recensie [ PDF, 232,05 Kb]

Van: Cutting Edge - cuttingedge.nl 6 oktober 2014
'Liefhebben' Laura van Dolron
Goed theater behoeft geen opsmuk ****
Meer dan een jaar was ze er tussenuit: Laura van Dolron, die ieder jaar wel twee of drie nieuwe voorstellingen maakte. En
we hebben haar gemist. Want we kwamen altijd zo gelouterd en voldaan de zaal uit na haar optredens. Semi-verdrietig en
semi-gelukkig. Dat maakte zij ons. Dus wat zijn we blij dat ze terug is, en wat zijn we benieuwd of ze het weer voor elkaar
zal krijgen.
Van Dolron staat in een gemakkelijke broek en simpel shirt op het podium. Aan het plafond hangt een reusachtige mobile
met alledaagse gebruiksvoorwerpen eraan gehangen. Ze is zwanger; dat zie je aan alles. Ja, ze zit nu op een roze wolk. Maar
daaraan vooraf ging een moeilijke periode, vertelt ze. Tijdens haar afwezigheid uit het theater verloor ze na drie maanden
zwangerschap haar kindje. Dit verlies bracht veel verdriet met zich mee, maar de theatermaakster leerde er ook veel van.
En er waren ook veel liefdevolle, grappige en intieme momenten, met haar geliefde, maar ook met de zusters in het
ziekenhuis. Ze kwam tot het besef dat liefde nauw verbonden is met de dood. En daarom spelen beide een grote rol in deze
voorstelling. Onder ‘liefhebben’ verstaat Van Dolron zeker niet alleen de romantische liefde. Nee, veel voorbeelden die zij
van liefhebben noemt gaan juist over kleine gebaren van liefde voor familie, vrienden, maar ook voor vreemden.
Een groot deel van de voorstelling is een opsomming van voorbeelden van liefhebben. De theatermaakster vertelt
anekdotes over bekende mensen, maar ook over haar eigen naasten en over wildvreemden. De speech van een chief van
Seattle bijvoorbeeld, een indianenopperhoofd dat heel kalm en wijs de kolonisatie door de blanke man aanvaardde, maar
niet zonder hem van goede raad te voorzien. Liefhebben. Of haar flirtende opa en oma, Mandela die in de gevangenis
tomaten kweekte in zijn schoenen en de vruchten uitdeelde aan zijn medegevangenen, haar vader die haar moed inspreekt
en goed advies geeft wanneer ze helemaal vast zit, ga zo maar door. De voorbeelden doen je glimlachen, roepen
herkenning op, en geven je een goed gevoel over je medemensen en wat ze allemaal voor je doen.
De Laura van Dolron die vanavond voor ons staat lijkt een compleet gelukkig en tevreden mens. De angst en twijfel uit haar
vroegere werk lijken geheel verdwenen. Maar toch sluimeren die nog ergens: naastenliefde, die vindt Laura eng. Omdat je
er niets voor hoeft te doen. ‘Hij stroomt onvoorwaardelijk, maar ik wil voorwaarden, ik wil ervoor werken.’ Liefde
ontvangen is vallen, en overgave. Dat is eng. Ook bespeuren we een vleugje maatschappijkritiek: veel moderne relaties of
huwelijken lopen op de klippen, omdat we zó veel van onze partner verlangen. Volgens Van Dolron moet de geliefde de rol
van vijftig familieleden op zich nemen, zij die vroeger voor je zorgden en je sociale vangnet waren. Die hebben we aan de
kant geschoven, en nu zijn we eenzaam.
Ook vanavond hebben we weer gelachen door onze tranen heen (ook dat is liefhebben). Om de openheid van deze
aanstaande moeder. Om haar observatievermogen, en het vermogen om bij iedereen herkenning en vertedering op te
roepen. Om hoezeer zij liefheeft, en dat durft te vertellen. Met enkel een podium, haar observaties, haar anekdotes en haar
visie op de liefde heeft ze ons vijf kwartier geboeid en wederom gelouterd.
Jasmijn Sprangers
© Cutting Edge - 7 oktober 2014

Download Report