Juf Marie: "Lesgeven is mijn grootste hobby"

“Lesgeven is mijn
grootstehobby”
Lies Van Rompaey
J
uf Marie werkt al 30 jaar in het onderwijs. Als vrijwilliger kwam ze tijdens haar eerste schooljaar
in alle klassen en overlegde ze met alle leerkrachten. Op die manier bracht ze toen al in praktijk
wat onderwijsspecialisten nu beschouwen als de sleutel voor kwalitatief hoogstaand onderwijs:
collaboratief professioneel leren.
Moeilijk diploma
Juf Marie: 32 jaar geleden behaalde
ik mijn diploma van onderwijzeres aan
het stedelijk onderwijs van
Antwerpen, met optie Frans. Mijn hele
schoolloopbaan had ik in een katholieke school les gevolgd. Om familiale
redenen had ik voor mijn verdere studie gekozen voor de goedkopere stedelijke normaalschool. De lessen
‘moraal’ mocht ik wel niet volgen.
Daar was ik ‘te katholiek’ voor.
Al snel bleek dat ik op die manier letterlijk tussen twee stoelen viel: in het
katholieke net werd ik geweerd omdat
ik niet het juiste diploma had. In het
stedelijke net belandde ik, bij gebrek
aan een optie moraal op de B-lijst.
Werkaanbiedingen kwamen er dus
niet.
Ondertussen werd ik zwanger en beviel ik van een prachtige dochter. Het
begin van een eigen klas, dacht ik.
Maar hoeveel plezier ik ook beleefde
aan het moederschap, thuis blijven en
stempelen was niets voor mij. Ik besloot om me als vrijwilliger in het on-
derwijs te engageren en ging me
voorstellen in een heel aantal scholen.
Een ‘vrijwillige’ start
Na lang zoeken vond ik een kleine
school met een schat van een directeur die graag van mijn diensten gebruik wilde maken. In september 1984
begon ik er. Mijn dochter startte haar
schoolloopbaan samen met mij.
De directeur besloot het vierde leerjaar deeltijds te splitsen. De overige
uren kwam ik in de namiddagen in alle andere klassen terecht zodat de titularissen even klasvrij konden zijn.
Als er iemand ziek was, nam ik die
klas over. Het moet een hele administratieve rompslomp geweest zijn,
want voor de interims werd ik gewoon
betaald.
Ondertussen volgde ik drie jaar godsdienstwetenschappen om mijn diploma aan te vullen en kans te kunnen
maken op een vaste benoeming.
Het leerkrachtenteam was een hecht
team met heel veel collegialiteit. Er
was nog één jonge leerkracht en voor
de rest bestond het team uit ‘de oude
garde’. Ik leerde er ontzettend veel.
Alle leerkrachten hadden zo hun eigen manier van les geven. Ik kwam
met iedereen in contact en kende alle
kinderen, alle problemen.
Eindelijk een echte klas
Al snel kwamen er uren vrij op de
school. Leerkrachten konden toen immers nog op pensioen wanneer ze 50
jaar werden. Eerst kreeg ik enkele
resturen, het volgend schooljaar al 17
uren en tenslotte een ‘echte klas’.
Lesgeven heb ik op deze school nooit
beschouwd als een echte job. Het was
mijn hobby en ik werd er nog voor betaald ook. Nu, na al die jaren en vele
ervaringen rijker, weet ik hoeveel geluk ik heb gehad. Ik mocht fouten maken, ik mocht proberen, ik kon ervaring opdoen zonder erop afgerekend
te worden. Ik voelde me van bij de
start welkom. Ik had al snel uitzicht
op een eigen klas. Onbetaalbaar wat
ik die eerste jaren gekregen heb!
Na de sluiting van mijn school (het gebouw werd afgekeurd omwille van een
gebrek aan brandveiligheid) heb ik enkele jaren de andere kant kunnen ervaren: het combineren van verschillende interims, afgekeurd worden op
een school na een jaar hard werken,
… Gelukkig kwam ook daar uiteindelijk een einde aan en kon ik aan de
slag in een school van hetzelfde
schoolbestuur als mijn eerste school.
Ondertussen behoor ik zelf tot de ‘oude garde’. Sinds oktober 2013 werk ik
halftijds. Maar de school en het lesgeven beschouw ik nog steeds als mijn
grootste hobby. n
Juf Marie: “Nu weet ik hoeveel geluk
ik heb gehad. Ik mocht fouten
maken, ik mocht proberen, ik kon
ervaring opdoen zonder erop
afgerekend te worden.”
22
BASIS 13 SEPTEMBER 2014 SCHOOLWIJZER

Download Report