Actrice Anniek Pheifer

Interview
Wie is Anniek?
Actrice Anniek Pheifer werd op 16 oktober
1977 geboren in Assen. Ze deed de theaterschool in Amsterdam en was daarna veel te
zien op het toneel. Ze is verbonden aan het
Nationale Toneel in Den Haag. Ook was ze te
zien in een aantal films en series, waaronder
Grijpstra en De Gier, Mixed up en Keyzer en
De Boer advocaten. Ze werd bekend door
haar rol in de sketches van Jiskefet. Op het
witte doek was ze te zien in First Mission.
Momenteel staat Anniek op de planken met
Midzomernachtdroom en vanaf 4 oktober
is ze in de bioscoop te zien in Bellicher; Cel.
Ze is getrouwd met acteur René Zinnicq
Bergmann, heeft twee zoons en woont
met haar gezin in Amsterdam.
Actrice Anniek Pheifer
‘Ik twijfel
over alles.
Altijd’
Of René de liefde van haar leven was
en of ze moeder wilde worden, daarover
hoefde actrice Anniek Pheifer (34)
geen seconde na te denken. Toch noemt
ze zichzelf een enorme twijfelkont.
Want: ‘Ik wil het gewoon zó graag goed
doen. Maar wat is goed?’
8
Anniek heeft zich met een cappuccino
genesteld in de bank van het restaurant op
landgoed Frankendael in Amsterdam-Oost.
Het landgoed ligt dicht bij haar huis, vandaar
haar voorstel om hier af te spreken. Kan ze
daarvoor nog even de kinderen wegbrengen
en dan meteen door naar het interview. Ze
komt hier vaker met haar man voor het
heerlijke eten en de lekkere wijnen. En het
aangrenzende park is ideaal voor haar kinderen, vertelt ze. Ze komt rustig over, ziet er
nonchalant uit. Haar haar in een knot boven
op haar hoofd, die ze halverwege het interview lostrekt. Ze heeft een bril op, draagt
9
‘Heel zachtjes durfde
ik hem te vragen of hij
met me uit eten wilde’
geen make-up. Heeft deze natural beauty
ook niet nodig, als je het ons vraagt. Opvallend is dat haar nagels perfect roodbruin in
de lak zitten. ‘Van een eerdere fotoshoot,’
verklapt ze later. ‘Dat kan ik zelf echt niet
zo netjes, hoor.’
Haar ontspannen toestand werkt aanstekelijk. Tijdens het interview praat ze veel,
maar ze stopt wel steeds even om goed na te
denken over haar antwoorden. Op de vraag
hoe de opnames voor haar nieuwe film
Bellicher; Cel waren bijvoorbeeld. ‘Heel erg
leuk! De sfeer op de set was goed. Mijn
dagen begonnen bijvoorbeeld met gezellige
gesprekken met de visagiste. Maar ook met
mijn tegenspelers en de rest van de crew had
ik het erg naar mijn zin. Daan Schuurmans
speelt de mannelijke hoofdrol. Daans spel is
een feest om naar te kijken. Hij is zo goed,
hij kan voor de camera zo subtiel iets uitbeelden. Soms zelfs met alleen een bepaalde blik.
Het was heel inspirerend en leerzaam om
met hem te werken.’
In de film Bellicher; Cel heeft Anniek de
vrouwelijke hoofdrol, die van de advocate
van Bellicher. Het is voor haar de tweede
hoofdrol op het witte doek. Haar eerste was
in First Mission. Verder zag je haar voornamelijk in televisieseries, zoals Grijpstra en
De Gier, Mixed up en Keyzer & De Boer
advocaten en als ‘kleine zuster’ in Jiskefet,
waarmee ze in één klap een bekend gezicht
werd. De laatste maanden stond ze veel
op de planken, met onder meer Midzomer10
nachtdroom met het Nationaal Toneel.
Het was een drukke periode voor Anniek.
Maar op het moment van dit interview is ze
erg relaxed. Is ze altijd zo ‘zen’? ‘Daar streef
ik wel naar, maar het lukt me zeker niet
altijd. Goed plannen helpt me wel. Sinds
ik moeder ben, zorg ik ervoor dat alles bij ons
thuis strak verloopt. We hebben een groot
bord waarop ik de planning van de week
inteken, met kleurtjes en overzichten. Mijn
oudste zoon Willem is vijf en gaat naar
school. De jongste, Douwe, gaat naar de
crèche of is thuis met de oppas. Dus het is
altijd belangrijk om te weten: wie is wanneer
thuis? Wie haalt ze op? Tot hoe laat is de
oppas er? Op het bord kan ik het in één
oogopslag allemaal zien. Vroeger maakte het
me nooit uit tot hoe laat een repetitiedag
duurde. Nu denk ik: ik ga op tijd weg, want
ik wil de oppas op tijd aflossen, maar het
liefst óók zelf de jongens in bad doen én ze in
bed leggen.’
Snel zwanger
De zorg voor hun kinderen deelt Anniek
met haar man, acteur René van Zinnicq
Bergmann. Ze leerden elkaar kennen tijdens
de opnames van de televisieserie Grijpstra en
De Gier. De eerste keer dat Anniek hem zag,
maakte hij al indruk: ‘Ik moest zo verschrikkelijk om hem lachen.’ Op dat moment
hadden ze allebei een relatie. ‘Toch bleef
ik bij een wederzijdse vriendin steeds informeren hoe het nou toch met die grappige
René was.’ Toen ze hem maanden later een
keer tegenkwam in het café en ze allebei
single bleken, trok Anniek de stoute
schoenen aan. ‘Heel zachtjes durfde ik hem
te vragen of hij keer met me uit eten wilde.’
Hij wilde en vanaf dat moment waren
ze onafscheidelijk. Anniek ging bij hem
wonen. Zes maanden later was ze zwanger
van hun eerste kind en toen ze net een jaar
samen waren, trouwden ze. Zonder jurk,
zonder poespas. Maar wel met een dikke
buik. Op een druilerige dag in de Amsterdamse wijk De Pijp. Bij de plechtigheid
waren alleen het bruidspaar en hun getuigen. Een jaar later gaven Anniek en René
pas hun echte trouwfeest. In Drenthe,
waar Anniek is opgegroeid. ‘Toen droeg ik
eindelijk een trouwjurk. Omdat ik zwanger
was, wilde ik dat eerst niet.’
Annieks leven gaat in sneltreinvaart: een
man ontmoeten en binnen een jaar trouwen
en zwanger worden. Ze heeft er nooit spijt
van gehad dat het zo snel ging: ‘Ik wilde
gewoon álles. Met déze man. Voor de vorm
heb ik nog zes maanden gewacht met
zwanger worden, maar ik wilde het na zes
weken al!’
Getwijfeld heeft ze niet. Of toch wel een
klein beetje? ‘Toen ik twee maanden zwanger was, kwamen even de twijfels. Al denk
ik dat iedere zwangere vrouw die op een
bepaald moment wel even heeft. Twijfelen
hoort ook bij mijn karakter. Ik twijfel over
alles. Altijd. Ik weet inmiddels dat het wel
Annieks favorieten
Acteur en actrice ‘Sean
goed komt als ik op mijn gevoel afga. Toch,
ik denk altijd, al is het maar even: doe ik hier
wel goed aan? Ook met mijn kinderen denk
ik vaak genoeg: klopt het wel wat ik doe? Ik
wil het gewoon zó graag goed doen. Maar
wat is goed? Als ik die twee kleine mannetjes
zie, loop ik over van liefde. Als we in bed
knuffelen, met hun warme lijfjes in hun
pyjama’s tegen me aan. En als we later
samen ontbijten, zij druk aan het kletsen
zijn en de chocopasta overal op hun gezicht
zit. Dat vind ik zo ontzettend schattig.’
Even neemt Anniek het gesprek over en
vraagt aan mij, Flair-journalist Merel, of ik
ook kinderen heb. Een dochter van twee, is
het antwoord. Anniek wordt enthousiast.
‘En, al plannen voor een tweede?’ vraagt ze
nieuwsgierig. ‘Ik ben er nog niet uit,’ vertel
ik haar. En dan barst ze los. Op een leuke,
grappige en overtuigende manier voert ze
haar pleidooi voor het krijgen van een
tweede als de eerste een jaar of twee is. ‘Ik
kan het je écht aanraden. Als je er nu mee
begint, schelen ze straks drie jaar en dat is
helemaal perfect. Ik merk het aan Willem en
Douwe. Toen die oudste net uit de luiers
was, kreeg ik de jongste. Nu zie ik aan ze dat
dit verschil in leeftijd gewoon heel erg leuk
is. Ze spelen met elkaar, hebben de grootste
lol. Nee, ik zou het echt niet anders gewild
hebben. Bovendien,’ besluit ze haar betoog,
‘na zo’n eerste duurt het even voordat je de
balans in je leven echt weer hebt gevonden.
Als de eerste twee is, is die balans er.
Althans, zo was dat bij mij. Daarom vond ik
het een perfect moment om over de tweede
na te denken. En je weet alles al, dus je
maakt je veel minder zorgen bij zo’n tweede.
Ja écht, ik zou het nú doen als ik jou was.
Heb ik je zo overgehaald?’ vraagt ze met een
Penn en
Cate Blanchett.’
Film ‘Le goût des autres.’
Toneelstuk ‘Drie Zusters.’
Muziek ‘Rufus Wainwright en
T he Beatles.’
Boek ‘A Prayer for Owen
Meany, van John Irving.
in
Restaurant ‘Elkaar, dat zit
Amsterdam.’
Winkel ‘Maje, in Parijs.’
Website ‘Buienradar.nl.’
‘Ik wilde
gewoon álles.
Met déze man’
11
Interview: Merel Brons. Fotografie: Bonnita Postma. Styling: Amber Myhre Bosch. Haar en make up:
Clayton Leslie@House of Orange. Met dank aan: Replay, Supertrash, Modström.
‘Voor de vorm heb ik zes maanden
gewacht met zwanger worden,
maar ik wilde het na zes weken al’
12
brede glimlach op haar gezicht. Waar het
misschien bij een ander zou voelen als
‘bemoeienis’, is dat het van Anniek niet.
Ze is duidelijk enthousiast over haar eigen
situatie. En haar pleidooi voelt als oprecht,
geïnteresseerd en meevoelend.
In therapie
Hoe anders is Anniek eigenlijk geworden
sinds ze moeder is? Niet zo veel, vindt ze.
Ze is ‘dezelfde Anniek’ gebleven. Toch is er
wel degelijk iets anders: ‘Ik ben mezelf, maar
het voelt alsof er een ‘schil’ van me af is. Ik
voel me kwetsbaarder. Als ik op televisie iets
ergs zie wat met kinderen te maken heeft,
iets over misbruik of kinderen in oorlog
bijvoorbeeld, komt dat zo verschrikkelijk
hard binnen. Ik zap het weg, wil er niet naar
kijken. Ook de kranten heb ik al in geen vijf
jaar gelezen. Ik denk bij alles: wat als dat
mijn kinderen zouden zijn? Ik word er echt
onpasselijk van, kán het niet aanzien.’
En dat is niet het enige waarin ze veranderd
is. Zonder gezin reisde Anniek veel en ver.
Zo kwam ze geregeld in Amerika. Dat is nu
niet meer aan de orde: ‘Ik dacht nog zo: als
ik kinderen heb, kan ik ook prima met een
rugzak de hele wereld over blijven reizen. Ik
las in een tijdschrift hoe ‘de familie Jansen
een sabbatical nam en met twee kleine
kinderen naar Peru ging’. Zie je wel, dat kan
prima, dacht ik dan. Maar in de praktijk
blijkt het gewoon moeilijk. Alleen al omdat
vliegtickets naar een verre bestemming voor
vier gezinsleden nou eenmaal erg kostbaar
zijn. Daarom zijn ook wíj dit jaar met de auto
naar de camping in Frankrijk geweest.’ Ze
moet erom lachen. ‘Ook leuk.’ Ze zegt het
met een ironische ondertoon. Een toon van
haar die collega Daan Schuurmans onlangs
prees in een interview. Een soort Engels
cynisme noemde hij het. Die gebruikt
Anniek in haar acteerspel, maar ook in het
echte leven, verduidelijkt ze. Het is een
sarcastisch stemmetje dat ervoor zorgt dat ze
zichzelf niet zo serieus neemt. Dat maakt
haar verfrissend en toegankelijk. En dat is
misschien wel de reden dat er zo veel wordt
gelachen tijdens dit interview. ‘Misschien
komt het wel door mijn afkomst. Ik kom
oorspronkelijk uit Drenthe. In die provincie
zijn de mensen nuchter: doe maar gewoon,
dan doe je al gek genoeg. Zo voel ik dat ook,
het hoeft allemaal niet zo overdreven. Soms
kijk ik met een soort ‘derde oog’ op mezelf
neer en zie ik hoe ik aan het praten ben.
Dan denk ik vaak: doe eens even normaal,
Anniek! Dat kan best lastig zijn, ja. Zo moest
ik laatst een speech houden voor collega’s. Je
zou denken: die vrouw staat geregeld op het
toneel, die zal toch niet zo’n last hebben van
verlegenheid? Helaas is niets minder waar.
Ook al sta ik tegenover maar dertig man, als
ik daar sta als mezelf en niet in de rol van
iemand anders, breekt het zweet me uit.’
Buiten een speech kunnen houden voor
bekenden, wat zou Anniek nog meer willen
leren? ‘Ik vind het fijn terug te kijken naar de
afgelopen jaren en te zien hoe ik ben gegroeid
als persoon. Ik wil deze lijn zeker blijven
doorzetten. Ik wil blijven groeien, mezelf
blijven ontwikkelen. Zowel in mijn werk als
thuis. Daarom wil ik nieuwe dingen leren.
Soms hoor ik iemand zeggen: ‘Dat kan ik
niet, ik heb dat nooit geleerd.’ Dan denk ik:
je bent toch nooit te oud om te leren? Zo voel
ik dat echt. Ik wil mezelf blijven voeden met
van alles en nog wat. Investeren in mezelf.
Ik heb daarin het afgelopen jaar een aantal
stappen genomen. Ik ben bijvoorbeeld in
therapie gegaan. Daarover wil ik niet te veel
kwijt, maar het is wel een voorbeeld van
de manier waarop ik aan mezelf werk. Iets
anders is dat ik pianoles ga nemen. Het klinken als twee uiteenlopende dingen, maar dat
zijn het niet. Het is allebei ter ontwikkeling
van mezelf. Ik hoef mezelf niet per se op het
toneel te kunnen begeleiden, maar ik wil wel
graag kunnen spelen. Dat vind ik bij anderen
altijd fantastisch en wil ik ook kunnen. Iets
anders wat ik graag doe is lezen. Ook daarmee leer ik mezelf nieuwe inzichten ontdekken. Ik heb bijvoorbeeld Rusland voor beginners van Jelle Brandt Corstius gelezen en ben
nu bezig met Economie voor Dummies. Als ik
dan ooit bij Pauw en Witteman kom te zitten,
kom ik tenminste goed beslagen ten ijs!’

Download Report