lichtjes
ben ik al aan het zweven. Enigszins onrustig
aanschouw ik dit alles. En dan moet de
zomer nog komen, als dat maar goed gaat.
De praktische informatie van/over dagactiviteiten, Appeltje Eitje, Kapel, Cliënten in Beweging en Medisch Centrum vindt je achter
de eerste vitrine bij Gildenhof onder de poort
rechts.
Eerste vitrine Gildenhof
Verder hangt er op iedere afdeling een
prikbord waarop deze informatie
bijgehouden wordt.
De lente.
Voor velen betekent de lente een begin van
een nieuw leven. Het ontwaken van de natuur. Voor velen is de lente echter ook gekoppeld aan narigheid en rouw. In de lente
herdenken we de tweede wereldoorlog. Hebben we dodenherdenking. De lente staat voor
mij voor het volwassen worden op twaalf-eneen-half jarige leeftijd. In de lente is er voor
mij een gemis opgetreden, die blijft. Als ik zo
naar een dartelend lammetje kijk die naar
zijn moeder rent, doet mij dat denken aan
mijn eigen moeder, die ik verloren heb. Wat
zou een lente toch heerlijk zijn zonder die nare herinneringen. Dat zou een hoop goed maken.
Thoran.
- May en Ben -
2
Lentekriebels
Opgeruimd huis, opgeruimd
hoofd
Weer een seizoenwisseling die er zijn mag.
Weer vaker de fiets nemen en het genieten
van zon en maan. Nou kunnen herfst en winter ook wel eens hun charme in zich meedragen, maar niets gaat boven de lente. Hoewel
ik ook wel erg veel uitkijk naar de zomerse
temperaturen. Ook vanwege geplande vakanties. Het is prachtig de natuur te zien veranderen naar seizoenen. En in de loop der jaren. Laten we met zijn allen duurzaam gaan
leven. Het moet allemaal nog langer mee. Is
het om een frisse neus te gaan halen of even
gezellig alleen of gedeeld de benen te strekken. De natuur leent zich hiervoor. Het gevoel van verliefdheid keert weer terug. De
vele geheimen die het met zich meedraagt.
Een ander gaat lekker in de tuin aan de slag.
En even langs bij moeder op het kerkhof, om
daar rustig op een bankje met elkaar te luisteren naar de vogels die hun lied zingen. Zelf
ben ik jarig in de lente. Mijn zonnetje straalt
daarin uit. En een beetje regen houdt mij niet
tegen. Meestal gepaard met een goed humeur en gevoel voor humor. De schoonheid
te zien in alles om je heen. Genieten bij iedere ademhaling en hiervoor. Helaas. De tijd
gaat snel. Ik ga dus niet alleen maar liggen
slapen en lopen dromen. Probeer intens te
beleven. En goed uitgerust zijn, is daar één
van. Ik met mijn bindingsangst kan hier beter
mijn ei kwijt.
Zodra de dagen langer worden, word ik onrustig. Mijn biologische klok geeft aan dat de
lente begint en net als de koeien die de eerste dag rondspringen in de wei als ze voor
het eerst worden losgelaten, moet ik ook
mijn onrust kwijt. Bij mij uit zich dat in de
schoonmaak van mijn balkonnetje. Alle algen
weg, lekker schrobben, de stoelen en tafel
lekker schoon en ik ben klaar voor de lente
en de zomer. Zoveel mogelijk buiten zitten
en genieten van het mooie weer en de vogels
in het park. Want dat geluk heb ik, dat ik aan
een park woon. Ik zie wandelende mensen,
spelende kinderen en ben heel blij dat de
doffe, trieste , korte donkere dagen weer
achter me liggen. En ik krijg weer zin om op
te ruimen. Orde te scheppen in mijn huis. Ik
ga alle kamers langs. Gooi weg wat ik niet
meer nodig heb. Mijn winterkleren verruil ik
voor luchtige kleding. Ik betrap mezelf erop
dat ik heel lang geen zin heb gehad om
schoon te maken en op te ruimen, maar dat
het me nu wat makkelijker af gaat. Steeds
doe ik een stukje en dan ga ik weer naar
mijn balkonnetje om uit te puffen. En hoe
beter mijn huis is opgeruimd, hoe beter ik
me voel. Herken je dat? Soms denk ik dat ik
me eerst beter moet voelen om op te kunnen
ruimen, maar het werkt ook andersom: eerst
opruimen, dan voel je je beter!! Ik raad het
iedereen aan. En daarna jezelf belonen natuurlijk, met een heerlijk kopje koffie. En dan
genieten van de lentegeluiden om je heen en
even tot jezelf komen…
Ben.
Aafke
Ervaringsverhalen, herstelverhalen, gedichten, etc. kunnen worden ingeleverd bij:
het informatiecentrum, Gildenhof, rechts van de poort.
Of worden opgestuurd naar:
Zon & Schild
Utrechtseweg 266
3818 EW Amersfoort
t.a.v. Cliënten in Beweging (Gildenhof naast poort)
Of mail naar: [email protected]
3
TE GEK VOOR WOORDEN
Te gek voor woorden
Ik ben cliënt bij een stichting die woonbegeleiding verzorgt en waar ik twee keer per week
woonbegeleiding van krijg. Daarnaast maak ik vier maal per week gebruik van de inloop die
ook professioneel begeleid wordt door die stichting. De AWBZ betaalde dit allemaal en ik betaalde mijn bijdrage aan het CAK en iedereen was tevreden. Totdat de gemeente de zorg over
moest gaan nemen. De stichting moest flink gaan bezuinigen en cliënten gaan overdragen aan
de gemeente. Ik moest naar een buurtteam. Ik kreeg een gesprek met iemand van het buurtteam om kennis te maken, samen met mijn woonbegeleider.
Je zou denken dat de zorg een kwestie is van “gelijk oversteken”. De gemeente biedt vast dezelfde zorg… Maar na mijn situatie te hebben aangehoord zei de medewerker van de gemeente
dat het niet gewenst was om mij over te nemen. Zij hadden namelijk niet de aansluiting voor
de zorg die ik nodig had. Eigenlijk was ik opgelucht. Ik kon bij de stichting blijven en er zou
niets veranderen voor mij.
Maar toen begon mijn woonbegeleider tegen de dame van de gemeente: “ze heeft toch niks te
willen? Wij moeten mensen afstoten en inkrimpen en overdragen aan de gemeente en daar
hoort deze mevrouw ook gewoon bij!”
Toen ik zei dat ik wel wilde maar de gemeente de zorg niet kon bieden werd ik genegeerd.
Over mijn hoofd heen, alsof ik er niet bij was, begonnen de dames een verhitte discussie over
percentages en het voortbestaan van de stichting en blablabla. Om een lang en ingewikkeld
verhaal kort te houden: de gemeente gaf terecht aan dat ze me niet kon overnemen omdat
mijn zorgvraag niet aansluit bij wat ze me kunnen bieden en de stichting houdt haar poot stijf
dat ik daar niet in zorg kan blijven. Een hogere zorgindicatie aanvragen willen ze niet omdat
ze ervan uitgaan dat dat geen zin heeft. Hoezo?
Ik heb er flink last van gehad. Gelukkig staan mijn psychiater en casemanager achter mij en
zij hebben aangegeven dat de stichting het probleem niet bij mij moet leggen. Maar het is toch
echt te gek voor woorden!
Heeft u ook iets meegemaakt waarvan u denkt: dit is te gek voor woorden? Laat het ons weten!
Aafke
Volg je hart, want dat klopt!
4

Download Report