Andrea Kluitmann Twee handen “Hij komt al bijna weer terug”, had haar moeder gezegd toen ze vroeg hoe lang oom Stef nu eigenlijk al dood was. Maar ze vroeg het niet voor oom Stef, hij kon rustig blijven waar hij was, op het kerkhof van het dorp. Ze vroeg het voor het kistje. In die hete zomer waarin haar oude oom plots dood van het bankje voor zijn huis was gegleden en iedereen dat zo’n mooie dood had gevonden, hadden zij het kistje verstopt. Marie droeg een jurkje van lichtblauw skai waar ze jaloers op was omdat het veel te mooi was voor haar. Toen ze het gat in het gras groeven, bij de grote bomen aan de weg, leek ze bij de hemel te horen zo blauw. Er zaten zelfs wolken in het jurkje, fijne witte slierten meanderden door de stof. Als hele dunne adertjes, dacht ze later, toen bleek dat het vele bloed niet in Marie paste. Ze hadden de vrachtauto allebei niet gezien omdat Marie vond dat haar favoriete handschoen de mensen over 1000 jaar wél iets kon vertellen en zij vond van niet. “Omdat het er maar één is, sufferd”, had ze gezegd. “Straks denken ze dat we maar één hand hadden.” “Maar die andere ben ik afgelopen winter kwijtgeraakt.” Niet echt kwijt, dacht ze, maar dat zei ze natuurljik niet. “Dan moet je gewoon iets anders nemen.” Later, toen Maries ouders aan haar vroegen hoe het precies was gebeurd, had ze niets over de handschoen gezegd, en ook niets over de tijdcapsule. Vele jaren later wilde ze wel, maar ze zag hoe Maries ouders haar gingen ontleden. Marie zou waarschijnlijk iets kleiner zijn dan zij, haar krullen zouden nog steeds blond zijn, ze zou misschien ook zo’n velgekleurd rokje dragen en over haar studie in de grote stad vertellen. Toen Maries vader iets zei over twee handen op één buik en daarmee Marie en haar bedoelde, kon ze het niet meer. Het kistje was er nog. Het was roestig geworden en leek veel kleiner dan in haar herinnering. De stippeltjes waren iets bleker dan die op de handschoen die ze uit haar tas trok. Ze legde hem op de andere en maakte er een bolletje van. Daarna deed ze het kistje weer terug. Twee handen.