`Sociale contacten houden me actief`

14
Mijn financiële plaatje
‘Sociale contacten
houden me actief’
Pensioen? Dat voelt voor de 57-jarige Marjonne Buytendijk nog als
iets wat ver weg is. ‘Na het plotselinge overlijden van mijn man ziet
mijn leven er heel anders uit. Ik leef nu meer van dag tot dag.’
Marjonne werkt sinds 1979 als docent op
tyltylschool de Maasgouw in Maastricht, een
school voor kinderen met een meervoudige
handicap. Ze werkt nog altijd op dezelfde
school als waar ze aan de slag ging na afronding van de pedagogische academie. ‘Ik
denk dat er nog maar weinig mensen zijn die
hun hele loopbaan bij dezelfde werkgever
zijn gebleven.’
Voldoening
Zoals het er nu naar uitziet, moet Marjonne nog tien jaar werken voordat ze met
pensioen kan. Hoe kijkt ze daar tegenaan?
‘Ik haal iedere dag opnieuw voldoening uit
mijn werk. Het is heel intensief. Ieder kind
heeft zijn eigen problemen, maar ook zijn
eigen mogelijkheden. Door mijn jarenlange
ervaring weet ik heel goed welke benadering bij wie werkt. Zo heb ik nu een meisje
met het syndroom van Down in de klas. Ze
is moeilijk te verstaan, maar wil wel graag
woordjes leren maken. In haar uitspraak kan
ze bijvoorbeeld moeilijk onderscheid maken
tussen de letter n en de letter m. Ik leer haar
gebaren te gebruiken als ze die letters in een
woord tegenkomt. Met die gebaren kan ze
de klanken nu beter onthouden. Daar doe je
het voor.’
Fysiek zwaar
Wat Marjonne wel hinderlijk vindt, is de
extra administratieve last die er in de afgelopen jaren bij is gekomen. ‘Alles wat je doet,
moet je van minuut tot minuut verantwoorden. Daardoor heb je voor je gevoel minder
tijd voor de kinderen.’ Daarnaast is het werk
op een tyltylschool fysiek zwaar. ‘We hebben wel hulpmiddelen, maar de kinderen
komen niet naar jou toe. Als docent moet
je de hele dag letterlijk rennen en vliegen.’
Marjonne ziet dan ook regelmatig collega’s
met fysieke klachten. ‘Ik ben nu gelukkig
nog gezond, maar vraag me wel eens af hoe
lang ik dit werk lichamelijk volhou.’
Ander leven
Marjonne houdt zich niet heel erg bezig
met wat ze gaat doen als ze 67 is. Had je dat
haar drie jaar geleden gevraagd, dan was
het anders. ‘Ik wilde eerder stoppen en
leuke uitstapjes met mijn man maken. Maar
in 2012 is hij plotseling overleden. De afgelopen twee jaar had ik echt nodig om dat een
plek te geven. Opeens zag mijn wereld er
heel anders uit. Door zo’n gebeurtenis ga je
meer van dag tot dag leven en kijk je minder
ver vooruit.
Nu kan ik langzaam mijn leven opnieuw
vormgeven. Ik zoek mogelijkheden om
nieuwe mensen te leren kennen en nieuwe
activiteiten te ontplooien.’ Eerder stoppen
met werken, dat idee is van de baan. Werk
betekent voor Marjonne ook sociale contacten en het houdt haar actief. ‘Ik ben niet het
type om thuis achter de geraniums te gaan
zitten.’
Goed geregeld
Marjonne en haar man hadden samen
goede afspraken gemaakt over de financiën.
Ook haar man bouwde pensioen op bij ABP.
Marjonne ontvangt nu een nabestaandenpensioen. ‘Of ik straks genoeg pensioen heb
om te doen wat ik wil? Volgens mij wel. Ik
heb er in ieder geval geen omkijken naar
gehad. Wel zo fijn, want daar staat op zo’n
moment je hoofd ook niet naar.’ Sinds een
jaar werkt haar dochter in de pensioenbranche. ‘Als ik iets lees over mijn pensioen,
vraag ik het altijd na bij mijn dochter. Zij kan
me alles haarfijn uitleggen. Voor mijn gevoel
ben ik goed op de hoogte.’

Download Report