C12 CULTUUR & MEDIA DE STANDAARD ZATERDAG 6, ZONDAG 7 DECEMBER 2014 Verloren zielen in Bar Terminus THEATER ¨¨¨èè Alsemkomt De Roovers. Gezien in de Monty, Antwerpen, 4 december. Nog op 6 december, daarna op tournee tot 2 februari 2015. Als een schooiersparadijs: zo zien de kroegtijgers uit Alsem komt hun habitat. Drie hoertjes, een toogfilosoof, een exstudent en een verlopen actrice verzame len er rond de whiskyflessen. Stuk voor stuk zijn het verloren zielen, die avond na avond ruziën en zich kapot drinken. Als de barman en de eigenaar al eens vervelend doen over de lopende rekeningen, blijkt dat alleen voor de vorm. Ze zuipen gewoon stevig mee. Elk van deze nachtraven heeft zijn persoonlijke strohalm om zich aan vast te klampen. Maar waar ze écht naar uitkijken, is de komst van de handelsreiziger Hickey. De braspartij die hij elk jaar komt or ganiseren, staat genoteerd als hun hoogdag. Zelfbegoocheling en zelfbedrog tuimelen over elkaar heen in The iceman cometh, een tragedie van Eugene O’Neill uit 1946. De Ame rikaanse Nobelprijswinnaar voert ons mee naar zijn vertrouwde bio toop van randfiguren en gehaven de mensen. Hij snijdt ook zijn fa voriete thema aan: illusie en des illusie. Dromen poken het stro vuurtje van het leven op, maar ze kunnen even genadeloos gekel derd worden. Voor De Roovers was dit nog am per opgevoerde repertoirestuk een mooie afsluiter van een trilo gie over de crisis. Een XLproduc tie ook, met tien acteurs op de scè ne. Mauro Pawlowski, ‘die geen twee zinnen na elkaar kan zeggen en daarom maar een gitaar vast houdt’, maakt het elftal compleet. Hij levert de sobere soundtrack voor Alsemkomt. Tussen de be drijven door brengt hij uitgeklede songs van onder meer Eric Clap ton en Nina Simone. Met compassie, empathie en een stevige scheut kolder portretteert het Antwerpse gezelschap de toogclan uit Alsemkomt als een verzameling door de maatschap pij uitgerangeerde mensen. Hun trots hebben ze behouden, maar ze zijn doodsbang om te fa len. Daarom zijn ze zo immobiel en verschansen ze zich in de verste hoekjes van hun ‘Bar Ter minus’. Heiland Als Hickey binnenvalt, kantelt de sfeer. Hij is niet langer de ver trouwde drinkebroer, maar stelt zich op als een heiland die zijn vroegere ‘vrienden’ zal redden uit dit tranendal. Hickey is een goe Wouter Hendrickx, Luc Nuyens en Stefaan Degand: kroegtijgers in ‘Alsemkomt’. roe en een genezer geworden, die van losers nieuwe mensen wil ma ken. Allemaal krijgt hij ze, min of meer, in beweging. Maar kijk: de strohalm knakt. De illusie dat de ze figuren opnieuw de draad kun nen opnemen met hun vroegere leven, ligt meteen aan diggelen. Natuurlijk wordt ook Hickey ont maskerd. De valse heiland blijkt een ordinaire moordenaar. Zijn eigen fantasie van een nieuw be gin is gewoon een vlucht. Stefaan Naar het hart Degand brengt dit demasqué let terlijk in zijn blootje, in een hor tende monoloog vol zelfwalging. De vaste Rooverskern en hun gast acteurs experimenteerden bij de première nog met de juiste ba lans. Het ensemblespel is helder en direct, maar niet over de hele lijn. Vooral de vier jonge nieuwko mers, conservatoriumstudenten, willen wel eens iets te hevig char geren. Repertoire oppoetsen is al twee Stef Stessel decennia de sterkte van de Roo vers. De anarchistische humus laag die in de oorspronkelijke ge sprekken van de stamgasten aan wezig is, hebben ze ongemoeid gelaten. Maar ook bij de viering van hun twintigste verjaardag is het hen aardig gelukt om oever loos praatstuk herleiden tot een compact psychologisch drama. En dat zonder al te zwaarwichtige symboliek. GEERT VAN DER SPEETEN Vliegende hond POP ¨¨¨èè Liesa Van der Aa MUZIEKTHEATER ¨¨¨èè WOTH. deSingel Antwerpen, 4/12. Vanavond nog te zien op dezelfde locatie. Lâcheztout! Voor een jonge artieste als Liesa Van der Aa (28) biedt een goed omka derd, ambitieus werk als Weighing of the heart (WOTH) de kans om hoger te klimmen. Tegelijk houdt het ook het gevaar in om uit te glijden. Na de première kwamen we, om het met de metaforen van WOTH zelf te zeggen, buiten met een licht en een zwaar hart. Licht, omdat de muziek meevoerde naar een dromerig land. Vooral in het tweede en het der de deel kon je je overgeven aan de har monie uit vijf kelen en het zoemende spel van rieten en keyboards. Zwaar, omdat we soms het gevoel hadden niet op de trein te zitten en mee te hollen naast het spoor. Iemand vertelde, maar waar ging het heen? Wat was de poin te? Het kader, geïmporteerd uit de Egypti sche mythes, werd nochtans goed aan gegeven. Licht en beeld bakenden hel der drie hoofdstukken af. De drie delen boden telkens andere versies van een zelfde ceremonie, namelijk het Egypti sche dodenritueel waarbij het hart ge © wogen wordt om een oordeel over het leven te vellen. Van der Aa speelde en zong het eerste luik zelf in met viool en samples. Uit diverse zinsneden, als ‘My skin feels too small’, kon je afleiden dat ze het gewicht van de wereld torste. Daarna kwamen er acht muzikanten bij die het industriële geluid van het eerste deel vervingen door barokke, soms wat etherische pop. Van der Aa deed haar mantel om en zong mooi over de zoete smaak van de magnolia, en onze nood aan verbinding. Het derde deel, dat een toestand van evenwicht uitdrukte, verschilde in licht noch in muziek genoeg van het vorige deel. Opnieuw hoorden we mijmeren de, vertragende muziek met filosofi sche gedachten in de teksten. Wie zich liet meedrijven, hoorde een boeiende, transcendente klankwereld. Wie rationeel naar een verhaal en een boodschap zocht, raakte verstrikt in zijn eigen conceptuele premisses. Een interessante, soms frustrerende clash met jezelf. PETER VANTYGHEM LOD. Gezien in De Bijloke, 4 december. Nog in De Spil, Roeselare (6/12), Concertgebouw Brugge (12/2) Concert, film en theater in één. Lâchez tout! van LOD is een nostalgische voor stelling met van alles wat: retrovibes, absurde humor, surrealisme en een ont roerende dans tussen verbeelding en verlangen. Maker en bedenker François Sarhan trekt van leer tegen het ‘krui deniersspecialisme’ in de hedendaagse muziek. Liever doet hij alles zelf. Een generalist dus, die filmt, ensceneert, stopmotions bedenkt, componeert en verbeelde encyclopedieën schrijft. Lâcheztout! begint met een experiment. Bobok, geen held maar een suffe Jan Modaal, krijgt van de verteller enkele uren van volstrekte vrijheid en straffe loosheid cadeau. Gaandeweg ontplooit zich een obsessief verlangen naar ver nietiging. Honden vliegen door de lucht, Bobok laat bommen achter in een dro gisterij, in een bank en in een militair hoofdkwartier. ‘Wat ondraaglijk is, moet vernietigd worden’, zo leest hij in een dikke encyclopedie, zijn gids tijdens zijn vernietigingstocht. Alles opnieuw ver beelden, de wereld herscheppen: dat is wat de vrijheid Bobok biedt. Sarhans muziek zit dicht op de huid van de encyclopedie en zapt als een oude ra dio, ruisend en wel, tussen verschillende klankwerelden. Maar het spectaculairst zijn de twee ‘bruiteurs’ die Sarhan op het podium zet. Live verklanken ze Bo boks voetstappen, de bladzijden die hij omdraait, de tikkende tijdbommen in zijn tas: bijna een toneelstuk op zich. En tegelijk versterken ze met hun analo ge geluiden Boboks verlangen naar een verloren wereld. Lâcheztout! druipt dan ook van de nostalgie. Het verlies van ge meenschappelijke dromen is een bron van treurnis, Boboks doelwitten zijn symbolen van een ontmenselijkte, geme chaniseerde moderniteit. Naar het einde krijgt Lâcheztout! de al lures van een thriller. En dan loopt het toch wat fout. Sarhan wil graag alles kunnen, maar lijkt de vertelkracht van film niet voldoende te beheersen. De be klemming valt al snel weg, alleen spiele rei blijft nog over. ANNEMARIE PEETERS
© Copyright 2024 ExpyDoc
