recensie [ PDF, 96,75 Kb]

Liefhebben door Laura van Dolron - Theaterkrant
1 van 1
http://www.theaterkrant.nl/recensie/liefhebben/
LIEFHEBBEN
LAURA VAN DOLRON
TONEEL - 3 oktober 2014 - Frascati, Amsterdam - Speellijst
★★★★☆
De liefdevolle preek van Laura
door Simon van den Berg gezien 3 oktober 2014
Een netje sinaasappels, een afstandsbediening, een paar boeken,
een rompertje, een paar takken met bloemen. Het hangt allemaal
– samen met nog tientallen andere voorwerpen – in de enorme
mobile die het decor (van Wikke van Houwelingen en Marloes
van der Hoek) vormt van Liefhebben, de nieuwe solovoorstelling
van Laura van Dolron. Subtiel bewegend laat het af en toe kleine
schitteringen vallen op de vloer.
Liefhebben ontstond naar aanleiding van persoonlijke rampspoed; Van
Dolron had een jaar geleden een miskraam. Ze moest enkele dagen in het
ziekenhuis blijven en juist in die periode van pijn, verdriet en gevaar voelde
ze tussen haarzelf en haar partner een buitengewoon sterke liefde. ‘Ik wist
toen dat ik de geliefde van mijn geliefde was.’ Inmiddels is Van Dolron weer
zwanger en speelt ze de voorstelling met een fikse buik. Het is een van de
vele vruchtbare contrasten van de avond.
Van Dolron vertelt korte verhaaltjes en anekdotes. Over vrienden en
familie, over dementerende opa’s en stervende oma’s, over Indian chiefs en
over de Tweede Wereldoorlog. Het zijn voorbeelden die haar hetzelfde
gevoel gaven als ze in het ziekenhuis had. Telkens mondt het uit in dat ene
zinnetje: ‘Dát is liefde.’ Meer dan haar eerdere voorstellingen voelt
Liefhebben aan als een lichtvoetige preek.
DE VOLKSKRANT
★★★☆☆
'Ze praat snel, gehaast bijna, waardoor
zinnetjes soms wegvallen. Bovendien zit
ze net iets te hoog in haar stem alsof de
rust nog niet helemaal in haar is
neergedaald. Theater is hier bijna een
therapeutische sessie en wij, het publiek,
zijn de therapeut. Of zoals ze zelf zegt:
''Jullie zijn goed in luisteren".' Hein
Janssen
Ze beweegt nauwelijks over het toneel, nog minder dan in eerdere
voorstellingen. Ze laat geen ruimte tussen het einde van het ene en het
begin van het volgende. Daardoor worden het bijna een soort moppen.
Soms eindigen ze in een lach, soms zijn ze ontroerend, maar door de
cabareteske haast wordt het bijna nergens sentimenteel, ondanks de soms
heftige en persoonlijke details. De liefde lijkt immers vaak samen op te
reizen met de dood.
Maar als je even de kans krijgt om door te denken, wil je eigenlijk meteen
met Van Dolron in discussie. Er zijn mensen die fietslampjes die de
eigenaar per ongeluk aan heeft laten staan uit doen. Dát is liefde, stelt ze.
Nu ben ik iemand die dat doet, maar is dat uit liefde? Of is het een eerder
soort orde-neurose? Of misschien zelfs een cryptische vermaning? Zo zijn
er meer momenten die om tegenspraak lijken te roepen, maar zoals in al
Van Dolrons voorstellingen is die stille polemiek tussen performer en
publiek waarschijnlijk het echte doel van haar vorm van theater.
Dat laat onverlet dat Van Dolrons gedachtegang logisch uitkomt bij een
oproep voor iets meer vertrouwen in de liefde en iets minder cynisme. Dat
klinkt banaal en zijïg, maar het is haar grote kracht dat die eenvoudige
boodschap na zeventig minuten stand-up filosofie volstrekt dragelijk en
overtuigend is. Het publiek kan zich geliefd wetend naar huis begeven.
Foto: Deen van Meer
©Theaterkrant 2014
LET OP: op deze recensie rust auteursrecht. Voor geheel of gedeeltelijke
overname, in welke vorm dan ook, is vooraf toestemming nodig van de
uitgever.
14/10/2014 16:00

Download Report