Persmap - Remain In Light

VICTORY PRODUCTIONS PRESENTEERT
MARIE HEURTIN
EEN FILM VAN JEAN-PIERRE AMERIS
PRAKTISCH
RELEASEDATUM BELGIE:
12 november 2014
DISTRIBUTIE BELGIE
Victory Productions
BOEKINGEN
Victory Productions
02 261 05 40
Olivier Van den Broeck
[email protected]
0473 56 83 88
PERS
Remain In Light
Kay Doms
[email protected]
0499 93 46 22
2 SYNOPSIS
Gebaseerd op een waargebeurd verhaal vertelt Marie Heurtin het moedige verhaal van een
zuster (gespeeld door Isabelle Carré), die ondanks alle tegenslagen een jong leven op weg
helpt. Deze innemende film van regisseur Jean-Pierre Améris (Les émotifs anonymes) ging in
première op het filmfestival van Locarno en won daar de Piazza Grande Award.
Frankrijk, eind 19e eeuw. Als laatste wanhoopsdaad wordt Marie, een veertienjarig doofblind
meisje, door haar ouders naar het Larnay Instituut gebracht. Daar wordt ze opgevangen door
zuster Marguerite, die tegen het woord van haar Overste in, zich vastberaden ontfermt over het
meisje. Haar missie: de onhandelbare Marie in contact brengen met de buitenwereld.
3 SPECIFICATIES
LAND:
Frankrijk
JAAR:
2014
DUUR:
95 minuten
BIOSCOOPFORMAAT:
2.35 : 1
GELUID:
Dolby Digital
ORIGINELE VERSIE:
Frans
ONDERTITELING:
Nederlands
4 CAST
ZUSTER MARGUERITE
MARIE
MOEDER OVERSTE
ZUSTER VERONIQUE
ZUSTER ELISABETH
ZUSTER JOSEPH
Isabelle Carré
Ariana Rivoire
Brigitte Catillon
Martine Gautier
Sonia Laroze
Patricia Legrand
CREW
REGIE Jean-Pierre Améris
SCENARIO Jean-Pierre Améris
Philippe Blasband
PRODUCERS Denis Carot
Sophie Revil
CINEMATOGRAFIE Virginie Saint-Martin
PRODUCTION DESIGN Franck Schwarz
GELUID Laurent Lafran
KOSTUUMS Daniele Colin-Linard
MONTAGE Anne Souriau
CASTING Tatiana Vialle
ASSISTENT REGIE Nils Hamelin
MAKE-UP Emmanuelle Brechet
5 DIRECTOR’S NOTE
This project began with my fascination for the story of Helen Keller. In my research, I came
across the lesser known story of Marie Heurtin and I immediately decided to visit the Larnay
Institute in Poitiers, where she lived in the 19th century.
The Institute is no longer a religious establishment, yet remains a center for deaf-mute children.
In light of the scientific progress of the last hundred years, I was surprised to find that the
institute was still in operation.
It is difficult for me to describe how I felt when I met these children who could only
communicate by touch and who were eager to feel my hands and face as soon as I arrived. I
felt quite powerless trying to communicate with them.
I also met these children’s parents who explained the challenges they faced. Exactly like Marie
Heurtin’s father over a century ago, some were told by doctors that their child was mentally
challenged and would never be able to communicate. The parents despair ended when they
were introduced to the instructors of the Larnay Institute who taught their children how to make
contact with the world.
Marie Heurtin’s case, which depended on hard work and tenacity, far more than mysticism, is
considered a miracle and the techniques Sister Marguerite invented are used today. Ever since
my visit, I have felt compelled to tell Marie’s story.
People who are considered different, and consequently marginalized, is a central theme in my
films, such as ROMANTICS ANONYMOUS. What I find thrilling in Marie Heurtin’s story is the
exceptional character of Sister Marguerite and her unshakeable conviction that she will succeed
in releasing young Marie from her inner prison.
The bond created between Marie and Sister Marguerite is nothing less than a nun experiencing
something which, by definition, she is not intended to experience: maternal love. This bond
includes an inevitable separation which represents the final stage in young Marie’s learning
process.
The film I have in mind is a luminous one, I want to film Marie’s hand touching animals, trees
and faces, moving moments which turn out to be the invention of a language and the story of a
liberation, a rebirth.
Jean-Pierre Améris
6 HISTORICAL FACTS
In the second half of the 19th century, The Larnay Institute, a convent near Poitiers directed by
the “Sisters of Wisdom”, brought together a group of deaf-blind children to give them an
education and teach them to communicate through sign language.
Larnay gained worldwide renown after the publication of Louis Arnould’s “A Soul in Prison” in
which he graphically described the method pursued by Sister Marguerite for the education of
Marie Heurtin, deaf-mute and blind by birth.
Marie Heurtin, often seen as the French Helen Keller, arrived at Larnay in March 1895 at the age
of 10. She was in an even worse state than the American girl: struggling and howling like a wild
child, carried by her arms and feet, it was impossible to predict if she could learn anything and
how, since she had neither sight, hearing nor power of speech.
After months of struggle and hard work, Sister Marguerite finally made a first step in teaching
her sign language by establishing a link between an object and a sign for Marie to designate it: a
pocket knife which the girl showed a great affection for. The nun would take it away from her
and designate it passing her fingers through her hands. Through these fingers flowed canals of
patience and faith, a sort of supernatural stream which worked and kneaded young Marie until
she learned all the signs of the deaf-mute alphabet.
Marie Heurtin would later learn Braille, use a typewriter, play dominoes and other games, sew,
knit, learn history, geography, know time, and become a delicate young woman. Her story is
considered a miracle.
The Larnay Institute still operates today.
7 OVER MARIE HEURTIN
Net als haar tijdsgenoot, de Amerikaanse Helen Keller, vormt de Franse Marie Heurtin een
voorbeeld van iemand die dankzij een enorme vechtlust erin geslaagd is zichzelf te overwinnen.
Hoewel Keller als peuter blind en doofstom wordt ten gevolge van een ernstige ziekte, wordt
Heurtin met deze lichamelijke handicap geboren. Als ambachtsgezin heeft de familie Heurtin het
niet gemakkelijk om de eindjes aan elkaar te knopen, maar bovendien wordt er na Marie (die de
oudste van negen is) nog een blind zusje Eugénie, een doofstom broertje Stanislas en een blind
doofstom zusje Marthe geboren.
In de hoop zijn dochter iets meer te kunnen bieden dan een vegetatief bestaan, besluit vader
Heurtin op 1 maart 1897 zijn toen 12-jarige dochter naar het voor die tijd progressieve Larnay
Instituut, in de buurt van de stad Poitiers, te brengen. Hoewel hij de raad krijgt de onhandelbare
Marie in het krankzinnigengesticht van Nantes te plaatsen, hoopt de man dat de zusters van het
gesticht, “Les Filles de la Sagesse”, toch nog enige hulp kunnen bieden bij de verzorging en
opvoeding van Marie.
Aanvankelijk gedraagt Marie zich, verbijsterd door de vreemde omgeving, als een agressief en
destructief kind dat zich frequent vol frustraties aan woedeaanvallen overgeeft. Voor twee
maanden lang is er geen land met haar te bezeilen, gedraagt ze zich enkel als een
schreeuwend, krijsend, krabbend kind dat voor geen enkele rede vatbaar is. Tot zuster
Marguerite besluit zich over de ongedisciplineerde Marie te ontfermen en de
verantwoordelijkheid voor haar geestelijke ontwikkeling op zich neemt. Marguerite slaagt er met
eindeloos geduld in het vertrouwen van Marie te winnen en de eerste stap om gezag over haar
weerbarstige leerling te krijgen, is gezet.
Dankzij die unieke band met zuster Marguerite, die de lettertekens van het alfabet voelbaar
maakt op haar hand, leert Marie horen en spreken met de hand. Eens ze in staat is de relatie
tussen tekens en voorwerpen te begrijpen – het leren van het handalfabet duurt al ongeveer een
jaar – kan er overgegaan worden naar het lezen van brailleboeken. Marie is niet alleen in staat
de buitenwereld te begrijpen, ze kan ook met die buitenwereld communiceren. Door de manier
waarop Marguerite met haar beschermeling omgaat, wordt Marie ook gemakkelijker in de
omgang en gaat het geloof een steeds belangrijker plaats in haar leven innemen. Zonder de
volharding en discipline van deze non zou Marie waarschijnlijk nooit uit haar isolement geraakt
zijn.
In 1910, 13 jaar na de aankomst in Larnay, wordt ook haar jongere zus, Marthe, in het Instituut
opgenomen. Marie zelf sterft in 1921, op 36-jarige leeftijd.
8 OVER JEAN-PIERRE AMERIS
Jean-Pierre Améris – REGISSEUR
Jean-Pierre Améris (°26 juli 1961 – Lyon, Frankrijk) is een Franse regisseur en scenarist. Actief
sinds 1988 heeft de cineast al liefst 14 langspeel- en kortfilms op zijn naam staan. Alsook wordt
de regisseur doorheen zijn filmcarrière meermaals bekroond voor zijn werk. Zo mag hij al voor
zijn eerste kortfilm Interim (1988) de Grand Prix in de Nationale Competitie op het ClermontFerrand International Short Film Festival in ontvangst nemen. Ettelijke jaren later wint Améris
voor zijn tweede langspeelfilm zowel de Award of the Youth als de Mercedes-Benz Award voor
Les aveux de l’innocent (1996) op het Cannes Film Festival. Ook voor het drama C’est la vie
(2001) valt hij meermaals in de prijzen, waaronder de Solidarity Award en de Silver Seashell voor
Beste Regisseur aan het San Sebastián International Film Festival.
Voor het biografisch drama Marie Heurtin (2014) werkt Améris nogmaals samen met de
Belgische cineast Philippe Blasband. Het duo verzorgde samen al eerder het scenario van de
romantische komedie Les émotifs anonymes (2010), waarvoor ze de Magritte Award voor Beste
Scenario op de Magritte Awards in 2012 mogen verzilveren. Ter voorbereiding van de film staat
Améris, zelf een hoog emotief en verlegen individu, erop dat zijn leading lady Isabelle Carré een
aantal EA bijeenkomsten bijwoont. Die samenwerking wordt nogmaals hervat voor Marie
Heurtin, waarin Carré de rol van de vastberaden zuster Marguerite voor haar rekening neemt.
Voor de film mag Améris vervolgens de Variety Piazza Grande Award op het Locarno
International Film Festival in ontvangst nemen.
FILMOGRAFIE:
o
o
o
o
o
o
o
o
o
Marie Heurtin (2014)
L’homme qui rit (2012)
Les émotifs anonymes (2010)
Je m’appelle Elisabeth (2006)
Poids léger (2004)
C’est la vie (2001)
Mauvaises fréquentations (1999)
Les aveux de l’innocent (1996)
Le bateau de mariage (1994)
9 OVER ISABELLE CARRE
Isabelle Carré – ZUSTER MARGUERITE
Isabelle Carré (°28 mei 1971 – Parijs) groeit op als enige dochter van een stylist en een
directiesecretaresse. Op vijftienjarige leeftijd verlaat Carré, na de scheiding van haar ouders, het
ouderlijke huis om een carrière als danseres achterna te gaan. Hoewel zij deze droom al snel
links laat liggen, geven haar danservaringen haar toch een voorproefje van op het podium te
staan en verschuift haar focus naar het toneel. Daarop besluit Carré verscheidene acteerlessen
aan het American Center in Florent, bij Studio Pygmalion en aan het Lycée Victor Duruy te
volgen. Na haar afstuderen in 1989 geniet ze eveneens een opleiding aan de l’Ecole Nationale
Supérieure des Arts et Techniques du Théâtre (ENSATT).
Reeds in 1989 weet Carré haar eerste filmrol te strikken, als de dochter van Daniel Auteuil in de
romantische komedie Romuald et Juliette van Coline Serreau. Twee jaar later mag ze het
scherm delen met Catherine Deneuve in het drama La reine blanche van Jean-Loup Hubert.
Het is echter pas met haar eerste grote rol als de studente Valerie in Christian Vincents Beau
fixe (1992) dat haar acteertalent echt wordt opgemerkt. De rol levert haar zelfs een nominatie op
voor een César voor Meest Beloftevolle Actrice. Al snel volgen meer kleine filmrollen, die Carré
regelmatig afwisselt met verschijningen in theaterproducties.
Ook voor haar volgende film, Le hussard sur le toit (1995) wordt Carré nogmaals genomineerd
voor een César voor Meest Beloftevolle Actrice. Dankzij haar engelachtig gezicht wordt ze
vervolgens gecast in het Franse drama La femme défendue (1997), waarin regisseur Philippe
Harel aan de hand van een overwegend subjectieve camera het verhaal uit de doeken doet.
Haar opmerkelijke prestatie in die laatste levert haar in 1998 niet alleen een Romy Schneider
Prijs op, maar voor een derde maal wordt Carré ook genomineerd voor een César. Hetzelfde
jaar mag de actrice eveneens de prestigieuze Gérard Philipe Prijs verzilveren.
10 Het succes van Carré wordt steeds groter. Zo schittert ze de daaropvolgende jaren als een aan
drugs verslaafde moeder in Mercredi folle journée! (2001), als een met Alzheimer
gediagnosticeerde jonge vrouw in Se souvenir des belles choses (2001) en als een getrouwde
vrouw die verliefd wordt op een moordverdachte in Anne Fontaine’s Entre ses mains (2005).
Voor die tweede mag Carré eindelijk de César voor Beste Actrice verzilveren.
Tussen haar filmrollen in neemt Carré ook een aantal theaterrollen voor haar rekening. Zo
verschijnt ze gedurende twee jaar in het toneelstuk l’Hiver sous la table van Roland Topor,
geregisseerd door Zabou Breitman. Die samenwerking wordt het daaropvolgend jaar hervat
voor de theaterproductie Blanc van Emmanuelle Marie, waarin Carré met Léa Drucker het
podium deelt. In 2007 keert de actrice terug naar film met de thriller Anna M. over een introverte
vrouw die geobsedeerd geraakt door de orthopedische chirurg die haar na een auto-ongeluk
terug op de been helpt.
Tijdens de zwangerschap van haar eerste kind neemt Carré de hoofdrol in François Ozon’s Le
Refuge (2010) voor haar rekening. Datzelfde jaar verschijnt ze in de romantische komedie Les
émotifs anonymes (2010) van Jean-Pierre Améris, waarmee ze enkele jaren later nogmaals zal
samenwerken aan het biografisch drama Marie Heurtin (2014). De daaropvolgende jaren zijn
een uiterst productieve periode voor de actrice, ze maakte immers deel uit van maar liefst acht
filmproducties: ze helpt Benoît Magimel de dood van zijn vrouw te verwerken in Des vents
contraires (2011), ze verzorgt de stem van Manon in de animatiefilm Le jour des corneilles
(2012) en vertolkt de rol van de moeder van één van de twee hoofdpersonages in de tweede
langspeelfilm van de Franse actrice Mélanie Laurent, Respire (2014).
Naast actrice is Carré sinds 1999 eveneens een ambassadrice voor de organisaties Un enfant
par la main en Vaincre la mucoviscidose (VLM).
FILMOGRAFIE:
o
2014
o
o
2013
2012
o
2011
o
o
2010
2009
o
2008
o
2007
o
2006
o
2005
o
2004
MARIE HEURTIN van Jean Pierre Améris DU GOUDRON ET DES PLUMES van Pascal Rabaté
RESPIRE van Mélanie Laurent CHEBA LOUISA van Françoise Charpiat
CHERCHEZ HORTENSE van Pascal Bonitzer
DU VENT DANS MES MOLLETS van Carine Tardieu
LA CERISE SUR LE GATEAU van Laura Morante
DES VENTS CONTRAIRES van Jalil Lespert
LES EMOTIFS ANONYMES van Jean Pierre Améris
RENDEZ-VOUS AVEC UN ANGE van Sophie de Daruvar, Yves Thomas
LE REFUGE van François Ozon
TELLEMENT PROCHES van Olivier Nakache, Eric Toledano
MUSEE HAUT, MUSEE BAS van Jean-Michel Ribes
CLIENTE van Josiane Balasko
LES BUREAUX DE DIEU van Claire Simon
LE RENARD ET L’ENFANT van Luc Jacquet
ANNA M. van Michel Spinosa
COEURS van Alain Resnais
QUATRE ETOILES van Christian Vincent
ENTRE SES MAINS van Anne Fontaine
L’AVION van Cédric Kahn
HOLY LOLA van Bertrand Tavernier
JE SUIS VOTRE HOMME van Danièle Dubroux
11 o
o
o
2003
2002
2001
o
2000
o
1999
o
1998
o
1997
o
o
o
o
o
1996
1995
1992
1991
1989
LES SENTIMENTS van Noémie Lvovsky
A LA FOLIE…PAS DU TOUT van Laetitia Colombani
SE SOUVENIR DES BELLES CHOSES van Zabou Breitman
BELLA CIAO van Stéphane Giusti
MERCREDI, FOLLE JOURNEE van Pascal Thomas
CA IRA MIEUX DEMAIN van Jeanne Labrune
L’ENVOL van Steve Suissa
LA BUCHE van Danièle Thompson
LES ENFANTS DU SIECLE van Diane Kurys
SUPERLOVE van Jean-Claude Janer
LES ENFANTS DU MARAIS van Jean Becker
SENTIMENTAL EDUCATION van C.S. Leigh
LA MORT DU CHINOIS van Jean-Louis Benoît
LA FEMME DEFENDUE van Philippe Harel
LES SOEURS SOLEIL van Jeannot Szwarc
BEAUMARCHAIS L’INSOLENT van Edouard Molinaro
LE HUSSARD SUR LE TOIT van Jean-Paul Rappeneau
BEAU FIXE van Christian Vincent
LA REINE BLANCHE van Jean-Loup Hubert
ROMUALD ET JULIETTE van Coline Serreau
CITATEN INTERNATIONALE PERS
★★★★
‘An assured, emotionally satisfying French offering’
‘Marie’s Story embodies many of the qualities that Hollywood still strives to deliver in native
projects...’
‘Leading lady Carré...plays her determined character with moving obstinacy and grace’
VARIETY
‘Entertaining and ... moving’
‘As usual, Carré fully inhabits her character’
‘Newcomer Rivoire, who’s actually deaf but not blind, impresses as the character of the title’
THE HOLLYW OOD REPORTER
‘Rivoire…bravely holds her own against her experienced partner’
‘Bound to be tagged an inspirational tale of unfaltering faith and a serious candidate for every
Ecumenical prize on sight’
SCREEN DAILY
12

Download Report