Een voorstelling om in te lijsten De acteurs van Stan en Dood Paard vertrekken van een wit doek en een kaal decor. THEATER ¨¨¨èè Kunst Stan en Dood Paard Op reis tot 19 december. ‘Zestigduizend ballen!’ Zoveel kost het schilderij dat Serge zich in een bevlieging heeft aange schaft. Het is compleet wit. Maar het vibreert, vindt Serge. En het is helemaal niet wit! Vriend Marc lacht hem er eerst vierkant mee uit, en maakt zich dan kwaadaar dig dik over zoveel leeg snobisme. Vriend Yvan twijfelt, zoals steeds. Een duur schilderij kopen is toch ieders goed recht, zelfs al is het ge woon wit? Kunst, een komedie van Yasmina Reza uit 1994, toont dat er over smaken en kleuren wel degelijk te twisten valt. En dat is nog voor zichtig uitgedrukt. De verwijten vliegen over en weer. De één zou al te cynisch geworden zijn, de an dere al te serieus, en de derde mankeert ruggengraat. Het doek blijkt het ventiel op een grotere fluitketel van onderdrukte frus traties en onzekerheden. Subtiel brengt Reza die spanningen aan de kook. Stan en Dood Paard creëren een ontvlambare situatie. De speel vloer die Frank Vercruyssen, Kuno Bakker en Gillis Biesheuvel oprij den met hun volledige decor in een aanhangwagen, is even blan co als het schilderij van Serge. Je ziet de acteurs langzaam in hun personage glijden. De grens tussen toneel en perfor mance is dun. Ook hun spel past in de filosofie van het schilderij. Het stelt voor wat het is, pas dan wat het kan betekenen. De scènes vormen een reeks ‘witjes’. De sfeer in de zaal bepaalt de schijnbaar onbevangen momenten. Net zoals © Sanne Peper de wisselende lichtinval de verf op het schilderij tot leven brengt. De werkelijke materie en de sub tiele nuances kleuren de voor stelling. Dat is al jaren de filosofie van vooral Stan, terwijl Dood Paard zijn sceptische wereldbeeld op scène soms vetter aankleedt. Maar hier komen beide collectie ven naakter en ongedwongener voor de dag dan ooit. Kunst is even spannend als onderhou dend. De kunst die de acteurs beheer sen, is niet alleen geloofwaardig kwaad worden. Het is ook een voudige types uitzetten zonder typetjes te worden. Neem Biesheuvel. Fantastisch hoe hij te laat binnenkomt en een meelijwekkend relaas afsteekt over banaliteiten met moeder en vriendin. Hij ziet zijn grote klei ne drama uiteindelijk kapot Innovating Digital Content De Standaard/DS2 22/10/2014, bladzijden 6 & 7 All rights reserved. Gebruik and reproductie enkel mits toelating van de uitgever via De Standaard/DS2 De acteurs geven gestalte aan eenvoudige typetjes, zonder typetjes te worden slaan op de grijnzende muur van zijn eigen maten. De slungel blijkt het kneusje. Vriendschap is sa men verteren hoe iedereen een le ven lang zijn onverbeterlijke zelf blijft, en tegelijk onherkenbaar verandert. Voor die intermenselijke kleur schakering hebben Stan en Dood Paard een passende vorm gevon den, verlevendigd door drie lenige penselen vol spelplezier. Goed voor een voorstelling die, hoe dui vels boosaardig ook, toch licht blijft. Maar wel eentje om in te lijsten. WOUTER HILLAERT
© Copyright 2024 ExpyDoc
