Pdf opiniestuk

Opinie
7 november 2014
Samen voor een échte samenleving
Samenleving. Wat een mooi woord! En als je er even bij stilstaat, een woord met veel visie. Sta je er
even bij stil, met mij? Samen? Het eerste, erg belangrijke deel van het woord. Zo gezellig. Zo tof. Zo
solidair. Zo mooi ook. Want samen klinkt toch leuker dan alleen? Alleen klinkt koud. Eenzaam. Niet
zo gezellig. En al helemaal niet solidair.
Het tweede deel van het woord dan. Als het kan, nog mooier. Het slaat op leven. De essentie van
alles. Leven is beleven. Leven is genieten. Leven is vrij zijn. Leven is vallen, maar ook opstaan. Mooi
toch!
Maar het is de combinatie van de twee delen die het woord tot een prachtige status verheft. Een
woord waar elke idealist graag over wegdroomt. Een woord met zoveel inhoud. Zoveel visie. En
zoveel ambitie. Samen iets maken van dit leven. Van dit samen leven. En samen mekaar helpen om
dit leven echt te léven.
Maar dan is er de realiteit. Die dit begrip stal en er de essentie uit wegnam. Die er zelfs in slaagde
om het woord ‘samen’ anders te interpreteren. Samen, omdat het moet. Individualistisch, omdat het
kan.
En leven, tja. Leven wordt steeds meer tot een opdracht herleid. Waarin van alles ons wordt
opgelegd. We zijn er in geslaagd om dit begrip zodanig te verwringen dat wij met z’n allen steeds
meer (moeten) leven in functie van dingen. In plaats van voornamelijk dingen te kunnen doen om zin
te geven aan ons leven. Leven om de economie te stimuleren. Leven om te eten te geven. Leven om
te overleven. En als het even kan, en er tijd voor is, leven om te genieten. Leven voor onze kinderen.
Leven om te léven. Maar alleen als er tijd en geld is. De reportage in het Journaal ‘generatie 25-35:
elke dag is een ratrace’, is een prachtige illustratie van dit fenomeen. Alleen denk ik dat het zich niet
beperkt tot enkel die generatie. Hoe vaak staan wij, terwijl we haastig naar een afspraak hollen, nog
stil bij de kleine, mooie dingen? Wind door je haren als je een helling affietst. Het aangename gevoel
als een onbekende je oprecht begroet. En hoe vaak nemen we de tijd om gezellig te niksen? Of onze
mailbox en smartphone enkele dagen te negeren?
Dit klinkt misschien als een relaas van een idealist die plots wakker werd als pessimist. Maar dat krijg
je nu eenmaal als een idealist wakker wordt met regeringen die het mooie woord ‘samenleving’
compleet oneer aandoen. Die over de hele lijn keuzes maken die geïnspireerd zijn op een
neoliberale ideologie. Om een samenleving te creëren met de economie als opperbevelhebber.
Waarbij wij allemaal ten dienste staan van die bevelhebber. En we in de eerste plaats geschat
worden naar onze economische meerwaarde. Een ideologie die de kloof tussen arm en rijk alleen
maar vergroot.
Zo’n samenleving is geen samenleving. Het is het mooie woord simpelweg onwaardig.
Welke samenleving hebben wij als zelfs niet iedereen het recht op een menswaardig leven kan
benutten? Als zovelen leven om te overleven. En wij niet bereid zijn anderen hierin te helpen.
De druk die mensen nu al ervaren zorgt voor onnoemelijk veel gevolgen, die op lange termijn ook de
dierbare economie niet ten goede zullen komen. Wij worden in het CAW dagelijks geconfronteerd
met die gevolgen. En we zien het er niet op verbeteren. Armoede. Uithuiszettingen. Dak- en
Over het CAW
Het CAW zet zich in voor het algemeen welzijn. De verschillende centra algemeen welzijnswerk in Vlaanderen verlenen hulp
aan iedereen met een vraag of probleem. Voor meer informatie, surf naar www.caw.be
1
thuisloosheid. Gezondheidsproblemen. Psychische problemen. Relaties die stuklopen. Burn-out. En
ga zo maar door. Zelfs onze jongeren staan al onder druk van op jonge leeftijd. En, jazeker, ook
onze hulpverleners hebben het niet gemakkelijk. We dweilen met de kraan open. En die kraan wordt
nu nog meer opengedraaid.
Het klinkt eenzaam als idealist. Maar niets bleek minder waar, toen ik gisteren in Brussel omringd
werd door meer dan 100.000 mensen. Sommigen zeggen zelfs meer dan 120.000. Voornamelijk
mensen die, net als ik, geloven in de essentie van een samenleving. Nog blijer maakte het me, dat
velen vooral uit solidariteit meeliepen. Zoals de verschillende CAW-delegaties die er trots met
vlaggen paradeerden, in naam van iedereen die getroffen wordt door dit beleid.
Dat er een beperkte groep de sfeer uiteindelijk verpestte, is erg jammer en ronduit schandalig. Het
getuigt van het meest asociale gedrag in een van de meest sociale gebeurtenissen die ik ooit al
meemaakte. Maar dat mag het effect van meer dan 100.000 stemmen geen onrecht aandoen. Want
daar ging het uiteindelijk over. Opkomen tegen dit asociale beleid. Opkomen voor een échte
samenleving!
Samenleving. Het zou zo mooi kunnen zijn. En zo goed. Ik vraag mij af waar en wanneer, ergens
onderweg, we de kern van dit woord uit het oog zijn verloren. Het wordt tijd dat we dit mooie woord
nog eens van dichtbij bekijken. En dat we er, vreedzaam, voor blijven vechten. Samen, graag!
Lies Debouver, stafmedewerker Centrum Algemeen Welzijnswerk
Contact
Lies Debouver | stafmedeweker communicatie en beleidsopvolging, CAW
Potvlietlaan 4 | 2600 Berchem | gsm 0491 37 04 22 | [email protected] | www.caw.be
2

Download Report