Kees Mandersloot Na 50 (!) jaar stopt Kees Mandersloot als actief EDO-voetballer Eigenlijk was Kees Mandersloot al een jaar of twee geleden gestopt met wedstrijdvoetbal, maar - zoals we allemaal maar al te goed weten - is ‘eigenlijk’ nog altijd geen besluit. Kort geleden klopte Kees aan bij de organisatie van het Truus & Herman van de Goede-toernooi: konden we op zaterdag 6 september ook kort stilstaan bij het definitieve einde van zijn periode als actief spelend EDO-lid? Natuurlijk kon dat. Sterker nog, het moest. Er zijn immers maar weinig voetballers die kunnen bogen op een actieve periode van meer dan 50 jaar. Kees kan dat wel. Hij werd officieel lid op 1 augustus 1961, maar speelde daarvoor al wel eens onder een andere naam mee (onder de naam van Martin van Zoelen, de zoon van super-EDO’er Gerrit van Zoelen senior) . Kleine Kees en grote Kees En daarbij: Kees liep al rond bij EDO als peutertje. C.J. (roepnaam: Cor) Mandersloot senior was zelf zowel erg gek op zijn zoontje als ook een enthousiast voetballer. Zodra kleine Keesje uit de luiers was, ging hij mee in het zitje voor op vaders fiets. EDO had op het complex Lage Weide (nabij de DE-fabriek) nog geen paviljoen, en er liepen geen oppasmoeders rond. Dat woord was nog totaal onbekend in die jaren. Daarom werd kleine Kees met een lange riem vastgebonden aan een paaltje bij het voetbalveld. Het wat oudere EDO-lid Radix hield tijdens de wedstrijd een scheef oog op het kleintje. C.J. Mandersloot senior, een beginselvaste EDO-bestuurder die de vereniging strak op christelijke koers hield, was een markante persoonlijkheid. Er is veel aan Kees wat aan zijn vader doet denken. Een vergelijkende evaluatie van beider voorzitterschap is hier nog niet aan de orde, want Kees zit nog op het ‘pluche’ en het gaat immers om een afscheid als spelend lid. Wat betreft dat laatste is er wel wat te vergelijken. Beiden waren robuuste verdedigers die je er prima bij kon hebben. Volgens mij was Kees beter dan zijn vader, maar laatstbedoelde heb ik uitsluitend in zijn nadagen zien voetballen. Net zoals senior is junior duidelijk aanwezig, wat terughoudend wat betreft het geven van rondjes en andere geldelijke verspillingen (misschien op de valreep te compenseren met een ‘rondje voor iedereen’?), maar gekenmerkt door een uitzonderlijke clubtrouw. Als Kees zijn besluit, om te stoppen, eerder kenbaar had gemaakt, had het toernooi ook naar zijn vader kunnen worden genoemd. C.J. Mandersloot junior neemt afscheid op het C.J. Mandersloot senior-toernooi. Tja. Overigens zijn er ook verschillen: Kees is soepeler dan zijn Pa die als bestuurder ook een onverzettelijke stopperspil was. Dat was in die jaren ook gebruikelijker dan nu. De periode in de EDO-jeugd Zoals geschreven, begon Kees zijn eigen voetbalcarrière op het complex Lage Weide, samen met twee andere, nog steeds bestaande verenigingen: Voorwaarts en UVV. Terzijde, dat heeft ons een topper gekost, want toen men Marcootje van Basten voor de tweede training vergat op te halen, stapte die over naar UVV. (Wie vergat dat eigenlijk?) Veel EDO-jeugd kwam toen vooral uit Oog in Al. Ze zaten vaak op dezelfde school en bij elkaar in de klas. De training geschiedde onder leiding van een ander roemruchte EDO’er Bertus van de Kant, een keeper, op een verhard handbalveldje. Bertus was geen raspedagoog, maar wel erg enthousiast. En veel van zijn pupillen werden later alsnog hele behoorlijke voetballers. Nadat EDO verhuisde naar Overvecht, zo’n 100 meter verwijderd van het huidige complex, begon een geweldige bloeiperiode. EDO had tal van jeugdelftallen. Met enorme eendracht werd geld bijeengebracht voor een eigen paviljoen. Het eerste elftal bereikte grote hoogten. Enzovoorts. Overigens was er ondanks het ontbreken van een eigen honk veel gezelligheid. Bij de zaterdagtrainingen werd om de beurt limo of bier meegenomen. Althans, dat was de bedoeling, maar Evert van der Heiden (ook een geweldige EDO’er) was om de een of andere reden elke week aan de beurt voor bier. Alsnog bedankt daarvoor, Evert! Dat bier werd gekoeld in de voetenwasbak in de kleedkamers. Later werd er ‘s zomers ook wel vis of een Chinese hap gehaald na een zaterdagtraining. Mooie tijden. Het voorzitterschap van Cor Mandersloot begon na de totstandkoming van het paviljoen en strekte zich uit over genoemde bloeiperiode. Helaas eindigde de bloei van de vereniging een revolte bij de selectie - pal na het afscheid van voorzitter Cor Mandersloot. Zoon Kees maakte het allemaal mee. Hij deed het goed als jeugdspeler, via de D1 en de B1 naar de A1. Hij speelde met zeer goede voetballers zoals Frans Schoonhoven en Ron Aué, en met lolbroeken als Piet van Eden en Japie Achterberg. Kees junior gaat bij de senioren spelen Van de A1 ging Kees op 18-jarige leeftijd naar EDO 3, waar hij als rechtsback ging spelen. In het doel stond Cor van de Oudenalder en als laatste man speelde John van de Pas, een uitstekende voetballer die later nog EDO 1 trainde. In die tijd speelde Kees nog een wedstrijd met EDO 6, samen met zijn vader: C.J. senior als laatste man, C.J. junior als voorstopper en daarom heen liepen EDO-iconen als Herman van de Goede senior, Evert van der Heiden, Mans Plomp en anderen. Na verloop van tijd ging het voor Kees opwaarts. Via EDO 2 kwam hij in EDO 1. We hebben het dan over de jaren ‘80. ‘Name dropping’ is link, want je vergeet gauw iemand, maar toch maar een paar namen. Kees speelde met roemruchte voetballers als Dirk Boon, Nol van Gendt, Job Aantjes, Roel Menkveld en Eelke Soorsma. Eerst als back - zowel op rechts als op links - en later als vrije verdediger. Er liepen toen zulke goede voetballers rond bij EDO, dat Kees een overzichtelijke opdracht kreeg: ballen afpakken en meteen inleveren bij Job Aantjes. Dat deed hij prima. Kees handhaafde zich toen die geweldige lichting verdween en vervangen werd door jeugdige spelers zoals Erik Nijland, Jan van de Poel, Koos van de Rijst en Rob Wallenburg. Hij gaf zich pas gewonnen toen de tien jaar jongere Henri Kramer - telg uit een van die echte EDO-families - zijn opwachting maakte. Met EDO 2 maakte Kees nog mooie successen mee. Zo werden ze kampioen met slechts 5 goals tegen in een heel seizoen. Kom daar nog maar eens om. Een clubrecord, zeker weten. Weer later promoveerde EDO 2 met Kees - maar ook goodold Ron van de Brink - in de gelederen naar de reserve 3e klas KNVB. Dat seizoen begon met een zware tegenslag voor Kees: in de derde competitiewedstrijd liep hij tegen het Amsterdamse AMVJ een dubbele beenbreuk op. Pas in februari van het daaropvolgende kalenderjaar maakte hij zijn rentree tegen Breukelen 2. Gezegd mag worden dat hij er niet angstiger op geworden was; zelfs anno 2014 kleunt hij er op de training nog steeds stevig in. Persoonlijk ontloop ik nog steeds liever het duel met hem. Kees maakte uiteraard in al die jaren een hele serie trainers mee, zoals eerder genoemde Bertus van de Kant, Wim de Jong (voormalige betaald Elinkwijk-voetballer), Jos Maigoda, John van de Pas, Dirk van de Brink, Jaques van Ee, Mosterd (met z’n onafscheidelijke Mobilette), Theo Elsinga senior, Wim de Lang en Cees Loffeld (in willekeurige volgorde). Hij kan daar leuk over vertellen. Wie hem zijn plateautjes (op de borst aannemen) en slidings leerde en zo. Overigens kan Kees ook aardig keepen, en echt niet alleen in die kleine trainingsdoeltjes. Een stapje terug Ondanks al die vaardigheden brak een jaar of 15 geleden voor Kees de tijd aan dat hij een stapje lager moest gaan ballen. Nou ja, een stapje? Een flinke stap, naar EDO-veteranen, aanvankelijk onder leiding van René Wormgoor en later neef John Mandersloot. Ook daar volgde weer een kampioenschap. Geleidelijk aan zagen we Kees zwaarder worden. Dat was jammer, want in het lijfelijke 1tegen-1-duel stond hij nog steeds zijn mannetje, maar in de ruimte werd het moeilijker voor hem. Kees bleef fanatiek en had moeite met de terugval die deels ook veroorzaakt werd door fysiek ongemak. Blijft het vermoeden dat hij nog wel een paar jaar meegekund had, maar uitsluitend met een streng dieet. Maar, wat zullen we er van zeggen: Kees is nou eenmaal niet van de halve porties, wat hij telkens ook mag beweren over ingrijpende vermageringspogingen. Bijzondere verdiensten Kees heeft zich tijdens zijn actieve jaren ook anderszins verdienstelijk gemaakt. Allereerst heeft hij een lichting EDO-pupillen getraind onder regie van hoofdtrainer Jos Maigoda. Dat deed hij uitstekend. Later werd hij leider van de D1, met spelers als Ron van Gunst, Jan de Boer en de gebroeders van de Pas. Dat hield onder meer in dat hij vaak op pad was met de beroemde EDO-bus. Kees was inmiddels als vakleerkracht Lichamelijke Opvoeding begonnen op drie scholen voor Speciaal Basis Onderwijs (SBO), vervolgens werd hij op een van die scholen groepsleerkracht van de eindgroep (12/13-jarigen), ambulant begeleider/adviseur (“zeg maar de buitendienst") wat betreft de buitenbeentjes, intern begeleider en na 25 jaar ten slotte schoolleider van een school met weer veel bijzondere kinderen, namelijk kinderen uit een kindertehuis (crisisplaatsingen e.d.). Zijn beroep had en heeft te maken met een andere grote verdienste op voetbalgebied. Kees heeft nu 26 jaar het zogenaamde SO-toernooi georganiseerd. Telkens bij EDO en met inzet van veel andere EDO-leden. Een groot toernooi voor leerlingen uit de eindgroepen van de scholen voor Speciaal Onderwijs (moeilijk opvoedbare kinderen, kinderen met een mentale beperking enzovoorts) en de scholen voor Speciaal Basis Onderwijs (kinderen met leer- en/of opvoedingsproblemen) uit Utrecht. Het toernooi is in het leven geroepen omdat de bijzondere leerlingen niet in staat waren om mee te doen aan het grote Utrechtse paasvoetbaltoernooi: te druk, te chaotisch. Kees begon met 4 teams, nu zijn het er gemiddeld 12. Hulde, Kees! Ten slotte Inmiddels is Kees (in 2006) voorzitter van EDO geworden. Net zoals zijn vader dat ooit was, maar op basis van een ander karakter vult hij het dus anders in. Op dat punt is er geen gelijkenis, maar wel op een ander punt. We weten dat Kees getrouwd is, want anders zou hij niet zo trots over zijn dochters praten, maar zijn Pien hebben we nooit gezien. Ma Mandersloot eigenlijk ook nooit. Afscheid nemen, is een beetje sterven, maar we krijgen nu wel eindelijk Pien te zien. Fervent hardloopster waarvan de trainingsroute nu eindelijk een keer langs het EDO-complex voert. Geen dag te vroeg. Kees, bedankt voor je bijdrage aan voetballend EDO. Niet alleen voor die jaren waarin je net als je Pa een rots in de branding (achterhoede) was, maar ook voor de in voetbalopzicht magere - nou ja, misschien een ongelukkige beeldspraak in dit geval - jaren. Vergeet niet te blijven trainen. Namens de EDO-veteranen, Gerrit van der Vorst Kees Mandersloot Fotopagina Kampioen met EDO 2. Kees op de achterste rij, 4e van rechts Weer een Mandersloot in het eerste. Kees op de achterste rij in het midden. EDO 1962. Staand Gerrit van Zoelen e (links). Cor Mandersloot (4 van links), Mans Plomp( rechts). Op de e voorgrond (2 links) Kok van Bennekom Krantenbericht over het prachtige SO - toernooi. Weet je nog wel oudje? Het einde van de voetbalcarrière nadert. Als EDO - voorzitter in de voetsporen van Mandersloot senior Kees valt nog één keer in bij het eerste van EDO