Lees HIER het verhaal verder

Ardennen Trophy, op herhaling.
Op 2e pinksterdag werd de Ardennen Trophy georganiseerd van uit La Reid. Twee jaar geleden heb ik
deze tocht al eens gereden onder stofdroge en warme omstandigheden. Dat was absoluut mijn
zwaarste duur-inspanning ooit. Veel gezweet, veel gedronken en met veel adrenaline over het
parcours geramd. Deze keer wilde ik het graag wat rustiger en berekender doen. Daarom met Danny
afgesproken om het eerste deel van de tocht bij elkaar in de buurt te blijven om te bezien of samen
uitrijden een optie zou zijn. Verder hadden Gerard en Remco zich op het laatste moment nog
aangesloten.
Vanwege niet –lid Gerard durfden we ons niet als gast opdringen bij het TBT-onderkomen van de TVB
in Coo. Gerard vond in de bossen ten zuiden van Spa boven op de bron van de Geronstere een
romantisch hotel met redelijke bedden en een acceptabele keuken voor een zeer schappelijke prijs.
Zondagmiddag gereisd, startnummers afgehaald in La Reid, Bram Mens en makkers gesproken, hotel
gevonden en na de maaltijd en een korte boswandeling, vroeg naar bed. De plaatselijke politiek van
Spa hield ter plekke een congres, maar oordoppen waren afdoende om ons daarvan en van het
gesnurk van kamergenoten af te sluiten.
Gelukkig was de start pas om 9:30 uur, want onze waard was geenszins van plan om ons een vroeg
ontbijt te gunnen. Remco besloot zich naar La Reid over het asfalt warm te rijden. Danny Gerard en
ik brachten de Voyager naar het parkeerweiland. Daar troffen we onze jongste TVB’er Max die zich
voorgenomen had om de 50 km versie te doen. De rest had zich ingeschreven voor 75/100 km.
Startvakken scheidden ons vijftal onmiddellijk. Alleen Danny en ik waren nog bij elkaar en nog in het
voornemen om 100 km te doen. Danny iets meer wijfelend dan ik. Remco zag op voorhand op tegen
de technische delen van het parcours en Gerard gaf duidelijk aan te willen proberen de 75 km uit te
rijden.
De nacht was verfrist met een pittig onweersbuitje en het parcours was niet meer stoffig en hier en
daar een weinig modderig. Goede rij omstandigheden. Het was redelijk warm bij een hoge
luchtvochtigheid. In de veelvuldige schaduw was het goed te doen, maar in de zon en uit de wind
was het echt wel warm. Het iets rustiger rijden gaf mij wat meer mogelijkheid om van de omgeving
te genieten en wat gemoedelijker om te gaan met de medefietsters. De medefietsters waren echter
minder van mij gecharmeerd. Een aanlopende voorrem veroorzaakte een hinderlijk piepend geluid.
Na een 15 km was ik het zat en op een geschikt plekje in de schaduw zichtbaar voor
achteropkomende Danny ben ik gaan sleutelen aan de remklauw. Een stuk aangenamer om de vogels
te kunnen horen en een stuk lichter fietsen ook.
Het bos was lekker met gefilterd zonlicht, fris groen en een licht aardse geur van de vochtige grond.
De paden begonnen in de loop van de dag toch stoffig te worden, maar niet hinderlijk. Op de akkers
waren de maisplanten aan het verkleuren van kouwelijk voorjaarsgelig naar vroegzomersgroen. De
koeien en paarden in de weilanden keken niet op of om naar de fietsers en boeren gingen
onverstoorbaar door met hun werkzaamheden. Burgers langs de route moedigden ons echter
veelvuldig aan met “bon courage” en “tres dur”. De baron en barones zaten met het voltallige
personeel aan de buitentafel van ver af hoorbaar enthousiast en niet aflatend het voorouderlijke
keukengerei te butsen. Zelfs de verkeersregelaars hadden voldoende rust om vriendelijk en
bemoedigend toe te knikken en een dankjewel te retourneren met een aanmoediging.
Danny had het moeilijk. Bij de lastige geul-klim bij het tweevoudig TVB MTB-weekend onderkomen in
Becco moest ik vrij lang op hem wachten. Hij bleek prikkeldraad geschampt te hebben en onder en
boven al een keer te hebben verwisseld. In onderling overleg besloten dat hij rustiger verder zou
gaan en dat ik in eigen tempo de 100 km bordjes zou gaan volgen. Gerard, Max en Bram hebben we
niet meer gezien. En Remco was ons op snelheid gepasseerd op de remsleutelplek.
Het was zwaar. Iedere keer als je in gedachten toch zeker wel 10 km had afgelegd wees een bordje
langs de route je er op dat het er slechts 5 waren. Ik kan me dat nog herinneren van vorige keer. Ook
de bordjes met stijgingspercentage en hellinglengte bij de noemenswaardige klimmen, waren wat
mij betreft onwenselijk. Wederom was de geleverde informatie strijdig met het opgedane gevoel in
de benen.
Het was zwaar. In de technische klimmen ben ik onvoldoende vaardig om zonder voetje of afstappen
de obstakels te nemen en om de (nog) langzamere en afstappende deelnemers heen te
manoeuvreren. Mede MTB reiziger van de eerst Mont Blanc excursie Ernst van Horssen wees me
daar nog eens fijntjes op door lichtvoetig en kundig slalommend bij me weg te fietsen op zo’n klim.
Op de afdalingen ben ik meer in mijn element. Bokkend en slippend heb ik nog overzicht om rijlijn te
kiezen en te volgen. Kicken! Jammer dat het niet lukte om het rotsblok en de trap in Theux, ondanks
oefening, in de flow te nemen. Tot grote schrik van een kleine Ardense kwam 100 kilo Kor recht op
haar af. Gelukkig kon ik met 1 hand een muurhoek grijpen en lukte het om een redelijk vriendelijk
“allo” naar haar uit te brengen. Opluchting en daarna ontspanning en vriendelijkheid keerden terug
op haar gezicht. Ik hoop dat haar vader haar een veiliger observatieplek heeft gewezen.
Het was zwaar. Het ontbijt was niet genoeg geweest en alhoewel de verzorgingsposten uitmuntend
waren, kwam ik er na de helft van de afstand achter dat mijn energieniveau suboptimaal was. Te laat
besloot ik dat en paar tussentijdse krentenbollen benodigd waren. Eetpauze op een koel
schaduwplekje met een beetje bries leverden een uur later het gewenste energieniveau en begon ik
weer mensen in te halen die mij eerder gepasseerd waren.
Door de argileuze nattigheid in de ochtend was mijn ketting vetvrij geslepen en opdrogend in de
middag resulteerde dit in tweemaal een kettingbreuk. Rustig plekje in de schaduw zoeken, leesbril op
de neus zetten en met de kettingpons tijd nemen om zorgvuldig het pennetje precies ver genoeg in
de schakel de duwen. Wat was ik blij met mijn kettingpons! Volgende keer flesje Brunox topkett
meenemen?
In het laatste stuk dicht bij de snelweg heb ik nog een hele mooie grote arboretumwaardige Sequoia
gezien met een naambordje er bij. Ik heb onderweg meerdere nachtegalen horen zingen. Ik heb
genoten van de inspanning en de omgeving. Ik heb weer bijgeleerd over rijtechniek en
inspanningsverdeling. Het was 10 km langer dan de 1e keer, maar minder zwaar. We gaan nog een
keer, want Danny moet de tocht toch een keer uitrijden.
Kor, juni 2014
Voor de statistieken zoek op nummer 494
http://prod.chronorace.be/classements/listerapports.aspx?eventId=243335667122177

Download Report