Backpacken over het spoor van de Transsiberië

Backpacken over het spoor van de Transsiberië Express
Eerste druk, 2014
© 2014 Debby van Surksum
isbn:
nur:
9789048434107
508
Uitgever: Free Musketeers, Zoetermeer
www.freemusketeers.nl
Hoewel aan de totstandkoming van deze uitgave de uiterste zorg is besteed, aanvaarden de auteur en uitgever geen aansprakelijkheid voor eventuele fouten en
onvolkomenheden, noch voor de directe of indirecte gevolgen hiervan.
Niets uit deze uitgave mag zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van
de uitgever worden openbaar gemaakt of verveelvoudigd, waaronder begrepen
het reproduceren door middel van druk, offset, fotokopie of microfilm of in enige
digitale, elektronische, optische of andere vorm of (en dit geldt zonodig in aanvulling op het auteursrecht) het reproduceren (I) ten behoeve van een onderneming,
organisatie of instelling of (II) voor eigen oefening, studie of gebruik welk(e) niet
strikt privé van aard is.
Debby
van Surksum
Backpacken
over het
spoor van de
Transsiberië
Express
Inhoudsopgave
Voorwoord7
1. Ons vertrek
9
2. Aankomst in Moskou
12
3. Het ophalen van de officiële treintickets
15
4. Het vertrek van de Transsiberië Express 19
5. Ons eerste gastenverblijf in Jekaterinaburg
24
6. Van Jekaterinaburg naar Novosibirsk
32
7. Aankomst in Novosibirsk
37
8. Een dag in Novosibirsk
43
9. De treinreis van Novosibirsk naar Irkoetsk
47
10. Aankomst in Irkoetsk
52
11. Het Bajkalmeer en Listvianka
59
12. De bizarre tocht naar Beijing
65
13. Aankomst in Beijing
78
14. Een ander plan
87
15. Van Beijing naar Chengdu per trein
93
16. Een lange busreis naar Songpan
102
17. Een paardentrektocht richting Tibet
108
18. Bezoek aan de Ice Mountain
116
19. Kloosterbezoek en paardentrektocht
125
20. De terugreis van Chengdu naar Beijing
136
21. Gevangen in Beijing
142
22. Edje Airport en Roland
145
23. China uit, Mongolië in
153
24. Sainshand, de Gobiwoestijn en de trein naar Ulaanbaatar
166
25. Aankomst en verblijf in Ulaanbaatar
169
26. Een nomadenfamilie – deel 1
178
27. Een nomadenfamilie – deel 2
189
28. Van her naar ger
193
29. De terugreis naar Ulaanbaatar
205
30. Kilometers van Ulaanbaatar naar Beijing
210
Dankwoord215
Voorwoord
In 2010 maak ik een bijzondere reis met de Transsiberië Express. Met
een zware backpack op mijn rug start ik samen met mijn moeder
de grote reis. We verblijven in Rusland bij gastgezinnen en denderen
door een prachtig Siberisch landschap per trein.
Met mijn vriendin Wendy vertrek ik een maand later naar het zuiden van China. We maken een bijzondere tocht per paard door de
sneeuwgebergten, overwinnen een enorme kou, komen erachter dat
sla ook gekookt kan worden en overnachten in een varkensstal.
Als laatste vergezelt mijn andere vriendin Judith mij waarmee ik over
de bijzondere vlaktes van Mongolië trek. We liften met een gids door
de woestijn naar verschillende nomadenfamilies.
Ik ben drie maanden onderweg en leg duizenden kilometers per
spoor af.
7
1. Ons vertrek
We zijn erg vroeg opgestaan. Dit is de dag om onze waanzinnige reis
te gaan beginnen. De winter heeft al enige tijd toegeslagen. De ramen van mijn chalet zitten vol met ijs. Mijn backpack is volgepakt
om mijn mooiste reis te gaan maken. De Transsiberië Express van
Moskou naar Beijing. Dit traject is ongeveer 8000 kilometer lang.
We nemen daar een aftakking van die de Trans Mantsjoerije Express
wordt genoemd. Mijn moeder zal mijn eerste reisgezelschap zijn voor
een reis van drie maanden. Na een aantal jaren reizen haakt zij voor
het eerst in op deze bijzondere trip. Als ze zich showt met haar rugzak
op haar rug kun je het niet laten in de lach te schieten. Het is erg
vermakelijk haar zo te zien. Als je achter haar loopt zie je alleen maar
een wandelende rugzak.
Het station in Arnhem is zo gevonden. En met de nodige beenspieren moeten we wat klauterwerk doen. Mijn moeder neemt voor
het gemak de lift. Bij het spoor aangekomen kunnen we via een plattegrond zien waar we precies heen moeten om op de juiste trein te
stappen. We nemen afscheid van mijn stiefvader (de vriend van mijn
moeder), die ons zojuist heeft weggebracht. De deuren sissen luidruchtig en vallen in het slot. Ik zwaai en maak drukke bewegingen
achter de gesloten deuren naar mijn stiefvader, maar helaas worden we
niet meer gezien door de weerspiegeling van het glas.
De trein vertrekt op tijd van Arnhem naar Düsseldorf. Op het traject kan de trein het helaas niet laten weer een dikke vertraging op
te lopen. Een soort van file op onmogelijke tijdstippen vormt zich
op het spoor. De vriendelijke man op de intercom vertelt ons in drie
talen dat we een andere trein voor moeten laten gaan. Later, als we op
het station van Oberhausen aankomen, spreekt de vriendelijke stem
ons weer toe, nu dat we moeten oppassen met uitstappen omdat de
onderste trede niet goed blijkt te werken. Kortom, kijk je niet uit, dan
9
volgt er een prachtige actie van mijn moeder inclusief volle backpack
die met gestrekte armen en benen in de lucht zich tussen de trein en
het perron laat vallen. De trein moet gereset worden. Hebben wij dit,
zuchten we beiden. We laten onze vakantie nu niet bederven door een
trein die weer eens mankementen vertoont. Lang leve de NS, lees ik
altijd weer op de voorpagina van de krant.
Opeens komt de vriendelijke stem terug via de intercom op station Duisburg en zegt ons even snel dat als we Düsseldorf-luchthaven
moeten hebben, we vanaf dit punt een ander perron moeten hebben.
We pakken snel onze tassen en springen uit de trein. Hier hadden we
beiden niet op gerekend. De trein sist en vertrekt al voordat we onze
tickets na kunnen kijken. We zijn al dichtbij, dus er kan niet veel meer
misgaan. Met een rode dubbeldekstrein zetten we onze reis voort naar
de luchthaven. Vanaf hier pakken we de ‘sky train’ en kunnen we even
heerlijk genieten van een drankje op het vliegveld. Eenmaal buiten
vragen we een taxichauffeur om ons naar het hotel te brengen dat de
vriend van mijn moeder voor ons geregeld heeft. Wat een chagrijnige
Duitser! Er kan geen glimlach van af, maar wel fijn dat hij even onze
rugtassen in zijn luxe taxi wil leggen. Ik besluit niet naast hem te gaan
zitten en bevind me op de achterbank samen met mijn moeder op
weg naar ons eerste hotel van onze lange reis.
Bij het hotel aangekomen checkt een vriendelijke dame ons in. Nu
nog met mijn rugtas op mijn buik en een backpack op mijn rug een
claustrofobische lift in. Ik plet bijna mijn moeder tussen de wand en
onze tassen en weet niet meer hoe ik de lift uit moet komen. We schieten in de slappe lach. Ik duw met de rugtas op mijn rug de deur van
de lift ruw open en we kunnen eindelijk gaan genieten van onze rust.
In de kamer aangekomen zweten we ons beiden rot met die dikke
donsjassen aan die we zo nodig voor onze reis naar Siberië moesten
aanschaffen. Met twee grote backpacks op onze rug zien we er als een
goed getraind team uit. Ons eerste hotel ziet er behaaglijk uit, met
comfortabele bedden en een groot ligbad. Dikke voeten worden verlost van veel te warme, knellende schoenen. Morgen vliegen we naar
Moskou. Daar gaat onze langste treinreis ooit van start.
10
Elk uur wakker worden midden in de nacht is toch erg vervelend als
je de volgende dag je vlucht moet halen. We hebben al een taxi gereserveerd om 7.30 uur in de ochtend en deze arriveert dan ook keurig
op tijd. Deze keer is de chauffeur een stuk vriendelijker. Binnen tien
minuten zijn we op de luchthaven van Düsseldorf. De balie om in
te checken is niet ver, dus we lopen deze afstand. Er staan al wat
Russische mensen opgesteld in een lange rij. Een dikke tante wurmt
haar enorme voorgevel door ons heen om even later voor ons te gaan
staan. Een strenge controle op de paspoorten en belangrijke visums
vindt voor ons plaats. Godzijdank is dat allemaal al keurig in orde
gemaakt in Nederland. Je komt echt het land niet in zonder dit belangrijke visum van Rusland in je paspoort te hebben. Een slordige
110 euro ben je er dan wel aan kwijt.
Ik word er weer eens bij de douane uit gepikt en loop mee met een
in uniform geklede vrouw. Ik blijk een tweede controle te krijgen op
mijn handbagage. Met een speciale sticker loopt ze mijn hele tas af
te vegen. Ook wordt mijn camera grondig afgestoft. Wat is dit voor
een controle? Deze vriendelijke vrouw vertelt me iets over een sprenkelstof. Geen idee wat het inhoudt, maar na een oponthoud van tien
lange minuten mag ik mijn rugzak opnieuw inpakken. We zweten
ons weer rot in die donsjassen. Wat een warmte geven die dingen,
zeg. Toch zullen we ze straks echt nodig hebben in de Siberische kou.
Om 10.15 uur vertrekt onze vlucht richting Moskou. Ik hoop dat de
Russen aardiger zijn dan ze doen uitstralen. Het lijkt wel alsof we al
een week onderweg zijn.
11

Download Report