SCHRIJF MIJN NAAM NIET IN DE STEEN Schrijf mijn naam niet in de steen. Niemand kan weten, hoe ik heb geheten. dan gij alleen. Spreek geen woorden van verdriet. Zij zijn gesproken, onze laatste woorden. Ons laatste lied. Laat de stilte rond mij staan. Geen boom, geen teken om van mij te spreken. Maar noem mijn naam. Filip van de Wouwer (1917-2007), pseudoniem van Albert Boone sj © vzw Sint-Jan Berchmansseminarie, Societas Jesu De tekst werd op muziek gezet door Vic Nees (1936-2013). jaargang 30 nummer 3 november 2014 Gebeurtenissen kunnen ons overstijgen. Rationele taal schiet dan tekort, enkel beeldtaal kan een glimp vertolken van ons tasten en zoeken. Beeldtaal legt niets op, ze suggereert. Ze verwijst naar een wereld die we in flitsen op het spoor komen. Johannes spreekt van het lege graf en twee engelen in witte gewaden. Maria zoekt de Jezus die ze bij leven kende. De steen is weggerold. In het lege graf is Jezus niet. Hij is dood. Ze kan het nog niet vatten. Wanneer wij het graf bezoeken van iemand die we lief hebben, drijft ook ons het gemis en het verlangen om te bestendigen wat was. Maria ervaart Jezus’ nabijheid heel intens, maar zo anders dan tevoren. Door haar vertrouwde beeld los te laten, komt ze een nieuwe Jezus op het spoor. Hij spoort haar aan haar leven weer op te nemen, opnieuw onder de mensen te komen en voluit te leven vanuit zijn kracht. Maria staat op en haar leven krijgt opnieuw vaart, een andere kleur: wit als een onbeschreven blad, vol vertrouwen en hoop. Johannes balt in dit verhaal een proces samen waar we soms jaren over doen …