Mijn eerste dode Zoals ze daar lag, achter schuifglas haar schouders ingetrokken, alsof de eeuwigheid in een houten kist haar nu al benauwen zou. Haren, altijd koppig en in wilde dos, bijeengekamd langs een veel te strenge scheiding. Zo zag de dood er dus uit. Gesteven zondagsjurk en opgepoetste wangen. Ogen gesloten, handen gevouwen. 'Ze ligt er prachtig bij', terwijl ze toch haar bril waren vergeten. ..... 'Dichter op Hofwijck', gedichtnr. 123 1/2 Zo stond ik het laatste uur dat ik haar mocht zien, op mijn tenen. Ik wilde bij haar zijn. Tuurde keer op keer door het te kleine vensterraam, wilde zeker weten of zij het was. Aan de overkant, hortten mensen bezorgd haar naam, anderen zwegen of streken, over mijn hand, door mijn haar. Zeiden dat ik haar nu wel missen zou. Maar ik had slechts pijn in mijn kuiten. Zo zag de dood er dus uit. Iedereen deed alsof zij een bekende was. Mij leek ze een volslagen vreemde. 'Dichter op Hofwijck', gedichtnr. 123 2/2
© Copyright 2024 ExpyDoc
